Του Πάρη Πέτρα
Θα πρέπει επιτέλους ο ελληνικός λαός να καταλάβει ότι η Ελλάδα απέκτησε κρατική οντότητα ως προτεκτοράτο και όχι ως ελεύθερο – αυτόβουλο κράτος.
Η πρώτη (και μόνη) προσπάθεια να παρουσιαστεί «στην αυλή του κόσμου» ως ελεύθερο δημοκρατικό κράτος η Ελλάδα έγινε από τον Καποδίστρια.
Όμως «παραμόνευαν τα δάνεια της Αγγλίας» που τον δολοφόνησαν και έκτοτε πορευόμαστε οι Έλληνες με διάφορους «σωτήρες» οι οποίοι το μόνο που σώζουν είναι τις καρέκλες και την....
οικογένειά τους.
Τα δύο και πλέον τελευταία χρόνια παίζεται μια μεγάλη τραγωδία στη χώρα που δημιούργησε την Τραγωδία.
Ο σωτήρας «Γιωργάκης» ή «Τζέφρυ» ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε τον, με απροκάλυπτα ψέματα, με υπόγειες συνεννοήσεις με διάφορα κέντρα «προστατών» μας, με κατάφορες παραβιάσεις του Συντάγματος και των νόμων, μας έφερε στο χείλος της καταστροφής χειροπόδαρα δεμένους.
Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν είχε υποστεί τέτοιον εξευτελισμό! Το λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» αποδείχθηκε από απολύτως αναξιόπιστο έως ύποπτο.
Κι όταν ο λαός αντέδρασε στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, συνήλθαν τα αόρατα κέντρα που απεργάζονται όλα αυτά εις βάρος του και άρχισαν την υλοποίηση του εναλλακτικού σεναρίου. Σημειώνω πως ο λαός ΔΕΝ αντέδρασε για το ευρώ και την Ε.Ε. αλλά για τις κατάπτυστες συμφωνίες που έκανε ο ποδηλάτης που πριν γίνει πρωθυπουργός πήγε να βάλει την αλυσίδα εν κινήσει και γκρεμοτσακίστηκε!
Αυτές ήταν το κόκκινο πανί για τον λαό. Βλέποντας λοιπόν ότι ο λαός είναι έτοιμος να τους πάρει με τις πέτρες, έβαλαν τον Giorgos να πει το περιβόητο περί δημοψηφίσματος.
ΣΕ χρόνο ρεκόρ η μπάλα άρχισε να παίζεται σε άλλο γήπεδο! Εκεί που όλοι αναθεματίζαμε το νέο μνημόνιο που οσονούπω καταφθάνει δεδομένου ότι οι Φράγκοι και οι Γότθοι μαθημένοι στις λεηλασίες θέλουν όχι μόνο τη χώρα αλλά και τον λαό της εξευτελισμένο και ανίκανο για οποιαδήποτε αντίδραση, ξαφνικά η φασαρία γινόταν για τον ...
αν θα φύγουμε από την Ε.Ε. και το ευρώ!
Μα ουδείς Έλληνας –πλην ΚΚΕ- έθεσε αυτό το ζήτημα. Από το παιχνίδια αυτό δεν πρέπει να αποκλείσουμε και τα κέρδη των διεθνών τοκογλύφων διότι όποιος γνώριζε την πληροφορία ότι ο Giorgos θα θέσει θέμα δημοψηφίσματος μπορούσε να κερδοσκοπήσει.
Και σύμφωνα με τις χθεσινές αποκαλύψεις του Πάνου Καμμένου στη Βουλή, αυτό έγινε από εταιρεία στην οποία εργάζεται ο αδελφός του Γ. Παπανδρέου!
Αυτό όμως είναι το τοκογλυφικό τμήμα της ιστορίας. Στο πολιτικό πεδίο, μετά την εξευτελιστική κατσάδα από την βόρεια βάρβαρη Άνγκελα Μέρκελ που υπέστη ο πρωθυπουργός της Ελλάδας (δυστυχώς!) και την επάνοδό του στη χώρα, «δρομολογήθηκαν οι δημοκρατικές διαδικασίες» για την αποκαθήλωσή του.
Και ξαφνικά, ο Σαμαράς εκεί που έλεγε ότι οι συμφωνίες του ΓΑΠ είναι κατάπτυστες και οδηγούν στην καταστροφή, παρουσιάζεται να τις ψηφίζει.
Δηλαδή, ενώ μέχρι πριν από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά έλεγε «όχι» μετά τη φασαρία και τον εκβιασμό των Φραγκο-Γότθων, εμφανίζεται να δέχεται τις συμφωνίες «προκειμένου να πάρουμε τη δόση» (ούτε πρεζάκια να είμαστε)!
Δεν θα αναρωτηθούμε πού πηγαίνουν τα λεφτά των δόσεων και πόσο τόκο πληρώνουμε γιατί είναι αυταπόδεικτα.
Μόνο στον λαό δεν πηγαίνουν, στον λαό που στενάζει κάτω από τα χαράτσια του «σοσιαλιστικού ΠαΣοΚ». Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το παιχνίδι και τίποτε άλλο.
Καλό όμως είναι να γνωρίζουμε Ιστορία. Όχι αυτήν της κυρίας Δραγώνα αλλά την πραγματική, αυτήν που δεν διδάσκεται στα σχολεία.
Η οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας υπογράφηκε το 1824. Έκτοτε μας ληστεύουν, είναι αφεντικά στη χώρα μας και μας εξευτελίζουν όποτε αντιδράσουμε.
Η ραχοκοκαλιά των συνεργατών τους φτιάχτηκε από τους πρώην συνεργάτες των Τούρκων, κοτσαμπάσιδες και φαναριώτες.
Δουλικά έτοιμα για όλα.
Και αυτοί απέκτησαν κλώνους. Οι κλώνοι σπούδασαν στα πανεπιστήμια των «προστατών» - τοκογλύφων, εντάσσονται σε μυστικά κλαμπ, σέχτες και άλλες αόρατες οργανώσεις και στέλνονται στον τόπο για να τον κυβερνήσουν εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο χάρτης δεν περιλαμβάνει και πολλούς στον χώρο της αριστεράς.
Ποτέ κανένας υποψήφιος δεν έθεσε υπ’ όψιν του ελληνικού λαού που καλεί να τον ψηφίσει ότι «είμαι μέλος» π.χ. της Λέσχης Μπίλτερμπεργκ!
Όσοι δεν ενταχθούν «στο σύστημα» δεν έχουν καμία τύχη. Κι αν κάποιος τους ξεφύγει αργά ή γρήγορα θα τον φάει η μαρμάγκα.
Το πώς υποδουλώθηκε η Ελλάδα πριν προλάβει να απελευθερωθεί περιγράφεται σε άρθρο που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2010 στο τεύχος 20 του περιοδικού Όριον. Διαβάστε το με προσοχή για να δείτε πώς φτάσαμε ως εδώ:
Τα ληστρικά δάνεια της Αγγλίας και ο ξένος παράγοντας
Η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σίγουρα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Για όσους διαβάζουν ιστορία, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτό θα συνέβαινε, διότι, όπως έχει πει και κάποιος στο παρελθόν, «η χώρα απελευθερώθηκε από κλέφτες και κυβερνάται από ληστές». Στην αυγή της ιστορίας του ελληνικού κράτους ο δανεισμός ήταν αυτός που καθόρισε την πορεία μέχρι σήμερα. Ήταν αυτός που υποθήκευσε το νεοπαγές κράτος και το μετέτρεψε σε προτεκτοράτο της Αγγλίας, με υπαλλήλους για κυβερνήτες.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως γνωστόν, οι Άγγλοι παρέδωσαν τα ηνία στους Αμερικανούς και έκτοτε πορευόμεθα ανάλογα με τα συμφέροντα των… συμμάχων.
Αλλά, ας επιστρέψουμε στα χρόνια της Επανάστασης. Το πρώτο δάνειο συνομολογήθηκε με τον οίκο «Λόφνουν», στις 21 Φεβρουαρίου 1824, ήταν ύψους 800.000 στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και ετήσιο τόκο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Χρόνος αποπληρωμής καθορίστηκαν τα 36 έτη.
Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραιο-άγγλους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατατεθεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο.
Όμως, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό καθυστέρησε να φθάσει στην Ελλάδα. Στελνόταν με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.
Τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο για την εξαγορά των Ρουμελιωτών και την εξόντωση των καπεταναίων του Μοριά.
Το μεγαλύτερο μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες.
Διορατικός ο Κοραής έγραφε στον Κουντουριώτη: «Το δάνειον το γινόμενον από το Αγγλικόν έθνος δεν πρέπει να το στοχάζεσθε ως ευεργεσίαν. Και αυτόν τον διάβολον ήθελον ούτοι μετά χαράς δανείσει αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει τα ενέχυρα».
Πράκτορες και υποθήκες
Το 1823 παρατηρήθηκε το μεγάλο οικονομικό θαύμα της Αγγλίας. Το εμπόριο με τη Νότια Αμερική είχε δημιουργήσει απέραντες δυνατότητες κερδοσκοπίας, εύκολου και γρήγορου πλουτισμού.
Η κυβέρνηση ενθάρρυνε τις τράπεζες να ριχτούν στη μάχη των επενδύσεων για εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των νεοελευθερωμένων νοτιοαμερικανικών χωρών. Την ίδια εποχή έχει ξεκινήσει και το «εμπόριο φιλελληνισμού», με τον «φιλέλληνα» υπουργό Εξωτερικών George Canning (Τζωρτζ Κάννινγκ) να διατυπώνει την πολιτική αυτή: «Οι λαοί που θα ελευθερωθούν και θα συγκροτηθούν σε νέα κράτη έχουν ανάγκη από βιομηχανία, εμπορικό στόλο και οικονομικά μέσα για την ανάπτυξή τους. Για να τ’ αποκτήσουν όλα αυτά θα απευθύνονται στην Αγγλία, τον απελευθερωτή και προστάτη τους» (Β. Ποτέμκιν, Ιστορία της Διπλωματίας, τ. Γ΄, σ. 114, κ.ε.).
Κατά την περίοδο του Ελληνικού Αγώνα, η Αγγλία ξεχείλιζε από χρήμα. Αυτός ο πληθωρισμός κεφαλαίων προκάλεσε παροξυσμό κερδομανίας. Το χρηματιστηριακό παιγνίδι οργίαζε: μεγαλοτραπεζίτες, τοκογλύφοι, αεριτζήδες, πλούσιοι και φτωχοί τυχοδιώκτες, πονηροί ή εύπιστοι άνθρωποι είχαν κυριευθεί από την απληστία.
Μια από τις υποψήφιες για οικονομική εκμετάλλευση χώρες ήταν και η επαναστατημένη Ελλάδα. Και ένας από τους σπεκουλάντηδες μεσάζοντες, ο Edward Blaquiere, ήταν ο Άγγλος που αλίευσε στη Μαδρίτη τον Έλληνα δανειοκηνυγό Ανδρέα Λουριώτη και τον οδήγησε στο Λονδίνο.
Η κυβέρνηση της Αγγλίας, από το 1823 είχε επιχειρήσει κάποια ανεξαρτητοποίηση στο περιθώριο του ευρωπαϊκού δεσποτισμού της Ιεράς Συμμαχίας, όσον αφορά στην ελληνική επανάσταση. Αναγνώρισε τον αποκλεισμό των τουρκοκρατούμενων ακτών από το ελληνικό ναυτικό, με σκοπό την προστασία της βρετανικής ναυτιλίας στην ανατολική Μεσόγειο.
Τον ίδιο καιρό ενίσχυσε την κίνηση για τη χορήγηση δανείου στην Ελλάδα. Μια πολιτική επιχείρηση και ταυτόχρονα κερδοσκοπική με αλληλένδετες επιδιώξεις. Το δάνειο που προσέφεραν οι Άγγλοι και με αγωνία προσδοκούσαν οι επαναστατημένοι Έλληνες νομιμοποιούσε πλέον τις αγγλικές επεμβάσεις και οδηγούσε στην οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας.
Ο Blaquiere, εκτός από μεσάζων των Άγγλων κεφαλαιούχων, ήταν ταυτόχρονα και πράκτορας του υπουργείου Εξωτερικών και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Έπαιξε το ρόλο του φιλέλληνα και, προωθώντας την υπόθεση του δανείου, προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πατρίδα του. Γνωρίζουμε ότι ήταν άνθρωπος του Γραμματέα του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, John Bowring, και προσωπικός του απεσταλμένος στην Ελλάδα (Αρχεία Κουντουριώτου, τ. Β΄, σ. 310).
Μάλιστα, επιστρέφοντας στην Αγγλία κατέφυγε σε τερατολογίες για αμύθητα πλούτη της Ελλάδας, παίζοντας μεθοδικά το πολιτικό παιχνίδι του Canning και το κερδοσκοπικό των συνεταίρων του, προκειμένου να προλάβει η Αγγλία να θέσει εκτός την ανταγωνίστρια Γαλλία, που ενδιαφερόταν κι αυτή να μας δώσει δάνειο!
Στην Ελλάδα, το Εκτελεστικό της «αγγλικής φατρίας» (Μαυροκορδάτος, Υδραίοι κ.λπ.) προχώρησε ακάθεκτο στη σύναψη του δανείου που θα του εξασφάλιζε την εξουσία. Ενεργό ρόλο στη σύναψη του δανείου έπαιξαν οι Ορλάνδος και Λουριώτης.
Το αντίπαλο Εκτελεστικό των λεγομένων «αντιπατριωτών», επειδή γνώριζε ότι το δάνειο σημαίνει εμφύλιο, έσπευσε να διακηρύξει ότι ο δανεισμός από τους Άγγλους θα αποδειχθεί ανώφελος και επιζήμιος. Η είδηση ότι απεσταλμένοι του αδίστακτου Μαυροκορδάτου και των Υδραίων αναχώρησαν για το Λονδίνο τάραξε την αντίπαλη παράταξη.
Στην απόγνωσή τους οι Κολοκοτρωνικοί έστειλαν «εκτελεστικήν δύναμιν να συλλάβη τα μέλη αυτής απερχόμενα εις τον Πύργον επί σκοπώ να πλεύσωσιν εις Ζάκυνθον, και εκείθεν εις Αγγλίαν». Δυστυχώς, δεν τους πρόλαβαν!
Ο αγγλόφιλος Σπ. Τρικούπης, σε επιστολή της 3ης Απριλίου του 1824 προς το Φιλελληνικό Κομιτάτο του Λονδίνου, γράφει μεταξύ άλλων: «…Εκτός των εξωτερικών εχθρών απεκτήσαμεν ήδη και εσωτερικούς, τους αντάρτας της διοικήσεως (…). Τα δάνεια λοιπόν θέλει νικήσωσι και αυτούς, και άλλους θέλει φέρωσιν εις μετάνοιαν».
Και δεν είχε άδικο. Ο Κολοκοτρώνης φώναζε να μην πάρουμε το δάνειο, αλλά από το Λονδίνο που βρισκόταν ο Ι. Ορλάνδος (γαμπρός του Κουντουριώτη) ούρλιαζε «να τον κρεμάσουν, εδώ και τώρα». Οι αγγλόφιλοι, όμως, τον φυλάκισαν στις 2 Φεβρουαρίου 1825 και στις 7 σύναψαν το δάνειο.
Με τα λεφτά οδήγησαν στη διχόνοια και στον εμφύλιο σπαραγμό, με αποτέλεσμα, όταν έφθασε στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ, να μην συναντήσει πουθενά οργανωμένη αντίσταση.
Χάθηκαν στο δρόμο
Στις 7 Φεβρουαρίου 1825, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Το δάνειο χορηγήθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες αδελφούς Ρικάρντο και οι όροι του δεν ήταν απλώς ληστρικοί αλλά άνευ προηγουμένου για τα παγκόσμια χρονικά:
Συμφωνήθηκε ότι θα δοθεί το 55% της ονομαστικής αξίας του δανείου, προκειμένου να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών. Δηλαδή, αυτομάτως τα 2.000.000 λίρες έγιναν 1.100.000! Οι Έλληνες βεβαίως πληρώναμε τόκους για ολόκληρο το ποσόν (2 εκατ. λίρες!).
Από τις εναπομείνασες 1.100.000 λίρες παρακρατήθηκαν προκαταβολικά τα εξής ποσά:
- Τόκοι 2 ετών, ήτοι 200.000 λίρες.
- Μεσιτικά - 64.000 λίρες.
- Εξαγορά ομολογιών δανείου - 212.000 λίρες.
- Συμβολαιογραφικά - 13.700 λίρες.
- Έξοδα Ελλήνων (!!!) μεσαζόντων, 15.487 λίρες.
Από τις λίρες που απέμειναν, εστάλησαν στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών. Τελικά, ναυπηγήθηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα αφού τελείωσε η επανάσταση (!) και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι του Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα της κυβέρνησης έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο.
Επίσης, δόθηκαν 123.000 λίρες στην Αγγλία για την αγορά 6 πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο ένα, το «Καρτερία» κι αυτό μετά το πέρας της επανάστασης.
- Για μισθοδοσία του φιλέλληνα(;) Κόχραν 37.000 λίρες.
- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες.
- Για διάφορους λογαριασμούς (;) 47.000 λίρες. Οι Εβραίοι τραπεζίτες, Ιωσήφ και Σαμψών Ρικάρντο, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το ρόλο που έχει επιφυλάξει η μοίρα για τη φυλή τους, αυτή του τοκογλύφου: οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι τραπεζίτες Ricardo, δυο από τους δανειστές, κράτησαν για τον εαυτό τους, ως προμήθεια, 64.000 λίρες. «Οι κ.κ. Ricardo τσέπωσαν 64.000 λίρες». Το ποσό αυτό είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, πανεπιστημίων, κ.λπ. Πόσο κατανοητοί αλήθεια γίνονται οι υπερχρονικοί στίχοι του (κατά πολύ μεταγενέστερου) ποιητή Κώστα Καρυωτάκη: «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».
Έτσι, από τα 2 εκατομμύρια χρυσές λίρες, στην Ελλάδα έφθασαν τελικά μόλις 154.813!!! Έτσι, στις 21 Απριλίου (σημαδιακή ημερομηνία από τότε!) του 1825, κατέπλευσε στο λιμάνι του Ναυπλίου το αγγλικό πλοίο “Lively" με 60.000 αγγλικές λίρες. Η κυβέρνηση το υποδέχθηκε με τυμπανοκρουσίες , πανηγυρισμούς και τον αγγλικό εθνικό ύμνο «Ο Θεός σώζει τον Βασιλέα», ενώ το πλήθος κραύγαζε: «Ζήτω ο Γεώργιος! Ζήτω ο βασιλιάς της Αγγλίας!». Ήταν η επισφράγιση της αλλαγής αφέντη. Από τον Τούρκο στον Άγγλο, που ήταν πιο μεθοδικός, πιο σατανικός και εντελώς άκαμπτος. Η Ελλάδα άρχισε πλέον να πληρώνει σε αίμα και χρήμα τους αχόρταγους.
Τα λεφτά του δανείου, έστω αυτά τα λίγα, αντί να διατεθούν στον Αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μοραΐτες και τους Ρουμελιώτες. Ο Μαυροκορδάτος και οι Υδραίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς τους και πληρώνονταν με τις λίρες του δανείου. Πέραν του γεγονότος ότι σκότωναν αδελφούς, έκαναν πλιάτσικο στα λεφτά του δανείου, πλιατσικολογούσαν αγρίως και στα χωριά, κυρίως της Πελοποννήσου.
Ο Γκούρας, για παράδειγμα – ο δολοφόνος του Ανδρούτσου - είχε ένα σώμα με 150 ενόπλους, αλλά παρουσίαζε στα χαρτιά 500 και έτσι τσέπωνε τη μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο έπρατταν κι άλλοι.
Και όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών, Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει απογραφή της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της Επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο αλλά εξαιρετικά σύντομο: «Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους ευρέθη έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον»!
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, στην οποία οι Άγγλοι είναι ανακατεμένοι μέχρι το λαιμό, η χώρα παραδόθηκε στην κομματοκρατία, στις φατρίες και στους πράκτορες. Έκτοτε βιώνουμε (ενίοτε με ηχηρές εξάρσεις) τις ληστρικές επιδρομές των ξένων, άλλοτε απροκάλυπτες άλλοτε ενδεδυμένες τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού που φορούν υπάλληλοί τους. Και η Ελλάδα ποτέ δεν θα σηκώσει ανάστημα όσο τα παιδιά της δεν μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας, όσο δεν μαθαίνουν να είναι συνεπή και υπεύθυνα.
Πηγές:
-Κυριάκου Σιμόπουλου, «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21, 3η έκδοση, τόμος Γ΄, Αθήνα 1997.
-Θ. Παναγόπουλος, «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας», εκδ. Ενάλιος.
-Κων. Παπαρρηγόπουλου, «Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».
«Η Δύση χρωστά στην Ελλάδα…»
Χωρίς τον Ζαν Λικ Γκοντάρ προβλήθηκε η νέα του ταινία στο 63ο Φεστιβάλ των Καννών. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν θα παρευρεθεί, τονίζοντας ότι: «προβλήματα όπως το ελληνικό δεν μου επιτρέπουν να είμαι μαζί σας στις Κάννες». Μερικές ημέρες νωρίτερα είχε εκφραστεί υπέρ της Ελλάδας, λέγοντας ότι «όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στην Ελλάδα».
Η ταινία του Γκοντάρ “Film Socialisme” προβλήθηκε στο πλαίσιο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα». Παράλληλα, μιλώντας σε συνέντευξη με Γάλλο δημοσιογράφο, που δημοσιεύτηκε σε περιοδικό, ο Γκοντάρ αναφέρει τα ακόλουθα σχετικά με την ταινία του και τις απόψεις του για την Ελλάδα:
«Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία... Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής. Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης... Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από το σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα». Και λίγο μετά: «Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι και ψεύτες... Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης ή όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου».
Όσον αφορά στην ταινία του, αυτή βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για το σύγχρονο κόσμο μας και τα πολιτικά, οικονομικά και ηθικά του προβλήματα, με αφορμή μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο, με διάφορους σταθμούς, από Νάπολη και Ελλάδα μέχρι Αίγυπτο.
Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ, ένας από τους πιο διάσημους Γάλλους σκηνοθέτες και φιλέλληνας (τηλεφώνησε στο Σαρκοζί να βοηθήσει την Ελλάδα), είχε ζητήσει από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο να γυρίσει μερικές σκηνές από την ταινία του "Film socialisme" στην Ακρόπολη, αλλά δεν του το επέτρεψε!
Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι δεν είχε συγκεκριμένο σενάριο. Ενώ οι φωτογραφήσεις της Τζένιφερ Λόπεζ ή της Νια Βαρντάλος μάλλον είχαν σενάριο…
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΟΡΙΟΝ" 
