http://olympia.gr/2011/09/01/%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%AE-%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89/
Η
επιστήμη της Επανάστασης μας διδάσκει ότι τα αυθόρμητα κινήματα μαζών
που εκφράζουν τη λαϊκή διαμαρτυρία, είναι αδύνατο να μετεξελιχθούν σε
επαναστατική δύναμη αν λείπει η κοινή και αποδεκτή από όλους ηγετική
δύναμη που θα τα μεταβάλει σε συγκεκριμένη και πειθαρχημένη δύναμη
κρούσης με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και συγκεκριμένα προγράμματα.
Χωρίς αυτή τη μετεξέλιξη όσο μεγάλος κι αν είναι ο όγκος και το πάθος
των αυθόρμητων αλλά σκόρπιων και δίχως εσωτερική δομή και σύνδεση
διαδηλωτών, τα κινήματα αυτά αποτελούν εύκολο στόχο για την Εξουσία και
τα συγκροτημένα με στρατιωτική πειθαρχία όργανά της, εφοδιασμένα με όλα
τα μέσα βίας από τα γκλομπ και τα δακρυγόνα έως τα όπλα, ακόμα και τα
κανόνια (όπως τα χρησιμοποίησαν στην Ινδία οι Βρετανοί κομματιάζοντας το
τεράστιο πλήθος).Το Κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών το δημιούργησε από τη μια μεριά η πρωτοφανής συμπεριφορά της Κυβέρνησης με μια σειρά απεχθείς, αντεθνικές και αντιλαϊκές ενέργειες και από την άλλη η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης από τις παραδοσιακές-φιλολαϊκές-προοδευτικές δυνάμεις. Δηλαδή ενώ η Κυβέρνηση χτυπούσε με δύναμη 100 μονάδων, οι δυνάμεις αυτές απαντούσαν με 10. Αυτό το κενό των 90 μονάδων ήρθαν να καλύψουν οι απλοί πολίτες, εξ ου και η σφοδρή τους αντίθεση ακόμα και με τα κόμματα της Αριστεράς, απέναντι στα οποία αισθάνθηκαν εγκαταλελειμμένοι, εάν όχι και προδομένοι.
Εμείς του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών (Κ.Α.Π.) ξεκινήσαμε έγκαιρα, πολλούς μήνες πριν το Κίνημα των Αγανακτισμένων, θέτοντας σαν κύριο μέλημα των Σπιθών την οργάνωση του λαού, με στόχο να τον ξεσηκώσουμε, για να αντισταθεί μαζικά στα μέτρα της Κυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή δηλώσαμε ότι επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός Κινήματος Ιδεών. Όμως στη συνέχεια βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα κατάσταση με τη δημιουργία δεκάδων οργανώσεων-Σπιθών, οπότε διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία λαϊκού κινήματος, θέσαμε σαν άμεσο καθήκον τη δημιουργία ενός πολιτικού οργανισμού με συγκεκριμένη στόχευση και πρόγραμμα, με συνοχή και επαναστατική πειθαρχία, με οδηγό τις δικές μας ιδεολογικοπολιτικές δεσμεύσεις και με κοινή αναφορά σε μια ηγετική δύναμη που θα εξασφάλιζε τον συγχρονισμό και παράλληλα θα σχεδίαζε όπως σε συνθήκες μάχης τις τακτικές κινήσεις απέναντι σε ένα πάνοπλο σύστημα Εξουσίας που καιροφυλακτούσε να χτυπήσει αιφνιδιαστικά και να μας διαλύσει.
Φαίνεται όμως ότι ορισμένοι δεν συνειδητοποίησαν ότι το Προσκλητήριο με τις 5 ομιλίες μου ανέλυε διεξοδικά τους λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες μάχης και όχι σε περίοδο λαϊκής εξουσίας και γι’ αυτό φαίνεται πιστέψανε, ότι το μόνο τους μέλημα ήταν να οικοδομήσουν μέσα στον δικό τους μικρόκοσμο τις συνθήκες μιας ιδεατής εξουσίας χωρίς ενιαία δομή, ενιαία δράση και κοινούς στόχους, εντελώς μόνοι, «ελεύθεροι, ανεξάρτητοι» και με μοναδικό σύνδεσμο ανάμεσά τους τις Γενικές Συνελεύσεις σαν αποτέλεσμα της τελικής κατάκτησης της Άμεσης Δημοκρατίας από μέρους τους.
Έτσι οι λέξεις «Οργάνωση», «Ηγεσία» τους προκαλούσαν φρίκη. Στην ουσία απογειώθηκαν από την πραγματικότητα. Από την Διακήρυξη πήραν μόνο ό,τι τους ταιριάζει πηδώντας έτσι πάνω από πολλά ιστορικά στάδια που θα πρέπει να κατακτηθούν ένα προς ένα με ανυπέρβλητες προσπάθειες και θυσίες, για να φτάσουμε στην τελική νίκη, δηλαδή την κατάκτηση της επαναστατικής εξουσίας, για να την σχεδιάζουμε και να την εφαρμόζουμε σε συνθήκες πραγματικές και όχι υποθετικές όπως τώρα.
Όλα αυτά τα περί άμεσης δημοκρατίας, πυραμιδικής μορφής εξουσίας και γενικών συνελεύσεων τα είδαμε να εφαρμόζονται καθημερινά στο κάτω μέρος της Πλατείας Συντάγματος. Όπως συνέβη και με ορισμένες Σπίθες του Κ.Α.Π. Που πανηγύριζαν για το γεγονός ότι είναι εντελώς ελεύθεροι. Δεν αναγνωρίζουν ηγετικά σχήματα και για όλα αποφασίζουν όλοι, με κύριο όργανο την Γενική Συνέλευση. Κι όλα αυτά χωρίς να βλέπουν, ότι από πάνω τους τούς παρατηρούσαν τα άγρυπνα μάτια της Εξουσίας, που φυσικά δεν ιδρώνει το αυτί της με λόγια-λόγια και ψηφίσματα-ψηφίσματα. Και γι’ αυτό όταν ήρθε η ώρα να ξεμπερδέψουν μαζί τους, αποφάσισαν να θέσουν σε θέση μάχης το 1/1000 της δύναμης κρούσης που διαθέτουν.
Από όλες τις πληροφορίες που κατόρθωσα να συλλέξω, η επίθεση ξεκίνησε από την άνω πλατεία. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν από τις πλευρές της Βουλής χτυπώντας άγρια και ρίχνοντας αέρια και υποχρέωναν το λαό να στριμώχνεται και να ποδοπατείται προς τη στενή σκάλα που οδηγεί στην κάτω πλατεία. Ήταν το πιο σκληρό και απάνθρωπο στάδιο του ΣΧΕΔΙΟΥ. Ο κόσμος έπεφτε κάτω και τον χτυπούσαν. Ο ένας πατούσε τον άλλο για να σωθεί. Στη σκάλα μια άμορφη μάζα ανθρώπων κατρακυλούσε, ενώ εξακολουθούσαν να τους χτυπούν.
Όταν βρέθηκαν στην κάτω πλατεία, η ατμόσφαιρα είχε γίνει κόλαση, γιατί δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν και σωριάζονταν, ενώ εξακολουθούσαν να τους χτυπούν. Το ΣΧΕΔΙΟ Β΄ προέβλεπε τη συμμετοχή των κουκουλοφόρων, οπότε το πλήθος δεν ήξερε από πού να ξεφύγει. Τώρα μπήκαν σε ενέργεια και οι πέτρες στις εικονικές συμπλοκές ΜΑΤ-Κουκουλοφόρων. Βιτρίνες, κρυστάλλινες πόρτες και τζάμια των ξενοδοχείων σπάγανε. Στο ταχυδρομείο έβαλαν φωτιά. Κι όλα αυτά, γιατί; Για να μεγαλώσει ο πανικός των ανθρώπων και να δοθεί η εικόνα της καταστροφής. Κάτω από την σκάλα που ενώνει το πάνω μέρος της πλατείας, είναι η είσοδος του Μετρό, που γέμισε από διαδηλωτές, τραυματίες, κουκουλοφόρους και ΜΑΤ. Άλλη μια Κόλαση, ακόμα μεγαλύτερη, με θύματα αυτή τη φορά τους εκατοντάδες τραυματίες, τους οποίους μάταια οι εθελοντές γιατροί προσπαθούσαν να περιθάλψουν.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Με 300 Ματατζήδες και 100 Κουκουλοφόρους οι Εξουσιαστές καθάρισαν το Σύνταγμα. Απαλλάχτηκαν από τον βραχνά του Μεγάλου, Ειρηνικού, Αυθόρμητου Πλήθους που οι εικόνες του γέμιζαν καθημερινά τα ελληνικά και τα ξένα κανάλια. Συνήλθαν. Ψήφισαν ΝΑΙ και ΟΧΙ. Όμως το ΝΑΙ κυριάρχησε, γιατί είχε την πλειοψηφία μιας Βουλής, που έχει γίνει προ πολλού μειοψηφία, γεγονός που προσφέρει τη δυνατότητα στη Λαϊκή πλειοψηφία που βρίσκεται εκτός Βουλής να πει «Κύριοι της Βουλής, Εμείς και όχι εσείς εκπροσωπούμε την πραγματική Εθνική Λαϊκή πλειοψηφία, επομένως εκφράζουμε την πραγματική θέληση του Λαού». Για να μην πω ακόμα, ότι η Κυβέρνηση εξακολουθεί να κυβερνά και να μας δεσμεύει μόνο με το 20% του Λαού. Πού είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Πού είναι τα Κόμματα της Αριστεράς; Το Συμβούλιο Επικρατείας; Ο Άρειος Πάγος; Η Ακαδημία Αθηνών; Τα Πανεπιστήμια; Τα Συνδικάτα; Οι Ενώσεις; Λαός προδομένος! Λαός προδομένος! Λαός Προδομένος!
Για τελευταία φορά σας ρωτώ: Θέλετε να πάμε στη νέα Μάχη ή πιστεύετε ότι οι Σπίθες που άναψαν, έγιναν για εντευκτήρια διαλέξεων, για να περνά η ώρα μας και για να αυτοανακηρυχθούμε μεταξύ μας πρωτοπόροι και επαναστάτες;
Δεν υποχρέωσα κανένα να με ακολουθήσει. Από δω και πέρα όμως, όποιος αποφασίσει να μείνει, σε μια μελλοντική περίπτωση ανάλογη αυτής που ζήσαμε με τα πρόσφατα γεγονότα στο Σύνταγμα, θα πρέπει να είναι παρών, οργανωμένος, πειθαρχημένος και έτοιμος να αντιμετωπίσει κουκουλοφόρους και ΜΑΤ, όπως το κάναμε στο παρελθόν, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και να προφυλάξει από τα χτυπήματα τους απλούς πολίτες, που οι περισσότεροι συνήθως είναι γυναίκες και απολυμένοι εργαζόμενοι και υπάλληλοι, που έρχονται να διαδηλώσουν με ειρηνικό τρόπο.
Στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ καυτηρίαζε στη Βουλή την Κυβέρνηση που τους άκουγε και …έτρεμε, φωνάζοντας με αναφιλητά «Φτάνει πια… Μετανοούμε…», ενώ οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τους παρακαλούσαν «Θα μας αναγκάσετε να ψηφίσουμε με δάκρυα στα μάτια».
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όμως είπανε ΟΧΙ και ικανοποιημένοι γιατί πράξανε το επαναστατικό σας καθήκον, βγήκανε από την πλαϊνή πόρτα της Βουλής, εκείνη που βλέπει προς την πλατεία, για να ατενίσουν το μέγεθος της απουσίας τους από τον ματωμένο χώρο, όπου κρίνεται το δίκαιο και το μέλλον του Λαού.
Διερωτάται κανείς με ποια δικαιολογία τα κόμματα της Αριστεράς απουσίαζαν απ’ αυτή την κορυφαία στιγμή για το μόλις δημιουργούμενο κίνημα αντίστασης απέναντι στις αποφάσεις της Κυβέρνησης που πλήττουν κυρίως τους αγρότες, εργαζόμενους, υπαλλήλους, μικρομεσαίους, βυθίζοντας καθημερινά τη χώρα όλο και πιο βαθειά σε οικονομική και κοινωνική ύφεση.
Στις δεκαετίες του ΄40, του ΄50 και του ΄60 το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, η ΕΔΑ και οι Λαμπράκηδες θα είχαν αναλάβει αυτοί το έργο των αγανακτισμένων, που δημιουργήθηκαν ακριβώς λόγω της απουσίας της Αριστεράς.
Εάν πιστεύουν ότι η λύση θα δοθεί μέσα στη Βουλή, στους διαδρόμους του Συστήματος με τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που διοργανώνουν ο καθένας ξεχωριστά και που μαζεύουν όλο και λιγότερο κόσμο, τότε ας βγουν να το πουν καθαρά. Και ας έχουν το θάρρος να δηλώσουν ότι διαφωνούν με τον ξεσηκωμό των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που τουλάχιστον οφείλανε να τους προειδοποιήσουν με βάση τις αγωνιστικές τους εμπειρίες, να μην τα βάζουν με τόσο ανέμελο, αυθόρμητο και ανοργάνωτο τρόπο με την Εξουσία, γιατί κινδυνεύουν να πάθουν όσα υπέστησαν τις τρεις μέρες της κρίσιμης ψηφοφορίας. Είναι όμως ποτέ δυνατόν κόμματα μαζών όπως θα πρέπει να είναι τα κόμματα της Αριστεράς, να σνομπάρουν ουσιαστικά τους εξεγερμένους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης; Γιατί τι άλλο ήταν η παντελής απουσία του ΣΥΡΙΖΑ (έστω και της νεολαίας του) και η τακτική του ΠΑΜΕ, που μόλις έφτανε στο Σύνταγμα γύριζε αυτομάτως την πλάτη και αποχωρούσε;
Ειδικά την ημέρα της Κόλασης το ΠΑΜΕ ξεκίνησε από τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Μόλις όμως έφτασαν στο Σύνταγμα, αποχώρησαν αφήνοντας απροστάτευτα τα γυναικόπαιδα στη μανία των ΜΑΤ και των Κουκουλοφόρων της Ασφάλειας, που άρχισαν την επίθεσή τους αμέσως μετά. Δηλαδή όλα αυτά τα εξεγερμένα πλήθη, δεν είναι για το ΚΚΕ «Λαός»; Επειδή τυχαίνει να μην είναι μέλη του Κόμματος; Μ’ αυτή τη λογική, μόνο το 10% των Ελλήνων είναι Λαός. Οπότε με ποιον τρόπο στην παρούσα συγκυρία αυτό το 10% θα αναμετρηθεί με την Κυρίαρχη Αστική Τάξη, τον Ταξικό Εχθρό, την Οικονομική Ολιγαρχία και τα όργανά της; Δεν τολμώ να αναφέρω τους ξένους, γιατί κατά μία περίεργη λογική, φορτώνοντας στους ξένους ευθύνες, απαλλάσσω, λένε, από τις ευθύνες του τον κύριο ταξικό εχθρό, την ελληνική ολιγαρχία…
Δεν θα ασχοληθώ με απόψεις και θεωρίες που τις θεωρώ ανεδαφικές και εκτός της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας και που στην ουσία διασπούν τον λαό και αποτελούν σοβαρό εμπόδιο στην Παλλαϊκή Ενότητα, δηλαδή τη μοναδική δυνατότητα που υπάρχει, το μοναδικό όπλο στα χέρια του Λαού μας, προκειμένου να αντιμετωπίσει το πανίσχυρο μέτωπο του Συστήματος Εξουσίας. Δεν βλέπουν τάχα ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις συνθήκες που υπήρχαν πριν και μετά την Τρόικα; Δεν θέλω να πω ότι και τότε, από το 1974 έως το 2010 δεν υπήρχε η ξένη εξάρτηση. Αλλά τότε κινούσε τα νήματα διακριτικά. Εάν κάποιοι δεν τα έβλεπαν, είναι άλλο θέμα. Σήμερα όμως, μετά την Τρόικα, οι ξένοι έβγαλαν τη μάσκα και πήραν τα ινία της διακυβέρνησης στα χέρια τους. Τώρα προχωρούν ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά τοποθετώντας manager, δηλαδή υπερ-υπουργούς σε κάθε δημόσια υπηρεσία.
Μετά από όλα αυτά, άρα γε πιστεύει κανείς ότι ο ρόλος της όποιας Κυβέρνησης μπορεί να είναι άλλος εκτός από το να εφαρμόζει τις αποφάσεις-εντολές των ξένων; Και τότε ποιος είναι ο ρόλος της Βουλής; Υπάρχουν φυσικά πολλά θέματα, πολλά προβλήματα που απασχολούν τον Λαό και για τα οποία θα πρέπει να υπάρξουν λύσεις. Όμως όλα αυτά είναι άμεσα εξαρτημένα από τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις που παίρνονται για την Οικονομία, την Κοινωνία κι ακόμα για την εξωτερική και την αμυντική μας πολιτική.
Κι αυτές τις αποφάσεις-κατευθύνσεις τις επιβάλλουν οι ξένοι με τη συνενοχή των πολιτικών δυνάμεων, που ανέκαθεν ακολουθούσαν τις εντολές των ξένων. Όμως μέσα σε όρια που επέτρεπαν στα κόμματα εξουσίας να κινούνται με αυτοτέλεια, υπό τον όρο να μη θίγονται τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Στην περίπτωση αυτή, όταν δηλαδή στη δεκαετία του ΄60 υπήρχε άνοδος του δημοκρατικού κινήματος μέσα στο οποίο η Αριστερά έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο, οπότε οι ξένες υπηρεσίες διέβλεπαν κίνδυνο για την ενεργό παρουσία τους στη χώρα μας, οι Αμερικανοί θορυβημένοι μήπως χάσουν τον έλεγχο, άρχιζαν τα τερτίπια με τις αποστασίες κλπ. για να καταλήξουν στην επιβολή της Δικτατορίας.
Σήμερα η διεθνής κατάσταση είναι διαφορετική, γιατί το Χρήμα αναδείχθηκε σε κυρίαρχη διεθνή δύναμη, σε βαθμό που να φιλοδοξεί και να επιχειρεί να αποτελέσει μια ιδιόμορφη Παγκόσμια Διακυβέρνηση, με βασικούς πυλώνες τις Μεγάλες Τράπεζες και πειθήνια όργανά του τις τοπικές κυβερνήσεις της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι κι αυτή του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος φρόντισε να πάρει το χρίσμα από τον Στρος-Καν του ΔΝΤ και από την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ δηλαδή τον Henry Kissinger λίγο πριν τις εκλογές στα μέσα του 2009.
Για τα έργα και τις ημέρες της Παγκόσμιας Κυβέρνησης έχω μιλήσει διεξοδικά. Για κάποιον όμως που δεν γνωρίζει τους στόχους και τις μεθόδους που έχει ήδη χρησιμοποιήσει κυρίως στην Ασία και τη Νότιο Αφρική, είναι δύσκολο να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας. Που πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης που χρησιμοποιήθηκε σαν «πειραματόζωο» για να πάνε παραπέρα, όπως ήδη έγινε με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και μάλλον θα συνεχίσουν με την Ισπανία.. Για ποιο λόγο επιβάλλονται αυτά τα τόσο αντιλαϊκά μέτρα με τελικό στόχο την εξαθλίωση του λαού; Για ποιο λόγο κλείνουν οι βιομηχανίες, οι βιοτεχνίες και τα καταστήματα; Για ποιο λόγο καλπάζει η ανεργία; Και πώς συμβαίνει, ενώ από τον ερχομό της Τρόικα έως σήμερα έχουμε δανειστεί και χρεωθεί δεκάδες δισ. Ευρώ να μην πηγαίνει ούτε ένα Ευρώ στην ανάπτυξη αλλά αντίθετα να αυξάνει η υπανάπτυξη, η οικονομία να βυθίζεται και ο λαός να φτωχαίνει; Πώς και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γίνονται από λάθος; Από ανικανότητα; Ή το ακριβώς αντίθετο; Ο Γ. Παπανδρέου επιβάλλοντάς μας την Τρόικα δήλωσε ότι «παραδίδει ένα μέρος της εθνικής μας αυτοτέλειας στους ξένους». Δηλαδή μας είπε καθαρά και ηθελημένα ότι θα πρέπει να παραδώσουμε εθελοντικά ένα κομμάτι της εθνικής μας αυτοτέλειας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας στους εκπροσώπους των Τραπεζών. Γιατί αλλοιώς δεν θα πληρωθούν οι υπάλληλοι – και οι Βουλευτές; Ποιος να φανταζόταν, αλήθεια, ότι εμείς, οι απόγονοι των χιλιάδων και χιλιάδων που σκοτώθηκαν για την τιμή και την ακεραιότητα της Ελλάδας, θα την ξεπουλούσαμε όπως συμβαίνει σε κάποιους που ξεπουλούν το κορμί τους «επί χρήμασι»;
Φρόντισαν όμως να μας βάλουν να υπογράψουμε, ότι δεν έχουμε δικαίωμα να δανειστούμε από άλλες Τράπεζες εκτός από τις δικές τους. Πράγμα που δεν έγινε λ.χ. με την Ισπανία που πήρε ένα μεγάλο δάνειο από την Κίνα, η οποία δήλωσε (όπως και η Ρωσία πρόσφατα) ότι είναι διατεθειμένη να βοηθήσει την Ευρώπη! Δεν γνωρίζουν τάχα ότι δεν υπάρχει Ευρώπη παρά μόνο η Ευρώπη των Τραπεζών; Θέλω να ελπίζω ότι αυτές οι δύο χώρες θέλουν να σπάσουν την απομόνωση που οι ΗΠΑ προσπαθούν με όλα τα μέσα να επιβάλουν. (Βλ. τι έγινε με τον αγωγό του Μπουργκάς που με τόση ευκολία ματαίωσε ο κ. Παπανδρέου χωρίς να υπάρξει αντίδραση από πουθενά!). Θέλω ακόμα να ελπίζω, ότι σε περίπτωση που μια άλλη ελληνική Κυβέρνηση που θα μπορεί να αποφασίζει ελεύθερα, θελήσει να δανειστεί με χαμηλό επιτόκιο ή ακόμα καλλίτερα να προτείνει κοινοπραξίες επωφελείς για την ελληνική οικονομία, θα δεχθούν την αίτησή μας αυτή. Επομένως θα πρέπει να γνωρίζει ο λαός μας ότι ο δανεισμός από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν είναι μονόδρομος και ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις.
Το ΚΚΕ προβάλλει ως μοναδικό στόχο το χτύπημα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Επομένως γι’ αυτούς ο χαρακτήρας της πάλης θα πρέπει να είναι αποκλειστικά ταξικός. Στο σημείο αυτό έχω κάνει τις ακόλουθες επισημάνσεις:
Πρώτον: Όταν εμείς λέμε ότι έχουμε ως κύριο στόχο το Σύστημα Εξουσίας, θεωρούμε την οικονομική ολιγαρχία κύριο πυλώνα αυτού του Συστήματος. Κι αυτό γιατί με τη μέθοδο της διαπλοκής επηρεάζει σε μεγάλη κλίμακα το πολιτικό και πολιτειακό Σύστημα. Άρα η ελληνική ολιγαρχία βαρύνεται και με την εμπλοκή της σε όλες τις αντιλαϊκές αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά είναι κι αυτή, η ολιγαρχία, εξαρτημένη από το Διεθνές Οικονομικό Κεφάλαιο, που όπως είδαμε, κατέχει κυρίαρχη θέση ανάμεσα στις διεθνείς επιθετικές δυνάμεις που διεκδικούν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας επιβάλλοντας στα Έθνη-Κράτη τους νόμους της παγκοσμιοποίησης με τις επιπτώσεις που βιώνουμε σήμερα. Και που δεν περιορίζονται στον οικονομικό-κοινωνικό τομέα αλλά απειλούν όλα τα ερείσματα ενός λαού. Δηλαδή την ιστορία του, τις παραδόσεις του, την γλώσσα και τον πολιτισμό του.
Δεύτερον: Πιστεύω ότι θα πρέπει να εξετάζουμε το ελληνικό κεφάλαιο σαν ένα αναπόσπαστο μέρος του διεθνούς κεφαλαίου. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε τα μεγέθη του ενός και του άλλου, θα διαπιστώσουμε ότι το σύνολο των κεφαλαίων που διαχειρίζονται οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες αποτελεί «παρανυχίδα» μπροστά στον τεράστιο όγκο και τη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου, που δυστυχώς για την ανθρωπότητα έχει στόχο την Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Στηριγμένο στον έλεγχο του χρήματος συνενώνει τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία αντί να τη χωρίζει όπως γινότανε στο παρελθόν. Δεν έχουμε παρά να δούμε την αγαστή συνεργασία ανάμεσα στο Αμερικανικό ΔΝΤ και τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες. Όπως και τη συμπόρευση της Γερμανίας με τη Γαλλία και την Αγγλία, που και οι τρεις αποκαλούν τα Κράτη του Νότου μαζί με την Ιρλανδία «γουρούνια»…
Τρίτον: Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο που όπως είδαμε παίζει άμεσα πολιτικό ρόλο, δηλαδή παρεμβαίνει τόσο στον οικονομικό όσο και στον κοινωνικό χώρο του κάθε Κράτους, δεν κάνει εξαίρεση ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα από τους εργάτες έως τους μικρομεσαίους είτε τους αγρότες, τους καταστηματάρχες, βιοτέχνες, επιστήμονες, διανοούμενους κλπ.
Ολόκληρη η κοινωνία εκτός από όσους περιλαμβάνονται στο Σύστημα Εξουσίας, δηλαδή τους εγχώριους διεκπεραιωτές των αποφάσεων των διεθνών Τραπεζών, που πάνε χέρι-χέρι με τις Κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών, ολόκληρη η κοινωνία, επαναλαμβάνω, βρίσκεται στο στόχαστρο αυτής της ιδιότυπης διεθνούς υπερδύναμης.
Με άλλα λόγια η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι θύμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο της διεθνούς λαίλαπας που σε συνεργασία με το Σύστημα Εξουσίας, που όπως είδαμε κυριαρχείται από την ελληνική ολιγαρχία και τις φιλικές της πολιτικές δυνάμεις, έχει τελικό στόχο να φέρει την κοινωνική εξαθλίωση αλλά και να χτυπήσει καίρια την εθνική μας υπόσταση και την εδαφική μας ακεραιότητα.
Τι είναι άρα γε αυτό το Διεθνές Σύστημα Εξουσίας που μας απειλεί;
Κατ’ αρχήν αυτό το σύστημα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης δεν έχει λογική. Ή μάλλον έχει τη «λογική» του Χάους ως συνέπεια της αυτοκαταστροφής του. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο καπιταλισμός θεοποίησε το χρήμα σε τέτοιο βαθμό, που του επέτρεψε να αλλάξει ρόλο και από Μέσον να γίνει αυτοτελής Σκοπός με πρώτο θύμα το Σύστημα που το γέννησε. Τα κράτη, οι εθνότητες, οι κοινωνικές τάξεις, η γλώσσα, οι ιστορικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η ανάπτυξη, η δημόσια Υγεία και Παιδεία, το συνδικαλιστικό κίνημα, η κρατική μέριμνα, οι θεσμοί, οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες του κοινωνικού γίγνεσθαι και πάνω απ’ όλα οι ίδιοι οι Λαοί σαν ιστορική και πολιτιστική παρουσία και δύναμη ανάπτυξης και προόδου, όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των κοινωνιών που ξεπήδησαν μέσα από την αστική επανάσταση πριν από δύο αιώνες, απειλούνται με εξαφάνιση χωρίς να υπάρχει ένα εθνικό-κοινωνικό μοντέλο που φιλοδοξεί να τα αντικαταστήσει εκτός από την εξοντωτική και παμφάγο βουλιμία του διεθνούς χρηματιστικού συστήματος, για το οποίο η ερήμωση της ανθρώπινης κοινωνίας αποτελεί τον τελικό στόχο για την αυτο-ικανοποίηση των κυριαρχικών του ενστίκτων.
Φαίνεται ότι το φιλελεύθερο κοινωνικό σύστημα στο οποίο κυριαρχούσε το δίκαιο του ισχυρότερου, εξέθρεψε και ανέδειξε ένα νέο τύπο ανθρώπων ισχυρότερων ανάμεσα στους ισχυρότερους, που κατενόησαν ότι το απόλυτο όπλο που θα τους εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία είναι το χρήμα. Όχι αυτό που συνδέεται με την παραγωγή αλλά εκείνο που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται από τον ίδιο τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να πουλά και να αγοράζει ολόκληρα κράτη, δηλαδή με δύναμη θα λέγαμε κοσμογονική, ισοδύναμη μιας ατομικής υδρογονοβόμβας.
Ωστόσο φαίνεται ότι οι λαοί δεν έχουν ακόμα υποψιαστεί, πλην ολίγων εξαιρέσεων, αυτή την τερατογένεση των σύγχρονων δεινόσαυρων που απειλούν την ίδια την διαιώνιση του ανθρώπινου γένους και των ανθρώπινων κοινωνιών, με τη μορφή που είχαν ως σήμερα. Δεν είναι ένας αλλά εκατοντάδες χιλιάδες Χίτλερ, σίγουρα παρανοϊκοί όπως εκείνος, που μας απειλούν.
Η ελπίδα μας για την οριστική απαλλαγή μας από τις φαινομενικά απρόσωπες σατανικές δυνάμεις, έγκειται στο γεγονός ότι τα έθνη και οι λαοί διαθέτουν ισχυρά αντισώματα που τα βοηθούν να υπερβαίνουν νικηφόρα κάθε είδους δοκιμασίες, φτάνει να μπορέσουν να αντισταθούν και να επιζήσουν έως ότου ανακαλύψουν τους τρόπους με τους οποίους θα βοηθηθούν να αντέξουν στην άμυνα και στη συνέχεια να περάσουν στην αντεπίθεση.
Εμείς του Κ.Α.Π. μπορούμε να πούμε ότι είμαστε πρωτοπόροι, γιατί μελετήσαμε σε βάθος τη δομή και τις μεθόδους αυτών των κινδύνων. Γνωρίζουμε τις αποκαλύψεις της Νάομι Κλάιν για τη θεωρία «Σοκ και Δέος» όπως και τις πληροφορίες για το ρόλο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που πρωτοστατεί στην προσπάθεια της εμπέδωσης αυτής της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. (Υπάρχουν και τα δύο σε μορφή βίντεο στην ιστοσελίδα μας).
Το γεγονός αυτό μας διευκολύνει να δούμε ποιος είναι ο εχθρός των Λαών και του Λαού μας, οπότε έχουμε χρέος να διαφωτίσουμε το Λαό επιδιώκοντας να ενεργοποιήσουμε τα ισχυρά του αντισώματα που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει χωρίς απώλειες τη μετωπική επίθεση των διεθνών και τοπικών σατανικών δυνάμεων και στη συνέχεια να περάσει στη νικηφόρα αντεπίθεση.
Πρόκειται για μια υπόθεση Ζωής ή Θανάτου!
Το γεγονός είναι ότι μετά το επιτυχές πείραμα στην Ελλάδα, το τέρας αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της Ευρώπης, ακολούθησαν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία με επόμενο θύμα την Ισπανία. Θα χτυπήσει άραγε όλη την Ευρώπη; Πάντως στις περισσότερες χώρες, ακόμα και τις πιο ισχυρές, όπως η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία, η οικονομική κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Νομίζω ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου θα πρέπει να βρουν τρόπους για κοινή στάση απέναντι στον κοινό κίνδυνο. Εμείς, εάν υπήρχαν τα οικονομικά μέσα, θα είχαμε ήδη πραγματοποιήσει μια πρώτη συνάντηση εκπροσώπων των Κρατών που αντιμετώπισαν είτε αντιμετωπίζουν την ίδια κρίση με εμάς. Το θέτω όμως εδώ σαν μια πιθανή προοπτική, που θα πρέπει να μας απασχολεί σοβαρά. Η αναζήτηση μιας κοινής αντιστασιακής πολιτικής σε επίπεδο ευρωπαϊκών κρατών, πρώτον συνδέεται άμεσα με τον αγώνα μας εδώ στην Ελλάδα και δεύτερον θα πρέπει να μας οδηγήσει στην αναζήτηση ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, που θα οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Σε γενικές γραμμές παραθέτω τις προσωπικές μου απόψεις, που συνοψίζονται σε λίγες λέξεις: Κοινωνία της Ελευθερίας, Αλληλεγγύης, Κοινωνικής Δικαιοσύνης, Προόδου και Ανάπτυξης, που να εξασφαλίζει την ευτυχία για όλους τους πολίτες με βάση την αρχή της «δίκαιης ανισότητας», με τον όρο φυσικά της εξασφάλισης για κάθε πολίτη ενός σταθερού και ισότιμου επιπέδου ζωής. Σε παγκόσμιο επίπεδο την επιβολή της Ειρήνης, την κατάργηση των πολεμικών βιομηχανιών και την εξάλειψη των μεγάλων ανισοτήτων που οδηγούν στην πείνα, την εξαθλίωση και τον θάνατο εκατομμυρίων συνανθρώπων μας σε όλο τον κόσμο.
Ας επιστρέψουμε όμως στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Θα προσπαθήσω να συνδέσω την ανάλυσή μου με το ρόλο που νομίζω ότι θα πρέπει να αναλάβει το Κ.Α.Π. για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που είμαστε υποχρεωμένοι να επιλύουμε σταδιακά, προκειμένου να κάνουμε κάθε φορά ένα βήμα προς τα εμπρός.
Ξεκινώ με τη διαπίστωση ότι η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει την κρίση κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Αν θέσουμε σαν στόχο την κατάκτηση της εκλογικής πλειοψηφίας που θα μας επιτρέψει να επιβάλουμε την Συνταγματική Εθνοσυνέλευση, τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να δημιουργηθεί αυτή η πλειοψηφία. Σημειώνω ότι σήμερα υπάρχει αυτή η πλειοψηφία ως αντίθεση προς την Κυβερνητική Πολιτική και την παρουσία της Τρόικα. Υπολογίζεται ότι σχεδόν 3 εκατομμύρια ψηφοφόροι έχουν εγκαταλείψει τα δύο κόμματα εξουσίας. Είναι κομματικά άστεγοι, συγχρόνως όμως διστακτικοί και καχύποπτοι απέναντι σε κάθε είδους κινήσεις, κινήματα και πολύ περισσότερο παρουσίες νέων κομμάτων είτε σε κάθε είδους προσωπικότητες και επίδοξους σωτήρες. Γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε ενήμεροι και προσεκτικοί. Αυτό που διαπίστωσαν οι πρώην ψηφοφόροι και φοβήθηκαν με μεγάλη καθυστέρηση, για την οποία έχουν κι αυτοί το δικό τους μερίδιο ευθύνης, είναι κατάχρηση εξουσίας, που μας οδήγησε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.
Και είναι χωρίς αμφιβολία η αδυναμία των οπαδών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να ελέγξουν τις ηγεσίες των κομμάτων τους, που μεταχειρίστηκαν χωρίς ηθικούς φραγμούς κάθε μέσο προκειμένου να παραμείνουν στην Κυβέρνηση. Γι’ αυτό το λόγο τόσο η δική μας όσο και η διεθνής κρίση οφείλεται στις μεθόδους που μικρές ομάδες φιλόδοξων μεταχειρίστηκαν για να καταλάβουν την εξουσία (κάθε είδους) και στη συνέχεια στους τρόπους που εφαρμόζουν για να την διατηρήσουν, να την αυξήσουν και να την δυναμώσουν. Κλείνω με τη διαπίστωση ότι η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε έως σήμερα να λύσει το πρόβλημα της εξουσίας που κατά κανόνα την κατέχουν ανεξέλεγκτες ηγετικές ομάδες με σκοπό τη συσσώρευση δύναμης επιβάλλοντας σε κάθε περίπτωση το «δίκαιο του ισχυρότερου», δηλαδή τον Νόμο της Ζούγκλας. Όσο κι αν αυτό φαίνεται απίθανο, ο πρωτογονισμός σε όλες του τις μορφές κατευθύνει από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα τις τύχες της ανθρωπότητας.
Όπως είπα και στην αρχή, η πρόθεσή μου ήταν και εξακολουθεί να είναι η δημιουργία μιας Κίνησης Ιδεών. Και πρέπει να ομολογήσω, με ξάφνιασε η αυθόρμητη και εθελοντική συστράτευση κάτω από τη νέα ιδεολογία τόσο πολλών υπεύθυνων και ικανών προσώπων με ολοφάνερη διάθεση να μην παραμείνουν στα λόγια και στις ιδέες αλλά να περάσουν στη δράση προκειμένου να συμβάλουν αγωνιστικά στην απαλλαγή της χώρας από τις ντόπιες και ξένες αρνητικές δυνάμεις, επιβάλλοντας τα δικά τους ιδεώδη για τη μορφή και το περιεχόμενο μιας νέας κοινωνίας.
Με τη στάση σας αυτή με βάλατε μπροστά στο δίλημμα είτε να σας ευχαριστήσω και να σας αποχαιρετήσω είτε να δεχτώ την πρόκληση. Το να αποσυρθώ και να κλειστώ στον εαυτό μου ήταν εκείνο που ήθελα και εξακολουθώ να θέλω πιο πολύ. Γιατί η αποστασιοποίησή μου από τα κοινά θα ήταν για μένα μια κατάκτηση καθ’ όλα ενεργητική και καθόλου παθητική. Το θεωρούσα και το θεωρώ σαν ένα δικαίωμα έπειτα απ’ όσα έζησα και όσα προσπάθησα να συνεισφέρω.
Τελικά με κέρδισε ο παλιός εαυτός μου, που με οδήγησε σε ένα άλλο στάδιο από εκείνο που είχα την πρόθεση και υποσχέθηκα να πράξω και που ήταν απλά η διατύπωση των ιδεών μου σχετικά με τα διαδραματιζόμενα εντός και εκτός της Ελλάδας και τίποτα άλλο. Κι αυτό το νέο στάδιο ήταν να προσαρμοστώ στην κοινή απαίτηση να περάσουμε από τις ιδέες στην πολιτική πράξη ψάχνοντας να βρω τις μορφές οργάνωσης και δράσης που προσιδιάζουν περισσότερο στις δικές μου απόψεις, λ.χ. στη Διακήρυξη όπως την ονομάσατε της 1ης του Δεκέμβρη. Απόψεις που φυσικά ήταν για τον καθένα και για μένα ειδικά, δεσμεύσεις. Και πρώτα απ’ όλα ο απόλυτος σεβασμός σ’ αυτό που ονόμασα «παγκόσμιο πείραμα» δηλαδή στην οικοδόμηση μιας πολιτικής οργάνωσης από τη βάση του Λαού.
Περάσαμε δηλαδή από μια μορφή στατικής διάταξης, όπως επιβάλλει η μελέτη και η διάδοση των νέων ιδεών, στη μορφή ενός οργανισμού που θα πρέπει να κινηθεί, προκειμένου να περάσει συντονισμένα και με ομοψυχία στη δράση, δηλαδή στην εφαρμογή στην πράξη του ιδεολογικού της οπλοστασίου. Δεν ήταν όμως μόνο ο συντονισμός το πρόβλημα αλλά και η απόφαση για κάθε βηματισμό που θα έπρεπε να είναι αποδεκτή από όλους. Ποιος λοιπόν θα έπρεπε να συντονίζει τις δεκάδες «Σπίθες» και πώς, από ποιους και με ποια μέθοδο θα εξασφαλίζαμε ώστε η απόφαση να μας εκφράζει όλους; Το τελειότερο φυσικά θα ήταν η κάθε απόφαση να παίρνεται από όλους. Μπορεί να συμβεί όμως αυτό στην πράξη;
Γνώριζα και γνωρίζω ότι έχω την εμπιστοσύνη και την αγάπη όλων των μελών μας. Και με την προϋπόθεση αυτή σχεδίασα την ενεργητική μου ανάμιξη στην πορεία της Σπίθας από την αρχή της έως σήμερα. Χωρίς τον απαραίτητο μηχανισμό -δεν έχω ούτε τηλέφωνο- προσπάθησα να είμαι πάντα μέσα στα πλαίσια των δικών μου στο κάτω-κάτω ιδεών και προτάσεων. Πιστεύοντας ότι η ιδεολογία αποτελεί την κινητήρια δύναμη για κάθε μορφή κοινωνικής και πολιτικής δράσης, προσπάθησα να ολοκληρώσω την πρότασή μου -μέσα στα πλαίσια πάντοτε προγραμματικών ομιλιών- για όλα τα στάδια που θα περάσουμε υποχρεωτικά: της προετοιμασίας, της σύγκρουσης, της επικράτησης, για τις μορφές λαϊκής εξουσίας και τέλος ένα γενικό περίγραμμα για τη θέση της Ελλάδας στον διεθνή χώρο και κυρίως για τις πηγές και μεθόδους της καθολικής ανάπτυξης μιας Ανεξάρτητης χώρας που είναι και ο πιο σταθερός και σπουδαίος στόχος μου.
Γιατί δίχως την Εθνική Ανεξαρτησία το Κ.Α.Π. δεν θα είχε και δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Το τι συνέβη έως τώρα, το γνωρίζουμε όλοι καλά. Ποιος είναι ο τελικός απολογισμός; Ας μου επιτραπεί να διαφυλάξω τη γνώμη μου για τον εαυτό μου. Πάντως δεν θα έγραφα τα όσα γράφω, εάν πίστευα ότι είναι αρνητικός. Γιατί άλλη είναι η εικόνα στο εσωτερικό μας και άλλη εκείνη που έχει επικρατήσει στην κοινή γνώμη. Και γι’ αυτό οφείλω να αναπτύξω τις σκέψεις μου για το τι δέον γενέσθαι από δω και πέρα. Πιστεύω και εύχομαι να ξεπεράσουμε το ταχύτερο όλα τα αρνητικά φαινόμενα που μας ταλάνισαν έως τώρα. Γιατί μας περιμένουν σοβαρότερα και βαρύτερα καθήκοντα, που θα πρέπει να μας απασχολήσουν όλους και όλες ολοκληρωτικά.
Ξεκινώ ξαναθυμίζοντας ότι ο τελικός στόχος του Κ.Α.Π. είναι η κατάκτηση από την Ελλάδα της Εθνικής της Ανεξαρτησίας. Θα πρόσθετα τις λέξεις «απόλυτη», «ολοκληρωτική», «ασυμβίβαστη», για να θυμηθούμε ότι από το 1830 η Εθνική μας Ανεξαρτησία υπήρξε πάντα σχετική. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Και κάποτε ανύπαρκτη. Κι αυτό γιατί από την πρώτη στιγμή της Επανάστασης οι Μεγάλες Δυνάμεις ξεκίνησαν τις επεμβάσεις τους για να οδηγήσουν την ίδια την επανάσταση σύμφωνα με τα συμφέροντά τους στο σημείο που ήθελαν να την φτάσουν. Τότε ο κοινός εχθρός της Αγγλίας-Γαλλίας-Ρωσίας που ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνένωνε τις προσπάθειές τους χωρίς να εμποδίζει να έχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές. Κι όλα αυτά, τόσο η συνεργασία των τριών Μεγάλων Δυνάμεων όσο και οι έριδές τους έβαζαν τη σφραγίδα τους στη μικρή και αδύνατη Ελλάδα που πάλευε για την ελευθερία της και στη συνέχεια για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κράτους. Βρήκαν όμως Έλληνες, που κινούμενοι από προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα, ήταν πρόθυμοι να γίνουν τυφλά και πειθήνια όργανά τους. Και μ’ αυτό τον τρόπο από τότε δημιουργήθηκε το Δίδυμο Ξένοι και Ντόπιοι, που είχαν τον ίδιο εχθρό, τον ελληνικό λαό! Διαβάστε προσεκτικά τη νεοελληνική ιστορία από το 1821 έως σήμερα και θα δείτε πώς λειτουργεί αυτό το φοβερό Δίδυμο. Αλλάζει μορφές και μεθόδους και φυσικά αλλάζει πρόσωπα, κόμματα, δυναστείες, συνθήματα με τον ίδιο πάντα σκοπό να ξεγελά το Λαό, να τον διχάζει, να τον αποπροσανατολίζει, να τον φανατίζει και κάποτε να τον … καταργεί, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τις εξαρτήσεις αυτού του φοβερού Διδύμου που κατάφερνε να τον διαιρεί, να τον αποδυναμώνει και τελικά να τον εξουδετερώνει. Όπως συμβαίνει σήμερα, που βιώνουμε το τελευταίο στάδιο αυτής της τόσο τραγικής ιστορικής πορείας του Λαού μας. Όπου αποτυπώνονται με τον πιο ανάγλυφο και προκλητικό τρόπο οι σημερινοί εκπρόσωποι αυτού του καταστροφικού Διδύμου.
Θεωρώ τον εαυτό μου ως ένα από τους τελευταίους επιζήσαντες που αποκάλυψαν χάρη στην ενεργητική συμμετοχή τους σε όλες τις φάσεις της πάλης του Λαού μας για ελευθερία και ανεξαρτησία, αυτή την αλήθεια, που αν και είναι τόσο απλή και φανερή -σαν το αυγό του Κολόμβου- εν τούτοις δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει κτήμα του Λαού, γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε και μπορεί να την κάνει σημαία του και σα τον Αη-Γιώργη να χτυπήσει με το κοντάρι του και να σκοτώσει το Δίδυμο Τέρας. Και γι’ αυτό το λόγο έγινα και είμαι στόχος όχι μόνο του Διδύμου αλλά και ολόκληρου του πλέγματος που το περιβάλλει και το στηρίζει και που με πολιτικούς όρους ξεκινά από την άκρα Δεξιά και φτάνει ως την άκρα Αριστερά. Και γι’ αυτό τα χτυπήματα που δέχθηκε και θα δέχεται το Κ.Α.Π. ήρθαν και θα έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις. Οι ποικίλες «στάμπες» που μου βάζουν κατά καιρούς, είναι τεχνάσματα για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια, γιατί γνωρίζουν ότι η αποκάλυψη και η διάδοσή της μέσα στο Λαό θα δημιουργήσει τη μοναδική δύναμη που θα μπορέσει να τους εξοντώσει απαλλάσσοντας τη χώρα απ’ αυτό το καρκίνωμα που τρώει τις σάρκες της και δεν της επιτρέπει να αναπτύξει ελεύθερα τις δημιουργικές της δυνάμεις που είναι τόσο μεγάλες, ισχυρές και ικανές να χτίσουν μια Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της, του πολιτισμού της και των αγώνων της για ελευθερία και δικαιοσύνη.
Κάτω από το πρίσμα αυτό κινήθηκα από την εποχή ακόμα της Εθνικής Αντίστασης, του Εμφύλιου, των Λαμπράκηδων και του Πατριωτικού Μετώπου. Το γεγονός ότι χτυπήθηκα από όλες τις μεριές, αποδεικνύει ότι η δημιουργία μιας Ανεξάρτητης και Ελεύθερης Ελλάδας δεν συνέφερε σε καμμιά Εξουσία, ξένη και ντόπια! Όπως δεν συμφέρει και σήμερα, που όλοι οι ισχυροί της γης θέλουν μια χώρα εξαρτημένη, χωρίς δική της εξωτερική πολιτική, χωρίς δική της αμυντική πολιτική, χωρίς τη δυνατότητα ισχυρής οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, που θα της προσέφερε η εκμετάλλευση του δικού της πλούτου και η συστράτευση των ελεύθερων πολιτών της για την ανοικοδόμηση της χώρας. Όπως δεν τους συμφέρει η μορφωτική ανάπτυξη όλου του λαού, καθώς και η ανάδειξη της σύγχρονης πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας σε παγκόσμιο επίπεδο αναφοράς. Σε ποιους δεν συμφέρει; Το Δίδυμο, δηλαδή οι ξένοι και οι Έλληνες συνεργάτες τους μαζί με το τεράστιο πλέγμα δυνάμεων που έχουν δημιουργήσει γύρω τους για να τους στηρίζει, έμαθαν να ζουν και να υπάρχουν παρασιτικά. Και για το λόγο αυτόν επεδίωξαν και το πέτυχαν με μεγάλο βαθμό, να καταστήσουν και να επιβάλουν τον παρασιτισμό σε κύριο δόγμα, με βάση το οποίο λειτουργούν όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί, η οικονομία, η γεωργία, το εμπόριο, η εκπαίδευση και διανόηση. Και φυσικά η πλειοψηφία του λαού, δεδομένου ότι όλοι οι άλλοι δρόμοι έχουν κλείσει γι’ αυτόν, εκτός από τη νοοτροπία και την πρακτική του παρασιτισμού, που έτσι αναδείχθηκε τελικά σε κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ελλάδας διεθνώς.
Με όσα είπα παραπάνω αποδεικνύεται πόσο δύσκολος είναι ο στόχος για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Και θα έλεγα ότι και μόνο αν πετύχουμε να σπείρουμε μέσα στο Λαό μας αυτόν τον σπόρο, τότε έστω και γι’ αυτό θα είμαστε αντάξιοι του στόχου που αναλάβαμε να κατακτήσουμε.
Φυσικά ο τελικός σκοπός είναι αυτός που τελικά μας διαμορφώνει. Γιατί είναι διαφορετικό να παλεύεις έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου σαν σκοπό να ωφεληθείς προσωπικά και άλλο να παλεύεις για μια Ιδέα χωρίς να ονειρεύεσαι ανταλλάγματα αλλά αντίθετα να γνωρίζεις ότι μόνο θα πρέπει να προσφέρεις.
Το γεγονός και μόνο ότι για τόσα πολλά χρόνια αυτός ο υπέρτατος στόχος δεν κατακτήθηκε ακόμα από τον ελληνικό λαό, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος είναι η επανάσταση! Κι αυτή την επανάσταση μπορεί να την πετύχει και μάλιστα με ειρηνικό τρόπο μόνο ο Λαός. Με την προϋπόθεση ότι θα μάθει, θα πειστεί και θα αποφασίσει. Επομένως ο πρωταρχικός στόχος του Κ.Α.Π. θα έπρεπε να είναι η διαφώτιση του λαού. Για ποιους λόγους δεν ξεκίνησε; Όσα γράφω εδώ είναι ήδη καταγεγραμμένα και υπάρχουν εδώ και μήνες στην Ιστοσελίδα μας. Εν πάση περιπτώσει ελπίζω ότι με το κείμενο αυτό θα βοηθήσω ίσως πιο αποτελεσματικά ώστε να αρχίσουμε να δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθύνση.
Επειδή η πρόταση για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου έχει κομβική σημασία για το Κίνημά μας, προτείνω η τελική απόφαση να παρθεί με τη συμμετοχή όλων των Σπιθών, που αφού καταθέσουν τις απόψεις τους, πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε να υπάρξει ανταλλαγή και ζύμωση έως ότου να βεβαιωθούμε ότι βρήκαμε τη σωστή λύση. Εντελώς ενδεικτικά θέτω μια σειρά ερωτήματα για να βοηθήσω τη συζήτηση.
Ερώτημα 1. Πιστεύετε ότι θα πρέπει να μετεξελιχθούμε σε Κόμμα και να πάρουμε μέρος στις εκλογές;
Ερώτημα 2. Ποιο κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να είναι το minimum πρόγραμμα κοινής συνεργασίας; Και ακόμα με ποιες προϋποθέσεις και ποιες εγγυήσεις;
Ερώτημα 3. Ποια η σχέση του Μετώπου με το Κ.Α.Π.; Πώς θα γίνεται ο έλεγχος των αποφάσεων της κοινής ηγεσίας από την κάθε Σπίθα; Θα αρκεστεί λχ. στον έλεγχο της τήρησης του κοινού προγράμματος ή θα χρειαστεί συμμετοχή στη λήψη όλων των αποφάσεων; Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, δηλαδή η συνεχής λογοδοσία των εκπροσώπων μας στην ηγεσία του Μετώπου.
Ερώτημα 4. Πρέπει να τεθεί ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στο Κοινό Μέτωπο η βέβαιη εκλογική μας νίκη ή όχι; Γιατί με τη νίκη εξασφαλίζεται η από τα θεμέλια διάλυση του παρόντος Συστήματος Εξουσίας, ενώ σε περίπτωση μειοψηφίας θα είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στους κανόνες λειτουργίας του. Προοπτική που εκφεύγει από τις προγραμματικές μας αρχές.
Ερώτημα 5. Να παραμείνουμε ως έχουμε; Ανεξάρτητοι, με την επιδίωξη να αποτελέσουμε τον πόλο λαϊκής συσπείρωσης.
Θεωρώ ότι οι συνθήκες για τη δημιουργία του Παλλαϊκού Μετώπου είναι ευνοϊκές για τους εξής βασικούς λόγους:
- Στις εκλογές του 2009 και τις δημοτικές του 2011 παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μαζικής εγκατάλειψης των δύο κομμάτων εξουσίας από τους ψηφοφόρους τους. Τα τελευταία γκάλοπ αποδεικνύουν τη μεγάλη καθίζηση από 80-90% στο 38-40%.
- Έντονη αντίδραση, αγανάκτηση και μίσος κατά της Τρόικα και των ξένων Αφεντικών της, του 80% τουλάχιστον του Λαού.
- Δυναμική αντίθεση στις αποφάσεις της Κυβέρνησης από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Δηλαδή διώξαμε την Κυβέρνηση. Διαλύσαμε το Σύστημα. Απαλλαγήκαμε από τους ξένους. Όλα καλά. Τι θα γίνει όμως από κει και πέρα; Πώς θα αντιμετωπισθούν τα μεγάλα προβλήματα; Εθνικά, κυριαρχικά, αμυντικά, οικονομικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά, διεθνή κλπ. Σε όλα αυτά έχουμε δώσει ορισμένες απαντήσεις. Όμως για να πείσουμε το Λαό, θα πρέπει να προβάλουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την «επόμενη μέρα». Έτσι έχουμε ένα ακόμα μεγάλο και καίριο πρόβλημα, που θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το συζητήσουμε σαν ένα ξεχωριστό θέμα στο Συνέδριο. Και για το οποίο προτείνω να συγκροτηθεί μια Επιτροπή, που θα προτείνει στις Σπίθες ένα γενικό διάγραμμα μαζί με τις βασικές θέσεις.
Η ιδέα της Ουδετερότητας είναι ισάξια της ιδέας της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Η Ανεξαρτησία θα μας εξασφαλίσει την Ελευθερία και η Ουδετερότητα θα μας απαλλάξει από την κατάρα της μοιραίας «στρατηγικής μας θέσης» που μας έχει μεταβάλει σε πεδίο βολής μεταξύ των αντιμαχομένων για τον έλεγχο της χώρας μας, με αποκλειστικό διαχρονικό θύμα τον Λαό μας. Με άλλα λόγια η Ουδετερότητα θα μας εξασφαλίζει την Ειρήνη με την εγγύηση του ΟΗΕ και των Μεγάλων Δυνάμεων.
Επειδή πιστεύω ότι η ιδέα της Ουδετερότητας έχει τεράστια σημασία για το μέλλον του λαού μας, θεωρώ αναγκαίο να υπάρξει ειδικός προβληματισμός από όλες τις Σπίθες, με στόχο να αντλήσουμε σοβαρά επιχειρήματα, με τα οποία θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την διεθνή κοινότητα για την ανάγκη ύπαρξης μιας Ελβετίας της Ειρήνης και του Πολιτισμού, με στόχο την δημιουργία ενός ουδέτερου χώρου όπου θα λύνονται οι διαφορές με ειρηνικό τρόπο και θα προβάλλεται ο διεθνής πολιτισμός σαν στοιχείο πνεύματος, συνάντησης των πολιτισμών όλων των χωρών σε κλίμακα παγκόσμια.
Με άλλα λόγια θα πρέπει να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε η Ελλάδα να γίνει η Ελβετία του Πολιτισμού και της Ειρήνης. Αυτό δεν είναι ουτοπία αλλά μια σωτήρια εφικτή λύση, που θα μας απαλλάξει μια για πάντα από τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες που σε τακτά διαστήματα από το 1830 μας βυθίζουν σε δυστυχία είτε λόγω πολέμων είτε ξένων επεμβάσεων, που μας οδηγούν σε πολιτική αστάθεια. Ξένων επεμβάσεων και ξένων εξαρτήσεων που διαιρούν το λαό, οδηγούν σε εμφύλιες συρράξεις και καταλήγουν όπως μετά τον εμφύλιο πόλεμο σε παρατεταμένη ξενοκρατία, αμερικανοκρατία, που με όργανο το θρόνο εγκαθιστούν σκληρότατο αστυνομικό καθεστώς (1950-1967).
Μετά την αιφνίδια άνοδο της Αριστεράς (1958) δημιουργούν σώματα παρακρατικά τραμπούκων. Δημιουργούν την Ένωση Κέντρου για να εξουδετερώσουν το αυξανόμενο λαϊκό κίνημα και για να συρρικνώσουν την ΕΔΑ. Ωθούν το πολιτικό σύστημα στη διάλυσή του και με όργανο το θρόνο (Αποστασία – 1965) προετοιμάζουν και επιβάλλουν τη δικτατορία (1967-74). Ανέχονται τον ευρωπαϊστή – αντιαμερικανό Κ. Καραμανλή προετοιμάζοντας συστηματικά την πτώση του. Ευνοούν τον Ανδρέα Παπανδρέου και με τη βοήθεια της ελληνικής ολιγαρχίας μεταβάλλουν το ΠΑΣΟΚ σε Δούρειο Ίππο της πολιτικής τους. Διαλύουν από τα μέσα την Αριστερά μεταβάλλοντάς την ουσιαστικά σε δορυφόρο τους μαζί με το εργατικό κίνημα, που το εγκλωβίζουν μέσω της οικονομικής διαφθοράς και του ελέγχου των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Εξουδετερώνουν την παρωχημένη και ξεπερασμένη αμερικανόφιλη δεξιά. Αποπέμπουν χωρίς προσχήματα τους ηγέτες της που τολμούν να παραβούν τις εντολές τους (Μητσοτάκης-Γιουγκοσλαυία, Καραμανλής-Κόσκο και Μπουργκάς, Σκόπια-ΝΑΤΟ). Βυθίζουν τη χώρα σε ανεργία και ανασφάλεια (καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, πυρκαϊές στην ύπαιθρο) και τελικά επιβάλλουν το απόλυτο όργανό τους, τον τελευταίο απόγονο της δυναστείας των Παπανδρέου. (Από τον Πρώτο, τον εκλεκτό του Τσώρτσιλ, πειθήνιο όργανο του στρατηγού Σκόμπυ και πρωταγωνιστή της σφαγής της 3ης του Δεκέμβρη του 1944, που οδήγησε στην αρχή του Εμφυλίου με τα Δεκεμβριανά. Τον Δεύτερο που με τον Δούρειο Ίππο του ΠΑΣΟΚ εκμηδένισε την Αριστερά, εξετίναξε το δημόσιο χρέος σε 70 μονάδες του ΑΕΠ και το κατέστησε οριστική τροχοπέδη, ώστε να μπορέσει ο Τρίτος να μας οδηγήσει στο δίλημμα «Τρόικα ή Χάος» κι από κει στο σημερινό ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου και της εθνικής μας αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας).
Αυτό είναι συνοπτικά το μαρτυρολόγιο του Λαού μας μόνο στα τελευταία 50 χρόνια. Μαρτυρολόγιο που σίγουρα θα συνεχιστεί, εάν ο λαός αρνηθεί ή δεν μπορέσει να δημιουργήσει με την ενότητά του την ιστορική δύναμη που είναι ικανή να επιβάλει με κάθε τρόπο τις δύο υπέρτατες εθνικές λύσεις που θα τον απαλλάξουν μια για πάντα από τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες που δεν του επιτρέπουν να ανοίξει σαν αητός τα φτερά του και να πετάξει. Κι αυτές οι λύσεις είναι η Ανεξαρτησία και η Ουδετερότητα.
Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσω ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος του Κ.Α.Π. για την επιτυχία αυτών των σωτήριων λύσεων.
Προς την κατεύθυνση της δημιουργίας του Παλλαϊκού Μετώπου θα παίξει μεγάλο ρόλο η δική μας ανάπτυξη, οι κάθε είδους δραστηριότητές μας και τελικά η ακτινοβολία μας. Ειδικά το θέμα της ανάπτυξης συνεχών δράσεων είναι τόσο καθοριστικό, που το άφησα για το τέλος αυτού του Δοκιμίου.
Θέλω όμως εδώ να υπενθυμίσω τους λόγους που με οδήγησαν στην απόφαση να εκθέσω δημόσια τις απόψεις μου την 1η του Δεκέμβρη του 2010 και που δεν ήσαν άλλοι από την πεποίθηση ότι υπάρχει μπροστά μας μια ανεπανάληπτη ιστορική ευκαιρία ως αποτέλεσμα των γεγονότων που μας συγκλονίζουν και που εκτός από τα αρνητικά τους αποτελέσματα έχουν για μας και θετικά στοιχεία, που αφορούν τον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και στο Σύστημα Εξουσίας, που έως τώρα κυριαρχεί στη χώρα μας. Συνοψίζω μέσα σε τέσσερις ενότητες:
Πρώτον: Γιατί οι ξένοι σύμβουλοι του κ. Γ. Παπανδρέου τον παρέσυραν σε ενέργειες και πράξεις τόσο απεχθείς όπως ήταν η δήλωσή του για την παράδοση εκ μέρους του ως πρωθυπουργού τμήματος της εθνικής κυριαρχίας, όπως είναι η πρωτοφανής επίθεση εναντίον των λαϊκών συμφερόντων και η βύθιση της χώρας σε οικονομική και κοινωνική κρίση χωρίς προηγούμενο και δίχως καμμία ελπίδα για το μέλλον και τέλος ο υποβιβασμός της Κυβέρνησης σε απλό διεκπεραιωτή των αποφάσεων της Τρόικα. Αυτή η παρακμιακή και προσβλητική για τα αισθήματα αξιοπρέπειας και τιμής του λαού μας καθοδική πορεία της κυβερνητικής παράταξης παρέσυρε στον κατήφορό της ολόκληρο το Σύστημα Εξουσίας αποκαλύπτοντας το αληθινό της πρόσωπο. Οικονομική ολιγαρχία, πολιτική εκπροσώπηση, η ολοκληρωτική μετατροπή των μεγάλων καναλιών σε πιστούς υπηρέτες των κομματικών συμφερόντων με την παράλληλη ανάδειξη των ιδιοκτητών του Τύπου και των ΜΜΕ σε ουσιαστικά αφεντικά μέσα σ’ αυτόν τον σάπιο κόσμο της συναλλαγής, έτσι που να φαίνεται καθαρά το τίμημα της εξαγοράς. Με λίγα λόγια διαπίστωσα ότι το Σύστημα Εξουσίας έχασε την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Δεύτερον: Η ξένη εξάρτηση έβγαλε επί τέλους το προσωπείο της και έτσι, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, κατάλαβαν ποιος ήταν όλα αυτά τα χρόνια το μεγάλο αφεντικό που έχοντας τον απόλυτο έλεγχο μέσα στα δύο κόμματα εξουσίας, κατάφερνε με την επικράτηση του δικομματισμού, την περιθωριοποίηση της Αριστεράς και τον έλεγχο του Συνδικαλιστικού Κινήματος να κυβερνά εκ του ασφαλούς αποφεύγοντας να δείξει το πρόσωπό του.
Τρίτον: Η μαζική εγκατάλειψη των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) από τους ψηφοφόρους και οπαδούς τους δίνει ένα οριστικό χτύπημα στο σύστημα του δικομματισμού που όπως είδαμε υπήρξε ο σημαντικότερος μοχλός στα χέρια των ξένων για να επιβάλουν την πολιτική τους.
Τέταρτον: Η καθίζηση μέσα στην κοινή γνώμη του Συστήματος Εξουσίας και η εγκατάλειψη των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων δημιούργησε μια πρωτοφανή δεξαμενή ανεξάρτητων πολιτών, που έχουν γυρίσει οριστικά την πλάτη στο παρελθόν και ψάχνουν απελπισμένοι να βρουν κάποια βιώσιμη λύση, που θα τους βοηθήσει στο μέλλον να φανούν ωφέλιμοι, φτάνει να γίνει δυνατόν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι να αφιερωθούν στην αναγέννηση της Πατρίδας. Το όραμα αυτό τους κάνει ριζοσπαστικούς και συγχρόνως προσεκτικούς, μιας και αποφάσισαν να μετρούν από δω και στο εξής το κάθε τους βήμα.
*
Και τώρα περνώ στο τελευταίο μέρος με την έκθεση των απόψεών μου για τις δραστηριότητες που οφείλουν να αναπτύξουν οι Σπίθες.
Η θεωρία για το χτίσιμο του Κινήματος από τη βάση σημαίνει ότι η ευθύνη βαραίνει εξ ίσου τις οργανώσεις βάσης, δηλαδή την κάθε Σπίθα. Ας μην περιμένουμε λοιπόν από κάθε είδους «Κέντρα» την αντίδρασή τους για το α ή το β γεγονός αλλά να διατυπώσουμε τις δικές μας απόψεις μέσα στα πλαίσια της κοινής μας ιδεολογικής και πολιτικής αντίληψης.
Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η Κίνηση συνολικά βρίσκεται σε διάταξη μάχης, τότε θα πρέπει να κυριαρχεί η επαναστατική πειθαρχία απέναντι στην ηγετική ομάδα που θα εκλέξουμε εμείς για να εφαρμόσει το σχέδιο μάχης που θα έχει επίσης αποφασισθεί από όλες τις οργανώσεις. Η πεμπτουσία της ευθύνης δεν παύει και τότε να βαραίνει τις πλάτες του κάθε αγωνιστή, με τη διαφορά ότι αλλάζει η οργανωτική διάταξη, ώστε το σύνολο των οργανώσεων να έχει κοινό βηματισμό και γρήγορα αντανακλαστικά που να ανταποκρίνονται άμεσα στις ανάγκες της τακτιής που πρέπει να ακολουθεί κάθε μάχιμο σώμα. Όταν δεν υπάρχουν αυτές οι εξαιρετικές συνθήκες, δεν μας χρειάζεται αυτή η οργανωτική δομή, γιατί όπως είπαμε, υπάρχει κίνδυνος να μεταβληθεί σε πυραμιδική οργάνωση εξουσίας.
Για να καταλάβετε το πόσο με έχει απασχολήσει το πρόβλημα της Εξουσίας, θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το λιμπρέτο της όπεράς μου «Κώστας Καρυωτάκης» (ή «Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου»), που στην ουσία είναι μια σαρκαστική καταδίκη της Πυραμιδικής Εξουσίας. Σας λέω μόνο ότι ο Ποιητής αυτοκτονεί στα 1928, όταν μαθαίνει από τον Διόνυσο ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ΄ 80 θα μεταβάλει την Ελλάδα σε Σαχάρα, κτίζοντας την Πασοκική Πυραμίδα Εξουσίας…
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, στις ΔΡΑΣΕΙΣ των Σπιθών:
- Η πρώτη καθημερινή δραστηριότητα της κάθε Σπίθας είναι να πληροφορείται για όλα τα σημαντικά τοπικά, εθνικά και διεθνή γεγονότα και να παίρνει δημόσια θέση με ανάλογους σχολιασμούς και τοποθετήσεις.
- Η Μελέτη, η Εκλαϊκευση και η Διάδοση των ιδεολογικών και πολιτικών μας θέσεων πρέπει να αποτελεί τον σταθερό και διαρκή στόχο των προσπαθειών μας. Ένα άλλο απαραίτητο στοιχείο είναι ο εμπλουτισμός των ιδεών μας αλλά και η κριτική τους αντιμετώπιση, φτάνει να γίνεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
- Στόχος της κάθε Σπίθας πρέπει να είναι ο πολλαπλασιασμός των Σπιθών, ώστε να φτάσουμε ως την τελευταία συνοικία και ως το τελευταίο χωριό. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι βλέποντας τον χάρτη στην ιστοσελίδα μας διαπιστώνουμε την απουσία μας από ολόκληρες περιοχές, όπως είναι η Θεσσαλία, η Πελοπόννησος, το Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα, η Στερεά, η Ήπειρος και τα Ιόνια νησιά.
- Δημιουργία Σπιθών κατά κατηγορίες. Λ.χ. Επιστημόνων, Εκπαιδευτικών, Φοιτητών, Μαθητών κλπ.
- Μικρογραφίες του Παλλαϊκού Μετώπου πρέπει να αρχίσουν να γίνονται σε τοπικό επίπεδο. Με στόχο πάντα τη συνεργασία και την ενότητα στη βάση του Λαού. Ας ξεχάσουμε τις κομματικές ετικέτες και ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε τον καθένα σύμφωνα με την προσωπική του αξία, το ήθος του και τη θέλησή του για συνεργασία. Η Ενότητα συντελείται συνήθως γύρω από ένα κοινό πρόβλημα, μια κοινή επιδίωξη ή μια κοινή αντίθεση.
- Εκτύπωση Φυλλαδίων στα οποία να εκλαϊκεύονται οι βασικές μας θέσεις και οι τοποθετήσεις μας απέναντι στα φλέγοντα ζητήματα. Επίσης ειδικά φυλλάδια για τις θέσεις, στόχους, ενέργειες του Κ.Α.Π. κατά κατηγορίες: Εργαζόμενοι, Εκπαιδευτικοί, Φοιτητές, Μαθητές, Αγρότες, Υπάλληλοι, Νοσοκόμοι, Άνεργοι κλπ.
- Οργάνωση συγκεντρώσεων, ομιλιών, συζητήσεων από τη συνοικία (ακόμα και μέσα σε σπίτια) έως το επίπεδο πόλης.
- Δραστηριότητες με εθνική εμβέλεια όπως λ.χ. η πρωτοβουλία για τις Μηνύσεις ή τις Αφίσες κατά Βουλευτών. Αυτό το θέμα των αφισών τους πόνεσε πολύ και γι’ αυτό αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση. Προσωπικά θεωρώ ως απολύτως νόμιμη δημοκρατική άμυνα την ουσιαστική και πραγματική βία που εκπορεύεται ενάντια στη χώρα και στο Λαό μας από τις αποφάσεις μιας κυβέρνησης ουσιαστικής μειοψηφίας, που έχει καταντήσει πειθήνιο όργανο στις αποφάσεις των ξένων. Επομένως όσοι συνυπογράφουν αυτές τις πράξεις βίας είναι συνυπεύθυνοι. Στην καταγγελία ότι ασκείται βία, απαντάμε με το Γεροπαπανδρεϊκό σύνθημα «Βία στη Βία».
Πρέπει να βγάλουμε από πάνω τους το κουρέλι της δήθεν συνταγματικής νομιμότητας και του δικαιώματος να κυβερνούν επειδή έχουν την πλειοψηφία της Βουλής, αντιτάσσοντας το γεγονός ότι η Κυβέρνηση έχει ουσιαστικά απωλέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», που είναι η στήριξή της από την πλειοψηφία του λαού. Το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη συνενοχή του ΚΚΕ παραμόρφωσε πραξικοπηματικά το έως τότε ισχύον Σύνταγμα που προέβλεπε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε το δικαίωμα να διαλύει τη Βουλή και να προκηρύσσει εκλογές, εφ’ όσον διαπίστωνε δυσαρμονία μεταξύ Λαού και Κυβέρνησης, μεταθέτοντας το δικαίωμα αυτό στον πρωθυπουργό (δηλαδή στον εαυτό του), δεν σημαίνει ότι σήμερα στην πραγματικότητα δεν παραβιάζεται η θέληση του Λαού.
Μπροστά σ’ αυτή την ανωμαλία (που θα πρέπει να αναλύουμε και να εξηγούμε έως ότου πείσουμε το Λαό), θα πρέπει να γίνουμε σημαιοφόροι της άποψης ότι η Συνταγματική Τάξη της χώρας έχει καταπατηθεί και επομένως η ευθύνη για την τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων έχει περάσει στην ευθύνη της πλειοψηφίας του Λαού. Αυτό άλλωστε ήταν το επιχείρημα του Ανένδοτου Αγώνα κατά του εκλογικού πραξικοπήματος της Δεξιάς στα 1961.9. Να αξιοποιήσετε τα βίντεο της Ιστοσελίδας μας, ειδικά το βίντεο της Νάομι Κλάιν και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ.
Θα πρότεινα λοιπόν να συνεχιστεί η προσπάθεια για τη δημόσια καταγγελία των υπευθύνων για πράξεις ουσιαστικής βίας, μιας και δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από το να οδηγείς ένα Λαό στην Ανεργία, στη Φτώχεια, να απολύεις δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους, εργαζομένους, να κλείνεις βιομηχανίες και βιοτεχνίες, να βάζεις λουκέτο στα καταστήματα πετώντας στο δρόμο ιδιοκτήτες και υπαλλήλους να αναγκάζεις τη νεολαία να μεταναστεύει, να παραχωρείς (το κυριότερο) την εθνική μας αυτοτέλεια, να ξεπουλάς τον πλούτο της χώρας, να σκοτώνεις την ανάπτυξη, να ζητιανεύεις για νέα δάνεια και να φορτώνεις τις επόμενες γενιές με νέα δημόσια χρέη, να έχεις καταντήσει τη χώρα μας χώρα ντροπής μέσα στη διεθνή κοινότητα κλπ. κλπ. και τέλος να αναγκάζεις να αυτοκτονούν για λόγους οικονομικούς και ανεργίας, 500 συμπολίτες μας κάθε χρόνο! Αν όλα αυτά δεν είναι βία, τότε πώς αλλοιώς θα πρέπει να χαρακτηριστούν;
Για να μην αναφερθώ στην ωμή αστυνομική βία των ΜΑΤ και των Κουκουλοφόρων του Παπουτσή, που για τρεις μέρες μεταβάλανε το κέντρο της Αθήνας σε κόλαση με μοναδικό στόχο να δείρουν, να τραυματίσουν και να τρομοκρατήσουν αθώους πολίτες, που διαδήλωναν με ειρηνικό τρόπο προκειμένου να εκφράσουν την αντίθεσή τους προς τις αντιλαϊκές ενέργειες της Κυβέρνησης. Τυφλή, άγρια, πρωτοφανής βία που εκτός από τα ανθρώπινα θύματα δημιούργησε και τεράστιες οικονομικές καταστροφές χωρίς να υπολογίσουν την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας.
Συνεχίστε λοιπόν. Για την περίπτωση των μηνύσεων με τις οποίες μας απειλούν, θα πρέπει να σχηματίσετε επιτροπές φίλων δικηγόρων. Άλλωστε μετά τη δήλωσή μου ότι θεωρώ ότι είμαι υπεύθυνος, θα πρέπει οι δικηγόροι να βρουν τρόπο ώστε οι διώξεις να παραπέμπονται σε μένα. Σας διαβεβαιώ ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα να ξαναπάρω τη θέση του κατηγορούμενου, η οποία στη σημερινή συγκυρία, όπως σ’ εκείνες του παρελθόντος, θα είναι θέση τιμής. Και όχι μόνο θα πρέπει να συνεχίσετε την απόφασή μας να ξεσκεπάσουμε όλους τους συνενόχους αλλά θα πρέπει να εντείνουμε και να γενικεύσουμε τις αντιστασιακές μας δράσεις. Και γράφω τη λέξη «Αντίσταση» για να επιβεβαιώσω την άποψη του φίλου Συνταγματολόγου Γ. Κασιμάτη ότι «η χώρα μας τελεί υπό κατοχήν»…
10. Να αξιοποιήσετε τον τοπικό τύπο και τα τοπικά κανάλια με καλά προετοιμασμένες παρεμβάσεις.
*
Κλείνω εδώ το κείμενο αυτό με την ελπίδα ότι συμβάλλει στον γενικότερο προβληματισμό μας και μάλιστα σήμερα, στις κρίσιμες στιγμές που περνάμε.
Βραχάτι, Ιούλιος 2011
Μίκης Θεοδωράκης
Σημείωση: Το κείμενο αυτό γράφτηκε κατά την περίοδο που βρισκόμουν στο Βραχάτι για λόγους υγείας. Η καθυστέρηση στη δημοσιοποίησή του οφείλεται σε καθαρά τεχνικούς λόγους.
Τίποτα δεν αλλάζει αν οι άνθρωποι δεν αλλάξουν από «μέσα». Η
ιστορία είναι μια ατελείωτη επανάληψη γεγονότων και καταστάσεων, η μόνη
διαφοροποίηση τα ονόματα των ατόμων που πρωταγωνιστούν.
.jpg)