Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Ιδού οι στυγνοί φονιάδες του 44χρονου: Ο ΜΑΚΕΛΑΡΗΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΑΣΠΡΑ ΚΑΙ ΕΣΦΑΖΕ ΣΑΝ ΣΑΤΑΝΑΣ!

Ιδού οι φονιάδες: Ο ΜΑΚΕΛΑΡΗΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΑΣΠΡΑ ΚΑΙ ΕΣΦΑΖΕ ΣΑΝ ΣΑΤΑΝΑΣ

http://olympia.gr/2011/05/13/athens-immigrants-murderers/

ΑΛΓΕΡΙΝΟΙ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ. ΕΜΠΛΕΚΟΥΝ ΚΑΙ ΑΦΓΑΝΟ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΟ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ, ΤΟΝ ΜΩΧΑΜΕΝΤ (κλικ στην εικόνα που ακολουθεί για μεγένθυση)

Αποκάλυψη από τον Στέφανο Χίο

Ένα καρέ από βίντεο από κάμερα ασφαλείας, είναι μέχρι ώρας το μοναδικό συγκεκριμένο «καθαρό» οπτικό υλικό που έχουν στα χέρια τους αστυνομικοί(απ’ όσα τουλάχιστον εγώ γνωρίζω)για να ψάξουν με αυτό ως μπούσουλα τους δύο ή τρεις φονιάδες που σκότωσαν τον 44χρονο έλληνα πατριώτη Μανώλη Καντάρη στην οδό Γ’Σεπτεμβρίου 57. Στο μέρος της ανθρωποθυσίας.

Το καρέ που βλέπετε είναι αυτό που προβάλλεται στην εικόνα, όσο καθαρό μπορεί να είναι. Διακρίνεται αυτό το κάθαρμα με τα άσπρα(δεξιά της εικόνας), αυτός ο σατανάς από την Βόρειο Αφρική(μάλλον Αλγερινός ή Μαροκινός φαίνεται)που χειρίζεται το μαχαίρι σαν το κομπολόι. Αυτό το κάθαρμα που διακρίνεται στην εικόνα, μαζί με το άλλο κάθαρμα που περπατάει μπροστά του και φοράει μαύρα, είναι οι δύο από τους τρείς μαχαιροβγάλτες που ξέκαναν το παλικάρι. Το βίντεο είναι από κάμερα που καταγράφει τις κινήσεις τους στις 4.46 το ξημέρωμα της Τρίτης. 4 λεπτά πριν το φονικό. Όταν τον είχαν πάρει στο κατόπι και τον παρακολουθούσαν για να τον ληστέψουν. Μετά τον στρίμωξαν στην γωνία της Ηπείρου με τον Γ’Σεπτεμβρίου και τον έσφαξαν. Δείτε την φωτογραφία από την κάμερα ασφαλείας:

Στη μέση διακρίνεται η σκιά από τον ασπροντυμένο βρικόλακα που κάποια στιγμή γυρνάει το κεφάλι του για να δει πίσω του. Έπαιρνε και τις προφυλάξεις του το τομάρι.

Λέγεται από την αστυνομία ότι υπάρχει από άλλη κάμερα και η σκηνή της δολοφονίας. Μακάρι. Εμένα πάντως μου είπανε αυτοί που είδαν το ανακριτικό υλικό ότι το δολοφονικό πέσιμο στο Μανώλη κρατάει 10’’ και από την συγκεκριμένη κάμερα διακρίνονται μόνον φιγούρες. Δυστυχώς. Μακάρι η αστυνομία να έχει καθαρά τα πρόσωπα των δολοφόνων. Αν τα έχει, η άποψη μου είναι ότι πρέπει να τα δώσει στην δημοσιότητα. Είναι χρέος της. Πατριωτικό. Παρά το γεγονός ότι φοβάται πως η δημοσιοποίηση μπορεί να τους λουφάξει ή να τους αναγκάσει να την κοπανήσουν για το εξωτερικό μέσω Πάτρας.

Στην υπόθεση υπάρχει πληροφορία ότι εμπλέκεται και ένας Αφγανός σωματέμπορας από την Μαφία του κέντρου. Ένας βρώμικος αδίστακτος αλήτης, ονόματι Μοχάμεντ, που συνεργάζεται με κυκλώματα Βορειοαφρικάνων ληστών που έχουν κατακλέψει γυναίκες και πεζούς αλλά και οδηγούς αυτοκίνητων στην σφηκοφωλιά της Ομόνοιας και των γύρω περιοχών του γκέτο. Το γεγονός ότι αυτά τα γουρούνια έφτασαν να σκοτώσουν- αφού η «δουλειά τους» είναι οι κλοπές-δείχνει ότι πρέπει να ήταν «κόκαλο» στην κόκα. Και ρωτώ: Φταίω τώρα εγώ εάν ταχθώ αναφανδόν σε τέτοιες περιπτώσεις υπερ της θανατικής ποινής;

Τα ξιπασμένα golden boys κάποιων διαφημιστικών εταιρειών πληρώνουν ακριβά τη σχέση διαπλοκής με το "Αlter"!

http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=5921
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1194005



Η φούσκα του Alter έσπασε και άνοιξε την Κερκόπορτα του συστήματος διαπλοκής ορισμένων media με συγκεκριμένες διαφημιστικές εταιρείες.

Η αδυναμία των διαφημιστικών να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους -που από καιρό ψιθυριζόταν στους διαδρόμους των εκδοτικών γραφείων- πήρε σάρκα και οστά το απόγευμα της Τετάρτης όταν μεγάλη τράπεζα αποφάσισε να σφραγίσει τις επιταγές τουλάχιστον τριών διαφημιστικών εταιρειών, σπέρνοντας ουσιαστικά τον πανικό σε όλα τα μεγάλα media group.

Πρόκειται για την αρχή του ντόμινο που σχετίζεται κατ΄αρχάς με την υπόθεση του Alter.

Το κανάλι του Μπουρναζίου είχε προπωλήσει το διαφημιστικό χρόνο πολλών ετών σε διάφορες διαφημιστικές εταιρείες που είχαν προκαταβάλλει μεταχρονολογημένες επιταγές τους με σκοπό να διαθέσουν το χρόνο αυτόν στους πελάτες τους. Κάτι που καθίσταται πλέον ανέφικτο υπό τις παρούσες συνθήκες λειτουργίας του Alter.

Εξυπακούεται ότι για τη συγκεκριμένη αγορά εξασφαλίστηκαν για λογαριασμό των διαφημιστικών από το Alter, παχουλότατες επιστροφές λόγω τζίρου.


Ήδη οι τρείς διαφημιστικές θεωρούνται χρεοκοπημένες και για το λόγο αυτό η τράπεζα που είχε στο χαρτοφυλάκιό της επιταγές με μελλοντική ημερομηνία (που είχαν δοθεί για προεξόφληση), προχώρησε στο σφράγισμα και αυτών των επιταγών καθώς θεωρεί προφανώς ότι δεν πρόκειται να τις εισπράξει ποτέ. Ταυτόχρονα υπάρχουν διαφημιστικές εταιρείες, οι οποίες ανακάλεσαν τις επιταγές τους διότι όπως ισχυρίζονται βάσει της συμφωνίας τους με το Alter, το κανάλι δεν είχε δικαίωμα να τις βάλει ως πλαφόν χρηματοδότησής τους.

Το θέμα αφορά προφανώς το σύνολο της διαφημιστικής αγοράς καθώς πλέον τίθεται εν αμφιβόλω το σύστημα των επιστροφών που αποτελούσε κοινή πρακτική καθώς βλέπουν τους προμηθευτές τους, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του ελληνικού τύπου, να απειλούνται με κατάρρευση υπό το βάρος της έλλειψης ρευστότητας σε συνδυασμό με την –ούτως η άλλως– πτώση της διαφημιστικής αγοράς.

Τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα είναι κρίσιμα για πολλές εκδοτικές εταιρείες της χώρας που κουβαλούν μαζί τους τεράστιες ζημιές και θα πρέπει να φανούν ανθεκτικές στο επερχόμενο stress test που επιβάλλει η συγκυρία.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι και άλλες τράπεζες έχουν στην κατοχή τους επιταγές διαφημιστικών ενώ πολλές από αυτές βρίσκονται στα χέρια τρίτων καθώς ακολουθήθηκε η διαδικασία του factoring.

Αν είναι δυνατόν! Στα «golden boys» της διαφήμισης τα κονδύλια για τους ανέργους!

http://www.newsbomb.gr/fakelos-diafhmistikh-agora/story/50534/sta-golden-boys-ths-diafhmishs-ta-kondylia-gia-toys-anergoys

Η «γαλάζια» διαφημιστική εταιρεία Spot Thompson και ο επικεφαλής της, ο «πολύς» κ. Κερασιώτης - που έλυνε κι έδενε κατά την περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή - φέρονται να εμπλέκονται και σε άλλες «ενδιαφέρουσες» υποθέσεις, πέραν της αδιαφανούς κατανομής των κονδυλίων προβολής του ΕΣΠΑ, που είχε φέρει στη δημοσιότητα το 2008, ο Μιχάλης Καρχιμάκης.

Ο βουλευτής - και σήμερα γραμματέας - του ΠΑΣΟΚ, είχε στην ουσία καταγγείλει ότι αιμοδοτούσαν «ημετέρους», οδηγούσαν τα «παιδιά των άλλων» σε οικονομική ασφυξία, έβαζαν «γαλάζιο φίμωτρο» στο Τύπο και - από πάνω - κρατούσαν και τα μισά κονδύλια του προγράμματος, ως αμοιβή!

Ο κ. Καρχιμάκης επανήλθε, ένα χρόνο μετά, καταγγέλλοντας αυτή τη φορά το υπουργείο Ανάπτυξης και το υπουργείο Οικονομικών αναφορικά με τον χειρισμό των διαφημιστικών κονδυλίων.

Συγκεκριμένα ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ είχε καταγγείλει ότι η διαφημιστική καμπάνια για το πρόγραμμα ενίσχυσης ρευστότητας (στήριξης των μικρών επιχειρήσεων που δημιουργούν απασχόληση) μέσω ΤΕΜΠΜΕ είχε ανατεθεί στην διαφημιστική εταιρεία Spot Thompson χωρίς να έχει προηγηθεί διαγωνισμός και άρα με αδιαφανείς διαδικασίες. Αρκεί να υπενθυμιστεί ότι το Κονδύλι της συγκεκριμένης διαφημιστικής εταιρείας άγγιζε το ποσό του 1.200.000 ευρώ.

Οι καταγγελίες αυτές είχαν πραγματοποιηθεί λίγο πριν από τις ευρωεκλογές του 2009, όταν η Spot Thompson είχε αναλάβει την προεκλογική καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας για τις ευρωεκλογές. Τυχαίο;

Γ.Βαρουφάκης: Γιατί δεν συνυπέγραψα για το Debtocracy

http://alithinapsemata.wordpress.com/2011/05/13/debtocracy-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%85%CF%80%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1/

Το ντοκιμαντέρ Debtocracy το είδατε φαντάζομαι (αν όχι πατήστε εδώ για να το δείτε – αξίζει). Πριν το σχολιάσω, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις 2 Φεβρουαρίου πήρα ένα email από τον Jamie Galbraith, γνωστό οικονομολόγο (και γιο του μεγάλου John Kenneth Galbraith), με το οποίο με ρωτούσε την άποψή μου για την προσπάθεια δημιουργίας μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) της οποίας στόχος θα ήταν να μελετήσει προσεκτικά την σύσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: σε ποιον χρωστάμε, πότε δανειστήκαμε, για ποιον λόγο, τι έγιναν αυτά τα χρήματα, κατά πόσον η Βουλή και η κοινή γνώμη τηρείτο ενήμερη για αυτές τις συμφωνίες δανεισμού κλπ. (Το κείμενο με το οποίο περιγράφεται η συγκεκριμένη προσπάθεια διατίθεται εδώ ενώ μια πολύ πιο επιστημονικά διεξοδική παρουσίαση, υπό την επιμέλεια του καλού συνάδελφου Κώστα Λαπαβίτσα, βρίσκεται εδώ). Το ερώτημα του Galbraith ήταν αν θεωρώ σκόπιμο να υπογράψει (κι αν εγώ θα υπέγραφα).

Διάβασα προσεκτικά το σκεπτικό της ΕΛΕ. Εξ αρχής η προδιάθεσή μου ήταν θετική. Πράγματι, η διαφάνεια και η λογοδοσία αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας χωρίς τις οποίες η δημοκρατία δεν είναι παρά ένα άδειο πουκάμισο με το οποίο καλύπτονται λογιών-λογιών απολυταρχικές ανομίες. Ο λαός, είναι αλήθεια, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιον χρωστά και τι έγιναν τα χρήματα τα οποία δανείστηκαν κατά καιρούς οι κυβερνώντες στο όνομά του. Ιδίως όταν η αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο δυσβάστακτη που θέτει υπό απειλή ακόμα και την ύπαρξη της χώρας.

Κι όμως. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του σκεπτικού της ΕΛΕ, και μετά από βασανιστική σκέψη, αποφάσισα ότι δεν θα συνυπέγραφα την προσπάθεια. Η απάντησή μου στον Galbraith ήταν η εξής (σε δική μου ελεύθερη μετάφραση):

“Αγαπητέ Jamie, Διάβασα το σχετικό κείμενο προσεκτικά. Δεν το είχα δει πριν μου το στείλεις. Κατ΄αρχάς να σου πω ότι γνωρίζω τα άτομα που το υπογράφουν και πρέπει να σου πω ότι τους εκτιμώ. Τα κίνητρά τους είναι υπεράνω κριτικής και δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για το ποιόν τους. Το ερώτημα είναι εάν η σύσταση αυτής της Επιτροπής είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος χρησιμοποίησης της ενέργειας που όλοι μαζί διαθέτουμε με στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που απειλεί να στραγγαλίσει όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Μετά από πολλή σκέψη καταλήγω να απαντήσω αρνητικά. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το σκεπτικό της ΕΛΕ είναι απόλυτα σωστό ως προς τουλάχιστον δύο πράγματα: (1) Ένα μέρος του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους προέκυψε από καθαρά άνομες συναλλαγές μέσω δομημένων παραγώγων (π.χ. συναλλαγές στις οποίες πρωτοστάτησε η Goldman Sachs). Αν και αφορά μικρό ποσοστό του γιγαντιαίου χρέους, η πλήρης αδιαφάνεια που περιβάλει αυτές τις συναλλαγές δημιουργούν θέμα το οποίο χρήζει μελέτης, ίσως και ποινικής δίωξης. (2) Πράγματι, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν έχει ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την δόμηση του δημόσιου χρέους. Πολλοί εξ ημών έχουμε ζητήσει στοιχεία από τις αρχές περί αυτού χωρίς να λάβουμε ικανοποιητικές απαντήσεις. Παρόλα αυτά, σου λέω ότι δεν θα συνυπέγραφα το κείμενο υπέρ μιας ΕΛΕ. Τρεις είναι οι λόγοι: Πρώτον, επειδή η εστίαση στο δημόσιο χρέος ενισχύει την παραπλάνηση ότι η Κρίση των ημερών είναι κρίση του δημόσιου χρέους – ενώ, στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά η αντανάκλαση της κρίσης που ξεκίνησε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και συνεχίζεται σήμερα επιταχυνόμενη στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Δεύτερον, καμία Επιτροπή δεν μπορεί ούτε να βρει τι έγιναν τα δανεικά ούτε και να εντοπίσει σε ποιον χρωστάμε το χρέος σήμερα. Όπως ξέρεις, τα ομόλογα αλλάζουν συνεχώς χέρια. Οπότε, οι αρχικοί μας δανειστές δεν είναι εκείνοι στους οποίους χρωστάμε σήμερα. Και, τρίτον, η ΕΛΕ δεν μπορεί (ό,τι και να κάνει) να τα βάλει με το μεγάλο πρόβλημα της αγοράς των στοιχημάτων τύπου CDS τα οποία έχουν θεμελιωθεί πάνω στο χρέος του ελληνικού δημοσίου. Άρα, παρά το γεγονός ότι νιώθω απέραντη συμπάθεια στους σκοπούς, στα κίνητρα και στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από την κίνηση της ΕΛΕ, δεν θα υπέγραφα. Και δεν θα το έκανα επειδή αυτή η προσπάθεια, εστιάζοντας αποκλειστικά στη ταυτότητα των αρχικών δανειστών, μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική φύση της σημερινής κρίσης που δεν αφορά το χρέος αυτό καθ’ εαυτό αλλά την άκρως προβληματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, τα παράγωγα που έχουν χτιστεί πάνω στο χρέος και στην μαύρη τρύπα του τραπεζικού συστήματος η οποία έχει εξελιχθεί σε αυτό που ονομάζω bankruptocracy (πτωχο-τραπεζοκρατία). Ελπίζω να βρήκες χρήσιμη την τοποθέτησή μου.”

Μια μέρα αργότερα, ο Galbraith μου απάντησε ότι θα το σκεφτεί κι άλλο αλλά μάλλον πείθεται ότι η ΕΛΕ μπορεί τελικά να αποπροσανατολίζει. Μερικές μέρες αργότερα, ήρθε σε επαφή μαζί μου ο Λεωνίδας Βατικιώτης, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην προσπάθεια της ΕΛΕ όσο και στο ντοκιμαντέρ Debtocracy (του οποίου την επιστημονική επιμέλεια ανέλαβε). Του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους, παρά την συμπάθεια με την οποία περιβάλω την προσπάθεια, δεν την συνυπογράφω. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι η απόφασή μου αυτή ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Από την μία ήθελα να συμπαρασταθώ στον Λεωνίδα και στους πολλούς καλούς συναδέλφους που συμμετέχουν. Από την άλλη, θεωρώ ότι κινείται σε λάθος κατεύθυνση.

Από τότε, η ΕΛΕ γέννησε το ντοκιμαντέρ Debtocracy το οποίο μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο βρήκα τον χρόνο να το δω ολόκληρο. Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι με εντυπωσίασε η αισθητική του. Το δεύτερο είναι ότι χαίρομαι πολύ που έχει καταφέρει να μεταφέρει σε τόσο πολύ κόσμο σοβαρές αναλύσεις για την παγκόσμια κρίση (όπως εκείνη του David Harvey, βλ. εδώ για ένα εξαιρετικό φιλμάκι του), να αφηγηθεί την ιστορία του Ισημερινού, να αναδείξει την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι το δικαίωμα ενός λαού να επιβιώσει δεν μπορεί εξ ορισμού και κατ’ εξακολούθηση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα με τα δικαιώματα των καιροσκόπων να πλουτίζουν και, τέλος, να διεμβολίσει τον δημόσιο διάλογο με την ιδιοφυή φράση του Ντάριο Φο (αν και δεν τον αναφέρει) “δεν μπορώ να πληρώσω, δεν πληρώνω” (που την γνώρισα για πρώτη φορά στην Αγγλία της κας Thatcher ως Can’t Pay, Won’t Pay). Το τρίτο που έχω να πω είναι ότι εξακολουθώ να διαφωνώ στο δια ταύτα τόσο με την ΕΛΕ όσο και με το Debtocracy. Ας εξηγηθώ όσο πιο κρυστάλλινα γίνεται ώστε να μην υπάρξει η οποιαδήποτε παρεξήγηση.

Το σκεπτικό της προσπάθειας ΕΛΕ-Debtocracy είναι η στάση πληρωμών. Ο Λογιστικός Έλεγχος (που σκοπό έχει την διερεύνηση του κατά πόσον ένα μεγάλο μέρος του χρέους είναι απεχθές) έχει νόημα μόνο εφόσον έχεις στόχο να πεις στους δανειστές σου ότι σκοπεύεις να τους καλέσεις σε διαπραγμάτευση κραδαίνοντας την στάση πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο Πρόεδρος Κορρέα του Ισημερινού αυτό έκανε, και πολύ καλά έπραξε. Το ίδιο και ο Κίρτσνερ στην Αργεντινή. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι ανάλογο;

Πριν απαντήσω, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα με την ιδέα της στάσης πληρωμών. Αν είμαι αρκετά ανόητος να σας ζητήσω δάνειο ενός εκατομμυρίου ευρώ, και εσείς μου το δώσετε με υψηλό επιτόκιο επειδή γνωρίζετε ότι υπάρχει κίνδυνος να μην πάρετε τα χρήματά σας πίσω, η μισή ντροπή για το δάνειο αυτό (και ευθύνη) είναι δική μου και η άλλη μισή δική σας. Δεν μπορούν οι πιστωτές και να εισπράττουν τα υψηλότερα επιτόκια από χώρες όπως η Ελλάδα (ως αντίτιμο του υψηλότερου κίνδυνου στάσης πληρωμών) και να περιμένουν ότι στάση πληρωμών δεν θα γίνει ποτέ (ακόμα και αν χρειαστεί να στραγγαλιστεί ένας ολόκληρος λαός). Ιδίως όταν γνωρίζουν ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά καταλήγει στις τσέπες μεσαζόντων, πολιτικών κλπ. Πράγματι, όσοι διαβάζατε πέρσι protagon.gr, πριν το Μνημόνιο, θα θυμάστε ότι επιχειρηματολογούσα (κόντρα στο κλίμα της εποχής) πως η κυβέρνηση έπρεπε να απειλήσει με στάση πληρωμών την ΕΕ (βλ. την αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας, και το δικό μας χρέος). Πως μόνο έτσι θα απέφευγε μια μακροπρόθεσμη και ακόμα πιο αβάστακτη χρεοκοπία που θα θύμιζε την Αργεντινή σε ευρωπαϊκό μοτίβο (βλ. το πρώτο ταγκό στην ευρωζώνη).

Δυστυχώς, την στάση πληρωμών δεν την απειλήσαμε τότε που έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο απεχθές δάνειο 110 δισ, μετά Μνημονίου, και το EFSF για Ιρλανδία και Πορτογαλία (με τα αντίστοιχα δικά τους Μνημόνια). Όσο όμως απεχθές και να ήταν το νέο δάνειο των 110 δισ, άλλαξε τα δεδομένα. Σε άρθρο μου με ημερομηνία 10/6/10 (βλ. Και τώρα τι;) εξήγησα ότι το παίγνιο άλλαξε. Ότι η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; Για πολλούς λόγους από τους οποίους, για λόγους χώρου, θα σταθώ σε έναν: Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια “επένδυση” τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. Να το πω απλά: Αν θελήσουμε να πάμε (μονομερώς) κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή “επένδυση” πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ – και μάλιστα από τα έξω. Με άλλα λόγια: Μόνο φεύγοντας από την ΕΕ θα μπορούσαμε, μετά τον Μάιο του 2010, να κηρύξουμε μονομερώς στάση πληρωμών.

Θα ήταν σοφή μια τέτοια ηρωική έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ σε αυτή την συγκυρία; Αν μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Αργεντινή, ένας νέος Ισημερινός ή ακόμα και μια νέα Ισλανδία (χώρες που οι λαοί τους ανάγκασαν τις ελίτ να θυσιάσουν τους δανειστές προς όφελος των λαών τους), δεν θα είχα καμία αντίρρηση να το κάνουμε συστήνοντας μια ΕΛΕ που θα χαρακτήριζε μέρος του χρέους απεχθές και κατόπιν θα προέβαινε σε στάση πληρωμών. Να σας πω γιατί δεν μπορούμε:

Πρώτον, επειδή δεν έχουμε την παραγωγική βάση για να συντηρήσουμε την κοινωνία μας μετά από μια τέτοια ρήξη. Ο Ισημερινός, όπως κατέδειξε και το ντοκιμαντέρ, έχει άφθονο πετρέλαιο. Η στάση πληρωμών κατάφερε να στρέψει τα εισοδήματα από το πετρέλαιο (από τους λογαριασμούς των δανειστών) προς το κράτος, τα σχολειά και την υγεία. Η Αργεντινή ξεπέρασε την κρίση λόγω Κίνας (που αγοράζει το σύνολο της παραγωγής σόγιας) και λόγω αύξησης των τιμών των αγροτικών της προϊόντων διεθνώς (συνεπικουρούμενη από την ζήτηση βιο-καυσίμων). Τέλος, η Ισλανδία διατηρεί παραδοσιακά ένα υγιέστατο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (εξάγει κυρίως θαλασσινά) με το οποίο μπορεί να χρηματοδοτεί το κράτος μετά από την στάση πληρωμών, την αποκοπή της χώρας από τις παγκόσμιες χρηματαγορές και την γενναία στάση των πολιτών της που καταψήφισαν σε δύο δημοψηφίσματα (το δεύτερο μόλις χτες) την φορολόγηση των νοικοκυριών υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών. Εμείς, που θα βρίσκαμε τα έσοδα για να διατηρήσουμε τις βασικές κρατικές μας λειτουργίες αλλά και τις απαραίτητες εισαγωγές;

Δεύτερον, η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί; Επειδή αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία που διατηρούσαν το νόμισμά τους (και χρειάστηκε μόνο να διακόψουν την διασύνδεσή της αξίας του με το δολάριο ή το ευρώ – το λεγόμενο peg), εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες), η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία αλλά τίποτα δεν μου εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή. Οι επιτήδειοι και πάλι κερδισμένοι θα ήταν (καθώς θα είχαν διατηρήσει πρόσβαση σε λογαριασμούς ευρώ εκτός Ελλάδας) ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα καταριόταν την ώρα που κηρύχθηκε η μετα-Μνημονιακή στάση πληρωμών.

Συμπέρασμα
Χαιρετίζω τους προβληματισμούς του ντοκιμαντέρ Debtocracy αλλά απορρίπτω την κεντρική του ιδέα-πρόταση. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή – σε πείσμα τόσο εκείνων που επισείουν την στάση πληρωμών ως μπαμπούλα για να αποδεχθούμε την λογική του Μνημονίου (και να πουληθούν γρηγορότερα τα δημόσια φιλέτα στους επιτήδειους) όσο και εκείνων που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για μια μονομερή διαγραφή του χρέους. Μέσα στην γενική σύγχυση ένα είναι σίγουρο: Η λύση θα πρέπει να είναι ευρωπαϊκή. Να ισχύσει τόσο για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία όσο και για την Γερμανία και την Ολλανδία. Αν δεν έρθει, το ευρώ θα καταρρεύσει. Και τότε η στάση πληρωμών θα αποτελέσει όχι μόνο επιθυμητή εξέλιξη αλλά και μονόδρομο, Ως τότε, έχουμε καθήκον να παλεύουμε για μια ευρωπαϊκή λύση. Γιατί; Επειδή η κατάρρευση του νομίσματος που ποτέ δεν έπρεπε να είχε δομηθεί όπως δομήθηκε, του ευρώ, θα φέρει την ήπειρό μας στο χείλος μιας καταστροφής που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.

ΥΓ. Έχω και μια άλλη ένσταση που αφορά τον τίτλο του ντοκιμαντέρ. Δεν ζούμε σε περίοδο debtocracy. Όπως έχω ξαναγράψει (εδώ στα ελληνικά και εδώ στα αγγλικά) ζούμε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που ονομάζω Πτωχο-τραπεζοκρατία (Bankruptocracy): Την απολυταρχία των πτωχευμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…

του Γιάνη Βαρουφάκη

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ...

http://logioshermes.blogspot.com/2011/05/blog-post_3739.html


Για να προλάβω όσους κατηγορήσουν τους συντάκτες (ή εμένα) για συνομωσιολογία και τα συναφή, θα παραθέσω μια λίστα ιδιωτικών φυλακών στην Αγγλία, (χωρίς πραγματικό όφελος για το δημόσιο), στις ΗΠΑ, ενώ ο κατάλογος είναι μακρύς.

Διαβάστε λοιπόν με προσοχή το άρθρο, γιατί αν επιβληθεί και στη χώρα μας η μόδα των ιδιωτικών φυλακών, σε συνδιασμό με τον νέο αντιτρομοκρατικό νόμο, τη νομοθεσία για φυλάκιση για χρέη προς το δημόσιο, τη νομοθεσία για εχθροπάθεια, και ποιος ξέρει ποια άλλη νομοθεσία θα περάσουν, θα φτάσουμε στη χώρα που μας γέννησε, ιδιωτική αστυνομία να συλλαμβάνει Ελληνες Πολίτες και να τους φυλακίζει σε ιδιωτικές, φυλακές επειδή δεν μπόρεσαν να πληρώσουν 1000 ευρώ ΦΠΑ, ή είπαν τον ομοφυλόφιλο πούστη , ή τόλμησαν να διαδηλώσουν. (ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ)

Ακολουθεί το άρθρο από την αντι-αντιπροσώπευση.

Γράφουν οι : "Φ"

Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ.

Το κακό είναι πως ο Αγώνας αυτός δε θα είναι αποτέλεσμα παρατήρησης,σκέψης και απόφασης , αλλά αγώνας για ΕΠΙΒΙΩΣΗ !

Σύμφωνα με απόλυτα αξιόπιστη πηγή , στα βάθη των συρταριών της Τρόϊκας βρίσκεται και η "αξιοποίηση" ενός υπερ-κερδοφόρου τομέα . Ενός τομέα του οποίου η αναφορα ξέφυγε (;) από πολλούς αναλυτές ή απλά φυλάγεται ως επτασφράγιστο μυστικό.

Πρόκειται για το λεγόμενο "Πακέτο Σωφρονισμού".

Είναι μια έκφραση που πρωτακούστηκε σε πηγαδάκια την ημέρα παραλαβής ..κάποιου υπουργείου από ...κάποιον αγωνιστή της γενιάς του......(κι όποιος κατάλαβε..)

Η αλήθεια είναι ότι στα πηγαδάκια (που τραβούσαν επιτηδευμένα την προσοχή) συμμετείχαν κυρίως διαπιστευμένα καθάρματα (δημοσιογράφοι) στο εν λόγω υπουργείο..

Πάντως το θέμα συζητήθηκε για ελάχιστο χρονικό διάστημα , πράγμα που φανερώνει τεράστιας μάζας "παγόβουνο" κάτω από το κους-κους πάνω από το μπουφέ....

Πάντως, στις αρχές του μήνα Μαϊου άρχισε να κυκλοφορεί σε χρηματιστηριακά γραφεία του Λουξεμβούργου ένας κύκλος αφυπνιστικών ειδοποιήσεων σε "καλούς" πελάτες τους σχετικά με το αναμενόμενο (ακριβώς) άνοιγμα μιας νέας αγοράς στην Ελλάδα.

Αυτή , της ανάληψης του σωφρονιστικού συστήματος από ιδιωτικές εταιρείες .

Για να γίνει ΑΠΟΛΥΤΑ ΠΙΣΤΕΥΤΗ η αναγκαότητα της "αξιοποίησης" του Σωφρονιστικού Συστήματος , θα συνδράμουν διάφορα γεγονότα με τα οποία ως κοινωνία είμαστε αρκετά εξοικιωμένοι ..

Δραπετεύσεις,κατα προτίμηση ομαδικές , επεισοδιακές εξεγέρσεις , "αποκάλυψη" στυγερών εγκληματιών που χρήζουν φύλαξης "υψίστης ασφαλείας κλπ...κλπ.....

Βάλτε κι από την άλλη το "ξεσήκωμα" κατοίκων που απαιτούν να "αναμορφωθούν" οι υποβαθμισμένες γειτονιές & επαρχιακές πόλεις (λόγω ύπαρξης σωφρονιστικών καταστημάτων)
...και το κόλπο στήθηκε..

Ιδιωτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται πάνω από 100 χρόνια στο χώρο των σωφρονιστικών καταστημάτων (κυρίως στις ΗΠΑ) και των συστημάτων φύλαξης θα πάρουν το έργο....

ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΩΣ ΕΔΩ;;

Αν όχι , ακολουθείστε τον σύνδεσμο για εγκυρότερες πληροφορίες

Οι υπόλοιποι , που βλέπετε πως κάτι δε σας κολλάει , συνεχίστε την ανάγνωση...

Αυτό που παραξενεύει είναι η αλτρουϊστική διάθεση(;) του Χ ιδιώτη... Ποιο είναι το κέρδος;
  • Το χτίσιμο και το "στήσιμο" ενός σωφρονιστικού καταστήματος , απαιτεί τεράστια ποσά..
  • Τα συστήματα ασφαλείας κοστίζουν εκατομμύρια (και άλλα τόσα για συντήρηση)
  • Η επιμελητεία , ανάλογα ποσά μηνιαίως...
άρα..... από που θα βγει το ΚΕΡΔΟΣ ; ....(γιατί ο επενδυτής αποσκοπεί στο κέρδος)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Το κέρδος θα βγει από το "ΠΑΚΕΤΟ"....
Το θέμα είναι , ποιο ειναι αυτό το "Πακέτο".
Το "πακέτο" δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνολική και ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΟΛΟΥ του συστήματος ΠΡΟΛΗΨΗΣ , ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ , ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ , ΠΑΡΑΠΟΜΠΗΣ , ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ , ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΑΠΟΦΑΣΩΝ , ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ , ΦΥΛΑΞΗΣ και ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΟΥ σε ιδιώτες , οριζοντίως (ένας για όλα) ή καθέτως (πολλοί "επενδυτές" μοιράζονται αντικείμενα) ...

  • ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ θα αναλάβουν την ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ
  • ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΠΑΡΟΧΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ (ενάγων-εναγόμενος)
  • ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ "ΔΙΚΑΙΣΥΝΗΣ" , δηλαδή Ιδιωτικά δικαστήρια με τη δικαιολογία να βοηθήσουν την Δικαιοσύνη να λειτουργεί αποτελεσματικότερα και ταχύτερα (στην αρχή και στη συνέχεια θα αντικαταστήσουν ΠΛΗΡΩΣ τα δικαστήρια με τους διεφθαρμένους δικαστικούς κλπ κλπ .....μην πείτε πως δεν έχετε ξανακούσει για τη ...βραδέως κινούμενο σύστημα απονομής δικαιοσύνης ή τους "επίορκους λειτουργούς της Θέμιδος; εεε;
  • ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΦΥΛΑΞΗΣ , που θα πάρουν τη θέση των αποδεδειγμένα διεφθαρμένων κρατικών φυλάκων των σωφρονιστικών ιδρυμάτων..
..και οι "μπίζνες" δε σταματάνε εδώ ...

Το ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟ ΧΡΗΜΑ βρίσκεται αλλού..

Το χρήμα βρίσκεται στο προνόμιο που θα αποδοθεί κι εδώ , όπως γίνεται ΠΑΝΤΟΥ όπου εντοπίζονται τέτοιου είδους "Υπηρεσίες"....και το προνόμιο δεν είναι άλλο από το Προνόμιο-Δικαίωμα (βάση σύμβασης) του Επενδυτή-Δεσμοφύλακα να χρησιμοποιεί ο ίδιος ή να παραχωρεί το "δικαίωμα χρήσης" του κάθε φυλακισμένου (ονομασμένου ΣΑΝ ΕΠΙΚΙΝΥΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑ) σαν εργατική δύναμη σε ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ και να ΕΝΟΙΚΙΑΣΕΙ ΦΘΗΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΑΧ ΤΟ 1929 ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΛΟΓΩ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ "ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ" ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ!

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΔΙΑΚΑΗΣ ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΕΙ.

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως το "Νέο Σύστημα Δικαιοσύνης & Σωφρονισμού" όταν σε σύντομο χρονικό διάστημα εξακτινωθεί , θα έχει την ανάγκη να "ονομάσει" ενόχους και επικίνδυνους ΟΣΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ μπορεί.

Όταν οι επενδύσεις ξεκλειδώσουν και ανοίξουν "δουλειές" και κυρίως εργολαβίες θα πρέπει να υπάρχουν :

  • μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΤΡΑΤΙΑ ΔΟΥΛΩΝ προς ενοικίαση από εργολάβους και εργοδότες
  • μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ που θα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να τροφοδοτεί τις σύγχρονες γαλέρες με κωπηλάτες.(μέσα από την απλή ρουφιανιά, την κατινιά , την ανώνυμη πληροφορία για τον περιπτερα που δεν κόβει αποδείξεις , με τον εκπαιδευτικό που "τραυματίζει" την ψυχούλα κάποιου κωλόπαιδου. κλπ κλπ..
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως η Ελλάδα δεν είναι απλά ένα χρεοκοπημένο κακό παιδί που πρέπει να "σταματήσουν να του δίνουν ψάρια να φάει και να το μάθουν να ψαρεύει"...

Εδώ δοκιμάζονται (εδώ και πολλά χρόνια) όλα όσα μπορούν να οδηγήσουν μια κοινωνία στο δουλοκτητικό σύστημα κάνοντάς την να ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ κιόλας (το πείραμα στην Ελλάδα , πάντως , ΕΧΕΙ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ. Τα βοοειδή σχεδόν ΙΚΕΤΕΥΟΥΝ )

  • Ο "εθελοντισμός" (η έξις στην χωρίς αμοιβή εγασία) ,
  • οι διαρκείς "δράσεις" κάθε Σαββατοκύριακο από συγκεκριμένους ...αλτρουϊστές
  • , η , με γεωμετρική πρόοδο , αύξηση των ΜΚΟ με αντικείμενο το "προβληματικό" παιδί και την "επενένταξή" του ....
ΜΟΝΟ ΤΥΧΑΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ......

Μήπως πρέπει να κάνουμε ηρωική έξοδο;

http://ideopigi.blogspot.com/2011/05/blog-post_156.html

http://ideoxoros.blogspot.com/
Γράφει ο Κλεισθένης.

Τα σενάρια για την «διάσωση» της Ελλάδας δίνουν και παίρνουν. Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να πιστεύει ότι οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται για το μέλλον μας; Αυτοί δημιούργησαν την κακή σημερινή κατάσταση. Τα ελλείμματα του Νότου είναι πλεονάσματα του Βορά.
Το 91% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση απάντησε ότι ο Γιώργος ήξερε την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας και το υπέρογκο εξωτερικό χρέος της χώρας.
Μαθαίνουμε ότι οι μυστικές συναντήσεις του Γιώργου με το ΔΝΤ είχαν αρχίσει απ’ τον Ιούνιο του 2009 δλδ πριν τις εκλογές.
Διαδίδεται και μέχρι στιγμής δεν έχει διαψευστεί ότι υπάρχει αλληλογραφία του ΔΝΤ με τον κουρασμένο και μουγκό Καραμανλή.
Μήπως το παιγνίδι ήταν στημένο;; λέω μήπως;;;
Αν δεχτούμε ότι με συμπαιγνία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγηθήκαμε στην τρόικα τότε εξηγείται γιατί ο Σαμαράς δεν καταδικάζει το μνημόνιο.
Ποιοι άλλοι «σωτήρες» ήσαν γνώστες των εξελίξεων;;; Τα εξαπτέρυγα μήπως;;;
Όσο περνάει ο καιρός και βαθαίνει η κρίση τόσο και περισσότεροι Έλληνες διαπιστώνουν ότι η είσοδός μας στην ΕΕ και το ευρώ μας δημιούργησαν τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Το ευρώ κατά τον κ. Καζάκη δεν είναι νόμισμα δλδ δεν αντικατοπτρίζει την δυναμική των οικονομιών της Ευρωζώνης. Είναι ένα απλό τυπωμένο χαρτί χωρίς το ανάλογο αντίκρισμα των οικονομιών της ζώνης του ευρώ. Κάτι σαν ομόλογο.
Η ΕΕ στην σημερινή της μορφή μόνο προβλήματα μας έχει δημιουργήσει. Η περιβόητη σύγκλιση είναι στην πραγματικότητα απόκλιση με βαρύτατες συνέπειες στις ασθενείς οικονομίες του Νότου.
«Το ανήκωμεν εις την δύσιν» του αείμνηστου μόνο δεινά και προβλήματα μας δημιούργησε. Γιατί πρέπει να ανήκουμε κάπου; Αν πρέπει να ανήκουμε γιατί δεν ακολουθούμε το παράδειγμα Νταβούτογλου; «Η Τουρκία θέτει τα συμφεροντά της πάνω απ’ τα συμφέροντα των συμμαχιών που ανήκει».
Το Σημιτικό σύνθημα «ισχυρή Ελλάδα» αποδείχτηκε κάλπικο.
Η φαινόμενη καλυτέρευση του βιοτικού μας επιπέδου ήταν επακόλουθο του υπερδανεισμού.
Τώρα μας ζητάνε πίσω τα δανεικά αδιαφορώντας αν σαν λαός θα υποφέρουμε. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση είναι προ των πυλών.
Η ακολουθούμενη πολιτική αλλά και οι προτάσεις του Σαμαρά δεν μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο. Το μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς και όποια αλλαγή του δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα.
Ήδη 26% των Ελλήνων κόντρα στην προπαγάνδα σχεδόν όλων των κομμάτων θέλει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (δραχμή).
Προσπαθούν να μας φοβίσουν ότι αν τυχόν βγούμε απ’ το ευρώ και την ΕΕ θα επέλθει καταστροφή.
Η καταστροφή θα ‘ρθει έστω και αν μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ.
Το θέμα είναι ότι με το ευρώ και την ΕΕ θα είμαστε και φτωχοί και σκλαβωμένοι ενώ έξω απ’ το ευρώ και την ΕΕ θα είμαστε φτωχοί αλλά ελεύθεροι. Μην έχουμε αυταπάτες ποτέ δεν υπήρξαμε πλούσιοι μόνο καταναλωτές των προϊόντων τους με δανεικά.
Μήπως πρέπει να κάνουμε ηρωική έξοδο;

Άμεση Δημοκρατία - Η ρεαλιστική ουτοπία

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/05/blog-post_6716.html
"Σενάρια Πολιτικών Εξελίξεων".Όλοι αντιλαμβάνονται ότι η χώρα...

Βαδίζει προς καταστροφικά αδιέξοδα με τις εναλλακτικές λύσεις να συρρικνώνονται. Το ΠΑΣΟΚ, ως κίνημα, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, ενώ η κυβέρνηση έχει αποσυνδεθεί πλήρως από πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που την
ανέδειξαν.

Η κριτική που της ασκείται προέρχεται από δύο διαφορετικές πλευρές: Αφενός από τις δυνάμεις που εκφράζουν, αλλά δεν οργανώνουν, την πλειοψηφία της κοινωνίας. Από αυτές κατηγορείται, ορθά και λογικά, για τη μονόπλευρη πολιτική λιτότητας που ακολουθεί, για τις συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα, καθώς και για την ολοένα και πιο ισχυρή τάση που επιδεικνύει να περιορίσει τη δημοκρατία.

Κριτική τής ασκείται, αφετέρου, από τις δυνάμεις της κοινωνικής πλεονεξίας. Αυτές, εξυπηρετούνται μεν από την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά θέλουν κι άλλα. Η πολιτική μονόπλευρης λιτότητας δεν τους αρκεί, ενώ θεωρούν σειρά υπουργών ως μη επαρκώς στρατευμένων στις υποθέσεις τους αλλά και αναποτελεσματικούς. Επιθυμούν περισσότερο αυταρχισμό και μεγαλύτερη διευκόλυνση στα κέρδη τους. Επιθυμούν, δηλαδή, να προωθήσουν με «νόμο και τάξη» την πιο στυγνή μονόπλευρη πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους.

Οι δυνάμεις της πλεονεξίας επεξεργάζονται δύο σενάρια με την προώθηση των οποίων ευελπιστούν να αυξήσουν τα προνόμιά τους στην ελληνική οικονομία, καθώς και τις θέσεις επιρροής που διαθέτουν στο πολιτικό σύστημα. Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».

Πίσω από αυτό τον τίτλο, οι δυνάμεις που αδιαφορούν για το μέλλον του τόπου και τα εθνικά του δίκαια κρύβουν τα σχέδιά τους για κυβερνήσεις πλήρως ελεγχόμενες από αυτές. Ελεγχόμενες υπό την έννοια ότι πλέον δεν τις ενδιαφέρει τόσο το ποιο κόμμα κυβερνά, όσο το ποια πρόσωπα κυβερνούν. Να είναι, δηλαδή, πρόσωπα καθημερινοί «συνομιλητές» τους. Υπό μια έννοια πολιτικοί υπάλληλοί τους.

Με αυτούς ελπίζουν να κυβερνήσουν χωρίς τη συμμετοχή των σημερινών αρχηγών και με τη συμμετοχή προσώπων που από καιρό προβάλλουν ως τους σωτήρες της χώρας. Ανάμεσά τους και πρόσωπα που έχουν σημαντικότατες ευθύνες για το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με άλλα λόγια, επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το θυμό της κοινωνίας για τα καμώματα των κομμάτων και να επιβάλλουν άμεσα δικούς τους ανθρώπους. Αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, επιλέγουν ένα δεύτερο σενάριο, παραπλήσιο του πρώτου.

Με το δεύτερο σενάριο επιδιώκεται μια κυβέρνηση από «προσωπικότητες και τεχνοκράτες», ικανούς, υποτίθεται, να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Η πλειοψηφία τους προβλέπεται να είναι πρόσωπα με «ειδικές ικανότητες», που εξυπηρέτησαν το κόμμα του Μνημονίου και της πλεονεξίας κατά το παρελθόν, ακόμα κι από κυβερνητικές θέσεις. Πρόσωπα φθαρμένα, που, αντί να κάνουν αυτοκριτική για τις ευθύνες τους, εμφανίζονται ως οι σωτήρες της κοινωνίας.

Ως απόδειξη των δήθεν εξαιρετικών ικανοτήτων αυτών των τεχνοκρατών θεωρείται η πρότερη υπηρεσία τους, ενώ αποσιωπώνται οι ευθύνες και οι αποτυχίες τους κατά τη θητεία τους σε κρίσιμες για τον τόπο θέσεις. Προς το σκοπό αυτό, παρουσιάζονται τα μεγάλα προβλήματα της πολιτικής ως τεχνοκρατικά προβλήματα και μόνο.

Ο λόγος απλός και ισχύει από την αρχαιότητα, οπότε γεννήθηκε η πολιτική: Όταν τα πολιτικά ζητήματα εμφανίζονται ως ζητήματα ειδικών και τεχνοκρατών, τότε κάποιοι θέλουν να τα αφαιρέσουν από τη δημόσια σφαίρα της δημοκρατίας, ώστε ανεξέλεγκτα να υπηρετηθούν τα στενά τους συμφέροντα. Με άλλα λόγια, θέλουν κυβερνήσεις «ειδικών λογιστών», που να διαχειρίζονται τις υποθέσεις της χώρας προς όφελος των πολύ λίγων.

Τα συμφέροντα που απεργάζονται αυτά και άλλα σενάρια, όπως τα προαναφερθέντα, επιθυμούν να μην κληθούν στο ταμείο της κρίσης προς πληρωμή, παρόλο που φέρουν βαρύτατη ευθύνη για τη δημιουργία και την παραπέρα αρνητική εξέλιξή της. Επιδιώκουν, ακόμα, να εξάγουν κέρδη με μια πολιτική περιορισμού δικαιωμάτων για την πλειοψηφία των πολιτών και άγρια ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των ιδίων. Μοχλός τους, ο αυταρχισμός και οι περί «νόμου και τάξη» πρακτικές.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 14/4/11

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι προφανώς η νομιμοποίηση του μνημονίου. Και όταν ακούμε από την Ντόρα Μπακογιάννη την πρόταση "η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" τότε πραγματικά απορούμε.
Ποιό θα είναι το νέο "μόρφωμα που θα σκαρφιστούν " αλλά κυρίως ποιός θα είναι ο δικός μας Δημοκρατικός αντίλογος.

Αυτά τα οποία εμείς ως πολίτες προτείνουμε είναι :

ΟΠΟΤΕ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ή ΖΗΤΗΘΕΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Όποτε και αν γίνει αυτό, για την επιλογή ψήφου ή την στήριξη τέτοιας κυβερνήσεως πρέπει να πληρούνται σωρευτικά οι κατωτέρω προγραμματικές ενυπόγραφες προϋποθέσεις (άλλως θα στοιχειοθετείται το αδίκημα της κακουργηματικής απάτης κατ’ άρθρο 386 του ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ μη αποκλειομένης της αυτεπάγγελτης διερευνήσεως τελέσεως και άλλων αδικημάτων):

1. Άμεση διεξαγωγή πολλαπλού δημοψηφίσματος με ερωτήματα:

Α) Άμεση καταγγελία και κατάργηση του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων

Β) Άμεση μη αναγνώριση του συνολικού υπολειπομένου κρατικού χρέους ως επαχθούς, απεχθούς και παρανόμου και παύση πληρωμής του, αφού αναλυτικά και τεκμηριωμένα μας παρουσιάσουν τις συνέπειες της πράξεως αυτής.

Άμεση αναζήτηση των γερμανικών αποζημιώσεων (όχι ιδιωτικών απαιτήσεων) προς το Ελληνικό Κράτος

Γ) Άμεση κίνηση ενεργειών συγκροτήσεως Συντακτικής Εθνοσυνέλευσεως (όχι αποτελούμενη από βουλευτές) για δημοκρατική αλλαγή του Πολιτεύματος προς μια υποχρεωτικά δημοψηφισματική πολιτεία

Δ) Αποχώρηση από τη σύμβαση του Δουβλίνου II και από κάθε άλλη σύμβαση που μετατρέπει την Ελλαδά και σε Ευρωπαϊκό πάρκινγκ μεταναστών. Ελεύθερη προώθηση των μεταναστών προς όποια κατεύθυνση της Ευρώπης επιθυμούν και πλήρης κατάργηση προϋποθέσεων νομιμοποιήσεώς και παραμονής τους στη χώρα, εκτός των εξαιρέσεων του πολιτικού ασύλου

Ε) Επαναφορά της διδαχής της κλασσικής ελληνικής παιδείας και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας με την ενσωμάτωσή τους στο ωρολόγιο πρόγραμμα όλων των σταδίων της προσχολικής και σχολικής δημοτικής και μέσης εκπαιδεύσεως (νηπιαγωγείο ως λύκειο)

2. Μη συμμετοχή των εκλεγέντων βουλευτών σε υπουργικές θέσεις και όποιος καταλαμβάνει κυβερνητική θέση να παραιτείται από την βουλευτική του ιδιότητα

3. Άμεση κατάργηση όλων των βουλευτικών επιδομάτων, υπουργικών, πρωθυπουργικών και Προεδρικών χορηγιών, διευκολύνσεων και σε είδος παροχών και μείωση της αποζημιώσεώς τους κατά 50%

4. Καταγραφή των κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων όλων των προσώπων που θα καταλάβουν πολικές θέσεις (Βουλευτών, Υπουργών, Γραμματέων κλπ) και συγγενών μέχρι β’ βαθμού ΚΑΙ

Σύγκριση με την οικονομική κατάστασή τους μετά την αποχώρησή τους από την θέση αυτή και αιτιολόγηση της πιθανής επαύξησή τους, άλλως συντηρητική δήμευση μέχρι την δικαστική διαλεύκανση της υποθέσεως.

5. Φορολογικός και περιουσιακός (επί κινητών και ακινήτων) έλεγχος σε όλους (ακόμη και στους αποβιώσαντες) τους διατελέσαντες βουλευτές, υπουργούς, γενικούς γραμματείς, διοικητές οργανισμών, μέχρι συγγενείας β’ βαθμού από το 1974 και εντεύθεν. Μέχρι δεν την ολοκλήρωση του ελέγχου ή την έκδοση τελεσίδικης δικαστικής αποφάσεως (σε περίπτωση δικαστικής εμπλοκής) προσωρινή δέσμευση των ακίνητων και κινητών περιουσιακών τους στοιχείων

6. Διεξαγωγή έρευνας από το 1974 και εντεύθεν για την αναζήτηση και καταλογισμό διοικητικών, αστικών ή ποινικών (όσες δεν έχουν παραγραφεί) ευθυνών για την χρεωκοπία της Ελλάδος

7. Άμεση εθνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και των τομέων που άπτονται της εθνικής μας ασφάλειας. Πλήρης εθνικός έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Χώρας.

8. Άμεση επαναφορά του κράτους πρόνοιας και επανεφαρμογή των κοινωνικών δικαιωμάτων.

9. Καμία διαπραγμάτευση που αφορά στα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος

10. Εκπόνηση σχεδίου ανάπτυξης της χώρας για τη δημιουργία πρωτογενούς και δευτερογενούς εθνικού προϊόντος με αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων με την παραδοσιακή μέθοδο καλλιέργειας του γηγενούς γεωργοκτηνοτροφικού και αλιευτικού κεφαλαίου (ντόπιες ποικιλίες, αυτόχθονα ζώα, συμβατική αλίευση), την ανάπτυξη σε μακροπρόθεσμες υγιείς βάσεις της τουριστικής βιομηχανίας, εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, επαναπατρισμό του εμπορικού στόλου. Το σχέδιο θα πρέπει να τύχει της δημοψηφισματίκης εγκρίσεως

Αν δεν γίνουν δεκτές οι ανωτέρω προγραμματικές δεσμεύσεις, η ψήφος πρέπει να κατευθυνθεί στα «κεραμίδια» ΚΑΙ καμία συμμετοχή σε δήθεν «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας»

Για το PolitRicks (Κ.Μ.)

Λόγω του ότι στο blog αυτό γράφουμε πολίτες, συμμετέχοντας όπως τόσοι άλλοι συμπολίτες μας, στην προσπάθεια ενημέρωσης, μέσω των blogs και του Internet, δεν θα υποστηρίξουμε ποτέ ότι έχουμε και γνωρίζουμε τις λύσεις τις οποίες θα πρέπει να τις ασπαστούν όλοι.
Θα χρησιμοποιήσουμε όμως, αυτό το βήμα λόγου και θα καταθέσουμε τις αγωνίες μας και τις σκέψεις μας, ζητώντας την συμμετοχή όλων, ώστε να μπορέσουμε να έχουμε προτάσεις που να είναι ρεαλιστικές και εφικτές αλλά κυρίως να εκφράζουν την πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία αλλά σήμερα μας έχει αφαιρεθεί ακόμα και το "ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ" του δημοψηφίσματος.

Όταν γίνεις πρωθυπουργός...

http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=5870



«H ικανότητα μένει άχρηστη, χωρίς ευκαιρία…», έχει πει ο Ναπολέων ακουμπώντας ευαίσθητες χορδές του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου.

Οι δύο πρώην συνοδοιπόροι απαιτούν σήμερα-όχι αύριο-να πάρουν τον μουτζούρη στα χέρια τους. Οφείλουμε τουλάχιστο να τους αναγνωρίσουμε γενναιότητα, σε μια συγκυρία που δεν υπάρχει υπερπροσφορά υποψήφιων πρωθυπουργών.

Ο Σαμαράς τρέμει την ιδέα των εκλογών και κρύβεται πίσω από τον Μιχελάκη, ο Καρατζαφέρης και η Ντόρα ζητούν συγκυβέρνηση για να διαχυθούν οι ευθύνες, η χαοτική Παπαρήγα περισσότερο χάος, ο ωραιοπαθής Τσίπρας στασίδι για να εκφωνεί δεκάρικους.

Όπως όλα δείχνουν οι Λοβέρδος και Βενιζέλος, δεν θα αργήσουν να πάρουν την ευκαιρία που ζητάνε από τους πολίτες που τους σφάζουν σαν αρνιά εισαγόμενοι δολοφόνοι στο κέντρο της Αθήνας και στη συνέχεια βγαίνει ο Μάικλ Τζάκσον Καμίνης-άλλη μια σπουδαία ανακάλυψη του κυνηγού ταλέντων Γ. Παπανδρέου-να ζητήσει τα ρέστα από το θύμα.

Οι δύο συνταγματολόγοι και συνήγοροι του Άκη Τσοχατζόπουλου-ο Βαγγέλης υπήρξε και «γείτονάς» του επί της οδού Διον. Αρεοπαγίτου- στη περίφημη Εξεταστική για τα Εξοπλιστικά, στη διάρκεια της οποίας κατασπάραξαν ένα γραφικό Τραγάκη -τον οποίο ο αργόσυρτος Καραμανλής είχε τοποθετήσει επικεφαλής της Επιτροπής-καλά θα κάνουν να γνωρίζουν προς τα πού θα οδηγήσουν τη χώρα.

Είναι ακριβώς αυτό το εφιαλτικό έλλειμμα ηγετικής (και πολιτικής) επάρκειας που χαρακτηρίζει και τον σημερινό συμβιβασμένο πρωθυπουργό.

Έναν φοβισμένο, άρα ακυρωμένο ηγέτη. Ο Παπανδρέου υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα βάλει τέλος στην ανομία και τη διαπλοκή. Η υπόσχεσή του αποδείχθηκε εξίσου πειστική με όρκο της Ελεονώρας Μελέτη, ότι δεν θα φορέσει ξανά ανοιχτό ντεκολτέ.

Το είδαμε στην περίφημη Εξεταστική για την Siemens, όπου ο παρήλασαν ένας μετά τον άλλον οι ένοχοι και στη συνέχεια αφέθηκαν στην πασαρέλα της ατιμωρησίας να συνεχίσουν το έργο της βουλιμικής λεηλασίας αυτής της χώρας.

Ένας πρωθυπουργός που δεν τόλμησε να οδηγήσει σηκωτούς στην Ελλάδα τους Χριστοφοράκου και Καραβέλα, εξαντλώντας τις δυνατότητες της ΕΥΠ στο να παρακολουθεί τα κινητά και σταθερά τηλέφωνα των πολιτών.

Ο Παπανδρέου που υποστήριζε ότι «λεφτά υπάρχουν» την ίδια ώρα συνομιλούσε με το ΔΝΤ για δανεικά.

Είναι ο ίδιος ηγέτης που έκανε, αλά Καραμανλή, έναν αγχωμένο μεταμεσονύχτιο ανασχηματισμό δίνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρόσωπα όπως ο Γερουλάνος ο οποίος στελέχωσε τις θέσεις- κλειδιά των διεφθαρμένων Οργανισμών του Δημοσίου με σύμβουλο τον πρώην εργοδότη του.

Κάτι σαν εκείνο το φοβερό δάνειο που είχε πάρει ο Πέτρος Δούκας από τη Citibank, της οποίας υπήρξε στέλεχος, τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Καραμανλή.

Ο Παπανδρέου που ανέθεσε την σωτηρία της Εθνικής Οικονομίας, σ ένα αμούστακο παληκάρι, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, τοποθετώντας δίπλα του τον Καπελέρη για να του κάνει τονωτικές ενέσεις βαρβατίλας, με αποτέλεσμα οι δυό τους να γίνουν το λατρεμένο δίδυμο των πάσης φύσεως φοροφυγάδων.

Ο Παπανδρέου που έβλεπε τον Καραμανλή να σαπίζει πολιτικά στο Μέγαρο Μαξίμου και τα σκουλήκια της διαπλοκής να του κεντάνε τρύπες στην πρωθυπουργική του γύμνια, προφανώς λησμόνησε πολύ νωρίς το βούρκο της λαικής απαξίωσης στην οποία βούτηξε ο απελπισμένος πρώην πρωθυπουργός.

Ένας μοιραίος και άβουλος πρωθυπουργός που επέτρεπε στον Σουφλιά, τον Αλογοσκούφη, τον Πάκη, τον Αβραμόπουλο, τον Στυλανίδη, τη Ντόρα και το υπόλοιπο άναρχο μπουλούκι να κάνουν ότι τους καπνίσει αρκεί να τον αφήνουν απερίσπαστο στις γαστριμαργικές του επιδόσεις.

Ήθελα να πω στον Βαγγέλη Βενιζέλο, ότι το να μιλάει διαρκώς με φόντο τις «κλάρες» των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν πείθει κανέναν για την ηγετική του στιβαρότητα. Ούτε η σύνταξη τυποκτόνων Νόμων είναι ικανή να του εξασφαλίσει πολιτική μακροβιότητα στην εξουσία.

Ήθελα να πως στον Ανδρέα Λοβέρδο πως εύκολα θα καταντήσει σαν τον φοβισμένο Γιώργο Πρωθυπουργό, εάν, σε περίπτωση που ο λαός του εμπιστευθεί την ηγεσία, εκείνος αποδειχθεί υπηρέτης των συμφερόντων που του έστρωσαν το κόκκινο χαλί της πολιτικής του autobahnen.

To ζήτημα πλέον δεν είναι να τους δοθεί η ευκαιρία αλλά να μπορέσουν ν αφήσουν το σημάδι τους στην Ιστορία.

Θα τους συγχωρούσαμε μάλιστα και μια αυθάδεια, σαν εκείνη του Τσώρτσιλ, που είπε το 1948: Εχω τη γνώμη ότι θα ήταν καλύτερο τα κόμματα να άφηναν το παρελθόν στην Ιστορία, πολύ περισσότερο γιατί προτίθεμαι να γράψω εγώ αυτήν την Ιστορία…


Bookmark and Share Share

ΕΚΤΑΚΤΟ : ΘΑ ΣΙΓΗΣΟΥΝ ΓΙΑ 2 ΩΡΕΣ ΟΛΑ ΤΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΑΠΟΨΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ!

http://prezatv.blogspot.com/2011/05/2_11.html
Για τουλάχιστον 1-2 ώρες σήμερα τα ξημερώματα θα εξαφανιστούν από τα ραδιόφωνα οι σταθμοί που εκπέμπουν στην πάντα των FM από 87.5mhz έως 108mhz για να γίνουν μετρήσεις θορύβου σε όλο το φάσμα συχνοτήτων από την ΕΕΤΤ.Αυτό που προκαλεί την εντύπωση ότι έγινε επιλογή της σημερινής ημέρας χωρίς καμία ενημέρωση και πιθανόν ο κόσμος να το εκλάβει διαφορετικά.
Εμείς θα σας ενημερώσουμε για την έναρξη και την λήξη της επιχείρησης αυτής που θα ξεκινήσει στις 04:00 και θα έχει ολοκληρωθεί έως τις 06:00 τα ξημερώματα που λήγει και η απεργία της ΕΣΗΕΑ

http://www.periodiko.net/2011/05/2_11.html

ΠΡΕΖΑ TV
11-5-2011

Εξελίξεις στο Alter.Μέχρι την Παρασκευή η συνάντηση εργαζομένων και του Argo fund

http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2011/05/alter-argo-fund.html

Εξελίξεις στο Alter
Εξελίξεις αναμένονται στο Alter καθώς πριν από λίγο υπήρξε
συνάντηση του οικονομικού διευθυντή του σταθμού και του
εκπροσώπου του Argo Fund κ. Τάσου Καζίνου με τους
τεχνικούς του καναλιού. Σύμφωνα με πληροφορίες
ο κ. Καζίνος τόνισε ότι το αργότερο μέχρι την Παρασκευή
θα υπάρξει συνάντηση με το σύνολο των εργαζομένων.
Παράλληλα έδωσε την έγκρισή του στους τεχνικούς να
σταματήσουν τη ροή του προγράμματος και αυτήν την
ώρα παίζει μια ταμπλέτα με μήνυμα των εργαζομένων.

Παραμένει κρίσιμη η κατάσταση του διαδηλωτή

http://sarotiko.blogspot.com/2011/05/blog-post_1503.html
Έχει εσωτερικό αιμάτωμα που προκλήθηκε από αμβλύ όργανο
Πριν από λίγο έβγαλαν ιατρικό ανακοινωθέν οι θεράποντες ιατροί σχετικά με τη κατάσταση του 31χρονου διαδηλωτή. Όπως δήλωσαν οι γιατροί ο νεαρός έχει τουλάχιστον δύο εξωτερικά τραύματα και εσωτερικά αιματώματα στο κεφάλι τα οποία προκλήθηκαν από αμβλύ όργανο...ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Οι γιατροί Παπανικολάου Παναγιώτης και Πίνης Σταμάτιος ανέφεραν χαρακτηριστικά εάν δεν είχαν επέμβει εγκαίρως ο νεαρός θα ήταν ή νεκρός ή κλινικά νεκρός.

Παράλληλα είπαν ότι παρόλο που η κατάστασή του είναι σταθερή παραμένει ιδιαίτερα κρίσιμη. Επίσης απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου ανέφεραν ότι είχαν αποστείλει έγγραφο από τις 6 Δεκεμβρίου του 2010, στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη στο οποίο κατέγραφαν την ανησυχία τους για πιθανή απώλεια ζωής από τη στάση της Αστυνομίας. Επίσης άλλοι δώδεκα διαδηλωτές έχουν μεταφερθεί με τραύματα, ο ένας εξ αυτών έχει ένα μικρό αιμάτωμα αλλά η κατάστασή του δεν εμπνέει ανησυχία.


Το τελευταίο κείμενο ενός καρκινοπαθούς blogger...

http://tsiliadoros.blogspot.com/2011/05/blogger.html

Η τελευταία ανάρτηση ενός blogger από το Vancouver του Καναδά πριν από το θάνατό του, προκάλεσε αισθήματα θλίψης και συμπάθειας σε 8 εκατομμύρια αναγνώστες του ιστολογίου του, από διάφορες χώρες του κόσμου.


Η οικογένεια του 41χρονου Derek Miller προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια, μετά από την άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο για τέσσερα χρόνια, ενώ το κείμενό του...
στο ιστολόγιό του, που το τιτλοφόρησε "Η Τελευταία Ανάρτηση", προκάλεσε αίσθηση σε πολλούς αναγνώστες.
"Τώρα είμαι νεκρός... Αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση στο ιστολόγιο" έγραψε ο Miller στο (μεταχρονολογημένο) συναισθηματικό αυτό κείμενο.

"Έχω διαπιστώσει πως μπορεί να θρηνώ για ό,τι δε θα μάθω, αλλά δε μετανιώνω για όσα με έφεραν στο σημείο που βρίσκομαι", ανέφερε. "Ο κόσμος είναι όμορφος, εκπληκτικός , θαυματουργός. Υπάρχουν πάντοτε πράγματα να ανακαλύψεις. Δε μετανιώνω για τίποτε κι ελπίζω η οικογένειά μου να μπορέσει να πράξει ανάλογα".

Ο Miller είχε προσελκύσει αρκετούς αναγνώστες στο ιστολόγιό του τα τελευταία δέκα χρόνια. Συγγραφέας και διορθωτής, ο Miller είχε πτυχίο στη θαλάσσια βιολογία, ήταν φωτογράφος κι ειδικός στους υπολογιστές. Αλλά τον τελευταίο καιρό έγραφε, κυρίως, για την πάλη του με τον καρκίνο.

Ο Miller άρχισε να γράφει την "Τελευταία Ανάρτηση" τον Ιανουάριο και έκανε μερικές διορθώσεις δύο μέρες πριν το θάνατό του, όπως μετέδωσε το Canadian Press.

Κανένας από την οικογένειά του δεν είχε διαβάσει το κείμενο μέχρι τη μετά θάνατο δημοσίευσή του, από τον καλύτερο του φίλο. Όταν αναρτήθηκε το τελευταίο του κείμενο, το ιστολόγιό του δέχθηκε 6.000 hits, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει πρόβλημα ο server του.


The last post



Here it is. I'm dead, and this is my last post to my blog. In advance, I asked that once my body finally shut down from the punishments of my cancer, then my family and friends publish this prepared message I wrote—the first part of the process of turning this from an active website to an archive.
If you knew me at all in real life, you probably heard the news already from another source, but however you found out, consider this a confirmation: I was born on June 30, 1969 in Vancouver, Canada, and I died in Burnaby on May 3, 2011, age 41, of complications from stage 4 metastatic colorectal cancer. We all knew this was coming.
That includes my family and friends, and my parents Hilkka and Juergen Karl. My daughters Lauren, age 11, and Marina, who's 13, have known as much as we could tell them since I first found I had cancer. It's become part of their lives, alas.

Airdrie

Of course it includes my wife Airdrie (née Hislop). Both born in Metro Vancouver, we graduated from different high schools in 1986 and studied Biology at UBC, where we met in '88. At a summer job working as park naturalists that year, I flipped the canoe Air and I were paddling and we had to push it to shore.
We shared some classes, then lost touch. But a few years later, in 1994, I was still working on campus. Airdrie spotted my name and wrote me a letter—yes! paper!—and eventually (I was trying to be a full-time musician, so chaos was about) I wrote her back. From such seeds a garden blooms: it was March '94, and by August '95 we were married. I have never had second thoughts, because we have always been good together, through worse and bad and good and great.
However, I didn't think our time together would be so short: 23 years from our first meeting (at Kanaka Creek Regional Park, I'm pretty sure) until I died? Not enough. Not nearly enough.

What was at the end

I haven't gone to a better place, or a worse one. I haven't gone anyplace, because Derek doesn't exist anymore. As soon as my body stopped functioning, and the neurons in my brain ceased firing, I made a remarkable transformation: from a living organism to a corpse, like a flower or a mouse that didn't make it through a particularly frosty night. The evidence is clear that once I died, it was over.
So I was unafraid of death—of the moment itself—and of what came afterwards, which was (and is) nothing. As I did all along, I remained somewhat afraid of the process of dying, of increasing weakness and fatigue, of pain, of becoming less and less of myself as I got there. I was lucky that my mental faculties were mostly unaffected over the months and years before the end, and there was no sign of cancer in my brain—as far as I or anyone else knew.
As a kid, when I first learned enough subtraction, I figured out how old I would be in the momentous year 2000. The answer was 31, which seemed pretty old. Indeed, by the time I was 31 I was married and had two daughters, and I was working as a technical writer and web guy in the computer industry. Pretty grown up, I guess.
Yet there was much more to come. I had yet to start this blog, which recently turned 10 years old. I wasn't yet back playing drums with my band, nor was I a podcaster (since there was no podcasting, nor an iPod for that matter). In techie land, Google was fresh and new, Apple remained "beleaguered," Microsoft was large and in charge, and Facebook and Twitter were several years from existing at all. The Mars rovers Spirit andOpportunity were three years away from launch, while the Cassini-Huygens probe was not quite half-way to Saturn. The human genome hadn't quite been mapped yet.
The World Trade Center towers still stood in New York City. Jean Chrétien remained Prime Minister of Canada, Bill Clinton President of the U.S.A., and Tony Blair Prime Minister of the U.K.—while Saddam Hussein, Hosni Mubarak, Kim Jong-Il, Ben Ali, and Moammar Qaddafi held power in Iraq, Egypt, North Korea, Tunisia, and Libya.
In my family in 2000, my cousin wouldn't have a baby for another four years. My other cousin was early in her relationship with the man who is now her husband. Sonia, with whom my mother had been lifelong friends (ever since they were both nine), was still alive. So was my Oma, my father's mom, who was then 90 years old. Neither my wife nor I had ever needed long-term hospitalization—not yet. Neither of our children was out of diapers, let alone taking photographs, writing stories, riding bikes and horses, posting on Facebook, or outgrowing her mother's shoe size. We didn't have a dog.
And I didn't have cancer. I had no idea I would get it, certainly not in the next decade, or that it would kill me.

Missing out

Why do I mention all this stuff? Because I've come to realize that, at any time, I can lament what I will never know, yet still not regret what got me where I am. I could have died in 2000 (at an "old" 31) and been happy with my life: my amazing wife, my great kids, a fun job, and hobbies I enjoyed. But I would have missed out on a lot of things.
And many things will now happen without me. As I wrote this, I hardly knew what most of them could even be. What will the world be like as soon as 2021, or as late as 2060, when I would have been 91, the age my Oma reached? What new will we know? How will countries and people have changed? How will we communicate and move around? Whom will we admire, or despise?
What will my wife Air be doing? My daughters Marina and Lolo? What will they have studied, how will they spend their time and earn a living? Will my kids have children of their own? Grandchildren? Will there be parts of their lives I'd find hard to comprehend right now?

What to know, now that I'm dead

There can't be answers today. While I was still alive writing this, I was sad to know I'll miss these things—not because I won't be able to witness them, but because Air, Marina, and Lauren won't have me there to support their efforts.
It turns out that no one can imagine what's really coming in our lives. We can plan, and do what we enjoy, but we can't expect our plans to work out. Some of them might, while most probably won't. Inventions and ideas will appear, and events will occur, that we could never foresee. That's neither bad nor good, but it is real.
I think and hope that's what my daughters can take from my disease and death. And that my wonderful, amazing wife Airdrie can see too. Not that they could die any day, but that they should pursue what they enjoy, and what stimulates their minds, as much as possible—so they can be ready for opportunities, as well as not disappointed when things go sideways, as they inevitably do.
I've also been lucky. I've never had to wonder where my next meal will come from. I've never feared that a foreign army will come in the night with machetes or machine guns to kill or injure my family. I've never had to run for my life (something I could never do now anyway). Sadly, these are things some people have to do every day right now.

A wondrous place

The world, indeed the whole universe, is a beautiful, astonishing, wondrous place. There is always more to find out. I don't look back and regret anything, and I hope my family can find a way to do the same.
What is true is that I loved them. Lauren and Marina, as you mature and become yourselves over the years, know that I loved you and did my best to be a good father.
Airdrie, you were my best friend and my closest connection. I don't know what we'd have been like without each other, but I think the world would be a poorer place. I loved you deeply, I loved you, I loved you, I loved you.

Είναι Αλήθεια πως Τρέχει ο Χρόνος πιο Γρήγορα καθώς Πλησιάζουμε το 2012;

http://katohika.blogspot.com/2011/05/2012_11.html
Πρόσφατα παραβρέθηκα καλεσμένος στην τηλεοπτική εκπομπή της ΤV Μακεδονίας Απόρρητα Σενάρια που ήταν αφιερωμένη στο Φ2012. Εκεί, με έκπληξη ο παρουσιαστής με άκουσε να του εξιστορώ τον παγκόσμιο πυρετό που έχει καταλάβει όλους για την κατασκευή υπόγειων καταφυγίων, το μεγάλο project της Ρωσίας (βλ. mystery 70) και άλλα πολλά που αφορούν τα μυστήρια του 2012.
Βλέπετε, τα Μ.Μ.Ε. αγαπάνε ιδιαίτερα την καταστροφολογία, και αν στην χώρα μας έχει προωθηθεί (περισσότερο από όσο πρέπει) η εσχατολογική εκδοχή του 2012, στην Αμερική τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Έτσι, σε πρόσφατη συνέντευξη της στην εκπομπή της Oprah, η γνωστή ηθοποιός Shirley MacLaine δήλωσε την πίστη της πως ο κόσμος θα μεταμορφωθεί το 2012, πως η αστροφυσικές συνθήκες είναι τέτοιες που ευνοούν την συλλογική συνειδησιακή αλλαγή, και πως ήδη αυτή την στιγμή γνωρίζουμε τα πρώτα σημάδια της μεταμόρφωσης. Ένα από αυτά, είναι η αίσθηση πως ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα!
Πιστεύω, πως όλοι θα έχετε παρατηρήσει πως ο χρόνος μοιάζει να γλιστράει από την αντίληψη μας ποιο γρήγορα από ότι ίσως συνέβαινε άλλοτε. Είναι άραγε αυτό ένα από τα σημάδια για το πέρασμα μας σε μια νέα (στην 5η) διάσταση ύπαρξης, όπως λέει η αγαπητή κατά τα άλλα MacLaine (και όχι μόνο αυτή!) ή μήπως συμβαίνει κάτι το εντελώς διαφορετικό;
Η απάντηση είναι απλή: η αίσθηση αυτή δεν κρύβει τίποτα το παραφυσικό. Παρά έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την κατάσταση της προσοχής μας η οποία δεν εστιάζει σ' ένα συμβάν ανά στιγμή, αλλά στα πολλαπλά ερεθίσματα που δεχόμαστε από το περιβάλλον.
Μάλιστα, η συγκεκριμένη εμπειρία, είναι περισσότερο αισθητή στα άτομα που εργάζονται ή παίζουν πολλές ώρες με τον υπολογιστή τους, όπου η διάσπαση της προσοχής ή η απόλυτη αφοσίωση στην εικονική πραγματικότητα, αλλοιώνει την αίσθηση του χρόνου σε σχέση με τον «πραγματικό» χρόνο του ρολογιού μας!
Αν λοιπόν ο χρόνος είναι πρωτίστως μια ψυχολογική διάσταση, τότε σίγουρα το φαινόμενο αυτό βεβαιώνει, όχι πως ανερχόμαστε σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης, αλλά ότι χάνουμε το αίσθημα της αυτοεπίγνωσης!
Όσοι λοιπόν εργάζεστε με τις εναλλακτικές θεωρίες περί μιας μεταφυσικής ανέλιξης το 2012, προσοχή: ίσως το ότι ο χρόνος μοιάζει να τρέχει πολύ πιο γρήγορα σήμερα από ότι ίσως συνέβαινε κάποτε, δεν έχει να κάνει με το πλησίασμα της Αποκάλυψης, αλλά με την αποκάλυψη του ότι μοιράζετε τον εαυτό σας μέσα στην ζάλη του καθημερινού λαβύρινθου...

http://apopheneia.blogspot.com/2011/05/2012.html

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Recent Posts

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου