http://olympia.gr/2011/04/13/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BB%CE%B5%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%AC/
Η σύγχρονη λεηλασία που υφίσταται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, δεν μπορεί παρά να μας φέρει στο νου, μια άλλη, την μεγαλύτερη λεηλασία στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Πριν 807 χρόνια στις 13 Απρίλη, οι ‘Χριστιανοί’ της δύσης, κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τους ιστορικούς η λεηλασία που ακολούθησε δεν είχε όμοιά της.
Πόσο διήρκησε η λεηλασία αυτή;
Όσο μπορούσαν να πάρουν. Η λεηλασία π.χ. των Ιερών λειψάνων της Κωνσταντινούπολης διήρκησε 40 χρόνια (αν και τα μισά αντικείμενα που αρπάχτηκαν μεταφέρθηκαν στη δύση μεταξύ των ετών 1204-1208).
Πόσο θα διαρκέσει η δική μας λεηλασία;
Για όσα χρόνια έχουν κάτι να παίρνουν από τους Έλληνες.
Πόσο σεβάστηκαν τότε, ως Χριστιανοί που έλεγαν ότι ήταν, τις εκκλησίες…
Καθόλου. Αυτό το σύνολο[1] προξένησε την μεγαλύτερη καταστροφή στην ωραιότερη εκκλησία της Χριστιανοσύνης την Αγία Σοφία. Μέχρι και μουλάρια έφεραν μέσα στην εκκλησία για να μεταφέρουν τα ιερά σκεύη, τις εικόνες, τις διακοσμήσεις και ότι άλλο υπήρχε μέσα.[2] Ο Τίμιος Σταυρός τεμαχίστηκε προσεκτικά από τους επισκόπους, προκειμένου να διαμοιραστεί στους βαρόνους
Τι άλλο λεηλάτησαν…
Τα πάντα[3]. Κάθε δημόσιο, ιδιωτικό , και εκκλησιαστικό μέγαρο. Δεν έμεινε ούτε χαμοκέλα που να μην την λεηλατήσουν. Την μοιρασιά των εδαφών της αυτοκρατορίας (Partitio Romaniae), την είχαν κάνει πριν την άλωση.
Ο αρχαίος κόσμος…
Όλα τα αγάλματα από την κλασική αρχαιότητα, τα πήραν και τα κομμάτιασαν για να αφαιρέσουν τους πολύτιμους λίθους. Όσα ήταν χάλκινα τα έριχναν στο χυτήριο για να φτιάξουν νομίσματα. Από τις μεγαλύτερες καταστροφές της τέχνης, που έγιναν ποτέ. Μέχρι και τα Ελληνικά χειρόγραφα έκαιγαν για να ψήσουν το κρέας τους.
Άλλες καταστροφές…
Μέχρι και πυρκαγιές για να κάψουν τα σπίτια. Η μία από αυτές έκαψε τόσα σπίτια όσα «τρεις πόλεις της Γαλλίας μαζί»
Σήμερα οι δυτικοί θα σεβαστούν ότι απέμεινε από τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό…
Θα τα δώσουμε όλα για να ξεπληρώσουμε το «χρέος’ μας. Κάποτε ήταν ανέκδοτο. «Πωλείται η Ακρόπολη». Γελούσαμε όλοι. Τώρα κανείς δεν γελάει. Θα πάρουν όλα τα αρχαία ιερά. Θα συμπεριφερθούν δε , όπως συμπεριφέρθηκαν στα ‘Ελγίνεια’
Η έννοια του ανθρώπου για τους σταυροφόρους…
Ούτε που τη γνώριζαν. Ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών, ήταν ‘sans fin et sans mesure’(χωρίς τέλος και χωρίς μέτρο). Σφαγές χωρίς διακρίσεις. Σχεδόν δε όλος ο γυναικείος πληθυσμός, γνώρισε πόσο σεβασμό έτρεφαν οι ‘ιππότες’ για τα γυναίκες.
Σήμερα οι δυτικοί, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στα ανθρώπινα δικαιώματα…
Το θέμα δεν είναι τι λες, αλλά τι κάνεις. Όταν π.χ. για την Γαλλία, ο πόλεμος στην Αλγερία, παραμένει ένα κεφάλαιο που θα ήθελαν να ξεχάσουν ή χιλιάδες στρατιώτες των ΗΠΑ έχουν πέσει θύματα πειραμάτων της ίδιας τους της χώρας, δεν μπορεί να περιμένει κανείς, πως σε μια σύγκρουση, οι ηγετικές ομάδες αυτών των χωρών θα περιοριστούν από ανθρώπινες ‘ευαισθησίες’
Ο πλούτος της Κωνσταντινούπολης τότε…
Ασύλληπτος[4]. Αιώνες ολόκληρους, ότι είχε και δεν είχε η αυτοκρατορία, το μάζευε στην Βασιλεύουσα.[5]
Τι έκανε ο βυζαντινός αυτοκράτορας όταν έπεσε η πόλη
Ότι κάνουν οι «σύγχρονοι ηγέτες». Τόσκασε με … τη γυναικεία συντροφιά του. Το σχέδιο διαφυγής από την Ελλάδα των σημερινών ‘ηγετών’ δεν ξέρουμε ακόμη. Αλλά σίγουρα υπάρχει και εκτός από αυτό θα τους βοηθήσουν και τα παγκόσμια αφεντικά τους.
Οι κάτοικοι …
Επειδή τα χριστιανικά κειμήλια, ήταν σχεδόν όλα μαζεμένα στην Πόλη, οι χριστιανοί πίστευαν πως προστατεύονταν επαρκώς από τους Αγίους. Άλλωστε στον πόλεμο με τους Άραβες, ακόμα και όταν έχαναν, δεν είχαν γνωρίσει τέτοια κτηνωδία. Δεν πίστευαν λοιπόν ποτέ, πως ομόθρησκοί τους, θα ήταν εκείνοι που θα προξενούσαν την μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε χριστιανική πόλη. Με την κατάληψη από τους δυτικούς, ξύπνησαν θέλοντας και μη από την νάρκη. Μόνο που ήταν αργά να αντιδράσουν. Η Πόλη καίγεται. Εκείνοι ξύπνησαν αργά, εμείς πότε;
Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει ότι είχε η Βυζαντινή αυτοκρατορία τότε…
Φαίνεται πως μάλλον υπάρχουν πολλά ακόμη. Αλλιώς δεν εξηγείται όλη αυτή η μεθόδευση για την μεγάλη αρπαγή. Σύμφωνα πχ. με μελέτη Γερμανών επιστημόνων, συστηματική εκμετάλλευση μιας μόνο περιοχής (της εύφορης πεδιάδας της Ηλείας), είναι αρκετή για να προσφέρει κηπευτικά σε ένα μεγάλο κομμάτι του γερμανικού πληθυσμού. Σκεφτείτε τις δυνατότητες με επιστημονική εκμετάλλευση όλων των εδαφών με αυτές τις κλιματικές συνθήκες. Έπειτα υπάρχει το υπέδαφος, που φαίνεται πως κρύβει αναρίθμητους θησαυρούς. Ως σύνολο, εξακολουθούμε να έχουμε ακόμα πολύ μεγάλες δυνατότητες.
Οι επιπτώσεις της τετάρτης σταυροφορίας για την Ευρώπη
«Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο (σ.σ: διάβαζε Ρωμανία) συντηρούσε επί εννέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας, έσβησε ξαφνικά… Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας… Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη. αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επιστρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό…» [σερ Έντουιν Πήαρς, «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»]
Οι επιπτώσεις για το Βυζαντινό κράτος…
Οι Βενετοί, είχαν πάρει αναρίθμητα προνόμια και πριν ακόμα από την άλωση. Αλλοίωσαν τη δημόσια ζωή. διείσδυσαν στον εμπορικό – παραγωγικό ιστό της αυτοκρατορίας. Σιγά- σιγά πήραν όλο τον δημόσιο πλούτο. Έχοντας στη συνέχεια και όλες τις πηγές δημιουργίας πλούτου στα χέρια τους, άφησαν τους Βυζαντινούς, με άδεια χέρια. Η αυτοκρατορία, πριν πέσει στρατιωτικά στους τούρκους, είχε χάσει όλη την οικονομική της δύναμη από τους δυτικούς. Μήπως σας θυμίζει τίποτα η ιστορία;
Ένα τόσο σημαντικό ιστορικό γεγονός…
Αποσιωπάται στο Νέο Ελληνικό κράτος. Η πολιτική ηγεσία της χώρας, στραμμένη προς τη δύση έχει αποφασίσει πως όλα αυτά θα πρέπει να ξεχαστούν. Τα ρίχνουμε στη λήθη του παρελθόντος. Απογυμνώνοντας από τον πλούτο της, την αυτοκρατορία, οι δυτικοί, την άφησαν αδύναμη και δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στον αγώνα με τους τούρκους. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται τη σημασία της άλωσης από τους ‘ομόθρησκους’ και σήμερα φίλους. Υπήρχε πιθανότητα παρά τα εσωτερικά προβλήματα το κράτος να ανέκαμπτε και να μπορούσε να αντιμετωπίσει τον τουρκικό κίνδυνο. Το είχε κάνει και στο παρελθόν με τους Άραβες. Με την άλωση του 1204 όμως και με τη λεηλασία που ακολούθησε, δεν υπήρχε καμιά περίπτωση ανάκαμψης. Ήταν θέμα χρόνου να δοθεί η χαριστική βολή από τον Μωάμεθ. Με λίγα λόγια η άλωση από τους δυτικούς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άλωση (που θεωρούμε ορόσημο) από τους Τούρκους. Οκτώ αιώνες μετά, δεν είναι αρκετός καιρός για να παραδεχτούμε τα παθήματα από τους «φίλους» μας;
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε
Για αυτό και αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα χωρίς τις παρωπίδες για δήθεν ‘πολιτισμένους λαούς’. Ξυπνάμε από τον λήθαργο που μας έχουν επιβάλλει. Βλέποντας την κατάντια του Ελληνισμού, οργιζόμαστε όπως ο Ηρακλής[6] στο άγαλμα του Λυσσίπου, για τα ανόσιες πράξεις των ηγετών μας. Θαυμάζουμε την Ελληνική φύση, που η ομορφιά της συναγωνίζεται το άγαλμα της ωραιότερης γυναίκας του κόσμου της Ελένης, προσφέρουμε το μήλο της Έριδος από το άγαλμα του Πάρι, στις αντιτιθέμενες μεταξύ τους, δυνάμεις των δυναστών μας, γινόμαστε σφίγγα για την πρακτική μας στις οργανώσεις μας, φωτιζόμαστε από το τεράστιο ρουμπίνι που μπορούσε να φωτίσει όλο το παλάτι, ανεβαίνουμε στον φτερωτό Πήγασο, παίρνουμε δύναμη από το ανάθημα για την νίκη των προγόνων μας στις Πλαταιές, και ανεβαίνουμε στο τέθριππο άρμα του Ηλίου για μια πορεία με το Φως.
Δηιδάμεια
[1] «ένα περίεργο ανακάτωμα από ευσεβείς και θρήσκους άνδρες, αλλά και από αποβράσματα της κοινωνίας, από ανθρώπους, δηλαδή, που ήταν ικανοί για κάθε έγκλημα” [Παντίτ Νεχρού “Παγκόσμιος Ιστορία”, επιστολή 62α].
[2] Η λεηλασία της ίδιας εκκλησίας, το 1453 επι Μωάμεθ, δεν ήταν τόσο εκτεταμένη
[3] Γοδεφρείδος Bιλλεαρδουΐνος Παράγραφος 128.: «Τώρα μπορείτε να μάθετε πως κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ [σ.σ.: αναφέρεται στην στιγμή όπου τα δυτικά στρατεύματα πρωτοαντίκρισαν την Πόλη, 24 Ιουνίου 1203]. Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ πύργους κι αυτά τα ΠΛΟΥΣΙΑ παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης που κυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος, άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάλη επιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος.»
[4] «Από τότε που χτίσθηκε ο κόσμος δεν πάρθηκαν τόσα λάφυρα από μία και μόνο πόλη»
[5] Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος 248. Και τα λάφυρα ήταν τόσα πολλά που κανείς δεν ήξερε να πει πόσα, χρυσάφι, και ασήμι και σκεύη και πολύτιμα πετράδια και μετάξια και γούνινα φορέματα από γκρίζο σκίουρο και από ερμίνα, και όλα τα ακριβά πράγματα που βρέθηκαν ποτέ στη γη. Και δίνει βέβαιη μαρτυρία ο Γοδεφρίδος ο Μαρεσάλης της Καμπανίας, αληθινά και έχοντας σωστά τα λογικά του, πως από τότε που χτίστηκε ο κόσμος δεν πάρθηκαν τόσα λάφυρα από μια μόνο πόλη. 249. Ο μαρκήσιος Βονιφάτιος του Μονφερράτου προχώρησε κατά μήκος της ακτής προς το παλάτι του Βουκολέοντα. Για το θησαυρό που βρισκόταν σε εκείνο το παλάτι, δε πρέπει καθόλου να μιλάμε. Γιατί υπήρχαν τόσα που δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αριθμό. 251. Ο καθένας πήρε για να μείνει όποιο σπίτι ήθελε, και υπήρχαν πολλά
[6] Τα χρωματισμένα με γαλάζιο χρώμα, είναι ελάχιστα από εκείνα που κατέστρεψαν κατά την λεηλασία του 1204 οι Δυτικοί
΄΄Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΚΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΑΝ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ΄΄
