https://www.dimokratianews.gr/content/98900/na-ginoyme-omada-allios-tha-hathoyme
Η πρόταση για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και η αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων που οδήγησε στον διασυρμό
Την ώρα που γραφόταν το άρθρο της Παρασκευής, το οποίο στην ουσία αναδεικνύει και αποδεικνύει την ανάγκη της αναγνώρισης της Γενοκτονίας διεθνώς, ώστε να υποχρεωθεί τελικά και η Τουρκία να την αναγνωρίσει, για να κοπεί -στα πρότυπα της Γερμανίας- το νήμα της μνήμης του τουρκικού κράτους που αναπαράγει γενοκτονικές και εθνοκτόνες πολιτικές ως σήμερα, βιώναμε στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο και στην Ελλάδα άλλον έναν τραγέλαφο, άλλον έναν εθνικό και διεθνή διασυρμό.
Τη στιγμή που τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν εξασφαλίσει μια ελάχιστη συναίνεση για το θέμα της Γενοκτονίας, ειδικά φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό, οπότε άρχισε η τελευταία και πιο βάρβαρη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όπως είχαν εξασφαλίσει εθνική συναίνεση το 1994 και το 1998 -όταν όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου υπερψήφισαν τους νόμους για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας-, στο ζήτημα αυτό επικρατούν στην κυριολεξία χάος και απίστευτη σύγχυση στο πολιτικό σκηνικό.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς έκανε εκ μέρους της πολιτικής ομάδας του ECR πρόταση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το 1914-1923 και αίτημα να ολοκληρωθεί με ψήφισμα, στο πλαίσιο των εργασιών της Συνόδου Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Η πρόταση απορρίφθηκε με 79 ψήφους υπέρ, 199 κατά και 18 λευκά.
Υπέρ της πρότασης του Νότη Μαριά ψήφισαν οι ευρωβουλευτές Νίκος Χουντής, Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Γιώργος Επιτήδειος, Λάμπρος Φουντούλης, Ελευθέριος Συναδινός, ενώ οι υπόλοιποι απουσίαζαν με διάφορες δικαιολογίες, μη συνειδητοποιώντας ότι στο εθνικό θέμα δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και προσωπικά παιχνίδια. Και αυτό ισχύει για όλους. Διότι σε μια ιερή υπόθεση, όπως είναι το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που αφορά 353.000 νεκρούς, εμάς τους ζωντανούς αλλά και τους αγέννητους, αφού από την αναγνώριση της Γενοκτονίας διεθνώς και από την Τουρκία θα εξαρτηθεί αν θα ζήσουμε ειρηνικά και σε συνθήκες καλής γειτονίας τον 21ο αιώνα ή αν θα υποστούμε πολιτικές που θα θυμίζουν εκείνες της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα, τα κόμματα δεν στάθηκε δυνατό να συνεννοηθούν, να αναπτύξουν μια κοινή εθνική θέση, να επηρεάσουν στη συνέχεια τα ευρωπαϊκά κόμματα, στα οποία ανήκουν, και στη συνέχεια να πετύχουν την αναγνώριση από το Ευρωκοινοβούλιο.
Αντ’ αυτού γίναμε μάρτυρες απίστευτου οπορτουνισμού και ανευθυνότητας και στο Στρασβούργο, στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα, με αλληλοκατηγορίες και υβριστικές συμπεριφορές από αυτούς που μας ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε.
Οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο στα πρόσωπα, ανήκουν στις ηγεσίες των κομμάτων, που δεν συγκρότησαν και στο ζήτημα αυτό ένα εθνικό μέτωπο, το οποίο θα επηρέαζε στη συνέχεια τη συμπεριφορά των βουλευτών και στο εθνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Υστερα από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς τι άλλο πρέπει να περιμένουμε να συμβεί σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα.
Κρίμα για τους Ελληνες, κρίμα για την Ελλάδα μας.
Τη στιγμή που τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν εξασφαλίσει μια ελάχιστη συναίνεση για το θέμα της Γενοκτονίας, ειδικά φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό, οπότε άρχισε η τελευταία και πιο βάρβαρη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όπως είχαν εξασφαλίσει εθνική συναίνεση το 1994 και το 1998 -όταν όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου υπερψήφισαν τους νόμους για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας-, στο ζήτημα αυτό επικρατούν στην κυριολεξία χάος και απίστευτη σύγχυση στο πολιτικό σκηνικό.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς έκανε εκ μέρους της πολιτικής ομάδας του ECR πρόταση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το 1914-1923 και αίτημα να ολοκληρωθεί με ψήφισμα, στο πλαίσιο των εργασιών της Συνόδου Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Η πρόταση απορρίφθηκε με 79 ψήφους υπέρ, 199 κατά και 18 λευκά.
Υπέρ της πρότασης του Νότη Μαριά ψήφισαν οι ευρωβουλευτές Νίκος Χουντής, Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Γιώργος Επιτήδειος, Λάμπρος Φουντούλης, Ελευθέριος Συναδινός, ενώ οι υπόλοιποι απουσίαζαν με διάφορες δικαιολογίες, μη συνειδητοποιώντας ότι στο εθνικό θέμα δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και προσωπικά παιχνίδια. Και αυτό ισχύει για όλους. Διότι σε μια ιερή υπόθεση, όπως είναι το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που αφορά 353.000 νεκρούς, εμάς τους ζωντανούς αλλά και τους αγέννητους, αφού από την αναγνώριση της Γενοκτονίας διεθνώς και από την Τουρκία θα εξαρτηθεί αν θα ζήσουμε ειρηνικά και σε συνθήκες καλής γειτονίας τον 21ο αιώνα ή αν θα υποστούμε πολιτικές που θα θυμίζουν εκείνες της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα, τα κόμματα δεν στάθηκε δυνατό να συνεννοηθούν, να αναπτύξουν μια κοινή εθνική θέση, να επηρεάσουν στη συνέχεια τα ευρωπαϊκά κόμματα, στα οποία ανήκουν, και στη συνέχεια να πετύχουν την αναγνώριση από το Ευρωκοινοβούλιο.
Αντ’ αυτού γίναμε μάρτυρες απίστευτου οπορτουνισμού και ανευθυνότητας και στο Στρασβούργο, στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα, με αλληλοκατηγορίες και υβριστικές συμπεριφορές από αυτούς που μας ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε.
Οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο στα πρόσωπα, ανήκουν στις ηγεσίες των κομμάτων, που δεν συγκρότησαν και στο ζήτημα αυτό ένα εθνικό μέτωπο, το οποίο θα επηρέαζε στη συνέχεια τη συμπεριφορά των βουλευτών και στο εθνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Υστερα από όλα αυτά αναρωτιέται κανείς τι άλλο πρέπει να περιμένουμε να συμβεί σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα.
Κρίμα για τους Ελληνες, κρίμα για την Ελλάδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου