Εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά τα τελευταία δέκα, η εύκολη λύση για κάποιους (και καλά) «προοδευτικούς» συμπατριώτες μας, που διαφωνούν πολιτικά με κάποιους άλλους, είναι να τους χαρακτηρίζουν ως «φασίστες»!
Μάλιστα, αν και ο «φασισμός» ως ιδεολογία και ως νοοτροπία, με όσα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, έχει εκδηλωθεί πλήρως σε «κομμουνιστικές» χώρες και καθεστώτα, εν τούτοις ακόμη και σήμερα ο κάθε «αριστερός» τον έχει ως καραμέλα, και τον πετάει δεξιά κι αριστερά εναντίων πολιτικών του αντιπάλων, ή έστω όποιων δεν του κάνουν το χατίρι να έχουν τις ίδιες δήθεν αριστερές ιδεοληψίες με αυτόν.
Έτσι, φτάσαμε σήμερα στο σημείο η κάθε ενέργεια, πράξη, ή απλή άποψη που δεν ταιριάζει με το κυρίαρχο αφήγημα των συριζαίων, και των λοιπών συνοδοιπόρων τους, να χαρακτηρίζεται φασιστική…
Ακόμη και η αυτονόητη εκδήλωση αυτοάμυνας ενός «νοικοκύρη» απέναντι σε κάποιον ένοπλο διαρρήκτη, που απειλεί να τον σφάξει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, χαρακτηρίζεται ως φασιστική! Εκεί φτάσαμε.
Γι’ αυτό βλέπουμε πύρινες διαδηλώσεις, πορείες και έντονες διαμαρτυρίες, ακόμη και από «σκεπτόμενους» συμπολίτες μας, όταν π.χ. δέρνεται μέχρι θανάτου από «νοικοκυραίους» ένας λούμπεν τοξικομανής διαρρήκτης που κραδαίνει μαχαίρι, αλλά όλοι ανεξαιρέτως ποιούν την νήσσαν όταν επαγγελματίες αλλοδαποί μαχαιροβγάλτες σφάζουν εν ψυχρώ συμπατριώτες μας, στο κέντρο της Αθήνας, για λίγα ευρώ.
Και αυτό συμβαίνει διότι η λανθάνουσα αριστερή ιδεολογία, σε συνδυασμό με τον φασισμό του μέλλοντος, την πολιτική ορθότητα, που κυριαρχούν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν καταστήσει την όποια αντίδραση στην εγκληματικότητα και την παραβατικότητα ως συνώνυμο του ρατσισμού, του φασισμού, κ.ο.κ.
Άσχετα αν στα «αριστερά» και «σοσιαλιστικά» καθεστώτα τα οποία θαύμαζαν και θαυμάζουν οι σύγχρονοι γιαλαντζί αριστεροί μας, η όποια παραβατικότητα πατάσσονταν και συνεχίζει να πατάσσεται με ιδιαίτερη ορμή και αποτελεσματικότητα.
Εκτός και αν η ΕΣΣΔ παλιότερα, και η Β. Κορέα ή η Κίνα σήμερα δεν είναι σοσιαλιστικές χώρες και τα έχω μπερδέψει στο μυαλό μου.
Από τον Β’Π.Π. και μετά ο όρος «φασισμός» και ο χαρακτηρισμός «φασίστας» έχουν χάσει την αρχική και πραγματική τους σημασία, και έχουν καταστεί συνώνυμα του αυταρχικού, του τραμπούκου, του πολεμοκάπηλου, κλπ. Με αποτέλεσμα να τον χρησιμοποιεί ο κάθε πολιτικά αγράμματος Μήτσος ή η κυρά Σούλα στο κομμωτήριο, χαρακτηρίζοντας όποιον δεν συμβαδίζει με τις δικές τους ελλιπείς και συχνά ηλίθιες απόψεις.
Βγείτε στο δρόμο, και ρωτήστε κάποιον τυχαίο, ακόμη και εγγεγραμμένο μέλος του Σύριζα, τι πραγματικά σημαίνει φασισμός, κι αν το βρει ελάτε να με φτύσετε.
Για όσους όμως γνωρίζουν, φασισμός σημαίνει συντεχνιασμός, κορπορατισμός. Σημαίνει ιδιοτελείς ομάδες. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου.
Έχει να κάνει με τα ρωμαϊκά fasces, τα δεμάτια σταχιού, και τα ραβδιά, που το καθένα από μόνο του σπάει εύκολα, αλλά όταν είναι δεμένα μεταξύ τους, δεν σπάνε με τίποτα.
Από κει, και από τα fasci (ομάδες, συντεχνίες) προέρχεται και ο πραγματικός φασισμός, που πρώτος λάνσαρε ο Μουσολίνι ως ιδεολογία.
Άσχετα με το πώς εξελίχθηκε, και με το ποιες ιδιότητες και σημασίες του αποδίδουμε σήμερα.
Κορπορατισμό ονομάζουμε την ιδεολογία που θέλει την κοινωνία να οργανώνεται μέσα από συντεχνίες, αγροτικές, εργατικές, επιστημονικές, κλπ. στη βάση των κοινών τους συμφερόντων.
Ισχύς, δηλαδή, εν τη ενώσει. Τόσο απλά.
Σας θυμίζει κάτι; Σας θυμίζει μήπως το Πασόκ της πλέριας δημοκρατίας, τους Φωτόπουλους, τους Κολάδες, τους Λουράνδους, και άλλους τέτοιους αγωνιστές του φωτός, που σήμερα δηλώνουν όλοι αριστεροί δημοκράτες και κολλάνε αφίσες του Αλέξη και του Πάντζα;
Αν τους πείτε ότι είναι φασίστες θα το δεχτούν;
Ο όρος φασίστας λοιπόν έχει ξεφύγει από την αρχική του σημασία, ή αυτήν που του αποδίδει η πολιτική επιστήμη, και χρησιμοποιείται προσβλητικά απέναντι σε ανθρώπους, οργανώσεις, θεσμούς, ομάδες κ.ά. που σε καμιά περίπτωση δεν είναι ούτε θεωρούν τους εαυτούς τους φασίστες… και όμως.
Σε γενικές γραμμές, ο μέσος άνθρωπος χαρακτηρίζει φασίστα εκείνον που θεωρεί αυταρχικό, ή ένα καθεστώς που εκδηλώνει αυταρχικότητα, που δεν επιδεικνύει ανοχή στη διαφορετικότητα, και που προσομοιάζει με δικτατορία.
Το περίεργο είναι ότι οι πρώτοι που χρησιμοποιούν τον όρο είναι οι «αριστεροί» που λέγαμε, και οι οποίοι μεγάλωσαν θαυμάζονταν τα αριστερά καθεστώτα που όμως στη βάση τους ήταν άκρως φασιστικά με την έννοια της καταστολής και της αυταρχικότητας.
Όπως έγραψε ο George Orwell το μακρινό 1944, «ο χαρακτηρισμός φασίστας δεν έχει πια κανένα νόημα, αφού τον χρησιμοποιούν εναντίον αγροτών, μαγαζατόρων, κυνηγών, ταυρομάχων, επιτροπών, ομοφυλόφιλων, αστρολόγων, φεμινιστριών, κυνόφιλων, και γενικά οποιουδήποτε… εκτός από έναν μικρό αριθμό πραγματικών φασιστών, ο όρος αυτός δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση, και θα μπορούσε να αντικατασταθεί απλά από τον όρο τραμπούκος».
Πόσο μπροστά ήταν ο συγκεκριμένος συγγραφέας, που μεταξύ άλλων είχε πει το ολόσωστο «μεταξύ πολιτικής ελευθερίας και ασφάλειας, ο μέσος πολίτης πάντα θα επιλέγει την ασφάλεια»…
Ή για να το φέρω στα σημερινά, όταν ο μέσος Έλληνας θα τρέμει να βγει από το σπίτι του μη τυχόν τον σφάξουν Αλγερινοί, ή θα φοβάται να κοιμηθεί το βράδυ μη τυχόν και τον σιδερώσουν στον ύπνο του, τι νόημα θα έχει η δυνατότητα και η ελευθερία να λέει όποια πολιτική παπάντζα του κατέβει, ή να γράφει ότι θέλει στα σόσιαλ μίντια; Ας μας απαντήσει ο πούρος σοσιαλιστής Παρασκευόπουλος…
Τι θα επιλέξει άραγε ο μέσος πολίτης;
Κατά κει πάμε σήμερα, με τον Σύριζα να ρίχνει μπόλικο νερό στον μύλο της Χ.Α. και άλλων παρόμοιων, που με το πρόσχημα της ασφάλειας, θέλουν να μας δέσουν χεροπόδαρα.
Τέλος πάντων, συνεχίζουμε περί φασισμού…
Κάποιοι θεωρητικοί πιστεύουν πως φασισμός είναι εκείνο το σύστημα μέσα από το οποίο η κυβέρνηση αφήνει (ως επίφαση) τα μέσα παραγωγής στα χέρια ιδιωτών, με την ίδια όμως να ελέγχει σχεδόν τα πάντα μέσα από αυστηρή ρυθμιστική νομοθεσία και εξαντλητική φορολόγηση. Κρατισμός στο έπακρο, με την επίφαση πάντα της καπιταλιστικής ελευθερίας. Ένα είδος εναλλακτικού, πιο ήπιου, κομμουνισμού δηλαδή. Ή αλλιώς, θα είναι κάτι σαν κομμουνισμός, αλλά δεν θα είναι, αφού θα νομίζετε ότι είστε ελεύθεροι…
Και έτσι ερχόμαστε στον όρο «αριστερός φασισμός», που λάνσαρε από τους πρώτους ο Habermas, για να αποστασιοποιήσει την Σχολή Φρανκφούρτης (από την οποία είχε επηρεαστεί) από την βία και τον απολυταρχισμό της άκρας αριστεράς, και της αριστερής τρομοκρατίας που άρχισε να ευδοκιμεί στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Τα τελευταία χρόνια ο όρος χρησιμοποιείται διεθνώς για να περιγράψει τις περίεργες και ανίερες συμμαχίες αριστερών και δεξιών (βλ. συριζανέλ), μέσα από τις οποίες κάποιοι δήθεν αριστεροί κυβερνούν με θέσεις που περισσότερο σε ακροδεξιούς ταιριάζουν παρά σε αυτούς.
Με αποτέλεσμα οι σύγχρονοι αυτοί γιαλαντζί αριστεροί (βλ. Σύριζα), που κατακεραυνώνουν τον φασισμό (στα λόγια) να χαρακτηρίζονται από την πολιτική επιστήμη ως «νεοβάρβαροι», «ερυθροφασίστες», κλπ.
Κάτι που δεν φτάνει ποτέ μέχρι τον ημιμαθή ψηφοφόρο τους, που συνεχίζει να χειροκροτεί και να τους ψηφίζει, αγνοώντας τι ακριβώς πρεσβεύουν, αρκεί που του χαϊδεύουν τα αφτιά με αριστερές κορώνες, και του υπόσχονται επιδόματα… άσχετα αν συγκυβερνούν με τον μπατριώτη ακροδεξιό (στα λόγια) Πάνο… ή ψηφίζουν ως Σύριζα την όψιμη αριστερή καγκελάριο Ραχήλ, που όμως μέχρι πρότινος ήταν στους «αιλυναράδες» Αν. Ελ.
Άβυσσος η ψυχή του Έλληνα ψηφοφόρου…
Συνεχίζω…
Ο φασισμός δεν χρειάζεται επανάσταση για να εγκαθιδρυθεί, όπως ο κομμουνισμός (κατά Μαρξ). Οι πραγματικοί φασίστες εκλέγονται, όπως εκλέχτηκαν οι Μουσολίνι και Χίτλερ. Και στη συνέχεια, επειδή απεχθάνονται την δημοκρατία και την εκπροσώπηση, κάνουν τα πάντα για να την καταργήσουν (βλ. Μουσολίνι και Χίτλερ).
Εν κατακλείδι, ο πραγματικός φασισμός είναι μια σκληρή μορφή καπιταλισμού όπου όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια του αυταρχικού κράτους μέσω των ελεγχόμενων από αυτό συντεχνιών.
Ο πραγματικός όμως φασισμός είναι κάθετα εναντίον του μαρξισμού, του κομμουνισμού, του αναρχισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, των οικολόγων, του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων, κ.ο.κ.
Πρόκειται για ένα καιροσκοπικό συνήθως ακροδεξιό πολιτικό αφήγημα, που δίνει μεγάλη έμφαση στον εθνικισμό και στον πατριωτισμό, οι οποίοι αποτελούν εργαλείο χειραγώγησης εκ μέρους του καθεστώτος, το οποίο όποιος το πολεμά χαρακτηρίζεται προδότης.
Σε πραγματικά φασιστικά καθεστώτα η κρατική προπαγάνδα είναι μονοπωλιακή, και συνεχώς προειδοποιεί τον λαό για ξένους εχθρούς που τον επιβουλεύονται, ενώ τον διατηρεί σε συνεχή εγρήγορση για εσωτερικούς εχθρούς, πέμπτες φάλαγγες, Εβραίους, Μασόνους, ξένους πράκτορες, κλπ.
Παράλληλα, χαϊδεύει τα αφτιά της μεσαίας τάξης προειδοποιώντας για τις απειλητικές διαθέσεις των χαμηλών τάξεων, ενώ διατηρεί και ως μόνιμη απειλή την «λαθρομετανάστευση», η οποία απειλεί τόσο τις παραδόσεις, όσο και τον κοινωνικό ιστό μιας χώρας. Και σε αυτό το σημείο ο φασισμός έρχεται και δένει με τον μαρξισμό, αφού και ο ίδιος ο Κάρολος κατηγορούσε τους λαθρομετανάστες ως σαμποτέρ του προλεταριάτου, μιας και τους χρησιμοποιούσαν τα «αφεντικά» για να κρατάνε χαμηλά τα ημερομίσθια…
Βέβαια ο Κάρολος τα είχε και με τους δημοσίους υπαλλήλους, τους οποίους χαρακτήριζε «βδέλλες» και «παράσιτα», αλλά άντε να το πεις αυτό σε κανέναν «μαρξιστή» συριζαίο αφισοκολλητή, που δηλώνει επαναστάτης και αντισυστημικός, όντας υπάλληλος του δημοσίου… θα σε πει φασίστα! Θυμόσαστε εκείνον τον συριζαίο βΟλευτή από την Φλώρινα, που φορούσε μαντίλες αλά Φενταγίν, και δήλωνε αναρχικός και αντισυστημικός, αλλά ήταν υπάλληλος του (αντισυστημικού) ΟΤΕ που είχε διοριστεί επί Κώστα Καραμανλή παρακαλώ;
Τέτοια φασιστικά χαρακτηριστικά λοιπόν, όπως τα παραπάνω, διαθέτουν ή διέθεταν και ουκ ολίγα αριστερά καθεστώτα, με τον Friedrich Hayek να γράφει τη δεκαετία του 1940 με αφορμή τον ναζισμό, ότι ο σοσιαλισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός είχαν κοινές πολιτικές ρίζες, σημειώνοντας πως «ο φασισμός είναι το ανώτερο στάδιο που ακολουθεί τον κομμουνισμό, όταν εκείνος αποδεικνύεται ως μια πλάνη», ή κάπως έτσι αν τα θυμάμαι καλά, μιας και πάνε πολλά χρόνια από τότε που όλη μέρα διάβαζα τέτοιες θεωρίες.
Προς το παρόν, ζούμε σε καθεστώς υπαρκτού σουρεαλισμού, και αν δεν ήταν η ΕΕ, και το ευρώ, η ανερμάτιστη κομπανία που κατέλαβε το Μαξίμου (με εκλογές) σίγουρα θα είχε προχωρήσει το «φασιστικό» της όραμα αρκετά βήματα πιο μπροστά. Ευτυχώς όμως, χάρη στην ιστορική και γεωγραφική συγκυρία στην οποία ζούμε ο συριζέικος φασισμός έχει ημερομηνία λήξης, οπότε απλά προσδενόμαστε και περιμένουμε…
ΥΓ-Το 1927, ο Μουσολίνι έγραψε το «Πολιτικό και Κοινωνικό Δόγμα του Φασισμού», στο οποίο, μεταξύ άλλων, διατύπωνε πως ο 20ος αιώνας θα είναι ένας αιώνας καταστολής, ένας αιώνας αριστεράς, ένας αιώνας δηλαδή φασισμού…
Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου