http://www.dimokratianews.gr/content/87246/i-anapofeykti-itta-toy-kakoy
Οπως και μια αμερικανική παροιμία, «Το καλό πάντα νικά στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος»
Oι δυστυχείς ένοικοι της πατρίδας μας βρίσκονται παγιδευμένοι στη δυσώδη δυστοπία ενός ομιχλώδους κολασμένου τοπίου, όπου δεσπόζει η σαπίλα των στοιχειωμένων βούρκων της Μεταπολίτευσης, βασιλεύει το απόλυτο πολιτικό κακό και κυριαρχεί ο θάνατος. Στην κολασμένη χώρα, τα διαβολικά πνεύματα των δαιμόνων δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από τους πολιτικούς διαχειριστές της εξουσίας, η αποστολή των οποίων είναι να διαχύσουν παντού το απόλυτο κακό, οδηγώντας σταδιακά τους κατοίκους στην κόλαση».
Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς, «Το απόλυτο κακό και τα πολιτικά άνθη του», εφημερίδα «δημοκρατία», 11/06/2018, σ. 12.
Ο κ. Κεφαλάς στο άρθρο του επικεντρώνεται εύστοχα στον περιορισμό των πιθανών αιτίων της κατάστασης που βιώνουν οι πολίτες της χώρας. Η διάχυση των προβλημάτων εδώ κι εκεί δυσκολεύει πολύ την επίλυσή τους. Θέλοντας να ερμηνεύσει τη μέχρι πρότινος εξωφρενική αντιστροφή των αξιών που χαρακτηρίζει τις πράξεις και τους λόγους των διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας, ο κ. Κεφαλάς τοποθετεί τα πρόσημα που ταιριάζουν στην περίσταση: καλό και κακό.
Οντως, όταν μια ομάδα ανθρώπων παρουσιάζει την προδοσία ως πατριωτισμό, την ενθάρρυνση της εγκληματικότητας ως ανθρωπισμό, τον εποικισμό της πατρίδας από ισλαμιστές ως εθνικό συμφέρον και την απάτη ως πολιτική αρετή, τότε συνειδητά έχουν παραδοθεί στις δυνάμεις του κακού. Επιδιώκουν να εξοικειώσουν τον πληθυσμό με αυτό και αναλαμβάνουν οι ίδιοι πρόθυμα την αποστολή που εκτελούν οι αρχάγγελοι του ίδιου του διαβόλου.
Γιατί, όμως, το πράττουν αυτό; Τι τους ενεργοποιεί, τι τους δίνει το έναυσμα για να εκκινήσουν την ανεπίστροφη διαδρομή από την κανονικότητα προς τις εσχατιές της αβύσσου;
Ο Φρειδερίκος Νίτσε («Ροδαυγή», εκδόσεις Λαδιά, κ. 262, σελ. 170) θεωρεί ότι ο δαίμονας των ανθρώπων είναι η επιθυμία για ισχύ: «Η αγάπη προς τη δύναμη είναι ο δαίμονας των ανθρώπων. Τους δίνει τα πάντα, υγεία, τροφή, κατοικία, ψυχαγωγία - αυτοί είναι και παραμένουν δυστυχισμένοι και παράξενοι: Γιατί ο δαίμονας περιμένει και περιμένει και θέλει να είναι ικανοποιημένος. Πάρτε τους όλα και ικανοποίησε τούτον: Ετσι είναι σχεδόν ευτυχισμένοι - τόσο ευτυχισμένοι όσο είναι δυνατόν να είναι άνθρωποι και δαίμονες».
Κάπως έτσι δείχνουν τα κίνητρα των παραδομένων στο κακό. Βουλιμικοί για δύναμη, πεινασμένοι για ύλη, διψασμένοι για τα ελώδη ύδατα των οχετών της αδικίας σε βάρος των ανίσχυρων. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος τούτη τη βουλιμία ακόμα και κοιτώντας τους. Το λερό βλέμμα δύσκολα μπορεί να κρυφτεί - όσα φτιασίδια κι αν έχει σαν προκάλυψη.
Οπως πάντα, η επιβολή των κακών δείχνει οριστική, το καθεστώς τους ακλόνητο, η σαγήνη τους ακαταμάχητη. Κι όλα αυτά τα κατορθώνει κάτι που ήδη έχει ηττηθεί από την αυγή του χρόνου.
Το κακό είναι απουσία. Είναι το μηδέν που προσπαθεί να καταπιεί τα πάντα. Η δύναμή του είναι ανάλογη της απόστασης του προσώπου από τον Κύριο. Ως μη ον, το κακό λαμβάνει ενέργεια μόνο από τους φορείς που υποτάσσονται στη διάρρηξη της σχέσης με τον Θεό. Σε παλαιότερο κείμενο της στήλης (Δεκέμβριος 2013) γίνεται μνεία στην επιτελεσθείσα νίκη του καλού: «Ενα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων, βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: “Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται” (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι “ότι ο άρχων του κόσμου” έχει ήδη κριθεί! Στη φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη “κέκριται”, όχι “κριθήσεται”. Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος, αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται “αισθητή” από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Οπως λέει και μια αμερικανική παροιμία: “Το καλό πάντα νικά στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος”. Είναι χρήσιμο, και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές, να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον “άρχοντα του κόσμου τούτου” ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει. Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη, μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα»...
Οντως, όταν μια ομάδα ανθρώπων παρουσιάζει την προδοσία ως πατριωτισμό, την ενθάρρυνση της εγκληματικότητας ως ανθρωπισμό, τον εποικισμό της πατρίδας από ισλαμιστές ως εθνικό συμφέρον και την απάτη ως πολιτική αρετή, τότε συνειδητά έχουν παραδοθεί στις δυνάμεις του κακού. Επιδιώκουν να εξοικειώσουν τον πληθυσμό με αυτό και αναλαμβάνουν οι ίδιοι πρόθυμα την αποστολή που εκτελούν οι αρχάγγελοι του ίδιου του διαβόλου.
Γιατί, όμως, το πράττουν αυτό; Τι τους ενεργοποιεί, τι τους δίνει το έναυσμα για να εκκινήσουν την ανεπίστροφη διαδρομή από την κανονικότητα προς τις εσχατιές της αβύσσου;
Ο Φρειδερίκος Νίτσε («Ροδαυγή», εκδόσεις Λαδιά, κ. 262, σελ. 170) θεωρεί ότι ο δαίμονας των ανθρώπων είναι η επιθυμία για ισχύ: «Η αγάπη προς τη δύναμη είναι ο δαίμονας των ανθρώπων. Τους δίνει τα πάντα, υγεία, τροφή, κατοικία, ψυχαγωγία - αυτοί είναι και παραμένουν δυστυχισμένοι και παράξενοι: Γιατί ο δαίμονας περιμένει και περιμένει και θέλει να είναι ικανοποιημένος. Πάρτε τους όλα και ικανοποίησε τούτον: Ετσι είναι σχεδόν ευτυχισμένοι - τόσο ευτυχισμένοι όσο είναι δυνατόν να είναι άνθρωποι και δαίμονες».
Κάπως έτσι δείχνουν τα κίνητρα των παραδομένων στο κακό. Βουλιμικοί για δύναμη, πεινασμένοι για ύλη, διψασμένοι για τα ελώδη ύδατα των οχετών της αδικίας σε βάρος των ανίσχυρων. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος τούτη τη βουλιμία ακόμα και κοιτώντας τους. Το λερό βλέμμα δύσκολα μπορεί να κρυφτεί - όσα φτιασίδια κι αν έχει σαν προκάλυψη.
Οπως πάντα, η επιβολή των κακών δείχνει οριστική, το καθεστώς τους ακλόνητο, η σαγήνη τους ακαταμάχητη. Κι όλα αυτά τα κατορθώνει κάτι που ήδη έχει ηττηθεί από την αυγή του χρόνου.
Το κακό είναι απουσία. Είναι το μηδέν που προσπαθεί να καταπιεί τα πάντα. Η δύναμή του είναι ανάλογη της απόστασης του προσώπου από τον Κύριο. Ως μη ον, το κακό λαμβάνει ενέργεια μόνο από τους φορείς που υποτάσσονται στη διάρρηξη της σχέσης με τον Θεό. Σε παλαιότερο κείμενο της στήλης (Δεκέμβριος 2013) γίνεται μνεία στην επιτελεσθείσα νίκη του καλού: «Ενα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων, βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: “Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται” (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι “ότι ο άρχων του κόσμου” έχει ήδη κριθεί! Στη φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη “κέκριται”, όχι “κριθήσεται”. Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος, αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται “αισθητή” από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Οπως λέει και μια αμερικανική παροιμία: “Το καλό πάντα νικά στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος”. Είναι χρήσιμο, και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές, να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον “άρχοντα του κόσμου τούτου” ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει. Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη, μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα»...
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου