Η πρώτη επέτειος του ΟΧΙ από το ΕΑΜ της Λάρισας το 1942. 28η Οκτωβρίου 1942 (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Το ΕΑΜ δίνει την εντολή σ’ ολόκληρη την Ελλάδα της Εθνικής Αντίστασης να στεφανωθούν ταμνημεία των Ηρώων στις πόλεις και τα χωριά, σε ένδειξη της πρώτης επετείου του ΟΧΙ. Στη Λάρισα, αυτό το έργο το αναλαμβάνει μια ομάδα αντιστασιακών από τους: Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, Ν. Παπαϊωάννου, Α. Βουζαλή και Γ. Καραβάκο. Το γεγονός περιγράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, που το δημοσίευσε ως αρχισυντάκτης της ΕΑΜικής εφημερίδας «ΑΛΗΘΕΙΑ» της Λάρισας στις 28 Οκτωβρίου του 1945. Το σχετικό ρεπορτάζ είχε τίτλο: «Η 28η Οκτωβρίου 1942 μας εμποδίζει να γιορτάσουμε μαζί τους τη σημερινή μέρα». Αντιγράφω την αφήγηση του Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, ο οποίος -κατά πως δήλωσε τότε ο ιδιοκτήτης του τμήματος ασφάλειας της Λάρισας- είχε πρωταγωνιστικό ρόλο λίγες ημέρες μετά την αποφυλάκισή του από τις ιταλικές φυλακές Τρικάλων για αντιστασιακή δράση. Γράφει ο αδελφός Γιάννης: «Παίρνεται η απόφαση να στεφανωθεί το «Ηρώο του Αλκαζάρ. Στις 9 το πρωί μια ομάδα από νέους που ήταν οργανωμένοι τότε στον Ιερό Θεσσαλικό Λόχο περνούν το μπλόκο της γέφυρας. Το στεφάνι το κρατούσε κρυμμένο κάτω από την καμπαρντίνα ο ιερολοχίτης Ματζανής, που σήμερα σαπίζει στις φυλακές» (σ.σ. το κείμενο δημοσιεύεται στις 28 Οκτωβρίου 1945. Προηγήθηκε η διαβόητη Συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945 και άνοιξε το δρόμο για την καταδίωξη των αντιστασιακών). Συνεχίζει ο Γιάννης: «Δύο ιερολοχίτες απασχολούν τους Ιταλούς. Οι άλλοι κάνουν το καθήκον τους. Έχουν παραταχθεί μπρος από το Ηρώο γονατιστοί ενώ ένας απ’ αυτούς στεφανώνει.. ένα λεπτό σιγή και η αποστολή τελείωσε». Το ΕΑΜ της πόλης μας δίνει το σύνθημα του προσκυνήματος του Ηρώου.. Χιλιάδες λαού με τα γιορτινά του περνάει από το «Αλκαζάρ» και ατενίζει για μια στιγμή το «Ηρώο» στο οποίο υπάρχει σωρός από λουλούδια. Στις 11 το πρωί ο καθηγητής Σιμόπουλος οδηγεί όλο το Γυμνάσιο μπροστά στο «Ηρώο» και αφού το παρατάσσει απέναντί του μ’ ένα νόημα 1.000 μαθητές κρατούν ένα λεπτό σιγή. Ο Σιμόπουλος τώρα από το μεταδεκεμβριανό κράτος ετέθη σε διαθεσιμότητα γι’ αυτή του την πράξη». Συνεχίζοντας ο Γιάννης γράφει και τούτα για το πως αντιμετωπίστηκε τότε αυτή η αντιστασιακή πράξη του ΟΧΙ: «Η «Ελληνική» ασφάλεια κινητοποιείται και «Έλληνας» χωροφύλακας, ύστερα από εντολή των ανωτέρων του, βεβηλώνει την ιερή μέρα ξεκρεμώντας το στεφάνι.. Ο χωροφύλακας Γ. Τσατήρης... μαζί με άλλους συλλαμβάνουν 4 πατριώτες.. Πιάνουν τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου -που μόλις 8 μέρες πριν είχε αφεθεί ελεύθερος από το στρατόπεδο Τρικάλων- του Ν. Παπαϊωάννου, τον Α. Βουζαλή και τον Γ. Καραβάκο.. Αρχίζουν τα βασανιστήρια με την απαίσια φάλαγγα και το απαισιότερο ανοργάνωτο μαζικό καραμπινιέρικο ξύλο. Οι πατριώτες δεν λυγούν και μεταφέρονται στο Ιταλικό στρατόπεδο της Λάρισας όπου κρατήθηκαν μέχρι τη συνθηκολόγηση». Το ιστορικό οξύμωρο! Ο χωροφύλακας Γ. Τσατήρης, που συνέλαβε τον Γιάννη το 1942 και τον παρέδωσε στους Ιταλούς, εξακολουθούσε να «βασιλεύει» στη Λάρισα στα 1945, γι’ αυτό και η «Αλήθεια» έγραφε: «Η 28η Οκτωβρίου 1942 μας εμποδίζει να γιορτάσουμε μαζί τους τη σημερινή 28η Οκτωβρίου 1945». Ήταν ο ίδιος χωροφύλακας, ο οποίος κατέθεσε το Μάρτη του 1948, ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Γιάννη, στη δίκη του Έκτακτου Στρατοδικείου, το οποίο τον καταδίκασε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 20 Μαρτίου του 1948. Ελλάδα του δωσιλογισμού και της αρλουμπολογίας, η οποία ετούτα τα χρόνια της πολυεπίπεδης σήψης πήρε εκρηκτικές διαστάσεις! (Περισσότερα ντοκουμέντα για την αντιστασιακή δράση του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, μαρτυρίες για το στεφάνωμα του «Ηρώου» και την ουσιαστική του δολοφονία από το επίσημο κράτος, βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας»), εκδ. «Ergo», Αθήνα 2000.   Υ.Γ. Τον Απρίλη του 2004, μετά από πρόταση του «Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης 1941-1944» με πρόεδρο τον Ν. Καραντινό και του Δήμου Λαρισαίων, τοποθετήθηκε η προτομή του αντιστασιακού Γιάννη Παπαγαρυφάλλου στο «Φρούριο» της Λάρισας, μαζί με τον Κ. Καραγιώργη και τον Κ. Βιδάλλη. Αθήνα 27/10/2018 Αντιδημοφιλείς σκέψεις από το «κατηγορώ» του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου(«Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992) -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό για υποκρισία, γιατί ενώ έχει διαρκώς απλωμένο το χέρι ζητώντας δανεικά και ενισχύσεις από τις χώρες της ΕΟΚ και τις ΗΠΑ παριστάνει το πατριωτικό λιοντάρι». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί όντας απρόθυμος να υποστεί θυσίες για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας, θέλει να μεταθέσει αυτό το χρέος στους ώμους κάθε είδους ξένων προστατών». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί ούτε ονειρεύεται, ούτε σχεδιάζει ούτε και αγωνιούν οι ταγοί του για ένα εθνικό ιδανικό και να υποβληθεί σε στερήσεις για την πραγμάτωσή του». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί φοβάται την αλήθεια και δεν ενδιαφέρεται ούτε να τη μάθει ούτε να την υπερασπιστεί». -«Κατηγορώ τον ελληνικό λαό γιατί δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει τους πατριώτες από τους πατριδοκάπηλους». -«Κατηγορώ την ελληνική νεολαία γιατί υποτάχθηκε αδιαμαρτύρητα στο σημερινό πολιτικό σύστημα το οποίο την εξανδραποδίζει..». -«Κατηγορώ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (Τύπο και ΜΜΕ), γιατί παραλείπουν την αντικειμενική ενημέρωση, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η σημερινή κατάσταση της θολούρας». -Εκείνο το αγωνιώδες «κατηγορώ», του Οκτωβρίου του 1992, κατέληγε: «Τούτη την ώρα που η Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, οι Έλληνες οφείλουμε να σπρώξουμε προς τα εμπρός το παρόν της προς το μέλλον». Πέρασαν από τότε 23 χρόνια στα οποία επιβεβαιώθηκαν απόλυτα τα όσα αγωνιώδη είχαν καταγράψει τότε. Αγωνιώδη, στα οποία ταγοί και λαός ούτε καν που υποπτεύθηκαν αρνούμενοι να μάθουν και να δουν την τραγική αλήθεια, ασθμαίνοντας για την κομματική καριέρα και την άνομη κονόμα. Η εκδικήτρια ιστορία παίρνει τώρα τη δική της ρεβάνς. Τούτος ο αιώνας θα περάσει μέσα σε κοπετούς και οιμωγές των Ελλήνων, οι οποίο τόσο ανεύθυνα, τόσο άκριτα και τόσο τυχοδιωκτικά συμπεριφέρθηκε σαράντα χρόνια