.~`~.
Προοίμιο
Προοίμιο
Το τυπικώτερο παράδειγμα «ιστορίας» ως «κοινής γνώμης» είναι η περίπτωση των βυζαντινών σπουδών. Το «Βυζάντιο» παύει να είναι Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διότι οι ιδεολογικές ανάγκες επιβάλλουν αποκλειστικός κληρονόμος της αρχαίας ρωμαϊκής ιστορίας να είναι η δυτική Ευρώπη και κανείς άλλος. Παρ' όλον, ότι μέχρι τον ενδέκατο αιώνα το Ρωμαϊκό Δίκαιο ήταν άγνωστο ως πραγματικότητα στον χώρο της Δυτικής Ευρώπης... Οι ιδέες της Αναγεννήσεως και του Ουμανισμού συνδέθηκαν μέσω των βυζαντινών κειμένων που κατέφθαναν στην Δύση - απ' ευθείας με την αρχαία Ελλάδα και η κάθε ιδέα ιστορικής σύγκρισης εγινόταν με μέτρο την ακολουθήσασα δημιουργία των εθνικών κρατών. Η θρησκευτική Μεταρρύθμιση προσέδωσε στην τάση αυτή μονοσήμαντον και αποκλειστικόν χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να έχει επαρκώς διευκρινισθεί, γιατί αυτή η ίδια η Μεταρρύθμιση ξεκινάει από τη Βοημία, δηλαδή από τον χώρο συγκλίσεως των δύο χριστιανικών σωμάτων, και όχι από αλλού. Οι ιμπεριαλιστικές ανάγκες των κατοπινών αιώνων την «κλειστότητα» αυτής της ιστορικής οπτικής θα την καταστήσουν αποκλειστική αρχή. Το παρελθόν της άκρως πολύπλοκης μεσογειακής ιστορίας θα γίνει «ειδικότητες» στα Παν/μια, απ' όπου κάθε φορά θα προέκυπταν τα απαραίτητα στοιχεία προς δικαιολογία της επισήμου πολιτικής... Εφτιάχτηκε έτσι ένα Βυζάντιο χωρίς Έλληνες, όπως και Έλληνες χωρίς Βυζάντιο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε τουρκικός επεκτατισμός και το Ισλάμ ο ισωπεδωτικός κίνδυνος με αποκλειστικό έμβλημα το σπαθί...
Μπορούμε μετά βεβαιότητος να πούμε ότι οι προφητικές προβλέψεις των βυζαντινών προγόνων των σημερινών Ελλήνων, ότι η επαφή του ελληνισμού με την Δύση θα εσήμαινε τον ιστορικό αφανισμό του, έχουν πλήρως επιβεβαιωθεί. Φαινόμενο τέτοιων προβλέψεων που να επαληθεύονται μετά πέντε αιώνες, παραμένει στο είδος του μοναδικό.
.~`~.
Πρόλογος
Πρόλογος
...τα ερμηνευτικά και ιστορικά στοιχεία όπως εμφανίζονται στην Ελλάδα είναι πιστή παραλλαγή της ευρωπαϊκής, ρωσικής και αμερικανικής περί αυτών των θεμάτων, επιστήμης... Ακριβώς σε τούτο το σημείο αυτή η μελέτη είναι αντίθεση και διαμαρτυρία κατά της ευρωπαϊκής, ρωσικής, και αμερικανικής σύνθεσης και ερμηνείας, στην οποία υποδουλώθηκε η Ρωμηοσύνη μέσω του Νεογραικισμού που επικρατεί στην Ελλάδα.
Με Γραικισμό και Νεογραικισμό εννοούμε όχι τον Νεοελληνισμό, αλλά μόνο το μη ρωμαίϊκο μέρος του Νεοελληνισμού. Ο Νεοογραικισμός όπως και ο πριν την Άλωση Γραικισμός είναι από την φύση τους δουλεία χειρότερη της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας. Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήταν υποδουλώσεις του σώματος. Ο Γραικισμός και Νεογραικισμός είναι υποδουλώσεις του πνεύματος.
Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων που φράγκεψαν και τούρκεψαν. Οι σημερινοί εναπομείναντες Ρωμηοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν αλλ' ούτε φραγκεύουν ούτε γραικεύουν. Όπως οι Γραικοί πριν την Άλωση είναι εκείνοι που φράγκευσαν, έτσι και οι Νεογραικοί γραίκεψαν και έγιναν οι σημερινοί Γραικύλοι των Ευρωπαίων και Ρώσων και τώρα των Αμερικάνων εξαδέλφων των Ευρωπαίων. Το γραικεύω είναι σχεδόν ίδιο με το φραγκεύω. Σημαίνει σήμερα αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης.
.~`~.
I
I
Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ' όσον συμφέρει στο Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων. Ο Γραικύλος όμως νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματική δουλεία, δηλαδή συγχώνευση πολιτισμών και σύγχυση ιδεολογιών. Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνο σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχο. Νομίζει ότι συμμαχία είναι το να προσφέρεται για έρωτα σαν δούλη προς κύριο για να αποκτήσει ισχυρό προστάτη, ο οποίος θα σώσει την Ελλαδίτσα του. Ο Νεογραικίλος είναι συνεχιστής της παράδοσης των Γραικύλων πριν την Άλωση, οι οποίοι μας κήρυτταν την ανάγκη της φράγκευσης του πνεύματος, για να σωθούμε από την δουλεία του σώματος. Με άλλα λόγια ο Γραικύλος φοβάται και άρα ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι Ρωμηός, εφ' όσον φοβάται την πνευματική ανεξαρτησία και ελευθερία. Θέλει ελευθερία του σώματος μόνο... Πώς μπορεί ο Γραικύλος να έχει αισθήματα και πεποίθηση ηγέτη, όταν είναι δούλος;
Ο Ρωμηός έχει ηγετικά αισθήματα από την Ρωμηοσύνη του. Ο Γραικύλος τον ηγέτη κάμνει μόνο μέσα στην Ελλαδίτσα του, αφού τα ηγετικά του αισθήματα και την πολιτική του δύναμη αντλεί από πηγή έξω της Ρωμηοσύνης και εκτός της Ελλαδίτσας του. Ο Ρωμηός είναι από την Ρωμηοσύνη του αετός. Οι Ρωμηοί είναι μεταξύ τους αετοί και προς τους ξένους αετοί. Ο Γραικύλος κάμνει το λιοντάρι στους Ρωμηούς με την βοήθεια των ξένων, αλλά είναι φρόνιμο ποντικάκι στους ξένους.
Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηό τι λένε οι ξένοι γι' αυτόν, γιατί τα κριτήρια του είναι ρωμαίϊκα. Ο Γραικός αγωνίζεται να βρεθεί σε θέση να διατυμπανίζει τι καλά λένε οι ξένοι γι' αυτόν, για να αποδείξει την αξία του, γιατί τα κριτήρια του δεν είναι ρωμαίϊκα αλλά ευρωπαϊκά, ρωσικά και αμερικανικά.
Ο Ρωμηός είναι σκληρός και ελεύθερος και ποτέ αφελής. Και όταν το σώμα του ή τα συμφέροντα του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται ανάλογα με τις περιστάσεις, για να παραμείνει με την ευφυία του όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερη η Ρωμηοσύνη του. Με περηφάνεια τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει.
Ο Νεογραικισμός αρκετά ζημίωσε το Ρωμαίϊκο με τη λεγόμενη ξενομανία του, η οποία είναι στην πραγματικότητα δουλοπρέπεια στα αφεντικά του. Ακριβώς επειδή οι Νεογραικοί είναι χωρισμένοι μεταξύ των αφεντικών τους, συμπεριφέρονται ο ένας προς τον άλλον Γραικύλο όπως τα αφεντικά τους. Οι Γραικύλοι των Ρώσων φέρονται προς τους Γραικύλους των Αμερικάνων όπως οι Ρώσοι φέρονται προς τους Αμερικάνους και αντιστρόφως. Το ίδιο κάμνουν οι Γραικύλοι των Φραντσέζων, Άγγλων, Γερμανών, κ.λ.π. Γι' αυτό παρατηρείται το περίεργο φαινόμενο να ερωτεύεται ο Γραικύλος τον Ρώσο φίλο του και να μισεί τον Γραικύλο των Αμερικάνων και αντίστροφα. Το παράδοξο είναι ότι έκαστος θεωρεί τον άλλο Γραικύλο εχθρό και προδότη του Έθνους...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ρωμηός αποφεύγει τις συμμαχίες. Όχι. Ονειροπόλος και αφελής δεν είναι. Αλλά ποτέ δεν γίνεται πνευματικά ή σωματικά δούλος του συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστός στα συμφωνημένα αλλά ιδεολογικά και πνευματικά αδέσμευτος.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πάλι ότι δέχεται μόνο τα ρωμαίϊκα και τίποτα το ξένο. Δέχεται οτιδήποτε το καλό και το κάμνει ρωμαίϊκο. Όπως γίνεται σύμμαχος με όποιο συμφέρει εθνικά, κατά τον ίδιο τρόπο αποκτά όλα όσα χρειάζονται από τη σοφία των επιστημόνων του κόσμου, αλλά τα προσαρμόζει στον ρωμαίϊκο πολιτισμό του. Ποτέ δεν συγχέει τις θετικές επιστήμες με τον πολιτισμό, αφού γνωρίζει ότι και ο βάρβαρος μπορεί να έχει ή να αποκτήσει και να προαγάγει τις θετικές επιστήμες, για να χρησιμοποιήσει αυτές στην υποδούλωση και καταστροφή των ανθρώπων. Γι' αυτό ο Ρωμηός γνωρίζει ότι είναι πνευματικά ηγέτης και σε αυτούς που είναι ως τεχνοκράτες και ως οικονομική δύναμη, ηγέτες... οι Νεογραικοί έχουν συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικό και το οικονομικό στοιχείο με την πνευματική ηγεσία...
Ο Γραικύλος νομίζει ότι τέτοια ηγεσία είχαν μόνο οι αρχαίοι Έλληνες και φαντάζεται τον εαυτό του ως τον φύλακα των ερειπίων τους. Θεωρεί συνεχιστές και ηγέτες του πολιτιστικού έργου των αρχαίων Ελλήνων τους Ευρωπαίους. Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι μόνο η Ρωμηοσύνη είναι συνεχιστής και ηγέτης του ελληνικού πολιτισμού. Γι' αυτό ο Γραικύλος είναι ο κύριος συντελεστής στην καλλιέργεια του δουλοπρεπούς φρονήματος του νεογραικικού πνεύματος στην Ελλάδα. Ο Γραικύλος έχει εμπιστοσύνη στα ξένα αφεντικά του.
*
Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτη πεποίθηση στην Ρωμηοσύνη του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδος είναι και ούτε έχει καμία ξενοφοβία. Αντίθετα αγαπά τους ξένους όχι όμως με αφέλεια... Γι' αυτό η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθηση, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμο και όχι κίβδηλος αυτοπεποίθηση, ιταμότητα και εγωισμός. Ο ηρωισμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθινή και διαρκής κατάσταση του πνεύματος και όχι αγριότητα, βαρβαρότητα και αρπακτικότητα...
Η Ρωμηοσύνη διαφέρει από τους άλλους πολιτισμούς, γιατί έχει το ίδιο θεμέλιο για τον ηρωισμό της όπως και για την αγιωσύνη της, δηλαδή το ρωμαίϊκο φιλότιμο το οποίο δεν υπάρχει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό [II]. Παρόλα αυτά οι Γραικύλοι από το 1821 μέχρι σήμερα προπαγανδίζουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ρωμηοσύνη και να γίνουμε Ευρωπαίοι, γιατί δήθεν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι ανώτερος από την Ρωμηοσύνη... Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητές. Είναι απλά αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Γι' αυτό τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμεναν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή φράγκευαν ή τούρκευαν.
Και σήμερα άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν... Με την ίδρυση της Ελλαδίτσας των ελλαδιτσιστών όμως οι Ρωμηοί εκτοπίστηκαν από την εξουσία και ανέλαβαν αυτήν οι Γραικύλοι των Μεγάλων Δυνάμεων και ίδρυσαν τον Νεογραικισμό με επίσημο πρόγραμμα να μην είμαστε πλέον Ρωμηοί αλλά τα ταπεινά και φρόνημα γραικύλα παιδιά των Ευρωπαίων και Ρώσων. Όχι μόνο έγινε αυτό αλλά ούτε προσπάθησαν οι Νεογραικύλοι να το αποφύγουν. Ήσαν υπερήφανοι για την υποδούλωση τους στον πολιτισμό των Ευρωπαίων και Ρώσων και την διατυμπάνιζαν σε όλες τις πολιτιστικές τους εκδηλώσεις, την μουσική, τους χορούς, την αρχιτεκτονική, τις ενδυμασίες κ.λ.π. Τα πρώτα κόμματα της "ελεύθερης" Ελλάδας δεν ήταν το φραντσέζικο κόμμα, το αγγλικό κόμμα και το ρωσικό κόμμα; Και μέχρι σήμερα που τα υπουργεία παιδείας και εξωτερικών αποτελούν μέρος της κομματικής πολιτικής, δεν συνεχίζεται η ίδια κατάσταση; Η παιδεία και η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι το ίδιο για όλους τους Ρωμηούς και έξω από κομματικές διαμάχες. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο όταν η επιστήμη της Ελλάδας που έχει σχέση με θέματα πολιτισμού ξαναβρεί τα ρωμαίϊκα κριτήρια και με βάση αυτά ξαναδημιουργήσει ή αναστήσει την αδέσμευτη από τις περί Ρωμηοσύνης πλαστογραφίες των ξένων, επιστήμη...
Ουσιαστικά το πόνημα τούτο είναι προσκλητήριο στους Ρωμηούς και τες Ρωμαίγισσες (όπως τις ονομάζει ο Μακρυγιάννης) να αναλάβουν τον επιστημονικό αγώνα, να αναστήσουν την Ρωμηοσύνη από τον επιστημονικό θάνατο, τον οποίο επεξεργάστηκαν γι' αυτήν 1) οι Φράγκοι από τον 9ο αιώνα, 2) οι Ρώσοι μετά την Άλωση, 3) οι Γραικοί πριν την Άλωση και 4) οι Νεογραικοί της δούλης στους Ευρωπαίους και Ρώσους Ελλαδίτσας του 19ου αιώνα, οι οποίοι μετέτρεψαν την ρωμαίϊκη Επανάσταση του 1821 σε ήττα της Ρωμηοσύνης και θρίαμβο του Γραικισμού του Καρλομάγνου και του Νεογραικισμού των "Φιλελλήνων" των Μεγάλων Δυνάμεων.
.~`~.
Γέφυρα
Γέφυρα
«Πώς είναι δυνατόν συ να είσαι Έλληνας και ο αδελφός σου Αλβανός;»
Μου είπε: «Τέτοια έχομεν εις την Αλβανίαν»
Μου είπε: «Τέτοια έχομεν εις την Αλβανίαν»
Τότε, ως νεαρός και ανατραφείς εις την αλλοδαπήν, δεν ηδυνήθην να καταλάβω το φαινόμενον τούτο. Ούτε όμως ήσαν εις θέσιν τα αδέλφια αυτά να εξηγήσουν το εθνικόν των πρόβλημα. Απλώς ήσαν δίγλωσσοι με ρωμαίικον όνομα. Αφού επεκράτησεν ως γνωμών της εθνικότητος των η γλώσσα, δεν εγνώριζον σαφώς εάν πρέπη να είναι εθνικώς Ελληνες ή Αλβανοί.
Το πρόβλημα όμως των δυο αδελφών τούτων δεν προέκυψεν αφ' εαυτού εις την Αλβανίαν, αλλ' εκαλλιεργήθη υπό των Ρώσων και των Ευρωπαίων από της εποχής των Φράγκων και δυστυχώς με την συνεργασίαν των εν Ελλάδι Νεοελλήνων. Το εθνικόν πρόβλημα της Αλβανίας, Ρουμανίας και Ελλάδος, ως και της Κύπρου, της Μικράς Ασίας και του Λιβάνου είναι κατασκεύασμα τεχνητόν των παλαιών εχθρών της Ρωμαιοσύνης, τη αφελεί συμπράξει των Νεοελλήνων.
Πάντως, δια να τοποθέτηση κανείς το εν λόγω εθνικόν πρόβλημα των δυο Αρβανιτών αδελφών, πρέπει να ανατρέξη εις την ιστορικήν πραγματικότητα, ως διασώζεται εις τα συγγράμματα και εις τας παραδόσεις των προγόνων ημών και όχι εις τα σχολικά μας εγχειρίδια, τα οποία εγράφησαν υπό την έμπνευσιν της ευρωπαϊκής και ρωσικής αντιλήψεως περί της Ιστορίας του αρχαίου Ελληνισμού και της μεσαιωνικής Ρωμαιοσύνης ή του σήμερου λεγομένου βυζαντινού πολιτισμού...
.~`~.
II
II
Τα καθήκοντα και αι υποχρεώσεις εις την Ρωμαιοσύνην, ήτοι το ρωμαίικον φιλότιμον
Η κοινωνία των Ρωμαίων είναι μία αριστοκρατία του πνεύματος και όχι μία απατηλή λαοκρατία θεωρητικών μόνον δικαιωμάτων. Από μιας επόψεως ομοιάζει με την αμερικανικήν ιδέαν του δικαιώματος των ίσων ευκαιριών προόδου, αλλά με την βασικήν διαφοράν του σκοπού της προόδου.
Ενώ οι Αμερικανοί είναι οπαδοί της φραγκικής ιδέας ότι η πρόοδος συνίσταται εις την ευδαιμονίαν δια της ικανοποιήσεως των θεωρουμένων ως φυσικών φίλαυτων επιθυμιών του ανθρώπου, οι Ρωμαίοι ως πρόοδον εννοούσαν την μεταβολήν της φιλαυτίας και ιδιοτελείας εις την ηρωϊκήν ελευθερίαν του θυσιάζοντος τον εαυτόν του δια την... Ρωμαιοσύνη...
...όσον τέλειος και αν γίνεται ο Ρωμηός, απλώς κάμνει το καθήκον του, διότι είναι υποχρέωσίς του ν' ασκήται με καλά έργα και να γίνη τέλειος. Η τελειότης λοιπόν αύτη δεν έχει καμμίαν σχέσιν με φυσικά δικαιώματα και φυσικάς καταστάσεις της ανθρωπίνης φύσεως, τα οποία, όταν υπερβή κανείς, κάμνει κάτι παραπάνω από ό,τι χρειάζεται... Το καθήκον και η υποχρέωσις όλων των Ρωμαίων είναι να αγωνισθούν να ανέλθουν τα στάδια της τελειώσεως και να γίνουν μέλη της πνευματικής αριστοκρατίας της Ρωμαιοσύνης. Ο Ρωμηός δεν πιστεύει εις καμμίαν στατικήν ιδέαν περί ταξικών ή λαοκρατικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα λεγόμενα δικαιώματα του ανθρώπου των Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι εις την Ρωμηοσύνην κατώτερα αλλά μη στατικά στάδια, τα οποία εξασφαλίζονται εις τα άτομα από το πολύ ανώτερον στάδιον των καθηκόντων και υποχρεώσεων της Ρωμηοσύνης.
Πάντα τα ανωτέρω περί ηρωισμού και τελειότητος και περί καθηκόντων και υποχρεώσεων είναι τα θεμέλια του ρωμαίικου φιλότιμου. Το δουλοπρεπές όμως εις την Φραγκιάν και εις την φραγκευμένην Ρωσίαν νεογραικικόν πνεύμα έχει εγκαταλείψει αυτά τα ρωμαίικα και νομίζει ότι εξυπηρετεί το έθνος, όταν συντελή εις την υποταγήν των Ρωμαίων εις τα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα των ξένων. Αλλά όπως η Ρωμαιοσύνη ολόκληρος είναι μία αριστοκρατία του πνεύματος, ούτω και η ηγεσία της Ρωμαιοσύνης αντλείται από το ανώτερον μέρος της αριστοκρατίας αυτής...
Ο Ρωμηός γνωρίζει τα κριτήρια και από την Ρωμαιοσύνην θα εκλέξη την ηγεσίαν του. Ο Νεογραικός δεν γνωρίζει τα κριτήρια ταύτα και δια τούτο είναι ένθερμος υποστηρικτής της υποδουλώσεως της Ρωμαιοσύνης εις έξωθεν αυτής ιδεολογίαν και ηγεσίαν και ούτω δέχεται ηγεσίαν μη προερχομένην από την Ρωμαιοσύνην του!
Ο Ρωμηός όταν χρειάζεται, κάμνει και τον Καραγκιόζην, διότι είναι ο αριστοκράτης του πνεύματος Καραγκιόζης, έστω και αν δεν φαίνεται τούτο εις τον ξένον, πού νομίζει ότι τον έχει δούλον! Ο Νεογραικός νομίζει ότι είναι καλύτερος από τον Καραγκιόζην, διότι έχει γίνει ταπεινόν και ειλικρινές τέκνον των ξένων και φορεύς των πολιτισμών των «προηγμένων», «πολιτισμένων», «φωτισμένων», και «ανεπτυγμένων» λαών του κόσμου. Η Ελλαδίτσα των Γραικύλων είναι πλημμυρισμένη με τα συνθήματα αυτά της δουλείας εις «πολιτισμένους λαούς».
Δια τούτο ο Νεογραικύλος νομίζει ότι, όταν αποκτά ψυγείον από τον ξένον, τούτο σημαίνει ότι αποκτά πολιτισμόν. Όταν ο Καραγκιόζης αποκτά από τον ξένον έν ψυγείον, γνωρίζει ότι απέκτησεν απλώς εν ψυγείον.
Προ της αλώσεως και μετά την άλωσιν οι τότε Νεογραικοί έγιναν Φράγκοι και Τούρκοι. Οι μεν κατέφυγαν εις την Ευρώπην δια να ζήσουν ως Φράγκοι ελεύθερα, οι δε έγιναν Τούρκοι δια να ζήσουν ελεύθερα. Αυτά είναι τα δικαιώματα του ανθρώπου. Ο Καραγκιόζης όμως έμεινεν ο σκληρός Ρωμηός εις τον τόπον του με τα γονικά του, διότι η ρωμαίικη ψυχή του εγνώριζεν, ότι πολύ ανώτερον από το δικαίωμα του να γίνει ένας υψηλός, ωραίος, πλούσιος και εγγράμματος Τούρκος ή Ευρωπαίος ήτο το καθήκον του και η υποχρέωσίς του να μείνη Ρωμηός, εις τον τόπον του, δηλαδή κατά πνεύμα ελεύθερος και αδούλωτος...
Το φιλότιμον των Νεογραικών
Εκ της ρωμαίικης παραδόσεως οι Νεογραικοί εκληρονόμησαν το ρωμαίικον φιλότιμον. Εκ της νεοελληνικής παιδείας επίστευσαν οι Γραικύλοι ότι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είναι «προοδευμένοι», «προηγμένοι», «πολιτισμένοι», «εξευγενισμένοι» και «φωτισμένοι» λαοί, τους οποίους οφείλουν να μιμούνται όχι μόνον εις την τεχνολογίαν αλλά εις όλα.
Χωρίς να μελετήση το θέμα ο Γραικός υποθέτει ότι, εφ' όσον οι λαοί αυτοί είναι «καλύτεροι» από ημάς εις πολιτισμόν, πρέπει να έχουν εις υψηλότερον βαθμόν το φιλότιμον απ' ό,τι το έχομεν ημείς, αφού το φιλότιμον είναι η υψηλότερα έκφρασις του πολιτισμού.
Εκτός της υποθέσεως ταύτης ο Γραικός και ο Ρωμηός βομβαρδίζονται συνεχώς με την προπαγάνδαν των Νεογραικών ότι όλος ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη και η Αμερική είναι πλήρης από φιλέλληνας, οι οποίοι θαυμάζουν τόσον πολύ τους σημερινούς αρχαίους Έλληνας, ώστε ζητούν οι ίδιοι ευκαιρίαν να βοηθήσουν την μικράν αλλά έντιμον και ένδοξον Ελλαδίτσαν να προοδεύση και να γίνη πάλιν ένδοξος...
Δυστυχώς ο μύθος περί ξένων φιλελλήνων είναι μία ψυχολογική ανάγκη του Γραικύλου, ο οποίος φοβείται να είναι κράτος χωρίς μανούλαν και πατερούλην. Ο Γραικύλος θέλει όχι συμμάχους αλλά γονείς με απέραντον και απεριόριστον φιλότιμον δια την προστασίαν του νηπίου Έλληνος...
Πάντως το ρωμαίικον φιλότιμον μετετράπη εις γραικυλιστικήν αφέλειαν εξ αιτίας της εσφαλμένης υψηλής εκτιμήσεως και της αβασίμου εμπιστοσύνης του Γραικού εις τον δυτικόν πολιτισμόν.
Ο Γραικύλος με την εμπιστοσύνην του εις το ανύπαρκτον φιλότιμον και τον ανύπαρκτον φιλελληνισμόν των ξένων έχει την πνευματικήν δομήν του προδότου. Αρκεί να του δοθή η ευκαιρία να συνάψη φιλίαν με «φιλότιμον φιλέλληνα». Από πατριωτικόν ενθουσιασμόν να ωφελήση και να σώσει την Ελλαδίτσαν του και να εξασφάλιση την υποστήριξιν του φιλέλληνος τούτου, του τα λέγει όλα. Αλλά αντί να απόκτηση όργανον, γίνεται όργανον. Δεν αρκεί τούτο, αλλά και πιστεύει ακραδάντως ότι η προδοσία του αυτή είναι ο ύψιστος πατριωτισμός.
Οι έχοντες σχέσεις με τους Γραικύλους Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν σαφώς το φιλότιμον, αλλά δυστυχώς εν τη δουλοπρεπεί αυτού μορφή, και το εκλαμβάνουν ορθώς ως δουλοπρέπειαν αδυνάτου και ως μορφήν φαινομενικής μεγαλοψυχίας. Το δουλοπρεπές φιλότιμον του Γραικύλου εν συνδυασμώ με επίδειξιν συμμαχικής αφοσιώσεως εμποιεί μάλλον ανησυχίαν παρά εμπιστοσύνην.
Ημείς γνωρίζομεν ότι το ρωμαίικον φιλότιμον δεν είναι δουλοπρέπεια και επίσης γνωρίζομεν ότι το γραικικόν φιλότιμον είναι πάντοτε έναντι των ξένων δουλοπρέπεια. Εφ' όσον δε ο Γραικύλος είναι ο προσφέρων εκδούλευσιν εις τους ξένους, οι ξένοι εκμεταλλεύονται το φιλότιμον του Γραικύλου, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι έχουν εμπιστοσύνην εις την συμμαχικήν ικανότητα του Γραικύλου. Ποίος σοβαρός άνθρωπος έχει εμπιστοσύνην εις δουλοπρεπή σύμμαχον;
Εις την ουσίαν ο Γραικός και ο Ρωμηός έχουν το ίδιον φιλότιμον και επομένως τον ίδιον ηρωϊσμόν και την ιδίαν ανδρείαν. Η διαφορά μεταξύ των είναι ότι ο Γραικός έχει αισθήματα κατωτερότητος έναντι των Ευρωπαίων και Αμερικανών, διότι υπεδουλώθη πολιτιστικώς δεχόμενος τον Γραικισμόν, ενώ ο Ρωμηός τουναντίον... ουδέποτε εδέχθη να γίνη ο Γραικύλος ξένου πολιτισμού.
*
Δια το καλόν και δια την ασφάλειαν των εθνικών θεμάτων ο Γραικύλος πρέπει να γίνη πάλιν Ρωμηός και να ίδη πώς είναι οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εις την πραγματικότητα. Δεν έχουν ούτοι το ρωμαίϊκον φιλότιμον. Επομένως δεν επιτρέπεται να φερώμεθα εις αυτούς με το φιλότιμον μας, ως να έχουν και αυτοί φιλότιμον. Εις τας διεθνείς σχέσεις πρέπει να αφήσωμεν το φιλότιμον κατά μέρος. Ο Γραικύλος οφείλει συνειδητώς να αποβάλη την αφέλειάν του και να σταματήση να νομίζη ότι, επειδή αυτός έχει την διάθεσιν να θυσιασθή δια τον δυτικόν πολιτισμόν, τούτο σημαίνει ότι οι «φιλότιμοι» σύμμαχοι θα θυσιασθούν δια την «ένδοξον» Ελλαδίτσαν των σημερινών «αρχαίων Ελλήνων». Πολύ αφελής είναι ο σκεπτόμενος ούτω Γραικύλος, διότι οι σύμμαχοι δεν είναι μια ρωμαίικη οικογένεια, δια να θυσιάζεται ο ένας δια τον άλλον.
Συμμαχία είναι συνεργασία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική, μέσω της οποίας κάθε κράτος προστατεύει τα ιδικά του συμφέροντα και τα συμφέροντα των συμμάχων, εφ' όσον τα συμφέροντα αυτά ταυτίζονται με τα ιδικά του συμφέροντα. Η συμμαχία βασίζεται εις συμπεφωνημένα και τίποτε πέραν των συμπεφωνημένων, όπως ακριβώς γίνεται εις το εμπόριον. Εάν γίνη κάτι πέραν των συμπεφωνημένων, είναι ανοησία να περιμένη ο Γραικύλος να ενεργήσουν οι σύμμαχοι από φιλότιμον, εφ' όσον δεν έχουν φιλότιμον. Δια τούτο εκ των προτέρων πρέπει να εξασφάλιση τας αναγκαίας κυρώσεις δι' ενδεχομένην μη τήρησιν των συμπεφωνημένων, διότι άλλως θα λαβή μόνον ηθικήν ικανοποίησιν από τους συμμάχους, δηλαδή εν «εύγε δούλε αφωσιωμένε και ταπεινέ» και τίποτε άλλο, όπως ακριβώς γίνεται με το Κυπριακόν.
Δυστυχώς όμως το θέμα περί συμμαχιών τίθεται εν Ελλάδι επί ιδεολογικού επιπέδου εξ αιτίας των Γραικύλων, πού είναι διηρημένοι μεταξύ των ως ακριβώς τα ξένα αφεντικά των, και ούτω θαμμένη παραμένει η ρωμαίικη γραμμή, η οποία είναι το μόνον δυνατόν θεμέλιον ενιαίας και ορθής εσωτερικής και εξωτερικής, ανεξαρτήτου και αδεσμεύτου, εθνικής πολιτικής, ιδεαλιστικής και συγχρόνως άκρως ρεαλιστικής.
*
Εν άκρα αντιθέσει προς την άποψιν των Γραικύλων η Ρωμηοσύνη ως πολιτισμός ούτε εις την Ανατολήν ανήκει ούτε εις την Δύσιν. Ως ιστορική πηγή πολιτισμού, δεν ανήκει εις κανένα. Άλλοι ανήκουν εις αυτήν. Επομένως η Ρωμαιοσύνη δεν είναι υποχρεωμένη εξ επόψεως πολιτισμού να ανήκη κατά φύσιν εις κανένα συνασπισμόν. Δύναται να ανήκη οπού της συμφέρει και όσον χρόνον συμφέρει.
Τα ιδεολογικά θεμέλια της Ρωμηοσύνης δεν υποτάσσονται ούτε εις τον καπιταλισμόν ούτε εις τον κομμουνισμόν ούτε εις τον σοσιαλισμόν, τα όποια είναι όλα καρποί του ευρωπαϊκού πολιτισμού πού ως ξεκίνημα είχε 1) τον ευρωπαϊκόν φεουδαλισμόν με την ταξικήν και ρατσιστικήν του φιλοσοφίαν και οργάνωσιν και 2) τας επαναστάσεις κατά των ταξικών τούτων διακρίσεων με βάσιν το δικαίωμα ο καθείς να αγωνισθή δια την ευδαιμονίαν.
Ο ευρωπαϊκός φεουδαλισμός ήτο κάτι το τελείως ξένον προς την ιστορικήν εμπειρίαν της Ρωμηοσύνης ως θα έπρεπε να είναι και οι αναφερθέντες «ισμοί» (καπιταλισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός), δια τους οποίους οι διηρημένοι μεταξύ των Γραικύλοι είναι ανά πάσαν στιγμήν έτοιμοι να θυσιασθούν.
Ουδέποτε υπήρχεν εις την Ρωμηοσύνην τάξις εκ γενετής ευγενών και τάξις εκ γενετής δουλοπάροικων, ώστε να ήτο κανείς καταδικασμένος δογματικώς η θεολογικώς εκ της φύσεώς του να είναι δούλος και αντικείμενον εκμεταλλεύσεως.
Οι Γραικύλοι όμως μη γνωρίζοντες την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης νομίζουν ότι ό,τι ισχύει ως ιστορική, κοινωνική, θεολογική και οικονομική εξήγησις των ευρωπαϊκών καταστάσεων ισχύει και δια την Μεγάλην Ρωμανίαν και την Τουρκοκρατίαν. Υπάρχει τάσις μάλιστα να εμφανίζεται ο κλήρος ακόμη της Ρωμηοσύνης ως να ήτο το ίδιον με τον ταξικόν και «ευγενή» κλήρον του ευρωπαϊκού φεουδαλισμού πού κατεδυνάστευε και εξεμεταλλεύετο τους δουλοπάροικους όχι μόνον εκ μέρους της τάξεως των ευγενών αλλά και ως εκ γενετής μέλος της τάξεως των ευγενών. Ποίος πατριάρχης, μητροπολίτης, επίσκοπος ή ηγούμενος της Ρωμηοσύνης υπήρξε ποτέ μέλος ευγενούς τίνος τάξεως, ήτις κατεδυνάστευε δουλοπάροικους; Πότε η Ρωμηοσύνη εξέλεξε τους επισκόπους και ηγουμένους από τάξιν εκ γενετής και κατά φύσιν ευγενών, αφού τοιαύτη τάξις ουδέποτε υπήρχεν;
Πού εις την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης υπήρχε τοιούτος δεσμός ώστε να δικαιολογήται η ταύτισις της μεσαιωνικής ιστορίας της Ρωμηοσύνης με την μεσαιωνικήν ιστορίαν και οικονομίαν της Ευρώπης; Οι Γραικύλοι της Ελλαδίτσας έχουν τόσον εμβολιασθή εις τον κορμόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ώστε θεωρούν πλέον την ιστορίαν της Ευρώπης και της Ρωσίας ως ιδικήν των ιστορίαν και τα αισθήματα και όνειρα των Ευρωπαίων και Ρώσων ως ιδικά των.
Θα έπρεπεν η Ρωμηοσύνη βάσει της ιστορικής εμπειρίας της και βάσει των ιδικών της ιδανικών και στόχων να εκπονήση τα θεμέλια της κοινωνίας της, ανεξαρτήτως από τας πολιτικάς και οικονομικάς θεωρίας των Ευρωπαίων, Αμερικανών και Ρώσων.
Διατί είναι υποχρεωμένοι να διαιρούνται οι Γραικοί μεταξύ των εις τας παρατάξεις ή τους αναφερθέντας «ισμούς» των Ευρωπαίων, Ρώσων και Αμερικανών; Και διατί να μη είναι ηνωμένοι ως Ρωμηοί εντός της μιας παρατάξεως της Ρωμηοσύνης με κοινωνικήν οργάνωσιν συμφωνούσαν με τας αρχάς και τους στόχους της ρωμαίικης αντιλήψεως περί φιλοτίμου;
Το ρωμαίικον φιλότιμον και ο ευρωπαϊκός, αμερικανικός, ρωσικός και ισλαμικός ευδαιμονισμός είναι άκρως αντίθετα θεμέλια πολιτισμών.
Ο ευδαιμονισμός αποβαίνει δύναμις αυτοκαταστροφική, διότι είναι ιδιοτελής, συμφεροντολογική και εγωιστική. Οι οπαδοί αυτού φθείρονται εκ των έσω και ουδέποτε υπερβαίνουν την πρωτόγονον και ζωώδη κατάστασιν της ιδιοτελούς και εγωιστικής συμφεροντολογίας. Όπως εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον προς ίδιον εγωκεντρικόν όφελος, ούτω και η σεξουαλική ζωή των σημερινών Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι όχι έκφρασις αγάπης, αλλά ηδονιστική εκμετάλλευσις που ούτε εις τον κόσμον των ζώων παρατηρείται.
Εν αντιθέσει προς τον ευδαιμονισμόν του ευρωπαϊκού και του ισλαμικού πολιτισμού το ρωμαίικον φιλότιμον έχει ως θεμέλιον τα καθήκοντα και τας υποχρεώσεις που συντείνουν εις την υπέρβασιν της ιδιοτέλειας και συμφεροντολογίας και εις την άνοδον προς τα ποικίλα στάδια της ανιδιοτελείας. Δια τούτο και η Ρωμαίισσα είναι πάντοτε βασίλισσα εις την οικογένειάν της, διότι αρνείται η Ρωμηοσύνη να την υποβιβάση εις εκμεταλλεύσιμον αντικείμενον ευδαιμονισμού. Ο Γραικύλος όμως είναι ευδαιμονιστής και ηδονιστής ωσάν τα αφεντικά του.
.~`~.
Επίλογος
Επίλογος
Ουδέποτε εις την ιστορίαν εφάνη έθνος με τόσην ενότητα και ικανότητα να αναστείλη και να συγκρατήση επί 1500 χρόνια την πολιτικήν και εθνικήν διάλυσιν και αποσύνθεσιν τη ισχυροτάτη θελήσει των πολιτών του ως η Ρωμηοσύνη, ήτις και υπό βάρβαρον ζυγόν ακόμη κρατεί με πείσμα την ενότητα και την εθνικήν της ταυτότητα ως και την ρωμαίικην ηθικήν.
Όταν κανείς συγκρίνη την ιστορίαν της Ρωμηοσύνης με την διαλυτικήν και αποσυνθετικήν δραστηριότητα των Νεογραικύλων, βλέπει σαφώς πώς μέσω του Γραικισμού κατεκερματίσθη η Ρωμηοσύνη κατά μίμησιν των κρατών της Ευρώπης, τα οποία ουδέποτε κατώρθωσαν να ενωθούν και ούτε φαίνεται ότι θα το κατωρθώσουν ποτέ, διότι το θεμέλιον του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ο ευδαιμονισμός. Από τον ίδιον ευδαιμονισμόν δύναται να πάθη αποσύνθεσιν και ο αραβικός κόσμος.
Ο οπαδός του ευδαιμονισμού Γραικύλος δεν δύναται παρά να γίνη δούλος της πηγής της ευδαιμονίας του είτε έσωθεν είτε έξωθεν του Γραικισμού του. Ο αποκηρύξας τον ευδαιμονισμόν φιλότιμος Ρωμηός δεν υποδουλώνεται εις κανένα, ούτε εις τον Θεόν παραμένει δούλος, αφού πέραση τα στάδια του δούλου και μισθωτού και φθάση να είναι φίλος και συνεργάτης του Θεού και να έχη παρρησίαν παρά τω Θεώ. Ο φίλος του Θεού Ρωμηός ακόμη και με τον Θεόν ερίζει, όχι όμως δια τα ιδικά του συμφέροντα αλλά δια τα των άλλων.
Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης
Ρωμηοσύνη
Ρωμανία, Ρούμελη
Ρωμανία, Ρούμελη
*
**
*
**
*
.~`~.
Έξοδος
Έξοδος
Ο Μαρσέλ Μώς το έχει ήδη επισημάνει: δεν υπάρχει πολιτισμός άξιος του ονόματός του, που να μην έχει και αντιπάθειες, να μην απορρίπτει. Κάθε φορά, η απόρριψη έρχεται σαν κατακλείδα μετά από πολλούς δισταγμούς, πολλούς πειραματισμούς. Είναι προϊόν πολλής περίσκεψης, απόφαση που χρειάστηκε πολύ χρόνο, και αποκτά πάντοτε τεράστια σημασία.
Υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453; Ένας σύγχρονός μας Τούρκος ιστορικός υποστήριξε ότι η πόλη είχε δοθεί, είχε καταληφθεί εκ των έσω, πριν από την τουρκική επίθεση. Ισχυρισμός υπερβολικός αλλά όχι ανακριβής. Πράγματι, η ορθόδοξη Εκκλησία (θα μπορούσαμε όμως να πούμε και ο βυζαντινός πολιτισμός) προτίμησε την υποταγή στους Τούρκους παρά την ένωση με τους Δυτικούς... Εδώ δεν πρόκειται για απόφαση βιαστική, που πάρθηκε επιτόπου, κάτω από την πίεση των γεγονότων. Ήταν η φυσική κατάληξη μιας μακριάς διεργασίας που διήρκεσε όσο και η παρακμή του Βυζαντίου, και που έκανε συνεχώς πιο έντονη την απέχθεια των Ελλήνων για τους Δυτικούς, από τους οποίους τους χώριζαν θεολογικές [και όχι μόνο] διαφορές.
Η ένωση των Εκκλησιών ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί. Ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Παλαιολόγος την είχε δεχτεί στη Σύνοδο της Λυόν, το 1274. Ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Έ Παλαιολόγος, το 1369, είχε ασπασθεί, στη Ρώμη, τον καθολικισμό. Το 1439, η μεικτή σύνοδος της Φλωρεντίας αποδείκνυε και πάλι τη δυνατότητα της ένωσης.
Οι πιο επιφανείς Έλληνες θεολόγοι, ο Ιωάννης Βέκκος, ο Δημήτρης ο Κυδώνιος, ο Βησσαρίων, είχαν ταχθεί, γράφοντας, υπέρ της ενώσεως με μιά ρητορική δεινότητα που κατατρόπωνε τους αντιπάλους τους. Ωστόσο, έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα στους Τούρκους και τους Λατίνους, οι Έλληνες θα προτιμήσουν τους Τούρκους...
Η Δύση γνώριζε πολύ καλά αυτήν την αντιπάθεια που έτρεφε η Ανατολή απέναντι της. «Αυτοί οι σχισματικοί, έγραφε ο Πετράρχης, μας φοβήθηκαν και μας μίσησαν με όλη τους τη ψυχή».
Άλλη απόρριψη, που διαμορφώθηκε με αργό ρυθμό στην Ευρώπη (στη Γαλλία, που θα φανεί πιο διστακτική, θα χρειαστεί σχεδόν ένας αιώνας) είναι αυτή που απαγορεύει την είσοδο της Μεταρρύθμισης στην Ιταλία και την Ιβηρική χερσόνησο, αργότερα και στη Γαλλία όπου, για μεγάλο διάστημα, αναμετρούνται σε αβέβαιη μάχη δύο διαφορετικοί τρόποι να πιστεύει κανείς στο Χριστό.
Απόρριψη πάλι, και όχι μόνο πολιτική, έστω και αν δεν είναι ομόφωνη, αυτή που απομακρύνει την ανεπτυγμένη Δύση και την αγγλοσαξωνική Αμερική (συμπεριλαμβανομένου του Καναδά) από το μαρξισμό και τις ολοκληρωτικές λύσεις που εφαρμόζουν οι σοσιαλιστικές Δημοκρατίες. Η άρνηση είναι κατηγορηματική από μέρους των γερμανικών και αγγλοσαξονικών χωρών, πιο ήπια και με ποικίλες αποχρώσεις από τη πλευρά της Γαλλίας, της Ιταλίας, ακόμη και των χωρών της Ιβηρικής χερσονήσου. Στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται ότι ο κάθε πολιτισμός εκφράζει με τον δικό τους τρόπο την άρνηση του στον άλλο...
Η αποικιοκρατία όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατεξοχήν κατάκλυση ενός πολιτισμού από έναν άλλον.
Οι ηττημένοι σκύβουν πάντα το κεφάλι εμπρός στον ισχυρό. Αλλά, εφόσον υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών η υπόταγη είναι μόνο προσωρινή. Αυτές οι μακρές περιόδοι αναγκαστικής συνύπαρξης δεν είναι δυνατές χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις ή συνεννοήσεις, χωρίς ουσιώδη και καμιά φορά γόνιμα πολιτισμικά δάνεια.
Που δεν υπερβαίνουν όμως ποτέ ένα όριο.
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου