Εδώ και πολλά χρόνια μάχομαι εναντίον του νοσηρού κοινωνικού φαινομένου που ακούει στο όνομα «αθλητισμός», τον οποίο το αρρωστημένο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα μετέτρεψε σε κοινωνιοκτόνο θεσμό, μετατρέποντάς τον σε τζογαδόρικο στέκι των δυστυχισμένων υπάρξεων (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα διεθνοποιημένο ψεύδος», στα «Πολιτικά Θέματα», 21-2-1992). Έκτοτε επανήλθα αρκετές φορές επισημαίνοντας τις ολέθριες εθνικές συνέπειες που έχει ο εμπορευματοποιημένος και σάπιος αθλητισμός, από τον οποίο άλλοι πλουτίζουν και άλλοι μαζεύουν ψήφους.
Επανέρχομαι στο θέμα με αφορμή ένα παλαιό σχετικό κείμενο της ηγερίας της Ελληνικής Αριστεράς καισημαντικής παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη, το οποίο μου έστειλε ο ιστοριοδίφης της τοπικής αυτοδιοίκησης – και όχι μόνο- Κώστας Παντελόγλου.
Το ντοκουμενταρισμένο εκείνο κείμενο είχε τον τίτλο: «Παραμόρφωση της αθλητικής ιδέας ή προ-πο το «ατιμοποιόν» («Αυγή» 15-5-1959). Από το εθνωφελές εκείνο κείμενο μεταφέρω μερικές ομάδες. Έγραφε η Ελληνίδα παιδαγωγός και αληθινή ιδεολόγος: «Ο αθλητισμός και οι αγώνες είναι και τα λαμπρότερα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Φέρνει την ισσοροπία στις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις. Οι αρχαίοι Έλληνες μέσα στις παλαίστρες και τα γυμνάσια αποχτούσαν, με τη διδασκαλία και τηνέντονη και ελεύθερη πολιτική ζωή, την ιδέα του κάλλους, του μέτρου και της εσωτερικής ελευθερίας…Ο αθλούμενος έπρεπε να έχει ευθυκρισία, ακεραιότητα, φιλία και στοργή και ανωτερότητα ηθική».
Αφού η παιδαγωγός, την οποία καταδίωξε με μανία το «κράτος» των αστών, ανέδειξε τα ατομικά και ανθρώπινα και παιδαγωγικά χαρίσματα του αρχαιοελληνικού αθλητισμού, έρχεται στην αθλιότητα του «ατιμοποιού» προ-πο, το οποίο αποτέλεσε το νέο «αθλητικό» ιδεώδες των τότε… εθνικόφρονων και των ηγετών τους προεξάρχοντος του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή.
Γράφει η Ρ. Ι. : «Ποιος μπόρεσε μέσα σε μια χώρα με τέτοιες υψηλές παραδόσεις να παρουσιάσει το προ-πο που είναι πραγματικά «ατιμοποιός» τέχνη;». Καταλήγοντας έγραφε και τούτα: «Σήμερα, που η παιδεία έχει τέτοια εξαθλίωση, που δεν υπάρχουν σοχλεία, που δεν υπάρχουν δάσκαλοι, πως θυμηθήκαμε τον εξωσχολικό αθλητισμό… μήπως όλος αυτός ο μηχανισμός του εξωσχολικού αθλητισμού με τις πιστώσεις και τα προ-πο παρεκλίνει από τον τιθέμενο σκοπό και με την πρόφαση της άθλησης της νεολαίας γίνεται προσπάθεια για στράτευσή τους, κάτω από ενιαία ανεξάρτητη διοίκηση, για σκοπούς απόλυτα αντίθετους από την ιδέα της άθλησης, που είναι να δημιουργήσει νου γερό μέσα σε σώματα γερά;» (Όλες οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).
Το «προφητικό» κείμενο είναι τόσο σαφές και κρυστάλλινο ώστε πας τις μπορεί να συγκρίνει τον αληθινόαθλητισμό από τον εμπορεύσιμο, που αποτελεί τη θρησκεία της σήμερον, αλλά και πεδίαν ασύνορης διαφθοράς. Πριν όμως αναφέρω κάποια εντελώς ενδεικτικά στοιχεία αυτού του αρρωστημένου γεγονότος, γυρίζω πίσω στα 1959 για να υπογραμμίσω ότι τότε η ΕΔΑ, σφόδρα αντίθετη στον αθλητικό τζόγο, κατέθεσε ερωτήσεις και επερωτήσεις στη Βουλή, των βουλευτών της Η. Ηλιού και Α. Μριλλάτη, για τονεκμαυλισμό που δημιουργεί το προ-πο στο χώρο του αθλητισμού και «τη διαφθορά της νεολαίας» (βλ. την από 10-8-1959 ερώτηση των βουλευτών και τις υπ’ αριθ. 58/10-6-1959, 207/20-4-1959 επερωτήσεις στον Α’ τόμο του έργου του Τ. Τρικκα: «ΕΔΑ: (1951-1967), εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 2009, σελ. 620).
Συν τις άλλοις οι ερωτώντες βουλευτές δεν παρέλειψαν να καταγγείλουν δωροδοκίες και σκάνδαλα ως αποτέλεσμα του προ-πο.
Τότε, η Αριστερά ήταν Αριστερά και πολεμούσε όρθια, με διαφάνεια και παλληκαριά, δεν είχε μυστικέςδιαδρομές και… «συνεργασίες» με τους νεκροθάφτες του λαού και της πατρίδας, όπως το κάνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, πότε με τον Λάκη και πότε με τον Κωστάκη και πότε με τον Γιωργάκη.
Απότοκο αυτού του γεγονότος ήταν και η πρόταση της ΕΔΑ για παραπομπή του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή σε Ειδικό Δικαστήριο. Ιδού το ιστορικό αυτής της υπόθεσης:
Βρισκόμαστε στον Ιανουάριο του 1965, οπότε η ΕΔΑ: «Καταθέτει στη Βουλή Πρόταση Παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο Ευθύνης Υπουργών, για ανωμαλίες της ΔΕΗ κατά την περίοδο 1955-1961 – που αποκαλύφθηκαν το 1961-1962 και υποχρέωσαν την τότε κυβέρνηση ν’ αντικαταστήσει το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΗ- του τότε πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και των υπουργών βιομηχανίας και Συντονισμού κατά την ίδια εποχή».
Ο Σ. Λιναρδάτος, από τον οποίο αντλώ αυτό το παράθεμα, συνεχίζει: «Η πρόταση της ΕΔΑ στηρίζεται κυρίως στο πόρισμα ελέγχου επιτροπής ανώτατων δικαστικών, που είχε συσταθεί το 1962 και τελείωσε την έρευνα της το τέλος του 1964, διαπιστώνοντας ατασθαλίες στη ΔΕΗ, ιδιαίτερα στις συμβάσεις της με τις γαλλικές εταιρείες (ΛΑΡΚΟ, Πεσινε κ.λπ.), χωρίς να ασχοληθεί βέβαια με ευθύνες πολιτικών προσώπων». Η ΕΔΑ κατηγορεί τον πρώην πρωθυπουργό και τους πρώην υπουργούς Συντονισμού και Βιομηχανίας ότι δεν πήραν μέτρα για ν’ ανακόψουν τις παρανομίες στη ΔΕΗ και να τιμωρήσουν τους υπευθύνους…».
Συνεχίζοντας ο ιστορικός γράφει: «Η ΕΡΕ αντιδρώντας στην ενέργεια αυτή της ΕΔΑ, καταγγέλλει ότι πρόκειται για πολιτικό διωγμό…»
(Σημειώνεται ότι ο κατηγορούμενος «Εθνάρχης» είχε ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα και βρισκόταν εις Παρισίους). Από την πλευρά του, ο Γ. Παπανδρέου «δηλώνει ότι το θέμα δεν είναι πολιτικό αλλά ηθικό και δικαστικό», ενώ ο αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελόπουλος προβάλλει την «παραγραφή» και χαρακτηρίζει τη δίωξη «πολιτική ασχήμια», η οποία θα έχει ως συνέπεια «να κλονιστεί το Σύνταγμα και τα βάθρα τα ηθικά και δημοκρατικά του πολιτεύματος».
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού «λέει ότι η Βουλή δεν πρόκειται να δικάσει αλλά θα αποφασίσει αν θ’ αρχίσουν οι διαδικασίες της παραπομπής..» ενώ ο αρχηγός των Προοδευτικών Σπ. Μαρκεζίνης «υποστηρίζει ότι τα αδικήματα έχουν παραγραφεί…».
Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 γίνεται η ψηφοφορία στη Βουλή και ακολουθεί πολιτικός σεισμός. Υπέρ της παραπομπής Καραμανλή 146 και εναντίον 131 με 5 λευκά: «Οι βουλευτές της ΕΡΕ υποδέχονται το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας με κραυγές: «Αίσχος».
Ο Κ. Μητσοτάκης, αφηγείται ο ίδιος, «είχε ταχθεί εναντίον της παραπομπής και υπέρ της παραγραφής».
Όμως, ο χορός των σκανδάλων είναι μέγιστος και στις 13 Απριλίου 1965: «Η ΕΔΑ καταθέτει πρόταση να συσταθεί Εξεταστική Επιτροπή για υπερβάσεις στις δαπάνες για δημόσια έργα στην περίοδο των κυβερνήσεων της ΕΡΕ: Ύδρευση Αθήνας, Ομόνοια, Πάρνηθα, φράγματα Αχελώου, Αλιάκμονα, Αξιού, Διυληστήρια Ασπροπύργου, Εργοστάσιο αζωτούχων λιπασμάτων, Πτολεμαΐδας κ.λπ.».
Συνεχίζει ο Λιναρδάτος: «Στις 3 Μαΐου, αναπτύσσει στη Βουλή τις κατηγορίες της ΕΔΑ για υπερβάσεις και κακοτεχνίες στα έργα, και ο βουλευτής της, πρώην καθηγητής του Πολυτεχνείου, Ν. Κιτσίκης με τρίωρη αγόρευσή του. Ο Γ. Ράλλης, υπουργός Δημόσιων Έργων στην Οκταετία Καραμανλή παραδέχεται ότι έγιναν υπερβάσεις, αλλά τονίζει ότι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, γιατί ήταν κατά τη γνώμη του αναγκαίες». Οι προτάσεις παραπομπής συνεχίζονται και για υπουργούς, ενώ οι μειοψηφούντες βουλευτές της ΕΡΕ πιπιλίζουν τα γνωστά: «Διώκεται η πολιτική των κυβερνήσεων Καραμανλή» και ο πρόεδρος της Βουλής ακολουθεί κι’ αυτός τη χυδαία πολιτική θεωρία της παραγραφής (Γ. Νόβας).
Όλα στο βωμό της ανήθικης παραγραφής και πάνω σ’ αυτή την πολιτική αθλιότητα θα στηριχθεί και η απόρριψη της προτάσεως της ΕΔΑ για παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο, που κατατέθηκε στις 9 Ιουνίου 1965, για τους: Ε. Αβέρωφ, Αχ. Γεροκωστόπουλο και Δ.Δαβάκη, για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων».
Όλα παραγράφονται, όλα.. σφάζονται, όλα λεηλατούνται στο όνομα της παραγραφής και της «πολιτικής σκευωρίας», όπως συμβαίνει και τούτα τα χρόνια της πολιτικής χολέρας.
Σημειώνω ότι «μετά την ψήφιση της παραγραφής», ο Κ. Καραμανλής «κάνει οργισμένες δηλώσεις από το Παρίσι», κάνοντας λόγο για «σκηνοθετηθείσας ταπεινάς καταγγελίας», στις οποίες η κυβέρνηση δεν απαντά «γιατί είναι ιδιώτης»! (Για το ζήτημα αυτό βλ. Σ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», τομ. Δ’ επανέκδοση «Το Βήμα», Αθήνα 2010, σελ. 434-441).
Σημειώνω ότι αυτή την πολιτικά ανήθικη επιχειρηματολογία και θεωρία της «πολιτικής σκευωρίας»καταπο9λέμησα τούτες τις σάπιες δεκαετίες με πολλά κείμενά μου (βλ. π.χ. «Η ποινικοποίηση της πολιτικής και η ασυνέπεια των πολιτικών», στα «Πολιτικά Θέματα» της 13-5-1994) και «Η πολιτική σκευωρία ως πολιτική-ηθική και ποινική ασυδοσία», στα ίδια 6-10-1995).
Σημ. το… ξεστράτημα του κειμένου σε άλλους ατραπούς δεν επέτρεψε την πιο εκτεταμένη ανάδειξη του θέματος: «Αθλητισμός και διαφθορά – «Αθλητισμός και φαγοπότι ατιμώρητο».
Μια άλλη φορά, με τη σημείωση ότι τα αποβλακωτικά ΜΜΕ καλλιεργούν την εθνοκτόνο «φίλαθλη» ιδέα.
Aθήνα 01/04/2016
Σπαρτιάτικες Υποθήκες
- «Το νόημα της ζωής των Σπαρτιατών ήταν η πολιτική και πολεμική υπηρεσία για την ανεξαρτησία, την ευημερία και τη δόξα του κράτους».
- «Κάθε Σπαρτιάτης έπρεπε ν’ αφοσιώνεται με όλες του τις δυνάμεις στις πολιτικές υποχρεώσεις του κράτους και να μην αλλώνονται σε προσωπικές υποθέσεις ή άλλες ασχολίες».
- «Στη Σπάρτη απαγορευόταν η εργασία για κέρδος και γι’ αυτό κανένας Σπαρτιάτης δεν επιτρεπόταν να καλλιεργεί τον κλήρο του για τον εαυτό του ή να ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα».
- «Τα κτήματα τα καλλιεργούσαν οι ειλωτες οι οποίοι ήταν μέρος της περιουσίας των γαιοκτημόνων, ενώ για τις υπόλοιπες ανάγκες φρόντιζαν οι περίοικοι».
- «Ο Λυκούργος έθεσε απαγορεύσεις στους ελεύθερους άνδρες της Σπάρτης να κάνουν οτιδήποτε είχε σκοπό την απόκτηση χρήματος».
- «Οι Σπαρτιάτες αφιέρωναν τις δυνάμεις τους στην άσκηση της πολεμικής ανδρείας, στην υπηρεσία των κρατικών αξιωμάτων, στην εξάσκηση στη μουσική τέχνη και στην διασκέδαση σε ανδρικές παρέες».
ΣΗΜ Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού Τ. Brake: «Η πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών», εκδ. β’ από «Το Αντίδοτο», Καλαμάτα 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου