http://prin.gr/?p=7974
του Δημήτρη Τζιαντζή
Ξημερώματα Πέμπτης. Στη Βουλή μόλις έχουν ψηφιστεί, με διαδικασίες εκτός συνταγματικής νομιμότητας, 1.138 μνημονιακά άρθρα μέσα σε μία μόνο ώρα και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κάνει δηλώσεις που μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου: «Όλα μια χαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενωμένος με τις διαφορετικότητές του»! Καμία απολύτως αναφορά στο αντιλαϊκό μνημόνιο που μόλις ψηφίστηκε, η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ προέχει. Αυτή η στάση, που ξενίζει οποιονδήποτε εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική των ιεραρχήσεων της Πλατφόρμας η οποία δείχνει να έχει το βλέμμα μόνιμα στραμμένο στις εσωκομματικές διεργασίες.
Λίγες ώρες πριν ο Αλέξης Τσίπρας, υιοθετώντας επιχειρήματα που μοιάζουν να έχουν βγει από το οπλοστάσιο του Σκάι και του Μέγκα, είχε εξαπολύσει συκοφαντική επίθεση εναντίον των διαφωνούντων: «Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το εναλλακτικό αριστερό σχέδιο είναι το Σχέδιο Σόιμπλε, η αρπαγή του στοκ των χαρτονομισμάτων της ΕΚΤ ή το να δίνουμε στους συνταξιούχους χαρτάκια IOU αντί για συντάξεις, ας βγουν να το εξηγήσουν στον ελληνικό λαό. Και να μη κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της δικής μου υπογραφής».
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βάρος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στα μνημόνια εμφανίζεται να σηκώνει περισσότερο η πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία αξιοποιεί και τη θεσμική της ιδιότητα προκειμένου -με τις δικές της αντιφάσεις και περιορισμούς- να υπογραμμίσει τουλάχιστον τον αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της συμφωνίας που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο που η «τρόικα εσωτερικού» έχει στην κορυφή της ατζέντας την καρατόμησή της.
Η Πλατφόρμα έχει ρίξει όλο το βάρος στο δέντρο των εσωτερικών συσχετισμών και κινδυνεύει να χάσει το δάσος. Θεωρεί -λανθασμένα- ότι ο χρόνος κυλάει υπερ της και πως αυτό που προέχει είναι η δημιουργία συμμαχιών με πιο μετριοπαθή στελέχη εντός της Κεντρικής Επιτροπής προκειμένου με οργανωτικούς όρους να εμφανιστεί πιο ισχυρό το «μέτωπο του ΟΧΙ» στην Κ.Ε. και στο συνέδριο που θα συγκληθεί.
Εδώ να διευκρινίσουμε ότι κανείς δεν περιμένει από την αριστερή αντιπολίτευση να χαρίσει το κόμμα στους μνημονιακούς. να αποχωρήσει από μόνη της χωρίς να δώσει τη μάχη στα όργανα όπου οι συσχετισμοί είναι και πιο ευνοϊκοί. Το πρόβλημα είναι ότι η Πλατφόρμα με την τακτική της κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Ναι μεν καταψηφίζει τα νομοσχέδια στη Βουλή, ταυτόχρονα όμως τονίζει ότι στηρίζει την κυβέρνηση που τα υλοποιεί και στην πράξη φροντίζει ώστε να διατηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας το «ψυχολογικό όριο» των 120 φιλο-μνημονιακών βουλευτών. Με αυτό τον τρόπο η Πλατφόρμα και οι άλλοι διαφωνούντες θεωρούν ότι ματαιώνουν το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης με «κορμό την Αριστερά» και αντικατάστασής της από συγκυβέρνηση με ΝΔ-Ποτάμι. Ντε φάκτο όμως συναινούν στο μορατόριουμ που προτείνει η ηγεσία της Κουμουνδούρου μέχρι την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μιας συμφωνίας-γέφυρα για το τρίτο μνημόνιο.
Η αθεράπευτη ατέλεια και μεγάλη αντίφαση της Αριστερής Πλατφόρμας είναι η μεγάλη δυσαρμονία μεταξύ της δύναμής της στην οργανωτική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής επιρροής της στην κοινωνία και στον ριζοσπαστικό πυρήνα του 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Φυσικά η δυσαναλογία μεταξύ πρωτοπορίας και μαζών δεν είναι αποκλειστικότητα του «ρεύματος» αλλά αποτελεί το «Άγιο Δισκοπότηρο» των συζητήσεων στο σύνολο της Αριστεράς. Ακόμα και στον συνολικό ΣΥΡΙΖΑ είναι αβυσαλλέο το χάσμα μεταξύ εκλογικής δυναμικής και ενεργητικής στήριξης παρά την κινητοποίηση των μαζών στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Όπως έδειξε και η πρόσφατη ψηφορία στη βουλή το «Όχι» εντός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο ενώ σημαντικό μέρος του είναι ευμετάβλητο και αντιστρέψιμο. Όπως και το «Όχι» στο δημοψήφισμα δεν ερμηνεύτηκε ως εντολή για ρήξη έτσι και σε εσωκομματικό επίπεδο η διαφωνία της πλειοψηφίας της Κ.Ε με τη συμφωνία δεν μεταφράζεται αυτόματα σε κίνηση αμφισβήτησης της ηγεσίας.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο σπουδαίος μαρξιστής Πέρι Άντερσον μιλάει για την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ και για μια μειοψηφία του κόμματος που έσωσε την τιμή του. Όπως παρατηρεί, η οργή στον ελληνικό πληθυσμό διογκώνεται, αλλά ο φόβος προς το παρόν υπερτερεί. Και στο στρατόπεδο του φόβου έχουν προσχωρήσει ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, To ερώτημα είναι σε ποιο στρατόπεδο θα βρεθεί τελικά η αριστερή αντιπολίτευση του κόμματος. Μένει να δούμε αν θα δικαιωθεί αυτό που λέγανε παλιά στα πηγαδάκια της Βαλτετσίου: «Έλα μωρέ, ο Παναγιώτης δεν μπορεί να βγάλει την Αριστερή Πλατφόρμα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ;»
Ξημερώματα Πέμπτης. Στη Βουλή μόλις έχουν ψηφιστεί, με διαδικασίες εκτός συνταγματικής νομιμότητας, 1.138 μνημονιακά άρθρα μέσα σε μία μόνο ώρα και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κάνει δηλώσεις που μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου: «Όλα μια χαρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενωμένος με τις διαφορετικότητές του»! Καμία απολύτως αναφορά στο αντιλαϊκό μνημόνιο που μόλις ψηφίστηκε, η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ προέχει. Αυτή η στάση, που ξενίζει οποιονδήποτε εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική των ιεραρχήσεων της Πλατφόρμας η οποία δείχνει να έχει το βλέμμα μόνιμα στραμμένο στις εσωκομματικές διεργασίες.
Λίγες ώρες πριν ο Αλέξης Τσίπρας, υιοθετώντας επιχειρήματα που μοιάζουν να έχουν βγει από το οπλοστάσιο του Σκάι και του Μέγκα, είχε εξαπολύσει συκοφαντική επίθεση εναντίον των διαφωνούντων: «Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το εναλλακτικό αριστερό σχέδιο είναι το Σχέδιο Σόιμπλε, η αρπαγή του στοκ των χαρτονομισμάτων της ΕΚΤ ή το να δίνουμε στους συνταξιούχους χαρτάκια IOU αντί για συντάξεις, ας βγουν να το εξηγήσουν στον ελληνικό λαό. Και να μη κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της δικής μου υπογραφής».
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βάρος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στα μνημόνια εμφανίζεται να σηκώνει περισσότερο η πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία αξιοποιεί και τη θεσμική της ιδιότητα προκειμένου -με τις δικές της αντιφάσεις και περιορισμούς- να υπογραμμίσει τουλάχιστον τον αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της συμφωνίας που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο που η «τρόικα εσωτερικού» έχει στην κορυφή της ατζέντας την καρατόμησή της.
Η Πλατφόρμα έχει ρίξει όλο το βάρος στο δέντρο των εσωτερικών συσχετισμών και κινδυνεύει να χάσει το δάσος. Θεωρεί -λανθασμένα- ότι ο χρόνος κυλάει υπερ της και πως αυτό που προέχει είναι η δημιουργία συμμαχιών με πιο μετριοπαθή στελέχη εντός της Κεντρικής Επιτροπής προκειμένου με οργανωτικούς όρους να εμφανιστεί πιο ισχυρό το «μέτωπο του ΟΧΙ» στην Κ.Ε. και στο συνέδριο που θα συγκληθεί.
Εδώ να διευκρινίσουμε ότι κανείς δεν περιμένει από την αριστερή αντιπολίτευση να χαρίσει το κόμμα στους μνημονιακούς. να αποχωρήσει από μόνη της χωρίς να δώσει τη μάχη στα όργανα όπου οι συσχετισμοί είναι και πιο ευνοϊκοί. Το πρόβλημα είναι ότι η Πλατφόρμα με την τακτική της κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Ναι μεν καταψηφίζει τα νομοσχέδια στη Βουλή, ταυτόχρονα όμως τονίζει ότι στηρίζει την κυβέρνηση που τα υλοποιεί και στην πράξη φροντίζει ώστε να διατηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας το «ψυχολογικό όριο» των 120 φιλο-μνημονιακών βουλευτών. Με αυτό τον τρόπο η Πλατφόρμα και οι άλλοι διαφωνούντες θεωρούν ότι ματαιώνουν το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης με «κορμό την Αριστερά» και αντικατάστασής της από συγκυβέρνηση με ΝΔ-Ποτάμι. Ντε φάκτο όμως συναινούν στο μορατόριουμ που προτείνει η ηγεσία της Κουμουνδούρου μέχρι την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων μιας συμφωνίας-γέφυρα για το τρίτο μνημόνιο.
Η αθεράπευτη ατέλεια και μεγάλη αντίφαση της Αριστερής Πλατφόρμας είναι η μεγάλη δυσαρμονία μεταξύ της δύναμής της στην οργανωτική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής επιρροής της στην κοινωνία και στον ριζοσπαστικό πυρήνα του 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Φυσικά η δυσαναλογία μεταξύ πρωτοπορίας και μαζών δεν είναι αποκλειστικότητα του «ρεύματος» αλλά αποτελεί το «Άγιο Δισκοπότηρο» των συζητήσεων στο σύνολο της Αριστεράς. Ακόμα και στον συνολικό ΣΥΡΙΖΑ είναι αβυσαλλέο το χάσμα μεταξύ εκλογικής δυναμικής και ενεργητικής στήριξης παρά την κινητοποίηση των μαζών στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Όπως έδειξε και η πρόσφατη ψηφορία στη βουλή το «Όχι» εντός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο ενώ σημαντικό μέρος του είναι ευμετάβλητο και αντιστρέψιμο. Όπως και το «Όχι» στο δημοψήφισμα δεν ερμηνεύτηκε ως εντολή για ρήξη έτσι και σε εσωκομματικό επίπεδο η διαφωνία της πλειοψηφίας της Κ.Ε με τη συμφωνία δεν μεταφράζεται αυτόματα σε κίνηση αμφισβήτησης της ηγεσίας.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο σπουδαίος μαρξιστής Πέρι Άντερσον μιλάει για την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ και για μια μειοψηφία του κόμματος που έσωσε την τιμή του. Όπως παρατηρεί, η οργή στον ελληνικό πληθυσμό διογκώνεται, αλλά ο φόβος προς το παρόν υπερτερεί. Και στο στρατόπεδο του φόβου έχουν προσχωρήσει ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, To ερώτημα είναι σε ποιο στρατόπεδο θα βρεθεί τελικά η αριστερή αντιπολίτευση του κόμματος. Μένει να δούμε αν θα δικαιωθεί αυτό που λέγανε παλιά στα πηγαδάκια της Βαλτετσίου: «Έλα μωρέ, ο Παναγιώτης δεν μπορεί να βγάλει την Αριστερή Πλατφόρμα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου