http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/06/blog-post_56.html
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το νέο βιβλίο του Δημήτρη Σωτηρόπουλου «Μοναστήρια της Θεσσαλίας» που θα κυκλοφορήσει, πρώτα ο Θεός, τον Σεπτέμβριο:
“Μα πώς θα πάμε στο Φλαμούρι;”, ήταν το μόνιμο ερώτημα στα χείλη μας, όταν ενημερωθήκαμε πως στο Μοναστήρι δεν καταλήγει καν χωματόδρομος, αλλά ένα δασικό μονοπάτι μισής ώρας περίπου, σε δύσβατη περιοχή. Βλέπετε, για μας τους ανθρώπους των πόλεων, το να τους ζητήσεις να περπατήσουν λίγα χιλιόμετρα μέσα στη φύση, μπορεί αρχικώς να ενθουσιάζει, αλλά μετά προβληματίζει σε τέτοιο βαθμό, που δημιουργείται ένας – τελικά αδικαιολόγητος και αβάσιμος – μεγάλος φόβος!
Μαζί με τον πατέρα μου λοιπόν κι αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στη μέση περίπου του χωματόδρομου (διότι από ένα σημείο και μετά είναι ανηφορικός, γεμάτος κοφτερές πέτρες και δεν ενδείκνυται για συμβατικά αυτοκίνητα) φτάσαμε σε αυτό το σημείο, όπου υπάρχουν πινακίδες με κατατοπιστικούς χάρτες της περιοχής και αρχίζει το μονοπάτι:
Κατηφορικό και σε κάποια σημεία επικίνδυνο για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με πεζοπορία, μας πήρε ακριβώς μισή ώρα για να αντικρύσουμε τη Μονή! Στο ενδιάμεσο, είχαμε απολαύσει μια ανεπανάληπτη πεζοπορία ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, καστανιές και ρεματιές με παγωμένα νερά και ρυάκια, που κυλούσαν μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Ξεκινώντας την κάθοδο για το Μοναστήρι...
...Απολαμβάνουμε την πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα και διασχίζοντας ρεματιές με τρεχούμενα νερά...
Όταν τελικά είδαμε το Μοναστήρι, αισθανθήκαμε απερίγραπτη ικανοποίηση και δέος που εδώ, σε μια τόσο απομονωμένη περιοχή, υπάρχει ένας τέτοιος τόπος προσευχής και κατάνυξης. Ο Γέροντας της Μονής, π. Συμεών, μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε στο παλαιό Καθολικό.
Ξεκουραστήκαμε αρκετά, μα κάποια στιγμή έπρεπε να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο του γυρισμού.
Δύσκολο, γιατί είναι ανηφορικός και μάλιστα απότομος. Και ειδικά στους έχοντες παραπανίσια κιλά, όπως ο γράφων, η δυσκολία μεγαλώνει! Ευτυχώς, ο σταθερός βηματισμός και τα χοντρά ξύλα που είχαμε προμηθευτεί κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, μας βοήθησαν να φτάσουμε στο σημείο όπου υπάρχει το ρέμα.
Είχαμε καλύψει ήδη παραπάνω από τη μισή απόσταση, οπότε ήταν ευκαιρία να βγάλουμε ορισμένες φωτογραφίες και να ξεδιψάσουμε με το τρεχούμενο, παγωμένο νερό που έτρεχε από τις βουνίσιες πηγές. Κάθιδροι, αλλά ικανοποιημένοι, ξαποστάσαμε λίγο για να πάρουμε δυνάμεις και να θαυμάσουμε τη φύση.
Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε. Εδώ το μονοπάτι γίνεται πολύ ανηφορικό και χρειάζονται συχνές στάσεις, για όσους δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση. Όμως, σύντομα θα δούμε μπροστά μας τις πινακίδες που βρίσκονται στην είσοδο της πορείας μας, οπότε παίρνουμε κουράγιο κι ανεβαίνουμε τα τελευταία – απότομα ανηφορικά – μέτρα της.
Η χαρά μας όταν τελικά φτάνουμε στις πινακίδες, είναι μεγάλη! “Δόξα τω Θεώ”, σκεφτόμαστε, “που τα καταφέραμε και φτάσαμε”! Ταυτόχρονα, συλλογιζόμαστε τι είδαμε κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής...περιπέτειας. Τι νιώσαμε, όταν μετά από την κοπιαστική πεζοπορία μπήκαμε μέσα στο Μοναστήρι που ίδρυσε ο Όσιος Συμεών ο μονοχίτων και ανυπόδητος, εδώ, σε αυτή την ερημιά.
Τελικά, με τις σκέψεις αυτές κατηφορίζουμε προς το αυτοκίνητο που έχουμε αφήσει στη μέση του χωματόδρομου Είμαστε κουρασμένοι, αλλά ικανοποιημένοι. Πράγματι, η πεζοπορία και το προσκύνημα στην Ιερά Μονή Φλαμουρίου, ήταν, χωρίς υπερβολή, εμπειρία ζωής!
Ήταν, με λίγα λόγια, μια μεγάλη ευλογία που αξίζει να πάρετε, όσοι βρεθείτε στα όμορφα κι αγιασμένα μέρη του Πηλίου...!
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το νέο βιβλίο του Δημήτρη Σωτηρόπουλου «Μοναστήρια της Θεσσαλίας» που θα κυκλοφορήσει, πρώτα ο Θεός, τον Σεπτέμβριο:
“Μα πώς θα πάμε στο Φλαμούρι;”, ήταν το μόνιμο ερώτημα στα χείλη μας, όταν ενημερωθήκαμε πως στο Μοναστήρι δεν καταλήγει καν χωματόδρομος, αλλά ένα δασικό μονοπάτι μισής ώρας περίπου, σε δύσβατη περιοχή. Βλέπετε, για μας τους ανθρώπους των πόλεων, το να τους ζητήσεις να περπατήσουν λίγα χιλιόμετρα μέσα στη φύση, μπορεί αρχικώς να ενθουσιάζει, αλλά μετά προβληματίζει σε τέτοιο βαθμό, που δημιουργείται ένας – τελικά αδικαιολόγητος και αβάσιμος – μεγάλος φόβος!
Μαζί με τον πατέρα μου λοιπόν κι αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο στη μέση περίπου του χωματόδρομου (διότι από ένα σημείο και μετά είναι ανηφορικός, γεμάτος κοφτερές πέτρες και δεν ενδείκνυται για συμβατικά αυτοκίνητα) φτάσαμε σε αυτό το σημείο, όπου υπάρχουν πινακίδες με κατατοπιστικούς χάρτες της περιοχής και αρχίζει το μονοπάτι:
Κατηφορικό και σε κάποια σημεία επικίνδυνο για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με πεζοπορία, μας πήρε ακριβώς μισή ώρα για να αντικρύσουμε τη Μονή! Στο ενδιάμεσο, είχαμε απολαύσει μια ανεπανάληπτη πεζοπορία ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, καστανιές και ρεματιές με παγωμένα νερά και ρυάκια, που κυλούσαν μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Ξεκινώντας την κάθοδο για το Μοναστήρι...
...Απολαμβάνουμε την πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα και διασχίζοντας ρεματιές με τρεχούμενα νερά...
Όταν τελικά είδαμε το Μοναστήρι, αισθανθήκαμε απερίγραπτη ικανοποίηση και δέος που εδώ, σε μια τόσο απομονωμένη περιοχή, υπάρχει ένας τέτοιος τόπος προσευχής και κατάνυξης. Ο Γέροντας της Μονής, π. Συμεών, μας καλωσόρισε και μας ξενάγησε στο παλαιό Καθολικό. 
Ξεκουραστήκαμε αρκετά, μα κάποια στιγμή έπρεπε να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο του γυρισμού. Δύσκολο, γιατί είναι ανηφορικός και μάλιστα απότομος. Και ειδικά στους έχοντες παραπανίσια κιλά, όπως ο γράφων, η δυσκολία μεγαλώνει! Ευτυχώς, ο σταθερός βηματισμός και τα χοντρά ξύλα που είχαμε προμηθευτεί κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, μας βοήθησαν να φτάσουμε στο σημείο όπου υπάρχει το ρέμα.
Είχαμε καλύψει ήδη παραπάνω από τη μισή απόσταση, οπότε ήταν ευκαιρία να βγάλουμε ορισμένες φωτογραφίες και να ξεδιψάσουμε με το τρεχούμενο, παγωμένο νερό που έτρεχε από τις βουνίσιες πηγές. Κάθιδροι, αλλά ικανοποιημένοι, ξαποστάσαμε λίγο για να πάρουμε δυνάμεις και να θαυμάσουμε τη φύση.
Έπρεπε όμως να συνεχίσουμε. Εδώ το μονοπάτι γίνεται πολύ ανηφορικό και χρειάζονται συχνές στάσεις, για όσους δεν έχουν καλή φυσική κατάσταση. Όμως, σύντομα θα δούμε μπροστά μας τις πινακίδες που βρίσκονται στην είσοδο της πορείας μας, οπότε παίρνουμε κουράγιο κι ανεβαίνουμε τα τελευταία – απότομα ανηφορικά – μέτρα της. Η χαρά μας όταν τελικά φτάνουμε στις πινακίδες, είναι μεγάλη! “Δόξα τω Θεώ”, σκεφτόμαστε, “που τα καταφέραμε και φτάσαμε”! Ταυτόχρονα, συλλογιζόμαστε τι είδαμε κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής...περιπέτειας. Τι νιώσαμε, όταν μετά από την κοπιαστική πεζοπορία μπήκαμε μέσα στο Μοναστήρι που ίδρυσε ο Όσιος Συμεών ο μονοχίτων και ανυπόδητος, εδώ, σε αυτή την ερημιά.
Τελικά, με τις σκέψεις αυτές κατηφορίζουμε προς το αυτοκίνητο που έχουμε αφήσει στη μέση του χωματόδρομου Είμαστε κουρασμένοι, αλλά ικανοποιημένοι. Πράγματι, η πεζοπορία και το προσκύνημα στην Ιερά Μονή Φλαμουρίου, ήταν, χωρίς υπερβολή, εμπειρία ζωής! Ήταν, με λίγα λόγια, μια μεγάλη ευλογία που αξίζει να πάρετε, όσοι βρεθείτε στα όμορφα κι αγιασμένα μέρη του Πηλίου...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου