Περί κομμουνιστικής ηθικής και οι κωλοτούμπες των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Περί κομμουνιστικής ηθικής και οι κωλοτούμπες των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ

Ετούτα τα χρόνια της παρακμής, πολλές φορές ο γράφων καυτηρίασε τις ιδεολογικές και πολιτικές κωλοτούμπες των αστών πολιτικών και των Ερζάτς προοδευτικών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα πάσης φύσεως ατομικά τους συμφέροντα. Πρόκειται για ένα κακόμορφο φαινόμενο του ελληνικού δημόσιου βίου, το οποίο ανέδειξα πριν από πολλά χρόνια, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα της τήρησης ορισμένων κανόνων ατομικής και πολιτικής ηθικής, ιδιαίτερα από τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα (βλ. π.χ. το άρθρο μου: «Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των κομμάτων» («Η Καθημερινή», 5-4-1985).

Στους απλούς κομμουνιστές των περασμένων χρόνων επικρατούσε η λανθασμένη άποψη ότι η έλλειψη πολιτικής ηθικής – ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορούσε την πολιτική, ασυνέπεια, ήταν χαρακτηριστικό του αστικού κόσμου.

Όμως, διαβάζοντας μαθαίνεις – όπως ο γράφων – ότι το αναξιοπρεπές αυτό πολιτικό φαινόμενο επιπολάζει και στους κόλπους του ΚΚΕ, ιδιαίτερα στα χρόνια μετά το περίφημο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Ως προς την θρυλούμενη κομμουνιστική ηθική, στο πεδίο της πολιτικής, είναι πολύ εύγλωττα, τα όσα γράφει η Έλλη Παππά, αναφερόμενη στην 6^η και 7^η Ολομέλεια του ΚΚΕ, που συνήλθαν μετά το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φεβρουάριο του 1956.

Γράφει: «Στο ηθικό επίπεδο, η ευκολία με την οποία τα μέλη εκείνων των ηγεσιών (σ.σ. εννοεί του ΚΚΕ που βρισκόταν κυρίως στην Ρουμανία) περνούσαν από τη μια αντίληψη στην άλλη, αρκεί η κάθε αντίληψη να ερχόταν ως εισαγόμενο είδος από την ΕΣΣΔ και αρκεί η αποδοχή της να τους εξασφάλιζε την παραμονή στην ηγεσία». Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Είδαμε ανθρώπους της κομματικής ηγεσίας να κοιμούνται σταλινικοί και να ξυπνάνε χρουτσοφικοί. Να κοιμούνται χρουτσοφικοί και να ξυπνάνε μπρεζνιεφικοί. Να κοιμούνται μπρεζνιεφικοί και να ξυπνάνε «ανανεωτικοί» και γκορμπατσοφικοί. Να κοιμούνται ανανεωτικοί και γκορμπατσοφικοί και να ξυπνάνε νεοσταλινικοί. Καταπληκτικές μεταμορφώσεις που ανήκουν στην ψυχοπαθολογία του κομμουνιστικού κινήματος».

Ανατέμνοντας γεγονότα, πρόσωπα και κομματικές αποφάσεις, η βετεράνος του κομμουνιστικού ελληνικού κινήματος, φωτίζει αυτή την πολιτική αθλιότητα για την πιο άθλια ατομική κομματική συμπεριφορά γράφοντας: «π.χ. σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών, μεσαίο στέλεχος του κόμματος, που έπαιρνε μέρος στην 6^η (ή στην 7^η) Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής της χρουτσοφικής περιόδου (σ.σ. δηλαδή από το 1953 οπότε πέθανε ο Στάλιν έως την αποκαθήλωση του Ν. Χρουτσοφ από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, το 1964) προσήλθε ως άκρως σταλινικός και ζαχαριαδικός αποφασισμένος να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια τη νομιμότητα του «αρχηγού» και των μεθόδων του. Ανώτερο «ανανεωτικό» στέλεχος τον πήρε ιδιαιτέρως και του είπε: «Ψήφισε τώρα εναντίον του Ζαχαριάδη και να είσαι βέβαιος πως το Κόμμα δεν θα σε ξεχάσει». Πραγματικά το κόμμα δεν τον ξέχασε. Ανήλθε στα ανώτατα αξιώματα…».

Αυτά, και πολλά άλλα σχετικά με παραδείγματα, καταθέτει η σύντροφος του Ν. Μπελογιάννη, καταδικασμένη κι’ αυτή σε θάνατο το 1952 (βλ. το έργο της: «Έλλη Παππά: Μαρτυρίες Μιας Διαδρομής», εκδ. Δ’ «Μουσείο Μπενάκη», Αθήνα 2010, σελ. 168). Διαβάζεις και μελαγχολείς. Διαβάζεις και απορείς. Διαβάζεις και κουνάς το κεφάλι αμίλητος, όταν αναλογίζεσαι πόσο δάκρυ, πόσος πόνος, πόσο αίμα στοίχησε αυτό το κόμμα στον κόσμο της Αριστεράς και όχι μόνο.

Χιλιάδες κομμουνιστές έδιναν τη ζωή τους στα εκτελεστικά αποσπάσματα ζητωκραυγάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ» - και ανάμεσα σ’ αυτούς και ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαγαρυφάλλου -  και τα ηγετικά στελέχη έκαναν αυτό που κάνουν και οι αστοί πολιτικοί: παιχνίδια πολιτικής καριέρας.

Πόσο δίκαιο είχε ο μεγάλος Μαρξ που συνέδεσε τη συμπεριφορά των ανθρώπων, γενικά, με το κοινωνικό τους είναι δηλαδή με το ατομικό τους συμφέρονγράφοντας στα 1859 ότι:  «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά αντίθετα το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους» (Ανάλυση αυτού του θεμελιώδους κοινωνιολογικού και ψυχολογικού «νόμου» βλ. στο έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 45 επ.).

Όσο για το νέου τύπου ανθρώπου, που διακήρυσσε ο μαρξισμός και ο σταλινισμός, ανήκει κι’ αυτό στο χώρο της ουτοπίας!

Πρόκειται για μια εξωανθρώπινη και εξωιστορική διακήρυξη, η οποία συγκρούεται με το χαρακτήρα και τη φύση του ανθρώπου (Για το ζήτημα αυτό βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 91 επ’ όπου τα κεφάλαια: «Η φύση του ανθρώπου και τα τρωτά χαρακτηριστικά του» - «Η φύση του ανθρώπου μέσα από κείμενα» - «Τα πάθη, η ιδιοτέλεια και το καθήκον της αυτοσυντήρησης αποκλείουν τη μαρξική εφαρμογή της ισότητας» - «Η ανθρώπινη ηθική και ο κομμουνισμός».

Αθήνα 28/05/2015

Πολιτικές υποθήκες:

Α. Λασκαράτος: “Οι παλιάνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους, όπως οι σάπιες σταφίδες’’

Γ. Σουρής: ‘’Πουλούσατε την ψήφο σας αντί του αργυρίου, σαν πρόστυχοι ντελάληδες του Αναβρυτηρίου’’

Π. Παπαγαρυφαλλου: ‘’Κοπρίτες είναι τα παράσιτα του δημοσίου που ανταλλάσουν την ψήφο τους με το διορισμό’’

Δημοσθένης: ‘’Προδίδει την πόλη του αυτός που δεν λέει αυτά που πιστεύει;’’

Ευριπίδης: ‘’Άμοιρε κι’ εσύ. Σε περιμένουν δεινά, όμοια με τα δικά μου’’

Ο ίδιος: ‘’Κακιά η Πολιτεία – κακούργοι οι πολίτες’’

Ο ίδιος: ‘’Δεν ανέχομαι σωπαίνοντας να πεθάνω’’

Ο ίδιος: ‘’Άδικο τέλος, όταν πεθαίνεις άδοξα’’

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

ΣΗΜ. Ο γράφων με το ‘’λευκό’’ και την αποχή σαράντα χρόνων δεν πήρε μέρος στη δολοφονία της πατρίδος του.