ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)
Το ποδόσφαιρο ως νέα θρησκεία – ως όπιον των λαών και ως παράγων δημιουργίας ερζάτς εθνικής υπερηφάνιας
Μέσα σε μια ανθρωπότητα που βολοδέρνεται στα προβλήματά της και στα αγκομαχητά της για την επιβίωση – η οποία γίνεται όλο και περισσότερο απάνθρωπη – οι κοινωνίες των ανθρώπων ή μάλλον οι εκμεταλλευτές τους επινόησαν ως καταπραϋντικό τη μπάλα. Τη μπάλα, την οποία ανήγαγαν σε ένα είδος μοντέρνας θρησκείας, η οποία στην πορεία του χρόνου, αυτοί που θα κρατούν κάθε φορά τα ηνία των κορυφαίων «αθλητικών» οργανώσεων, θα έχουν τη δυνατότητα να την αντιπαραθέσουν με τις άλλες θρησκείες.
Για ένα ολόκληρο μήνα, το διαβόητο «Μουντιάλ» του 2014 κράτησε αδιάπτωτο
το ενδιαφέρον δισεκατομμυρίων «φιλάθλων», με τη βοήθεια του ορυμαγδού
της καταιονιστικής προπαγάνδας των ΜΜΕ και των πολιτικών.
Τα πάντα και οι πάντες παραμέρισαν στο διάβα της και οι «ήρωες» και «θεοἰ» με τα διαφημιστικά σωβρακάκια εγκαταστάθηκαν νυχθημερών στα σπίτια, τα γραφεία και τα εργαστήρια των θρησκευτικών οπαδών.
Χρόνια και χρόνια γράφω για τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της θρησκείας του ποδοσφαίρου, την οποία χαρακτηρίζω ως όπιον των λαών και ως κοινωνικό και πολιτικό χλωροφόρμιο.
Τα
όσα διάβασα στο σχετικό ρεπορτάζ του «BHmagazino», της 13 Ιουλίου 2014
επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και την κριτική μου. Διαβάζεις και
ανατριχιάζεις, διαβάζεις και μελαγχολείς, διαβάζεις και αναρωτιέσαι: quo vadis.
Να, λοιπόν, μερικές συνέπειες από το θανατηφόρο και πολυδιεφθαρμένο «άθλημα»:
Γράφει το ρεπορτάζ, αναφερόμενο στο «Μουντιάλ» της 16 Ιουλίου του 1950
και στην ήττα της Βραζιλίας από την ομάδα της Αργεντινής: «Εκείνη την
ημέρα, άνθρωποι μελαγχόλησαν, άνθρωποι αυτοκτόνησαν και εμφανίστηκε συλλογική απόγνωση, ένα συλλογικό εθνικό τραύμα και η ζωή του τερματοφύλακα που δέχθηκε το γκολ άλλαζε για πάντα … Είχε εκδιωχθεί από γήπεδα όπου πήγαινε σαν θεατής, έβλεπε ακόμη και μητέρες να λένε στα παιδιά τους: «Βλέπετε αυτόν τον κύριο; Είναι αυτός που έκανε όλη τη Βραζιλία να κλάψει». «Πέθανε παρίας, μόνος και παραπεταμένος».
Ο ίδιος θα πει: «Στη Βραζιλία η ανώτατη ποινή φυλάκισης ήταν 30 χρόνια. Εγώ καταδικάστηκα ισόβια»
συνειρμικά σου έρχονται οι σκηνές που πέταγαν τους Χριστιανούς στις
αρένες να τους ξεσχίσουν τα λιοντάρια. Η απόγνωση ήταν τόσο μεγάλη και
αβάσταχτη ώστε ένας Βραζιλιάνος συγγραφέας να παρομοιάσει αυτή την ήττα – καταστροφή με την καταστροφή της χιροσίμα με την ατομική βόμβα που έριξαν οι ΗΠΑ για να τη δοκιμάσουν στις ζωές των ανθρώπων.
Προχωρώντας
το ρεπορτάζ, μας πάει στα 1954 στον ποδοσφαιρικό αγώνα Δ. Γερμανίας –
Ουγγαρίας, που έγινε στη Βέρνη της Ελβετίας και στον οποίο νίκησαν οι
Γερμανοί δημιουργώντας το «θαύμα της Βέρνης» και ιδού πως: «Εκείνη την ημέρα έβρεχε … ένα μέλος της αποστολής με το όνομα Αντι Ντάσλερ, ο ιδρυτής της Adidas, κατασκεύασε λίγα πριν από το παιχνίδι, για πρώτη φορά, ειδικά παπούτσια με καρφιά που βοηθούσαν τη σταθερότητα των παικτών της Γερμανίας στο βρεγμένο τερέν».
Ιδού και η απίστευτη συνέπεια αυτής της νίκης «η οποία δημιούργησε την ελπίδα της συλλογικής ανοικοδόμησης της χώρας … με το μαχητικό πνεύμα» και έτσι ξεπεράστηκε «το πεσμένο γερμανικό ηθικό που ήταν στο ναδίρ από την πληγή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου».
Τελειώνω μ’αυτό το εκτεταμένο ρεπορτάζ, από το οποίο μαθαίνουμε ότι στην Κολωνία λειτουργεί Αθλητικό Πανεπιστήμιο (από πότε;), το οποίο δαπανά εκατομμύρια ευρώ και έχτισε 121 αθλητικές εγκαταστάσεις «για παιδιά ηλικίας 10 έως 17 ετών με πολλούς προπονητές».
Θα έλεγα ότι οι Γερμανοί ακολουθούν τα χνάρια και τα διδάγματα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ, το οποίο στο καταστατικό του του 1920 έκανε υποχρεωτικά τα σπορ στη Γερμανία, σύμφωνα με το άρθρο 21 (βλ. Ν. Χάγερ Μπουφίδη: «Οι μεγάλοι άνδρες (Αδόλφος Χίτλερ), Αθήνα 1936, σελ. 237»).
Αυτά δεν έγιναν φυσικά για την … αθλητική ιδέα αλλά για τη διάπλαση και διαμόρφωση γυμνασμένων στρατιωτών, όπως απέδειξε η μετέπειτα πορεία του ναζισμού,
ο οποίος μόλις έσβησε η δάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου το
1936, ο Χίτλερ εξαπέλυσε τα εκατομμύρια των «αθλητών» του εναντίον της
Ευρώπης! (Το γεγονός αυτό καυτηρίασα στο κείμενό μου που έφερε τον
τίτλο: «Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα διεθνοποιημένο ψεύδος», «Πολιτικά
Θέματα», 21-2-1992). Καταλήγοντας – αν και αυτό το θέμα του ποδοσφαίρου
θα πρέπει ν'αποτελέσει αντικείμενο ειδικών κοινωνιολογικών μελετών – θα έλεγα ότι αυτό το «άθλημα» έχει καταλυτικές επιδράσεις στη ζωή των κοινωνικών με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον. Ως προς την Ελλάδα θα έλεγα ότι χρησιμοποιείται ως μπίζνα,
κομπίνα και κάθε λογής ανόμου επιρροής στην οικονομία και την πολιτική.
Αποτελεί το εφαλτήριο και το όχημα της παντοειδούς διαφθοράς.
Γράφοντας αυτά δεν κομίζω γλαύκας στας Αθήνας. Οι πάντες τα ξέρουν όλα και καλύτερα και οι πάντες, ή σχεδόν οι πάντες (που έχουν συμφέροντα) τα υποβοηθούν, τα καλλιεργούν και τα ανέχονται και τα συγκαλύπτουν. Προφανώς όλοι κάτι τρώνε από το βρώμικο παντεσπάνι που λέγεται ποδόσφαιρο το οποίο φτάνει έως και τον πόλεμο μεταξύ λαών και κρατών για ένα γκολ,
όπως αυτό συνέβη στο «Μουντιάλ» του 1970, ανάμεσα στην Ονδούρα και το
Ελ. Σαλβαδόρ (βλ. Ρ. Καπισίνσκι: «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου», εκδ.
«Μεταίχμιο», Αθήνα 2002, σελ. 236, Νεκροί 1.000 «φίλαθλοι»).
Αίμα – χρήμα – ουσίες – διαφθορά – μπίζνες και πολιτική επιρροή συνθέτουν την «αθλητική» ιδέα του ποδοσφαίρου, όπως αυτό καταγγέλθηκε από το 1974 (βλ. π.χ. την έρευνα του Δ. Τσαλαπατή: «εφοπλιστές και ποδόσφαιρο»,
στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», της 25-4-1974 – την έρευνα του περιοδικού:
«φωνή των Συνεταιρισμών», του Ιουλίου 1974 και το άρθρο του εγκρίτου
δημοσιογράφου Α. Παπανδρόπουλο «Η οικονομική σημασία του ποδοσφαίρου» στην «Εστία» της 13-6-2006, όπου σημειώνεται ότι το 2005 «ο κύκλος εργασιών στο χώρο αυτόν ανέρχεται στο ένα τρις ευρώ!») Πρβλ και τα άρθρα μου: «Τα δύο χρυσά πόδια» στα «Πολιτικά Θέματα» της 2-2-2003 και «ο φανατισμός στο ποδόσφαιρο εκμαυλίζει τις μάζες στα ίδια της 16-3-2001»
Συνελόντι ειπείν: Το φετινό «Μουντιάλ» κόστισε στην πεινασμένη Βραζιλία εκατομμύρια ευρώ πολλά από τα οποία τσέπωσαν οι εργολάβοι, όπως έγινε και στους πιο διεφθαρμένους ολυμπιακούς «Αγώνες» στην Ελλάδα του 2004 (βλ. το κείμενό μου: «Τα ολυμπιακά έργα και το Ολυμπιακό Ιδεώδες» στο έργο μου: «Η εθνική μας Παράδοση», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας – Αθήνα 2012, σελ. 133-162).
Έληξε, λοιπόν, και αυτή η διεφθαρμένη εκδήλωση, στην οποία πρωταθλητής ανακηρύχθηκε η Γερμανία – παρουσία της κ. Μέρκελ – η οποία θα τη χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο νέου γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Τα παπαγαλάκια ανά την υφήλιο και την Ελλάδα ψάλλουν ολημερίς και ολονυχτίς το ποδόσφαιρο υφαίνοντας το σάβανο των λαών!
Αθήνα, 05/08/2014
Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)
Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής
Μια εξήγηση του γράφοντος
Γράφω: Για να υπενθυμίζω στους εναλλασόμενους εξουσιαστές ότι δεν είμαι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος.
Για να θυμίζω τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν άδικα για την Ελλάδα, που πρόδωσαν οι σύγχρονοι Εφιάλτες. Γιατί η σιωπή σημαίνει συνενοχή και έγκριση.
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου