La cucaracha, la cucaracha πα-παρα-παρα-παμ-παμ. Υπό αυτούς τους ήχους ξεκινάει η παράσταση της «Κατσαρίδας»
και σε αυτό το ύφος συνεχίζει: δηλαδή γρήγορα και παιχνιδιάρικα!!!! Και λίγα σας λέω, δηλαδή....
Κατσαρίδα
Την παράσταση αυτή, την είδα πρώτη φορά πριν 6 χρόνια, στη σοφίτα του Θεάτρου του Ν.Κόσμου και από τότε ως σήμερα ένα πράγμα άλλαξε (εκτός από την διανομή της, κατά περιόδους): η παράσταση της «Κατσαρίδας» έχει γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα κι έτσι έγινε πολυταξιδεμένη, σαν την ηρωίδα της!!
Τότε, δύο ταλαντούχοι, πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί και παιδικοί φίλοι, αποφασίζουν να φτιάξουν μια παράσταση, απλά, μέσα από αυτοσχεδιασμούς, για ένα απεχθές ζωύφιο. Του δίνουν το όνομα Ιωάννα κι έκτοτε όλη η Αθήνα την λατρεύει, ο Κώστας Γάκης βραβεύεται με το βραβείο Χορν νέου ηθοποιού και η ξέφρενη πορεία της αρχίζει..
Η ηρωίδα μας, λοιπόν, η Ιωάννα, δεν μοιάζει με τις άλλες κατσαρίδες, τις φίλες της. Δεν θέλει να ζει κρυμμένη κάτω από τα πατώματα, θέλει να γράφει ντανταϊστικά ποιήματα στους τοίχους των ανθρώπων και να ταξιδέψει στο φεγγάρι. Όταν η κατσαριδοκοινότητα την εξορίζει, η Ιωάννα, αποφασίζει να πραγματοποιήσει τα τρελά της όνειρα και αρχίζει να ταξιδεύει, ακολουθώντας τις συμβουλές του φίλου της, του ποντικού, και χρησιμοποιώντας εκτός από τον, μέχρι τότε άγνωστο γι αυτή, υπόνομο και διάφορα ΜΜΜ (που δεν είχαν απεργία, φαίνεται....). Έτσι, μέσω Βόρειου Πόλου, με την βοήθεια ενός κοριτσιού, δύο πολικών αρκούδων, μιας χίπισσας πεταλούδας (!) και διαφόρων άλλων και διατηρώντας ακλόνητη την πίστη της παρ’ όλες τις αναποδιές, καταφέρνει να φτάσει στην Αμερική κι από εκεί να σκαρφαλώσει σε ένα πύραυλο και να γίνει η καλύτερη φίλη του αστροναύτη!!!!
Αν νομίζετε ότι σας αποκάλυψα όλη την ιστορία, κάνετε λάθος! Η ιστορία είναι καταιγιστική και όσοι δεν προσέχετε, θα τα βρείτε σκούρα από τους δύο ηθοποιούς!!!
Το κείμενο είναι του Β.Μαυρογεωργίου, η μουσική του Κ.Γάκη, η σκηνοθεσία και των δύο, αλλά φέτος στο «Θέατρο Αθηνών» (στο Σύνταγμα) τον ρόλο του Μαυρογεωργίου έχει πάρει ο, επίσης εξαίρετος ηθοποιός, Δημήτρης Μακαλιάς. Όλους τους, πολυάριθμους, ρόλους αυτού του χειροποίητου μουσικού παραμυθιού, υποδύονται οι δύο ηθοποιοί με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, αλλάζοντας, σαν αστραπή, κουστούμια μπροστά μας, συνομιλώντας με το κοινό, αυτοσχεδιάζοντας με λέξεις που τους δίνουμε και κάνοντάς μας να έχουμε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης!
Πίσω από ένα φαινομενικά απλό παραμύθι, η ιστορία της Ιωάννας εκπέμπει αισιόδοξα μηνύματα ζωής για μεγάλα παιδιά και κυρίως για ενήλικες που δεν έχουν χάσει το παιδί μέσα τους.
Το μόνο που θα μπορούσα να προσάψω σε αυτό το παρεΐστικο και νεανικό μιούζικαλ τσέπης, είναι ότι κάποια τραγούδια θα μπορούσαν να κρατάνε λιγότερο, γιατί, ενώ δεν ήταν μεγάλα, κούραζαν και σε έβγαζαν λίγο έξω από την τρελή δράση.....
Τα σημάδια του Κάιν
Στο θέατρο που γεννήθηκε η Κατσαρίδα, είδα, την εβδομάδα που μας πέρασε, την κοινωνικοπολιτική παράσταση «Τα σημάδια του Κάιν», σε σκηνοθεσία Θ. Χαλκιά. Πρόκειται για μαρτυρίες και περιγραφές περιστατικών βίας. Και ασχολούνται με όλες τις μορφές βίας, τουλάχιστον των τελευταίων 100 χρόνων! Εξαιρετική ιδέα, εξαιρετικές ερμηνείες, πολύ καλές προθέσεις. Η παράσταση ήταν καλή, αλλά δυστυχώς, για κάποιο λόγο, δεν απογειώθηκε....
Στην ίδια σκηνή του Θεάτρου του Ν.Κόσμου, είχα δει, πριν χρόνια, μια παράσταση με σύγχρονες μαρτυρίες γυναικών από τη Μικρά Ασία. Ήταν μια παράσταση-διαμάντι, την οποία, όμως, η φετινή «Τα σημάδια του Κάιν», δεν κατάφερε να φτάσει, αν και η λογική της δεν ήταν μακριά... Ίσως ο σκηνοθέτης έχασε τον στόχο, μέσα στο πλήθος των μαρτυριών που χρησιμοποίησε.
Αναζητώντας τον Αττίκ
Ένα μουσικοθεατρικό θέαμα του Λ.Λιάβα, σε σκηνοθετική επιμέλεια Σ.Σπυράτου και ενορχήστρωση-µουσ. δ/νση του Θοδ.Κοτεπάνου.
Ο Αλ. Μπουρδούµης και ο Άκης Σακελλαρίου υποδύονται τον Αττίκ σε νεαρή και ώριμη ηλικία και εξιστορούν τη ζωή του, κατά κόσμον Κλέωνα Τριανταφυλλίδη, από το Παρίσι -όπου αποφάσισε να εγκαταλείψει την δικηγορία για να γίνει μουσικός- μέχρι τις περιοδείες του στην Ευρώπη και τη «Μάνδρα» του στην πλ.Αμερικής.
Ο Αττίκ μεγαλούργησε σε μια περίοδο δύσκολη για την Ελλάδα, σε συνθήκες χρεοκοπίας, πράγμα που αναφέρεται μέσα στην παράσταση και συνδέεται με τη σημερινή πραγματικότητα! Ακούστηκαν 40 συνολικά τραγούδια, όμως μόνο τα 18 ήταν του ΑΤΤΙΚ (ο οποίος διάλεξε αυτό το ψευδώνυμο για να θυμίζει στους ξένους την Ελλάδα και την Αθήνα!) ενώ τα υπόλοιπα 22 ήταν διαφόρων δημιουργών ελλήνων και ξένων της εποχής.
Η παράσταση είναι ένα εύπεπτο υπερθέαμα φτιαγμένο για ένα ευρύ κοινό, στο οποίο, εξάλλου, απευθύνεται και η παράσταση και γενικά οι παραγωγές του Μπάτμιντον! Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για αυτό το τρίωρο θέαμα όπου τραγουδούν, τρέχουν, χορεύουν και αλλάζουν κουστούμια σε ελάχιστο χρόνο, αλλά, δυστυχώς, δεν ενθουσιάστηκα. Ήταν λίγο κουραστική λόγω της διάρκειας της και σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Πολλά τραγούδια δεν ήταν τραγουδισμένα όπως τα ξέρουμε από τον Αττίκ, δεν απέπνεαν αυτό το γλυκό και ελαφρύ το πνεύμα της εποχής τους, αλλά ήταν πιο μοντέρνα και λίγο «άγρια» αποδομένα. Η προσπάθεια τους ίσως, να μην γίνει ρετρό η παράσταση, δεν ευόδωσε στην εύρεση του Αττίκ.
Ας πούμε, το τόσο αστείο τραγούδι «Δεν σου πάει το πάχος, Δημητράκη» που μόνο και με τα λόγια του γελάς, θεατροποιήθηκε τόσο, που έγινε απλά καρικατούρα και σχεδόν δεν ακουγόταν το πόσο χαρούμενο είναι αυτό το σατυρικό τραγούδι! Ειδικά σε αυτό αισθάνθηκα ότι η σκηνοθέτις θεωρούσε υποχρέωσή της να σκηνοθετήσει τα πάντα, σα να μην έφταναν τα λόγια των τραγουδιών.... Επίσης δεν μου άρεσε η σύμβαση ότι αυτό που βλέπουμε είναι η τζενεράλε, κι όχι παράσταση, αλλά ευτυχώς, δεν είναι κάτι που σου μένει! Η μόνη στιγμή που συγκινήθηκα ήταν όταν η πολύ νέα, Δανάη Στρατηγοπούλου, προσλαμβάνεται στη Μάνδρα και δεν έχει βραδινό φουστάνι και δανείζεται από, την ίδια, την Μαρίκα Κοτοπούλη!
Η Ν.Λοτσάρη και ο Άγγ. Παπαδηµητρίου ήταν νομίζω λίγο πιο κοντά στο πνεύμα εκείνης της εποχής σε σχέση με τις Σ. Κοσκινά και Ευαγγ. Μουµούρη, αλλά αυτό φαντάζομαι ότι εξαρτιόταν πολύ και από τις σκηνοθετικές οδηγίες.
Η παρουσία της Σαπουντζάκη ήταν για να τραβήξει κόσμο; Δεν ξέρω, πάντως το κοινό, σε κάθε εμφάνιση της, αποθέωνε τη Ζωζώ κι όχι την ερμηνεία της... Κάτι που τελικά σε πέταγε έξω από το, κατά τ΄άλλα ομοιογενές, ύφος της παράστασης, όπου όλοι οι ρόλοι μοιράζονταν εξίσου σε όλους τους ερμηνευτές και ο καθένας αποχωρούσε μετά το νούμερο του! Το ίδιο ίσχυε και για τα κουστούμια της Ζωζώς, τα οποία δεν ακολουθούσαν ιδιαίτερα το πνεύμα της εποχής.....
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ από τα προηγούμενα άρθρα (www.attikipress.gr ):
«Το τέλος & η αρχή» Φούρνος
«Αγαπητέ αγαπημένε...» Sui Generis
«Αν αργήσω, κοιμήσου» 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης
«Κοπεγχάγη» Άλφα
«Φόνισσα» Οδού Κεφαλλήνιας
«Αμερικάνικος Βούβαλος» Πορεία
«Ερωτόκριτος» Ακροπόλ
«Caveman» Coronet
«Ωχ... τα νεφρά μου» Studio Κυψέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου