Πολύ όμορφα πράγματα συμβαίνουν.... Πολύ όμορφα πράγματα βλέπουμε και όλα αυτά είναι μεγάλη ανακούφιση στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε... Σας μίλησα στο προηγούμενο άρθρο για την κατάληψη του Θεάτρου Εμπρός από τα μέλη της Κίνησης Μαβίλη (οι σκηνοθέτες: Κ.Κουτσολέλος, Αν.Αζάς, Γκ.Αργυροπούλου, , Γ. Μαυραγάνη, Β.Νούλας, Αργ. Χιώτη και ο σκηνογράφος Γ.Κολιός). Το κλειστό και ερειπωμένο για 5 χρόνια (μετά το θάνατο του Τ.Μπαντή) θέατρο, πριν δύο εβδομάδες απέκτησε πάλι ζωή! Η Κίνηση Μαβίλη (kinisimavili.blogspot.com) πρότεινε μια πιλοτική χρήση του χώρου, διάρκειας 12 ημερών, 12 ωρών ημερησίως, αρχής γενομένης στις 11.11.11, που περιελάμβανε εγκαταστάσεις, μαθήματα θεάτρου, παραστάσεις-περφόρμανς, δείγματα πρόβας, προβολή βίντεο, ομιλίες κ.α.
ο Παπαϊωάννου στην Κατάληψη
Η ανταπόκριση του κόσμου του θεάτρου, αλλά και θεατρόφιλων, ήταν μεγάλη, με αποκορύφωμα την Τρίτη που μας πέρασε στην παρουσίαση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Οι θεατές είχαν γεμίσει όλες τις θέσεις, τα σκαλιά & το πάτωμα του θεάτρου και οι πιο αργοπορημένοι κάθονταν μέχρι και πάνω στη σκηνή! Ο Παπαϊωάννου, καθισμένος κι αυτός κάτω μαζί μας, παρουσίασε βίντεο παλαιών παραστάσεών του: όταν άρχιζε να δημιουργεί μαζί με τους μετέπειτα συνεργάτες του (Στελλάτου, Ζαλμά, Κουμεντάκη) στην κατάληψη που είχαν κάνει φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών σε κτίριο της 3ης Σεπτεμβρίου (μέγαρο του γιατρού Φωτεινού). Και εκείνη η κατάληψη είχε ξεκινήσει μια συμβολική ημερομηνία (17/11/1998) και έληξε τουλάχιστον μια δεκαετία μετά, λόγω αμφίβολης στατικότητας του κτιρίου.
Σε αυτή την κατάληψη, που λειτουργούσε ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος καλλιτεχνών με εργαστήρια και ήταν ταυτόχρονα χώρος εκθέσεων, συναυλιών, παραστάσεων, γεννήθηκε και στεγάστηκε αρχικά η Ομάδα Εδάφους, η οποία στο ευρύχωρο σαλόνι του κτιρίου πραγματοποίησε τις πρόβες και τις πρώτες παραστάσεις της. Τη δεύτερη παράσταση, μάλιστα, της Ομάδας Εδάφους παρακολούθησαν η Μελίνα Μερκούρη κι ο Μάνος Χατζιδάκις.
Στην τωρινή θεατρική κατάληψη του Εμπρός, ο Παπαϊωάννου, σαν επίτιμος καλεσμένος παρουσίασε αποσπάσματα από εκείνες τις παραστάσεις, στις οποίες είδαμε στοιχεία τα οποία επαναλαμβάνονται και στις μετέπειτα παραστάσεις του (η Μήδεια, το νερό, ο γαλάζιος Νάρκισσος που έγινε γαλάζιος έρωτας στην τελετή έναρξης, τα άσπρα βαμμένα σώματα βασικό στοιχείο του χορού Μπούτο, το παράθυρο που απεικονίζει διαφορετικές φάσεις του ουρανού, το φως που δείχνει ότι κάποια πόρτα άνοιξε...). Αποκορύφωμα της παρουσίασης ήταν η παράσταση «Σαπφώ» (με τον ίδιο στον ομώνυμο ρόλο) την οποία παρακολουθήσαμε ολόκληρη και συγχρόνως ο Παπαϊωάννου ανέλυε, εξηγούσε και ανέφερε και τις πηγές έμπνευσης για τον κάθε χαρακτήρα του έργου. Ήταν μια εξαιρετική παράσταση, όχι χορού αλλά μιμικής, και δε με ενόχλησε καθόλου η πολύ αργή ροή της! Θα έλεγα ότι απλά με μάγεψε και με πήρε μαζί της...
Όλη η μετέπειτα πορεία του καλλιτέχνη και η αδιαμφισβήτητη θεσμική του καταξίωση θα πρέπει να γίνει αφορμή για την επίσημη αναγνώριση ενός συστήματος μορφών στο περιθώριο της κοινωνικής νομιμοποίησης, όπως είναι οι καλλιτεχνικές καταλήψεις!
Στο Υπόγειο του Νέου Κόσμου
Επίσης ενθουσιασμένη βγήκα και από δύο παραστάσεις που παίζονται στον κάτω χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Συγγρού-Φιξ). Δύο παραστάσεις που σχεδόν μοιράζονται το ίδιο σκηνικό και είναι αποτέλεσμα πολύς δουλειάς, νέων ανθρώπων. Η «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη παίζεται Δευτερότριτα και τις υπόλοιπες μέρες το «Τhe Pillowman» του Ιρλανδού Μάρτιν Μακ Ντόνα.
Η Λούλα Αναγνωστάκη, δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής, αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Πραγματεύτηκε τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, πραγματεύεται τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου. Στο έργο δύο αδέρφια εγκλωβισμένα στο σπίτι τους, ίσως ασφαλή, μέχρι ο έξω κόσμος να εισβάλει στον μικρόκοσμο τους. Αμέτοχοι στα γεγονότα της έξω πραγματικότητας, αλλά γι’ αυτό συμμέτοχοι. Η πολύχρωμη και πολύβουη παρέλαση θα διαπιστώσουν πως δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές ότι η αδιαφορία και η μη συμμετοχή στα κοινά είναι μια καταστρεπτική πράξη μια και οι πράξεις μας έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Να αναφέρω εδώ ότι η Λ.Αναγνωστάκη εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ("Η διανυκτέρευση", "Η πόλη", "Η παρέλαση"), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν.
Φέτος, ο ηθοποιός Ένκε Φεζολλάρι στην παρθενική του σκηνοθεσία, καταφέρνει να μας δώσει δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τους επίσης νέους Μάνο Καρατζογιάννη και Βασιλική Τρουφάκου, σε έναν άδειο χώρο, φωτισμένο από τον Σάκη Μπιρμπίλη. Ένα έργο δύσκολο (ρίξτε του, ίσως, μια ματιά πριν πάτε), πολιτικό (αν και άχρονο), συμβολικό και τόσο σύγχρονο... Μια παράσταση που σε βάζει να σκεφτείς πολλά, βγαίνοντας από την αίθουσα.
Πολύ φοβάμαι ότι ο χώρος δε θα φτάσει για να μιλήσω για τον επίσης εξαιρετικό Pillowman, οπότε για να μην σας πω λιγότερα από όσα αξίζει αυτή ή παράσταση-μάθημα υποκριτικής, σας παραπέμπω στο επόμενο άρθρο.... :-)
FilmSpirit του Χρήστου Μωραΐτη
Black In!
Θυμάμαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό όταν ακόμα ήμουν μαθητής της πέμπτης δημοτικού. Τα καλοριφέρ μισοανάβαν και τα τζάμια είχαν γεμίσει πάχνη από τις παιδικές ανάσες, που μέσα στα μπουφάν τους, πάλευαν να παρατείνουν το χουχούλιασμα του κρεβατιού, αλλά και να ξεφύγουν από την ανατριχίλα του Γενάρη. Κάποια στιγμή ο καθηγητής, παλεύοντας να εξηγήσει τι είναι αυτό που όταν βάλουμε το δάχτυλο στην πρίζα μας κάνει τα μαλλιά «ala Trifonas», ανέφερε τη φράση black out! Τότε ο εξυπνάκιας συμμαθητής, που πρώτος φορούσε αερόσολo και είχε members card στη Benetton, γυρίζει και λέει στον έγχρωμο συμμαθητή μας: «Δεν ακούς; Βγες έξω»! Ενώ θα περίμενε κανείς το τσούρμο να σκάσει στα γέλια, κανείς δεν είπε το παραμικρό, παρά όλοι κοίταξαν τον μαύρο Edward και μετά το δάσκαλο, ο οποίος καθόταν σα μαλάκας. Αυτή ήταν μια από τις στιγμές που εγώ κατάλαβα ποιος δεν θέλω να είμαι στη ζωή. Και έκανα την πρώτη μου επανάσταση: σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα της αίθουσας. Πριν βγω, ο δάσκαλος με ρώτησε «γιατί φεύγεις»; Και εγώ του απάντησα «Γιατί είμαι άσπρος…!». Το ένα μετά το άλλο όλα τα παιδιά αποχώρησαν και σε λίγα λεπτά στην αίθουσα είχαν μείνει οι δυο μαλάκες (ο μικρός και ο μεγάλος!) και ο Edward! Έκτοτε ο Edward πέρασε ζωή και κότα, ο δάσκαλος άκουγε Χρήστος και τον έσπαγε κρύος (ιδρώτας) και δανειζόμουν για πλάκα το game boy του Γιαννάκη! Αν δεν καταλάβατε τι θέλω να πω, δείτε την ταινία «Υπηρέτριες» μήπως και πάρετε πρέφα:
Αμερικανικός Νότος, 1962. Η 22χρονη Σκίτερ επιστρέφει από το κολέγιο, αποφασισμένη να γίνει συγγραφέας, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας της, που προτιμά να τη δει παντρεμένη. Σύντομα θα πάρει μια απόφαση, που θα αναστατώσει όχι μόνο τις ζωές των δικών της ανθρώπων, αλλά και ολόκληρη την κακομαθημένη κωμόπολη Τζάκσον: να πάρει συνεντεύξεις από τις έγχρωμες γυναίκες που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φροντίδα εύπορων οικογενειών της περιοχής. Η πρώτη που ανοίγει την καρδιά της είναι η Έιμπελιν, η υπηρέτρια της καλύτερης φίλης της Σκίτερ, κάτι, που όμως αρχικά θα προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της κλειστής τους κοινότητας. Αναπάντεχη επιτυχία στο καλοκαιρινό αμερικανικό box office, με σίγουρες υποψηφιότητες για Όσκαρ το όμορφο φιλμ του Τέιτ Τέιλορ. Και να σκεφτεί κανείς ότι το ομώνυμο βιβλίο της Κάθριν Στόκετ απορρίφθηκε 60 φορές πριν από την κυκλοφορία του το 2009. Η κινηματογραφική του μεταφορά, όμως, γλυκαίνει τα μάτια και την ψυχή.
Σκηνοθεσία: Τέιτ Τέιλορ. Με τις: Έμα Στόουν, Βαϊόλα Ντέιβις, Οκτάβια Σπένσερ.
Σκηνοθεσία: Τέιτ Τέιλορ. Με τις: Έμα Στόουν, Βαϊόλα Ντέιβις, Οκτάβια Σπένσερ.
Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας:
Ο Ξεναγός
Η ανεξάρτητη παραγωγή του πρωτοεμφανιζόμενου Ζαχαρία Μαυροειδή προμηνύεται μια ενδιαφέρουσα εκδοχή των νεανικών ταινιών με φόντο την Αθήνα, καθώς ο ήρωάς της παλεύει με τα προσωπικά του αδιέξοδα μεταξύ δουλειάς και μιας φίλης που τον βλέπει όλο και λιγότερο σαν φίλο. Η δουλειά του Ιάσονα είναι να ξεναγεί στην πόλη φοιτητές αρχιτεκτονικής από όλη την Ευρώπη, οι οποίοι έχουν περίεργες απαιτήσεις, όπως να επισκεφτούν ένα νεκροταφείο παρά να ξεναγηθούν στην Ακρόπολη. Σ’ αυτές τις απαιτήσεις προστίθεται και η εμφάνιση της κολλητής του από τα φοιτητικά χρόνια, μια παρουσία που ανακινεί την αναζήτηση της σεξουαλικής του ταυτότητας. Ο πρωταγωνιστής Μιχάλης Οικονόμου, ένα από τα τηλεοπτικά «Άγρια Παιδιά», είχε βραβευτεί πέρυσι με το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν» για το ρόλο του στο θεατρικό «Σφαγείο».
Σκηνοθ.: Ζαχαρίας Μαυροειδής. Με τους Μιχάλη Οικονόμου, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κάθριν Σάκφιλ.
Σκηνοθ.: Ζαχαρίας Μαυροειδής. Με τους Μιχάλη Οικονόμου, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κάθριν Σάκφιλ.
Tungsten
Αν έχετε ξεχάσει τη χημεία, το βολφράμιο (tungsten) είναι το 74ο στοιχείο με σύμβολο W και χρησιμοποιείται σε ηλεκτρικές εφαρμογές. Ιδανικός τίτλος για το ασπρόμαυρο ανεξάρτητο ντεμπούτο του Γιώργου Γεωργόπουλου (έχει σκηνοθετήσει διαφημιστικά και ντοκιμαντέρ), που εκτυλίσσεται σε μια Αθήνα η οποία μετά τις αλλεπάλληλες διακοπές ρεύματος λόγω απεργίας βυθίζεται σε γενικό μπλακάουτ. Οι τρεις ιστορίες –για έναν χρεωμένο ελεγκτή εισιτηρίων, ένα ζευγάρι πριν από το χωρισμό, και δυο περιπλανώμενους εφήβους– διασταυρώνονται και τελικά κορυφώνονται με άξονα το θέμα της βίας. Αυτό το δυσοίωνο αστικό δράμα, που χρησιμοποιεί μεταφορικά την έλλειψη ηλεκτροδότησης και μιλάει για την αναπαραγωγή της βίαιης συμπεριφοράς, έχει κάνει μια μικρή βόλτα από διεθνή φεστιβάλ και ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Σκηνοθ.: Γιώργος Γεωργόπουλος. Με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Τάσο Νούσια, Όμηρο Πουλάκη.
Σκηνοθ.: Γιώργος Γεωργόπουλος. Με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Τάσο Νούσια, Όμηρο Πουλάκη.
Το Σπίτι των Ονείρων
Με πρωταγωνιστικό ρόλο και στο "Κορίτσι με το Τατουάζ", η φετινή χρονιά εξελίσσεται «τρομακτικά» για τον Ντάνιελ Κρεγκ. Εδώ υποδύεται τον Γουίλ Άτεντον, επιτυχημένο στέλεχος εκδοτικής εταιρείας, ο οποίος παραιτείται από τη δουλειά του στη Νέα Υόρκη και μετακομίζει με τη γυναίκα του (Ρέιτσελ Βάις) και τις δύο τους κόρες σε ένα πανέμορφο σπίτι της Νέας Αγγλίας. Σύντομα, όμως, θα ανακαλύψει με τη βοήθεια μιας γειτόνισσας (Ναόμι Γουότς) ότι εκεί είχαν δολοφονηθεί στο παρελθόν μια μητέρα με τα παιδιά της, πιθανότατα από τον σύζυγο της οικογένειας, ο οποίος επέζησε. Ο έξι φορές υποψήφιος για Όσκαρ Τζιμ Σέρινταν ("Το Αριστερό μου Πόδι", "Εις το Όνομα του Πατρός") βουτάει πρώτη φορά στα βαθιά νερά της ταινίας τρόμου.
Σκηνοθ.: Τζιμ Σέρινταν. Με τους Ντάνιελ Κρεγκ, Ρέιτσελ Βάις, Ναόμι Γουότς.
Happy Feet 2 (3D)
Πέντε χρόνια μετά την οσκαρική βράβευσή του για το καλύτερο animation, ο Ελληνοαυστραλός Τζορτζ Μίλερ (του «Μαντ Μαξ») ταξιδεύει ξανά στη χώρα των αυτοκρατορικών πιγκουίνων για να συναντήσει τον άθλιο τραγουδιστή, αλλά ασυναγώνιστο χορευτή Μαμπλ. Αφού εκείνος βρήκε τελικά το ταλέντο του, σειρά τώρα έχει ο γιος του Έρικ, ενώ την ίδια στιγμή μια απροσδόκητη απειλή αναγκάζει ολόκληρη τη φυλή του Μαμπλ να ενωθεί και να βάλει τα δυνατά της για να επιβιώσει. Χωρίς τις φωνές των Νικόλ Κίντμαν και Χιου Τζάκμαν, το σίκουελ υποδέχεται την τραγουδίστρια Πινκ και το δίδυμο των Ματ Ντέιμον και Μπραντ Πιτ.
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου