ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Ολόκληρο το Προεδρικό Διάταγμα 182 του 1978, που παρέχει ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΕΣ στο Κ.Ι.Σ!!!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/182-1978.html


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από τον Μάρτιο του 2010 (δείτε εδώ) έχουμε δημοσιεύσει τα συγκλονιστικά στοιχεία που εμπεριέχει το άρθρο και παρά τις συνεχείς απειλές για να το κατεβάσουμε, ΤΟ ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ για να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος κάτι που ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό: Πως δηλαδή, το Κ.Ι.Σ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) λειτουργεί ως ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ εντός της ελληνικής επικράτειας...και με το Νόμο!!!


Επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν την προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με το σκάνδαλο της είσπραξης φόρων από το ΚΙΣ με Προεδρικό Διάταγμα, σήμερα φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας τον σχετικό Νόμο, όπως δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ):



Βλέπουμε λοιπόν πως:

- Μέλη της Κοινότητας είναι "αυτοδικαίως" όλοι οι Εβραίοι της Αθήνας (τότε) {ΕΓΓΡΑΦΟ 1}.

- Υποχρεούνται να καταβάλουν ηθικά και υλικά, "για την επίτευξη των σκοπών της Κοινότητας" (ΕΓΓΡΑΦΟ 1).

- Ο ετήσιος φόρος ονομάζεται Πέτσια και καταβάλλεται από όσους έχουν συμπληρώσει το 21ο έτος της ηλικίας τους, με ορισμένες εξαιρέσεις (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Επίσης, φορολογούνται το τυρί, το κρασί, η ζάχαρη κλπ μέσω άλλης εισφοράς, της Γκαμπέλλα (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Άλλοι φόροι έχουν να κάνουν με το Πάσχα, καθώς και με όλες τις κοινωνικές τελετές (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Φορολούνται επίσης οι δωρέες προς την Κοινότητα (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).



- Τέλος, εισπράττουν φόρους ακόμα και από τις Κρατικές επιχορηγήσεις για κοινωφελείς σκοπούς (ΕΓΓΡΑΦΟ 2)!

Από αυτές τις εισφορές δεν μπορεί να γλιτώσει κανείς εγγεγραμμένος στην Κοινότητα Εβραίος: Πρέπει να καταθέσει ένσταση (!!!) εναντίον της Πέτσια και μετά, αν στα επόμενα 2 χρόνια διαγραφεί από την Κοινότητα, απαλάσσεται (ΕΓΓΡΑΦΟ 5)!

Στο Διάταγμα υπάρχουν και άλλες ρυθμίσεις σχετικές με τη διαδικασία εκλογών,τα επίτιμα μέλη κλπ (ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΓΓΡΑΦΑ).




Διαβάστε τα υπογραμμισμένα με κόκκινο σημεία που αναφέρονται στο θέμα της φορολόγησης.

ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ,ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ.

Και βέβαια,καλούμε όλους τους Έλληνες του Διαδικτύου να διαδώσουν τα συγκλονιστικά αυτά ντοκουμέντα, που περίτρανα αποδεικνύουν πως ΤΟ ΙΔΙΟ το Ελληνικό Κράτος έχει δώσει στους «Ελληνοεβραίους» του Κ.Ι.Σ αρμοδιότητα...ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ!!!

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετανοίας.(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

http://www.diakonima.gr/2014/12/20/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC-%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-2/ 
Απόσπασμα από το βιβλίο «Άσκηση” του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύουμε αναφέρονται επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.
Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετούν την η σ υ χ ί α. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σε όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και από αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατοῡντα καί ζητοῡντα νά μάς καταπιή» (“ Πέτρ. ε” 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής από τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό, απ΄όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.
Δεύτερη πράξη θεωρείται η ν η σ τ ε ί α. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής – η γαστριμαργία – ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη. Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετανοίας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας; Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νηστεύει – και μάλιστα παρατεταμένα – ποιος θα προφασιστεί αδυναμία ή άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκρατείας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλογων ορέξεων.
Την α γ ρ υ π ν ί α, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες. Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ικανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, διακρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκηση απαιτεί. Η αγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυπνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητική εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα εφ΄όσον «νοῡς ορᾶ καί νοῦς ακούει» και εκλέγει και εκτελεί.
Τέταρτη και πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την π ρ ο σ ε υ χ ή και την ψ α λ μ ω δ ί α. Πράγματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δύο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντική αυτή παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της «κατά μόνας» προς το Θεό συνομιλίας. Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς «τόν δυνάμενον σῴζειν» Χριστό, το Θεό μας. Η ψ α λ μ ω δ ί α χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών. Με την υμνολογία επιτελείται εορταστικότερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσιμο από το λαό.
Έκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την α ν ά γ ν ω σ η και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή. Ο λόγος τους Κυρίου μας «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου» αυτό σημαίνει: Να μάθει και να κατανοήσει τις εντολές μου το θέλημά μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός «ἐστιν ό ἀγαπῶν με». Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικότερα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλείπεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρμογή του. «Ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός» (Ψαλμ α” 2). Μια από τις σπουδαιότερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του «ὠρυομένου ὡς λέοντος» εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να «μή ἀγνοώμεν τά νοήματα αὐτοῦ» (πρβλ Β” Πετρ. α” 21). Επειδή οι φίλοι και δούλοι του Θεού «οὐκ ἰδίῳ θελήματι ἀλλά Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενοι ἐλάλησαν καί ἔγραψαν» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμου που ασίγαστα διεξάγουμε.
Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την ε π ε ρ ώ τ η σ η  τ ω ν  ε μ π ε ί ρ ω ν για κάθε λόγο και πράξη. Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει ή αυταρέσκεια και η απειρία. «Τοῖς ταπεινοῖς» δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του. Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε «μήτε θαρρεῖν, μήτε ἀπογιγνώσκειν» απ” όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα.
Πηγή:  tokandylaki.blogspot.gr

Χριστούγεννα, χωρίς Εξομολόγηση; Δεν γίνεται!!!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_408.html



Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;
Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας.


Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ;
Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;
Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.
Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών.

Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;
Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;
Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;
Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;
Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;
Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

ΠΗΓΗ 

To αίμα της Θεοτόκου (συγκλονιστικό περιστατικό!)

http://www.diakonima.gr/2014/12/19/to-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85/
Βρισκόμαστε στα 1922. Η επανάσταση του ’17 στη Ρωσία έχει οριστικά επιβληθεί. Οι ερυθροί παρτιζάνοι (κομμουνιστές αντάρτες) νίκησαν τους λευκούς (τσαρικούς αντάρτες) και έπέ6αλαν νέα τάξη πραγμάτων, καταργώντας έθιμα και παραδόσεις.
Στο χωριό Τοργίνσκ, πολύ κοντά στην πόλη Νερτσίνσκ, έκλεισαν τον ενοριακό ναό και κάρφωσαν με σανίδες τις πύλες του. Ήταν ένας ναός φημισμένος σ’ όλη την περιοχή Ζαμπαϊκάλ, για μια θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι κοζάκοι, αλλά και οι ξένοι.
Ο ναός πανηγύριζε στις 8 Ιουλίου. Πλήθος πιστών συνέρρεε απ’ όλη την περιοχή. Μετά την Παράκληση, έβγαιναν όλοι από τον ναό και λιτάνευαν την ιερή εικόνα στα γύρω χωριά. Τώρα όμως δεν γίνεται πιά λιτανεία, γιατί η νέα εξουσία έχει σφραγίσει την εκκλησία.
Εκείνη τη χρονιά είχε πέσει φοβερή ξηρασία στην περιοχή Ζαμπαϊκάλ. Η γη άνοιξε από τη ζέστη, και στέρεψαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα πηγάδια. Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και μαράθηκαν σαν να είχε περάσει φωτιά. Τα σπαρτά στους κάμπους ξεράθηκαν.
Πλησίαζε η 8η Ιουλίου, που άλλοτε πανηγύριζε η Παναγία του Τοργίνσκ. Την παραμονή, στη λαϊκή συνέλευση του Τοργίνσκ, οι ασπρογένηδες γέροι κοζάκοι άκουγαν σκυθρωποί τον Στέφανο Καμένστσικωφ, πρώην κόκκινο παρτιζάνο και τώρα γραμματέα του χωρίου να φλυαρεί:
– Λοιπόν σύντροφοι, είπε συμπερασματικά ο γραμματέας, πιστεύετε πως έχουμε ξηρασία, επειδή απαγόρευσε η εργατική εξουσία να λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας! Επειδή απαγόρευσε στους ελεεινούς παπάδες να ζαλίζουν τον λαό, κι επειδή κάρφωσε με σανίδες την εκκλησία!
– Ακριβώς! συμφώνησαν όλοι.
– Στέφανε! φώναξε ένας παλιός επίτροπος του ναού του Τοργίνσκ. Εφέτος επιθυμούμε να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας στους αγρούς μας. Τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τους υπευθύνους.
– Καλά σύντροφοι. Αφού επιμένετε τόσο πολύ, θα ενεργήσω σύμφωνα με την επιθυμία σας. Πάντως μην περιμένετε βροχή. Έτσι θα καταλάβετε στην πράξη ότι Θεός δεν υπάρχει.
Η αίτηση έγινε από τον γραμματέα, και η απάντηση ήρθε θετική από τα μέλη της G.P.U. Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή.
Την επομένη το πρωί πλήθος λαού είχε κατακλύσει τον ναό και τον γύρω χώρο. Κατέφθασαν όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους, ενώ οι κωδωνοκρουσίες συμπλήρωναν τον εορταστικό τόνο της ημέρας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε η παρουσία των πρακτόρων της G.P.U. με τα κασκέτα και το ειρωνικό τους ύφος.
Σε λίγο λευκογένειοι κοζάκοι βγήκαν απ’ τον ναό κρατώντας το βαρύ κιβώριο με την εικόνα της Θεοτόκου. Ακολουθούσαν οι ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους.
Ο λαός γονάτισε. Όλων τα μάτια ήσαν δακρυσμένα. Η μεγάλη εικόνα με τα πολύτιμα πετράδια και τα ακτινοβόλα μάτια της Θεοτόκου περνούσε μπροστά από τους πιστούς.
Κάποια στιγμή αυτά τ’ ακτινοβόλα μάτια συναντήθηκαν με το βλοσυρό βλέμμα του Καμένστσικωφ και τον συγκλόνισαν. Ένοιωσε πως τον κοίταζαν στα μύχια της ψυχής του. Έκανε όμως τον αδιάφορο. Διόρθωσε το κασκέτο του κι άρχισε να καπνίζει.
Η Παράκληση είχε αρχίσει, και ο πολιός π. Ιωάννης πρόφερε αργά και καθαρά τις αιτήσεις:
— Δος υετόν τη διψώση γη, Σώτερ!
Πόσο λαχταρούσαν άνθρωποι και φύση την ευεργετική βροχούλα! Ο ανυπόφορος καύσωνας την ώρα έ- κείνη έφθανε μέχρι τρέλλας. Οι ιερείς ράντιζαν με το αγιασμένο νερό το κιτρινισμένο σιτάρι και την κατάξερη γη.
Μέχρι το βράδυ λιτάνευσαν την εικόνα της Θεοτόκου σ’ όλα τα χωράφια κι έκαναν αδιάκοπες παρακλήσεις, ενώ το πλήθος ακολουθούσε ακούραστο σε λόφους, σε δρόμους, σε πλαγιές.
Ο Καμένστσικωφ, καβάλα στ’ άλογό του, χαμογελούσε ειρωνικά. Κάποια στιγμή πέταξε το τσιγάρο και μουρμούρισε θυμωμένος:
– Θα σας δείξω εγώ ποιός είναι ο Χριστός και η Παναγία σας.
Τώρα η λιτανεία πλησίασε στα σπίτια του χωρίου Τοργίνσκ. Στη μέση ακριβώς βρισκόταν το σπίτι του Καμένστσικωφ. Στην πόρτα περίμενε ευλαβικά η ηλικιωμένη μητέρα του.
– Γριά! της φώναξε. Μην τολμήσεις να βάλεις στην αυλή μας αυτή την τσιγγάνα!
– Τι λόγια είναι αυτά, Στέφανε! Τρελλάθηκες; διαμαρτυρήθηκε εκείνη.
Στο μεταξύ παρουσιάστηκαν στον ουρανό συννεφάκια, που διαρκώς μεγάλωναν. Κάποια στιγμή ο ιερέας στάθηκε για τη συνηθισμένη δέηση. Τότε ο Στέφανος, κατακόκκινος, έτρεξε κοντά του φωνάζοντας:
– Φτάνει πιά η κωμωδία! Σύντροφοι, κυκλώστε αυτή την παλιοκασέλα! Τώρα θα σας δείξω πως δεν υπάρχει Θεός και Παναγία.
Και λέγοντας αυτά, έπιασε τον π. Ιωάννη από τα γένεια και τον έσπρωξε με ορμή. Ο λευκασμένος λευίτης κυλίστηκε στη γη, ενώ ο χρυσός σταυρός που κρατούσε γλύστρησε από το χέρι του. Ο Καμένστσικωφ κλώτσησε με τη μπότα του τον σταυρό κι ύστερα τράβηξε το καυκασιανό του σπαθί και χτύπησε μ’ όλη του τη δύναμη το πλαίσιο της εικόνας.
Ο κόσμος ταράχτηκε. Μεσολάβησε μια στιγμή, και
υστέρα ακούστηκαν κραυγές:
– Αίμα, αίμα!
– Θαύμα, θαύμα!
Ο Στέφανος κοίταξε τριγύρω αγριεμένος. «Γιατί φωνάζουν;» αναρωτήθηκε.
– Στέφανε! φώναξε έξαλλη η μητέρα του. Αμαρτία θανάσιμη! Κοίτα τη Δέσποινα!
Έριξε μια ματιά στην εικόνα και πάγωσε. Από το δεξί μάγουλο της Θεοτόκου έτρεχε αίμα σταγόνα-σταγόνα. Έτρεχε προς τα κάτω και πορφύρωνε το ασημένιο της πουκάμισο.
Ξαφνικά, σαν με ξένη φωνή, φώναξε ο ίδιος ο Καμένστσικωφ:
– Δάκρυα, δάκρυα!
Από τα μεγάλα μάτια της Παναγίας έτρεχαν μεγάλα, καθαρά σαν διαμάντια δάκρυα. Κι αμέσως άρχισε να πέφτει από τον ουρανό η ευλογημένη βροχή.
Τρεις ημέρες έβρεχε συνέχεια. Η ποτιστική βροχή έπεφτε ακατάπαυστα στη διψασμένη γη, κι εκείνη ρουφούσε με απληστία το ζωογόνο νερό. Την τέταρτη μέρα ανέτειλε στον ουρανό ένας ολόλαμπρος ήλιος. Έλαμψε δείχνοντας στους ανθρώπους το θαύμα της ζωής και της ανακαινίσεως.
Η Παναγία του Τοργίνσκ είχε κάνει το θαύμα της. Τα μέλη της G.P.U., ταπεινωμένα για το πάθημά τους, σφράγισαν και πάλι την εκκλησία και απήγαγαν την ιερή εικόνα σε μια μακρινή πόλη.
Το μεγαλύτερο όμως θαύμα συντελέστηκε στον Καμένστσικωφ, στον άθεο εκείνο μπολσεβίκο. Η Παναγία με το αίμα και το δάκρυ της πότισε την άπιστη αλλά διψασμένη ψυχή του, κι εκείνη δεν άργησε να καρποφορήσει την πίστη και τη μετάνοια..
Πέρασαν χρόνια. Μια φθινοπωρινή νύχτα του 1930 μπήκε αθόρυβα στο Τοργίνσκ ένα μικρό έφιππο απόσπασμα από λευκούς παρτιζάνους. Στο κέντρο του χωριού σταμάτησαν, έβγαλαν τα κασκέτα τους και σταυροκοπήθηκαν. Ο αρχηγός, με σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή, άρχισε να λέει:
— Στο σημείο αυτό, σύντροφοι, υψωνόταν άλλοτε ο φημισμένος ναός της Παναγίας του Τοργίνσκ. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε, παρά αυτό το μαύρο οργωμένο χωράφι. Πριν οκτώ χρόνια ήμουν αυτόπτης μάρτυς του τελευταίου θαύματος που έκανε η χάρη της. Από την η- μέρα εκείνη, συγκλονισμένος για την ανήκουστη ιεροσυλία μου στην άγια εικόνα της, δεν εύρισκα ανάπαυση πουθενά. Εκείνα τ’ ακτινοβόλα μάτια, εκείνο το ζωντανό αίμα και τα δάκρυα στο πρόσωπο της, με παρακολουθούσαν παντού. Κι αυτά έγιναν η αιτία της μεταστροφής μου. Εγώ, ο Στέφανος Καμένστσικωφ, ο άθεος μπολσεβίκος και διώκτης της ‘Ορθοδοξίας, έγινα τώρα πιστός χριστιανός. Τώρα, αγαπητοί μου, όπως γνωρίζετε, η σοβιετική εξουσία έχει προκηρύξει τεράστια αμοιβή για το κεφάλι μου, καθώς και για τα δικά σας. Τώρα έχουμε καταλάβει όλοι τι σημαίνει ρωσική πραγματικότητα, και τι σημαίνει να σηκώνεις τον σταυρό του Κυρίου.
Ο Στέφανος σώπασε. Σπηρούνισε τ’ άλογο του και ξεκίνησαν όλοι για το πατρικό του σπίτι. ‘Επιθυμούσε ν’ ανταμώσει τη μητέρα του ύστερα από οχτώ χρόνια χωρισμού. Μπήκε στην αύλή και προχώρησε στον εξώστη, χωρίς να γνωρίζει ότι τον παραμονεύει ο θάνατος.
Τ’ ακτινοβόλα όμως μάπα της Παναγίας τον παρακολουθούσαν και θ’ αποσοβούσαν ιόν κίνδυνο. Τα σανίδια έτριξαν κάτω από τα πόδια του. Σήκωσε το μάνταλο και χτύπησε δυνατά.
– Ποιος είναι; ακούστηκε μια φωνή.
– Εγώ, μητέρα, ο Στέφανος! αποκρίθηκε χαμηλόφωνα.
– Στεφανάκο μου, αγαπημένο μου παιδί!
Η πόρτα άνοιξε και η μητέρα έπεσε με λαχτάρα στην αγκαλιά του γιου της. Αμέσως όμως τον έσπρωξε, κάνοντας νόημα με τα χέρια και πνίγοντας τους λυγμούς της.
Ο Στέφανος δεν κατάλαβε. Στεκόταν αποσβολωμένος στον σκοτεινό εξώστη.
– Ενέδρα! φώναξε άγρια η γριούλα. Φύγε γρήγορα! Οι κακούργοι σε περιμένουν εδώ από το Βράδυ. Κάποιος δικός σου σε κατέδωσε.
– Παλιόγρια! ακούστηκε μια φωνή. Μας πρόδωσες! Κι αμέσως έπεσαν τρεις πιστολιές.
Η μητέρα σωριάστηκε αιμόφυρτη, ενώ ο γιός της πετάχτηκε έξω. Οι σύντροφοι του όρμησαν στην αυλή.
– Χειροβομβίδες! βρυχήθηκε ο Στέφανος.
Δεκάδες χειροβομβίδες ρίχτηκαν μονομιάς στην ανοιχτή πόρτα και στα παράθυρα. Το σπίτι σείστηκε από τις εκρήξεις. Άνδρες της G.P.U. έτρεξαν να κόψουν την υποχώρηση των παρτιζάνων, αλλά εκείνοι βρίσκονταν ήδη έξω απ’ το χωριό. Απόμακρα ακούγονταν ποδοβολητά άλογων και πυροβολισμοί. Ύστερα όλα ησύχασαν. Ήταν ακόμη νύχτα, και το φεγγάρι έκανε τα νερά του ποταμού Τόργα να λαμποκοπούν.
Καλοκαίρι του 1932. Το τραίνο σταματά στον σταθμό του Χαρμπίν, στη Μαντζουρία της Κίνας. Ανάμεσα σ’ αυτούς που άπο6ι6άζονται είναι κι ένας άνδρας μετρίου αναστήματος, με γκρι καπέλο και μια βαλίτσα στο χέρι.
Είναι ο Στέφανος Καμένστσικωφ, που κατάφερε να δραπετεύσει από τη Ρωσία στην Κίνα. Άν και διέφυγε στα ξένα, το ηθικό του δεν έχει καμφθεί. Πιστεύει πως σύντομα θα γίνει και πάλι χρήσιμος στην αγαπημένη του πατρίδα, όπου θα επιστρέψει κάποτε για να ξεπληρώσει και το απαράγραπτο χρέος του στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Πηγή: «Ρωσική ζωή», φυλ. 7969/14-5-1974, (ρωσική εφημερίδα).
Αναδημοσίευση από: Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας, Έκδοση Εικοστή όγδοη, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 2007.

Τα Χριστούγεννα γεννήθηκε Ο ΧΡΙΣΤΟΣ...όχι η υπερκατανάλωση!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_722.html

Γράφει ὁ φιλόλογος Γεώργιος Ἔξαρχος

«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται… Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία. Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα! Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».

Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ παραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση». 2 Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος, καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ι. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας. 3 Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθηναίο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...» 4 Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.

Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας. Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!

Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο! Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!

Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ υπάρκτου βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιά) ἤ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). Ἡ μίμηση ἐξάλλου ποὺ ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως ποὺ «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων. 5 Ἐν κατακλείδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Ἀφρικὴ; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη. Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…

Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἄς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα, σκεπτόμενοι πὼς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!!!!!

Πρέπει νὰ «ἐκσυγχρονιστοῦμε», δηλαδή να… χαλαστούμε! (του Φώτη Κόντογλου)

http://olympia.gr/2014/12/20/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%E1%BD%B0-%E1%BC%90%CE%BA%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6%CE%BC%CE%B5-%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B4/
Οἱ σημερινοὶ «ἀνήσυχοι» Ἕλληνες δὲν καταστρέφουν καταργώντας ὅτι βρήκαμε ἀπὸ τοὺς πατεράδες μας, ἀλλὰ τὸ καταστρέφουν «τελειοποιώντας» το, «ἐξελίσσοντας» ὅτι σώθηκε ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τοὺς παλαιότερους, τοὺς ἐνδιαφέρει μονάχα νὰ τὸ «συγχρονίσουνε», νὰ τὸ «τελειοποιήσουνε», δηλαδή, μ᾿ ἄλλα λόγια νὰ τὸ χαλάσουνε.
«Τελειοποιεῖται» ἡ λαϊκή μας μουσικὴ μὲ «ἐνορχηστρώσεις» καὶ μὲ διάφορες «ἐναρμονίσεις», μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Λύγκος ὁ λεβέντης γίνεται μασκαρὰς τῆς ὄπερας μὲ σελάχι καὶ καπελαδούρα στὸ κεφάλι, μὲ φουστανέλα καὶ μπότες ἀλὰ Ἀρτανιάν, βγάζοντας ἀπὸ τὸ στόμα του κάτι κορῶνες ποὺ ξεταβανώνουνε σπίτι.
Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ «τελειοποιεῖται» καὶ ἡ μουσικὴ στὶς ἐκκλησίες μας μὲ τετραφωνίες, μὲ μπολιάσματα ἀπὸ τὴ Νόρμα τοῦ Μπελίνι κι ἀπὸ διάφορα ἰταλικὰ τραγούδια, σὲ τρόπο ποὺ τὸ τροπάρι τῆς Κασσιανῆς νὰ γίνεται ὄπερα ἀλαμπουρνέζικη καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν» νὰ γίνεται «ἡ ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά».
«Τελειοποιοῦνται» ἀκόμα οἱ εἰκόνες στὶς ἐκκλησιές. Κάποιοι ζωγράφοι παίρνουνε τὶς βυζαντινὲς εἰκόνες, κ᾿ ἐπειδὴ ὅπως λένε, ἔχουνε μὲν δυνατὴ ἔκφραση, ὡραῖες στάσεις, σπουδαία σύνθεση, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἄτεχνες, δηλαδὴ «ἀφύσικες», τις τελειοποιοῦνε δίνοντας τους ὅτι δὲν ἔχουνε, δηλαδὴ «προοπτική, ἀνατομία, φυσικότητα». Μ᾿ ἄλλα λόγια ὅτι πετάξανε οἱ βυζαντινοὶ ἀπὸ τὴν τέχνη τους σὰν περιττὸ καὶ βλαβερό, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δώσουνε στὰ ἔργα τους σοβαρόν, αὐστηρόν καὶ λειτουργικὸν χαρακτῆρα, αὐτὰ ἴσα-ἴσα τὰ ξαναβάζουνε στὰ ἔργα τῆς εἰκονογραφίας αὐτοὶ οἱ προκομένοι «συγχρονισταὶ» καὶ «τελειοποιεῖται» ποὺ κάνανε καὶ κάνουνε ἐκεῖνες τις ἀναιμικὲς καὶ ἀνούσιες ἁγιογραφίες ποὺ γεμίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας.
Ἀλλά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μουσική, οἱ μοντέρνοι ψάλτες καὶ παπάδες ἔχουνε «τελειοποιήσει» καὶ τὴν ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν καὶ τῶν ἀναγνωσμάτων, ποὺ τὰ λένε μὲ ἕνα ὕφος, ποὺ θαρρεῖς πῶς εἶναι «κομφερανσιέ». Μεγάλη πρόοδος τέλος πάντων!
Ἀκόμα «τελειοποιοῦν» τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ τὸν φωτισμό (τὸ ἰδεῶδες τους εἶναι νὰ γίνει ἡ ἐκκλησιὰ σὰν αἴθουσα κινηματογράφου)…

Έκθεση-σοκ για τις δραματικές συνέπειες της λιτότητας στην Ελλάδα

http://www.antinews.gr/KOINONIA/ekthesi-sok-gia-tis-dramatikes-sunepeies-tis-litotitas-stin-ellada/

«Από το 2009, που η οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και υιοθετήθηκαν τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα έσωζαν τη χώρα από την οικονομική κατάρρευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και παραβιάστηκαν και η δημοκρατία έχει γίνει πιο φτωχή» υποστηρίζει η Έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH) με θέμα «Υποβαθμίζοντας τα Δικαιώματα- Το Κόστος της Λιτότητας στην Ελλάδα», που παρουσιάστηκε σήμερα στην Αθήνα.

«Από το 2009, που η οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και υιοθετήθηκαν τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα έσωζαν τη χώρα από την οικονομική κατάρρευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και παραβιάστηκαν και η δημοκρατία έχει γίνει πιο φτωχή» υποστηρίζει η Έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH) με θέμα «Υποβαθμίζοντας τα Δικαιώματα- Το Κόστος της Λιτότητας στην Ελλάδα», που παρουσιάστηκε σήμερα στην Αθήνα.
Στην έκθεση «απεικονίζεται μια χώρα στην οποία τα δικαιώματα -ατομικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά- βάλλονται ανοιχτά και έχουν παραβιαστεί σε όλα τα επίπεδα. Αυτό γίνεται αισθητό όχι μόνο σε τομείς όπως η εργασία και η υγεία, στους οποίους το κράτος επέβαλε μέτρα λιτότητας που είχαν αρνητικές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά είναι ορατό και στην περιστολή των θεμελιωδών ελευθεριών, όπως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης ή το δικαίωμα της έκφρασης τής διαφωνίας μέσω μιας ειρηνικής δημόσιας διαδήλωσης».
Όπως υπογραμμίζεται, «όσον αφορά τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι πολιτικές λιτότητας δεν κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις προϋποθέσεις που θέτει το Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα του ΟΗΕ σε σχέση με τα περιοριστικά μέτρα».
Αναφορικά με τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, «οι περιορισμοί σε θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, οι οποίοι τεκμηριώνονται στην παρούσα έκθεση, δεν εκπληρώνουν τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες το πεδίο άσκησης των δικαιωμάτων αυτών μπορεί κατ' εξαίρεση να περιοριστεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Η έκθεση επισημαίνει, επίσης, «σοβαρές παραβάσεις των βασικών αρχών της δημοκρατικής συμμετοχής και του δημοκρατικού ελέγχου, παραβάσεις οι οποίες συντελέστηκαν με τις πολιτικές και τα μέτρα που εκπονήθηκαν κατά της κρίσης, και υλοποιήθηκαν περιφρονώντας κατάφωρα τις κανονικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων».
«Ο τρόπος με τον οποίο υιοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν οι ασκούμενες πολιτικές δεν σεβάστηκαν, από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα διεθνή πρότυπα, ακόμα και υπό το φως των εξαιρετικών περιστάσεων που χαρακτηρίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση».
Όπως αναφέρεται, «η έρευνα στην οποία βασίζεται η παρούσα έκθεση διαπιστώνει ότι η οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας που τη συνόδευαν δεν μπορούν να θεωρηθούν ο μοναδικός υπεύθυνος της σημερινής κατάστασης. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κρίση και η λιτότητα έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση των προϋπαρχόντων προβλημάτων στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η έκθεση χαρακτηρίζει εσφαλμένο τον συλλογισμό που παρουσιάζουν «όσοι συνέβαλαν στην εκπόνηση σχεδίων αντιμετώπισης της κρίσης ότι, υπ' αυτές τις συνθήκες, ο τρόπος αντιμετώπισης που επιλέχθηκε τελικά ήταν ο μόνος εφικτός δρόμος προς τα μπρος και ότι οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια στα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν αναπόφευκτη, και επομένως δικαιολογημένη».
Δεν αποδίδει ευθύνες για τις παραβιάσεις που προέκυψαν από τα προγράμματα λιτότητας μόνο στο ελληνικό κράτος, αλλά και στην τρόικα που, όπως αναφέρει, «λειτούργησε ως ένα παραπέτασμα καπνού, προστατεύοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τα μέρη που το απάρτισαν από την ευθύνη για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η τρόικα δεν είναι ένα κενό κέλυφος. Αποτελείται από διεθνείς οργανισμούς και μέσω αυτών από τα κράτη-μέλη τους: όλα και όλοι είναι επιφορτισμένοι με συγκεκριμένες υποχρεώσεις έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η FIDH, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στην Ελλάδα, απευθύνει έκκληση προς την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαιτέρως τα κράτη-μέλη της να εξετάσουν από κοινού τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις συναφείς ευθύνες που παρουσιάζονται στην έκθεση, και τους προτρέπει «να δράσουν προληπτικά για την αποτροπή παρόμοιων παραβιάσεων σε άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση», προτείνοντας, μεταξύ άλλων, αυτό να γίνει «διασφαλίζοντας την έναρξη ενός πανευρωπαϊκού ουσιαστικού διαλόγου».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δεκέμβρης 1980: Μινιόν και Κατράντζος τυλίγονται στις φλόγες

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/1980.html

Δύο από τα πιο ιστορικά πολυκαταστήματα της Αθήνας παραδίδονται στις φλόγες στις 19 Δεκεμβρίου 1980. Τα «Μινιόν» και «Κατράντζος» καταστρέφονται στην αιχμή της εορταστικής περιόδου από δύο ταυτόχρονες πυρκαγιές, ενώ πολλοί κάνουν λόγο για «κύκλους της ανωμαλίας», «εμπρηστές της ομαλότητας» και «σκοτεινές δυνάμεις».

Τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα, εκείνης της Παρασκευής, ακούγονται εκρήξεις και τα πολυκαταστήματα τυλίγονται στις φλόγες, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όπως περιέγραψαν αυτόπτες μάρτυρες. 

Η πυρκαγιά ξεκινά από τους υψηλότερους ορόφους, όπου βρίσκονται τα πλέον εύφλεκτα υλικά, γεγονός που βεβαιώνει ότι πρόκειται για εμπρησμό. 

Η ηλεκτροδότηση στην περιοχή της Ομόνοιας διακόπτεται, καθώς
κατέρρευσαν οι κολώνες της ΔΕΗ μπροστά στα δύο καταστήματα.

Σαράντα δύο οχήματαμ 135 άνδρες της πυροσβεστικής και όλοι οι μαθητές της Πυροσβεστικής σχολής καταφθάνουν στο σημείο, όμως η καταστροφή είναι εκτεταμένη. Από το «Μινιόν» έχει απομείνει μόνο ο σκελετός του κτιρίου ενώ το «Κατράντζος» καταρρέει. Η πυροσβεστική υπολογίζει ότι οι ζημίες ανέρχονται στα δύο δισ. δραχμές.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου από την αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επιτρέπει σε παρακρατικά και εγκληματικά στοιχεία να επιδίδονται σε καταστροφές που θίγουν επαγγελματίες και εργαζόμενους, καθώς και τη γαλήνη του κόσμου ενώ το ΚΚΕ μιλά για «σκοτεινή υπόθεση». 

Ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, που λίγες ώρες πριν από την πυρκαγιά υπερασπιζόταν στη Βουλή τον πρώτο και τελευταίο προϋπολογισμό της πρωθυπουργικής του θητείας, απαντά στον Ανδρέα Παπανδρέου μιλώντας για «εκμετάλλευση του τραγικού γεγονότος» ενώ ενημερώνει σχετικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Με προκήρυξη που έφτασε μέσω ταχυδρομείου στις εφημερίδες, στις 22 Δεκεμβρίου, η οργάνωση-φάντασμα «Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης 80» ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού. 

Μεταξύ άλλων, στην προκήρυξη αναφερόταν ότι «κάθε επιχείρηση, έτσι και αυτές στηρίζονται στην εκμετάλλευση των προλετάριων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται της ανάγκη των προλετάριων να έχουν ένα εισόδημα για να ζήσουν και τους στριμώχνουν στο μεροκάματο, την αλλοτρίωση και τη μιζέρια».

Η πρώτη σύλληψη δεν άργησε να γίνει από την αστυνομία, όμως ο ύποπτος αφέθηκε ελεύθερος καθώς δεν προέκυψαν επαρκή στοιχεία εις βάρος του. 

Λίγο αργότερα συλλαμβάνονται η Αικατερίνη και Ευαγγελία Τσαγκαράκη, δύο αδελφές 23 και 20 ετών αντίστοιχα, καθώς η μία φερόταν ότι «είχε επαφές με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου».  

Ο ανακριτής της υπόθεσης, Μιχάλης Μαργαρίτης, τις απαλλάσσει. Οι προσαγωγές πολλαπλασιάζονται χωρίς αποτέλεσμα.

Το πολιτικό κλίμα στη χώρα φορτίζεται επικίνδυνα. Έκτακτα μέτρα φρούρησης λαμβάνονται σε σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα και τράπεζες. Για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, γίνεται έλεγχος των τσαντών στις εισόδους των πολυκαταστημάτων. Στην πρωτεύουσα επικρατεί φόβος.

Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιούνται τέσσερις ακόμα εμπρησμοί σε πολυκαταστήματα. Στις 3 Ιουνίου 1981, πυρπολούνται τα «Κλαουδάτος» και «Ατενέ», ενώ μέσα στις επόμενες τέσσερις μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται για τα καταστήματα «Δραγώνα» και «Λαμπρόπουλος».

Τον εμπρησμό του «Μινιόν» και «Κατράντζος» κατήγγειλε ο ΕΛΑ. 

Παράλληλα, η 17Ν άσκησε κριτική για την ενέργεια, μέσω προκήρυξης στις 24 Ιουλίου 1981, υποστηρίζοντας ότι οι επιθέσεις «ήταν επιχειρησιακά ασυντόνιστες, όχι κατάλληλα προετοιμασμένες και πολιτικά επιβλαβείς». 

Οι επιθέσεις στα πολυκαταστήματα δεν έχουν εξιχνιαστεί μέχρι σήμερα και έχουν παραγραφεί δικαστικά.


Πηγή

Κόντρα Δύσης – Ρωσίας: Αγώνας μέχρι το νοκ άουτ;

http://www.antinews.gr/KOSMOS/kontra-dusis-rosias-agonas-mexri-to-nok-aout-/

Ενώ η Ουκρανία βυθίζεται κάθε μέρα στο σκοτάδι, εξαιτίας των χαοτικών διακοπών ρεύματος που οφείλονται στην έλλειψη ενεργειακών πόρων, η Ρωσία βλέπει το ρούβλι, όπως και τις τιμές του πετρελαίου, να κάνουν βουτιά. Πόσο πιθανή είναι η «έκρηξη» στο Κίεβο ή τη Μόσχα;

Τον Ιανουάριο του 2015, κλείνουν 110 χρόνια από τη ρωσική επανάσταση του 1905. Πρόκειται για την αιματηρή καταστολή των λαϊκών διαμαρτυριών που οδήγησαν αρχικώς στην εκχώρηση κάποιων δημοκρατικών –για την εποχή και τη Ρωσία- ελευθεριών, για να υπάρξει πισωγύρισμα στη συνέχεια εκ μέρους της τσαρικής εξουσίας, με αποτέλεσμα μια δεκαετία αργότερα, εξαιτίας και σειράς άλλων ιστορικών και πολιτικών αιτιών, να οδηγηθεί η χώρα στην Οκτωβριανή επανάσταση του 1917. Άραγε, είναι πιθανό να συμβεί μια εξέγερση στη Ρωσία;
Από τον Αύγουστο του 2014, οπότε παγιώθηκαν τα «σύνορα» στις ρωσόφιλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, με την καθοριστική συμβολή, ως όλα δείχνουν, μονάδων Ρώσων εθελοντών και, σύμφωνα με τις Δυτικές καταγγελίες, τακτικών ρωσικών δυνάμεων, σε συνδυασμό με τις οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, πολλοί εκτίμησαν ότι πλέον ο στόχος της Δύσης είναι η ανατροπή του Πούτιν. Ρώσοι πολιτικοί αναλυτές, αντιπολιτευόμενοι στο Κρεμλίνο, επίσης βλέπουν βίαια σύγκρουση στη Ρωσία, μπροστά στην οποία το Μαϊντάν του Κιέβου θα ωχριά. Όλα αυτά βέβαια, από το νέος έτος, και αφού χειροτερεύσουν περαιτέρω τα οικονομικά μεγέθη στη χώρα.
Αυτό που δεν βλέπουν οι αναλυτές σε Δύση και Ανατολή είναι ότι μπολσεβίκοι σήμερα στη Ρωσία δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει μια οργανωμένη αντιπολιτευόμενη δύναμη για να αποτελέσει πρωτοπορία, να καθοδηγήσει τις μάζες και να ανατρέψει τον Πούτιν. Για να μην μιλήσει κανείς για τους Κομμουνιστές, οι οποίοι σε πάρα πολλά σημεία, και ειδικά στα εθνικά και στην εξωτερική πολιτική, στηρίζουν το Κρεμλίνο. Εκτός των άλλων, το ΚΚ, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος. Πολύ περισσότερο, οι ίδιες οι μάζες δεν δείχνουν διάθεση να κατεβούν στους δρόμους και να συγκρουστούν με την πλήρως ελεγχόμενη από το Κρεμλίνο κατασταλτική μηχανή.
Προς το παρών όλα αυτά. Διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει εάν η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύσει. Και μπορεί ο Πούτιν στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε χτες να εμφανίστηκε … «ερωτευμένος», και τα διεθνή ΜΜΕ να το «κιτρίνισαν» το θέμα, δείχνοντας και λίγες φωτογραφίες-τσόντα της Καμπάεβα, αλλά η ουσία των απαντήσεών του βρισκόταν στα εξής: 1.Η ρωσική κοινωνία θα περάσει από οικονομική στενωπό για τουλάχιστον μια διετία. 2.«Όσον αφορά τα παλατιανά πραξικοπήματα, μην ανησυχείτε. Σε μας εδώ δεν υπάρχουν παλάτια. Μόνο το Κρεμλίνο, κι’ αυτό είναι πολύ καλά προστατευμένο».
Προσπάθησε να διοχετεύσει μια εικόνα απόλυτης ηρεμίας και ελέγχου της κατάστασης, αλλά την ίδια στιγμή έδειξε την ανησυχία του. Κάτι που φάνηκε, όταν μιλούσε για πλήρη και άνευ όρων αμνηστία στις offshore και στους Ρώσους επιχειρηματίες που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό (κατά αμερικανικές εκτιμήσεις, ανέρχονται σε τουλάχιστον 500 δις. δολάρια), εφόσον τα γυρίσουν στη Ρωσία. «Το θέμα -είπε- είναι να νομιμοποιηθούν τα κεφάλαια (σ.σ. χρήματα). Δηλαδή, να επιστρέψουν και να καταγραφούν εδώ. Προσωπικά, εγώ ο ίδιος θα παρακολουθώ τη διαδικασία για να μην υπάρξουν παραβιάσεις. Με τον πιο αυστηρό τρόπο θα φροντίσουμε να εφαρμοστεί απόλυτα. Δεν θα υπάρξει κανένα φιλτράρισμα (σ.σ. έλεγχος) στα κεφάλαια. Πρέπει να νομιμοποιηθούν, όχι μόνον οι περιουσίες που υπάρχουν στις offshore, αλλά και το χρήμα που είναι εντός της Ρωσίας. Πρέπει να γυρίσουμε αυτή τη σελίδα και να πάμε παρακάτω».
Δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να γίνει κατανοητό πόσο μεγάλη ανάγκη σε χρήμα έχει η Ρωσία, τη στιγμή μάλιστα που πέφτουν οι τιμές του πετρελαίου. Βέβαια, μέγα θέμα είναι για πόσο ακόμα θα αντέξει η Σαουδική Αραβία, και άλλες φίλα προσκείμενες στις ΗΠΑ χώρες, να κρατάνε τόσο χαμηλά τις τιμές. Πάντως, η εικόνα που μεταφέρουν από τη Ρωσία Έλληνες επιχειρηματίες, είναι ότι, εξαιτίας της ραγδαίας πτώσης του ρουβλιού, υπάρχει σοβαρή ανησυχία στους επιχειρηματικούς κύκλους και στον λαό. Όχι πάντως, πανικός. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Κάτι που, εκτός των άλλων, οφείλεται και στην ιδιοσυγκρασία των Ρώσων, αλλά και στην εικόνα που καλλιεργείται από το Κρεμλίνο, και έχει πιάσει στις συνειδήσεις του κόσμου, ότι η Ρωσία δέχεται επίθεση.
Όχι πίσω στο ‘90
Το 1998, η Ρωσία πέρασε μια σοβαρότατη οικονομική κρίση, εξαιτίας και επιθετικών κινήσεων των κερδοσκοπικών funds. Ακόμα είναι άγνωστο εάν η σημερινή κατάσταση φτάσει σε αντίστοιχα επίπεδα. Τότε, λοιπόν, ωρίμασε η άποψη, τόσο στην κοινωνία, όσο και σε σημαντική μερίδα της ελίτ, ότι είχε έλθει η ώρα να αποχωρήσει άρον – άρον ο Γιέλτσιν. Όπως και έγινε. Ένα χρόνο μετά, με «βελούδινο» τρόπο, έφευγε η «οικογένεια Γιέλτσιν», και ανέβαινε στην εξουσία ο Πούτιν και το «σύστημα» που τον στήριζε. Η απόλυτη διάλυση που βίωνε η κοινωνία τη δεκαετία του 1990, η διεθνής απαξίωση της Ρωσίας, η υποχώρηση της θέσης της σε όλα τα επίπεδα, είναι κάτι που έχει αποτυπωθεί έντονα στη συνείδηση των Ρώσων, οι οποίοι θυμούνται πολύ καλά εκείνη την εποχή και σίγουρα δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν πίσω.
Στη συνέχεια, στοιχειωδώς μπήκαν κάποιοι κανόνες, πέραν των πολιτικο-οικονομικών διαπλοκών που υπάρχουν εκεί, η πολιτική σε σημαντικό βαθμό έχει πάρει το πάνω χέρι επί της «οικονομικής Ολιγαρχίας», όπως συνηθίζουν να ονομάζουν οι Ρώσοι τους μεγαλοεπιχειρηματίες που λήστεψαν τη χώρα το ’90 και έγιναν πάμπλουτοι, και πολύ περισσότερο οι Ρώσοι πέρασαν μια 15ετία ευμάρειας και υπερκατανάλωσης. Και αυτή η περίοδος, θέλουμε ή όχι, είναι ταυτόσημη με την «εποχή Πούτιν». Άρα, η δεκαετία ’90 και η τωρινή περίοδος, σίγουρα δεν συγκρίνονται.
Εθνική αυτοπεποίθηση
Την περίοδο Πούτιν οι επιτυχίες δεν ήταν μόνον οικονομικές. Τελείωσε, προς όφελος της Ρωσίας, ο πόλεμος στην Τσετσενία (αν και στον Καύκασο –Νταγκεστάν κυρίως- μένει ανοικτή η ισλαμιστική πληγή), έγινε ένας νικηφόρος πόλεμος κατά της Γεωργίας του τότε φιλοαμερικάνου προέδρου της, Σαακασβίλι, αν και πολλοί θεωρούν επιβεβλημένη πια την αποκατάσταση των σχέσεων με τους «ομόδοξους Γεωργιανούς», αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό το διεθνές διπλωματικό κύρος της Μόσχας (π.χ. Συρία), και τομείς, όπως οι αμυντική βιομηχανία, που δεν είχαν ισοπεδωθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, άρχισαν να δίνουν σημαντικά αποτελέσματα και εξαγωγές.
Στο μεταξύ, οι πολύ καλές, υψηλές τιμές στους ενεργειακούς πόρους, και οι εξαγωγές κυρίως στη Δύση, πάχαιναν την αγελάδα, με αποτέλεσμα να μοιράζονται καλοί μισθοί, συντάξεις και πολλές θέσεις εργασίας, κυρίως στις 5-6 μεγαλύτερες πόλεις της Ρωσίας. Την ίδια στιγμή, άρχισε να αναγεννάται το αίσθημα της μεγάλης δύναμης, το οποίο, πάντως, ουδέποτε είχε ξεχαστεί, και να ισχυροποιούνται τα εθνικά – πατριωτικά αισθήματα. Όλα αυτά, βέβαια, σιγοντάρονται και εξακολουθούν να καλλιεργούνται από την πολιτική ηγεσία της χώρας.
Σημείο σταθμός η Ουκρανία
Αποκορύφωμα ήταν το Ουκρανικό. Εκεί φάνηκε ότι, ναι μεν η Ρωσία είχε αρχίσει να ισχυροποιείται, αλλά ότι είναι μακράν του να επιβάλλει τη θέλησή της. Πολύ περισσότερο, αποδείχθηκαν οι διαρθρωτικές αδυναμίες του οικονομικού, κρατικού και πολιτικού συστήματός της. Το γεγονός επίσης, ότι δέχεται σκληρό πλήγμα, εξαιτίας των πεσμένων τιμών του πετρελαίου, δείχνει την απόλυτη εξάρτησή της από τις εξαγωγές των ενεργειακών πόρων. Γεγονός απαράδεκτο, το οποίο με τη σειρά του καταδεικνύει ότι τα έσοδα που είχε η χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια από την ενέργεια, είτε δεν επενδύθηκαν εκεί που έπρεπε, είτε πολλά από αυτά ροκανίστηκαν. ‘Η και τα δυο μαζί.
Στη Δύση είναι συνηθισμένη η πρακτική της προπαγανδιστικής μηχανής να καλλιεργεί την εικόνα μιας παντοδύναμης Ρωσίας, που προσπαθεί να ξαναστήσει την ΕΣΣΔ ή τουλάχιστον να ξαναποκτήσει τον έλεγχο στα εδάφη (κράτη πλέον) της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτό βέβαια, βοηθάει η «αγαρμποσύνη» των ανθρώπων του Κρεμλίνου, που για εσωτερική κατανάλωση και για να ενισχύσουν το πατριωτικό αίσθημα της μεγάλης δύναμης, προπαγανδίζουν τα «σοβιετικά μεγαλεία» και πρότυπα. Στην πραγματικότητα, όμως, η Ρωσία, όπως φαίνεται και τώρα με την κρίση, είναι γίγαντας με πήλινα πόδια. Γίγαντας πάντως. Να σημειωθεί πως η ουκρανική σύγκρουση έδωσε νέα, πολύ ισχυρότερη ώθηση στα ρωσικά εθνικά αισθήματα, με αποτέλεσμα σήμερα οι οποιεσδήποτε φωνές διαμαρτυρίας για εμπλοκή της Μόσχας στην Ουκρανία, αλλά και φιλοδυτικές φωνές, να είναι … θλιβερή μειοψηφία.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η Ρωσία είναι δεν είναι η επιτιθέμενη. Είναι σαν τη στριμωγμένη αρκούδα. Αμύνεται, δείχνοντας τα δόντια της και τα νύχια της. Όμως, στην Ουκρανία, την οποία θεωρεί αυλή της, μπήκαν οι Δυτικοί. Επιθυμία εξάλλου, που είχαν εκδηλώσει οι σχεδιαστές της γεωπολιτικής της Ουάσιγκτον ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και αν δεν έκανε τίποτε σε αυτή την περίπτωση το Κρεμλίνο, άραγε δεν θα το πλήρωνε με την εκδήλωση πρωτοφανούς δυσαρέσκειας σε βάρος του;
Όπως και να’ χει, αυτό που προσπαθεί να αποκρύψει συστηματικά η Μόσχα είναι ότι, εξαιτίας ολέθριων πολιτικών κινήσεών της στην Ουκρανία, και της στήριξής της στο «σύστημα» του διεφθαρμένου πρώην πρόεδρου της χώρας, Γιαννουκόβιτς, άνοιξε την Κερκόπορτα στη Δύση. Υπήρξε λαϊκή δυσαρέσκεια, εξέγερση και ανατροπή, με την υποστήριξη βεβαίως των ΗΠΑ. Και τώρα, Ρωσία και Δύση είναι παγιδευμένες. Ούτε η Ρωσία έχει τη δύναμη να επιβληθεί, ούτε η Δύση, και κυρίως η Ευρώπη, έχουν τη διάθεση να βάλουν την Ουκρανία στους κόλπους τους, αλλά και να διαθέσουν οικονομικά μέσα. Κι’ όμως, η ρήξη αυτή, μπορεί να μετατραπεί σε σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Προς το παρών, πάντως, οι ΗΠΑ πιέζουν τη Ρωσία να παράσχει ενέργεια στην Ουκρανία, η οποία καθημερινά ζει το δράμα των διακοπών ρεύματος. Η Μόσχα από τη μεριά της, με όπλο το «ενεργειακό εμπάργκο» θεωρεί ότι μπορεί να διογκώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της ηγεσίας του Κιέβου, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει νέα εξέγερση, και να την ανατρέψει. Να σημειωθεί πως τα σημαντικότερα κοιτάσματα και μονάδες επεξεργασίας άνθρακα που έχει η Ουκρανία, καθώς και σιδηροδρομικές γραμμές μεταφοράς, ελέγχονται από τους αυτονομιστές της Ανατολικής Ουκρανίας.
Γιουγκοσλαβοποίηση
Ο Πούτιν πρόσφατα μίλησε ότι στόχος της Δύσης είναι να διαλύσει τη Ρωσία, όπως τη Γιουγκοσλαβία. Πράγματι, και σε βιβλία του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκιπαρατίθενται τέτοια σχέδια. Όμως, πράγματι θέλει κάτι τέτοιο η Δύση, ή και αυτό είναι προς εσωτερική κατανάλωση για τη ρωσική κοινή γνώμη; Κοντολογίς, μήπως ο εύκολος τρόπος για να καλύπτονται τα μεγάλα προβλήματα στον οικονομικό, κρατικό και πολιτικό τομέα, είναι να τα ρίχνουν όλα στον «αμερικανικό μπαμπούλα»;
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται στη μέση. Πράγματι, εφόσον ξαναπατάει στα πόδια της η αρκούδα, θέλουν να της κόψουν τη φόρα για μερικά χρόνια ή και δεκαετίες. Σε ποιο βαθμό -αν δηλαδή αποσκοπεί η Δύση στην ανατροπή Πούτιν, ή ακόμα χειρότερα στη γιουγκοσλαβοποίηση της Ρωσίας- άγνωστο. Οι Αμερικάνοι από τη μεριά τους υποστηρίζουν ότι ο Ομπάμα ακολούθησε και στην περίπτωση της Ρωσίας, όπως παντού, το «σχέδιο μίνιμουμ», δηλαδή του μικρότερου πλήγματος, και ότι για όλα τα υπόλοιπα φταίει το «κακό του κεφαλιού» της Μόσχας, και οι λάθος γεωπολιτικές και οικονομικές κινήσεις.
Πάντως, ούτε λίγο ούτε πολύ για «κακό του κεφαλιού μας» μίλησε προ ημερών και ο οικονομικός σύμβουλος του Κρεμλίνου, Σεργκέϊ Γκαζιέφ, αναφερόμενος στην υποτίμηση του ρουβλιού. Το πιο ενδιαφέρον στις αναφορές του ήταν ότι, ναι μεν θεωρεί ως παράγοντες αποσταθεροποίησης της οικονομίας, τις Δυτικές κυρώσεις, λόγω Ουκρανίας, και την πτώση των τιμών του πετρελαίου, αλλά περισσότερο έριξε το βάρος των επικρίσεών του στην Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας, την οποία, όχι απλά κατηγόρησε ότι δεν έχει κάνει τα πρέποντα, αλλά ότι έχει καθυστερήσει θεαματικά, «ακολουθώντας τις συνταγές που έμαθαν τα στελέχη της κάπου εκεί στην … Ουάσιγκτον».
Τι θα συμβεί λοιπόν, εάν μια κοινωνία, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός της (στις μεγάλες πόλεις) την τελευταία δεκαπενταετία έχει ζήσει σε συνθήκες υπερκαταναλωτισμού, πληγεί οικονομικά; Πως θα αντιδράσει η μεσαία τάξη που θα δεχθεί καίριο κτύπημα σε περίπτωση οικονομικής κρίσης, όταν βλέπει πως σημαντικές δομές του συστήματος διακυβέρνησης είναι διεφθαρμένες, και το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια (όσο κι’ αν αυτό μειώθηκε επί Πούτιν), στους Ολιγάρχες, την διαπλοκή, και την υπόλοιπη κοινωνία, θα διευρύνεται; Κάποιοι σπεύδουν να καθησυχάσουν ότι η οικονομική κατάσταση στη Ρωσία δεν θα κλιμακωθεί θεαματικά. Αλλά και να γίνει, λόγω των πολλών ιδιαιτεροτήτων της Ρωσίας, δεν θα εκδηλωθεί εξέγερση. Έτσι φαίνεται σήμερα.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, οι δηλώσεις περί στροφής της Ρωσίας προς Ανατολάς και συμμαχίας με την Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, μπορεί να ηχούν ωραία, αλλά δεν θεωρούνται άμεσα υλοποιήσιμες. Για να μην πει κανείς, μακράν της πραγματικότητας. Ούτε έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για μια Ένωση μεταξύ αυτών των χωρών, παρ’ ότι πολλά από τα συμφέροντά τους συμπίπτουν, αλλά ούτε και η Κίνα φαίνεται να θέλει κάτι τέτοιο. Προφανώς, η Ρωσία είναι μια μεγάλη χώρα που πατάει (ιστορικά, οικονομικά, πολιτισμικά) με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή. Αλλά όσο έχει ανάγκη την Ανατολή, άλλο τόσο έχει και τη Δύση. Όπως και η Δύση και η Ανατολή, την έχουν ανάγκη.

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα»

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/blog-post_331.html

Περικλής Βασιλόπουλος

Ήταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα. 

Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
 

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με
την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. 
Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).

Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. 

Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.

Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.

Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. 

Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. 

Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.
  «Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»

Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). 

Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. 

Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.

Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». 

Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). 

Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). 

Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. 

Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)

Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.

Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. 

Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας

 «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». 

«Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».

«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. 

Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. 

Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. 

Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  

Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».

«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. 

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. 

Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
  Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. 

Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. 

Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας.

 Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. 

Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.

Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. 

Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.

Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. 

Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;

Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. 

Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.

Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. 

Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.

Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. 

Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. 

«Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. 

Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».

Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. 

Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.
  Περικλής Βασιλόπουλος

Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

Πηγή

Το χρονικό του «Γουότεργκεϊτ»-Βρείτε τις ομοιότητες και κερδίστε την πτώση του Έλληνα Νίξον!

http://online-pressblog.blogspot.gr/2014/12/blog-post_700.html

Στις 17 Ιουνίου 1972, πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος που στεγαζόταν στο κτιριακό συγκρότημα του Watergate, και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου, όμως τα πραγματικά σπουδαία δεν είχαν αρχίσει ακόμη.
Ανάμεσα στους διαρρήκτες ανακαλύφθηκε πως ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.), σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post». Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στην ιστορία της Αμερικής είχε μόλις ξεσπάσει.

Δύο άσημοι μέχρι τότε δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Bob Woodward και Carl Bernstein αρχίζουν μια μεγάλη έρευνα στην προσπάθειά τους να ξεσκεπάσουν την απάτη του κόμματος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon.
Γενικά, η εφημερίδα τους αντιμετώπισε με αρκετή επιφύλαξη και πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και σκέφτηκαν, μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως, τότε, κατά τη διάρκεια της διετούς έρευνας, η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές.

Την 1η Αυγούστου του 1972 οι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρσταϊν δημοσιεύουν στην Washington Post το πρώτο άρθρο με το οποίο αποκαλύπτεται το σκάνδαλο «WaterGate», που «έριξε» κατόπιν τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον. Οι δημοσιογράφοι της Washington Post σηκώνουν την αυλαία του σκανδάλου, με άρθρο στο οποίο αποκαλύπτεται πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον βρίσκεται στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρηκτών των γραφείου του Δημοκρατικού Κόμματος, ενάμιση μήνα νωρίτερα.
Η «Washington Post» τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Πούλιτζερ προσφοράς υπηρεσιών στο κοινό καλό για την έρευνα της πάνω στο Watergate.

Στις 8 Αυγούστου 1974 ο Richard Nixon γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που παραιτείται από το αξίωμά του. Ο αντιπρόεδρος Gerald Ford αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ford αργότερα απένειμε χάρη στον Νίξον μέσω επίσημης διακήρυξης για το σκάνδαλο, ενώ αξιοσημείωτο είναι πως την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του δήλωσε πως: «Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος».

ΠΗΓΗ

Ποιος είναι ο Γιώργος Αποστολόπουλος

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/blog-post_950.html

 

Ο Γιώργος Αποστολόπουλος ο οποίος φέρεται ως μεσάζοντας στην απόπειρα χρηματισμού του Παύλου Χαικάλη, εργάστηκε για διάφορα ξένα funds και την Deutsche Bank. Λίγο πριν την άφιξη του ΔΝΤ στην Ελλάδα, παίρνει μέρος σε κλειστές συσκέψεις υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, που αφορούσαν την κρίση. Μετά την ένταξη στο μνημόνιο, ο Αποστολόπουλος εμφανίζεται στο περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά. Ο ίδιος ο Σαμαράς τον συστήνει στον Πάνο Καμμένο ο οποίος ήταν τότε στη ΝΔ, ως τον άνθρωπο που θα κάνει αποκαλύψεις για το θέμα των CDS και την εμπλοκή της οικογένειας Παπανδρέου.

Με την υπόδειξη του Δημήτρη Σταμάτη, ο Αποστολόπουλος έδωσε στοιχεία στον Πάνο Καμμένο για να δημοσιοποιηθεί το “σκάνδαλο των CDS “.

O Αποστολόπουλος δέχθηκε και κατέθεσε για το θέμα στην Εισαγγελία.

Όταν ο Πάνος Καμμένος αποχώρησε από τη ΝΔ, ο Γιώργος Αποστολόπουλος τον συνάντησε αρκετές φορές και του ζήτησε να τον βοηθήσει σε θέματα οικονομικής πολιτικής.

Την ίδια περίοδο, δίνει στοιχεία για την υπόθεση των CDS στη δημοσιογραφική ομάδα του HOT DOC και αρθρογραφεί με το ψευδώνυμο “Δευκαλίων” .

Πριν από ένα χρόνο μεταξύ σοβαρού και αστείου προτείνει στον εκδότη του περιοδικού Κώστα Βαξεβάνη να μην τα βάζει με τραπεζίτες θηρία και θα κανονίσει αυτός να του σβηστούν τα δάνεια. Μετά από αυτή την προσέγγιση, η ομάδα του HOT DOC σταματά κάθε επαφή μαζί του.

Ο Αποστολόπουλος το επόμενο διάστημα ανακοινώνει στον Πάνο Καμμένο πως επιστρέφει στη ΝΔ και πιάνει δουλειά στην Τράπεζα Πειραιώς. Στις αρχές Δεκεμβρίου αρχίζει επαφές με τον Παύλο Χαικάλη κάνοντάς του τις προτάσεις χρηματισμού οι οποίες έχουν βιντεοσκοπηθεί

[www.koutipandoras.gr]


Πηγή

ΕΡΩΤΗΣΗ – ΒΟΜΒΑ! Στουρναρα, τι γίνονται τα «βρώμικα» Ευρω; Π.χ. της απαγωγής Παναγοπουλου;

http://olympia.gr/2014/12/20/%ce%b5%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b2%ce%bf%ce%bc%ce%b2%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%bd%ce%b1%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b9-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Νόμιμα αποθέματα «σπασμένων» χαρτονομισμάτων του Ευρώ Σε video που δημοσιοποιήθηκε σήμερα από τον διαδικτυακό τόπο parapolitika.gr με τίτλο “απόπειρα χρηματισμού Χαϊκάλη” εμφανίζεται άτομο με τα στοιχεία Γ.Α το οποίο κάνει λόγο για «βαλίτσα με 700.000 ευρώ» την οποία μπορεί να προσκομίσει άμεσα, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα περιέχει «σπασμένα μετρητά». Το ίδιο άτομο αναφέρεται και σε άλλα ομοίως φιλτραρισμένα «πακέτα» τα οποία προετοίμασε πρόσφατα για αυτό το σκοπό, εμφανιζόμενος επομένως να έχει πρόσβαση σε ένα τεράστιο χρηματικό απόθεμα τάξης μεγέθους πολλών εκατομμυρίων ευρώ που όμως ισχυρίζεται ότι οφείλει να φιλτράρει λόγω της ύπαρξης «σπασμένων μετρητών»!
Ως «σπασμένα» το ίδιο άτομο προσδιορίζει τα χαρτονομίσματα του Ευρώ προερχόμενα από εγκληματικές ενέργειες, των οποίων οι αριθμοί έχουν καταγραφεί από την ΕΛ.ΑΣ ή πλαστά υψηλής ποιότητας, τα οποία περνούν τους βασικούς ελέγχους γνησιότητας των τραπεζών.
Τίθεται επομένως το ερώτημα πως θα μπορούσε ένας οιοσδήποτε ιδιώτης να έχει πρόσβαση σε ένα απόθεμα εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μάλιστα να περιέχει και τέτοιου είδους «σημασμένα» χαρτονομίσματα, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για άτομο περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων (υπάλληλο) που έχει αποχωρήσει από την εργασία του. Συνεπώς ερωτάσθε:
1. Ποια είναι η τύχη των χαρτονομισμάτων του Ευρώ που περνούν από τα γκισέ των τραπεζών και χαρακτηρίζονται εκ των υστέρων ως «σπασμένα» μετά από εσωτερικούς ελέγχους των ίδιων των τραπεζών;
2. Κάνει η αρμόδια νομισματική αρχή (ΤτΕ) ελέγχους στις τράπεζες για να διαπιστώσει την τύχη των «σπασμένων» χαρτονομισμάτων; Τι συμβαίνει για παράδειγμα σε σχέση με την καταστροφή των πλαστών υψηλής ποιότητας;
3. Ποιοι άλλοι – δημόσιοι ή ιδιωτικοί – οργανισμοί εκ των πραγμάτων (εκτός των τραπεζών) σωρεύουν εξαιτίας της νόμιμης δραστηριότητας τους μεγάλα χρηματικά αποθέματα που περιέχουν και «σπασμένα» χαρτονομίσματα;
Αθήνα, 19.12.2014
H Ερωτώσα Βουλευτής
Μαρίνα Χρυσοβελώνη, Βουλευτής Μαγνησίας