Ένα πρωινό στην ουρά του Ταμείου Ανεργίας (Αληθινή Ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_573.html


Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος


Πέμπτη πρωί, όχι πολύ νωρίς, έχω μια...δουλειά να κάνω. Ή μάλλον μακάρι να ήταν τέτοια, αφού κάποιος που πηγαίνει να στηθεί στην ουρά του ΟΑΕΔ για να ανανεώσει την κάρτα ανεργίας, προφανώς δεν έχει δουλειά ή δουλεύει περιστασιακά.


Βρίσκομαι λοιπόν, αρχικά σε μια αίθουσα αναμονής με αριθμό 175, ενώ είμαστε αισίως στο 112. Ευτυχώς, με ειδοποιούν πως γι' αυτό που θέλω «δεν χρειάζεται να περιμένετε, πηγαίντε στον επάνω όροφο δεξιά και θα εξυπηρετηθείτε αμέσως».


Χαίρομαι που θα τελειώσω γρήγορα. Ανεβαίνω εκεί που μου είπαν, για να βρεθώ προ εκπλήξεως: Μια μεγάλη ουρά, τουλάχιστον είκοσι ατόμων, περιμένει υπομονετικά για να ανανεώσει την κάρτα ή να δώσει παρουσία, προκειμένου να εισπράξει το επίδομα.


Μπαίνω τελευταίος στην ουρά, που καταλήγει στο γκισέ ενός υπαλλήλου που παλεύει να εξυπηρετήσει μόνος του τόσους ανθρώπους. Παρότι η αναμονή είναι μεγάλη, ο χώρος στενός και μιλάμε για άνεργους, δεν δημιουργείται η παραμικρή φασαρία. Το μόνο που ακούγεται, είναι κάποιες σκόρπιες συζητήσεις μεταξύ όσων έχουν έρθει με συζύγους, παιδιά ή φίλους τους.


Όντας αδιάκριτος, «στήνω» αυτί ν' ακούσω. Να αφουγκραστώ τι λένε οι άνεργοι μεταξύ τους. Να δω αν ισχύουν όσα λένε μερικοί ξεδιάντροποι προπαγανδιστές, πως «και οι άνεργοι περνούν καλά στην Ελλάδα». Να μάθω, τέλος πάντων, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί, που ο μέσος Έλληνας γνωρίζει μονάχα ως αριθμούς που χρησιμοποιούνται για πολιτικούς λόγους από τα κόμματα.


Μπροστά μου, στέκονται δυο νεαροί, ηλικίας μέχρι 25. Συζητούν μεγαλόφωνα. Ο ένας, όπως ακούω, περιμένει να δώσει παρουσία στο Ταμείο. Ο άλλος, ετοιμάζεται να φύγει στη Γερμανία για να δουλέψει. Ήταν κι αυτός, μέχρι πρόσφατα, τακτικός...θαμώνας σε αυτή την ουρά. Σήμερα, είναι η τελευταία φορά που έρχεται, για να συνοδέψει τον φίλο του. Για τον ΟΑΕΔ, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένας αριθμός. Για τους κυβερνώντες, αιτία πανηγυρισμού επειδή έτσι «μειώνεται η ανεργία». Κανείς δεν νοιάζεται που με αυτό τον τρόπο αιμορραγεί ακατάπαυστα το σώμα της Ελλάδας, χάνοντας τη νεολαία που την εγκαταλείπει.


Πιο μπροστά, διακρίνω μια νέα μητέρα. Κρατά ένα μωρό στο χέρι της, ενώ δυο μεγαλύτερα παιδάκια, ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι, βρίσκονται κοντά της προσπαθώντας να περάσουν την ώρα τους παίζοντας και κάνοντας ερωτήσεις, αντάξιες της ηλικίας τους. Η μάνα, δεν δυσανασχετεί. Ούτε δέχεται να πάει μπροστά στην ουρά, όπως της προτείνουν οι άλλοι. Αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια και κουράγιο την ανεργία, με τρία μικρά παιδιά δίπλα της. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της έντιμης επιβίωσης. Κράτησε τα παιδιά της και δεν τα σκότωσε, κάνοντας εκτρώσεις. Σε αντάλλαγμα, το απάνθρωπο Κράτος της έκοψε το επίδομα τριτέκνων που έπαιρνε και λίγα περισσότερα χρήματα στο επίδομα ανεργίας. Ταυτόχρονα, αύξησε τη φορολόγησή της, αφού τα παιδιά θεωρούνται πλέον...τεκμήρια!


Λίγο παραπάνω, στη μέση της ουράς, στέκονται κάποιοι πενηντάρηδες - ίσως πλησιάζουν τα εξήντα. Τα πρόσωπά τους είναι σκοτεινά, τα ρούχα τους χιλιοφορεμένα. Τους ακούω να ρωτούν τον υπάλληλο αν δικαιούνται το επίδομα μακροχρόνια ανέργων. Εκείνος απαντά αρνητικά, διαλύοντας τις ελπίδες αυτών των ανθρώπων. «Μα δεν βρίσκουμε δουλειά σ' αυτή την ηλικία», ακούγονται να λένε. «Ξέρετε, μπορείτε να πάρετε ένα επίδομα 180 ευρώ εφάπαξ, μια φορά. Αυτό δικαιούστε», τους λέει κυνικά ο υπάλληλος. Εκείνοι χαμογελούν πικρά. Το «Κράτος πρόνοιας», δίνει ένα...χαρτζηλίκι σε όσους παραμένουν άνεργοι και μετά τον πρώτο χρόνο, θεωρώντας πως έτσι κάνει το καθήκον του! Ξεφορτώνεται χυδαία ανθρώπινες ψυχές, που ιδιαίτερα στην ηλικία αυτή οι πιθανότητες να ξαναεργαστούν είναι απειροελάχιστες. Την ίδια ώρα, εγκρίνουν ατελείωτα κονδύλια για χρηματοδότηση κομμάτων, ενώ θρασύδειλοι βο(υ)λευτές κουνούν το δάχτυλο στον κοσμάκη, λέγοντάς του να μην ζητούν πολλά, γιατί «το κράτος πτώχευσε». Μα πώς γίνεται να πτωχεύσαμε κι εκείνοι να ζουν ακόμα πλουσιοπάροχα, από τους φόρους μάλιστα των πτωχευμένων; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα.


Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ούτε που καταλαβαίνω πως πίσω μου προστέθηκε ένας ακόμα στην ουρά: Πρόκειται για έναν σαραντάρη, που έχει κάνει πολλαπλές εγχειρίσεις. Θεωρείται άτομο με ειδικές ανάγκες, όμως κι εδώ το ανάλγητο Κράτος απαιτεί ένα σωρό δικαιολογητικά και προϋποθέσεις για να του εγκρίνει 200 ευρώ το μήνα (!!!) προκειμένου να ζήσει. Ο άνθρωπος αυτός, είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Χιλιοευχαριστεί όσους του παραχωρούν τη σειρά τους, ευχαριστεί και τον υπάλληλο που ψυχρά του ανακοινώνει ότι «ίσως» εγκριθεί η αίτησή του για το επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας!


Παρατηρώ την ουρά απ' άκρη σ' άκρη. Βλέπω νέους ανθρώπους, που δεν πρόλαβαν να μπουν στην αγορά εργασίας και είδαν τα όνειρά τους να καταστρέφονται. Λίγο μεγαλύτερους, που νόμισαν ότι χάρη στα πολλά προσόντα τους θα είχαν μια αξιοπρεπή δουλειά. Μεσήλικες που βρίσκονται στη χειρότερη θέση, αφού οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σήμερα που η εργασιακή εκμετάλλευση είναι ανεξέλεγκτη, δεν θέλουν κάποιους με τα χρόνια τους.


Βλέπω άνδρες, γυναίκες, πατεράδες, μητέρες, γιους, κόρες, ίσως και κάποιους που πλησιάζουν στην ηλικία των...παππούδων. Ένα ετερόκλητο ανθρώπινο μωσαικό. Μια μικρή Ελλάδα, με λίγα λόγια.

Μια Ελλάδα που δεν θα δείτε ποτέ στα «δελτία ειδήσεων» και για την οποία δεν θα κάνουν καμία αναφορά οι καλοπληρωμένοι παπαγάλοι (μετάφραση=δημοσιογράφοι) που λένε κατόπιν εντολών συνεχώς «θετικές ειδήσεις», μιλούν για «ιστορίες επιτυχίας», «ανάπτυξη» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Η Ελλάδα της ανεργίας και των εκατομμυρίων φτωχών, δεν βολεύει το κυβερνητικό παραμύθι. Καλύτερα να επαναλαμβάνουμε συνεχώς πόσο καλά παιρνούν οι Έλληνες, αφού πουλήθηκαν 10.000 νέα i-phone, αφού τα μαγαζιά τις Κυριακές έχουν κόσμο, αφού τα ξενοδοχεία στην Αράχωβα είναι γεμάτα ενόψει Εορτών...Αυτές είναι «ειδήσεις»! Όχι η ενοχλητική ανεργία, οι αυτοκτονίες, η εξαθλίωση, η έλλειψη θέρμανσης που σκοτώνει, η διαλυμένη υγεία κι άλλα πολλά.

Όλοι οι παραπάνω, θεωρούν τους ανθρώπους των ατελείωτων ουρών στον ΟΑΕΔ ως...παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αγκάθι για όσους ζουν ακόμα καλοβολεμένοι και κοιτούν πώς να σταταλήσουν το χρήμα τους, αντί να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Καρφί μεγάλο σε μια κοινωνία εγωιστική, υποκριτική και ανάδελφη. Η σκληρή αλήθεια, απέναντι στα αισχρά ψέματα των πολιτικάντηδων.


Γι' αυτούς λοιπόν, τους «ανθρώπους της ουράς», έχουμε χρέος κάτι να κάνουμε. Όλοι εμείς. Ο ένας, να βοηθήσει τον άλλον. Τον διπλανό του, τον γείτονα, τον φίλο, τον άγνωστο. Με όποιον τρόπο μπορεί: Όχι μονάχα υλικό, αλλά και μια καλή κουβέντα. Έναν λόγο στήριξης. Να σώσουμε όσους μπορούμε από την απογοήτευση και την απελπισία. Να κάνουμε ό, τι περνάει απ' το χέρι μας, για να απαλύνουμε τον πόνο που τους δημιουργεί καθημερινά η έλλειψη εργασίας.


Αυτούς, τους ανθρώπους της ουράς...Που βαρέθηκαν να περιμένουν εκεί, μπας και τους βοηθήσουν, ποιοι άραγε; Αυτοί που τους έφτασαν σ' αυτό το σημείο...


Σ' αυτούς λοιπόν, αφιερώνεται αυτό το κείμενο. Με την συμπλήρωση, πως ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που στάθηκα κι εγώ εκεί κάποιες ώρες, περιμένοντας μαζί τους...!


Εκεί, στην (μόνιμη) ουρά του Ταμείου Ανεργίας...

- See more at: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_573.html#sthash.yyLEUx7r.dpuf

Ο Μυστηριώδης θάνατος του Αλέξανδρου - η εκδοχή της «δηλητηρίασης με Αρσενικό»... (γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/11/blog-post_37.html

 

Στο προηγούμενο σημείωμα http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/10/blog-post_80.html έγινε αναφορά στην «εξορία του Αλέξανδρου» από τον Φίλιππο, τον «καιρό της δυσμένειας». Τότε που η ευμένεια του Φιλίππου είχε στραφεί προς άλλες συζύγους (διαζευχθείσα και εξόριστη γαρ η Ολυμπιάδα) και άλλους (πιθανούς) διαδόχους, λίγο δε, πριν το θάνατο/φόνο του Βασιλιά Φιλίππου. 

Υμνήθηκε δε η πίστη και η στήριξη του Πτολεμαίου προς τον Αλέξανδρο τον οποίο και ακολούθησε τα «σκοτεινά εκείνα δύσκολα χρόνια».

Στο παρόν σημείωμα θα δούμε την εκδοχή της «τοξικής προσβολής» (δηλητηρίασης με «αρσενικό») του Αλέξανδρου. 

Και πάλι πρωταγωνιστής ο Πτολεμαίος. Ως βασικός του στρατηγός/σωματοφύλακας αλλά – πρωτίστως – υπεύθυνος για οτιδήποτε έτρωγε και έπινε ο Αλέξανδρος. 

Σύμφωνα με το παρακάτω σκεπτικό, χωρίς τη δική του «συνδρομή», το δηλητήριο δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να βρει το δρόμο του για το ποτήρι του «καχύποπτου Στρατηλάτη». Ο οποίος είχε απόλυτη επίγνωση του πόσους εχθρούς είχε αποκτήσει με τα έργα του. 

Πολεμικά και Πολιτειακά. 

Έχτιζε ταχύτατα μια "πολυεθνική αυτοκρατορία" παραβιάζοντας διαρκώς την "Πρώτη Θέση" των Μακεδόνων. Εκ των οποίων είχε ήδη θανατώσει πολλούς. Κάτι που εξελίσσονταν ώρα την ώρα, κάθε μέρα, σε όλο και ταχύτερους ρυθμούς.

Αλλά όχι, το «παρασκήνιο» όλης αυτής της θανάσιμης προδοτικής ίντριγκας δεν θα το δούμε εδώ. Στο ποιοί άλλοι και κυρίως γιατί μεγάλο μέρος των Μακεδόνων Στρατηγών/Επιτελών του τον ήθελαν πάραυτα νεκρό θα αφιερώσουμε το επόμενο σημείωμα.

Όσον αφορά στην εκδοχή της «βιολογικής προσβολής» (εσκεμμένη μόλυνση του Αλέξανδρου με λοιμώδες νόσημα, πχ τύφο) αναπτύχθηκε σε παλαιότερο άρθρο http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/10/blog-post_68.html  άλλου συγγραφέα.

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Ο Μυστηριώδης θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου», του P. Doherty, εκδ. Ενάλιος, σ.295. Την προκλητικά αποσιωπημένη αυτή ιστορικά υπόθεση ο συγγραφέας την αναλύει σε βάθος με όρους (στην κυριολεξία) μιας εκπληκτικής "εγκληματολογικής ανάλυσης"...

«...Ο Πτολεμαίος θα πρέπει, επομένως, να διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ εκείνο το μοιραίο συμπόσιο της 29^ης Μαΐου 323 π.Χ. Οι πηγές μας είναι πολύ συγκεκριμένες. Ο Αλέξανδρος είχε παραστεί σ’ ένα επίσημο συμπόσιο. Ήταν έτοιμος να αποσυρθεί, όταν τον κάλεσε ο Μήδιος σ’ έναν κώμο ή γλέντι.

Ο Πλούταρχος αφηγείται:

«...Μια ημέρα, αφού είχε παραθέσει ένα πλουσιοπάροχο γλέντι προς τιμήν του Νεάρχου, πήγε, όπως συνηθιζόταν, να κάνει ένα αναζωογονητικό λουτρό, ώστε μετά να αποσυρθεί για ανάπαυση. Στο μεταξύ, ήρθε ο Μήδιος και τον προσεκάλεσε να παραστεί σ’ ένα γλέντι και ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να του χαλάσει το χατήρι...».

Ο Διόδωρος πάλι μας λέει ότι «τον ειδοποίησε ο Μήδιος ο Θεσσαλός, ένας από τους φίλους του να παραστεί σ’ ε΄ναν κώμο». Ο Αρριανός επαναλαμβάνει ουσιαστικά το ίδιο πράγμα. Η εντύπωση που δίνεται μέσα απ’ όλα αυτά τα κείμενα και επιβεβαιώνεται από τη «Φυλλάδα» στο Αλεξάνδρου Βίος, είναι πως η δεύτερη γιορτή είχε οργανωθεί σαν έκπληξη από τους Εταίρους του, μια πρόσκληση που ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να απορρίψει, δεδομένης της ταραγμένης ψυχολογικής του κατάστασης και της αδυναμίας του για το κρασί.

Γνωρίζοντας ωστόσο την εμμονή του βασιλιά, την καχυποψία του, τις δεισιδαιμονίες και τους φόβους του, θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός για κάποια ύποπτη κίνηση. Το συμπόσιο αυτό θα πρέπει να το δούμε μέσα στο γενικότερο κλίμα των οιωνών και των φόβων του Αλέξανδρου, τις επαναλαμβανόμενες θυσίες του για να εξευμενίσει τους θεούς.

Θα πρέπει σίγουρα να ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός με ανθρώπους σαν τον υποτιθέμενο οινοχόο του, τον Ιόλαο, για τον πατέρα του οποίου (σημ. Αντίπατρος, Διοικητής Μακεδονίας/Ελλάδας) είχε τις υποψίες του, ενώ πρόσφατα είχε χειροδικήσει εναντίον  του αδελφού του, Κασσάνδρου.

Ο Πτολεμαίος ήταν άλλη περίπτωση, ο πιστός διοικητής, υπηρέτης και δοκιμαστής του βασιλιά, ο οποίος αποφάσισε πισώπλατα να εξοντώσει τον Αλέξανδρο, προτού στραφεί εκείνος εναντίον του. Και το κυριότερο, ο Μήδιος ποτέ δεν θα διοργάνωνε ένα τέτοιο συμπόσιο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του υπηρέτη και δοκιμαστή του βασιλιά, του στρατηγού Πτολεμαίου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια του Αλέξανδρου.

Η γιορτή δεν αποκλείεται μάλιστα να ήταν ιδέα του Πτολεμαίου, η εποχή ήταν η καταλληλότερη και τα πράγματα έπρεπε να προσχωρήσουν το συντομότερο βάσει σχεδίου.

Ο Πτολεμαίος έβαλε από τη μεριά του λίγες ακόμη δραματικές πινελιές, φροντίζοντας να είναι παρών εκείνο το βράδυ και ο Πρωτεύς ο μέθυσος, ανιψιός του Κλείτου (σημ. που είχε σφαγιαστεί από τον Αλέξανδρο σε ένα άλλο μεθύσι)...

Ο Πτολεμαίος, υπεύθυνος τροφοδοσίας και δοκιμαστής του βασιλιά, θα πρέπει να βρισκόταν κάπου εκεί κοντά, αν και ο ίδιος δεν αναφέρει τίποτα τέτοιο στα απομνημονεύματά του.

Μάλιστα, αν κρίνουμε απ’ όσα λένε οι Βασίλειες Εφημερίδες, δημιουργείται η εντύπωση πως, όταν ο βασιλιάς αρρώστησε και πέθανε, ο Πτολεμαίος δεν ήταν πουθενά εκεί γύρω. Έχοντας υπ’ όψιν μας το ρόλο και τη θέση του Πτολεμαίου, κάτι τέτοιο είναι λίγο απίθανο.

Για του λόγου το αληθές, ο Ιουστίνος (σημ. αρχ. Συγγραφέας της εποχής) λέει ότι προσεκλήθη ο Αλέξανδρος και κάποιος «εταίρος» ή «ακόλουθος».

Αν ο βασιλιάς είχε τέτοιες εμμονές με το θέμα της ασφάλειάς του και αν ο Πτολεμαίος ήταν ο προσωπικός του σωματοφύλακας και «προγεύστης», τότε ο μυστηριώδης αυτός ακόλουθος ή «εταίρος» δεν μπορεί να ήταν άλλος από τον Πτολεμαίο, ο οποίος θα τον είχε παροτρύνει, φυσικά, να αποδεχθεί την πρόσκληση.

Ήταν όλοι έτοιμοι και το σχέδιο θα περνούσε τώρα στην φάση της εκτέλεσης.

Ο Πρωτεύς ήταν γερό ποτήρι, τα κρασοπότηρα άδειαζαν και ξαναγέμιζαν και ο Πτολεμαίος χρησιμοποίησε τη θέση-κλειδί που είχε, τη στενή του σχέση με τον βασιλιά για να ρίξει στο ποτό του το μοιραίο φαρμάκι: το αρσενικό.

Το φαρμάκι που χρησιμοποιήθηκε ήταν το αρσενικό, το οποίο ήταν πολύ γνωστό στους αρχαίους και αρκετά διαδεδομένο στις ανατολικές επαρχίες της περσικής αυτοκρατορίας, όπως στο Παντζάμπ, μια περιοχή που είχε καταληφθεί πρόσφατα από τον στρατό του Αλεξάνδρου και μάλιστα εκεί το θεωρούσαν αποτελεσματικό αφροδισιακό.

Ο Στράβων, στο δέκατο πέμπτο βιβλίο του, μνημονεύοντας τον Ονησίκρατο, αναφέρει ότι στην Καρμανία, την ανατολική επαρχία, όπου επέστρεψε ο Αλέξανδρος μετά την εκστρατεία στην Ινδία, υπήρχαν δύο λόφοι, οι ένας από αλάτι κι ο άλλος από αρσενικό.

Τα συμπτώματα δηλητηρίασης από αρσενικό είναι δυνατοί πόνοι, οργανικό σοκ, έντονες ενοχλήσεις, υπερβολικό αίσθημα δίψας και δερματικοί ερεθισμοί.

Οι δυνατοί πόνοι αρχίζουν συνήθως μέσα σε μια ώρα, πράγμα που διαλύει τον οργανισμό.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος εκδηλώνει αυτά τα συγκεκριμένα συμπτώματα στο συμπόσιο του Μηδίου:

«...γεμίζοντας ένα μεγάλο κρασοπότηρο, το κατέβασε μονορούφι. Την ίδια στιγμή ούρλιαξε λες και τον έπιασε ένας σουβλερός πόνος [κατά την εκτίμησή μου, αποτέλεσμα του αρσενικού που μόλις είχε πάρει] και συνοδεία των φίλων του οδηγήθηκε από το χέρι στα διαμερίσματά του...»

Ο Πλούταρχος αναφέρει τα ίδια συμπτώματα, μόνο που δεν τα αποδέχεται. Ο Αρριανός, πιο επιφυλακτικός, αναφέρει αυτήν την αντίδραση σαν να τη μεταφέρει από κάποια άγνωστη πηγή, προφανώς την ίδια με αυτήν του Διοδώρου, «μόλις άδειασε το ποτήρι του, ένιωσε έναν σουβλερό πόνο και αναγκάσθηκε να αποχωρήσει από τη γιορτή».

Οξεία δηλητηρίαση από αρσενικό οδηγεί σε θάνατο μέσα σε λίγες ώρες. Μία από τις πρακτικές που συνιστώνται για την αντιμετώπιση δηλητηρίασης από αρσενικό είναι η πρόκληση εμέτου ή η πλύση στομάχου.

Η κατανάλωση άφθονου νερού βοηθά επίσης τα νεφρά να αποβάλουν το δηλητήριο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις το αρσενικό επιφέρει σίγουρο θάνατο.

Κάνοντας εμετό (οι έντονες ενοχλήσεις) μετά το κρασί που ήπιε, ο Αλέξανδρος θα πρέπει να αισθάνθηκε προς στιγμήν κάπως καλύτερα κι αυτό ίσως να έκανε τα αρχικά έντονα συμπτώματα πιο ήπια, όπως λένε και οι γιατροί.

Ο Μπλάιθ, στην πολύ αναλυτική μελέτη του περί δηλητηρίων, παραθέτει τα συμπτώματα δηλητηρίασης από αρσενικό, «...η γλώσσα πρήζεται, υπάρχει έντονο αίσθημα δίψας [...] ενώ κατά κανόνα παρατηρούνται και πόνοι [...] σε όλη την κοιλιακή χώρα...».

Ο Μπλάιθ συνεχίζει πιο κάτω, λέγοντας ότι μια μονή δόση αρσενικού ίσως να μην επιφέρει αμέσως θάνατο, αλλά σαν πρώτο στάδιο εκδηλώνεται μια παρατεταμένη και θανατηφόρα ασθένεια.

«...Μια δόση τριοξειδίου του αρσενικού μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένη και θανατηφόρα ασθένεια, με γνωστότερο παράδειγμα στα ιατρικά πρακτικά εκείνο της απόπειρας αυτοκτονίας του Δούκα Ντε Πρασλέν, ο οποίος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, λαμβάνοντας μια δόση τριοξειδίου του αρσενικού την Τετάρτη 18 Αυγούστου 1847. Η ακριβής ώρα αυτής της ενέργειας δεν  μπορεί να εξακριβωθεί, αλλά τα πρώτα συμπτώματα άρχισαν να εκδηλώνονται στις 10 μμ. Προηγήθηκαν τα γνωστά σημάδια εμέτου, ενώ την επόμενη ημέρα παρουσίασε διάρροια, λιποθυμία και εξαιρετικά αδύναμο σφυγμό.

Την Παρασκευή παρατηρήθηκε παροδική ύφεση αυτών των συμπτωμάτων, ενώ παράλληλα τα άκρα του ήταν πολύ παγωμένα, η καρδιά του λειτουργούσε διακεκομμένα και άτονα και υπήρχε μια γενική κατάρρευση. Το Σάββατο παρουσίασε ελαφρύ πυρετό, χωρίς πόνους ή ευαισθησία στην κοιλιακή χώρα, εμέτους ή διάρροια. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρξε διούρηση. Την Κυριακή ο ασθενής παραπονέθηκε για έντονο πρήξημο στον λαιμό και η κατάποση γινόταν με δυσκολία. Το αίσθημα δίψας ήταν έντονο, η γλώσσα κατακόκκινη, όπως και ο βλεννογόνος στο στόμα και στον φάρυγγα και ο ασθενής είχε ένα αίσθημα καούρας από το στόμα ως τον πρωκτό.

Πονούσε και ήταν πρησμένος στην κοιλιακή χώρα, το δέρμα του έκαιγε υπερβολικά, ο σφυγμός του ήταν γρήγορος και ασταθής – άλλοτε δυνατός κι άλλοτε αδύναμος – το έντερο έπρεπε να ανακουφίζεται με ενέσεις, η ποσότητα των ούρων ήταν πολύ μικρή. Το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου.

Ο δούκας άφησε την τελευταία του πνοή στις 4.35 πμ την Τρίτη 24 του μηνός, έκτη ημέρα από τότε που αρρώστησε. Είχε διαύγεια πνεύματος μέχρι τα τελευταία του. Καθώς πλησίαζε το τέλος, η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο στενάχωρη, το σώμα του είχε παγώσει ολόκληρο και είχε ταχυπαλμία...».

Τα περισσότερα από αυτά τα συμπτώματα είναι παρόμοια με αυτά του Αλέξανδρου, άλλωστε ούτε και ο δούκας πέθανε αμέσως – η ασθένειά του κράτησε συνολικά έξι ημέρες, ενώ στην περίπτωση του Αλεξάνδρου κράτησε λίγο περισσότερο. Βέβαια, η καλή φυσική κατάσταση του Μεγάλου Κατακτητή, οι εμετοί και το κρασί μπορεί να τον κράτησαν στη ζωή περισσότερο, αλλά το κακό είχε γίνει.

Το αρσενικό το βρίσκει κανείς σε πολλές μορφές, λιγότερο ή περισσότερο ισχυρές. Δια του εμέτου το στομάχι καθαρίζει κι αυτό εξηγεί γιατί διαβάζουμε στις Βασιλείους Εφημερίδες ότι ο Αλέξανδρος συνήλθε – όπως είχε γίνει και με τον Ηφαιστίωνα.

Οι Βασίλειες Εφημερίδες, όμως, αναφέρουν παρακάτω ότι ο βασιλιάς κατανάλωσε κι άλλο φαγητό – όπως είχε κάνει και ο Ηφαιστίων – και μετά χειροτέρευσε. Ο Πτολεμαίος, ως υπεύθυνος τροφοδοσίας και δοκιμαστής του βασιλιά, θα πρέπει να ήταν υπεύθυνος για το φαγητό του. Η ανίχνευση αρσενικού στα συμπτώματα που προηγήθηκαν από τον πρόωρο θάνατο του Αλέξανδρου επιβεβαιώνεται από ακόμη πιο αδιάσειστα στοιχεία.

Μέχρι και τον 11^ο αιώνα, το αρσενικό ήταν το πιο ισχυρό όπλο που είχαν στα χέρια τους οι επίδοξοι δολοφόνοι.

Αντίθετα με τον ελλέβορο, ο οποίος έχει πολύ πικρή γεύση και κτυπάει γρήγορα στην καρδιά, το αρσενικό μπορεί να μην ανακαλυφθεί αμέσως, ενώ τα συμπτώματα που προκαλεί δεν διαφέρουν απ’ αυτά της ελονοσίας ή της χολέρας.

Η δίψα του Αλεξάνδρου, η επιθυμία του να βρίσκεται συνεχώς μέσα στο λουτρό αποτελούν επι πλέον ενδείξεις. Μόνο που το αρσενικό έχει ένα μεγάλο κακό κι αυτό εξηγεί τις πολλές εκταφές που γίνονταν στα τέλη του δεκάτου ενάτου  και μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα, καθώς αναστέλλει σημαντικά την αποσύνθεση του σώματος του νεκρού.

Δύο πηγές, ο Πλούταρχος και ο Κόϊντος Κούρτιος, αναφέρουν συγκεκριμένα ότι έτσι συνέβη και με το σώμα του Αλεξάνδρου κι αυτό παρά τον έντονο καύσωνα του βαβυλώνιου θέρους. Όπως εξηγεί ο Μπλάϊθ:

 «...Συχνά παρατηρείται μια αξιοπερίεργη διατήρηση του σώματος του νεκρού. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι πολύ ύποπτο, ιδίως αν το σώμα ήταν εκτεθειμένο σε τέτοιες συνθήκες, όπου φυσιολογικά θα έπρεπε να είχε αποσυντεθεί γρήγορα. Στην περίφημη υπόθεση του Ευρωπαίου φαρμακοποιού Σπάϊχερτ (1876), το σώμα της συζύγου του Σπάϊχερτ ξεθάφτηκε ένδεκα μήνες μετά το θάνατό της. Κι ενώ το φέρετρο έπλεε σε μια λίμνη νερού, το γυναικείο σώμα ήταν σαν της μούμιας. Κι αυτό γιατί τα όργανα του σώματος περιείχαν αρσενικό, ενώ το χώμα του περιβόλου της εκκλησίας δεν πειρείχε κάτι τέτοιο. Ο κ. Π. Κοξ, δικηγόρος υπεράσπισης, δεν μπορούσε να εξηγήσει αλλιώς πως μπορεί να είχε διατηρηθεί έτσι το σώμα, κάτω από τέτοιες συνθήκες, παρά μόνον αν είχε γίνει χρήση αρσενικού. Και αυτό το στοιχείο, μαζί με άλλα, ήταν σημαντικό, για να καταδικαστεί ο Σπάϊχερτ...»

Ο Πτολεμαίος όχι μόνον κατάφερε να δηλητηριάσει τον Μεγάλο Κατακτητή αλλά και να έχει τον έλεγχο την επόμενη ημέρα – ως φύλακας της βασιλικής κάμαρας και επίσημος δοκιμαστής και υπηρέτης του.

Στο τελευταίο στάδιο της ασθένειάς του ο Αλέξανδρος είχε εκλάμψεις και έκανε διάφορες κινήσεις για το θέμα της διαδοχής, όπως να χρίσει τον Περδίκκα διάδοχό του και να του παραδώσει το επίσημο δαχτυλίδι του.

Κι όμως, όλες οι πηγές ανεξαιρέτως τονίζουν ότι στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας του βασιλιά ήταν αυστηρός ο έλεγχος στη βασιλική κάμαρα και απαγορευόταν η είσοδος στους περισσότερους.

Όσο για τους γιατρούς, ειδοποιήθηκαν, αλλά τα είχαν χαμένα με τα συμπτώματα του αρρώστου. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς καθόλου: μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα, όπως στην πολύκροτη υπόθεση αρσενικού Μέϊμπρικ στα 1880, συχνά παραπλανούσαν τους γιατρούς, για να μην ανακαλύψουν το πραγματικό αίτιο της ασθένειας του θύματος που είχε δηλητηριασθεί με αρσενικό.

Εξ’ άλλου, τα χέρια των γιατρών του Αλεξάνδρου ήταν «δεμένα» μετά το άσχημο τέλος του άτυχου συναδέλφου τους, του γιατρού Γλαύκα, ο οποίος σταυρώθηκε μετά τον ξαφνικό και αναπάντεχο θάνατο του Ηφαιστίωνα, έναν χρόνο πριν.

Οι γιατροί δεν ήταν διατεθειμένοι να παρέμβουν, από φόβο μήπως επιδεινωνόταν έτσι η κατάσταση του Αλεξάνδρου κι έριχναν σ’ αυτούς την ευθύνη.

Ο Πτολεμαίος κινούσε τα νήματα και μόνον προς το τέλος ενημερώθηκαν για τις εξελίξεις στρατιώτες και βαθμοφόροι και τους άφησαν να μπουν στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου βασιλιά, αλλά τότε ήταν πια πολύ αργά.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο Ιουστίνος αναφέρει τις υποψίες που είχαν απλοί στρατιώτες και βαθμοφόροι περί «συνωμοσίας», ενώ όλες οι πηγές περιγράφουν μια κατάσταση γενικής αναταραχής στον στρατό....

...Ο Πτολεμαίος, όπως ο Ιάγος, εξακολουθούσε να είναι ο πιστός στρατηγός, ο πειθήνιος υφιστάμενος που «μπορεί να είναι μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη και ωστόσο να είναι κάθαρμα»....

...Η σιωπή του Πτολεμαίου στη διάρκεια αυτής της τόσο σημαντικής περιόδου για τη ζωή του, πόσο μάλλον για τη ζωή του αρχηγού του, είναι αποκαλυπτικότατη.

Εξ’ άλλου τον Πτολεμαίο τον απασχολούσε περισσότερο τι θα γινόταν μετά.

Από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι ο Αλέξανδρος, καθώς αργόσβηνε, υποψιαζόταν ότι είχε πέσει θύμα συνωμοσίας, αν και τα πολυσυζητημένα τελευταία λόγια του ότι άφηνε την αυτοκρατορία του «στον κράτιστο» ή «στον πιο άξιο», όπως και το σχόλιό του ότι «το επιτελείο του θα ετοίμαζε προς τιμήν του τις πιο λαμπρές επικήδειες τελετές», θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως ένα είδος σαρδόνιας αναφοράς στο γεγονός ότι ο Αλέξανδρος είχε προβλέψει ότι το ζήτημα της διαδοχής του θα κατέληγε σε αιματοχυσία...».

......................

Μερικές επισημάνσεις και σκέψεις....

Εγώ θα πρόσθετα πως ο Αλέξανδρος δεν ήταν ηλίθιος. Κάθε άλλο. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να την πατήσει, να γελαστεί από την προδοσία των ίδιων των «αμυντόρων» του, των επιτελών του.

Είναι αδύνατον όμως να μην κατάλαβε πως «δηλητηριάστηκε».
Επίσης, όπως αναφέρει πιο πάνω και ο ίδιος ο συγγραφέας, το "αρσενικό" ήταν γνωστό δηλητήριο στον αρχαίο κόσμο...ιδίως στην Περσική/ασιατική/Ινδική Ανατολή.

Άρα, ήταν (λογικά πρέπει να ήταν) απολύτως και με λεπτομέρεια γνωστά ΚΑΙ τα συμπτώματα.

Και όπου υπάρχει "γνωστό δηλητήριο και συμπτώματα" υπάρχουν και "αντίδοτα".

Να μην ξεχνάμε πως στην εισβολή στην Ινδία, τραυματίστηκε με δηλητηριασμένο βέλος ο ίδιος ο Πτολεμαίος και "με αντίδοτα" που τον προμήθευσαν οι "ειδήμονες της περιοχής" τον θεράπευσε ο ίδιος ο Αλέξανδρος (που είχε αρκετά ικανοποιητική ιατρική εκπαίδευση από τα νεανικά του χρόνια και δουλεμένη στη συνέχεια με επιμέλεια. Ιδίως στα δηλητήρια. Άρα, είχε και προσωπική (διαγνωστική) άποψη περί του "τι συνέβη" και σε αυτόν αλλά και στον Ηφαιστίωνα ένα χρόνο πριν με ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ)...

Συνεπώς, ήταν μια "γενικευμένη συνωμοσία" της Αυλής του Αλεξάνδρου.

Και μάλιστα πολύ πολύ "χοντροκομμένα συγκεκαλυμμένη", τόσο που προκαλεί την νοημοσύνη.

Μια συγκάλυψη που κράτησε (και κρατάει) αιώνες.

Κι αφού είχε διαύγεια για δέκα μέρες και δεν «έφυγε» αιφνίδια, είναι επιεικώς παράδοξο το πως δεν όρισε ποιός θα είναι ο διάδοχός του (από τα παιδιά του) και ποιός – αντίστοιχα – θα ήταν ο  Προστάτης του Θρόνου ως την ενηλικίωσή τους.

Ένας μόνον τρόπος υπάρχει να εξηγηθεί αυτό.

Ο Αλέξανδρος λοιπόν κατάλαβε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πως δηλητηριάστηκε.
Κατάλαβε συνεπώς ότι και η οικογένειά του κινδύνευε. Πως δεν υπήρχε τρόπος να την προστατέψει. Ούτε αυτήν, ούτε και το Θρόνο.

Κατάλαβε πως δεν υπήρχε τρόπος ούτε καν μήνυμα να στείλει για να προειδοποιήσει την Ολυμπιάδα να λάβει έκτακτα και αυστηρά μέτρα ασφαλείας.

Δεν μπορούσε να εμπιστευθεί κανέναν.

Εάν καταλάβαιναν πως "κατάλαβε" το πιο πιθανό ήταν να βρεθεί με ένα ξίφος στην καρδιά.

Η υψηλή στρατηγική του διάνοια λοιπόν - ακόμη κι εν μέσω αφόρητων πόνων - συνέλαβε τον ΜΟΝΟ τρόπο που είχε εκείνη τη στιγμή να «υπεραμυνθεί» έστω και μετά θάνατον.

Έπρεπε να διατηρήσει την "αυτοκρατορική του εν δυνάμει Ισχύ" μέχρι τέλους και να την "μετουσιώσει όλη σε μια τελευταία εντολή" που κανείς δεν θα μπορούσε ή δεν θα τολμούσε να "παραβιάσει".
Να παίξει δηλαδή το "παιγνίδι" τους παριστάνοντας πως "δεν είχε καταλάβει τίποτα".

Με την "ασυνήθιστη ιστορικά" εντολή το Δαχτυλίδι να πάει «τω κρατίστω».

Τουτέστιν, ο μόνος τρόπος να αναδειχθεί ο «κράτιστος» (ο ισχυρότερος) θα ήταν ο πόλεμος μεταξύ τους.

Δηλαδή, η αλληλοεξόντωση.

Άρα, θα είχαν συμφέρον να πάρουν την οικογένειά του με το μέρος τους για ν’ αυξήσουν τους "πόντους του" ο καθένας.

Θα είχαν λοιπόν κίνητρο και συμφέρον να τους κρατήσουν ζωντανούς.

Μέσα απ’ αυτή την κατάσταση σύγχυσης, ίσως κατόρθωνε – έστω και μετά θάνατον – να δώσει στην Ολυμπιάδα τον απαραίτητο χρόνο να «χτίσει και να εδραιώσει την ισχύ της».
Διασφαλίζοντας έτσι την Διαδοχή του Αλεξάνδρου από την γενιά του.

Κάτι που δεν λειτούργησε βεβαίως. Ή μάλλον, λειτούργησε "εν μέρει", τους κράτησε στη ζωή για ένα χρονικό διάστημα αλλά που δεν κατόρθωσαν να το εκμεταλλευθούν για να "επικρατήσουν" των ισχυρών αντιπάλων τους.

Οι λυσσαλέοι πόλεμοι των Επιγόνων στάθηκαν η λαιμητόμος της Γενιάς του Αλέξανδρου....

Γιώργος Ανεστόπουλος 

σχετικά:


Μ.Αλέξανδρος και Έλληνες:αφού τον "έφαγαν" οι "Επιτελείς" του, μετά "σφάχτηκαν" επί 50 χρόνια μεταξύ τους για την "Διαδοχή" (τύφλα να'χει το Game of Thrones). Και παρέδωσαν την Ελλάδα (για πρώτη φορά στην ιστορία της) σαν ώριμο φρούτο σε "ξένο εισβολέα".Στους Ρωμαίους.

Όταν επέστρεψε ο Αλέξανδρος από την εξορία, τίμησε όσους τον στήριξαν τα «Πέτρινα Χρόνια»....όσο για τους άλλους...

Οι τελευταίες μέρες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το μυστήριο της ταφής του 

Αφού δεν μιλάνε οι Ποιμένες, πολύ σύντομα θα μιλήσουν ακόμη και οι πέτρες. Ο γαρ καιρός εγγύς.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/11/blog-post_621.html

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΙΩΠΟΙ

 

Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν ασύρματοι και κινητά , όταν παρουσιαζόταν ένα απρόοπτο κακό, οι σκοποί ειδοποιούσαν τους ανθρώπους του τόπου τους με τις φρυκτωρίες, τις οποίες άναβαν πάνω στις κορυφές των βουνών, ή χτυπούσαν τις καμπάνες των Εκκλησιών και αμέσως όλοι ειδοποιούνταν.

Σε θέση ιερού σκοπού βρίσκονται και οι κληρικοί της Εκκλησίας μας (Πραξ.κ΄,28)και ιδιαιτέρως οι Επί-σκοποί διότι εννοείται ότι βρίσκονται επί του σκοπού και επί τις επάλξεις για να χτυπούν τις καμπάνες του κινδύνου όποτε απειλείται ο λαός και το ποίμνιό τους.

Όμως με τον καιρό το κάπα(Κ) δεν έτρωγε  όλο το φαϊ του ,αδυνάτισε και έγινε (ι) και το διπλανό ό-μικρον (Ο)που το έκλεβε και του έτρωγε όλο το φαγητό πάχυνε και έγινε  ω-μέγα(Ω) και έτσι  λέξη ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ μεταμορφώθηκε σε ΕΠΙ-ΣΙΩΠΟΣ

Δηλαδή εκείνος που βρίσκεται επί της σιωπής, έχει βουλώσει αεροστεγώς το στόμα του και μαζί του φιμώνει και το ποίμνιό του, που το θέλει άβουλο και ναρκωμένο τρώγοντας σανό ολημερίς 

Καταλαβαίνουμε πως όλα τη σήμερον ημέρα και λόγω κρίσεως, τα αγοράζεις με δόσεις και γραμμάτια ,ακόμη και για μία καφετιέρα ,πόσο μάλλον με το να γίνεις Μητροπολίτης φαντάσου τι (!) γραμμάτια και ισόβιες δόσεις χρωστάς στο σύστημα και στην αυλή που σε έκανε ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους συνυποψηφίους !

Και σε μία ταλαιπωρημένη Ελλάδα που 40 χρόνια ταϊζουν τους πολίτες της με ό,τι πιο άρρωστο από το συσσίτιο της τηλεόρασης και με όλους τους κινδύνους και τους λύκους που απειλούν  και καταξεσχίζουν τον Ορθόδοξο λαό το να σιωπάς ως ποιμένας του ποιμνίου σου είναι το πιο χειρότερο και ανήθικο υπάρχει κερδίζοντας έτσι και ένα βραβείο στις μελανές σελίδες που θα  γράψει ο μελλοντικός ιστορικός

Το τραγικόν όμως και ειρωνικόν της ιστορίας είναι βλέποντας τα θλιβερά γεγονότα της αλώσεως της Κων/λεως , της Μικρασιατικής καταστροφής ,του Μαρξισμού στην πρωην Ε.Σ.Σ.Δ. κ.α. ,τους πρώτους πάντα που έσφαζαν,καρατομούσαν και τραβούσαν στην κρεμάλα ήταν οι Επίσκοποι.

Ο Λύκος άλλωστε είναι έξυπνος , μόλις μπεί δόλια στο μαντρί ,  τον πρώτο που τρώει είναι τον βοσκό, κατά το πώς το λέει ο Κύριός μας :

«πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα»(Ματθ.κστ΄,31)

Αφού όμως δεν μιλάνε οι Ποιμένες , πολύ σύντομα θα μιλήσουν ακόμη και  οι πέτρες .

«ο γαρ καιρός εγγύς»

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ !

Ο Κύριός μας πάλι θα αναδείξει από την Αγία Ορθόδοξο Του Εκκλησία του νέους Κοσμάδες Αιτωλούς , Μάρκους Ευγενικούς και Παπουλάκους…

-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ,

 ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ -

Αργεντινή – Ελλάδα = Χ στο ΣΟΚ (Πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Αργεντινή – Ελλάδα = Χ στο ΣΟΚ

Το όργιο του οικονομικού ΣΟΚ, τo οποίο έγινε στην Αργεντινή από τους δανειστές της στην περίοδο της χρεωκοπίας της, επαναλαμβάνεται και στην χρεωκοπημένη Ελλάδα και με τις ίδιες μεθόδους. Επαναλαμβάνεται δηλαδή αυτό το οποίο ονομάστηκε στην Αργεντινή ως «χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθητικό». Σε τι συνίστατο αυτή η επέμβαση, η οποία γινόταν σε πολεμικές συγκρούσεις του απώτατου παρελθόντος; Οι πρωθυπουργοί της χρεωκοπημένης Αργεντινής Μένεμ και Καβάκο «είχαν επιβάλει ένα ριζικό και οδυνηρό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων χωρίς να πυροδοτήσουν μια εθνική εξέγερση». Αυτά σημειώνει η Ν. Κλάϊν στο: «Δόγμα του ΣΟΚ», αποκαλύπτοντας ότι οι τράπεζες που είχαν δανείσει την Αργεντινή συνέτασσαν και τα διάφορα προγράμματα «ανάπτυξης». Γράφει: «Τον Ιανουάριο του 2006, πολλά χρόνια αφότου ο Καβάκο και ο Μένεμ είχαν αποχωρήσει από την εξουσία, οι Αργεντίνοι πληροφορήθηκαν μια εκπληκτική είδηση: Αποδείχτηκε ότι το «Σχέδιο του Καβάκο» δεν ήταν καν του Καβάκο, ούτε το Δ.Ν.Τ. Ολόκληρο το πρόγραμμα της θεραπείας – ΣΟΚ που επιβλήθηκε στην Αργεντινή, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε εκπονηθεί κρυφά από την Τ.Ρ.Μοrgan και την Citibank, τους δύο μεγαλύτερους πιστωτές της Αργεντινής… που συνέταζαν το Σχέδιο χάρη του Καβάκο και στο οποίο «διαγράφονται πολιτικές που εφαρμόστηκαν από την κυβέρνηση μετά το 1992… (όπως η ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Όλα διευθετούνται με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή στις λεπτομέρειες…». Σ’ αυτό λοιπόν, το ψευδεπίγραφο «Σχέδιο Καβάκου» - που είχε γραφτεί σε 1400 σελίδες από τους δανειστές – προβλέφθηκε και «η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών υπηρεσιών, ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων». Προσθέτει η Κλάϊν: «Όλοι πιστεύουν ότι το οικονομικό σχέδιο που εφαρμόστηκε μετά το 1992 ήταν δημιούργημα του Ντ. Καβάκο, όμως αυτό δεν ισχύει». Είναι προφανέστατο ότι τα όσα έγιναν στην Αργεντινή αποτελούν καρμπόν και για τη χρεωκοπημένη Ελλάδα και είναι μάλλον βέβαιο ότι σε μερικά χρόνια οι καταχρεωμένοι και ανασκολοπισμένοι Έλληνες θα διαβάζουν. «Το σχέδιο Σαμαρά» δεν ήταν δικό του: «Ήταν σχέδιο των δανειστών». Θα διαβάζουν – αυτό εξάλλου γίνεται κυνικότατα και τώρα – ότι: «τα φορολογικά μέτρα δεν ήταν του Στουρνάρα και του Χαρδούβαλη αλλά των τρωϊκανών που τα αξίωσαν». Η Κλάϊν θέτει το ερώτημα: «πως τα κατάφεραν», οι ηγέτες της χρεωκοπημένης Αργεντινής να προβούν σ’ αυτό το οικονομικό ΣΟΚ, το οποίο ο πρωθυπουργός Μένεμ χαρακτήρισε ως «χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθησία» - χωρίς εθνική εξέγερση; Ως ερμηνεία παραθέτει τούτα τα λόγια του Καβάκο: «Οι περίοδοι υπερπληθωρισμού είναι τρομακτικές για τους ανθρώπους, ιδίως για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα και για τους μικρούς αποταμιευτές, επειδή φοβούνται ότι μέσα σε λίγες ώρες ή μέρες οι μισθοί  τους δεν θα έχουν καμία αξία εξαιτίας της αύξησης των τιμών, η οποία, συμβαίνει με αστραπιαία ταχύτητα. Γι’ αυτό τον λόγο ζητούν από την κυβέρνηση: «Σας παρακαλούμε, κάντε κάτι» (βλ. «Το Δόγμα του ΣΟΚ», εκδ. «Λιβάνι», 2007, σελ. 229 (και σημείωση) και 230). Να λοιπόν, η αλάνθαστη μέθοδος που εφαρμόζουν οι δανειστές, με τους μπάτλερ τους, και στη χρεωκοπημένη Ελλάδα. Λένε οι μπάτλερ: Ή μας ψηφίζετε ή δεν θα έχετε φάρμακα. Ή μας ψηφίζετε ή δεν θα έχετε συντάξεις. Ή μας ψηφίζετε ή τα χρήματά σας θα εξανεμιστούν. Αυτό, λοιπόν, είναι το θανατηφόρο Δόγμα του ΣΟΚ στην σάπια Ελλάδα. Τρόμος-φόβος-απειλή-εκβιασμός-τρομοκρατία ωμή ή υφέρπουσα. Μπροστά σ’ αυτή την κρατική τρομοκρατία τύφλα να ‘χουν οι «πυρήνες της φωτιάς». «Κυρίαρχε» λαέ! Το γονάτισμα και ο φόβος, και η ψυχολογική βία ή θα μας αφανίσουν ή θα κάνουμε αυτό που έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου στα 1961; Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες! Να ξαναβρούμε τη χαμένη αρετή της εξέγερσης, όπως έλεγε εδώ και δεκαετίες ο Γάλλος νομπελίστας Άλμπερ Καμύ. Άντε, ρε να σηκωθούμε!

 

Αθήνα 21/11/2014

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα

 θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)

 

 

Μια εξήγηση του γράφοντος

Γράφω: Για να υπενθυμίζω στους εναλλασόμενους εξουσιαστές ότι δεν είμαι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος.

Για να θυμίζω τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν άδικα για την Ελλάδα, που πρόδωσαν οι σύγχρονοι Εφιάλτες. Γιατί η σιωπή σημαίνει συνενοχή και έγκριση.

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ...(συγκινητική ιστορία)

http://tokandylaki.blogspot.gr/2014/11/blog-post_20.html

Ένας γιατρός από την Νέα Υόρκη, με πολλά χρήματα πήγε να περάσει τις διακοπές του σε ένα ξενοδοχείο ενός νησιού της Καραιβικής. Μία Κυριακή πρωί, καθισμένος στην βεράντα είδε από κάτω να περνά μία ομάδα νέγρων, που προφανώς πήγαιναν στην εκκλησία. Είχαν κάτι οι άνθρωποι αυτοί που αυτός δεν το είχε. Ήταν ευτυχισμένοι.

Κατέβηκε και τους πήρε από πίσω. Μπήκε και αυτός στην εκκλησία τους. Ήταν μία καλύβα που είχε ένα παράθυρο και τρύπες στο ταβάνι. Τα πουλιά, την ώρα του κηρύγματος, έμπαιναν από το παράθυρο και έβγαιναν από το ταβάνι. Μα ήταν όλοι τους, οι πιό πολλοί ξυπόλητοι, τόσο ευτυχισμένοι. Το μυστικό ήταν ο ζωντανός Χριστός που πίστευαν. Κατάλαβε το λάθος του και μετάνιωσε.

Η ευτυχία δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντά μας αποκάλυψε ο Χριστός.

Η ευτυχία είναι αποτέλεσμα μιάς επιτυχημένης κοινωνίας με τον Θεό.

Η ευτυχία είναι υπόθεση καρδιάς και αγιασμού,που μόνον ο Χριστός χαρίζει.

Η Παναγία και οι Ένοπλες Δυνάμεις

http://www.agioritikovima.gr/diafora/panagia/item/47939-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%82

Με την ευκαιρία του σημερινού πανελλήνιου εορτασμού της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων λίγα λόγια για την προστάτιδα των Ενόπλων Δυνάμεων την Παναγία μας: 

Του Κωνσταντίνου Γεωργ. Καρατζά
Θεολόγου - Καθηγητή του 4ου Γυμνασίου Χίου
Εφέδρου Ανθυπολοχαγού Πεζικού
Μέλος Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Χίου

Ομιλία που εκφωνήθηκε το 2012 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου στα πλαίσια του διπλού εορτασμού των Εισοδίων της Θεοτόκου και της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων.

Σεβασμιότατε, σεβαστοί πατέρες, εντιμότατες πολιτικές, στρατιωτικές, αστυνομικές και λιμενικές αρχές του νησιού μας, κυρίες και κύριοι˙ σήμερα είναι διπλή γιορτή. Πανηγυρίζουμε σήμερα με θρησκευτική ευλάβεια, τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Ναό του Σολόμωντα και, ταυτόχρονα, γιορτάζουμε με κάθε επισημότητα την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, δηλαδή του Στρατού Ξηράς, του Ναυτικού και της Αεροπορίας. Κοντά στο σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις, ακούγεται το περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, του κάθε της εχθρού ο σκληρός τιμωρός.

Όσον αφορά τώρα το πότε καθορίστηκε αυτός ο διπλός εορτασμός, αυτό έλαβε χώρα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974. Πριν από την περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας (1967 – 1974) υπήρχε η γιορτή των Ενόπλων Δυνάμεων, που γιορταζόταν κάθε 15η Αυγούστου, ανήμερα της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Από το 1967 και για επτά περίπου χρόνια, η γιορτή αυτή άλλαξε όνομα σε Ημέρα Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Ο εορτασμός της γινόταν κάθε 29η Αυγούστου, ημέρα που έπεσε το 1949 στο όρος Γράµµος της Βορείου Ελλάδος το τελευταίο προπύργιο του αυτοαποκαλούμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, γεγονός που οδήγησε στη λήξη του αιματηρού Εμφυλίου πολέμου.

Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι, σήμερα, ανημέρα του εορτασμού των Εισοδίων της Θεοτόκου, καθορίστηκε, επίσης, να εορτάζεται με κάθε επισημότητα η οφειλόμενη τιμή στην αποστολή και την προσφορά των Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδας μας. Η εορταστική αυτή εκδήλωση, αποβλέπει, σύμφωνα με τις οδηγίες της Πολιτείας και τις διαταγές των Γενικών Επιτελείων, στην επισήμανση των αρετών της Ελληνικής Φυλής και κυρίως στην Πολεμική Αρετή των Ελλήνων.

Και για απαντήστε μου; Υπάρχει σημαντικότερη Αρετή από την υπεράσπιση της Πατρίδος, των βωμών και των εστιών, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, από κάθε ξένη επιβουλή; Αυτό δεν είναι και πρέπει οπωσδήποτε να είναι ακόμη και σήμερα καθήκον του κάθε Έλληνα; Και στην επιτέλεση αυτού του καθήκοντος, εάν και εφόσον αυτό κριθεί αναγκαίο στο εγγύς μέλλον και εκείνος το ζητήσει, ποιον θα έχει ο Έλληνας βασικό συμπαραστάτη; Μα την Παναγία φυσικά.

Από τα Βυζαντινά χρόνια, λοιπόν, μέχρι και σήμερα η Παναγία μας ως προσωποποίηση όλων των αρετών, ως Κεχαριτωμένη, ως Θεομήτωρ, ως Μεγαλόχαρη και ως Υπέρμαχος Στρατηγός καθοδηγεί τα Ελληνικά Όπλα και υπερασπίζεται το Ορθόδοξο Χριστιανικό Ελληνικό Έθνος. Με την προστασία και τις ευλογίες της Μητέρας του Θεού εκείνο, και ειδικότερα οι Ένοπλες Δυνάμεις του, έχουν καταγράψει σελίδες δόξας και ηρωισμού στα διάφορα πεδία των μαχών και όχι μόνο.

Μια από τις πιο γνωστές εκείνες σελίδες κατεγράφη το έτος 626, όταν η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε αιφνιδίως από τους Αβάρους. Γνωρίζοντας την απουσία του βυζαντινού στρατού στην μακρινή Περσία, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας και την 6η Αυγούστου κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών. Σε συνεργασία με τους Πέρσες, τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Πατριάρχης Σέργιος περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση. Τη νύχτα εκείνη, φοβερός ανεμοστρόβιλος, που αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο, ενώ αντεπίθεση των αμυνομένων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι.

Την 8η Αυγούστου, η Βασιλίδα των Πόλεων είχε σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή της ιστορίας της. Ο χριστιανικός λαός της, θέλοντας να πανηγυρίσει τη σωτηρία του, την οποία απέδιδε σε συνδρομή της Θεοτόκου, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Τότε, κατά την παράδοση, όρθιο το πλήθος έψαλε τον από τότε λεγόμενο Ακάθιστο Ύμνο στην Παναγία, αποδίδοντας τα νικητήρια και την ευγνωμοσύνη του τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ.

Σύμφωνα όμως με άλλες ιστορικές πηγές, ο Ακάθιστος Ύμνος συνδέεται και με άλλα παρόμοια γεγονότα, όπως τις πολιορκίες και την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης επί των Αυτοκρατόρων Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου (673), Λέοντος του Ισαύρου (717-718) και Μιχαήλ του Γ΄ (860).

Την βυζαντινή, λοιπόν, εποχή, όπως είναι ευρέως γνωστό, οι Χριστιανοί αντιμετώπισαν, επίσης, τον αραβικό κίνδυνο. Όταν πια νίκησαν οριστικά τις εχθρικές αυτές δυνάμεις καθιέρωσαν να γιορτάζεται κάθε 1η Οκτωβρίου η γιορτή της Σκέπης της Παναγίας, εκφράζοντας έτσι προς εκείνη την ευγνωμοσύνη τους για την βοήθεια και την προστασία της.

Το 1952 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος καθιέρωσε το γεγονός αυτό να γιορτάζεται στις 28 Οκτωβρίου (αντί της 1ης Οκτωβρίου), επειδή η Παναγία βοήθησε τους στρατιώτες μας στον Πόλεμο του ’40.

Εμείς οι Νεοέλληνες δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι, η με θαυματουργικό τρόπο εύρεση της Ιεράς Εικόνος του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Τήνο το 1823 θεωρήθηκε από τους επαναστατημένους τότε Έλληνες θεϊκός οιωνός για το δίκαιο και την επιτυχία της ελληνικής Εθνεγερσίας, που είχε ξεκινήσει το 1821 για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού.

Γι’ αυτό, άλλωστε, το λόγο η Παναγία είναι το πρόσωπο με τις περισσότερες επωνυμίες, που είναι τόσες πολλές, όσες και οι ποικιλόμορφες εκφράσεις τής ζωντανής παρουσίας της στην πορεία τού Γένους των Eλλήνων, αλλά και όλων των Oρθοδόξων λαών.

Αλλά και σήμερα η Παναγία στέκεται στο πλευρό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, των οποίων η ποικίλη προσφορά δεν είναι άγνωστη και μικρή εντός του Ελλαδικού χώρου. Αυτή εκδηλώνεται με κάθε μορφής συμμετοχή και δραστηριότητα, όπως η νοσηλευτική αρωγή, η συνδρομή στη βελτίωση της ζωής κατοίκων απομακρυσμένων περιοχών, η συνδρομή στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, η συνεισφορά τους στην οικονομική δραστηριότητα των περιοχών, όπου εδρεύουν, και ειδικότερα στις ακριτικές περιοχές, όπου πλέον των άλλων είναι μεγάλη η προσφορά τους και στον ηθικό-ψυχολογικό τομέα.

Και όλη αυτή η παρουσία και προσφορά τους αναγνωρίζεται και εκτιμάται και από την Ελληνική πολιτεία, αλλά κυρίως από τον Ελληνικό λαό, ο οποίος διαρκώς προσβλέπει με εμπιστοσύνη στο στρατό μας, έχοντας τον σταθερά ψηλά στη σχετική λίστα για την αξιοκρατία στον τρόπο λειτουργίας του και τη σπουδαιότητα, αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα του έργου του, αλλά και στην πρώτη θέση στην καρδιά του, γιατί αποτελεί το καλύτερο και πιο υγιές τμήμα του.

Ερμηνεία της εικόνας των Εισοδίων της θεοτόκου

http://www.diakonima.gr/2014/11/21/%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-2/

Η ιερή ακολουθία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και η σχετική εικόνα υπηρετούν ένα βαθύτερο σκοπό: χειραγωγούν τον πιστό στο μυστήριο της σάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας, οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής.

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν Ναω του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν Χαίρε της οικονομίας του Κτιστού η εκπλήρωσις.»

Ο ορθόδοξος αγιογράφος με βάση τις παραπάνω πληροφορίες της απόκρυφης διήγησης και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη Θεοτόκου συνθέτει την εικόνα των Εισοδίων.

Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Εικονίζεται τη στιγμή που την υποδέχεται στο ναό ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, καθώς την παραδίδουν ευλαβικά οι θεοσεβείς γονείς της. Πίσω τους ακολουθούν οι παρθένες, «οι αμίαντες θυγατέρες των Εβραίων», που κρατούν αναμμένες λαμπάδες.

Η Παναγία δε ζωγραφίζεται φυσιοκρατικά. Δεν εμφανίζει δηλαδή τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματός της. Αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο ορθόδοξος αγιογράφος θέλει να μάς απομακρύνει από το γράμμα της διήγησης («τριετής η παις»), για να συλλάβουμε το πνεύμα της, την εκκλησιολογική της διάσταση. Η Παναγία είναι η Θεοτόκος, η Μητέρα του Θεού. Γι’ αυτό ο υμνωδός μάς καλεί «την νηπιάζουσαν φύσει και υπέρ φύσιν Μητέρα αναδειχθείσαν του Θεού ευφημήσωμεν ύμνοις» (Τροπάριο του όρθρου).

Η Παναγία εικονίζεται ως ώριμη γυναίκα με το γνωστό μαφόριό της, όπως τη βλέπουμε στις εικόνες της.

Το ίδιο κάνει και ο υμνωδός της Εκκλησίας και για τις λαμπάδες των παρθένων. Οι αναμμένες λαμπάδες δεν είχαν σκοπό να εμποδίσουν την τριετή παιδίσκη να γυρίσει πίσω, στο σπίτι της, καθώς ήταν στο δρόμο προς το ναό –αυτό λέει η απόκρυφη διήγηση- αλλά τούτο: να υποδείξουν τη νοητή λαμπάδα, την Παναγία, και προδηλώσουν έτσι την ανείπωτη μελλοντική αίγλη. Αυτή η αίγλη θα ήταν ο Χριστός, γιατί από την Παναγία θα ανέλαμπε (θα γεννιόταν) φωτίζοντας τους καθισμένους στο σκοτάδι της αμαρτίας ανθρώπους. Αυτόν το συμβολισμό παρουσιάζει το δ’ στιχηρό προσόμοιο του εσπερινού, ήχος δ’ «Αι νεανίδες χαίρουσαι και λαμπάδας κατέχουσαι, της λαμπάδος σήμερον προπορεύονται της νοητής και εισάγουσιν αυτήν εις τα Άγια των Αγίων ιερώς προσηλούσαι την μέλλουσαν αίγλην άρρητον εξ αυτής αναλάμψειν και φωτίσειν τους εν σκότει καθημένους, της αγνωσίας εν Πνεύματι».

Σε πολλές εικόνες πίσω από το Ζαχαρία, αριστερά, παριστάνεται η Παναγία να κάθεται σε καθέδρα με τρία σκαλιά (είναι η αναβαθμοί του θυσιαστηρίου του απόκρυφου κειμένου) και να περιμένει την τροφή που της φέρνει ο άγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία να παραμείνει στο Άγιο των Αγίων ως νέα Κιβωτός της Διαθήκης, ως η «έμψυχος κιβωτός» και στα δώδεκα χρόνια της παραμονής της εκεί θα τρέφεται θαυματουργικά με ουράνια τροφή.

Από το βιβλίο
Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων
(τόμος δεύτερος)
Χρήστου Γ. Γκότση
Εκδ. Αποστολική Διακονία

Πηγές: Ενοριακά Νέα-  saint.gr

Antinews: Σε οριακό σημείο οι σχέσεις Κυβέρνησης – Τρόικας

http://www.antinews.gr/OIKONOMIA/se-oriako-simeio-oi-sxeseis-kubernisis-troikas/

Η τηλεδιάσκεψη που κράτησε 4 ώρες και έληξε μετά τις 3 τα ξημερώματα δεν είχε αποτέλεσμα και δεν βγήκε «λευκός καπνός» αφού οι δανειστές επιμένουν σε δημοσιονομικό κενό που το προσδιορίζουν σε 2,6-3,6 δις ευρώ.

Σε οριακό σημείο βρίσκονται πλέον οι σχέσεις της κυβέρνησης με την τρόικα μετά το χθεσινοβραδινό ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις. Η τηλεδιάσκεψη που κράτησε 4 ώρες και έληξε μετά τις 3 τα ξημερώματα δεν είχε αποτέλεσμα και δεν βγήκε «λευκός καπνός» αφού οι δανειστές επιμένουν σε δημοσιονομικό κενό που το προσδιορίζουν σε 2,6-3,6 δις ευρώ. «Δεν έχουμε συμφωνία για επιστροφή της τρόικας σε συγκεκριμένη ημερομηνία», ήταν η απάντηση κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντας τα ξημερώματα.

Σύμφωνα με κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα, αμέσως μετά τη σύσκεψη και γύρω στις 3 τα ξημερώματα: «Εξακολουθεί να υπάρχει από την πλευρά της τρόικας η θέση για το υποτιθέμενο δημοσιονομικό κενό». Ο ίδιος πρόσθεσε ότι «εμείς είμαστε οι σωστοί, όπως και τα προηγούμενα χρόνια». Αξίζει να σημειωθεί ότι η τρόικα προσδιορίζει το κενό μεταξύ 2,6 δισ. και 3,6 δισ., ποσό που απέχει παρασάγγας από τις ελληνικές εκτιμήσεις. Ένα τέτοιο κενό προφανώς για την τρόικα σημαίνει νέα δημοσιονομικά μέτρα τα οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να δεχθεί υπό τις παρούσες συνθήκες.

Αν και δεν επιβεβαιώθηκε ότι συζητήθηκαν κι άλλα καυτά θέματα σύμφωνα με πληροφορίες, δεν αποκλείεται το δημοσιονομικό κενό να είναι πρόφαση και να υπάρχουν άλλα σοβαρότερα θέματα και να γίνεται ενός είδους παζάρι. Δηλαδή εκβιάζουν οι δανειστές για το κενό ώστε να αποδεχθεί η Αθήνα αλλαγές σε εργασιακά και ασφαλιστικό.

Όπως έχουμε τονίσει, όμως, καμιά κυβέρνηση και καμιά βουλή δεν μπορεί να αποδεχθεί π.χ. μειώσεις στις συντάξεις, όπως κι αν βαφτιστούν αυτές.

Το ερώτημα μετά το ναυάγιο είναι τι γίνεται τώρα: Κατ’ αρχάς κατατίθεται ο προϋπολογισμός σήμερα μονομερώς και χωρίς λήψη μέτρων για το 2015 και μέσα στο Σαββατοκύριακό γίνεται προσπάθεια άρσης του αδιεξόδου ώστε να προλάβουμε την ημερομηνία της 8ης Δεκεμβρίου.

Στην τηλεδιάσκεψη, που άρχισε στις 11 το βράδυ της Πέμπτης και ολοκληρώθηκε στις 3 μετά τα ξημερώματα σήμερα, μετείχαν ο υπουργός Οικονομικών, Γκίκας Χαρδούβελης, ο υπουργός αναπληρωτής Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, ο υφυπουργός Οικονομικών, Γιώργος Μαυραγάνης και οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού, Σταύρος Παπασταύρου και Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Έθιμα των Εισοδίων της Θεοτόκου στις αγροτικές περιοχές της χώρας

http://www.agioritikovima.gr/perizois/item/47953-%CE%AD%CE%B8%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1%CF%82

Πολλά από τα λατρευτικά έθιμα, όπως ήδη επισημαίνει ο Γ. Μέγας, είναι αγροτικά, με πανάρχαιες ρίζες με την προσδοκία της καλής εσοδείας. 

 Επειδή μάλιστα οι καιρικές συνθήκες δεν είναι σε όλη την Ελλάδα οι ίδιες η έναρξη των αγροτικών εργασιών, και κυρίως της σποράς, δεν γίνεται συγχρόνως και έτσι τα έθιμα, κατά βάσιν ίδια γίνονται σε διαφορετικές ημέρες που απέχουν λίγο μεταξύ τους.

Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου σφραγίζει το τέλος ή αλλού το μέσον της σποράς. Έτσι ο λαός τη λέει Αποσπορίτισσα ή Μεσοσπορίτισσα και τη θεωρεί προστάτρια της σοδειάς (<εισόδια), γι αυτό και «Αποσοδειά» και προς τιμήν της «εισάγει» συμβολικά, κατά αρχαία συνήθεια (πανσπερμία) στο ναό «πολυσπόρια», ή «μπουμπόλια» ή «μπουσμπουρέλια».

Την παραμονή ή και ανήμερα των Εισοδίων, αλλά και του αγίου Ανδρέα, με έσχατο χρονικό όριο της αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), οι νοικοκυρές έβραζαν πολλά σπόρια μαζί: σιτάρι, κριθάρι, σίκαλη, καλαμπόκι, φασόλια, ρεβύθια, κουκκιά και τα μοίραζαν υπό τύπον κολλύβων στη γειτονιά «για να γίνουν τα σπαρμένα». Από αυτά ένα πιάτο «εισάγουν» στην εκκλησία, όπου διαβάζεται κατά τη λειτουργία και μοιράζεται στο εκκλησίασμα. Ένα μέρος του επιστρέφεται στο σπίτι. Από αυτό έχουν μερίδιο και τα ζώα, ιδιαίτερα «οι αροτήρες βόες», «τα καματερά βούγια» και το υπόλοιπο το ρίχνει ο γεωργός στο χωράφι για «να αναπαυθεί ο σπόρος». Αλλού παίρνουν πολυσπόρια και πάνε στη βρύση για να την ταϊσουν ή να την νίψουν. Ρίχνουν τα σπόρια στο νερό και λένε: «Όπως τρέχει το νερό να τρέχει το βιό». Κατόπιν παίρνουν νερό και γυρίζουν στο σπίτι. Η προσφορά της πανσπερμιάς είχε και τον χαρακτήρα κολλύβων προς τους νεκρούς.

Η Παναγία, λοιπόν, συνδέεται με την καλή σοδειά (Καλοσοδειά), τη γονιμότητα της γης, πράγμα που δηλώνει και η εθιμική πανσπερμία, η προσφορά δηλαδή την ημέρα αυτή σε όλο σχεδόν τον ελληνικό χώρο φαγητού που παρασκευάζεται από πολλούς σπόρους μαζί. Ο λαός το λέει πολυσπόρια ή μπόλια, η μπομπόλια, μπουσμπουρέλια.

*Απόσπασμα από ομιλία στα εγκαίνια του Μουσείου του ψωμιού στην Αμφίκλεια, στις 21 Νοεμβρίου 2003 της ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥ-ΚΑΜΗΛΑΚΗ, Διευθύντριας του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών 

21 Νοεμβρίου: Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου

http://www.agioritikovima.gr/diafora/vioiagiwn/item/47960-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85

Γιορτάζουμε σήμερα, 21 Νοεμβρίου, ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Η Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της στείρα, χωρίς να γεννήσει παιδί, παρακάλούσε προσευχόμενη στο Θεό, μαζί με τον άνδρα της Ιωακείμ, να τους χαρίσει ένα παιδί.

Και αν γινόταν αυτό, αμέσως θα το αφιέρωναν στο Θεό. Και πράγματι, ο Θεός ευδόκησε και εισάκουσε τις προσευχές τους, και η Αννα γέννησε την Υπεραγία Θεοτόκο. Όταν Αυτή έγινε τριών χρονών, Την πήραν οι γονείς Της και αφιέρωσαν τη Θυγατέρα τους στο Θεό, αφού Την πήγαν στο Ναό.

Την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος αφού Την παρέλαβε, Την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων, όπου εκεί μόνο ο αρχιερέας έμπαινε μια φορά το χρόνο.

Αλλά ο Ζαχαρίας γνώριζε δι'αποκαλύψεως τι έμελλε να συμβεί δια της Κόρης Αυτής. Εκεί η Παρθένος έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο Αρχάγγελος Γαβριήλ καθημερινά προμήθευε την Παναγία με ουράνια τροφή.

Βγήκε τότε, όταν ήλθε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού για να συμβάλει στη σάρκωση του Σωτήρα Χριστού, που είναι «ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι» (Β' Θες. 2:16). Ο Οποίος, δηλαδή, μας αγάπησε και μας έδωσε παρηγοριά που δε θα έχει τέλος, αλλά θα είναι αιώνια, και μας χάρισε ελπίδα αγαθών ουρανίων.

Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'.
Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις εν Ναώ του Θεού, τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος