Φιλοκτήτης-Προμηθέας-Ελένη (Από την Ηρώ Μητρούτσικου)

 Ένας συγκινητικός, έστω και αλαλούμ, Φιλοκτήτης

Από την Ηρώ Μητρούτσικου 20.9.2014

Ο συγγραφέας

Ο Σοφοκλής (496-406 π.Χ) ήταν μορφωμένος -καθότι αριστοκρατικής καταγωγής- και διετέλεσε και στρατηγός. Σαν τραγωδός ήταν ο αγαπημένος των Αθηναίων, καθώς δεν πήρε ποτέ τρίτο βραβείο. Μάλιστα στην πρώτη του εμφάνιση σε δραματικό αγώνα, σε ηλικία 28 χρόνων (468 π.Χ), αντιμετώπισε τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό του τραγωδό Αισχύλο, τον οποίο εκτιμούσε, και πήρε την πρώτη θέση! Κατά την διάρκεια των 90 χρόνων που έζησε, παρουσίασε περίπου 30 τετραλογίες, όπου οι 20 πήραν την πρώτη θέση. Συνέγραψε συνολικά 123 τραγωδίες, από τις οποίες έχουν διασωθεί μόνο 7 ολοκληρωμένες και μισό το σατυρικό δράμα “Ιχνευτές”!

Ο Σοφοκλής παρουσίαζε τους ήρωες, όπως θα έπρεπε να είναι oi άνθρωποι (ενώ ο Αισχύλος τους παρουσίαζε υπεράνθρωπους και ο μεταγενέστερος και ρεαλιστής Ευριπίδης όπως, πραγματικά, είναι οι άνθρωποι!). Είναι αυτός που πρόσθεσε και 3^ο υποκριτή (ενώ μέχρι τότε ήταν δυο ηθοποιοί-πρωταγωνιστές και ο χορός) και αύξησε τα μέλη του χορού από 12 σε 15 - για καλύτερη συμμετρία μαζί με τον αυλητή. Τέλος, να σημειώσω ότι και οι τρεις τραγικοί ποιητές είχαν γράψει “Φιλοκτήτη” (και πολλές άλλες τραγωδίες με κοινό θέμα), ωστόσο διασώθηκε μόνο το έργο του Σοφοκλή, το οποίο διδάχθηκε το 409 π.Χ., λίγο πριν τον θάνατο του συγγραφέα.

Ο Φιλοκτήτης στην μυθολογία

Ο Φιλοκτήτης ήταν βασιλιάς της Μελίβοιας (ένα γραφικό, ορεινό χωριό στον νομό Λάρισας) και ήταν κάτοχος του τόξου του Ηρακλή, του οποίου τα βέλη είχε βουτήξει ο ημίθεος στο αίμα της σκοτωμένης Λερναίας Ύδρας...

Πηγαίνοντας ο Φιλοκτήτης με τους υπόλοιπους Έλληνες αρχηγούς στην Τροία, σταματάνε στο μικρό νησί Χρύσα, ανατολικά της Λήμνου στο οποίο είχε σταματήσει και ο Ιάσων με το Χρυσόμαλλο δέρας και ο Ηρακλής επιστρέφοντας από προηγούμενη άλωση της Τροίας! Ο Φιλοκτήτης, όμως, βεβήλωσε της ιερή περιοχή του ναού της Αθηνάς και έτσι τον δάγκωσε το φίδι που φυλούσε τον ναό. Το πόδι του άρχισε να εκλύει μαύρο πύο, το οποίο έχει φοβερή δυσοσμία και ο ήρωας υπέφερε τόσο που με τις φωνές του τρόμαζε το στράτευμα. Έτσι, ο Οδυσσέας προτείνει να τον παρατήσουν στην έρημη Λήμνο –όπως και κάνουν-, στην οποία επιβιώνει από τότε, μόνος, σαν ένας αρχαίος Ροβισώνας Κρούσος.

Ο Φιλοκτήτης δεν ήταν ο μόνος ήρωας ο οποίος είχε πρόβλημα στο πόδι. Ας θυμηθούμε τον Οιδίποδα  (οίδημα(=πρήξιμο) + πους(=πόδι)), αλλά και τον πατέρα του και τον παππού του, καθώς και το μόνο τρωτό σημείο του Αχιλλέα! Το πόδι είναι το πιο κοντινό σημείο του ανθρώπου στην γη, άρα στον Κάτω Κόσμο, άρα και στους Θεούς. Η πυορρούσα πληγή είναι στίγμα εκείνων που αρνήθηκαν να συμφωνήσουν με τους Θεούς…

Η παράσταση

Υποθέτω ότι είναι η πρώτη φορά που ο Κώστας Φιλίππογλου (του θεάτρου της Κομπλισιτέ, www.complicite.org) ασχολείται με αρχαία τραγωδία, ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα… Το σωματικό θέατρο που πρεσβεύει ήταν φανερό και στην διδασκαλία του χορού, αλλά και στην έναρξη του έργου με τις αυτοσχέδιες τραμπάλες, πάνω στις οποίες ισορροπούν Οδυσσέας και Νεοπτόλεμος, όπως η τιμιότητα αμφιταλαντεύεται με το κακό και την πονηριά.

Δυστυχώς, όμως, η καλοδουλεμένη σωματικότητα του χορού δεν πετύχαινε πάντα, υπήρχαν πολλές άσκοπες κινήσεις και ελάχιστες δικαιολογημένες. Να δώσω, όμως, και ένα ελαφρυντικό: θεωρώ τεράστιο πρόβλημα το: τι κάνεις με τον χορό της τραγωδίας σήμερα και δεν νομίζω ότι υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον προς το παρόν!

Η παράσταση ήταν λιτή, μοντέρνα και αισθητικά απλή, όπως ήταν και τα κουστούμια της (Κenny MacLellan). Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην σημειώσω ότι και το κουστούμι του Οδυσσέα καθώς και του Φιλοκτήτη, όχι μόνο διέφεραν από το ύφος των υπολοίπων κουστουμιών (εννοείται επίτηδες), αλλά σε πετούσαν και έξω από το πνεύμα της παράστασης. Το κοστούμι του Μαρκουλάκη, δεν μου έδωσε την εντύπωση του ευέλικτου Οδυσσέα, αλλά το ηθοποιού που βιάζεται να πάει σε μια άλλη δουλειά μετά την πρόβα και έχει βάλει τα δικά του, ενώ ο Φιλοκτήτης λέει ότι είναι ντυμένος με κουρέλια 10 χρόνων, ενώ εμείς βλέπουμε ένα πανέμορφο κουστούμι, πολύ παλαιότερης μόδας από τα υπόλοιπα, το οποίο, απλά, προσπαθεί να δείξει λίγο τριμμένο!!!

Το σκηνικό (επίσης Κenny MacLellan) λιτό με πολλές σημασίες, αλλά, πάλι, με μια μικρή παραφωνία... Μια κυκλική περίφραξη της ορχήστρας μιμείται (εκτός από το κοίλον του θεάτρου) την αρένα μέσα στην οποία θα πιαστεί το θύμα-Φιλοκτήτης στον ιστό που πλέκει ο πονηρός Οδυσσέας. Ο Φιλοκτήτης βρίσκεται στην φύση, εκτός της αρένας, μακριά από τα ψέματα του πολιτισμού. Στην αρχή το θύραμα είναι ο νεαρός Νεοπτόλεμος, το οποίο εντός της αρένας ο Οδυσσέας θα τον πείσει να γίνει το δόλωμα! Όταν θα μπει κι ο Φιλοκτήτης στην φυλακή του πολιτισμού, θα πιαστεί στα δίχτυα που έριξε ο Οδυσσέας, ο οποίος είναι και ο μόνος ο οποίος μπαινοβγαίνει όποτε θέλει στην αρένα. Το κυκλικό αυτό σύνορο ήταν στα χρώματα της ηφαιστειακής λάβας, που κυριαρχεί στο νησί της Λήμνου, γι αυτό ίσως μου χτύπησε άσχημα ο μπλε led κρυφός φωτισμός της…

Είδαμε τρεις πολύ καλές ερμηνείες, όμως υπήρχαν κι εδώ στοιχεία που μας ξένισαν. Ο Νεοπτόλεμος δεν ήταν έφηβος, ούτε καν νέος, αλλά ο μεσήλικας Χειλάκης (αν και έκανε σοβαρή κι επιτυχημένη προσπάθεια να δείξει νεότερος). Ο Οδυσσέας δεν ήταν ένας απεριποίητος και κουρασμένος από τον δεκαετή πόλεμο μεσήλικας, που καθοδηγεί τον νεαρό γιο του Αχιλλέα, αλλά ο λαμπερός Μαρκουλάκης, συνομήλικος του, πολύ ψηλότερού του, Χειλάκη. Κι αν συχνά οι νέοι είναι ψηλότεροι από τους μεγαλυτέρους τους, εδώ, σε συνδυασμός με τα άλλα, κάπως φαινόταν κι αυτό! Ο Φιλοκτήτης δεν ήταν ένας ταλαιπωρημένος από την αρρώστια και τις κακουχίες, απολίτιστος πια και σε ημιάγρια κατάσταση, προδομένος ήρωας, αλλά ο Μαρμαρινός με μοντέρνο κούρεμα, τέλεια ξυρισμένη φαβορίτα και σκουλαρίκι! Μπορεί, όλα αυτά από το πάνω διάζωμα της Επιδαύρου να μην είχαν μεγάλη σημασία, αλλά στο κάτω διάζωμα και σε όλα τα υπόλοιπα θέατρα της Ελλάδας, που περιόδευσε η παράσταση, αυτά ξένιζαν από την έναρξη του έργου.

Ευτυχώς, αυτό το οπτικό αλαλούμ, το έσωζαν οι ερμηνείες. Και οι τρεις υποκριτές υποστήριξαν τον ρόλο τους απλά και σωστά. Ιδιαίτερα η ερμηνεία του Μαρμαρινού ήταν γεμάτη λιτή εσωτερικότητα (δάκρυσα στην πρώτη παράκλησή του). Συνήθως ο Φιλοκτήτης παρουσιάζεται άγριος και θυμωμένος, ενώ εδώ είδαμε τον πόνο και το παράπονο των 10 χρόνων εγκατάλειψης! (Επιτέλους, κάτι αλλάζει στην τραγωδία; Όπως και ο Προμηθέας του Λυγίζου, ήταν και οι δυο πιο ανθρώπινοι...)

Δεν μπορώ, όμως, να μην αναφέρω την μεγάλη διαφορά που είχε στην εκφορά λόγου ο Μαρμαρινός από όλους τους άλλους ηθοποιούς. Ιδιαίτερος λόγος και ιδιαίτερος στόμφος, που όχι μόνο δεν ταίριαζαν στο σύνολο της παράστασης, αλλά ούτε και στον θυμωμένο Φιλοκτήτη, ο οποίος ελάχιστες φορές έχει αρθρώσει λέξη σε άνθρωπο τα τελευταία 10 χρόνια και τρέφεται με καρπούς και ότι σκοτώνει με το τόξο του. Πέρα από αυτή την παράσταση, αυτός ο τρόπος εκφοράς που χρησιμοποίησε ο ηθοποιός στον Φιλοκτήτη, δεν είναι, σίγουρα, η «σχολή» που έχει δημιουργήσει ο Μαρμαρινός ως σκηνοθέτης, γι αυτό δεν μπορώ να καταλάβω πώς δικαιολογείται...

Εντέλει ήταν μια πολύ καλή παράσταση (από τις καλύτερες, προφανώς, της Επιδαύρου) με πολλές επιμέρους παραφωνίες. Στην επόμενη σκηνοθεσία του Φιλίππογλου θα ήθελα να δω -σε ένα όχι τόσο εμπορικό θέατρο, όσο αυτό της «Τίρζας»- πιο έντονα το προσωπικό του στίγμα και όχι ηθοποιούς ονόματα που, όπως είναι φυσικό, δεν μπορούν να σκηνοθετηθούν απόλυτα!

Ο Λυγίζος διδάσκει τραγωδία

Από την Ηρώ Μητρούτσικου       27.9.2014

Ακούστηκαν πολλά για το νεαρό της ηλικίας των δυο σκηνοθετών που άνοιξαν φέτος το πρόγραμμα της Επιδαύρου (www.greekfestival.gr). Αναρωτιέμαι, πόσο νεαρός σκηνοθέτης θεωρείται κάποιος, λίγο πριν τα 40 (Λυγίζος); Όταν η ταινία του έχει υπάρξει υποψήφια για Όσκαρ, γιατί, στους Έλληνες, χτυπάει άσχημα ότι σκηνοθετεί στην Επίδαυρο; Γνωρίζουμε ότι η περσινή του παράσταση του 26χρονου Καρατζά -που σκηνοθετεί στo Εθνικό και όχι μόνο- πήγε στο φεστιβάλ της Αβινιόν, ένα από τα δυο μεγαλύτερα θεατρικά φεστιβάλ της Ευρώπης;

Γνωρίζουμε επίσης, ότι ο καταξιωμένος (και πια παρωχημένος) Σπύρος Ευαγγελάτος, ήταν 30 χρονών όταν σκηνοθέτησε πρώτη φορά στην Επίδαυρο; Γιατί να είναι κατακριτέο που οι δυο, αυτοί νέοι σκηνοθέτες, αναμετρώνται με τον πιο δύσκολο, ίσως, θεατρικό χώρο;

Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο Λυγίζος έχει ξαναδουλέψει αρχαίο δράμα (τις εκπληκτικές «Βάκχες» του, Θέατρο Ν.Κόσμου) ή ότι ο Καρατζάς το ίδιο έργο («Ελένη») το είχε ανεβάσει για την εφηβική σκηνή του Εθνικού θεάτρου;

“Ελένη”

Δεν είδα καμία από τις δυο παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αλλά τις παρακολούθησα τον Σεπτέμβρη, στον χώρο του Φεστιβάλ, Πειραιώς 260, σε μια διαμορφωμένη αίθουσα για να φιλοξενήσει τις δυο αμφιλεγόμενες επιδαύριες προσπάθειες.

Η τραγικοκωμωδία «Ελένη» του Ευριπίδη, μεταφέρθηκε σε μια ορχήστρα γεμάτη άμμο, όπου θα μπορούσαν να είναι τα παράλια της Αιγύπτου, στα οποία ναυαγεί ο Μενέλαος και ανακαλύπτει ότι εκεί βρισκόταν 10 χρόνια η γυναίκα του κι όχι στην Τροία με τον Πάρη. Η άμμος δημιουργούσε όμορφες εικόνες (σκηνικά: Ιωάννα Τσάμη), οι μουσικές νύξεις ήταν ωραίες και ιδιαίτερες, όπως και η φωνητική διδασκαλία (Ανρί Κεγκομάρ), η υποκριτική πολύ καλή, αλλά, δυστυχώς, οι μεγάλες παύσεις κούραζαν και δεν καταλάβαινες για ποιό λόγο γίνονταν… Η παράσταση άρεσε σε αρκετούς και καταλάβαινες ότι, πια, στο θέατρο, υπερισχύει η ομαδικότητα κι όχι η υποκριτική ευφυΐα του εκάστοτε πρωταγωνιστή!

“Προμηθέας Δεσμώτης”

Με ενδιαφέρει, όμως πιο πολύ, να αναφερθώ στην ιδιαίτερη και αριστουργηματική σκηνική πρόταση του Έκτορα Λυγίζου. Αν και οι δυο σκηνοθέτες ξεκίνησαν πριν χρόνια μαζί, και ενώ έχουν χωρίσει πια οι δρόμοι τους, εξακολουθούν να δίνουν βάση στον λόγο και στην ομαδικότητα. Ωστόσο, από κάθε παράσταση του Λυγίζου βγαίνω εκστασιασμένη, ενώ ο Καρατζάς δεν καταφέρνει να με πείσει πάντα….

Ο “Προμηθέας” ήταν μια παράσταση απλή και καθαρή. Οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν το κείμενο σαν να μην γνωρίζουν τίποτα, αλλά και σαν να είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν τα πάντα. Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς καθόλου φωτισμούς, χωρίς ούτε μια μουσική νύξη, έξι υποκριτές μοιράζονται τους ρόλους και τα χορικά για να μας πουν την ιστορία, ή, καλύτερα πολλές ιστορίες. Το κοινό -ως ακροατής γύρω από την φωτιά- φωτίζεται και αυτό αμυδρά ενώ στην ορχήστρα λέγεται το παραμύθι. Πρόκειται για ένα από τα πιο δύσκολα δράματα, καθώς ο πρωταγωνιστής είναι αλυσοδεμένος και ακίνητος καθ’ όλη την διάρκεια του έργου και, επίσης, δεν υπάρχει δράση, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εξελίξεις, απλά ειπώνονται πολλές ιστορίες, παλιές αλλά και μελλοντικές. Είναι ένα έργο όπου κάθε ήρωας αντί να πράττει, ζητάει να του πούνε μια ιστορία και διηγείται εξίσου κι αυτός! Η φωτιά, επίσης, ήταν και η αιτία που ο Δίας τιμώρησε τον τιτάνα Προμηθέα, γιατί τόλμησε να την χαρίσει στους ανθρώπους! Η φωτιά επανέρχεται και ως χειρονομία στην λιτή κίνηση των υποκριτών….

Οι ηθοποιοί ντυμένοι με μαθητικές φούστες και παντελόνια, φορώντας από πάνω μια σύγχρονη καθημερινή μπλούζα και, επίσης, κάτι μεταξύ σαλιάρας και παπιγιόν, με μαλλιά σφιχτοδεμένα, μπαίνουν στην ορχήστρα από διάφορες εισόδους, παίρνουν θέση κυκλικά, έπειτα ενοποιούνται φορώντας το ιδιαίτερο στοιχείο του ντυσίματός τους και κάθονται γύρω από τον ακινητοποιημένο ξύλινο Προμηθέα (Κλειώ Μπομπότη), οποίος κείτεται στο χώμα της ορχήστρας και με την βοήθειά του -και παίρνοντας έναυσμα από αυτόν- θα μας διηγηθούν την ιστορία του, χωρίζοντας το κάθε πρόσωπο σε δύο σώματα, στο γιν και το γιαν, στο θετικό και το αρνητικό, το τολμηρό και το δειλό, την αρσενική φύση και την θηλυκή, στο ένα και το alter ego του…

Μια παράσταση τραγωδίας του Αισχύλου, όπου αναδύθηκε το χιούμορ του έργου! Ίσως να βγήκε, επιτέλους, στην επιφάνεια, επειδή παρουσιάστηκε και ως παιχνίδι μαθητών! Αυτό, όμως, δεν με εμπόδισε να ανατριχιάσω, όταν επικαλούνταν τα Θεία, παρότι με ένα υποθετικό “αν” έμπαιναν και έβγαιναν κάθε τόσο από τον ρόλο… Ένιωθα την παρουσία των Ολύμπιων Θεών πάνω από την στέγη του φεστιβάλ, αλλά και όταν γίνονταν σκληροί, το ταβάνι να χαμηλώνει….

Το ξύλινο σώμα του Προμηθέα χρησιμοποιείται, επίσης, είτε ως βάθρο, όπου θα ανέβουν κάθε φορά οι δυο υποκριτές για να μιλήσουν ή να διηγηθούν την ιστορία, ενώ οι υπόλοιποι θα κάτσουν ήσυχα γύρω και θα ακούν με προσήλωση, είτε ως μουσικό όργανο ή ηχείο καθώς οι ηθοποιοί και το χτυπούν, αλλά και πάνω του ακούγονται τα βήματά τους.

Αν στο προηγούμενο άρθρο μου («Φιλοκτήτης», Φιλίππογλου) αναρωτιόμουν για το πώς λύνει κάποιος σύγχρονος σκηνοθέτης το πρόβλημα του χορού, εδώ, όχι απλά είδα μια λύση, αλλά και μια καινούρια υποκριτική πρόταση. Το ένα κομμάτι έμπαινε φυσικά μέσα στο άλλο και η καθαρότητα των λόγων και των νοημάτων ήταν τέτοια, που δεν ξεχώριζες τα χορικά από τα επεισόδια της τραγωδίας. Σε αυτό συνέβαλε βέβαια, και ο αφηγηματικός λόγος του Αισχύλου, καθώς και η ομαδικότητα του θιάσου. Τα, συνήθως, βαρετά χορικά έγιναν το ίδιο ενδιαφέροντα με την ιστορία!

Ο Λυγίζος «διάβασε» σωστά το έργο, μια από τις πιο ασεβείς τραγωδίες (μια και ο ήρωας όχι μόνο δεν φοβάται τους Θεούς, γιατί, ο ίδιος, είναι παλαιότερος Θεός, αλλά προβλέπει και τον καταποντισμό του Δία!) και μας το έδωσε να το κατανοήσουμε και να κάνουμε μόνοι μας τις αναλογίες στην σύγχρονη εποχή. Το επεισόδιο με την Ιώ ήταν ιδιοφυές και τόσο κωμικό που έφευγες με ανάλαφρη διάθεση από την παράσταση. Να σημειώσω ότι η Ιώ είναι και ο μόνος άνθρωπος σε αυτό το έργο, ο μόνος θνητός. Μια θνητή όμως, που όχι απλά την ερωτεύτηκε ο αρχηγός των Θεών, αλλά θα δημιουργήσει και σημαντικούς απογόνους (τις 50 Δαναΐδες, τον εκθρονιστή του Δία).

Δεν τολμώ να σκεφτώ πώς θα παρουσίαζαν πολύ παλιοί σκηνοθέτες αυτό το έργο. Με έναν αγροίκο Προμηθέα να προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του και μια Ιώ που να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη;

Όπως στο έργο βλέπουμε κάποιον που αψηφά το κατεστημένο και αναγγέλλει την αρχή μιας καινούριας εποχής που αναμένεται -όταν ένας απόγονος της Ιούς θα ρίξει τον Δία από τον θρόνο του- έτσι και σε αυτή την παράσταση είδαμε έναν σκηνοθέτη που δεν φοβάται να δοκιμάσει κάτι ανοίκειο στο κοινό και κατά συνέπεια είδαμε, ίσως, την αρχή μιας καινούριας υποκριτικής ή σκηνοθετικής σχολής. Κατανοώ ότι για τον περισσότερο κόσμο, ειδικά για όσους δεν έχουν ξαναδεί παραστάσεις του Λυγίζου (δεν θα ξεχάσω τον «Θείο Βάνια» και τις «Βάκχες»), ήταν περίεργα ιδιαίτερο και κατ’ επέκταση κουραστικό, καθώς δεν είχε τίποτα να σε ξεγελάσει, καμία ωραιοποίηση, καθόλου προβολείς, μουσικές, μόνο λόγο, μόνο το κείμενο, όπως, δηλαδή, συνέβαινε και στην αρχαιότητα (αν και τότε υπήρχε ο αυλητής). Ωστόσο, το κοινό της δεύτερης ημέρας (Παρασκευή) υπήρξε θερμότερο από τις άλλες δυο παρουσιάσεις, επικοινώνησε περισσότερο. Εδώ, θα αποκαλύψω ότι ήμουν τόσο εκστασιασμένη από τα μικρά σημεία που θίγονταν στην παράσταση, που την είδα δυο φορές συνεχόμενα….

Μαγεύτηκα, όταν, στο τέλος, διαπίστωσα ότι ο Προμηθέας είναι ξαπλωμένος στην γη, η οποία είναι μητέρα του και συχνά την επικαλείται μέσα στο έργο, αλλά και ότι μου θύμισε τον πίνακα “Δεσποινίδες της Αβινιόν”(1907) του Πικάσο, ο οποίος εκεί έχει επηρεαστεί από την πρωτόγονη αφρικάνικη και αυστραλιανή τέχνη! Παρεμφερή αφύσικη στάση είχε και το ομοίωμα του Προμηθέα, σκληρά επίπεδα και γραμμές, παρεμφερή χρώματα.

Αν και η σκηνοθεσία ήταν μονότονη, είχε ρυθμό και ελάχιστες σιωπές (σε αντίθεση τις ατελείωτες του Καρατζά) και το χιούμορ αναδεικνυόταν σε κάθε λέξη ή κίνηση των ηθοποιών, που το μόνο που χρειαζόταν ήταν, απλά, να «είσαι εκεί», για να το κατανοήσεις και να το απολαύσεις. Λιτή, αλλά σύνθετη σκηνοθετική πρόταση…

Όμορφος επίλογος με τα φώτα να κλείνουν σταδιακά, να έρχεται η νύχτα και οι αφηγητές να σταματάνε τις ιστορίες τους. Μια νύξη ακόμα, το ταλέντο της Στ.Γουλιώτη είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο….

Και θα κλείσω με την φράση του Πικάσο:

«Γύρω  στο  1906… παρατηρούσα  ότι  η  τέχνη   έχει  αυτόνομη  αξία, ανεξάρτητη  από  την  αντικειμενική    περιγραφή  των  πραγμάτων. Μήπως  θα  πρέπει  να  παρουσιάζουμε  τα  πράγματα  όπως  τα  βλέπουμε  και όχι  όπως  τα  ξέρουμε;»

υστερόγραφο: “Βάτραχοι”

Κουράστηκα απίστευτα στους δίωρους, γεμάτους σαδομαζοχιστικά ή γκέυ στοιχεία, Βατράχους!

Ο Γ.Κακλέας, όχι απλά προσθέτει ποιήματα στο έργο, αλλά αντί να ενδιαφερθεί να έχει ρυθμό η παράσταση και ο ένας ηθοποιός να ατακάρει τον άλλον (δεν θα ξεχάσω παλιές αριστουργηματικές του παραστάσεις στον “Τεχνοχώρο”) τον νοιάζει μόνο να προκαλέσει και να κάνει μια υπερπαραγωγή που ο κάθε ηθοποιός να αλλάζει γύρω στα πέντε κουστούμια, χωρίς κανένα λόγο!

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Βυθός,                                        104

Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2,           Θησείον

Bus και αυτοσχεδιάζουν;            Π.Κ.

Κόλχαας,                                    Διέλευσις

Μεφίστο,                                     Εθνικό

Αβελάρδος και Ελοΐζα,               Θ. Ν.Κόσμου

Το αμάρτημα της μητρός μου,     Θησείον

Αστερισμοί,                                 Θ. Ν.Κόσμου

Η Αρχή - Αθήνα 1895 - Υλικό Ροΐδης,   Φούρνος

Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ,      Φούρνος

Μπετονένια παραλία,                  Skrow

 

 

Παρασκευή 3/10 στις 8.00

συμμετέχω (μεταξύ πολλών άλλων) στην περφόρμανς του Θεάτρου Τέχνης 

(Φρυνίχου 14, metro Ακρόπολη) :

Αναλόγιο του Ευθύμη Φιλίππου (σεναριογράφος "Κυνόδοντας","Άλπεις")

(το έργο του: "ΣΚΗΝΕΣ" είναι αποσπάσματα που είτε λειτουργούν σαν μεμονωμένες αυτόνομες μικρές ιστορίες) https://www.facebook.com/.../%CE%9F-%CE.../931099203585833    Γενική είσοδος: 5e

 

Η Ρεπούση, ο Πρωθυπουργός του Καΐρου Γ. Παπανδρέου, η κριτική του κ. Ζουράρη και το απόρρητο έγγραφο του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Ήντεν. (Πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

--Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ και η κ. Ρεπούση και η επιστημονική κριτική του κ. Ζούραρη.

--Η Ρεπούση, ο Πρωθυπουργός του Καΐρου Γ. Παπανδρέου, η κριτική του κ. Ζουράρη και το απόρρητο έγγραφο του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Ήντεν.

Το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ και η κ. Ρεπούση και η επιστημονική κριτική του κ. Ζούραρη.

εν όψει του συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ, πολλοί… μη προοδευτικοί Έλληνες και Ελληνίδες εν Ελλάδι, περιμένουν τις αποφάσεις του σχετικά με τη διαγραφή την εν λόγω «Ιστορικού», την οποία ξετίναζε επιστημονικά ο καθηγητής Κώστας Ζούραρης, με το προ οκταετίας κριτικό του βιβλίο: «Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα», (εκδ. «ΑΡΜΟΣ», Αθήνα 2007). Θα ήταν χρήσιμο, πολύ χρήσιμο, και για τους συνέδρους να μάθουν και ιστορία και τι κρύβουν στον κόρφο του κόμματος τους. Πρόκειται για την κριτική του Ζούραρη στο «βιβλίο» της ΣΤ’ Δημοτικού, το οποίο επιχείρησαν να εισάγουν για διδασκαλία προκειμένου να παραχαράζουν και την Ελληνική, ιστορία και τις ψυχές των μαθητών. ΣΗΜ. Όσοι συμφωνείτε διακινήστε το κείμενο.

Αθήνα 03/10/2014

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα

 θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)

Η Ρεπούση, ο Πρωθυπουργός του Καΐρου Γ. Παπανδρέου, η κριτική του κ. Ζουράρη και το απόρρητο έγγραφο του Άγγλου υπουργού Εξωτερικών Ήντεν.

Βρισκόμαστε στο 2007, έτος κατά το οποίο το «διδακτιτό» βιβλίο της ΣΤ’ δημοτικού της «ιστορικού» Ρεπούση προκαλεί από σάλο έως αγανάκτηση στην Ελλάδα. Ανάμεσα στους… αγανακτησμένους και ο Κώστας Ζουράρης, ο οποίος σ’ ένα ανατρεπτικό επιστημονικό και ιστορικό έργο του Κονιορτοποιεί την «ιστορικό» συγγραφέα. Τίτλος του ζουραρείου κατηγορώ: «Βέβηλα, Κίβδηλα, Σκύβαλα» (εκδ. «Αρμός» 2007). Οργίστηκε ο Ζουράρης γιατί η σ. χαρακτηρίζει τον Πρωθυπουργό του Καΐρου Γεώργιο Παπανδρέου ως «νόμιμο πρωθυπουργό», τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει ως «ανδρείκελο των Άγγλων στο Καΐρο» (σελ. 47). Επειδή αυτή ήταν η αλήθεια ενισχύω την άποψη Ζουράρη με τούτο το απόρρητο έγγραφο – εντολή του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Αγγλίας Αν. Ήντεν, ο οποίος ήδη από τον Ιούνιο του 1944 είχε αποκαλύψει ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν μισθοδοτούμενος άνθρωπος των Άγγλων. Συγκεκριμένα, με απόρρητη εντολή του της 12-6-1944, υπό στοιχεία G1700 «Προς τους επικεφαλής γραφείων της Βρετανικής Πηγής Πληροφοριών (Κατασκοπείας)». Έγραφε και τι δεν έγραφε για το ρόλο τον οποίο είχαν αναθέσει οι Άγγλοι στον Παπανδρέου. Απεκάλυπτε ότι: «… είναι ήδη μπλεγμένος τόσο βαθιά με τη Βρετανική κυβέρνηση, ώστε ούτε επιθυμεί, αλλά ούτε μπορεί να ανατρέψη τη φορά των πεπρωμένων που φαίνεται ότι θα τον οδηγήσουν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και έχοντας κερδίσει το ποσόν των 7000 (εφτά χιλιάδων), χρυσών λιρών συμφώνησε να ζητήση επισήμως ως ονομαστική κυβέρνηση της Ελλάδος από τις Βρετανικές στρατιωτικές μονάδες να πατάξουν οποιαδήποτε εξέγερση του ΕΛΑΣ και να αποκαταστήσουν την έννομη τάξη». Πρόκειται για έναν κατάπτυστο πολιτικό ρόλο που έπαιξε ο Γ. Παπανδρέου σε βάρος των Πολιτικών Εξελίξεων της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου, σύμφωνα μ’ αυτή την Εντολή που περιγράφει τέρατα και σημεία σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Ό,τι του ανέθεσαν οι Άγγλοι το έφερε εις πέρας με μεγάλη αφοσίωση. Φαίνεται απίστευτο αλλά είναι αληθινό, αφού το Κείμενο αυτό του Ήντεν, πρωτοδημοσιεύθηκε στο «Δελτίο Ελληνικού Μορφωτικού Συλλόγου», το 1996, αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ», τευχ. 92 Αυγούστου –Σεπτεμβρίου 1996, το παίρνει ο αντιστασιακός καπετάνιος του ΕΛΛΑΣ Θεόδωρος Καλλινός (Αμαρμπέης) και το δημοσιεύει στο έργο του: «Διάλογος σε Εθνικά Προβλήματα», Αθήνα 2005, σελ. 535-537 και από εκεί το αναδημοσιεύει ο γράφων στο μηνιαίο περιοδικό «ΕΛΛΗΝΟΡΑΜΑ», τεύχος Σεπτεμβρίου 2012, με τίτλο: «Η μοίρα της Ελλάδος και της Κύπρου στα πλοκάμια της αγγλικής διπλωματίας μέσα από απόρρητα έγγραφα της του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» (σελ. 17-24, με δικά μου σχόλια). Δεν γνωρίζω αν ο Κώστας Ζουράρης έχει υπόψιν του αυτό το κείμενο της εθνικής καταισχύνης. 

ΣΗΜ. Όσοι συμφωνείτε κινήστε το κείμενο. Όχι, άλλη σιωπή!

Αθήνα 03/10/2014

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα

 θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)

Μια εξήγηση του γράφοντος

Γράφω: Για να υπενθυμίζω στους εναλλασόμενους εξουσιαστές ότι δεν είμαι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος.

Για να θυμίζω τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν άδικα για την Ελλάδα, που πρόδωσαν οι σύγχρονοι Εφιάλτες. Γιατί η σιωπή σημαίνει συνενοχή και έγκριση.

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

*Δίνε χωρίς να λυπάσαι και μοίραζε τα αγαθά σου σε πολλούς. Γιατί δεν γνωρίζεις τι κάνει καμιά φορά η επόμενη μέρα. ( Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός)

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_94.html

Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός

Για τους δώδεκα αναχωρητές (Από το μεγάλο Γεροντικό)

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/10/blog-post_62.html

http://anavaseis.blogspot.gr/2011/09/blog-post_1907.htm

Δώδεκα αναχωρητές άγιοι, σοφοί και πνευματικοί άνθρωποι, συγκεντρώθηκαν κάποτε και ζήτησαν να ομολογήσει ο καθένας όσα κατόρθωσε στο κελί του και ποια ήταν η πνευματική του άσκηση.

Ο πρώτος, ο μεγαλύτερος στην ηλικία, είπε:
«Αδελφοί, εγώ από τη στιγμή που άρχισα να ζω ησυχαστική ζωή σταύρωσα όλο τον εαυτό μου απέναντι στα εξωτερικά πράγματα, έχοντας στον νου μου αυτό που είναι γραμμένο:Να σπάσουμε τους δεσμούς που μας συνδέουν μαζί τους και να ρίξουμε από πάνω μας τον ζυγό τους. Έτσι, έκανα ένα τείχος ανάμεσα στην ψυχή μου και στα σωματικά πράγματα και αναλογίσθηκα ότι, όπως αυτός που είναι μέσα από το τείχος δεν βλέπει αυτόν που στέκεται έξω, με τον ίδιο τρόπο και σύ μη θελήσεις να βλέπεις τα πράγματα πού έχουν σχέση με τα έξω. Αλλά να έχεις στραμμένη την προσοχή σου στον εαυτό σου, αναμένοντας κάθε μέρα με ελπίδα τον Θεό.
Έτσι θεωρώ τις πονηρές επιθυμίες φίδια και απόγονους από οχιές, και όταν τις αισθάνομαι να ξεφυτρώνουν στο νου μου, τις ξηραίνω με φοβέρες και οργή. Ακόμη, δεν σταμάτησα ποτέ να τα βάζω με το σώμα μου και με την ψυχή μου, για να μην εκτραπούν σε τίποτε ανάρμοστο».

Ο δεύτερος είπε:
«Εγώ από τότε που αρνήθηκα τον κόσμο, είπα στον εαυτό μου:
Σήμερα αναγεννήθηκες, σήμερα άρχισες να δουλεύεις στον Θεό, σήμερα άρχισες να κατοικείς εδώ σαν ξένος. Έτσι κάθε μέρα να αισθάνεσαι, σαν ένας ξένος και ότι αύριο θα φύγεις».

Ο τρίτος είπε:
«Εγώ από το πρωί ανεβαίνω στον Κύριό μου, και αφού τον προσκυνήσω, πέφτω με το πρόσωπο κάτω και εξομολογούμαι τα αμαρτήματά μου. Έπειτα κατεβαίνοντας προσκυνώ τους αγγέλους του και τους παρακαλώ να ικετέψουν τον Θεό για μένα και για ολόκληρη την κτίση.
Αφού το κάνω αυτό, κατεβαίνω στην άβυσσο και ό,τι κάνουν οι Ιουδαίοι, όταν πηγαίνουν στα Ιεροσόλυμα, πού σχίζουν τα ενδύματά τους και κλαίνε και πενθούν για τη συμφορά που βρήκε τους πατέρες τους, αυτό κάνω κι εγώ. Περιπλανιέμαι στους τόπους της κόλασης, βλέπω τα δικά μου μέλη (δηλαδή τους εκεί άλλους χριστιανούς) να βασανίζονται και κλαίω μ΄αυτούς που κλαίνε».

Ο τέταρτος είπε:
«Εγώ έτσι νιώθω, σαν να κάθομαι με τον Κύριο και τους Αποστόλους του στο όρος των Ελαιών. Είπα στον εαυτό μου: από δω και πέρα κανέναν συγγενή να μην ξέρεις, αλλά πάντοτε να βρίσκεσαι μ΄αυτούς, να τους αναζητάς και να μιμείσαι τον καλό τρόπο της ζωής τους, όπως η Μαρία που καθόταν κοντά στα πόδια του Κυρίου και άκουγε τα λόγια του:
«Να γίνετε άγιοι, γιατί εγώ είμαι άγιος. Να γίνετε σπλαχνικοί και τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας είναι τέλειος. Να διδαχτείτε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά».

Ο πέμπτος είπε:
«Εγώ κάθε φορά βλέπω αγγέλους να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν για την πρόσκληση των ψυχών. Και πάντοτε, περιμένοντας το τέλος μου, λέω:
Είναι έτοιμη η καρδιά μου, Θεέ μου».

Ο έκτος είπε:
«Εγώ καθώς κάνω την πνευματική μου εργασία στο κελί, νομίζω ότι ακούω από τον Κύριο αυτά τα όγια: Να κοπιάστε για μένα κι εγώ θα σας αναπαύσω, ακόμη λίγο να αγωνιστείτε και θα σας δείξω τη σωτηρία και τη δόξα μου. Αν με αγαπάτε, αν είσαστε παιδιά μου, σαν Πατέρα που παρακαλάει, να αισθανθείτε για μένα σεβασμό, αν είστε αδελφοί μου, να με σεβαστείτε όπως εκείνον που υπέμεινε πολλά για σας.
Αν είσαστε πρόβατά μου, να ακούστε τη φωνή του ποιμένα, αν είστε δούλοι μου, να ακολουθήσετε τα παθήματα του δεσπότη σας».

Ο έβδομος είπε:
«Εγώ αυτά τα τρία μελετώ συνεχώς και λέω αδιάκοπα στον εαυτό μου: πίστη, ελπίδα, αγάπη, για να χαίρομαι με την ελπίδα, να στηρίζομαι με την πίστη, και με την αγάπη να μη λυπήσω ποτέ κανένα».

Ο όγδοος είπε:
«Εγώ βλέπω τον διάβολο να πετάει ζητώντας ποιον να καταπιεί.
Όπου κι αν πάει, βλέπω με τα εσωτερικά μάτια, και αναφέρομαι ικετευτικά στον Δεσπότη μου Χριστό εναντίον του, ώστε να μείνει άπρακτος και να μην μπορέσει να κάνει τίποτε σε κανέναν, ιδίως σ΄αυτούς που φοβούνται τον Θεό».

Ο ένατος είπε:
«Εγώ όταν κάνω την πνευματική μου εργασία, βλέπω την εκκλησία των νοερών δυνάμεων κι ανάμεσά τους τον Κύριο της δόξας να λάμπει περισσότερο απ΄όλους. Όταν με βρει ακηδία, ανεβαίνω στους ουρανούς και βλέπω την έξοχη ωραιότητα των αγγέλων κι ακούω τους ύμνους που ανυψώνουν ακατάπαυστα στον Θεό, καθώς και τη μελωδία τους.
Υψώνομαι με τους ήχους και τη φωνή και τη μουσικότητά τους, ώστε να νιώσω αυτό που είναι γραμμένο:«Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού» και όλα τα επίγεια τα θεωρώ στάχτη και σκουπίδια».

Ο δέκατος είπε:
«Εγώ πάντοτε βλέπω κοντά μου τον φύλακα άγγελό μου και προσέχω τον εαυτό μου, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που έχει γραφεί:
«Έβλεπα μπροστά μου τον Κύριο πάντοτε, ότι στέκεται στα δεξιά μου, για να μην κλονισθώ από τη θέση μου». Φοβούμαι λοιπόν αυτόν που παρακολουθεί την πορεία μου. Διότι τον βλέπω κάθε μέρα να ανεβαίνει στον Θεό και να παρουσιάζει τα έργα και τα λόγια μου».

Ο ενδέκατος είπε:
«Εγώ προσωποποίησα τις αρετές, όπως π.χ. την εγκράτεια, τη σωφροσύνη, τη μακροθυμία, την αγάπη κι έστησα τον εαυτό μου ανάμεσά τους ώστε να με περικυκλώσουν αυτές. Κι όπου κι αν πάω, λέω στον εαυτό μου:
«Πού είναι οι παιδαγωγοί σου; Μην αδιαφορήσεις, μην ακηδιάσεις, αφού παντοτινά αυτές τις έχεις δίπλα σου, όποια αρετή θέλεις κοντά σου είναι, και καλά λόγια θα πουν στον Θεό για σένα, ότι δηλαδή βρήκαν σε σένα ανάπαυση».

Ο δωδέκατος είπε:
«Εσείς, Πατέρες, έχοντας φτερούγες από τον ουρανό, αποκτήσατε ουράνια ζωή. Κι αυτό καθόλου παράξενο δεν είναι, σας βλέπω να στέκεστε ψηλά λόγω των έργων σας και να επιδιώκετε τα ουράνια.
Με δύναμη μάλιστα μετακινείστε απ΄τη γη εσείς που αποξενωθήκατε εντελώς απ΄αυτήν.
Πώς να σας ονομάσω; Επίγειους αγγέλους ή ουράνιους ανθρώπους;
Εγώ κρίνοντας τον εαυτό μου τόσο ανάξιο ακόμη και να ζει, βλέπω μπροστά μου τις αμαρτίες μου.
Όπου κι αν πάω, όπου κι αν στραφώ τις βλέπω να προχωρούν πρίν από μένα. Στα καταχθόνια καταδίκασα τον εαυτό μου.
Λέω «Θα είμαι μαζί μ΄αυτούς που μου αξίζει. Μ΄αυτούς ύστερα από λίγο θα με κατατάξουν».
Βλέπω εκεί θρηνητικές κραυγές και δάκρυα, που δεν σταματούν ποτέ και είναι ανεκδιήγητα.
Βλέπω κάποιους να τρίζουν τα δόντια και να πηδούν μ΄όλο τους το σώμα και να τρέμουν απ΄το κεφάλι μέχρι τα πόδια.
Πέφτω με το πρόσωπο κάτω και ρίχνοντας στάχτη στο κεφάλι μου ικετεύω τον Θεό να μη δοκιμάσω εκείνες τις συμφορές.
Βλέπω και μια θάλασσα από φωτιά να παφλάζει και να φυσομανάει εδώ κι εκεί και να βρυχιέται, σε σημείο πού να νομίζει κανείς ότι τα κύματα της φωτιάς φτάνουν μέχρι τον ουρανό.
Και μέσ΄στη φοβερή αυτή θάλασσα αμέτρητους ανθρώπους ριγμένους από άγριους αγγέλους, και όλοι μαζί εκείνοι οι άνθρωποι με μια φωνή να βγάζουν δυνατές κραυγές και να κράζουν με ισχυρούς θρήνους και φωνές τέτοιες, πού κανείς δεν έχει ακούσει.
Σαν ξερά χόρτα όλοι να καίγονται, και οι οικτιρμοί του Θεού να φεύγουν μακριά απ΄αυτούς, για τις αμαρτίες τους.
Τότε θρηνώ το γένος των ανθρώπων, πώς τολμά να μιλήσει ή να δίνει την προσοχή του σε κάτι εφήμερο, αφού τόσο μεγάλα κακά περιμένουν τον κόσμο.
Με τέτοιους λογισμούς κρατώ το πένθος στην καρδιά μου, κρίνοντας τον εαυτό μου ανάξιο για τον ουρανό και τη γη, και πραγματοποιείται σε μένα ο λόγος της Γραφής: Τα δάκρυά μου έγιναν για μένα ψωμί μέρα και νύχτα». Αυτά είναι τα κατορθώματα των σοφών και πνευματικών Πατέρων.
Μακάρι κι εμείς να δείξουμε στους άλλους μια ζωή άξια να την θυμούνται, για να ευχαριστήσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό, αφού γίνουμε τέλειοι και αψεγάδιαστοι.

Από το μεγάλο Γεροντικό/ΠΗΓΗ

Ιδού γιατί κάποιοι στο Άγιον Όρος δεν άντεχαν την Αγιότητα του Γέροντα Παΐσιου

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/10/blog-post_18.html

ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ

Κατά το έτος 1977 ήταν σε οξεία φάση το θέμα των αυτοκινήτων στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των πατέρων επικρατούσε διαφωνία. Άλλοι υποστήριζαν την παραμονή και την χρήση των αυτοκινήτων, γιατί εξυπηρετούν και οικονομούν δήθεν χρόνο για προσευχή, και άλλοι πίστευαν ότι για το καλό του Αγίου Όρους, για να μη χαθεί η ησυχία και αλλοιωθεί η πνευματική του φυσιογνωμία, πρέπει να σταματήσει η διάνοιξη δρόμων και τα αυτοκίνητα να εξωσθούν από το Όρος.

Ο Γέροντας συμφωνούσε με τους δεύτερους. Πήρε θέση και μιλούσε με παρρησία και σαφήνεια. Έλεγε: «Αν θέλουν τέτοιες ευκολίες, ας πάνε σε κανένα μοναστήρι στον κόσμο και να μην καταστρέφουν το Άγιον Όρος. Είναι μικρότερο κακό να χάσουν αυτοί την παρθενία τους, παρά να καταστρέψουν αυτόν τον παρθένο χώρο. Θέλουν να κάνουν και δρόμο στην κορυφογραμμή, να διασχίζει όλο το Όρος. Ακούς εκεί! Μα δεν το καταλαβαίνουν; Είναι, ας υποθέσουμε, κατά κάποιο τρόπο σαν να ρίχνουν μια τσεκουριά στην ραχοκοκκαλιά του Άθωνα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τι θα γίνει; Πολλοί με τα αυτοκίνητα θα αλωνίζουν όλο το Όρος για τουρισμό και μερικοί θα πουλάνε και αναψυκτικά. Και θα γίνει το Άγιον Όρος, που το αγίασαν οι άγιοι Πατέρες με τους αγώνες τους, σωστό τρελλοκομείο...».

Και μετά από μικρή σιωπή πρόσθετε: «Αλλά η Παναγία δεν θ' αφήσει να καταστραφεί το Περιβόλι της...»

Πολλοί αντιπρόσωποι έφθαναν μέχρι το Καλύβι του για να τον συμβουλευθούν. Ο Γέροντας πέρα από τις κατ' ιδίαν έντονες αλλά και έμπονες προτροπές του, ενήργησε να συνταχθεί και ένα κείμενο απαγορευτικό εναντίον των δρόμων και των αυτοκινήτων.

Το υπέγραψε μαζί με άλλους σεβάσμιους και εξέχοντες Αγιορείτες. Τελικά η Ιερά Κοινότης αποφάσισε το κάθε μοναστήρι να περιορίσει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων εντός των ορίων του.

Αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν άλλαξε, μάλλον χειροτέρευσε. Στο τέλος, όταν πλέον δεν εισακουόταν, έλεγε με θλίψη: «Οι υπεύθυνοι θα δώσουν λόγο στον Θεό. Αρκεί να μη συμφωνεί κανείς μαζί τους και να μη γίνεται αίτιος».

Εκείνο το διάστημα επέστρεφε από τον κόσμο σε περίοδο χειμώνος. Το λεωφορείο από τα πολλά χιόνια δεν κατέβηκε στην Δάφνη. Το αυτοκίνητο ενός Μοναστηριού πήρε τους επιβάτες. Οι πιο πολλοί ήταν πατέρες. Όλοι ανέβηκαν στο αυτοκίνητο και προσπαθούσαν να πείσουν και τον Γέροντα να ανεβεί, αλλά ματαίως.

Ξεκίνησε με τα πόδια μόνος και τον ακολούθησε και ένας νέος. Στον ώμο είχε ένα σακκίδιο με αρκετό βάρος. Ήταν εξαντλημένος και κρυωμένος, ενώ δεν σταμάτησε να ρίχνει χιόνι. Δεν κατόρθωσε να φτάσει ως το Κελλί του, αλλά αργά το απόγευμα έφθασε στις Καρυές όπου και διανυκτέρευσε. Υπέστη όλη αυτή την ταλαιπωρία, για να μην αθετήσει με έργο, ότι υποστήριζε με λόγο.Την θέση του αυτή την κράτησε ως το τέλος του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι την τελευταία ημέρα προ της οριστικής εξόδου του από το Άγιον Όρος παραβρέθηκε στην πανήγυρη του Κελλιού οσίου Χριστοδούλου στις 21-10-93, μαζί με γνωστούς του πατέρες.

Στο κέρασμα, από κάποια αφορμή που δόθηκε, έστρεψε την συζήτηση και καταφέρθηκε με ασυνήθιστη δριμύτητα εναντίον των δρόμων και των αυτοκινήτων στον ασκητικό Άθωνα. Σαν να ήθελε τρόπον τινά να αφήσει έντονα τις τελευταίες υποθήκες του και να σφραγίσει το πιστεύω του.

Από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ» / ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ (ΣΕΛ.244-246)

http://hggiken.pblogs.gr

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΜΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/10/blog-post_26.html

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΒΟΥΤΟΥΣΕ ΤΗ ΛΑΒΙΔΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΣΒΗΝΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Η Θεία χάρη, πού αναβλύζει από την αναίμακτη θυσία, προσφέρεται όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και στους νεκρούς. Γι' αυτό οι λειτουργοί δεν παύουν να δέονται όχι μόνο «υπέρ υγείας», αλλά και «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων του Θεού».

Όσο περισσότερη είναι η πίστη και η αγάπη των ιερέων, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κατάλογος των ονομάτων, πού μνημονεύουν στην προσκομιδή.

Ο παπα-Σάββας ο πνευματικός, μία οσιακή αθωνίτικη μορφή (1821-1908), φαινόταν, με το μικροσκοπικό του σώμα ένας άσημος καλόγερος. Όταν όμως λειτουργούσε, φαινόταν μεγαλοπρεπής και το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου.

Στην προσκομιδή, μνημόνευε ονόματα «Ων ουκ εστίν αριθμός». Χρησιμοποιούσε ένα πολύ μεγάλο δισκάριο, και για δύο-τρεις ώρες έβγαζε μερίδες και μνημόνευε ακατάπαυστα. Άγιε πνευματικέ, πολύ κουράζεσαι με τόσα ονόματα, του έλεγαν από αγάπη μερικοί πατέρες^. δεν κουράζομαι, απαντούσε εκείνος. Αντίθετα, αισθάνομαι μεγάλη χαρά. Ωφελούνται πολύ οι μνημονευόμενοι. Η ωφέλεια τους είναι χαρά μου.

Νέος ακόμα ιερέας ο παπα-Σάββας δέχτηκε κάποια αποκάλυψη, με την οποία ο Θεός του φανέρωσε τη μεγάλη ωφέλεια που αποκομίζουν οι ψυχές από τη μνημόνευση. Την κατέγραψε, λίγο πριν την κοίμησή του, σαν απάντηση σε εκείνους που τον ρωτούσαν για ποίο λόγο μνημόνευε καθημερινά τόσα ονόματα.

Το 1843, έγραφε, μου έδωσαν αρκετά ονόματα, για να κάνω σαρανταλείτουργο. Τη μέρα που θα τελούσα την τελευταία λειτουργία, περιμένοντας το γέροντά μου να πάρω καιρό, αποκοιμήθηκα ακουμπώντας στο αναλόγιο και είδα το έξης αποκαλυπτικό όνειρο :

«Ήμουν φορεμένος την ιερατική στολή και στεκόμουν μπροστά στην αγία τράπεζα, πάνω στην οποία βρισκόταν ο άγιος δίσκος της λειτουργίας, γεμάτος με το Αίμα του Χριστού. Βλέπω τότε άγγελο Κυρίου με μορφή ιερέως να παίρνει το χαρτί με τα ονόματα από την προσκομιδή και να πλησιάζει στην αγία τράπεζα. Εκεί, αφού έβαλε το χαρτί κοντά στον άγιο δίσκο, βουτάει τη λαβίδα στο Αίμα του Χριστού και σβήνει ένα όνομα, και πάλι βουτάει και σβήνει, μέχρι πού τελείωσαν όλα τα ονόματα και καθάρισε το χαρτί.

Μετά τη θεία λειτουργία ανέφερα το όνειρο στο γέροντα μου κι εκείνος μου είπε : Εσύ δεν είσαι άξιος για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες εκείνων, που μνημόνευσες. με την πίστη έλαβαν την άφεση των αμαρτιών τους. Αυτό το όνειρο είναι ή αιτία πού μνημονεύω τα, ονόματα όλων».

ΠΗΓΗ : ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, σ. 27  κ.ε.

http://tribonio.blogspot.gr/2014/10/blog-post_2.html

Ο Φανατικός Χριστιανός και ο Φανατικός Μουσουλμάνος

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/10/blog-post_40.html

Πριν καταγράψω τις σκέψεις μου θα ήθελα να δηλώσω ότι σέβομαι όλες τις θρησκείες στον κόσμο και τα πιστεύω του καθενός. Οι παρακάτω σκέψεις που θα παραθέσω δεν έχουν καμία σχέση με μισαλλοδοξία.

  Ο χρόνος που διανύουμε και ειδικά οι τελευταίοι μήνες χαρακτηρίζονται κυρίως από πολεμικές αντιπαραθέσεις οι οποίες σε αντίθεση με προηγούμενους πολέμους (Α΄, Β΄ Παγκόσμιοι) έχουν και το στοιχείο του θρησκευτικού φανατισμού και εξτρεμισμού. Δυστυχώς αυτό εκφράζεται κυρίως από το ακραίο ισλαμικό στοιχείο αποκλειστικά με επιθέσεις σε μουσουλμάνους ομόθρησκούς τους, σε Χριστιανούς και σε οτιδήποτε μη ακραία Ισλαμικό. Αποκεφαλισμοί, μαζικές εκτελέσεις μπροστά στην κάμερα προς παραδειγματισμό του Δυτικού κόσμου (ο οποίος και αυτός έχει τις βαριές του ευθύνες). Κεφάλια να χρησιμοποιούνται δίκην μπάλας ποδοσφαίρου, απειλές για τρομοκρατικές επιθέσεις και ένα σωρό άλλα. Τα ΜΜΕ χωρίς να το θέλουν , πιστεύω, «αγριεύουν» το κλίμα αναπαράγοντας τις αποτρόπαιες αυτές σκηνές. Πρόσφυγες φεύγουν κατά χιλιάδες από τις εστίες τους , πεθαίνουν στις ερήμους, χάνουν περιουσίες, οικογένειες. Όλα αυτά στο όνομα ενός ακραίου Θεού και πάλι δυστυχώς μέσα από τον ακραίο Ισλαμισμό.

 Μέσα από την ακραία εκδοχή μιας θρησκείας , μιας ιδεολογίας, μιας κοσμοθεωρίας (δηλώνω ότι ο Χριστιανισμός και ειδικά η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε ιδεολογία, ούτε κοσμοθεωρία αλλά ούτε θρησκεία με την έννοια που την γνωρίζουμε) μπορείς να εξάγεις  χρησιμότατα, απλά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, συμπεράσματα.

 Ο ακραίος Ισλαμισμός είδαμε τι είναι. Μην επαναλαμβανόμαστε, φόνοι εν ονόματι του Αλλάχ, αποκεφαλισμοί, απειλές, φάτσες άγριες, ωρυόμενες στην τηλεόραση κραδαίνοντας μαχαίρια. Μην με πείτε ρατσιστή. Αν το δω σε Χριστιανό τα ίδια θα πω και χειρότερα. Αν θεωρήσω ότι οι Τζιχαντιστές είναι σε άγνοια σε σχέση με τον Χριστό τότε έχουν κάποιο ελαφρυντικό. Ο Χριστός το είπε άλλωστε. Εμείς που γνωρίζουμε περισσότερα δεν θα είχαμε καμία δικαιολογία.

 Ας πάρουμε την Ορθοδοξία. Ας κρίνουμε από τον «φανατικό» Χριστιανό , αν υπάρχει τέτοια ορολογία, τι σημαίνει Χριστός και Ορθοδοξία. Ποιοι είναι αυτοί που σαν άλλοι «Ταλιμπάν» της Ορθοδοξίας  κατά γράμμα ακολουθούν (ή τουλάχιστον προσπαθούν) τις διδαχές του Χριστού, τα λόγια του Κυρίου, το Ευαγγέλιο, το παράδειγμα των Αποστόλων και των τόσων Αγίων. Που θα τους βρούμε, μήπως σε κάποια έρημο με όπλα, μαχαίρια να πολεμούν τον συνάνθρωπό τους, όποιος και αν είναι αυτός; Θα τους δούμε μήπως να ωρύονται ως λέοντες αναμένοντας το θήραμα τους; Μήπως θα εκτοξεύουν απειλές προς τον κόσμο που δεν τους πάει τελοσπάντων, που αντιτίθεται σε αυτούς , στον τρόπο ζωής τους; Μήπως θα υποτιμούν και φέρονται άθλια στις γυναίκες απαξιώνοντας τις εντελώς;

 Όπως ανέφερα πριν, από την «ακραία» εκδήλωση των πιστών  μιας θρησκείας μπορείς να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται,  ποια τα όρια της , που κινείται.

 Ο Ορθόδοξος Χριστιανός, ο «φανατικός» Χριστιανός, ο «Ταλιμπάν Χριστιανός» όπως πολλοί τον κατηγορούν ,που κινείται; Κινείται ακριβώς μέσα στο περίγραμμα του Ευαγγελίου, της ζωής του Χριστού. Αν μείνει άγαμος συνήθως γίνεται μοναχός. Και τι είναι ο μοναχός; Αγάπη, στο Θεό και στους ανθρώπους Αυταπάρνηση, Προσευχή, Μετάνοια ,Νηστεία, Συγχώρεση, Απάθεια,  αυτοκατάκριση, αυτομεμψία, ακτημοσύνη,ταπείνωση, αγρυπνία, Υπακοή στον Γέροντα, κόψιμο του ιδίου Θελήματος, άοκνη εργασία στο μοναστήρι, εξυπηρέτηση των προσκυνητών, πόνος για τον κόσμο, για των του λαού αγνοημάτων, υλική και πνευματική βοήθεια σε όλους. Ο έγγαμος «φανατικός» Χριστιανός , οικογενειάρχης με όσα ο Χριστός ζητά να τελεί, για  γίνει ένα με τον Κύριο. Αγάπη στον συνάνθρωπό του , εκκλησιασμός, ελεημοσύνη, εξομολόγηση, μετάνοια, ακακία, ταπείνωση.

 Κάνει ο «φανατικός» Χριστιανός κάποιο κακό; Μπορεί να μην τον γουστάρουν πολλοί. Ξέρετε όμως γιατί ;Γιατί μάλλον αποτελεί έλεγχο για εμάς που δεν κάνουμε αυτά που θα έπρεπε να πράττουμε.    

 Βγάλτε αγαπητοί τα συμπεράσματά σας από τους «φανατικούς» του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας. Υπάρχει περίπτωση, έστω ένας «Ταλιμπάν» Ορθόδοξος όπως αποκαλείται από πολλούς,  να κάνει όσα κάνει ο φανατικός του Ισλάμ.

 Το μόνο που μπορεί να πράξει  ο Ορθόδοξος είναι κατά μέτωπον επίθεση αγάπης. Γιατί αυτό επιτάσσει ο ίδιος ο Χριστός , γιατί το Ευαγγέλιο αυτό λέει, το οποίο στην ακραία του μορφή, γίνεται μια πλημμύρα αγάπης προς το Θεό και προς σε ότι έχει ψυχή αλλά και προς σε οτιδήποτε δεν έχει ψυχή.  Η λέξη φανατικός παίρνει εξαιρετικά διαφορετική μορφή στις δυο συγκρίσεις. Το ένα είναι η λάμψη του φωτός και το άλλο το έρεβος , η ανυπαρξία έστω ακτίνας φωτός.

Και φίλοι αυτά που ακούγονται κατά καιρούς ότι όλες οι θρησκείες είναι οι ίδιες και ο Θεός είναι ένας είναι αστήρικτα και πέραν πάσης λογικής δηλώσεις.

Δεν μπορεί ο ίδιος Θεός να λέει, γύρισε και το άλλο μάγουλο αν σε χαστουκίσουν, και πάλι ο ίδιος να λέει πάρε ζωές απίστων. 

Ας με συγχωρέσετε αλλά εκ των πραγμάτων και των γεγονότων προτιμώ απείρως περισσότερο να είμαι «φανατικός», «Ταλιμπάν» Ορθόδοξος παρά οτιδήποτε άλλο.

Νέαρχος Παναγή

Ορθοδοντικός

Μισό δώρο έκανε στην Ελλάδα ο Ντράγκι

http://www.antinews.gr/OIKONOMIA/miso-doro-ekane-stin-ellada-o-ntragki/

Για να αγοράσει η ΕΚΤ δάνεια θα πρέπει να υπάρχει ένα αυστηρό πλαίσιο στο οποίο η Ελλάδα θα πρέπει να υλοποιεί μεταρρυθμίσεις και να πετυχαίνει δημοσιονομικούς στόχους.

Μισό δώρο έκανε στην Ελλάδα ο Μάριο Ντράγκι ο οποίος ναι μεν αποφάσισε να χορηγήσει ρευστότητα αγοράζοντας τιτλοποιημένα δάνεια τραπεζών που είναι «σκουπίδια», ωστόσο, έθεσε και όρους οι οποίοι τουλάχιστον επικοινωνιακά θα χρησιμοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά ο Ντράγκι έθεσε τον όρο να βρίσκεται η Ελλάδα σε πρόγραμμα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπερ σημαίνει ότι για να αγοράσει η ΕΚΤ δάνεια θα πρέπει να υπάρχει ένα αυστηρό πλαίσιο στο οποίο η χώρα θα πρέπει να υλοποιεί μεταρρυθμίσεις και να πετυχαίνει δημοσιονομικούς στόχους.
Δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς αφού και το καταστατικό της ΕΚΤ επιβάλλει κάτι τέτοιο και η Γερμανία πιέζει αφόρητα. Άλλωστε, ποιος θα έδινε χρήμα... τζάμπα, χωρίς δηλαδή να επιβάλει όρους.
Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Ότι με το τέλος της τρόικας και του Μνημονίου, πιθανότατα θα υπάρξει μια ομάδα από την ΕΕ η οποία θα προχωρήσει σε ένα νέο Σύμφωνο Μεταρρυθμίσεων που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο.
«Θέλουμε να είμαστε όσο περιεκτικοί γίνεται, αλλά με φρόνηση. Έχουμε αποφασίσει να συμπεριλάβουμε χώρες που έχουν αξιολόγηση κάτω από ΒΒΒ-, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, με δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι πως θα υπάρξουν μια σειρά μέτρα που θα περιορίσουν το ρίσκο για τις συγκεκριμένες αγορές που θα γίνουν εκεί, ώστε τα στοιχεία ενεργητικού που αγοράζονται εκεί θα έχουν ανάλογο ρίσκο με τα στοιχεία που αγοράζονται αλλού. Και υπάρχει και μια δεύτερη προϋπόθεση, η οποία βασικά είναι ότι οι χώρες θα έχουν ένα πρόγραμμα με την Ε.Ε.» τόνισε ο Ντράγκι.
O πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, διευκρίνισε ότι το πρόγραμμα αγοράς ABS θα περιλαμβάνει και χώρες με αξιολόγηση κάτω από «ΒΒΒ-», όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.
Ο ίδιος τόνισε πως οι χώρες στο πρόγραμμα αγοράς πρέπει να έχουν ένα υφιστάμενο πρόγραμμα με την Ε.Ε. Σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου απάντησε πως πρέπει να υπάρχει ένα πρόγραμμα στην Ελλάδα για να γίνουν αγορές.
Βεβαίως δεν διευκρίνισε τους όρους του εν λόγω προγράμματος. Αν δηλαδή θα πρόκειται για μια αυστηρή επιτήρηση της οικονομίας από την ΕΕ και για μια συνεχή αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικών στόχων, αλλά χωρίς τα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα η αξιολόγηση από την τρόικα. Δεν βάζει δηλαδή ως προϋπόθεση την παρουσία της τρόικας η οποία θα μπορούσε να αντικατασταθεί από μια task force η οποία θα έχει υπό συνεχή εποπτεία την ελληνική οικονομία.
Αντιπολιτευτικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να πείσει ότι πρόκειται για νέο μνημόνιο. Όμως, αν η Ελλάδα κάνει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει, και που κανένας ξένος δεν θα έπρεπε να μας επιβάλλει, τότε δεν θα έχει πρόβλημα. Και η οικονομία θα ανακάμψει και η ρευστότητα στην αγορά θα επανέλθει. Το άλλο... ανέκδοτο είναι το εξής: Αρνούμαστε τα λεφτά τους, καταργούμε μονομερώς τις συμφωνίες μαζί τους και χρεοκοπούμε. Και τότε να δούμε αν η μηχανή που κόβει χρήμα τζάμπα και χωρίς όρους θα πάρει μπρος στην Κουμουνδούρου.

Αρχίζει η κόλαση: Κυνήγησε με καραμπίνα τον δικαστικό επιμελητή που πήγε να του πάρει το σπιτι.

http://olympia.gr/2014/10/02/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BD/

Απίστευτο επεισόδιο έλαβε χώρα το μεσημέρι της Τετάρτης σε πεζόδρομο της πόλης.
Εκεί, έμπορος φέρεται να απείλησε με καραμπίνα δικαστική επιμελήτρια αλλά και αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ.
Η επιμελήτρια είχε μεταβεί στο κατάστημα του εμπόρου προκειμένου να εκτελέσει δικαστική απόφαση η οποία αφορούσε το ακίνητο, ενώ είχε από πριν ζητήσει τη συνδρομή της αστυνομίας, η οποία απέστειλε τους άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ.
Ο έμπορος εξαγριωμένος βγήκε από το κατάστημα με την καραμπίνα, χωρίς ωστόσο το επεισόδιο να φύγει εκτός ελέγχου.
Στην Αστυνομία προσήχθησαν για την υπόθεση τρία άτομα. http://skopelos-news.blogspot.gr/2014/10/blog-post_2.html