Τούτος ο τόπος....Η κληρονομιά του Νίκου Γκάτσου στις επόμενες γενιές...

Τούτος ο τόπος είν' ένας μύθος
από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Καθ' αυγή ξεκινά ν'ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.

Τούτος ο τόπος είν' ένας κήπος
με κλαμένα παιδιά στη γαλάζια ποδιά
κάποιας μάνας για πάντα χαμένης
που συντρόφοι ορφανοί καρτερούν να φανεί
στο κατώφλι μίας πόρτας κλεισμένης.

Τούτος ο τόπος είν' ένας βράχος
σα σπαθί κοφτερός που σοφός ο καιρός
θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
και θα `ρθουν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές
το σκοπό του θ' ακούν στον αγέρα.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ... Ηθελε τον ποιητικό λόγο να τραγουδιέται

http://rodiaki.net/article.php?id=108064&catid=1&subcatid=37

Γράφει ο μουσικοπαιδαγωγός Γιώργος Σακελλαρίδης «Πολλοί συγκαταλέγουν τον Γκάτσο ανάμεσα σε όλους εκείνους που γράφουν στίχους. Όμως αυτός δεν έχει σχέση με τους άλλους. Ο ένας ξεκινάει από την ποίηση, οι άλλοι ξεκινάνε από τους στίχους και προσπαθούν να πλησιάσουν την ποίηση, αλλά παραμένουν στιχουργοί. Ενώ ο Γκάτσος , παρ’ όλο που στιχουργεί για να κάνει ένα τραγούδι, παραμένει πάντα ποιητής». Μάνος Χατζιδάκις Να ένα ζωντανό παράδειγμα αυτής της ικανότητας του. Θα φέρει η θάλασσα πουλιά Κι άστρα χρυσά τ’ αγέρι Να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά Να σου φιλούν το χέρι. Χάρτινο το φεγγαράκι Ψεύτικη η ακρογιαλιά Αν με πίστευες λιγάκι Θα’ ταν όλα αληθινά. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου (γεννήθηκε το 1911). Αν και υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες που λένε πως γεννήθηκε το 1914. Είναι ο «ποιητής του ενός ποιήματος», αλλά και ο θεμελιωτής του έντεχνου ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, μέσα από εκατοντάδες στιχουργήματα- ποιήματα, που στις δεκαετίες του ` 60 και του `70 «έντυσαν» με μουσική μεγάλοι συνθέτες όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι. « Ποιητής του ενός ποιήματος» γιατί εξέδωσε μόνο μία ποιητική συλλογή. Την «Αμοργό» (1943).Το βιβλίο αυτό αποτελείται από 20 σελίδες και στην πρώτη του έκδοση κυκλοφόρησαν μόλις 308 αντίτυπα! Παρά τις πρώτες όμως αρνητικές κριτικές που πήρε, έμελλε να συμπεριληφθεί στα σημαντικότερα ελληνικά ποιητικά έργα . Την περίοδο της δικτατορίας , η λογοκρισία της Χούντας απαγόρευσε την κυκλοφορία του τραγουδιού του με τίτλο «Πάει ο καιρός», απ’ όπου και οι παρακάτω στίχοι: Πάει ο καιρός πάει ο καιρός Που ήταν ο κόσμος δροσερός Και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πληγή Για να ποτίσει όλη τη γη. (Τι φόβος κι αυτός των ανθρώπων της Χούντας! Ακόμα και μέσα στο λυρισμό της ποίησης έβλεπαν κρυμμένα φαντάσματα). Ήρθε ο καιρός που η Χούντα έπεσε. Και τότε ο ποιητής απάντησε: Ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός Πάνω στου κόσμου την πληγή Ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός Να ξαναχτίσετε τη γη… Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα χρόνια από τη πτώση της Χούντας και την «είσοδο» στην περίοδο της μεταπολίτευσης και ο Νίκος Γκάτσος που φαίνεται πως πίστευε κι αυτός, όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες, ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, απογοητευμένος έγραφε, μεταξύ άλλων στίχων, για τις ανάγκες της ταινίας του Κώστα Φέρη «το Ρεμπέτικο»: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα Μου τα’ πες με το πρώτο σου το γάλα Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια Εσύ φοράς τ’ αρχαία σου στολίδια Και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Έλλάς Που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς. Λόγια προφητικά .Λες και περιγράφουν το σήμερα. Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε για τον ποιητή :« Ο Νίκος Γκάτσος ήταν ένας πολύ αυστηρός φίλος κατά τον Μάνο Χατζιδάκι. Έλεγε τα απαραίτητα. Έζησε βίο ασκητικό. Μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου και τις πολλές κινήσεις και ομιλίες. Εσιώπησε πολύ… και τραγούδησε απίστευτα. Οι στίχοι των τραγουδιών του, πραγματικά ποιήματα οι περισσότεροι, μας διδάσκουν τι πάει να πει αρρενωπότητα της δημοτικής παράδοσης, οργανική λειτουργία της ομοιοκαταληξίας, ήθος της ελληνικής». Ο Γκάτσος κάθε τόσο , μέσα από την ποίηση, έστελνε τα δικά του μηνύματα προς τις εκάστοτε εξουσίες, μηνύματα που αντιπροσώπευαν τους περισσότερους Έλληνες. Ένα τέτοιο μήνυμα διαβάζουμε στο έργο του «Ελλαδογραφίες» Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι; Πότε θα’ ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι Να συνοδεύσουνε τη βλακεία Στην τελευταία της κατοικία; Κι’ όπως τελειώνει ο ίδιος το ποίημα του «Κεμάλ», που βρίσκεται στην ποιητική συλλογή με γενικό τίτλο « Αντικατοπτρισμοί» (μελοποίηση Μάνος Χατζιδάκις): ……. Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος Δε θ’ αλλάξει ποτέ… Έτσι, μέσα στο ίδιο πνεύμα, που αποτυπώνει όμως όχι τον πεσιμισμό , αλλά το ρεαλισμό του κόσμου μας, του μήνυσε τραγουδώντας –αφού εκείνος είχε φύγει πια για τους ποιητές των ουρανών- ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου: …..Όλα , κύριε Νίκο , είναι εδώ, Όπως τα άφησες εσύ Κι όπως τα ξέρεις Από της λύπης τον καιρό! Όμως εμείς θα τελειώσουμε αισιόδοξα το αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο. Πως; Αντιγράφοντας από το βιβλίο της Γλώσσας της Α! τάξης Δημοτικού ένα δικό του ποίημα- τραγούδι, σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ένα τραγούδι που χαίρονται να τραγουδούν μικροί – μεγάλοι, όταν το γνωρίσουν, ή όταν το ξεκινήσει κάποιος από την παρέα. Μια Κυριακή του Μάρτη Και μια Σαρακοστή Εσύ’ σουν στο κατάρτι Κι εγώ στην κουπαστή. Και δίπλα στο τιμόνι Όταν γυρίσαμε Το πρώτο χελιδόνι Καλωσορίσαμε. Δε σου’ στειλα το μήλο Και σ’ έχασα από φίλο Μα μ’ ένα πορτοκάλι Θα σε κερδίσω πάλι.

Πηγή : Ροδιακή

Νίκος Γκάτσος ο αταξίδευτος - 100 χρόνια από τη γέννησή του

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/427436

Στεριανός, μα όνομα νησιού διάλεξε για τίτλο της μοναδικής ποιητικής συλλογής, στίγμα της περιπλάνησής του: «Αμοργός». Ο ίδιος δεν το είδε το νησί ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, κανένα ταξίδι του με στίχο δεν είχε γυρισμό. Γιατί, παιδί, άκουσε το μαντάτο: Το καράβι που πήρε ο πατέρας του για την Αμερική δεν έφτασε ποτέ εκεί. Ακόμα και δεκαετίες μετά, θα πει σαν κάλεσμα ερωτικό μα και σαν κρυφό καημό:
Αν κουραστείς από τους ανθρώπους
κι είν’ όλα γύρω γκρεμισμένα
μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους,
έλα σε μένα
Ούτε θάλασσες σμαράγδια τον συγκινούν. Αντίθετα, θα στείλει στον Μάνο Χατζιδάκι, που είχε πάει κάποια χρόνια στην Αμερική, μήνυμα:
Καραβάκι μου ξεκίνα
πάμε πάλι στην Αθήνα
Αντρειώθηκε με τον πόνο του χαμού του γονιού του, μέσα στη γλυκιά και τρυφερή Αθήνα της εποχής κι έδωσε στο φως ό,τι γέννησε στην ψυχή του ο πόλεμος και η κατοχή. Γράφει την Αμοργό το 1943. Μεταφράζει Λόρκα και μετά το 1950, στο πνευματικό στέκι του Ζώναρς στη Σταδίου με τον Μάνο, οριοθετούν το ελληνικό τραγούδι που αγωνιζόταν να ξεφύγει από τις δυτικοευρωπαϊκές και αμερικάνικες φόρμες. Δίνουν πνοή καθαρά ελληνική, γεμάτη τρυφεράδα και αγάπη για τη φύση και τον άνθρωπο. Θεόρατος με ένα βλέμμα σκοτεινό, στοχαστικό, μ’ ένα τσιγάρο αιωνίως στα χείλη, πότε ζητά, στην Περιμπαλού, την απαλάμη του Θεού, πότε στο Μύθο μιλάει για κάποιον που από μίσος στις γυναίκες δεν κατέβει στο χωριό. Η Μυρτιά κι η τετράκλωνη Ροδιά με μουσική του Θεοδωράκη μαγεύουν, κι έρχεται η έκπληξη με το λαϊκό Δίκτυ, με τα ονόματα τα βαριά και την προτροπή:
Αν κάποτε στα δίκτυα του πιαστείς
κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι
Τα τραγούδια, με τους στίχους του και τη μουσική του Μάνου, ανοίγουν δρόμους για φωνές όπως της Νάνας Μούσχουρη. Δεκαετίες τώρα δεκάδες οι ερμηνευτές τους. Λέει, στην μπαλάντα του Κεμάλ, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, μπροστά στην κρεμάλα, τούτα τα λόγια:
Λυπημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.
Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
Μα όσοι τον έζησαν λένε πως, η πιο αγαπημένη επωδός του Γκάτσου, όχι στα τραγούδια, μα στις συζητήσεις, με ανθρώπους μοναδικούς σε πνευματικό ανάστημα, ήταν αυτή: «Μη γίνεστε πεπρωμένο. Μην αφήνετε να γίνουν τα πράματα σαν να ’πρεπε να γίνουν. Παλέψτε το, ανατρέψτε το». Ίσως είναι αρκετή αυτή η φράση στους σημερινούς δύσκολους καιρούς που ζει η Ελλάδα, σαν μνημόσυνο ή και σαν γιορτή για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.
ΑΛΕΚΑ ΓΡΑΒΑΡΗ ΠΡΕΚΑ

Νίκος Γκάτσος - Ἀμοργός

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/nikos_gkatsos_amorgos.htm

Νίκος Γκάτσος (1911-1992): ποιητής, μεταφραστὴς καὶ στιχουργὸς ἀπὸ τὴν Ἀσέα Γορτυνίας.

---

Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ
καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.
HPAKΛEITOΣ

Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα
Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια
Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα
Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια
Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν
Μόνο ν᾿ ἀνάψουνε στὰ βουνὰ οἱ στέγες τῶν ἐρημοκκλησιῶν μὲ τὸ μεράκι τοῦ ἀποσπερίτη
Νὰ κυματίσουνε τὰ πουλιὰ στῆς λεμονιᾶς τὰ κατάρτια
Μὲ τῆς καινούργιας περπατησιᾶς τὸ σταθερὸ ἄσπρο φύσημα
Καὶ τότε θά ῾ρθουν ἀέρηδες σώματα κύκνων ποὺ μείνανε ἄσπιλοι τρυφεροὶ καὶ ἀκίνητοι
Μὲς στοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν μαγαζιῶν μέσα στῶν λαχανόκηπων τοὺς κυκλῶνες
Ὅταν τὰ μάτια τῶν γυναικῶν γίναν κάρβουνα κι ἔσπασαν οἱ καρδιὲς τῶν καστανάδων
Ὅταν ὁ θερισμὸς ἐσταμάτησε κι ἄρχισαν οἱ ἐλπίδες τῶν γρύλων
Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐσεῖς παλληκάρια μου μὲ τὸ κρασὶ τὰ φιλιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ στόμα σας
Θέλω νὰ βγεῖτε γυμνοὶ στὰ ποτάμια
Νὰ τραγουδῆστε τὴ Μπαρμπαριὰ ὅπως ὁ ξυλουργὸς κυνηγάει τοὺς σκίνους
Ὅπως περνάει ἡ ὄχεντρα μὲς ἀπ᾿ τὰ περιβόλια τῶν κριθαριῶν
Μὲ τὰ περήφανα μάτια της ὀργισμένα
Κι ὅπως οἱ ἀστραπὲς ἁλωνίζουν τὰ νιάτα.
Καὶ μὴ γελᾶς καὶ μὴν κλαῖς καὶ μὴ χαίρεσαι
Μὴ σφίγγεις ἄδικα τὰ παπούτσια σου σὰ νὰ φυτεύεις πλατάνια
Μὴ γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δὲν εἶναι ὁ σταυραητὸς ἕνα κλεισμένο συρτάρι
Δὲν εἶναι δάκρυ κορομηλιᾶς οὔτε χαμόγελο νούφαρου
Οὔτε φανέλα περιστεριοῦ καὶ μαντολίνο Σουλτάνου
Οὔτε μεταξωτὴ φορεσιὰ γιὰ τὸ κεφάλι τῆς φάλαινας.
Εἶναι πριόνι θαλασσινὸ ποὺ πετσοκόβει τοὺς γλάρους
Εἶναι προσκέφαλο μαραγκοῦ εἶναι ρολόι ζητιάνου
Εἶναι φωτιὰ σ᾿ ἕνα γύφτικο ποὺ κοροϊδεύει τὶς παπαδιὲς καὶ νανουρίζει τὰ κρίνα
Εἶναι τῶν Τούρκων συμπεθεριὸ τῶν Αὐστραλῶν πανηγύρι
Εἶναι λημέρι τῶν Οὔγγρων
Ποὺ τὸ χινόπωρο οἱ φουντουκιὲς πᾶνε κρυφὰ κι ἀνταμώνουνται
Βλέπουν τοὺς φρόνιμους πελαργοὺς νὰ βάφουν μαῦρα τ᾿ αὐγά τους
Καὶ τόνε κλαῖνε κι αὐτὲς
Καῖνε τὰ νυχτικά τους καὶ φοροῦν τὸ μισοφόρι τῆς πάπιας
Στρώνουν ἀστέρια καταγῆς γιὰ νὰ πατήσουν οἱ βασιλιάδες
Μὲ τ᾿ ἀσημένια τους χαϊμαλιὰ μὲ τὴν κορώνα καὶ τὴν πορφύρα
Σκορπᾶνε δεντρολίβανο στὶς βραγιὲς
Γιὰ νὰ περάσουν οἱ ποντικοὶ νὰ πᾶνε σ᾿ ἄλλο κελλάρι
Νὰ μποῦνε σ᾿ ἄλλες ἐκκλησιὲς νὰ φᾶν τὶς Ἅγιες Τράπεζες
Κι οἱ κουκουβάγιες παιδιά μου
Οἱ κουκουβάγιες οὐρλιάζουνε
Κι οἱ πεθαμένες καλογριὲς σηκώνουνται νὰ χορέψουν
Μὲ ντέφια τούμπανα καὶ βιολιὰ μὲ πίπιζες καὶ λαγοῦτα
Μὲ φλάμπουρα καὶ μὲ θυμιατὰ μὲ βότανα καὶ μαγνάδια
Μὲ τῆς ἀρκούδας τὸ βρακὶ στὴν παγωμένη κοιλάδα
Τρῶνε τὰ μανιτάρια τῶν κουναβιῶν
Παίζουν κορῶνα-γράμματα τὸ δαχτυλίδι τ᾿ Ἅη-Γιαννιοῦ καὶ τὰ φλουριὰ τοῦ Ἀράπη
Περιγελᾶνε τὶς μάγισσες
Κόβουν τὰ γένια ἑνὸς παπᾶ μὲ τοῦ Κολοκοτρώνη τὸ γιαταγάνι
Λούζονται μὲς στὴν ἄχνη τοῦ λιβανιοῦ
Κι ὕστερα ψέλνοντας ἀργὰ μπαίνουν ξανὰ στὴ γῆ καὶ σωπαίνουν
Ὅπως σωπαίνουν τὰ κύματα ὅπως ὁ κοῦκος τὴ χαραυγὴ ὅπως ὁ λύχνος τὸ βράδυ.
Ἔτσι σ᾿ ἕνα πιθάρι βαθὺ τὸ σταφύλι ξεραίνεται καὶ στὸ καμπαναριὸ μιᾶς συκιᾶς κιτρινίζει τὸ μῆλο
Ἔτσι μὲ μιὰ γραβάτα φανταχτερὴ
Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει
Ἔτσι κοιμᾶται ὁλόγυμνη μέσα στὶς ἄσπρες κερασιὲς μία τρυφερή μου ἀγάπη
Ἕνα κορίτσι ἀμάραντο σὰ μυγδαλιᾶς κλωνάρι
Μὲ τὸ κεφάλι στὸν ἀγκώνα της γερτὸ καὶ τὴν παλάμη πάνω στὸ φλουρί της
Πάνω στὴν πρωινή του θαλπωρὴ ὅταν σιγὰ σιγὰ σὰν τὸν κλέφτη
Ἀπὸ τὸ παραθύρι τῆς ἄνοιξης μπαίνει ὁ αὐγερινὸς νὰ τὴν ξυπνήσει!
Λένε πὼς τρέμουν τὰ βουνὰ καὶ πὼς θυμώνουν τὰ ἔλατα
Ὅταν ἡ νύχτα ροκανάει τὶς πρόκες τῶν κεραμιδιῶν νὰ μποῦν οἱ καλικάντζαροι μέσα
Ὅταν ρουφάει ἡ κόλαση τὸν ἀφρισμένο μόχθο τῶν χειμάῤῥων
Ἢ ὅταν ἡ χωρίστρα τῆς πιπεριᾶς γίνεται τοῦ βοριᾶ κλωτσοσκούφι.
Μόνο τὰ βόδια τῶν Ἀχαιῶν μὲς στὰ παχιὰ λιβάδια τῆς Θεσσαλίας
Βόσκουν ἀκμαῖα καὶ δυνατὰ μὲ τὸν αἰώνιο ἥλιο ποὺ τὰ κοιτάζει
Τρῶνε χορτάρι πράσινο φύλλα τῆς λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρὸ νερὸ μὲς στ᾿ αὐλάκια
Μυρίζουν τὸν ἱδρώτα τῆς γῆς κι ὕστερα πέφτουνε βαριὰ κάτω ἀπ᾿ τὸν ἴσκιο τῆς ἰτιᾶς νὰ κοιμηθοῦνε.
Πετᾶτε τοὺς νεκροὺς εἶπ᾿ ὁ Ἡράκλειτος κι εἶδε τὸν οὐρανὸ νὰ χλωμιάζει
Κι εἶδε στὴ λάσπη δυὸ μικρὰ κυκλάμινα νὰ φιλιοῦνται
Κι ἔπεσε νὰ φιλήσει κι αὐτὸς τὸ πεθαμένο σῶμα του μὲς στὸ φιλόξενο χῶμα
Ὅπως ὁ λύκος κατεβαίνει ἀπ᾿ τοὺς δρυμοὺς νὰ δεῖ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ νὰ κλάψει.
Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου;
Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του
Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις
Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει
Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου
Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια
Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη
Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα
Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις
Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου.
Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει.
Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνει
Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσεις τὸ θάνατο
Κι ἂς μὴ λυγίσει ἡ καρδιά σου
Κι ἂς μὴν κυλήσει τὸ δάκρυ σου πάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ
Ὅπως ἐκύλησε μιὰ φορὰ στὴν παγωμένη ἐρημιὰ τὸ δάκρυ τοῦ πιγκουίνου
Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο
Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων
Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων
Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας
Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη
Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο
Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα
Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς
Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα
Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυα
Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ
Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει
Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης
Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια.
Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο
Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.
Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.
Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.
Ξύπνησε γάργαρο νερὸ ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ πεύκου νὰ βρεῖς τὰ μάτια τῶν σπουργιτιῶν καὶ νὰ τὰ ζωντανέψεις ποτίζοντας τὸ χῶμα μὲ μυρωδιὰ βασιλικοῦ καὶ μὲ σφυρίγματα σαύρας. Τὸ ξέρω εἶσαι μία φλέβα γυμνὴ κάτω ἀπὸ τὸ φοβερὸ βλέμμα τοῦ ἀνέμου εἶσαι μία σπίθα βουβὴ μέσα στὸ λαμπερὸ πλῆθος τῶν ἄστρων. Δὲ σὲ προσέχει κανεὶς κανεὶς δὲ σταματᾶ ν᾿ ἀκούσει τὴν ἀνάσα σου μὰ σὺ μὲ τὸ βαρύ σου περπάτημα μὲς στὴν ἀγέρωχη φύση θὰ φτάσεις μία μέρα στὰ φύλλα τῆς βερυκοκιᾶς θ᾿ ἀνέβεις στὰ λυγερὰ κορμιὰ τῶν μικρῶν σπάρτων καὶ θὰ κυλήσεις ἀπὸ τὰ μάτια μιᾶς ἀγαπητικιᾶς σὰν ἐφηβικὸ φεγγάρι. Ὑπάρχει μία πέτρα ἀθάνατη ποὺ κάποτε περαστικὸς ἕνας ἀνθρώπινος ἄγγελος ἔγραψε τ᾿ ὄνομά του ἐπάνω της κι ἕνα τραγούδι ποὺ δὲν τὸ ξέρει ἀκόμα κανεὶς οὔτε τὰ πιὸ τρελὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πιὸ σοφὰ τ᾿ ἀηδόνια. Εἶναι κλεισμένη τώρα σὲ μιὰ σπηλιὰ τοῦ βουνοῦ Ντέβι μέσα στὶς λαγκαδιὲς καὶ στὰ φαράγγια τῆς πατρικῆς μου γῆς μὰ ὅταν ἀνοίξει κάποτε καὶ τιναχτεῖ ἐνάντια στὴ φθορὰ καὶ στὸ χρόνο αὐτὸ τὸ ἀγγελικὸ τραγούδι θὰ πάψει ξαφνικὰ ἡ βροχὴ καὶ θὰ στεγνώσουν οἱ λάσπες τὰ χιόνια θὰ λιώσουν στὰ βουνὰ θὰ κελαηδήσει ὁ ἄνεμος τὰ χελιδόνια θ᾿ ἀναστηθοῦν οἱ λυγαριὲς θὰ ριγήσουν κι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὰ κρύα μάτια καὶ τὰ χλωμὰ πρόσωπα ὅταν ἀκούσουν τὶς καμπάνες νὰ χτυπᾶν μέσα στὰ ραγισμένα καμπαναριὰ μοναχές τους θὰ βροῦν καπέλα γιορτινὰ νὰ φορέσουν καὶ φιόγκους φανταχτεροὺς νὰ δέσουν στὰ παπούτσια τους. Γιατὶ τότε κανεὶς δὲ θ᾿ ἀστιεύεται πιὰ τὸ αἷμα τῶν ρυακιῶν θὰ ξεχειλίσει τὰ ζῷα θὰ κόψουν τὰ χαλινάρια τους στὰ παχνιὰ τὸ χόρτο θὰ πρασινίσει στοὺς στάβλους στὰ κεραμίδια θὰ πεταχτοῦν ὁλόχλωρες παπαροῦνες καὶ μάηδες καὶ σ᾿ ὅλα τὰ σταυροδρόμια θ᾿ ἀνάψουν κόκκινες φωτιὲς τὰ μεσάνυχτα. Τότε θὰ ῾ρθοῦν σιγὰ-σιγὰ τὰ φοβισμένα κορίτσια γιὰ νὰ πετάξουν τὸ τελευταῖο τους ροῦχο στὴ φωτιὰ κι ὁλόγυμνα θὰ χορέψουν τριγύρω της ὅπως τὴν ἐποχὴ ἀκριβῶς ποὺ εἴμασταν κι ἐμεῖς νέοι κι ἄνοιγε ἕνα παράθυρο τὴν αὐγὴ γιὰ νὰ φυτρώσει στὸ στῆθος τους ἕνα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιὰ ἴσως ἡ μνήμη τῶν προγόνων νὰ εἶναι βαθύτερη παρηγοριὰ καὶ πιὸ πολύτιμη συντροφιὰ ἀπὸ μία χούφτα ροδόσταμο καὶ τὸ μεθύσι τῆς ὀμορφιᾶς τίποτε διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Εὐρώτα. Καληνύχτα λοιπὸν βλέπω σωροὺς πεφτάστερα νὰ σᾶς λικνίζουν τὰ ὄνειρα μὰ ἐγὼ κρατῶ στὰ δάχτυλά μου τὴ μουσικὴ γιὰ μία καλύτερη μέρα. Οἱ ταξιδιῶτες τῶν Ἰνδιῶν ξέρουνε περισσότερα νὰ σᾶς ποῦν ἀπ᾿ τοὺς Βυζαντινοὺς χρονογράφους.
O ἄνθρωπος κατὰ τὸν ροῦν τῆς μυστηριώδους ζωῆς του
Κατέλιπεν εἰς τοὺς ἀπογόνους του δείγματα πολλαπλᾶ καὶ ἀντάξια τῆς ἀθανάτου καταγωγῆς του
Ὅπως ἐπίσης κατέλιπεν ἴχνη τῶν ἐρειπίων τοῦ λυκαυγοῦς χιονοστιβάδας οὐρανίων ἑρπετῶν χαρταετοὺς ἀδάμαντας καὶ βλέμματα ὑακίνθων
Ἐν μέσῳ ἀναστεναγμῶν δακρύων πείνης οἰμωγῶν καὶ τέφρας ὑπογείων φρεάτων.
Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω
Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.
Ἕνα καράβι μπαίνει στὸ γιαλὸ ἕνα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει
Μιὰ τούφα γαλανὸς καπνὸς μὲς στὸ τριανταφυλλὶ τοῦ ὁρίζοντα
Ἴδιος μὲ τὴ φτερούγα τοῦ γερανοῦ ποὺ σπαράζει
Στρατιὲς χελιδονιῶν περιμένουνε νὰ ποῦν στοὺς ἀντρειωμένους τὸ καλωσόρισες
Μπράτσα σηκώνουνται γυμνὰ μὲ χαραγμένες ἄγκυρες στὴ μασχάλη
Μπερδεύουνται κραυγὲς παιδιῶν μὲ τὸ κελάδημα τοῦ πουνέντε
Μέλισσες μπαινοβγαίνουνε μὲς στὰ ρουθούνια τῶν ἀγελάδων
Μαντήλια καλαματιανὰ κυματίζουνε
Καὶ μία καμπάνα μακρινὴ βάφει τὸν οὐρανὸ μὲ λουλάκι
Σὰν τὴ φωνὴ κάποιου σήμαντρου ποὺ ταξιδεύει μέσα στ᾿ ἀστέρια
Τόσους αἰῶνες φευγάτο
Ἀπὸ τῶν Γότθων τὴν ψυχὴ κι ἀπὸ τοὺς τρούλλους τῆς Βαλτιμόρης
Κι ἀπ᾿ τὴ χαμένη Ἁγια-Σοφιὰ τὸ μέγα μοναστήρι.
Μὰ πάνω στ᾿ ἀψηλὰ βουνὰ ποιοὶ νά ῾ναι αὐτοὶ ποὺ κοιτᾶνε
Μὲ τὴν ἀκύμαντη ματιὰ καὶ τὸ γαλήνιο πρόσωπο;
Ποιᾶς πυρκαγιᾶς νά ῾ναι ἀντίλαλος αὐτὸς ὁ κουρνιαχτὸς στὸν ἀγέρα;
Μήνα ὁ Καλύβας πολεμάει μήνα ὁ Λεβεντογιάννης;
Μήπως ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες;
Οὐδ᾿ ὁ Καλύβας πολεμάει κι οὐδ᾿ ὁ Λεβεντογιάννης
Οὔτε κι ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες.
Πύργοι φυλᾶνε σιωπηλοὶ μία στοιχειωμένη πριγκίπισσα
Κορφὲς κυπαρισσιῶν συντροφεύουνε μία πεθαμένη ἀνεμώνη
Τσοπαναρέοι ἀτάραχοι μ᾿ ἕνα καλάμι φλαμουριᾶς λένε τὸ πρωινό τους τραγούδι
Ἕνας ἀνόητος κυνηγὸς ρίχνει μία ντουφεκιὰ στὰ τρυγόνια
Κι ἕνας παλιὸς ἀνεμόμυλος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους
Μὲ μία βελόνα δελφινιοῦ ράβει τὰ σάπια του πανιὰ μοναχός του
Καὶ κατεβαίνει ἀπ᾿ τὶς πλαγιὲς μὲ τὸν καράγιαλη πρίμα
Ὅπως κατέβαινε ὁ Ἄδωνις στὰ μονοπάτια τοῦ Χελμοῦ νὰ πεῖ μία καλησπέρα τῆς Γκόλφως.
Χρόνια καὶ χρόνια πάλεψα μὲ τὸ μελάνι καὶ τὸ σφυρὶ βασανισμένη καρδιά μου
Μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὴ φωτιὰ γιὰ νὰ σοῦ κάμω ἕνα κέντημα
Ἕνα ζουμπούλι πορτοκαλιᾶς
Μίαν ἀνθισμένη κυδωνιὰ νὰ σὲ παρηγορήσω
Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιὰ μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.

«Ο Νίκος Γκάτσος κυνηγούσε το τυχαίο». Η κυρία Αγαθή Δημητρούκα μάς συστήνει άγνωστες πλευρές της προσωπικότητας του ποιητή και συγχρόνως ξεδιπλώνει τη δική της ιστορία

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_16/01/2011_428571

  Συνέντευξη στη Γιωτα Συκκα
Tα τραγούδια του αγαπήθηκαν από εκατομμύρια Ελληνες και μελοποιήθηκαν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς. Ομως ελάχιστοι είναι αυτοί που έμαθαν ποιος ακριβώς ήταν ο Νίκος Γκάτσος. Κοινωνός του ρεύματος του υπερρεαλισμού με ένα μόνο ποιητικό έργο, την «Αμοργό», αλλά και με στίχους πολλών τραγουδιών που τον παντρεύουν μοναδικά με την παράδοση, δεν έδωσε ποτέ συνεντεύξεις, ούτε ενέδωσε στη γοητεία της τηλεόρασης. Οσοι τον έζησαν από κοντά στις λογοτεχνικές παρέες μιλούν για τη μοναδικότητα αυτού του αυστηρού με ιδιαίτερο πνεύμα και χιούμορ, Ελληνα ποιητή.
Η πνευματική του κληρονόμος, η Αγαθή Δημητρούκα, που έζησε κοντά του σχεδόν δύο δεκαετίες από τότε που «αυτοβούλως ανέλαβε την ευθύνη» της, μέσα από τη «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» της «Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε το θάνατο» (εκδ. Πατάκη), ξεδιαλύνει την προσωπικότητα του Γκάτσου, μας συστήνει άγνωστες πλευρές του και συγχρόνως ξεδιπλώνει τη δική της ιστορία. Ενός κοριτσιού από το Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας, που έζησε τη βαρβαρότητα αλλά και την ανθρωπιά, την κακοποίηση αλλά και τη γενναιοδωρία, που τηλεφώνησε στον Γκάτσο για να στείλει στο σπίτι του, στην οδό Σπετσών 101, τους πρώτους της στίχους.
Ηταν η αφορμή για να γνωρίσει τον ποιητή στα 16 της χρόνια και έκτοτε να συναντηθεί με τον κόσμο της ποίησης και της μουσικής, με προσωπικότητες που σημάδεψαν την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας πολιτιστικά, διαμορφώνοντας και τη δική της ταυτότητα.
Η Αγαθή Δημητρούκα, που ονειρευόταν άλλοτε να γίνει γιατρός -μάλλον εξαιτίας του ανάπηρου πατέρα της που λάτρευε-, αρχιτέκτονας ή νηπιαγωγός και τελικά βρήκε τον δρόμο της από νωρίς, ως στιχουργός, μεταφράστρια, συγγραφέας βιβλίων παιδικής λογοτεχνίας και τώρα του πρώτου της ολοκληρωμένου βιβλίου, όταν δεν γράφει -πράγμα ασυνήθιστο-, προσπαθεί να βάλει σε τάξη το αρχείο του Νίκου Γκάτσου, να βοηθήσει Ελληνες και ξένους μελετητές του έργου του, να οργανώσει μια έκθεση για εκείνον μαζί με τα αφιερώματα που ετοιμάζονται φέτος για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Θα ξανατηλεφωνούσα άμα ξαναγεννιόμουν
– Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο που ξεκινά από τη ζωή σας στην Αιτωλοακαρνανία και συνεχίζει με εκείνη δίπλα στον Νίκο Γκάτσο; Ηταν ένα ψυχαναλυτικό χρέος προς τον εαυτό σας;
– Καλύτερα να μη μιλάμε για χρέη. Ηταν μια εσωτερική ανάγκη που ένιωσα στις αρχές Μαΐου, τόσο επιτακτική σαν να επρόκειτο για ζήτημα ζωής ή θανάτου. Εξ ου και ο τίτλος, όπως και το μότο με το θανατερό χιούμορ του Κεβέδο, του αγαπημένου μου Ισπανού ποιητή. Μια ανάγκη να σκάψω κάτι σαν τσιμέντο μέσα μου, να ανασυνθέσω την κατακερματισμένη ταυτότητά μου, μήπως και βρω τη μαχητικότητα που απαιτεί η σημερινή ζωή.
– Το να εξομολογείται κανείς σκληρές προσωπικές ιστορίες, όπως ο παιδικός βιασμός, είναι και μια λύτρωση;
– Εν μέρει. Απόλυτη λύτρωση δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει ποτέ. Το τραύμα θα παραμένει βαθύ. Απλώς βλέπει κανείς πιο καθαρά τις συνέπειες του βιασμού, μετριάζει το αίσθημα ενοχής του κι αρχίζει να υπερασπίζεται τον εαυτό του χωρίς τον πανικό μήπως βρεθεί αυτός στη θέση του βιαστή - ένας πανικός που τον έκανε μέχρι τώρα να θυσιάζεται στην επιθυμία ή στο συμφέρον του άλλου.
– Γράφοντας τι συνειδητοποιήσατε για τον εαυτό σας και τους γύρω σας; Σας έκανε αυτό το βιβλίο να δείτε τη ζωή σας και από μια άλλη ματιά;
– Με έκανε να δω τη ζωή μου από τη σωστή ματιά. Να την ξαναδιαβάσω από την αρχή με καθαρό βλέμμα, χωρίς το θάμπωμα που προκαλούν τα εκτυφλωτικά σκουπίδια. Κι ακριβώς γι’ αυτό συνειδητοποίησα πρώτα τα δικά μου λάθη κι έπειτα τα λάθη ή σφάλματα των γύρω μου.
– Υπήρξατε ένα κορίτσι, αγρίμι όπως σας χαρακτήριζαν στον χώρο του τραγουδιού για χρόνια, αλλά με τσαγανό όπως αποδείχτηκε, που πήρε τη ζωή στα χέρια του. Σήμερα στα 52 σας χρόνια, με μια απόσταση από τότε, τι λέτε, θα ξανακάνατε τις ίδιες επιλογές;
– Αν εννοείτε τις ορθές επιλογές, όπως αυτή που ξεκίνησε από την παρόρμηση να τηλεφωνήσω στον Νίκο Γκάτσο, βεβαίως και θα τις ξανάκανα άμα ξαναγεννιόμουν ή το επέτρεπαν οι συνθήκες.
– Πώς τον αντιμετώπισαν οι γονείς σας, όταν ήρθε στο χωριό για να σας συναντήσει και να τους γνωρίσει;
– Είτε επειδή τους είχα μιλήσει είτε επειδή θαύμαζαν τους ανθρώπους των γραμμάτων, δεν τον μπέρδεψαν -μέσα στο σκούρο κοστούμι του- με τους Αθηναίους πολιτικούς που κατέλυαν στο καφενείο του χωριού, ούτε με τους πρωτευουσιάνους διευθυντές της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ που μας επισκέπτονταν μήπως τους πουλήσουμε για χαλίκι ένα χωράφι πλάι στον Αχελώο. Τον περίμεναν με μεγάλη χαρά σαν να δέχονταν μια σπάνια τιμή: Η μάνα μου είχε ετοιμάσει τα καλύτερα φαγητά της κι ο πατέρας μου, αν και λίγο μεγαλύτερος από τον Γκάτσο, τον υποδέχτηκε με την περίφημη φράση «Καλώς τον Γέροντα», δηλαδή «Καλώς τον ανώτατο άρχοντα».
– «Αργησες 20 χρόνια», σας είπε όταν ήρθατε να τον βρείτε στην Αθήνα. Νιώσατε αργότερα ότι αυτή η διαφορά καλύφθηκε;
– Ενιωσα πολύ γρήγορα να μειώνεται, όμως, ποτέ δεν καλύφτηκε. Γιατί, πώς θα μπορούσα να φτάσω το δικό του πνευματικό επίπεδο; Βλέπετε, η φύση αντιστέκεται.
– Εκτοτε ζήσατε μαζί του και έγινε ο μέντοράς σας. Νιώσατε ποτέ την καχυποψία των άλλων απέναντι σ’ αυτή τη σχέση;
– Αν εννοείτε τους ανθρώπους στο δικό μου χωριό ή στου Γκάτσου, για λίγο, στην αρχή. Στον περίγυρο του Γκάτσου στην Αθήνα, ποτέ. Λες και ήταν το φυσικότερο πράγμα του κόσμου.
– Στις συντροφιές του Φλόκα και του GB γνωρίσατε τους Χατζιδάκι, Ελύτη, Ξαρχάκο, Μούτση, Αργυράκη, Κηλαηδόνη… Τι σήμαιναν για σας και πώς σας δέχονταν;
– Ηταν τα πρόσωπα του «αόρατουθιάσου» που φανταζόμουν κυρίως πίσω από τα τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο και που τώρα έπαιρναν σάρκα και οστά και αποκτούσαν ανθρώπινες συνήθειες. Πώς με δέχονταν; Σαν το πιο αγαπητό πρόσωπο του Γκάτσου.
«Γιάννης ο φονιάς»
– Τα «μαθήματα» στιχουργικής που άρχισαν από τον «Γιάννη τον φονιά», τι σας έδειξαν για τα δικά σας βήματα; Ακόμη και σήμερα αναζητούμε τους πρωταγωνιστές των τραγουδιών του.
– Μου έδειξαν το πώς μετράμε μια μελωδία, πώς διακρίνουμε το αίσθημά της και πώς οργανώνουμε τους στίχους μας ώστε να έχουν «ευκρίνεια εικόνας», σαφήνεια λόγου και φυσική διαδρομή από τη μία ομοιοκαταληξία στην άλλη. Οσο για τους πρωταγωνιστές των τραγουδιών του, η αληθοφάνεια με την οποία τους περιβάλλει, δείχνει τη μεγάλη μαεστρία του. Κι όταν εμείς αναρωτιόμαστε αν υπήρξαν πραγματικά, σίγουρα ο Γκάτσος θα χαμογελάει πονηρά σαν πειραχτήρι.
– Πόσο διαφορετικός ήταν ο Γκάτσος που έκανε παρέα με τον Σωτήρη Μουστάκα κι έπαιζε στο καζίνο από εκείνον του ποιητικού του κύκλου;
– Με τρομάζετε με την ερώτησή σας. Δεν μιλάμε για σχιζοειδή προσωπικότητα, αλλά για… πολυσχιδή. Οσο για τον Μουστάκα, εκτός από σπουδαίος ηθοποιός -ήδη στις εξετάσεις της σχολής του ο Γκάτσος είχε διακρίνει το ταλέντο του- ήταν και υπέροχος άνθρωπος με πασιφανείς αποδείξεις. Ετσι, λοιπόν, κυνηγώντας και οι δύο την μπίλια της ρουλέτας, ο Γκάτσος κυνηγούσε το τυχαίο, τόσο αγαπητό μεταξύ των υπερρεαλιστών. Τα αποτελέσματα αυτού του κυνηγιού τα συζητούσε την επομένη με τον Ελύτη.
Φερθήκαμε σαν μωρόπιστοι παντού
– Τι μάθατε από την αυστηρότητά του και τι από τη στάση του απέναντι στη ζωή αλλά και τη δημοσιότητα;
– Δυστυχώς, δεν έμαθα να είμαι το ίδιο αυστηρή ούτε να κρατώ τις ίδιες αποστάσεις ή επιφυλάξεις. Παρασύρομαι από τη ζωή και εμπιστεύομαι ανθρώπους, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να σε κάνουν να μιλήσεις τη δική τους γλώσσα και να ασπαστείς την ημιμάθειά τους. Κι έρχεται τότε η φωνή της Μερσέντες Σόσα να με νουθετήσει: «Δυστυχισμένος αυτός που αναγκάζεται να ζήσει έναν διαφορετικό πολιτισμό».
– Γενικά, ζήσατε την ιδιωτική πλευρά των μεγάλων του ελληνικού τραγουδιού και της ποίησης. Πόσο διαφορετική ήταν από τη δημόσια;
– Με συγχωρείτε, αλλά εδώ έχω μια ένσταση: μόνο την ιδιωτική πλευρά του Γκάτσου έζησα και κατά ένα μέρος του Χατζιδάκι και της Μούσχουρη. Κανενός άλλου. Οι συναντήσεις τους ήταν ανοιχτές συνεδρίες σε δημόσιους χώρους.
Είχε χιούμορ
– Οσοι τον έζησαν έχουν να λένε για το χιούμορ του. Τον ενδιέφερε να βγαίνει και στη στιχουργική του ή το αντίθετο;
– Στον βαθμό που το ζητούσε η μελωδία, όχι επί τούτου, όχι βεβιασμένα. Αντίθετα απ’ ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά, υπήρχαν και πολλοί στίχοι του με πολιτικές αιχμές.
– Παρακολουθούσε την πολιτική; Θυμάστε κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές που τον θύμωσαν;
– Δεν θύμωνε. Πικραινόταν. Και ακριβώς επειδή παρακολουθούσε την πολιτική τόσο της Ελλάδας όσο και του κόσμου, μέσω των ξένων εφημερίδων, έβλεπε το μέλλον δυσοίωνο. Από τις τελευταίες συμβουλές του ήταν να κοιτάξω να κάνω χρήματα, να προλάβω τη μεγάλη φτώχεια που θα ερχόταν. Ομως, δεν μου είχε μάθει και τον τρόπο, κι εγώ, ως πνεύμα αντιλογίας, εξέλαβα τον φόβο του ως ανάμνηση και απόηχο της Κατοχής.
Χάσαμε επαφή
– Η ποίηση του Γκάτσου είχε μια ενότητα ελληνικότητας. Τι έγινε στην ελληνική κοινωνία και έσπασε αυτή η ενότητα;
– Ως ευφυολόγημα θα απαντούσα ότι η κοινωνία έχασε την επαφή της με την ποίηση. Στην πραγματικότητα, όμως, ενώ δεν έχουμε ούτε δύο αιώνες που συσταθήκαμε ως κράτος δυτικού τύπου, βαλθήκαμε να «ανήκομεν εις την Δύσιν», και μάλιστα την παγκοσμιοποιημένη, άρον άρον και τσάτρα πάτρα. Δηλαδή, χωρίς αντιστάσεις, με μόνο κριτήριο το ότι καθετί ελληνικό είναι και εθνικιστικό, προκειμένου να ξεχάσουμε τη μικρή, φτωχή Ελλάδα που ξέραμε ώς τη δεκαετία του ’70, καθώς και την γκλίτσα και τα τσαρούχια των παππούδων μας. Φερθήκαμε σαν μωρόπιστοι, φαντασμένοι και κουτοπόνηροι χωριάτες, με οδυνηρές συνέπειες σε όλους τους τομείς και κυρίως στον τομέα της παιδείας. Γι’ αυτό, μην απορούμε αν προβάλλει ως μόνο εγγυημένο μέλλον για τα παιδιά μας το να γίνουν μισθοφόροι μιας καινούργιας υπερδύναμης.
– Στα 16 σας, η μετάφραση του «Ματωμένου γάμου» που έκανε ο Ν. Γκάτσος, αλλά και στίχοι τραγουδιών που ακούγατε στο ραδιόφωνο, σας οδήγησαν σε μια τολμηρή απόφαση για ένα κορίτσι της επαρχίας. Σήμερα θα ήσασταν τόσο παρορμητική;
– Φαντάζομαι ότι εννοείτε ως τολμηρή την απόφασή μου να τηλεφωνήσω και να επιδιώξω επικοινωνία με τον Νίκο Γκάτσο. Ασφαλώς και θα ήμουν και σήμερα το ίδιο παρορμητική. Και είμαι. Ορισμένα πράγματα, όπως ο χαρακτήρας των ξεροκέφαλων ανθρώπων, δεν αλλάζουν.
– Και πόσο ανοιχτοί είναι σήμερα οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι απέναντι σε μια μαθήτρια που θαυμάζει το έργο τους;
– Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Μου φαίνεται πολύ ρομαντική η ερώτησή σας στην τόσο μηδενιστική πραγματικότητα που ζούμε.
Ενας επαναστατημένος νέος, άρα υγιής
– Ο γιος σας σάς ρωτάει για τη ζωή και τις συναντήσεις σας;
– Εχουμε μιλήσει κατά καιρούς, όταν ήρθε η κουβέντα. Τώρα είναι ένας επαναστατημένος νέος, άρα υγιής, όπως θα έλεγε ο Χατζιδάκις. Τολμάει ακόμη και να με επικρίνει πως, ό,τι και να κάνω, δεν θα φέρω πίσω τον Γκάτσο.
Οσο για τις μελλοντικές απορίες του, θα έχει πια το βιβλίο, στο οποίο μου επέτρεψε να τον αναφέρω γενικά ως γιο μου ή ως παιδί μου χωρίς το όνομά του.

Νίκος Γκάτσος (1911 – 1992): Σήμερα, 8 Δεκεμβρίου του 2011, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του ΤΙΤΑΝΙΟΥ Νίκου Γκάτσου!

http://www.sansimera.gr/biographies/47

Νίκος Γκάτσος

Ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος παραμένει μία ξεχωριστή περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Με μία μόνο ποιητική σύνθεση στο ενεργητικό του, την περίφημη και αξεπέραστη «Αμοργό», που έγραψε μεσούσης της Κατοχής, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές μας. Γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1911, κατ' άλλους στις 30 Απριλίου 1915, στα Χάνια Φραγκόβρυσης (Κάτω Ασέα) Αρκαδίας. Τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του και το Γυμνάσιο στην Τρίπολη, όπου μυήθηκε στη λογοτεχνία και έμαθε μόνος του ξένες γλώσσες. Στη συνέχεια μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα περιοδικά «Νέα Εστία» (1931) και «Ρυθμός» (1933). Γνώριζε ήδη αρκετά καλά Αγγλικά και Γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, το Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις της ευρωπαϊκής ποίησης.
Το 1943 κυκλοφόρησε την ποιητική του σύνθεση «Αμοργός», που προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον και του χάρισε περίοπτη θέση στο Πάνθεον των ελλήνων ποιητών. Λέγεται ότι το μακρύ αυτό ποίημα γράφτηκε μέσα σε μια νύχτα με το σύστημα της «αυτόματης γραφής», που χρησιμοποιούν οι σουρεαλιστές δημιουργοί. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου» χαρακτήρισε την «Αμοργό» ο στενός φίλος του Μάνος Χατζιδάκις, «επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου». Με την «Αμοργό» κλείνει και ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος του ελληνικού υπερρεαλισμού, που είχε ανοίξει με τον Νικήτα Ράντο, τον πρώιμο Ελύτη, τον Εμπειρίκο και τον Εγγονόπουλο.
Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963). Τη λυρική του φλέβα ο Νίκος Γκάτσος τη διοχέτευσε στους στίχους τραγουδιών, καταργώντας συχνά τα όρια ποίησης και στιχουργίας. Το έργο του είναι εντυπωσιακό σε ποσότητα και ποιότητα. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και άλλοι συνθέτες μελοποίησαν στίχους του, που τραγουδήθηκαν από δημοφιλείς καλλιτέχνες και έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Ρεμπέτικο», «Αρχιπέλαγος», «Πήρες το μεγάλο δρόμο», «Πορνογραφία», «Λαϊκή Αγορά», «Η Μικρή Ραλλού», «Μια γλώσσα, μια πατρίδα», «Αν θυμηθείς τ' ονειρό μου», «Η νύχτα», «Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά», «Αντικατοπτρισμοί», «Το κατά Μάρκον», «America, America», «Χάρτινο το Φεγγαράκι», «Πάει ο καιρός» κ.ά.).
Σπουδαίο είναι και το μεταφραστικό του έργο, το οποίο δοκιμάστηκε επί σκηνής. Μετέφρασε για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος Γάμος», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»), Αύγουστο Στρίνμπεργκ («Ο Πατέρας»), Ευγένιο Ο' Νηλ («Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα»), Λόπε ντε Βέγκα («Φουέντε Οβεχούνα») και Τενεσί Ουίλιαμς («Λεωφορείο ο Πόθος»).
Ο Νίκος Γκάτσος πέθανε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992 και τάφηκε στη γενέτειρά του.
Εργογραφία

• «Όλα τα τραγούδια» (εκδόσεις Πατάκη): Περιλαμβάνει το σύνολο των τραγουδιών του Νίκου Γκάτσου, γνωστά και ανέκδοτα.
• «Αμοργός» (Εκδόσεις Πατάκη)

Η Ελλάδα εξαθλιώνεται! Απίστευτα περιστατικά απόγνωσης σε Σούπερ – Μάρκετ της Μυτιλήνης...

http://pikri-sokolata.blogspot.com/2011/12/blog-post_2683.html

15:17 No comments

Δύο απίστευτα περιστατικά συνέβησαν σε Σούπερ – Μάρκετ της Μυτιλήνης, που δυστυχώς απεικονίζουν το πραγματικό μέγεθος των αποτελεσμάτων της οικονομικής κρίσης.
Δύο συνάνθρωποί μας, οι οποίοι είχαν να βάλουν κάτι στο στόμα τους για να φάνε περισσότερο από τρεις μέρες, δεν άντεξαν άλλο στην πείνα τους και για να μην πεθάνουν, αποφάσισαν να «παρανομήσουν».
Πήγαν λοιπόν σε ένα Σούπερ – Μάρκετ της Μυτιλήνης, κατευθύνθηκαν στα ράφια όπου υπήρχε ψωμί, τυρί και διάφορα αλλαντικά, έκαναν σάντουιτς και τα έφαγαν στη μέση των διαδρόμων.
Οι κάμερες ασφαλείας που ελέγχουν το κατάστημα κατέγραψαν τις κινήσεις τους και αμέσως οι υπάλληλοι, ειδοποίησαν την αστυνομία.
Όταν οι αστυνομικοί έφτασαν στο Σούπερ -Μάρκετ και τους συνέλαβαν, τους ρώτησαν γιατί έκαναν αυτή την πράξη.
Οι δύο φτωχοί άνθρωποι, είπαν αυθόρμητα στους αστυνομικούς που έμειναν έμβροντητοι, ότι είχαν να φάνε τρεις ημέρες και επειδή καταλάβαιναν ότι δεν θα άντεχαν άλλο και θα πέθαιναν από την πείνα, αναγκάστηκαν να «παρανομήσουν». Ζήτησαν συγγνώμην από τους υπαλλήλους του καταστήματος και τους είπαν ότι μόλις βρουν χρήματα, θα πάνε να τους πληρώσουν.
Προ αυτής της εξέλιξης, η διεύθυνση του καταστήματος αλλά και η αστυνομία, δείχνοντας την κατανόηση και την ευαιασθησία τους, δεν θέλησαν να δώσουν συνέχεια στο επεισόδιο και να διωχτούν ποινικά οι δύο «παραβάτες».
Ωστόσο, το γεγονός και αυτό από μόνο του, δείχνει με τον ποιο απλό τρόπο τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας μας και τα ακόμη χειρότερα που μας έρχονται.

Η είδηση από το LesvosNews.

Κατάρρευση 12,3% της βιομηχανικής παραγωγής τον Οκτώβριο... κατά τ' άλλα αυξήθηκαν οι εξαγωγές!

http://dexiextrem.blogspot.com/2011/12/123.html

Αφού η βιομηχανία και η Γεωργία έχουν καταρρεύσει ο Χρυσοχοϊδης μπορεί να μας πει πως στο διάολο αυξήθηκαν οι εξαγωγές; Πότε θα τελειώσει αυτό το παραμύθι;

Κάθετη πτώση κατά 12,3% σημείωσε η βιομηχανική παραγωγή στη χώρα τον Οκτώβριο εφέτος, ενώ ειδικά η παραγωγή των μεταποιητικών βιομηχανιών, που επηρεάζει άμεσα την απασχόληση, μειώθηκε κατά 11,9%.

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ο γενικός δείκτης βιομηχανικής παραγωγής παρουσίασε μείωση 12,3% τον Οκτώβριο 2011, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του Οκτωβρίου 2010, έναντι μείωσης 5% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του 2010 προς το 2009.

Η δυσμενής αυτή εξέλιξη οφείλεται στις εξής μεταβολές των δεικτών των επιμέρους τομέων βιομηχανίας:

α. Στη μείωση του δείκτη παραγωγής ορυχείων-λατομείων κατά 1%.

β. Στη μείωση του δείκτη παραγωγής μεταποιητικών βιομηχανιών κατά 11,9%. Στη μείωση αυτή συνέβαλαν, κυρίως, οι μειώσεις στην παραγωγή ειδών ένδυσης (-40,4%), εκτυπώσεων και αναπαραγωγής προεγγεγραμμένων μέσων (-35,1%), παραγώγων πετρελαίου και άνθρακα (-12,9%), μη μεταλλικών ορυκτών (-37%) και επίπλων (-29,8%).

γ. Στη μείωση του δείκτη παραγωγής ηλεκτρισμού κατά 19,2%, και

δ. Στην αύξηση του δείκτη παροχής νερού κατά 0,7%.

Εξάλλου, ο μέσος δείκτης βιομηχανικής παραγωγής της περιόδου Ιανουαρίου- Οκτωβρίου 2011, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη της περιόδου Ιανουαρίου- Οκτωβρίου 2010, παρουσίασε μείωση 8,1% έναντι μείωσης 5,8% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του 2010 προς το 2009.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Κίτρινα Ποδήλατα και Τάνια Κικίδη στο EMILEON στο Αγρίνιο!

http://www.agrinionews.gr/?p=39619

Ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες όταν έρχεται … και κάθε εμφάνιση μετατρέπεται σε μια επίσημη πρεμιέρα για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
Την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, στις 22:30 η αίθουσα εκδηλώσεων του EMILEON SportCenter θα γεμίσει από μελωδίες, όμορφα στιχάκια και ρυθμό με τον Βασίλη, όπως πάντα, να δίνει τον καλύτερό του εαυτό!
Αυτό το χειμώνα, μαζί του το νεανικό ροκ συγκρότημα Κίτρινα Ποδήλατα ερμηνεύοντας γνωστά τους τραγούδια και όχι μόνο με διαφορετικό ηχόχρωμα και ύφος.
Αυτή την υπέροχη παρέα έρχεται να συμπληρώσει η ξεχωριστή Τάνια Κικίδη.
Με unplugged ενορχηστρώσεις, οι κιθάρες βγαίνουν από τις πρίζες και μας ταξιδεύουν σε μια υπέροχη μουσική βραδιά με τις φωνές τους να κρατάνε πάντα ακέραιο τον ηλεκτρισμό και τα γκάζια.
Μαζί τους στο πιάνο ο Αντρέας Αποστόλου και στο βιολί η Μαίρη Μπρόζη.
Κλείστε έγκαιρα θέση για να είστε και εσείς μαζί μας!
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6984 66 85 88
Τιμή εισόδου: 15 ευρώ

Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται... - Του Γιώργου Δελαστίκ

http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/12/blog-post_3152.html

Δεν είχαν προλάβει να δημοσιοποιηθούν ευρέως προς την κοινή γνώμη οι σκέψεις της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ για την έκδοση «ευρωομολόγου της ελίτ» των κρατών της Ευρωζώνης που έχουν αξιολόγηση ΑΑΑ (δηλαδή της Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Αυστρίας, Φινλανδίας και Λουξεμβούργου) όταν έπεσε η πρώτη αμερικανική προειδοποιητική «ρουκέτα». Τη νύχτα της Κυριακής 27 προς Δευτέρα 28 Νοεμβρίου ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης...

Μούντις έβγαλε ανακοίνωση, με την οποία προειδοποιούσε ότι ενδέχεται να υποβαθμίσει όλες τις χώρες της Ευρωζώνης συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας!

Ετσι, όταν τη Δευτέρα το πρωί η ηλεκτρονική έκδοση της δεξιάς φιλοκυβερνητικής γερμανικής εφημερίδας «Ντι Βελτ» μετέδωσε την είδηση για τις σκέψεις έκδοσης των «ευρωομολόγων της ελίτ» με επιτόκιο μεταξύ 2% και 2,25%, το υπουργείο Οικονομικών στο Βερολίνο διέψευσε αμέσως την είδηση και το θέμα εξαφανίστηκε ακαριαία από το πολιτικοοικονομικό προσκήνιο.

Γερμανοί, Γάλλοι και υπόλοιποι Ευρωπαίοι επιχείρησαν να υποβαθμίσουν την προβολή και τη σημασία της ανακοίνωσης της Μούντις, η οποία ήταν εξόχως απειλητική. «Η πιθανότητα πολλαπλών χρεοκοπιών μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης δεν είναι πλέον αμελητέα... Πρέπει να εξεταστεί το σενάριο πολλαπλών αποχωρήσεων χωρών της Ευρωζώνης» ανέφερε ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης, κάνοντας λόγο ακόμη και για το ενδεχόμενο «αποσύνθεσης» της ζώνης του ευρώ.

Δεν χρειάστηκε να περάσει παρά μία μόνο εβδομάδα. Το πρωί της Δευτέρας, 5 Δεκεμβρίου, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ανακοίνωσαν στο Παρίσι την καθολική επικράτηση της γερμανικής άποψης μετατροπής της Ευρωζώνης σε «δημοσιονομικό Νταχάου». Με το που νύχτωσε, ήταν αυτή τη φορά η σειρά του επίσης αμερικανικού οίκου αξιολόγησης Στάνταρντ εντ Πουρς να ρίξει την «πυρηνική βόμβα»: ανακοίνωσε ότι θέτει υπό επιτήρηση προς υποβάθμιση και τις 17 χώρες της Ευρωζώνης, αλλά και τον μηχανισμό διάσωσης του ευρώ, ώστε να χάσει την αξιολόγηση ΑΑΑ!

Κατά παράδοξο τρόπο, ο οίκος αξιολόγησης των ΗΠΑ δεν περίμενε να περάσουν καν τέσσερα - πέντε 24ωρα ώστε να έχει στα χέρια του και την απόφαση των 27 της ΕΕ και των 17 της Ευρωζώνης, που θα παρθούν αύριο στη σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες.

«Με εκπλήσσει πολύ που αυτή η είδηση πέφτει ουρανοκατέβατη στο κατώφλι της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής. Αυτό δεν μπορεί να είναι σύμπτωση» δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωζώνης και πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ.

Οι Γερμανοί και δη του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού αντέδρασαν έντονα. Ο Μίκαελ Φουξ, νούμερο δύο της κοινοβουλευτικής ομάδας του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Μέρκελ (CDU), κατηγόρησε ευθέως τον αμερικανικό οίκο αξιολόγησης για «υπολογισμό πολιτικής τάξης», προσθέτοντας ότι «το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ υπερβαίνει εκείνο της Ευρωζώνης».

Ο Ράινερ Μπρίντερλε των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), κυβερνητικών εταίρων της καγκελαρίου, υπογράμμισε ότι «ορισμένοι διαχειριστές κεφαλαίων και οίκοι αξιολόγησης εργάζονται εναντίον της Ευρωζώνης».

Εντονότατα επικριτική σε πρωτοσέλιδο άρθρο της και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία τόνιζε μεταξύ άλλων:

«Η πράξη έχει πολιτική σημασία. Ο οίκος έρχεται τώρα με οξεία κριτική γιατί θέλει να αποσπάσει με τη βία από την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής αποφάσεις σύμφωνες με την άποψή του... Η Στάνταρντ Εντ Πουρς είναι ένας οίκος αξιολόγησης από τις ΗΠΑ, ο οποίος αξιολογεί από αμερικανική οπτική γωνία χώρες και επιχειρήσεις και ο οποίος εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Γουόλ Στριτ».

Ολομέτωπη η επίθεση και από τον Αυστριακό Εβαλτ Νοβότνι: «Κατά την άποψή μου, ο οίκος Στάνταρντ εντ Πουρς είχε εμφανή πολιτικά κίνητρα» δήλωσε χωρίς περιστροφές.

Ολόκληρο άρθρο και της γαλλικής «Λιμπερασιόν» κινείτο στο ίδιο μήκος κύματος χθες. «Παρόλο που η Ουάσιγκτον δηλώνει την υποστήριξή της στην Ευρωζώνη, η αμερικανική κεντρική τράπεζα και η Γουόλ Στριτ κατηγορούνται ότι συνεισφέρουν στην κρίση» ανέφεραν χαρακτηριστικά οι τίτλοι της. Παρουσίαζε δε το ενδιαφέρον στοιχείο ότι από 400 - 500 δισεκατομμύρια δολάρια που διατηρούσαν φέτος το καλοκαίρι Αμερικανοί διαχειριστές κεφαλαίων στις ευρωπαϊκές τράπεζες, τώρα τα έχουν μειώσει σε περίπου 200 δισεκατομμύρια, ασκώντας τρομακτικές πιέσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα!

Η αιτία
Το ευρώ βλάπτει σοβαρά το δολάριο

Η ΥΠΟΣΚΑΨΗ του ευρώ από τους Αμερικανούς είναι σαφής και αναμενόμενη. Αφενός υπάρχει ο φόβος των ΗΠΑ ότι το ευρώ ούτως ή άλλως αποδυναμώνει την ισχύ του δολαρίου ως παγκόσμιου συναλλαγματικού αποθέματος. Αφετέρου έχει καταστεί σαφέστατο ότι μέσω της Ευρωζώνης η «γερμανοποίηση» της Ευρώπης έχει προσλάβει ραγδαίους ρυθμούς, ενισχύοντας υπέρμετρα την επικυριαρχία του Βερολίνου σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Αυτό έχει ως παράπλευρο αποτέλεσμα τη μείωση της πολιτικής επιρροής της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη, κάτι που φυσικά κάθε άλλο παρά ενθουσιάζει την ηγεσία των ΗΠΑ, η οποία φυσιολογικά προσπαθεί πλέον με κάθε τρόπο να αναχαιτίσει την επέκταση και εμβάθυνση της γερμανικής επιρροής.

Κυβερνοεπίθεση από Έλληνα hacker στην επίσημη ιστοσελίδα της Coca-Cola στην Νορβηγία!

http://exofitsio.blogspot.com/2011/12/hacker-coca-cola.html

Εντυπωσιακή κυβερνοεπίθεση πραγματοποίησε Έλληνας  hacker στην επίσημη ιστοσελίδα της πολυεθνικής εταιρείας  Coca-Cola στην Νορβηγία με αλλοίωση εσωτερικού συνδέσμου της ιστοσελίδας. Σε μια επίδειξη ισχύος, ο Έλληνας hacker με το ψευδώνυμο «Napsterakos», εντόπισε αδυναμία στην ...
ιστοσελίδα της εταιρείας-κολοσσού  Coca-Cola, ενώ προχώρησε σε ανάρτηση μηνύματος.
Όπως ενημερώθηκε το SecNews από ανώνυμο αναγνώστη που μας παρέθεσε τις λεπτομέρειες του περιστατικού παραβίασης, η επίθεση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της επιχείρησης «Greek Hacking Scene vs Corruption»,  επιχείρηση Ελλήνων hackers δηλαδή <…>
 εναντίον της διαφθοράς. O hacker «Napsterakos», στο μήνυμα που ανάρτησε στο Pastebin αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «όταν το μέλλον είναι βασισμένο σε ψέματα, τότε ο καθένας είναι διεφθαρμένος…»καθώς και ότι «~Ήμαστε παντού βλέπουμε και ακούμε τα πάντα, σε ένα μέλλον βασισμένο σε ψέματα όλοι είναι διεφθαρμένοι, όλοι πρέπει να πληρώσουν και θα το κάνουν με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Τα λόγια αποκτούν αξία μόνο μέσα από τις πράξεις.~»
Δείτε  το μήνυμα που ανάρτησε στο Pastebin και παραθέτουμε και σχετικό Screenshot:

Η επίθεση πραγματοποιήθηκε σε εσωτερικό σύνδεσμο της ιστοσελίδας ενώ μέχρι την στιγμή που γραφόταν το άρθρο ο σύνδεσμος ήταν ενεργός. τμήμα του παραθέτουμε παρακάτω:

Η Coca-Cola Νορβηγίας ιδρύθηκε το 1997 και είναι η μεγαλύτερη εταιρεία προμήθειας αναψυκτικών στην Νορβηγία, υπεύθυνη για παραγωγή,πώληση και διακίνηση των προϊόντων. Ανήκει εξ ολοκλήρου στην μητρική εταιρεία Coca-Cola Enterprises,ενώ διαθέτει ισχυρές συμφωνίες  και συνεργασίες για εμφιάλωση και διάθεση προϊόντων όπως  μπύρες, μεταλλικό νερό και πλήθος τοπικών αναψυκτικών. Διαθέτει μάλιστα ένα απο τα μεγαλύτερα αποθηκευτικά κέντρα στην Νορβηγία.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι για την ιστοσελίδα που δέχτηκε την επίθεση,όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ληφθεί σημαντικά μέτρα ασφάλειας από την εταιρεία κολοσσό. Χρησιμοποιείται, όπως διαπίστωσε η τεχνική ομάδα του SecNews, η υποδομή της Akamai  για να επιτευχθεί  η ασφάλεια και υψηλή διαθεσιμότητα της πρόσβασης στο περιεχόμενο της ιστοσελίδας. Φαίνεται όμως ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει τον Έλληνα hacker, ο οποίος πραγματοποίησε επιτυχώς την αλλοίωση.

secnews.gr

Ιστορίες τραπεζικής τρέλλας και η απάτη των CDS - Από τον Dr Κυριάκο Τόμπρα

http://www.analystsforchange.org/2011/12/cds.html

Έστω ότι η Τράπεζα Α έχει το 2009 μια μαύρη τρύπα 1 ΔΙΣ από επισφάλειες δανείων, αλόγιστη πολιτική μερισμάτων στους μετόχους, εξωπραγματικά μπόνους στα στελέχη της και από την υπεξαίρεση καταθέσεων από τους μεγαλομετόχους της.

Και έστω ότι η Τράπεζα Β έχει και αυτή μια μαύρη τρύπα παρόμοιου μεγέθους το 2009 και για τους ίδιους ανωτέρω λόγους.

Αυτή είναι σήμερα η καθημερινότητα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και η πραγματική αιτία της κρίσης.

Πως μπορούν να τακτοποιηθούν οι ισολογισμοί τους και να αποφευχθεί ο πανικός στην αγορά ?

Λεφτά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ αφού η ΕΚΤ δεν τυπώνει χρήμα όπως η FED και το όριο των εγγυήσεων, των τιτλοποιήσεων και του περαιτέρω δανεισμού έχουν εξαντληθεί.

Κινδυνεύει ακόμη και η ίδια η κάλυψη του κλασματικού αποθέματος.

Η βιομηχανία της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής απάτης ανακάλυψε τη λύση στο πρόβλημα.

Επιστρατεύτηκαν τα παράγωγα και, στην προκειμένη περίπτωση, τα CDS.

Ειδικότερα τα Sovereign CDS, αυτά που εκδίδονται για τη δήθεν ασφάλιση του δημοσίου χρέους.

Η Τράπεζα Α, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στο Jersey, η οποία έχει μετοχικό κεφάλαιο π.χ. 1.000 ευρώ, εκδίδει ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης 150 μ.β., δηλαδή 1,50%.

Η Τράπεζα Β, μέσω μιας θυγατρικής της off shore στα Cheyman, η οποία και αυτή έχει μετοχικό κεφάλαιο επίσης γύρω στα 1.000 ευρώ, εκδίδει παρομοίως ένα στοιχηματικό ασφαλιστήριο CDS στο Δημόσιο Χρέος της Ελλάδος, με τιμή έκδοσης πάλι κοντά στο 1,50%, αφού οι κινήσεις είναι παράλληλες και γίνονται κατά το ίδιο επίμαχο χρονικό διάστημα, περί τα τέλη του 2009.

Δηλαδή, με 1.000 ευρώ κεφάλαιο ο καθένας εγγυώνται την ασφάλιση όλου του Δημοσίου Χρέους.

Κάτι σαν να υπογράφει εγγυητής στα δάνεια του Βαρδινογιάννη, ο Πακιστανός που καθαρίζει παρ μπριζ στο φανάρι απέναντι από το γραφείο μου.

Στη συνέχεια, η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Α, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Β, η οποία το αγοράζει και το εγγράφει στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στούς λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Η θυγατρική μαϊμού της Τράπεζας Β, πουλάει το CDS της στην Τράπεζα Α, η οποία ομοίως το αγοράζει και το εγγράφει και αυτή στον ισολογισμό της χρήσης 2009, στο ενεργητικό, στους λογαριασμούς των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδύσεων.

Μόλις ολοκληρώνονται οι ανωτέρω συναλλαγές και οι αντίστοιχες λογιστικές εγγραφές, τα τμήματα μελετών και επενδύσεων των τραπεζών Α & Β πιάνουν δουλειά.

Συνεπικουρούμενα από τις εργολαβικές εκθέσεις των Οίκων Αξιολόγησης, τις συνεντεύξεις των γνωστών παπαγάλων, δημοσιογράφων, καθηγητών, γκουρού, αναλυτών, κλπ, κατασκευάζουν και διαδίδουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη το μύθο της Δημιουργικής Χρεοκοπίας του Ελληνικού Δημοσίου.

Το reality show που ακολουθεί και παίζεται κάθε μέρα, ανελλειπώς μέχρι και σήμερα, λανσάρει διάφορες βερσιόν δημιουργικής χρεοκοπίας, για όλα τα γούστα και τα βίτσια.

Ελεγχόμενη, επιλεκτική, ανεξέλεκτη, με δραχμή, ευρώ, δολλάριο, ευρωδραχμή, με τη Γερμανία μέσα, έξω, μέσα και έξω, με Τούρκους, Φυρομίτες, Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Ολι Ρεν, με το Στρως Καν βιαστή, παιδεραστή, κτηνοβάτη κλπ. κλπ.

Μέσα σε αυτόν τον κατασκευασμένο πανικό, οι Τράπεζες Α & Β αρχίζουν τις μεταξύ τους προσυννενοημένες συναλλαγές και αγοραπωλησίες CDS, μεταβιβάζοντας συνεχώς και αμοιβαία, η μια στην άλλη, τους αντίστοιχους τίτλους των χαρτοφυλακίων τους, άσχετα με το αν κατέχουν ή όχι Ελληνικά ομόλογα.

Δημιουργείται μια πλασματική αγορά με εικονική ζήτηση τίτλων, ανεβαίνουν σταδιακά και προσυμφωνημένα οι τιμές των CDS και φτάνουν ας πούμε σήμερα τις 2.500 μ.β., δηλαδή το 25%.

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Α, από 1,50% σε 25% = 1.666%,

ήτοι το 1 ΔΙΣ χαρτοφυλακίου CDS στο λογαριασμό των λοιπών χρηματοοικονομικών επενδυσεων,

γίνονται 1.666.666.666.666,66 (1 ΤΡΙΣ ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΞΗΝΤΑ ΕΞΙ ΔΙΣ).

Απόδοση χαρτοφυλακίου Τράπεζας Β ομοίως.

Αποτέλεσμα.

Πριν αρχίσει το πανυγήρι με τα CDS, οι Τράπεζες Α & Β ήταν στην ουσία πτωχευμένες, αφού δεν μπορούσαν να αντλήσουν ρευστότητα από πουθενά και οι όποιες υγειείς τράπεζες είχαν απομείνει στον πλανήτη, αρνούνταν πεισματικά να τις δανείσουν.

Σήμερα οι Τράπεζες Α & Β βρίσκονται με ΕΙΚΟΝΙΚΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ 1.665.666.666.666,66 η κάθε μία (1.666.666.666.666,66 - 1.000.000.000 αρχικό έλλειμα = 1.665.666.666.666,66) και, παρότι στην πραγματικότητα είναι ακόμη πτωχευμένες, αφού δεν έχουν την απαιτούμενη ρευστότητα και φερεγγυότητα έναντι των καταθέσεων και των λοιπών υποχρεώσεών τους, γλύτωσαν το λουκέτο και την παραπομπή των διοικήσεών τους στα ποινικά δικαστήρια για τα αδικήματα της κακουργηματικής απιστίας, υπεξαίρεσης, απάτης κλπ.

Δεν έχουν δεκάρα τσακιστή στα ταμεία τους, αλλά έχουν δημιουργήσει εικονικές λογιστικές αξίες, που με την ανοχή της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών που τις εποπτεύουν, τους επιτρέπουν να παραμένουν ακόμη σε λειτουργία και να μαζεύουν τις καταθέσεις των αφελών πελατών τους.

Και ταυτόχρονα εξαπατούν τους πελάτες των επενδυτικών τους τμημάτων, αφού για να αντλήσουν τη ρευστότητα που χρειάζονται για την καθημερινή λειτουργία τους, πουλάνε στους αφελείς που νομίζουν ότι έγιναν επενδυτές τα χαρτιά των CDS, των οποίων τις τιμές οδήγησαν οι ίδιες στα ύψη, με την απάτη της χειραγώγησης και το τέχνασμα των διασταυρωμένων πωλήσεων, που συνοδεύονται και από υπέροχες τεχνικές αναλύσεις από τις οποίες "αποδεικνύεται" πέρα πάσης αμφιβολίας απόδοση επενδύσεως μεγαλύτερη από

1.000 %, και όλα αυτά μέσα στην κορύφωση της κρίσης.

Και οι λαγοί τρέχουν να προλάβουν, μήπως και τελειώσουν τα χαρτιά των CDS ή μήπως καταγραφεί το Ελληνικό default και αυτοί λείπουν από το πάρτι.

Λεφτά δεν υπήρχαν στα ταμεία των Α & Β.

Δημιουργήθηκαν χαρτιά. Τα CDS.

Και τα χαρτιά έγιναν λεφτά.

Κάτι σαν τα θαύματα του Ιησού Χριστού.

Το παράδειγμα είναι σαφώς ακαδημαϊκό, για να γίνει το θέμα αντιληπτό στη βάση και την ουσία του.

Η ωμή πραγματικότητα της τραπεζικής αγοράς είχε μαύρες τρύπες πολύ μεγαλύτερες του 1 ΔΙΣ.

Και οι τράπεζες δεν ήταν μόνο 2, αλλά 15-20, σύμφωνα με έρευνα ειδικής επιτροπής της Κομισιόν, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, ενώ θάβονται καθημερινά τα ευρήματα των αρμοδίων υπαλλήλων της.

Τα CDS δεν ήταν μόνο Ελληνικά, γιατί το θαύμα της Δημιουργικής Ελληνικής Χρεοκοπίας δεν έφτανε για να καλύψει όλες τις μάυρες τρύπες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.

Τα χρήματα των λαγών δεν έφταναν για να καλύψουν το bank run της τελευταίας 3ετίας, με αποτέλεσμα να να επινοηθούν οι ανά τον κόσμο δωσίλογοι του πολιτικού συστήματος της νέας τάξης, της Trilateral και της Bildeberg, προκειμένου να υποχρεωθούν στη χρηματοδότηση του πάρτι όλοι οι ανα τον κόσμο φορολογούμενοι, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων και εισοδήματος.

Έτσι οι Α, Β και οι άλλες 23 τράπεζες του παιχνιδιού, αφού δημιούργησαν μια νέα, ιδιότυπη τραπεζική συνομοσπονδία, αυτή των ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ - ΜΠΑΤΙΡΟΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ, αποφάσισαν να δανείσουν υπό όρους σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας τις χώρες των λαγών και των φορολογουμένων.

Και τότε επινοήθηκαν τα Μνημόνια, τα Collaterals και το Αγγλικό Δίκαιο, προκειμένου ότι δεν άρπαξαν σε λεφτά από τους λαγούς και τους φορολογούμενους, να το αρπάξουν σε κρατικές και ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα, μελλοντικά έσοδα, τιτλοποιήσεις φόρων, ήλιου, αέρα, ορυκτού πλούτου κλπ.

Εν των μεταξύ, οι λαγοί ζούν ακόμη το μύθο του επενδυτή και περιμένουν ο ISDA να κυρήξει τα defaults.

Και οι φορολογούμενοι ζούνε το μύθο της σωτηρίας της Πατρίδας τους.

Και ζήσαν αυτοί καλά και οι Μπατιροτραπεζίτες καλλίτερα.

Ποιός ιδιοφυής νους μπορεί να συνέλαβε τη μεγαλύτερη αυτή χρηματοοικονομική απάτη όλων των εποχών ?

Από που άραγε να την εμπνεύστηκε ?

Η έμπνευση είναι καθαρά Ελληνική.

Όχι από τη μυθολογία.

Αλλά από την απάτη που παίχτηκε με το Χρηματιστήριο το 1999.

Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, τη διαχειρίζονται - με έξωθεν εντολές - οι ίδιοι πρωταγωνιστές του ΕΠΟΥΣ ΤΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ του 1999.

Στην υγειά των κορόϊδων !!!

Dr. Kiriakos Tobras

ΑΙΣΧΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ! ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΦΤΙΖΑΝ “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ”!!!!

http://olympia.gr/2011/12/08/%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%81%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9/

Από κοντά, Ελληνικά ΜΜ”Ε”, παραδημοσιογράφοι, διαδικτυακά απόβλητα κλπ. Να παρουσιάζουν διαδηλώσεις 600 ατόμων ως “μαζική αντίσταση”!! Δείτε το ξεσκέπασμα της γελοιότητας:

Ευτυχώς, το Newsbomb ήταν από τους ελάχιστους που αποκάλυψε το θέμα.
Ένα βίντεο με επεισόδια που «χρεώθηκε» στη Μόσχα και στα όσα συνέβησαν μετά τις εκλογές άναψε φωτιές μεταξύ δύο ενημερωτικών μέσων, του Rt και του FOX.
Το αγγλόφωνο ρωσικό δίκτυο με τον τίτλο: «FOX, ψέματα και λάθος βίντεο. Τι δεν συμβαίνει στη Μόσχα», καταρρίπτει καρέ – καρέ το βίντεο που μετέδωσε το αμερικανικό κανάλι.
Αιτία, δεν είναι άλλη από την Ελλάδα… Ναι, σωστά διαβάσατε.
Πως συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά επειδή το ρεπορτάζ του FOX News για τις διαδηλώσεις στη Ρωσία, δείχνει πλάνα από την Ελλάδα. Διαδηλωτές τρέχουν πανικόβλητοι, αστυνομικοί ρίχνουν χημικά και τους κυνηγούν και εκεί που ο ρεπόρτερ δίνει την ανάλυση για την κατάσταση στη Ρωσία, ξαφνικά στο πλάνο βλέπουμε την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας…
Στο δημοσίευμα το Rt κάνει σαφή επίθεση στο FOX, τονίζοντας πως οι πρακτικές που χρησιμοποιεί στα ρεπορτάζ του είναι απαράδεκτες.
Μπορεί βλέπετε οι αστυνομικοί στην Ελλάδα να μοιάζουν με τους Ρώσους, ωστόσο τέτοια εποχή στη Μόσχα κάνει παγωνιά, ενώ όλοι φοράνε μπουφάν για σκι και έχουν …κόκκινες μυτούλες και μαγουλάκια από το κρύο.
Αυτό το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Στο Fox news, πως την πάτησαν έτσι;