2 Δεκεμβρίου 2016,7:00 μμ, Αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20
Με τον Κωνσταντίνο Ρωμανό ήμαστε συμμαθητές στο γυμνάσιο, στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή στον Πειραιά. Αυτός ακολούθησε κλασσικές σπουδές ενώ εγώ πήγα στο Πολυτεχνείο. Έκτοτε ξανασυναντηθήκαμε με την κρίση στον αγώνα αντίστασης κατά του επερχόμενου εθνομηδενισμού.
Όταν εξέδωσε το βιβλίο του «Από την Εθνοκτονία στη Αφύπνιση» μου ζήτησε να είμαι ένας από τους εισηγητές στην παρουσίαση του. Διαβάζοντας το ήλθε στο μυαλό μου ένα φυσικό ανάλογο της προσφοράς του. Όταν προσθέτουμε αλάτι στο νερό αυτό διαλύεται μέχρι η συγκέντρωση του να φθάσει σε ένα σημείο κορεσμού που από εκεί και μετά το επιπλέον αλάτι δεν διαλύεται αλλά καταβυθίζεται αδιάλυτο. Στην ανάποδη περίπτωση όταν αφήνουμε ένα αρχικά αραιό διάλυμα να εξατμιστεί στον αέρα, όσο προχωράει η εξάτμιση η συγκέντρωση του αλατιού ανεβαίνει και κάποια στιγμή φθάνει και υπερβαίνει το σημείο κορεσμού χωρίς να αρχίσει η κρυστάλλωση και η καθίζησης του αλατιού. Η κατάσταση ονομάζεται υπερκορεσμός στην οποία η κρυστάλλωση καθυστερεί διότι τα υπάρχοντα εν διαλύσει περισσευούμενα μόρια δεν έχουν ένα πρότυπο για να συνταχθούν και να κρυσταλλώσουν. Εάν εμείς ρίξουμε λίγους κόκκους αλατιού αυτοί δεν θα διαλυθούν διότι το διάλυμα είναι ήδη υπέρκορο αλλά θα δώσουν το πρότυπο σύνταξης που ακολουθούν πλέον τα περισσευούμενα στο διάλυμα μόρια που κρυσταλλώνονται και βυθίζονται σαν ίζημα.