Ο ιερός υμνωδός του κειμένου των παρακλητικών κανόνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, καταφεύγει στο ιερό πρόσωπό Της αναγνωρίζοντας την δύναμη της πρεσβείας Της προς τον Υιό και Θεό Της, Ιησού Χριστό. Ζητά με πόθο την σωτηρία του, αφού μόνο Εκείνη έχει για να μεσιτεύσει προς τον φιλάνθρωπο Θεό, γιατί είναι η ελπίδα και το στήριγμα των πιστών, το τείχος και η προστασία τους, η πηγή του ελέους και της θεραπείας.
Ο υμνωδός ομολογεί «Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί,πολλῆς ἀθυμίας, ἐμπιπλῶσαί μου τὴν ψυχήν». Επειδή διακατέχεται από πολλούς πειρασμούς, πάθη, πταίσματα και θλίψεις, νόσους σώματος και ψυχής, δεν βρίσκει πουθενά την ίαση και προστρέχει προς την Παναγία ζητώντας την θεραπεία του.