Από τριημέρου εκτυλίσσεται μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση αποπροσανατολισμού από τα χαίνοντα προβλήματα, βασισμένη σε λυπηρές μεν, απογοητευτικές ωστόσο δημόσιες "εξομολογήσεις" -όπως τις αποκαλούν- γνωστών και λιγότερο γνωστών προσωπικοτήτων του γυναικείου αθλητισμού.
Στο καθόλου συνταρακτικό (πέφτουμε κι από τα σύννεφα εν ψηφιακώ έτει 2021;) αυτό σερί συγκλίνουν ενορχηστρωμένα όλες οι δυνάμεις του δικαιωματισμού, με την κατακλυσμιαία υστερία που χτύπησε τα μέσα, έχουμε σπουδή της ΠτΔ να προσκαλέσει την παθούσα εξέχουσα αθλητική προσωπικότητα στο προεδρικό μέγαρο (για να απονείμει το μετάλλιο θάρρους άραγε;) και τους κυβερνητικούς με τον πρωθυπουργό να αρπάζουν την ευκαιρία από τα μαλλιά για να διασωθούν από τις συνεχείς ψυχρολουσίες του Ερντογάν που ανακοίνωσε ετήσιας διάρκειας Navtex λίγο πριν τις διερευνητικές συνομιλίες που θα λάβουν χώρα στην Κωνσταντινούπολη πέντε ημέρες πριν την επέτειο της εθνικής τραγωδίας και ήττας των Ιμίων!!!
Με 102 νεκρούς στο Μάτι (τίποτα δεν έχει λήξει εκεί με τα κατηγορητήρια ακόμα να πηγαίνουν και να έρχονται), με ~5.500 νεκρούς εξ αιτίας του κορωνοϊού, με επελαύνουσα ένδεια, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο τρίτου κύματος που θα ενεργοποιηθεί από το άνοιγμα της Λιανικής, ποια η σκοπιμότητα της κατά κόρον προβολής μιας παρελθοντικής υπόθεσης που κυρίως αναδεικνύει την μη αντίδραση εκ μέρους μιας αθλήτριας;
Και πότε; Στον 20ο και τον 21ο αιώνα της γυναικείας παντοδυναμίας! Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί, Καγκελάριοι, CEO, πιλότοι μαχητικών, Αρεοπαγίτισσες, αρχηγοί μυστικών υπηρεσιών... θα μας τρελάνετε τελικά;
Και τι αθλήτριας! Όχι όποιας κι όποιας. Ολυμπιονίκου! Που στην εποχή της φυσικής και αθλητικής της ακμής, ενήλιξ ούσα, δεν αντέδρασε αμέσως, ούτε εκ των υστέρων σε εύλογο χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή θα χρειαζόταν για να "μαζέψει τα κομμάτια της".
"Σκέφθηκα αν έπρεπε να παίξω ξύλο".
Ναι, έπρεπε να παίξεις ξύλο. Ως αθλήτρια ακόμα περισσότερο.
Και αφού το ξύλο δεν έπαιξε ως επιλογή, έπρεπε αμέσως μετά, ή κάποια στιγμή αργότερα αλλά όχι πολύ αργά, ο δράστης να καταγγελθεί αρμοδίως. Αντιδρώντας τόσο καθυστερημένα και αφού στο μεταξύ κερδήθηκαν μετάλλια και δημιουργήθηκε και οικογένεια και αφού έχει επέλθει τυπικά η παραγραφή, ο συγκεκριμένος επικοινωνιακός χειρισμός συν τοις άλλοις, εφοδιάζει τον καταγγελλόμενο με το επιχείρημα της συναινετικότητας.
Άλλοτε γκρέμιζαν Τείχη.
Για τους Ολυμπιονίκες ο λόγος και όχι σχήμα λόγου. Η πράξη είχε συμβολική σημασία και ουσιαστικό αντίκρυσμα. Οι Ολυμπιονίκες ήταν τα ανθρώπινα τείχη των πόλεων, ικανοί να τις προστατεύσουν από κάθε κίνδυνο. Γυμνικοί οι αγώνες, στην Αρχαία Σπάρτη συμμετοχή γυναικών στα αθλήματα, με το απαραίτητο κάλυμμα και ουαί σε όποιον αποτολμούσε παρενόχληση και εξεδήλωνε ροπές διαφθοράς των νέων.
Αυτά άλλοτε.
Σήμερα είναι αφενός κοινό μυστικό πως οι Ολυμπιακοί πλασματικοί αγώνες "πλέουν μέσα σε δεξαμενές αναβολικών" και πως τα αθλητικά πράγματα της χώρας διέπει η εφ' όλης της ύλης συναλλαγή αφετέρου.
Τα μετάλλια θαμπώσαν. Όχι από την πατίνα του χρόνου, αλλά από την ακατανόητη σιωπή, ενώ οι συνοδευτικές εξομολογήσεις και άλλων "ήμουν κι' εγώ εκεί" καθιστούν τα γεγονότα περισσότερο λαϊκό ανάγνωσμα μεταξύ εσπρέσσο, φέισμπουκ και κρουασάν.
Υπάρχει λίαν σεβαστή μερίδα του κόσμου που όχι απλώς δεν συμμερίζεται την εξαπολυθείσα κυβερνητική και μηντιακή παράκρουση δικαιωματισμού παρά αποστρέφει το πρόσωπο από επικοινωνιακές φιέστες που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν την υπόθεση της αθλήτριας (και τις συναφείς άλλων αθλητριών).
Συμπέρασμα: σήμερα μπορεί να μην γκρεμίζονται Τείχη. Δεν υπάρχουν κιόλας... οπότε τι να φταίνε και οι αθλήτριες. Η έλλειψη σθένους όμως τη στιγμήν που πρέπει δεν αναπληρώνεται από την "επικοινωνία".
Είναι και Μέρες 1821...
Αλλά είπαμε. Αυτά ήταν. Άλλοτε.
Σήμερα το '21 είναι logo από πακέτο σιγαρέτων και κρατάει Prada. Σημεία των καιρών.
Εκεί να αναζητήσουν οι συμπαθείς αθλήτριες τις λύσεις τους, έστω και μετά από είκοσι χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου