Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής εμφανίσθηκε πολλές φορές μετά την κοίμηση του ( Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας)

https://www.pemptousia.gr/2019/10/248216/

/ Αφιέρωμα στον Γέροντα Ιωσήφ Ησυχαστή
Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μ. Φιλοθέου

Α΄

Αργότερα, μας είπε ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης λυπημένος: «Ο Γέροντας μου είπε, ότι όταν ευρίσκετο εις την περίοδον του θεικού έρωτος, είχε ένα μαντήλι και μ’ αυτό σκούπιζε από τα μάτια του τα δάκρυα. Όταν πέρασε η περίοδος του θείου έρωτος και ήλθε η περίοδος της θεωρίας, άφησε το μαντήλι δίπλα, και μου ’λεγε κατόπιν ότι το μαντήλι αυτό είχε επάνω του όλα τα αρώματα του κόσμου. Τόσο ευωδίαζε». Όταν ρωτήσαμε τον παπα- Εφραίμ:

-Που είναι το μαντήλι αυτό;

Μας απάντησε:

-Το πήραν οι μοναχές. Χάσαμε ένα θησαυρό ανεκτίμητο, αδελφέ. Το χάσαμε. Το κληρονόμησαν οι μοναχές.

Β΄

Κάποτε, διηγήθηκε ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, κατά την ρασοευχή του πρώτου υποτακτικού μου, του Παναγιώτη, (που έλαβε το όνομα Ιωσήφ), λειτουργούσε ο παπα-Χαράλαμπος και εγώ ευρισκόμουν μέσα εις το Ιερόν. Όταν πλησίαζε η ώρα να διαβασθή η ευχή, αισθάνθηκα την παρουσία του Γέροντος Ιωσήφ και λέγω στον παπα-Χαράλαμπο:

-Ήλθε ο Γέροντας Ιωσήφ.

Κατόπιν, όταν άρχισε να διαβάζη το Ευαγγέλιο ο παπα-Χαράλαμπος, ευρισκόμενος εις συγκίνησιν μεγάλη, έκλαιγε συνεχώς. Και μετά είδα ζωντανά, τον Γέροντα Ιωσήφ, όστις μου είπε:

-Έδωσες το όνομά μου στον Παναγιώτη; Καλό παιδί!

Την Πεντηκοστή του 1989, ο Γέροντας Ιωσήφ επισκέφθηκε τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη στον ύπνο του και αφού φιλήθηκαν θερμά, ο Γέροντας του είπε πολύ χαρούμενος:

-Θέλω να σου παραδώσω «εκκλησιολογία».

Χρόνια είχε να τον δη τόσο χαρούμενο. Και το αξιοθαύμαστο είναι ότι ο παπα-Εφραίμ δεν ήξερε την λέξι «εκκλησιολογία».

Ενώ ο Γερο- Αρσένιος ήταν πολύ καλωσυνάτος και απλός και μοίραζε ευχές και ευλογίες με πολλή ευκολία, παραδόξως μία φορά στάθηκε ασυγκατάβατος σε βαθμό να λυπήση κάποιον αδελφό.

Όταν ρωτήθηκε γιατί φάνηκε τόσο σκληρός, απάντησε:

-Ήλθε εψές ο Γέροντας και μου είπε: «Αρσένιε, πρόσεξε, μη φορτώνεσαι ξένα βάρη, θα ρθη ο X. αύριο, μη του δίνης ευλογία».

Αν και ήταν όνειρο, ο Γερο-Αρσένιος είχε την εμπειρία και την Χάρι να καταλάβη ποια ήσαν εκ Θεού, ποια της φύσεως και ποια εκ των δαιμόνων.

Άλλη φορά, κάποια νύχτα ξύπνησε από τον ύπνο του και είδε ζωντανά τον Γέροντα να τον αγκαλιάζη, λέγοντάς του:

-Μέχρι πότε θα ζούμε χώρια; Έλα, σε περιμένω.

Και ο Γερο-Αρσένιος με την φυσική απλότητα, του απάντησε:

-Μα μήπως είναι στο χέρι μου;

Και όταν ο παπα-Χαράλαμπος επρόκειτο να γίνη ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, ήλθε ο Γέροντας Ιωσήφ στον ύπνο του Γερο-Αρσενίου και τον πληροφόρησε.

Γ΄

Ο Γέροντας εμφανίσθηκε πολλές φορές σ’ όλους μας. Κι’ εγώ είχα μερικές εμπειρίες: Όταν κάναμε Σαρανταλείτουργο στον Γέροντα Ιωσήφ, κάποια ημέρα μετά την θεία Λειτουργία, πήγα να ξεκουρασθώ και είδα μια οπτασία που δεν ήταν όνειρο, γιατί ήμουν σε μία κατάστασι ημιεγρηγόρσεως.

Είδα ότι βρέθηκα σε μια πολύ ωραία αίθουσα και επικρατούσε μια ατμόσφαιρα μυστηριακή, με πολλή Χάρι και πολύ Φως. Ήταν ένας θρόνος δεσποτικός και εκεί πάνω βλέπω τον Γέροντα να στέκεται, χωρίς να είναι δεσπότης, αλλά σαν Γέροντας, πιο νέος και πολύ ωραίος.

Ήταν όλο ζωντάνια, έλαμπε, άστραφτε και το πρόσωπό του έβγαζε σπινθήρες. Δεξιά του ο πατήρ Αρσένιος, αριστερά του ο πατήρ Αθανάσιος. Κι’ έτσι που τον κοιτούσα τον Γέροντα, γινόταν πότε Χριστός και πότε Γέροντας. Ο πατήρ Αρσένιος Παναγία και ο πατήρ Αθανάσιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Όπως είναι το τρίμορφο: ο Χριστός, η Παναγία και ο Τίμιος Πρόδρομος. Μια έβλεπα τους τρεις αγίους αυτούς Γεροντάδες και μια τον Χριστό, την Παναγία και τον Τίμιο Πρόδρομο. Και εκεί που καθόμουν και θαύμαζα, μου φάνηκε ότι ο Γέροντας είχε μια ανησυχία, γιατί ήθελε να ’δη αν έρχονται τα πνευματικοπαίδια του. Και εγώ σαν να ερχόμουν από μακρυά και μπήκα μέσα σ’ αυτήν την ουράνια αίθουσα.

Προχωρώντας και μπαίνοντας πρώτος, πλησίασα και λέει:

-Ποιος ήρθε, ποιος ήρθε; Ας έρθουν και οι άλλοι.

-Γέροντα, εγώ είμαι.

-Ποιος εσύ;

-Ο Εφραίμ.

-Ω ! Τι χαρά που έχω, που έρχονται τα παιδιά μου!

Κοιτάζει τον επόμενο. Ήταν ο παπα-Χαράλαμπος. Και άρχισαν να έρχωνται ο ένας μετά τον άλλο. Εγώ δεν τους έβλεπα τους άλλους, διότι ήσαν πιο μακρυά. Ο Γέροντας όμως έλαμπε, άστραφτε ολόκληρος και είχε ουράνια χαρά. Όλη δε η ατμόσφαιρα ήταν ιερώτατη και τρισευλογημένη.

Όταν συνήλθα, νόμιζα ότι ήμουν με τον Χριστό. Κι’ αυτή η εικόνα δεν μου έχει φύγει μέχρι σήμερα, όπως την είδα έτσι την έχω μέσα στην καρδιά μου. Και παρ’ όλο που ήταν μυστήριο, πήρα την πληροφορία ότι ο Γέροντάς μου έχει πολλή παρρησία στον Θεό. Τέτοια παρρησία μόνο ένας άγιος μπορεί να την έχει. Αλλά και τέτοια σκληρή άσκησι που έκανε ο Γέροντας Ιωσήφ, στη σημερινή εποχή ούτε στο όνειρό μας δεν μπορούμε να την κάνουμε.

Πηγή: Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης, Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897-1959).