https://www.dimokratianews.gr/content/92853/prosohi-sto-ekkremes-tis-toyrkias
Να έχουμε τον νου μας και να είμαστε έτοιμοι για όλα
Είναι τέλος καλοκαιριού του 2015, βρισκόμαστε στη Συρία και το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος έχει καταλάβει περίπου τα δύο τρίτα της επικράτειας της Συρίας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, όπου και η καρδιά της βιομηχανίας, είναι στα χέρια των εξεγερμένων, της Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) και του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ΕΣΣ), ενώ είναι προφανές ότι έχει αρχίσει να εμφανίζεται και ο άμεσος κίνδυνος πτώσης και της Δαμασκού, αφού μερικές σημαντικές συνοικίες ελέγχονται ήδη από αντάρτες του ΕΣΣ και ομάδες τζιχαντιστών.
Αν έπεφτε η Δαμασκός, αυτό θα σήμαινε το τέλος του Ασαντ, κάτι που επεδίωκε η Ουάσινγκτον και δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να συμβεί η Μόσχα.
Αν όμως έπεφτε η Δαμασκός, τότε ήταν ορατός ο κίνδυνος να επικρατήσει στο σύνολο της επικράτειας της Συρίας το Ι.Κ., το οποίο ως τότε ήταν σχεδόν ανίκητο, με εξαίρεση την πολιορκία του Κομπάνι, όπου τις αρχές του 2015 Κούρδοι και ΗΠΑ κατόρθωσαν να σπάσουν την πολιορκία και να καταγάγουν την πρώτη νίκη επί του Ι.Κ.
Αν όμως επικρατούσε το Ι.Κ. σε ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας, αυτό θα αποτελούσε μια εξέλιξη παγκόσμιας σημασίας, δεδομένης της αγριότητας των τζιχαντιστών και του γεγονότος ότι πλέον θα ήταν κάτοχοι και διαχειριστές της τύχης ενός κράτους με πάνω από 20.000.000 κατοίκους. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτό το νέο κράτος θα μπορούσε να «καταπιεί» τον Λίβανο, την Ιορδανία και το σουνιτικό Ιράκ, μεγάλο μέρος του οποίου ήδη κατείχε. Και όλα αυτά θα συνιστούσαν σοβαρή απειλή ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη και ανατροπή των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή, από έναν παράγοντα που ήταν εξ ολοκλήρου εκτός ελέγχου.
Υπό την έννοια αυτή ΗΠΑ και Ρωσία έβλεπαν πλέον ως κοινό κίνδυνο το Ι.Κ., για διαφορετικούς λόγους καθένας. Οταν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2015 το Ι.Κ., αφού είχε καταλάβει την Παλμύρα, άρχισε να απειλεί την ίδια τη Δαμασκό, η Ρωσία αποφάσισε να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία. Εκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες στην αεροπορική βάση Χμεϊμίν, στη Λατάκια, και στις 30 Σεπτεμβρίου έκανε τους πρώτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας.
Οι ΗΠΑ είχαν αρχίσει τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς περίπου έναν χρόνο πριν, όταν βοήθησαν τους Κούρδους στο Κομπάνι εναντίον του Ι.Κ.
Τώρα έμπαιναν δυναμικά στο παιχνίδι της στρατιωτικής επέμβασης και οι Ρώσοι, οι οποίοι βομβάρδιζαν περιοχές γύρω από τη βάση τους για λόγους στρατηγικής ασφάλειας των αεροσκαφών και της ίδιας της βάσης, που κινδύνευε από ένοπλες ομάδες τζιχαντιστών οι οποίοι υποστηρίζονταν από την Τουρκία.
Η τελευταία ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της, όταν ΗΠΑ και Ρωσία άρχισαν να στρέφονται εναντίον του Ι.Κ., το οποίο υποστήριζε η Αγκυρα, αφού ήταν ο μόνος σύμμαχος, μαζί με άλλες ομάδες τζιχαντιστών, που της είχε απομείνει στη Συρία.
Ετσι άρχισε από τη μια πλευρά στις δυτικά του Ευφράτη περιοχές η Ρωσία μαζί με τον στρατό της Συρίας να εκδιώκει το Ι.Κ. και τις ομάδες των τζιχαντιστών και από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ με τους Κούρδους του YPG να το εκδιώκουν από τις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη. Ετσι, στον χάρτη φάνηκε σαν να «χώρισαν» ντε φάκτο Ρωσία και ΗΠΑ τη Συρία στα δύο, εκδιώκοντας καθεμιά χώρα τον «εχθρό» που βρισκόταν στην περιοχή της. Τότε η Τουρκία, που είχε επενδύσει στην ανατροπή του Ασαντ και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τα στελέχη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχοντας ως στόχο τη μετατροπή της Συρίας σε προτεκτοράτο-βιλαέτι της Αγκυρας, ένιωσε όχι μόνο ότι αποκλείεται από το παιχνίδι, αλλά ότι έρχεται αντιμέτωπη με μια νέα απειλή, που ήταν το κουρδικό κράτος το οποίο ιδρύθηκε με την υποστήριξη των ΗΠΑ στις ανατολικά του Ευφράτη περιοχές.
Τότε η Τουρκία ζήτησε επανειλημμένως από τις ΗΠΑ να αλλάξουν την πολιτική τους και να εγκαταλείψουν τους Κούρδους, προτάσσοντας μάλιστα διλήμματα του τύπου «ή με τους Κούρδους ή με μας». Οταν τα διλήμματα και οι απειλές δεν έπεισαν τις ΗΠΑ, τότε άρχισε το «φλερτ» της Τουρκίας με τη Ρωσία, που σταδιακά και όσο δεν υποχωρούσαν οι ΗΠΑ έγινε «αρραβώνας» και βρισκόμαστε στις παραμονές του «γάμου», ο οποίος θα τελεστεί με την παράδοση των ρωσικών S-400 στην Τουρκία. Ολο αυτό το διάστημα η Τουρκία ακολουθούσε την πολιτική του εκκρεμούς ανάμεσα στη Ρωσία και στις ΗΠΑ, και όσο δεν πετύχαινε αυτό που ήθελε επέστρεφε στη Ρωσία.
Τώρα βρισκόμαστε σε μια ταλάντωση, όπου η Τουρκία έφυγε από τη Ρωσία και πήγε στις ΗΠΑ, με τις οποίες συνομιλεί και ζητεί ανταλλάγματα για να ακυρώσει ή να ματαιώσει την προμήθεια των S-400.
Και στο τραπέζι του παζαριού που γίνεται έχουν πέσει πολλά: τα F-35, οι Patriot, ο Γκιουλέν, ο Καραγιλάν και άλλα ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ, η Κύπρος, το Αιγαίο…
Να έχουμε τον νου μας και να είμαστε έτοιμοι για όλα, έχοντας υπ’ όψιν ότι αν οι απαιτήσεις της Τουρκίας ικανοποιηθούν τότε θα κληθεί να αντιμετωπίσει την οργή του Πούτιν.
Ολα στο τραπέζι...
Αν έπεφτε η Δαμασκός, αυτό θα σήμαινε το τέλος του Ασαντ, κάτι που επεδίωκε η Ουάσινγκτον και δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να συμβεί η Μόσχα.
Αν όμως έπεφτε η Δαμασκός, τότε ήταν ορατός ο κίνδυνος να επικρατήσει στο σύνολο της επικράτειας της Συρίας το Ι.Κ., το οποίο ως τότε ήταν σχεδόν ανίκητο, με εξαίρεση την πολιορκία του Κομπάνι, όπου τις αρχές του 2015 Κούρδοι και ΗΠΑ κατόρθωσαν να σπάσουν την πολιορκία και να καταγάγουν την πρώτη νίκη επί του Ι.Κ.
Αν όμως επικρατούσε το Ι.Κ. σε ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας, αυτό θα αποτελούσε μια εξέλιξη παγκόσμιας σημασίας, δεδομένης της αγριότητας των τζιχαντιστών και του γεγονότος ότι πλέον θα ήταν κάτοχοι και διαχειριστές της τύχης ενός κράτους με πάνω από 20.000.000 κατοίκους. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτό το νέο κράτος θα μπορούσε να «καταπιεί» τον Λίβανο, την Ιορδανία και το σουνιτικό Ιράκ, μεγάλο μέρος του οποίου ήδη κατείχε. Και όλα αυτά θα συνιστούσαν σοβαρή απειλή ασφάλειας για ολόκληρη την Ευρώπη και ανατροπή των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή, από έναν παράγοντα που ήταν εξ ολοκλήρου εκτός ελέγχου.
Υπό την έννοια αυτή ΗΠΑ και Ρωσία έβλεπαν πλέον ως κοινό κίνδυνο το Ι.Κ., για διαφορετικούς λόγους καθένας. Οταν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2015 το Ι.Κ., αφού είχε καταλάβει την Παλμύρα, άρχισε να απειλεί την ίδια τη Δαμασκό, η Ρωσία αποφάσισε να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία. Εκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες στην αεροπορική βάση Χμεϊμίν, στη Λατάκια, και στις 30 Σεπτεμβρίου έκανε τους πρώτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας.
Οι ΗΠΑ είχαν αρχίσει τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς περίπου έναν χρόνο πριν, όταν βοήθησαν τους Κούρδους στο Κομπάνι εναντίον του Ι.Κ.
Τώρα έμπαιναν δυναμικά στο παιχνίδι της στρατιωτικής επέμβασης και οι Ρώσοι, οι οποίοι βομβάρδιζαν περιοχές γύρω από τη βάση τους για λόγους στρατηγικής ασφάλειας των αεροσκαφών και της ίδιας της βάσης, που κινδύνευε από ένοπλες ομάδες τζιχαντιστών οι οποίοι υποστηρίζονταν από την Τουρκία.
Η τελευταία ένιωσε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της, όταν ΗΠΑ και Ρωσία άρχισαν να στρέφονται εναντίον του Ι.Κ., το οποίο υποστήριζε η Αγκυρα, αφού ήταν ο μόνος σύμμαχος, μαζί με άλλες ομάδες τζιχαντιστών, που της είχε απομείνει στη Συρία.
Ετσι άρχισε από τη μια πλευρά στις δυτικά του Ευφράτη περιοχές η Ρωσία μαζί με τον στρατό της Συρίας να εκδιώκει το Ι.Κ. και τις ομάδες των τζιχαντιστών και από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ με τους Κούρδους του YPG να το εκδιώκουν από τις περιοχές ανατολικά του Ευφράτη. Ετσι, στον χάρτη φάνηκε σαν να «χώρισαν» ντε φάκτο Ρωσία και ΗΠΑ τη Συρία στα δύο, εκδιώκοντας καθεμιά χώρα τον «εχθρό» που βρισκόταν στην περιοχή της. Τότε η Τουρκία, που είχε επενδύσει στην ανατροπή του Ασαντ και την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τα στελέχη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχοντας ως στόχο τη μετατροπή της Συρίας σε προτεκτοράτο-βιλαέτι της Αγκυρας, ένιωσε όχι μόνο ότι αποκλείεται από το παιχνίδι, αλλά ότι έρχεται αντιμέτωπη με μια νέα απειλή, που ήταν το κουρδικό κράτος το οποίο ιδρύθηκε με την υποστήριξη των ΗΠΑ στις ανατολικά του Ευφράτη περιοχές.
Τότε η Τουρκία ζήτησε επανειλημμένως από τις ΗΠΑ να αλλάξουν την πολιτική τους και να εγκαταλείψουν τους Κούρδους, προτάσσοντας μάλιστα διλήμματα του τύπου «ή με τους Κούρδους ή με μας». Οταν τα διλήμματα και οι απειλές δεν έπεισαν τις ΗΠΑ, τότε άρχισε το «φλερτ» της Τουρκίας με τη Ρωσία, που σταδιακά και όσο δεν υποχωρούσαν οι ΗΠΑ έγινε «αρραβώνας» και βρισκόμαστε στις παραμονές του «γάμου», ο οποίος θα τελεστεί με την παράδοση των ρωσικών S-400 στην Τουρκία. Ολο αυτό το διάστημα η Τουρκία ακολουθούσε την πολιτική του εκκρεμούς ανάμεσα στη Ρωσία και στις ΗΠΑ, και όσο δεν πετύχαινε αυτό που ήθελε επέστρεφε στη Ρωσία.
Τώρα βρισκόμαστε σε μια ταλάντωση, όπου η Τουρκία έφυγε από τη Ρωσία και πήγε στις ΗΠΑ, με τις οποίες συνομιλεί και ζητεί ανταλλάγματα για να ακυρώσει ή να ματαιώσει την προμήθεια των S-400.
Και στο τραπέζι του παζαριού που γίνεται έχουν πέσει πολλά: τα F-35, οι Patriot, ο Γκιουλέν, ο Καραγιλάν και άλλα ηγετικά στελέχη του ΡΚΚ, η Κύπρος, το Αιγαίο…
Να έχουμε τον νου μας και να είμαστε έτοιμοι για όλα, έχοντας υπ’ όψιν ότι αν οι απαιτήσεις της Τουρκίας ικανοποιηθούν τότε θα κληθεί να αντιμετωπίσει την οργή του Πούτιν.
Ολα στο τραπέζι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου