Αδελφοί μου, ας γυρίσουμε πίσω στα ευλογημένα χρόνια κι ας είμαστε πιο πτωχοί.

https://averoph.wordpress.com/2018/10/09/%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CE%BB%CE%BF/

«Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω», της Μαρίας Μουζά.

Διαβάζει ο π. Νεκτάριος Κοβιλιάτης, Ιερό Κάθισμα Δολοί Μάνης.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, είναι αλήθεια αδιάσειστη πια. Και τρομάζουμε όλοι στην πορεία της όπισθεν, στην πορεία την καθοδική και μη αναμενόμενη, με ταχύτητες που δεν τις είχαμε δοκιμάσει ποτέ.

Πάμε με σπουδή προς τα πίσω, εκεί που ήμασταν πριν 50 και πριν 60 χρόνια. Στα λιγοστά, στα φτωχά και στα δύσκολα. Εκεί που ζούσαν οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας.

Όμως, εκεί στα ταπεινά, εκεί στα στερημένα, εκεί με τα μετρημένα κουκιά, ήταν και τα πλούσια, ήταν και τα τίμια και ανεκτίμητα και δυσεύρετα πια. Η αγάπη η αληθινή. Η φιλοξενία η καρδιακή. Οι άνθρωποι με το ένα πρόσωπο, με τα ίσια λόγια, με την ανοικτή καρδιά.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, όχι εκεί που μας σπρώχουν στα εξευτελιστικά, στα προδοτικά και στα άνανδρα. Επιστρέφουμε στην ζωή την αυθεντική, στων αθανάτων πατεράδων τη ζωή και των αγίων προπαππούδων μας.

Εκεί που η στέρηση, η θυσία και ο θάνατος ήταν επιλογή σου. Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα δωμάτιο και φιλοξενούσαν δώδεκα νοματαίους. Είχαν ένα ψωμί και το μοιράζονταν με τα παιδιά της γειτόνισσας. Είχαν ένα φορτίο ξύλα και το μοιράζονταν με τον εχθρό τους.

Εκεί που οι άνθρωποι είχαν ένα ποτήρι λάδι και το φυλάγανε για το καντήλι.

Εκεί που οι άνθρωποι έχτιζαν πρώτα τις Εκκλησίες και μετά τα σπίτια τους. Έστηναν πρώτα τα εικονίσματα και μετά τις φωτογραφίες τους.

Εκεί που έβρεχε ευλογίες.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω. Εκεί στο κατώι του παππού του Γιώργου, που το κιούπι του λαδιού το ξαναγέμιζαν Άγγελοι.

Εκεί που οι πατεράδες μας βάζαν στην τσέπη μια δραχμή και έβγαζαν δύο, γιατί δανείζαν στον φτωχό, γιατί δανείζαν στον Θεό και ο Θεός τ’ αυγάτιζε.

Εκεί που η κυρία Δόμνα δεν φοβόνταν να τρώνε από το ίδιο πιάτο τα παιδιά της και του δρόμου τα ορφανά που είχαν προσβληθεί από τύφο.

Πάμε με σπουδή προς τα πίσω, εκεί που αρρωστήσανε από τύφο όλα τα παιδιά της γειτονιάς εκτός από τα παιδιά της Δόμνας. Εκεί που η κυρία η Σοφία η μανάβισσα άφησε στο σοφρά της χήρας κυρά Άννας 30 χρυσές λίρες για να τελειώσει το σπίτι που έκτιζε. Εκεί που η χήρα κυρά Άννα μοιραζόνταν το ψωμί των παιδιών της με την εγκαταλειμμένη κυρία Ευθαλία.

Εκεί που κάθε Φθινόπωρο, οι παππούδες μας γέμιζαν το κάρο με αλεύρι και λάδι και σταφίδες και κρασί, και τα πήγαιναν στα Μοναστήρια της περιοχής. Γιατί ήξεραν πως αν το Μοναστήρι είναι καλά, θα ‘ναι καλά όλοι τους.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, εκεί που οι άνθρωποι τιμούσαν το στεφάνι τους. Εκεί που οι γυναίκες ύφαιναν χρυσά παπλώματα και σκέπαζαν τους αμαρτάνοντες.

Εκεί που οι άνθρωποι είχαν κλειστά στόματα έως θανάτου και γι’ αυτό ευωδίαζαν τα οστά τους μετά θάνατον. Εκεί που ζώντες και νεκροί είχαν στον ήλιο μοίρα. Είχανε πρόσφορο, είχαν καντήλι, είχαν σαρανταλείτουργα, είχαν μερίδα στην προσκομιδή.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω. Ήταν διαπίστωση και έγινε προτροπή.

Γιατί αργούμε τόσο; Τί περιμένουμε;

Πόσους δεκαπεντάχρονους ναρκομανείς; Πόσους ενήλικες ναυαγισμένους; Πόσους νεκρούς ακόμα να θρηνήσουμε; Πόσους θανάτους να υποστούμε;

Η όπισθεν σωτήριος μονόδρομος πια, πριν φάμε και άλλα ραδιενεργά απόβλητα του δυτικού «πολιτισμού» μας.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, στον αέρα τον καθαρό που μυρίζει λιβάνι. Στα νερά τ’ αγιασμένα από τα Θεοφάνια. Στις πόρτες τις ασφαλισμένες με το σημείο του Σταυρού απ’ την λαμπάδα της Ανάστασης.

Στις αναμμένες σόμπες της Εκκλησίας, στον Άγιο Άνθιμο της Χίου, στον Άγιο Σάββα της Καλύμνου, στον παπα-Νικόλα τον Πλανά, στον παπα-Δημήτρη τον Γκαγκαστάθη, στον πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη, στον πατέρα Ευσέβιο τον Ματθόπουλο, στον πατέρα Νικηφόρο τον Λεπρό. Στον πατέρα Σωφρόνιο, στον γερο-Εφραίμ. Στον Άγιο Ιάκωβο, στον Άγιο Παΐσιο, στον Άγιο Πορφύριο.

…στα παλιά εικονίσματα του Χριστού και της Θεοτόκου. Στην Εκκλησία.

Εκεί που οι πατεράδες μας ειρηνικοί και κοινωνημένοι από το πετραχείλι του παπά περνούσαν στον Παράδεισο.

Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω.

Ήταν διαπίστωση, και έγινε ευχή.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Πηγή βίντεο ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ