Η δολοφονία ενός μικρού παιδιού είναι πάντα ένα συγκλονιστικό γεγονός από μόνο του. Πόσο μάλλον όταν ο δολοφόνος είναι αστυνομικός, ανεξάρτητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται.
Ως εκ τούτου η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια συγκλονιστική στιγμή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και τίποτε άλλο. Αν δεν υπήρχαν τα λεγόμενα «Δεκεμβριανά του 2008», θα ήταν μια δολοφονία 15χρονου από αστυνομικό που θα είχε τις τιμές και την δημοσιότητα που της πρέπει. Όχι, πάντως, αυτό το χάλι που για ένατη φορά θα ζήσουμε σήμερα.
Ακούμε από το πρωί ότι θα υπάρξει χάος στην Αθήνα, θα κλείσουν οι δρόμοι, θα σταματήσει το μετρό γιατί θα γίνουν δύο συγκεντρώσεις, κυρίως αντιεξουσιαστών και αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει όλο αυτό. Μια πρωτεύουσα σε παράλυση και με σιγουράκι τα επεισόδια, αλλά και τι έγινε να καεί η περιουσία κάποιων κακομοίρηδων και να τραυματιστούν και μερικοί πολίτες ή αστυνομικοί;
Μια υπόθεση που θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς αποφυγή για το πώς το κράτος καταλύθηκε έχει μετατραπεί σε επέτειο επανάστασης, λαϊκής εξέγερσης. Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια. Αντί να κοιτάξουμε τα λάθη μας από εκείνες τις ημέρες τι κάνουμε; Συνεχίζουμε κράτος, πολίτες και κόμματα να υποδαυλίζουμε τα πάθη, να αναγάγουμε μια τραγική στιγμή σε νέο… Πολυτεχνείο, να διαλύουμε μια χώρα μόνο και μόνο για να δείξουμε τι; Την αποτυχία μας ως χώρα.
«Εξερράγη ο κόσμος, εκτονώθηκε», ακούμε και διαβάζουμε για τα γεγονότα του 2008. Μα από τι εκτονώθηκε. Ούτε κρίση είχαμε, ούτε μνημόνια, οι κοιλιές γεμάτες, τα βιβλιάρια καταθέσεων γεμάτα, οι λαμογιές σε ημερήσια διάταξη, οι διορισμοί μια χαρά, όλα καλά τότε. Από τι εκτονωθήκαμε; Έλεος με την παραπληροφόρηση και την προσπάθεια να μετατραπεί μια οργισμένη αντίδραση σε ένα τραγικό λάθος ενός ανόητου αστυνομικού, σε επαναστατική πράξη.
Τα «Δεκεμβριανά του 2008» ήταν η αρχή του τέλους της όποιας αθωότητας μπορούμε να πούμε ότι είχε η χώρα. Με τα προβλήματά της η Μεταπολίτευση, με τα εγκλήματά του το πολιτικό σύστημα, με τον ωχαδερφισμό του και το βόλεμά του ο λαός, συνέβαλαν στο να εκτραφεί ένα τέρας. Μια πατρίδα που δεν αναγνωρίζουμε πλέον ούτε εμείς. Τα επεισόδια για τον Γρηγορόπουλο που από έκφραση αγανάκτησης μετατράπηκαν σε πλιάτσικο, καταστροφή, κατάλυση της Δημοκρατίας, ήταν η αρχή για την τελική επικράτηση του άκρατου λαϊκισμού της αριστεράς στη χώρα. Είχαν βάλει κι άλλοι στο παρελθόν το λιθαράκι τους, όμως, η εκμετάλλευση του θανάτου ενός παιδιού από την αριστερά ήταν αυτή που θα μας μείνει. Ήταν η αρχή για τη γιγάντωση των πολιτικών σαλτιμπάγκων του ΣΥΡΙΖΑ, την έξαρση της ακροδεξιάς καθώς και την ισχυροποίηση ενός μπλοκ ακραίων αριστερών, στις παρυφές της τρομοκρατίας που σήμερα συνεχίζουν να τρομοκρατούν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Άλλος από μια κρατική ή κυβερνητική θέση, άλλος από τα Εξάρχεια που δεν αποχωρίζεται.
Ας πάψουμε λοιπόν να τρώμε τις σάρκες μας ως χώρα. Ας σταματήσουμε να μετατρέπουμε μια επέτειο μνήμης που θα έπρεπε να διδάσκεται ως παράδειγμα προς αποφυγή των λαθών που έγιναν τότε, σε επαναστατική πράξη που άλλαξε την Ελλάδα.
Ναι, την άλλαξε αλλά προς το χειρότερο. Ήταν η αρχή μιας περιπέτειας που δύσκολα θα ξεμπλέξει η πατρίδα μας. Ο σπόρος του λαϊκισμού που ποτίστηκε από το αίμα ενός 15χρονου δυστυχώς έχει βγάλει κορμό και κλαδιά. Και η αριστερά είναι το ποτιστήρι. Συνεχίζουν να ασελγούν στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, την ίδια στιγμή που συνεχίζουν να ξεχνούν ή να μην τιμωρούν τους δολοφόνους της Μαρφίν. Αυτό και μόνο τα λέει όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου