Συζήτηση στο χαλκείον της διαφθοράς: Ώδυνεν όρος και έτεκεν βοθρολύματα (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Πάμε στο ελληνικό λεξικό. Μινχάουζεν=ο μεγάλος ψεύτης Τρακαδόρος=αυτός που δεν επιστρέφει τα δανεικά Ιδού ο μεταξύ τους διάλογος: Μινχάουζεν (Τσίπρας): θα πληρώσετε τα δάνειά σας; Τρακαδόρος (Μητσοτάκης): Είστε χυδαίος Μινχάουζεν: Θα μας πείτε για τη ΖΗΜΕΝΣ; Τρακαδόρος: Είστε ανίκανος και ψεύτης. Μινχάουζεν: Θα πληρώσετε τα δάνεια του κόμματός σας; Τρακαδόρος: Θα τα πληρώσουμε από τις επιχορηγήσεις. Μινχάουζεν: Η αποπληρωμή απαιτεί τετρακόσια χρόνια. Μινχάουζεν: Στο βιβλίο του Χριστοφοράκου η οικογένεια Μητσοτάκη είναι γραμμένη για 356 ραντεβού. Τρακαδόρος: Είστε λασπολόγος. Μινχάουζεν: Καταθέτει γράμμα της ΖΗΜΕΝΣ για την ηλεκτρονική εγκατάσταση που πήρε ο τρακαδόρος χωρίς να τα πληρώσει. Τρακαδόρος… Σιωπή. Όπερ έδει δείξαι! Ξαναπάμε στο λεξικό: Χυδαίος=αυτός που μιλά ή συμπεριφέρεται με προστυχιά. Από όσα γνωρίζω και θυμάμαι ποτέ και κανένας πολιτικός δεν είπε κατάμουτρα από το βήμα της βουλής στον πρωθυπουργό ότι είναι χυδαίος! Περίμενα ότι θα του έριχνε ροχάλα. Και επειδή ο προκλητικός και ιταμός γόνος της οικογένειας των αποστατών μας μίλησε για 13 πρέπει και επειδή αγνοεί τις ωδύνες και τις δυσκολίες του «Πρέπει» και επειδή ίσως αγνοεί τη σημασία της χυδαιότητας του αφιερώνω τα ομότιτλα ποιήματα της λογοτέχνιδας Ελευθερίας Παπαγαρυφάλλου. Η χυδαιότητα Η χυδαιότητα στην εποχή μας μπήκε πια για τα καλά μες το πετσί μας όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς τη χυδαιότητα κατάμουτρα θα δεις. Είναι σημάδι των καιρών και σ’ ό,τι αγνό κι ωραίο είχαμε πιστέψει πάει δυστυχώς να καταρρεύσει. Είναι χρέος βαθιά κοινωνικό και συνάμα ανθρωπινό τις ψυχές τους οι άνθρωποι να προστατέψουν και σε αληθινά ιδανικά να πιστέψουν. Στις προκλήσεις που λυσσομανούν και στη μέθη της χυδαιότητας σε καλούν αντιστάσου ω! άνθρωπε και όρθιος στάσου για να μη δεις ολάκερη την καταστροφή μπροστά σου. «ΠΡΕΠΕΙ» Το «πρέπει» βασιλεύει στη ζωή στα χείλη των ανθρώπων στα χείλη των πολιτικών και των πλάνων δημοκόπων Μια τόση δα μικρούλα λέξη . που καθορίζει τη ζωή, χιονίζει βρέχει με το «πρέπει» ξυπνούν οι άνθρωποι μ' αυτό προγραμματίζουν μ' αυτό πορεύονται κι όνειρα χτίζουν. Όμως το «πρέπει» είναι σκληρό, όπως έλεγε ο Γκαίτε απαιτεί προσπάθειες και μόχθο μεγάλο αλλά δεν πραγματώνεται ολότελα το δίχως άλλο. Άλλο τι θέλουν οι άνθρωποι λέγοντας «πρέπει» μα η άτεγκτη ζωή τα πάντα ανατρέπει. Αιώνιος νόμος διαλεκτικός της μοίρας του ανθρώπου το «πρέπει» πάντα κυνηγά, το «πρέπει» ονειρεύεται και θέλει δε θέλει μ' αυτό πορεύεται. Χωρίς αυτό τ' αμείλικτο το «πρέπει» δεν θα υπήρχε ιστορία θα ήταν όλα στάσιμα σε πλήρη ακινησία γι' αυτό κι αν μοιάζει άφθαστο το «πρέπει το σκληρό». Το κυνηγούν οι άνθρωποι πεθαίνοντας μ' αυτό (Δημοσιεύθηκε στη Γ’ Ποιητική της Συλλογή ‘’Προσεγγίσεις’’, Εκδ. «Πελασγός-Γιαννάκενας», Αθήνα 2013, σελ. 10). Αθήνα 03/11/2016

Αντιδημοφιλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002). -«Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον εισηγητή, τον εμπνευστή και τον αρχιτέκτονα του λαϊκισμού, αυτού του αντιπολιτικού, αντικοινωνικού και αντιλαϊκού φαινομένου». -«Το κύριο «ιδεολογικό» όργανο του λαϊκισμού υπήρξε ο «αυριανισμός», με αρχιτέκτονες τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον άμεσο συνεργάτη του Γιώργο Κουρή». -«Τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του επισήμου λαϊκισμού στην Ελλάδα, αποτέλεσε η ιδρυτική διακήρυξη του «Κινήματος» που έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974». -«Κορυφαία χαρακτηριστικά του λαϊκισμού είναι: η διγλωσσία, η αυτοαναίρεση των θέσεων και των επιλογών, ο κενολόγος βερμπαλισμός, η αφυδάτωση του πολιτικού λόγου». -«Λαϊκισμός σημαίνει: Παλινδρόμηση, παλιμβουλία, παλινωδία, και μια πολιτική πρακτική και θεωρία, που ενώ φαίνεται (εντελώς ψεύτικα) ότι οδηγεί μπροστά το λαό και την κοινωνία, τους γυρίζει πίσω και πολλές φορές, απίστευτα πίσω». -«Ο λαϊκισμός: Διαστρεβλώνει, εκχυδαΐζει και συσκοτίζει την αλήθεια. Παραποιεί τα γεγονότα, νοθεύει τις ιδεολογίες, αφυδατώνει τον πολιτικό λόγο και σε τελευταία ανάλυση συρρικνώνει την κοινωνική δυναμική και αποδεκατίζει τα πραγματικά κοινωνικά αιτήματα, πιθηκοποιώντας τη σκέψη στη συχνότητα του αρχηγικού λόγου και της αρχηγικής απόφασης». -«Ο λαϊκισμός του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, δεν αποτελεί μόνο την τροχοπέδη και το υψωμένο ανάχωμα που εμποδίζει την Ελλάδα να κάνει βήματα προς τα εμπρός, αλλά συντελεί και στην αντιδημοκρατική διαπαιδαγώγηση των πολιτών και στον εθισμό τους να αλλοτριώνουν αυτή την υπέροχη κοινωνική και πολιτική ιδιότητα του πολίτη και να μετατρέπει τους πολίτες σε φανατικούς οπαδούς του κόμματος και του αρχηγού». -«Η πολιτική και πρακτική του πασοκικού λαϊκισμού, συντελεί στη διαμόρφωση όλων εκείνων των κοινωνικοπολιτικών και ψυχολογικών προϋποθέσεων που οδηγούν στην οικοδόμηση του αυταρχικού κράτους, μέσα στο οποίο η κοινωνία, όχι μόνο περιθωριοποιείται αλλά και ιδιωτικοποιείται κάτω από ένα έντονο κλίμα ατομικιστικού ανταγωνισμού» (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002)