Δωροδοκία λέει το λεξικό, σημαίνει την προσφορά χρημάτων για την επίτευξη αθέμιτου σκοπού καισυνεκδοχικά, εξαγορά, λάδωμα! και κατάχρηση σφετερισμός ξένων χρημάτων. Το φαινόμενο αυτό χάνεται στην αχλύ της ιστορίας και θα έλεγα ότι είναι τόσο παλιό όσο και οι κοινωνίες των ανθρώπων και όσο η ανακάλυψη του χρήματος, την χυδαία λειτουργία του οποίου ανέδειξε ο τραγικός μας Αισχύλος, στην «Αντιγόνη» λέγοντας: «Κανένας άλλος θεσμός στους ανθρώπους δεν φύτρωσε τόσο κακός όσο το χρήμα. Αυτός και πόλεις κυριεύει, αυτός ξεσπιτώνει τους ανθρώπους. Αυτός καθοδηγεί, διαστρέφει της δίκαιες γνώμες των ανθρώπων να στρέφονται σε αισχρές πράξεις και δείχνει στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες και να γνωρίζουν κάθε ανόσιον έργον» (Στοίχοι 295-300).
Αυτή τη διεισδυτική κοινωνιολογική και ψυχολογική ανατομία της πρόστυχης λειτουργίας του χρήματος παρά τοις ανθρώποις έκανε ο Σοφοκλής για το χρήμα, το οποίο μια γαλλική έκφραση αποκαλεί τοκαταραμένο χρήμα.
Σε κάποια σημείωση των «πολιτικών» του Αριστοτέλους είχα διαβάσει το «βούν επί γλώττη», που ήθελε να πει ότι δωροδοκούνταν οι μάρτυρες για να σιωπούν, δεδομένου ότι υπήρξε εποχή στην Αθηναϊκή Δημοκρατία όπου το νόμισμα είχε ως παράσταση το βόδι.
Μετά από 2000 χρόνια, περίπου, που ο Σοφοκλής ανέδειξε την κακόμορφη λειτουργία του χρήματος, ο μεγάλος Άγγλος δραματουργός Σαίξπηρ (1564-1616), βαδίζοντας στ’ αχνάρια του, έγραψε το περίφημο ποίημα «Τίμων ο Αθηναίος», στο οποίο διαβάζουμε και τα εξής: «τούτος ο κίτρινος σκλάβος, θρησκείες χτίζει και γκρεμίζει… θρονιάζει τους κλέφτες στων γερουσιαστών τις έδρες και τους χαρίζει γονυκλισιές κι’ επευφημίες».
Καταλήγοντας λέει για το χρυσό: «καταραμένο μέταλλο, ω πόρνη εσύ του γένος των ανθρώπων».
Τους πάντες λοιπόν και τα πάντα εξαγοράζει το χρήμα, ακόμη και τις έδρες των μητροπολιτών, όπως το γεγονός αυτό έμεινε γνωστό στην ελληνική θρησκευτική ιστορία ως σιμωνία δηλαδή χειροτονία κληρικών με δωροδοκία, για την οποία τον προπερασμένο αιώνα υπήρξαν στην Αθήνα καταδίκες και καθαιρέσεις.
Ούτε τους σκληροτράχηλους στρατηγούς και βασιλιάδες της Σπάρτης δεν άφησε στο απυρόβλητο ηδωροδοκία και η κλοπή του χρήματος.
Σ’ αυτό το αμάρτημα – το τόσο ανθρώπινο και σύνηθες – περιέπεσε και ο περίφημος στρατηγός των Σπαρτιατών Γύλιππος (5ος αι. π.Χ.), ο οποίος αφού κατανίκησε τους Αθηναίους: «Σφετερίστηκε τα 300 ΤΆΛΑΝΤΑ ΑΠΌ ΤΟ 1500 τα οποία εστάλησαν στη Σπάρτη μετά την άλωση της Αθήνας, το 404 π.Χ. και όταν αποκαλύφθηκε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του».
Το γεγονός αυτό σχολίασε ο Πλάτων γράφοντας: «Δεν ηδυνήθη και αυτός να μείνει απρόσβλητος από τη νόσο η οποία προσέβαλε τους πλείστους των Σπαρτιατών μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο» (Καταγράφεται στην «Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας» εκδ. του Παν/μιου του Καίμπριτζ, 1988 και επανέκδοση από την εφ. «Τα Νέα», Αθήνα 2005, τομ. Δ΄ σελ. 238).
Κλασσικό ιστορικό παράδειγμα καταχρήσεως είναι αυτό του ταμία του Μ. Αλέξανδρου, του Άρπαλου, ο οποίος πήρε ένα τεράστιο ποσό ταλάντων, τον εγκατέλειψε, γύρισε στην Αθήνα, δωροδόκησε πολλούς από τους μετέχοντες στην Πνύκα να τον αποκαταστήσουν, του μόνου αντιδράσαντος – αν θυμάμαι καλά – ήταν ο περίφημος στρατηγός Φωκίων.
Την ίδια περίπου εποχή, ο διάσημος ρήτορας Δημοσθένης, αγορεύοντας στον Γ’ Ολυνθιακό, κατηγορούσε τους πολιτικούς της εποχής του ότι έκαναν περιουσίες δωροδοδκούμενοι από τους εργολάβους των έργων που εκτελούσαν για λογαριασμό του κράτους (Ανάλυση του Γ’ Ολυνθιακού βλ. στο έργο μου: «Ο Δημοσθένης και η διαχρονικότητα των λόγων του», εκδ. «Κάδμος», Θεσ/νίκη 2008, σελ. 129-130).
Τέλος, από τα τόσα και τόσα παραδείγματα δωροδοκίας και καταχρήσεως, τα οποία βρίθουν στην ιστορία, σημειώνω και τούτο, το οποίο ανάγεται στη δωροδοκία που έκανε ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης, προκειμένου ν’ αντικαταστήσει τον βασιλιά Δημάρατο από τον Λεωτυχίδη.
Το γεγονός αυτό έγινε γνωστό και ο Κλεομένης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Σπάρτη, με τελική κατάληξη την αυτοκτονία του («Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας», εκδ. του Παν/μιου του Καίμπριτζ, 1988, επανέκδοση από την εφ. «Τα Νέα», Αθήνα 2005, τομ. Β’ σελ. 225).
Άφησα τελευταίο το γεγονός της δωροδοκίας, η οποία συνδέεται με την Ανάσταση του Ιησού, όπως αυτό καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη (στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο ΚΗ»). Διαβάζουμε: Όταν αναστήθηκε ο Ιησούς και συνάντησε τις γυναίκες που είχαν πάει να δουν τον τάφο του, τους είπε: «Πηγαίνετε ν’ αναγγείλετε στους μαθητές μου ότι με είδατε».
Στο μεταξύ όμως «μερικοί στρατιώται της φρουράς ήλθαν εις την πόλιν και εγνωστοποίησαν εις τους αρχιερείς όλα όσα είχαν γίνει. Και εκείνοι.. συνεσκέφθησαν και έδωσαν μεγάλο χρηματικό ποσόν εις τους στρατιώτας λέγοντας: Είπατε, ότι κατά το διάστημα της νύκτας, ενώ ημείς εκοιμώμεθα ήλθον οι μαθηταί του την νύκτα και έκλεψαν αυτόν… Εκείνοι δε αφού επήραν τα χρήματα έκαμαν όπως τους καθοδήγησαν οι αρχιερείς, και διεδόθη ο λόγος ούτος μεταξύ των Ιουδαίων μέχρι σήμερον».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπότιτλος αυτού του Κεφαλαίου τιτλοφορείται: «Δωροδοκία στρατιωτών» (Για το ζήτημα αυτό βλ. την 24η έκδοση της Καινής Διαθήκης από την «Αδελφότητα Θεολόγων η ΖΩΗ», Αθήνα 1997, σελ. 123-125).
Η δωροδοκία λοιπόν και η κατάχρηση είναι τόσο πανάρχαιοι θεσμοί όσο και το καταραμένο χρήμα, το οποίο καταγγέλλοντας ο Κ. Μαρξ χρησιμοποίησε στο «κεφάλαιο» το πιο πάνω ποίημα του Σαίξπηρ, θέλοντας ν’ αναδείξει τον χυδαίο τρόπο λειτουργίας του (βλ. το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 277-278).
Αυτά, λοιπόν, τα ιστορικά σταχυολογήματα για τη δωροδοκία και την κατάχρηση, που συνοδεύουν τις κοινωνίες των ανθρώπων ως σύμφυτα στοιχεία τους. Κυκλοφορούν στο DNA του ανθρώπου και όσο περνά ο καιρός τόσο και θεριεύουν και τόσο κυριεύουν τις κοινωνίες και τις εξουσίες. Αν θελήσουμε να καταγράψουμε αυτά τα φαινόμενα μόνο τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης θα χρειάζονταν σαράντα τόμοι!
Συνελόντι ειπείν: Το ανθρώπινο γένος και ειδικότερα των Ελλήνων ζει με τους δύο αυτούς θεσμούς αγκαλιά, αναπνέει μ’ αυτούς και τους ανήγαγε σε καπατσοσύνη και θρησκεία.
Ελλάς Ελλήνων καταχραστών ατιμώρητων, δοξαζόμενων και ψηφιζόμενων.
Αθήνα 08/10/2015
Προσθήκη Ανθούλας: «Δεν θα δεχθείς να δωροδοκηθείς, γιατί η δωροδοκία τυφλώνει ανθρώπους που βλέπουν καθαρά και μπορεί να διαστρέψει τα λόγια των δίκαιων ανθρώπων» Μετάφραση Νέου Κόσμου, Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Εξόδου, κεφάλαιο 23ο, εδάφιο 8. Εφόσον ο Θεός, ο τρεις φορές Άγιος, (δηλαδή δε φέρει ίχνος βρωμιάς), ως νομοθέτης και δικαιωματικός κυρίαρχος ορίζει ότι η δωροδοκία είναι κάτι το κακό και έχει τη δύναμη να διαφθείρει διάνοιες, τότε πως θρησκευτικοί ηγέτες (αντιπρόσωποι Του) τόλμησαν να δωροδοκήσουν τους φρουρούς;
Πολιτικές υποθήκες
Δ. Βερναδάκης: «Ενώ όλα σχεδόν, τα έθνη του κόσμου αναγιγνώσκουσιν εις την εθνικήν των γλώσσαν τον Όμηρον, τον Σοφοκλέα, τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα, και όλους τους άλλους Έλληνας ποιητάς και συγγραφείς, δι’ ημάς δεν υπάρχει μια καν αξία λόγου ενός τινός των ποιητών τούτων και συγγραφέων μετάφρασις».
Ο ίδιος: «Η επανειλημμένη και ολέθρια κατά της Ελλάδος επιδρομή του συνταγματικού πολιτεύματος κατέστρεψε τα πάντα διότι ου μόνον οίκοθεν επέδρασεν ολεθρίως εις το όλον της πολιτείας ο αγγλικός ούτος πιθηκισμός, αλλά και άφηκεν ελεύθερον το στάδιον και εις τον επίλοιπον εκ της Δύσεως ψευδοπολιτισμόν».
Ο ίδιος: «Αγγλία και Ελλάς, είναι και θα μείνωσι δια παντός, με όλην την κοινότητα του πολιτεύματος, δύο όλως διάφορα και αντίθετα κράτη».
Ο ίδιος: «Ουδεμία συνταγματική πολιτεία έχει τόσον πολλούς λειτορυγούς, όσους η ελληνική… δυστυχώς όμως τρέφει εκατονταπλάσιους, διότι εκάστη νέα φάσις της σελήνης ευρίσκει και εσμούς όλους νέων κηφήνων πειναλέων, δια τους οποίους δημιουργούνται νέαι θέσεις και αφού ούτοι κενώσωσι το ταμείον, διαδέχονται αυτούς άλλοι έτι μάλλον πειναλέοι και ούτω καθεξής».
ΣΗΜ: Αυτά γράφονται το 1875 στο έργο του: «Καποδίστριας και Όθων», επανέκδοση από «Γαλαξία», Αθήνα 1962, το οποίο μου χάρισε σε φωτοτυπία ο καλός φίλος Κ. Παπαζαχαρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου