Το απαίδευτο πολιτικά πολιτικό προσωπικό και η εθνική μας τραγωδία (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Το απαίδευτο πολιτικά πολιτικό προσωπικό και η εθνική μας τραγωδία

Τα όσα εκτυλίσσονται στη δύσμοιρη πατρίδα ετούτα τα χρόνια της νόθου και αρρωστημένης μεταπολίτευσης δεν είναι άμοιρο και του εθνοκτόνου γεγονότος της πολιτικής και κοινωνικής απαιδευσίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού. Ενός προσωπικού, το οποίο, πέραν των πολιτικών δεινοσαύρων, πλαισιώθηκε από πολιτικά – άκαπνα – κατά κανόνα – και πολιτικά ανώριμα άτομα.

Πρόκειται για ένα θλιβερό και εθνοζημιογόνο γεγονός, το οποίο σημάδεψε αρνητικά την πορεία της Ελλάδας.

Πας τις, συγγενής, κουμπάρος, φίλος και γνωστός προσχωρούσε στα κόμματα, τα οποία χρησιμοποιούσε δίκην σερβιέτας και τα εγκατέλειπε για πιο επωφελή προσωπική καριέρα. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της ατομικής και πολιτικής αθλιότητος είναι και το γεγονός ότι κατά το έτος 1998 βρέθηκαν 20.000 – είκοσι χιλιάδες διπλοεγγεγραμμένοι ταυτόχρονα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ (βλ. «Η Καθημερινή», της 22-1-1998).

Ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, κολυμβητές, αθλητές παντός τύπου, τραγουδιστές, κόρες, γιοί, εγγόνια και ανεψιοί πύργωσαν το πολίτευμα της σήψης και του τίποτα.

Η σάπια δημοκρατία – με τη συνδρομή και των κάθε λογής νταβατζήδων – λειτούργησε εκφυλιστικά και σε βάρος των συμφερόντων της πατρίδας και του φαύλου λαού.

Δεν απέδωσε καμμία απολύτως σημασία στην ικανότητα, στη γνώση και στην πολιτική αγωγή των χιλιάδων βουλευτών και δημάρχων, οι οποίοι ποδηγέτησαν το δημόσιο βίο για τέσσερις δεκαετίες.

Αγνόησε το σύγχρονο ελληνικό κράτος αυτό που έκανε με επιμονή και μέθοδο η Αθηναϊκή Δημοκρατία της κλασσικής Ελλάδα, η οποία με το θεσμό της «Εφηβείας» ακόνιζε και σφυρηλατούσε την πολιτική γνώση και την πολιτική αγωγή των νέων.

Ένα κράτος που στάθηκε πολύ μακριά τόσο από τη διάπλαση του αληθινού πολίτη όσο και από την πολιτική – επιστημονική ώσμωση των «πολιτών» που ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δημόσια πράγματα, όπως αυτό είχε προτείνει ο εκ των πρωτοπόρων του ουτοπικού Σοσιαλισμού Κόμης Σαίν Σιμόν (1760-1825), με την ίδρυση του Ινστιτούτου για την «Εθνική Κατήχηση» με επιστημονική αποστολή.

Το σχετικό άρθρο έλεγε: «Κανένας Γάλλος δεν μπορεί να ασκή τα δικαιώματα του πολίτη πριν να υποστή μια εξέταση πάνω στην Εθνική κατήχηση. Το ινστιτούτο θα ρυθμίζει τον τρόπο και τους όρους της εξέτασης».

Θεωρώ χρήσιμο και σκόπιμο να επισημάνω ότι αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, οι διανοητές της Γαλλίας επεδόθησαν στην επιστημονική, φιλοσοφική και πρακτική έρευνα και καλλιέργεια της πολιτικής, προτείνοντας και θεσπίζοντας ανάλογους θεσμούς. Αναφέρω μόνο το «Υπόμνημα» του φιλοσόφου Μ. Κοντορσε (1743-1794), το οποίο, ανάμεσα στ’ άλλο, προέβλεπε την καλλιέργεια της «θετικής πολιτικής επιστήμης, την ηθική βελτίωση και την πρακτική αναμόρφωση» (Για τα ζητήματα αυτά βλ. Γ. Βλάχου: «Πολιτική» τομ. Α’, εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα 1977, σελ. 16 επ. και ιδίου: «Η πολιτική ως επιστήμη», στην εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών, τευχ. Μαΐου 1964) – Επίσης Π. Παπαγαρυφάλλου: «Αρχαία και Σύγχρονη Δημοκρατία. Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία στη Σύγχρονη Οικογενειοκρατία» , εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2007).

Καταλήγοντας θα έλεγα:  Η Ελλάδα στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία έθεσε εκποδών τη γνώση που αφορά την πολιτική, με άμεσα εθνοζημιογόνο αποτέλεσμα την άγνοια πολιτικών και πολιτών για το τι είναι αυτή και ποια η αποστολή της.

Οπωσδήποτε δεν είναι η επίδοση στην άρση βαρών, στο τροχάδην και στο άσμα.

Μα θα πουν κάποιοι. Η Ελλάδα έχει τόσες και τόσες Σχολές Πολιτικών Επιστημών. Ναι, αλλά μετά τη μεταπολίτευση λειτούργησαν πιο πολύ ως φυτώριο κομματικών στελεχών και τακτοποίηση  «ημετέρων» καθηγητών παρά ως πνευματικές και πολιτικές κονίστρες αληθινών πολιτών.

 

Αθήνα 22/07/2015

 

Πολιτικές υποθήκες

Δ. Βερναδάκης: «Καθόλου δε ειπείν εν Αθήναις ουδείς πότε συνέβη ν’ αποθάνη ολετηρ του έθνους. Όλοι σωτήρες! Πόσον μακάριος μα την αλήθειαν, και αδαπανός ο νεοελληνικός ούτος θάνατος»

Ο ίδιος: «Και αληθώς, τις έχει όρεξιν να διδαχθή εκ της Ιστορίας. Νομοθέτης ή πολιτικός ανιστόρητος είναι, κατά την κοινήν ιδέαν του κόσμου όλου, τέρας ανύπαρκτον»

Ο ίδιος: «Τις εκ των πολιτικών εμελέτησε ποτέ την ιστορίαν, όχι την παγκόσμιον, αλλ’ αυτήν την ιστορίαν της πατρίδος του;»

Ο ίδιος: «Η ιστορία είναι το μάλλον παραμελημένον μάθημα εν τη καθόλου εκπαιδεύσει ημών»

Ο ίδιος: «το δε περίεργον είναι ότι όχι μόνον αγνοούσι και απεχθάνονται την ιστορίαν οι ημέτεροι πολιτικοί, αλλά και τρέφουσι προς αυτήν βαθυτάτων περιφρόνησιν»

Ο ίδιος: «Οσον απαιδευτώτερος είναι ο δρων –ατομονή έθνος- τόσον βιαιότερον και κινεί αυτόν η οργή και το πάθος, τόσον αποτυφλούνται προς το φως της αλήθειας και κωφεύει προς την φωνήν της φρονήσεως και τανάπαλι»

(Από το προηγούμενον έργο του, σελ. 19-22).