«Αν είσαι ήρωας τότε Δάσκαλος γίνου!»!!

http://olympia.gr/2014/12/11/%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Κωστής Παλαμάς

…κι έπειτα έρχεται στο νου μου το σχολείο με το χαμένο καιρό και τα προδομένα όνειρα των παιδιών της Πατρίδας μας, αφού η παρεχόμενη γνώση είναι απόμακρη από τη ζωή, άχρηστη, πλαστή και εν πολλοίς επικίνδυνη με τα τόσα άσχετα σχολικά βιβλία με τις αμέτρητες σελίδες τους γεμάτες γελοίες ¨εικονίτσες και λογάκια¨ κάνοντας το σημερινό σκολειό μαντρί αποβλάκωσης! Εμπρός Δάσκαλοι, καταργήστε τα…βιβλία!!

Με τ’ ασήμαντα μηνύματα, τις συνταγές και τα παρανοϊκά παραμυθάκια με τα οποία εξοβελίζουν

από το χώρο του σκολειού την ικμάδα της ζωής τη θρεμμένη με την εθνική Ιστορία, με τη σοβαρή Γνώση, με την Ελληνική τη γλώσσα που γαλούχησε τις γενιές μας με το μητρικό γάλα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ που ακόμη κάποιοι αφελείς οι οποίοι δεν πρόκαναν και δεν είχαν την ευτυχία (οποία ατυχία!!),

να αφελληνισθούν, συγγνώμη ήθελα να πω,…να εξευρωπαϊστούν όπως εκείνος ο πατεράγιος ο…: «…δυστυχώς οι δυο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές…» κι

εμείς χάσαμε! Εμ, πώς να μην τον κάνουν και…πατριάρχη;! Λιβανίστε τον ραγιάδες!

Όμως αλήθεια τι χάσαμε, μωρέ, τι χάσαμε; α, ναι! να, μωρέ, δε χάσαμε μ’ εκείνο τον αφορεσμένο ξεσηκωμό το 1821,…λίγα χάσαμε;!

Δε χάσαμε δυστυχώς (όπως λέει κι ο πατριάρχης σας;!;!) την προστασία μας από τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο ή δε χάσαμε τη συμβίωσή μας με τους πεπολιτισμένους μας γείτονες, ενώ οι λιγοστοί αφελείς εκείνοι, δηλαδή εμείς οι κατώτεροι Έλληνες που ακόμη επιμένουμε να ’χουμε την ψευδαίσθηση˙ (άλλος προδότης), ότι είμαστε άμεσοι απόγονοι

του Περικλή, ενώ αυτός ξέρει πως δεν είναι;! ε, να μην είμαστε για τα σίδερα;! Τι λες;!

Αν είμαστε αλήθεια από τους Έλληνες δε θα μας το έλεγε ο γελοίος ο…μαζί τα φάγατε

που ξέρει τα περί Ιστορίας μας από πρώτο χέρι και γελάει με τους αδαείς κι αγράμματους εκείνους χωριάτες οι οποίοι και γι’ αυτό το λόγο (που δεν ήξεραν δηλαδή γράμματα όπως ξέρουν οι προδότες) αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική του αυτοκρατορία, λέει ο ογκηρός με μυαλό ποντικιού, ενώ οι οπαδοί της ίδιας συμμορίας του τον στείλανε στο ελληνικό(;!;!) κυνοβούλιο, αφού ξέρει περισσότερα από κάποιον Διάκο, κάποιον Ανδρούτσο, κάποιον Κολοκοτρώνη, κάποιον Καραϊσκάκη, κάποιον Παπαφλέσα, κάποιον Μάρκο Μπότσαρη και…άλλους ανόητους που επειδή δεν ήξεραν τόσα γράμματα

που ν’ αρκούν για να γίνουν προδότες σαν τα…παιδιά από τα Ίμια καληώρα(;!;!)…

Εκείνοι οι δύστυχοι (συγχωρήστε με Ήρωες Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μπότσαρη,

Ανδρούτσο, Διάκο, κι άλλοι ένδοξοι μάρτυρες του γένους μας, μα, δεν ξυπνάνε τούτοι οι Έλληνες ούτε με κεραυνούς!), για πέστε μου, γιατί αγωνιστήκατε να μας ελευθερώσετε;!

Α, ναι! Επειδή είστε αγράμματοι! Και γιατί λοιπόν μας ελευθερώσατε, χωρίς να ξέρετε γράμματα;! Μα, είσαστε σοβαροί;! Δε βλέπετε εκείνους που μάθανε πολλά πολλά σοφά γράμματα και αναθεωρούν τα έργα σας πουλώντας την Πατρίδα ανακαλώντας σας στην τάξη για την ασυνέπειά σας!! Που ακούστηκε, αγράμματοι να τολμούν να ελευθερώνουν

την Πατρίδα;! Και ιδού η συμμορία των γραμματισμένων που ήρθε στο κατόπιν σας και αφουγκράζεται ξένες φούντες και μας σκλαβώνει με γράμματα, μνημόνια διορθώνοντας

τα δικά σας ανεπίτρεπτα λάθη˙ οι ευφυέστατοι χαρισματικοί που αντί να κρυφτούν στις

οπές της Γης κομπάζουν βλακωδώς για την…μαλακήν καταγωγή τους που τους δίνει το χάρισμα να είναι…διασυρμός και ντροπή για τους ελάχιστούς Έλληνες Πατριώτες που κατοικούν ακόμη στην έρημη και χιλιοπροδομένη Ελλάδα με το λαό της να επιβραβεύει

πάλι και πάλι ελεεινούς προδότες! Περαστικά μας! Κι ο άλλος, ε, όχι και να γελιόμαστε!

Το άεργο αρχοντολόι που μας κυβερνά φτύνοντας την ΕΛΛΑΔΑ, γιατί λέτε να σκύβει δουλικότατα στον Αδόλφο;! (…να ’χει κάποια σχέση ή κάποια εκλεκτική συγγένεια λέτε

με το τέρας του ναζισμού;! Τι;! το κάνει από…χόμπι;! Όχι, όχι, καμιά σχέση, απλά είναι το…φάντασμα του Χίτλερ που έλαβε σάρκα και οστά βρικόλακα, για να μας σώσει!!

Αμ, κι οι άλλοι οι πανεπιστήμονες ιστορικοί μ’ εκείνο το…συνωστισμό στη Σμύρνη δε

θα μας το διατυμπάνιζαν, εάν είχε ανοίξει έστω μια μόνο μύτη το 1922, σ’ εκείνη την υπέροχη συμβίωση των δυο λαών;! Ααα, Όχι, όχι, μην τα θέλουμε όλα δικά μας εμείς

οι γραφικοί! Οι αγωγιάτες μας, ήθελα να πω προδότες της Πατρίδας, δε θα μας λέγανε

τις αλήθειες;! Όχι. όχι!! Μη γένοιτο!! Κι εμείς οι λίγοι αφελείς που επιμένουμε Ελληνικά

κι εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη φωνή του χιλιοπροδομένου Έλληνα φωνάζουμε

στον ύπνο μας και στο ξύπνιο μας: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, που μαθαίναμε κάποτε στα Ελληνικά σκολειά της Πατρίδας μας, να μη παραχαράζουμε την Αλήθεια, να μη διαστρέφουμε τη γλώσσα, να μην εξοστρακίζουμε την Ελληνικότητα από τη συνείδησή μας…κι όχι όπως

ετούτοι με τα πολλά τα γράμματα που διώχνουν τα ελληνικά νιάτα από την ΕΛΛΑΔΑ…

Τ’ ανθελληνικά προγράμματα των σκολειών μας που απαγορεύουν στο Ελληνόπουλο να γνωρίσει τις Ιστορικές αλήθειες του Λαού μας γεμίζοντας τα μυαλά τους με νόθες αλήθειες και επίπλαστες, γιατί λέτε να

δεσπόζουν στα σκολειά μας;! Τα μίσθαρνα όργανα υπηρετούν όποια…χυδαία σκοπιμότητα!

Προσοχή! Προσοχή! Έχω να κάνω μια πρόταση στην ελληνική(;!;!) βολή (λάθος, λάθος! Θέλω να πω στη ναζιστική βολή πασών των χιτλερικών ορδών, σαν το δικό μας κυνοβούλιο…πέρδεται!) να ψηφίσουν Νόμο

να διώχνουν από τούτη την Πατρίδα τις γριές και τους γέρους, τους πάνω από τα 75 χρόνια (εγώ μπαίνω το

το Γενάρη του ’15 μόλις στα 79,…) ως άχρηστους για τη προδομένη χώρα μας για να μείνουν στην Πατρίδα

τα ελληνικά νιάτα, επ’ αγαθώ ημών αυτών και σφων αυτών…των ιδίων!!!

Μην οργίζεστε γιαγιάδες και παππούδες! Το λαθραίο αρχοντολόι μας δεν τρέμει εμένα τον παππού, τα παιδιά μας και πιότερο τα εγγόνια μας τρέμει˙˙˙ αν καταλάβατε(;!) Η Πατρίδα σβήνει κι εμείς˙ μεγαλώνουμε!

Με τις άπειρες κι άχρηστες μεταρρυθμίσεις διαλύουν μεθοδικά τα Ελληνικά σχολεία στοχεύοντας στην ολοσχερή απαξίωση και του αγνότερου δάσκαλου-καθηγητή μπερδεύοντας νόμους με υπονόμους με τη μόνη επιδίωξή τους σκολειά αγραμματοσύνης, για το επιτυχέστερο παιδο-διώξιμο των ελληνικών μυαλών εις την αλλοδαπή με τις ευλογίες των…ειδικών, (σε τη είναι οι έρημοι ειδικοί;!) που τη μια τους φταίει η γλώσσα μας

την άλλη ο δάσκαλος, οπότε να το νέο φρούτο της ώρας, η τράπεζα των αναθεμάτων, λες και ξέρουν μέσα

από τα γραφεία και τις παχιές πολυθρόνες τους πιότερο από το Δάσκαλο τα ελληνόπουλα, τις δυνατότητές

του, την ύλη, τις δυσκολίες της, την συχνή απαγόρευση και τη δυσλειτουργία κάποιων σχολειών, πολλών δυστυχώς, αφού άλλοτε από τα καιρικά φαινόμενα, άλλοτε από την έλλειψη των δασκάλων και καθηγητών κλείνουν τα σχολεία επ’ αόριστον, με υπεύθυνο πάντα το…δια βίου αμάθειας˙ και να η σοφότατη πρόταση˙

που μόλις άκουσα από τους παλιότερους˙ να κλείσουμε το διά,…με γκορτσιές ως επιβλαβές και μάλιστα ως

άκρως επικίνδυνο για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ,…που τη σέβεται ολάκερη η Γη εκτός από το…διά βίου!! και

ν’ αφήσουμε το Δάσκαλο να κάνει τη δουλειά που την ξέρει πολύ καλύτερα από τους… ειδικούς που κατά καιρούς ομολογούν την αποτυχία τους και μ’ έκπληξη υπόσχονται ηλιθίως ηλίθια την επιδιόρθωση που θα,… θα,… θα,…επιφέρουν στη χαλασμένη βρύση(;!) θέλω να πω την τράπεζα των αναθεμάτων που όπως λέμε

που λειτούργησε˙ (πείτε μου μια λέξη ευγενίζουσα, ίνα μη,…) Λίαν ελλιπώς(!!) ας πούμε˙ αν μη τι άλλο,…

…κι όσο για τους ειδικούς που φυσικά αγνοούν παντελώς τον τρόπο λειτουργίας (υπολειτουργίας) των Ελληνικών σχολείων, αφού τη μια τα παιδιά πεινάνε, την άλλη κρυώνουνε, την άλλη οι διδάσκοντες που

λόγω παιδιάς δεν καταδέχονται να περάσουν από την αίθουσα˙ (τι λέξη και τούτη! Αίθω=λάμπω, φωτίζω

και κυρίως πυρώνω) για να ζεστάνουν με την πνοή της γνώσης τη σχολική παγωνιά με ευθύνη των σοφών μανδαρίνων του διά βίου,…που με τον τρόπο τους απαξιώνουν και τον καλύτερο Δάσκαλο κι άντε μετά εσύ μαθητή μου, να γίνεις ικανός ν’ αγαπήσεις τη ζωή, την αλήθεια, τους τίμιους αγώνες και ν’ αγωνιστείς για

το καλό της οικογένειας, της κοινωνίας, της Πατρίδας που δολοφονούν οι ντόπιοι…ανειδίκευτοι επαΐοντας

εις τα περί την Παιδεία, αλλά…κατ’ εντολήν!

Η εκπαίδευση που μεταπλάθει το μαθητή από δροσερό άνθος σ’ ένα αντικείμενο άβουλο κι άτολμο, σε πειραματόζωο, σε βαρυποινίτη, που μαθαίνει τόσα ανούσια και περιττά χώνοντάς τον σε απάνθρωπα και πνιγηρά σχολεία με δεύτερη και τρίτη βάρδια, γεμάτα ανταγωνισμό με τη μόνη επιθυμία ν’ αποτύχει ο ένας,

για να χωθεί ο άλλος για μια παγωμένη σχολή με μια υπόσχεση δίχως αύριο!

Τι μπορεί να πει ο δάσκαλος, αφυδατωμένοι μου δοκησίσοφοι, στο παιδάκι του δημοτικού για κείνες τις σύνθετες λέξεις που παλιά έπαιρναν κάτι που λέγαμε ίσως…δασεία;! Πώς ακούμε, μωρέ, τα πρωτάκουστα;!
Μα, βαλθήκατε να τρελάνετε την Πατρίδα μου! Και γιατί θα πει το παιδάκι αφαίμαξη, όταν δε μαθαίνει στο σκολειό του ότι παλιά το αίμα έπαιρνε δασεία, και μη τολμήσουν, αλλά τι να μην τολμήσουν που τόλμησαν βλακωδώς να σημειώσουν σε μια ανθυποϋποσημειοσούλα ότι κάποτε κάπως κάποιες λέξεις…(ποιες, μωρέ, σκοταδιστές!), κι άντε μετά εσύ Ελληνάκι μου, να λες και να γράφεις εφορμώ κι όχι επί+ορμώ>…επορμώ, υφήλιος κι όχι υπό+ήλιος>ηπήλιος που κατά τα θέσφατα πρέπει να ’ναι και το μόνο…σωστό κατά διαταγήν
του υπουργείου εθνικής παιδείας (τρομάρα του), επί το αληθέστερον, χυδαϊστί λέγω, το δια βίου…θου, θου, Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου, ίνα μη ξεστομίσω τα δέοντα…
Τα ακούτε μαθητριούλα και μαθητάκο μου; Επειδή λέει κάποτε τότε τα…παλιά υπήρχε σε κάποιες λέξεις
ένας φθόγγος, πες το σημαδάκι που το λέγανε και δασεία (παναπεί ένα παχύ ρεύμα αέρα που έβγαινε από
το στόμα μας κατά την εκφώνηση των γραμμάτων και μας έδειχνε τον τρόπο που έπρεπε να εκφωνούμε τα φωνήεντα και κάποια σύμφωνα (χ,φ,θ.) για την ορθή μουσικότητά τους, αφού η γλώσσα μας είναι η μάλλον μελωδική γλώσσα;! Τώρα δε βγαίνει τέτοιος αέρας;! Σιωπά το…διά βίου;! Έχουμε τη…χαρτορίχτρα!
Κυρίως όμως τα δασυνόμενα φωνήεντα ρυθμίζουν την παραγωγή συνθέτων λέξεων) που ’χει τεράστια σημασία, και οι δοκησίσοφοι έκριναν σωστό να πετάξουν μετά την προσωδία, τη διάκριση δηλαδή κάποιων φωνηέντων (κυρίως των ε, ο &’ η, ω) σε βραχέα και τα μακρά που σημαίνει ότι στην εκφώνηση η φωνή μας διαρκεί ένα χρονικό διάστημα για το βραχύ και δύο για το μακρόν, (που αν δεν είναι μουσική αυτή η πάλαι ποτέ, μαγεία της γλώσσας μας ˙ ε, τότε τι στο καλό˙ είναι η μουσική;!), η σοφή απλοποίησή τους εξόντωσε
και το πνεύμα που λέμε δασεία˙ έτσι για να απλουστεύσουν τη…γλώσσα μας και την αγραμματοσύνη μας,
λέγοντας την ανοησία τους απλοποίηση(;!;!) Μα, δεν ακούτε πως η μητρική γλώσσα μαθαίνεται απ’ το παιδί ακόμη, (και κυρίως αυτό) κι από τις πρώτες ημέρες της εμβρυϊκής διαδρομής του στη μητρική γαστέρα μέχρι
τα πέντε του χρόνια (από τη μάνα, τον πατέρα, τη γιαγιά, τον παππού) κι όχι από τους σοφολογιότατους;!
Κι έλα μετά εσύ, καλέ μου μαθητή, ως μαθητευόμενος μάγος, να αυτοσχεδιάσεις τη σύνθεση των λέξεων
με το β΄ συνθετικό δασυνόμενο που δε σου δίδαξε το…δια βίου αμάθειας, όπως οι λέξεις μας: καθημερινός, εφεδρεία, μέθεξη, μεθεπόμενο, εφίδρωση, αλλά, γιατί όχι επίδρωση από το επί+ίδρώτας, σαν αγνοείς αυτά
τα επάρατα περί…δασείας, δάσυνσης και,… Συνεχίστε ν’ απλοποιείτε το δίκιο, το δικαίωμα, την αλήθεια,
τη δημοκρατία και κυρίως τη γλώσσα! Έχετε αποστηθίσει καλά το μάθημά σας (εκείνο το…κατά Τζίτζικερ
ευαγγέλιο!!), για να καταστρέψετε ένα Λαό, σκοτώστε τη γλώσσα του! Εύγε, ελληνοειδή! Το παλεύετε, μα…
Κι εδώ ανακύπτει το θέμα του δάσκαλου του πειθήνιου στο στρεβλό σύστημα που τον χρησιμοποιεί μόνο

και μόνο, για να βγαίνουν φουρνιές αγράμματων και κρέας για τα…κανόνια˙ το έργο του δειλού δάσκαλου

και του συμβιβασμένου και του άλλου του ασυμβίβαστου, του…Ήρωα!

Το σχολείο στενάζει από τον αντιηρωικό και λειψό δάσκαλο πού…αποτρέπει το μαθητή, (χωρίς ίχνος

ενθάρρυνσης) από το να παλέψει (όσο δέκα ώριμοι) για να βρει το δρόμο το σωστό χαμένος σ’ έναν τυφλό κυκλώνα μιας παρανοϊκής βίας κι αδιαφορίας των…καθοδηγητών του στον ιερό χώρο του σχολείου! Και η ευθύνη του δάσκαλου για την πορεία των σκολειών μας σήμερα;! Αν δε γίνουν οι δασκάλες μας Ηρωΐδες

και οι Δάσκαλοί μας Ήρωες ουκ έσται δεινών παύλα που λέει κι ο Πλάτωνας. Ο Δάσκαλος γνωρίζει πιο

καλά από τους καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες τις καιταιγίδες που συγκλονίζουν την ψυχή του παιδιού,

του έφηβου, του νέου! Μόνο αν ο Δάσκαλος γίνει ο ίδιος σπίθα θ’ ανάψει πυρκαϊά να κάψει το σάπιο που απλώνεται γύρω μας! Έχει στα χέρια του την ίδια τη ζωή που αν την πυρώσει με τη φλόγα του θα γίνει φως

που θα φεγγίσει το βηματισμό των νέων μας έτσι που να ’ναι ικανοί να κατακαίνε τα σκοτάδια που χτυπούν

ανελέητα τη σκέψη, μα, μόνο τότε όταν ο Ήρωας Δάσκαλος αλλάξει το χαμένο δρόμο του σκολειού του!

Δάσκαλε μου, ενστερνίσου την κραυγή του Κωστή Παλαμά: «Αν είσαι Ήρωας, τότε Δάσκαλος γίνου…»

και τη ρήση του Σοφού Πλάτωνα: «είπον ουν, ω άριστε, μη βία αλλά παίζοντας τρέφε τους νέους!»!!!

Τι δουλειά έχει η βία στον ιερό χώρο της παιδείας που την είπανε εκπαίδευση για ν’ απαξιώσουν το έργο

της εξισώνοντας το παιδί με το σκυλί και τη μαϊμού;! Η Παιδεία γεννιέται στον ιερό χώρο του σχολείου όπου κυοφορεί και γεννάει τον Άνθρωπο! Τι σπουδαιότερο υπάρχει στη Γη από το Δάσκαλο που γίνεται αγωγός

που θα μεταγγίζει στο νέο με τη σοφία του τη δύναμη ν’ αγωνιστούνε για το ευ ζην;! Και μη λησμονείς ποτέ,

Δάσκαλέ μου, ότι «…πρέπει να γίνεις κάτι, για να κάνεις κάτι!»…

Πάντα χτυπιέται ο Δάσκαλος που ’ναι ο φορέας του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού,… κατά τον Παλαμά, και μη λησμονείς, Δάσκαλέ μου, «…πετροβολούνε τα δέντρα που ’ναι φορτωμένα καρπούς!»

Ξέρεις, Δάσκαλέ μου, το σκυλί εκπαιδεύεται μιμήσει, ενώ το παιδί παιδεύεται νοήσει κι ότι το σκυλί θέλει

(εκ)-παίδευση, αλλά το παιδί παιδεία;! Αλλά πού ο Ήρωας Δάσκαλος που τολμάει να πλησιάσει το μαθητή

με σοφία, ειλικρίνεια και αγάπη, για να περπατήσουν μαζί στο ανηφόρι της αλήθειας, της ελευθερίας, της κριτικής σκέψης, της δημιουργίας;! Αλλά και…προσοχή στην παθολογία, στις εξαιρέσεις που… κι άκου,…

Πώς ξέρασε τόση κόπρο το στόμα σου, αθυρόστομη δασκαλίτσα, στο πρόσωπο ενός δωδεκάχρονου παιδιού που σου εμπιστεύτηκε βλακωδώς η πολιτεία συστήνοντάς του μόλις πάρει τους βαθμούς του από

τη δική σου αξιολόγηση να κάνει πάρτι και να σε καλέσει;! (Χάρισμα στο δια βίου…αμάθειας)…

Η εμπάθεια του δάσκαλου που ’χει ρίζα τα έντονα συναισθήματα μειονεξίας τραυματίζει ανεπανόρθωτα

την ψυχή του μαθητή αποθαρρύνοντάς τον από το κύριο έργο του, την ωρίμανση της προσωπικότητάς του

με την πνοή του Δάσκαλου! Δεν έτυχε ν’ ακούσεις ότι αυτό που οφείλεις είναι πρώτα είναι η ενθάρρυνση

(αν γνωρίζεις τη λέξη) του μαθητή και όχι η συσσώρευση ψευδογνώσεων, δογματισμών και καθήλωσης

που είναι η χειρότερη μορφή βιασμού και ασέλγειας στην πνευματική, ηθική και κοινωνική ανέλιξή του;!

Μαθήτεψε μακριά από το εγώ σου και μάθε ανύπνωτη ότι σύμφωνα με τη φιλοσοφία της επιστήμης
των μαθηματικών κάθε διαδικασία-τρόπος λύσης προβλημάτων που οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα είναι
χρέος σου, ¨κυρία δασκάλα¨ να τον αποδεχτείς και ούτε διαγράφεις (μάλλον λόγω αγνοίας) τον ανώτερο
τρόπο επίλυσης προβλημάτων-ασκήσεων που χρησιμοποιεί ο μαθητής που έμαθε από την προηγούμενη
τάξη, γιατί τον αποθαρρύνεις στην ανάπτυξη της νοημοσύνης του και των δεξιοτήτων του και μάλιστα τη
στιγμή που ο τρόπος του είναι ευθύς, σύντομος και άρα ορθότερος του δικού σου με το απαίσιο εκείνο
ετσιθελικό εγώ σου που συντρίβει τον ήδη συντετριμμένο μαθητή!
Εγώ θέλω το δικό μου˙ (πού τον βρήκες, ω ’γαθή, που θα ’λεγε κάποιος Σωκράτης, αν τον έχεις ακουστά
που ολάκερη ζωή δεν έκαμε τίποτα άλλο από το να γνωρίζει την άγνοιά του που κατά το Φοίβο, το Θεό του
φωτός και της αρμονίας: «σοφός Σοφοκλής, σοφώτερος», [εεε,…δε μου πάει να το γράψω με όμικρον…], Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων σοφώτατος Σωκράτης;!) Μεγάλο προσόν να γνωρίζεις, Δασκάλα μου,
την άγνοια σου!! Να ξέρεις τι δεν ξέρεις! Η Φιλοσοφία των μαθηματικών δέχεται τρόπους κι όχι τρόπο για τη λύση του μαθηματικού προβλήματος!
Δεν έμαθες για τον πρώτο και τον δεύτερο και τον τρίτο,…τρόπο κι έγινες δασκάλα του εγώ κι όχι του Εμείς,…παναπεί ανίκανη για την ουσιαστική ανέλιξη του μαθητή, άρα επιζήμια και επικίνδυνη(;!;!)
Κι όσο για τη γλώσσα ακόμη χειρότερα δεν εξετάζεις το μαθητή αν αποστήθισε το μάθημά του για την
ορθογραφία λέξεων που ’ναι αμέτρητες μα, διδάσκεις τους κανόνες με τις εξαιρέσεις τους που δυστυχώς η γραμματική καταστρατηγεί, αφού δεν τις αναφέρει όλες γράφοντας το βλακώδες κ.τ.λ., κ.τ.λ. δικαιώνοντας εκείνον που λέει ότι τα τρία κακά του Έλληνα είναι: η Γραμματική, ο καφενές, και η Δημόσια Διοίκηση…
βοήθειά μας οι μεταρρυθμίσεις των ανειδίκευτων ειδικών! Η γλώσσα είναι ζωντανή και αενάως εξελίσσεται μέσα στη λαλιά του λαού και ποτέ δεν αλλάζει με…νομοθετήματα ή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου
ούτε ταριχεύεται σε κενοτάφια!! Η Πατρίδα μας χάνεται και συ συμπράττεις με το κάλπικο σύστημα που
αλλάζει τα νοήματα των λέξεων για να δικαιώσει τις πατριδοκτόνες ενέργειές του!
«και την ειωθυΐαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει»!! όπως
μα διδάσκει Θουκυδίδης 3.82.4…
Σήμερα που το σκολειό προσφέρει στείρες γνώσεις σ’ ένα 50% τελείως άχρηστες κι ένα 30% επικίνδυνες

πώς να ενταχθεί ο μαθητής σωστά στην παιδική ομάδα και κυρίως στο στίβο της ζωής;! Μόνο ένας Ήρωας Δάσκαλος θα βοηθήσει το παιδί ν’ απαγκιστρωθεί από την ψευδογνώση, να κάνει τον ξεσηκωμό του, την επανάστασή του,… (όχι, όχι,…δε υπάρχουν όπλα ανώτερα από τη σκέψη! Αρκετά με τους εμφυλίους που σφάχτηκε η Πατρίδα μας), αλλά ναι στην επανάσταση, στον ξεσηκωμό της σκέψης (που είναι φυσικά και η ανώτερη μορφή επανάστασης), για να βρει την αληθινή και φωτεινή πορεία στο δρόμο της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και κυρίως το αρχέτυπο της Αλήθειας ως το πρότυπο της ανήσυχης Ανθρώπινης σκέψης!!

Ξέρεις, Δάσκαλέ μου, ότι το πρώτιστο χρέος σου είναι η φιλοσοφημένη σου στάση ζωής στο πλαίσιο του

ιερού χώρου του σχολείου που αρχιερέας του είσαι εσύ πετώντας στον κάδο των απορριμμάτων εκείνη την ακατάσχετη φλυαρία της έδρας κι ότι αυτό που πρέπει να δώσεις στο μαθητή με τον ιδρώτα, την αγάπη, το

ήθος, τη γνώση σου είναι να μάθει να μαθαίνει που θα του ανοίξει διάπλατα την κριτική του σκέψη!

Ο δάσκαλος που ειρωνεύεται την αμάθεια του μαθητή και προδικάζει το μέλλον του, γίνεται νεκροθάφτης

της παιδικής αναζήτησης, γιατί δάσκαλος που δεν ωφελεί το μαθητή δολοφονεί με τα χέρια του το αύριο της ανθρωπότητας! Άλλο πάλι οι…φροντιστές των ιδιαιτέρων που τα λένε καλύτερα από ό,τι στο πλαίσιο του

σχολείου,…φυσικά επί τη εμφανίσει,…Μας είχε πει κάποτε σε μια απεργία 45 ημερών ένα υποκείμενο του

διά βίου,…μη ζητάτε αυξήσεις, γιατί εσείς τα…πιάνετε αλλιώς και είπα κι εγώ τότε ένας ταπεινός καθηγητής,

αφού τα ξέρουν οι γελοίοι, γιατί,… αλλά, Δάσκαλέ μου, όλα γίνονται ερήμην των έντιμων Ελλήνων!!

Είσαστε άραγε ισοδύναμοι με το μικρο μαθητή, θέλω να πω συγκρίσιμοι περί το δέμας και τη δύναμη,…

αν ναι, καθ’ Υμάς, τότε,…κι όταν καμιά φορά αν ο μαθητής σε προσβάλει, άκου τι έκανε ένας εκλεκτός Παιδαγωγός-Δάσκαλος ο Φώτης Βαρέλης! Αγόρασε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη και τα χάρισε σ’ εκείνον

τον αυθάδη μαθητή μη λησμονώντας ότι ο Δάσκαλος ετοιμάζει το αύριο της γης που θα είναι ό,τι γίνουν οι σημερινοί νέοι μας που θα το οφείλουμε όλοι στο φωτισμένο Δάσκαλο που γίνεται στον αγώνα του με τους νέους ο πυρσός κι ο ανώτερος μάρτυρας της Μάνας Γης, αφού: «Το μελάνι του Δάσκαλου είναι ανώτερο από το αίμα του μάρτυρα!!»

Ο Δάσκαλος θα διδάξει το Εμείς σ’ έναν κόσμο παγερού ανταγωνισμού που πασχίζει καθένας τη βολή του

αδιαφορώντας για το μικρό μαθητή που περιμένει μια σταλιά ενθάρρυνση και δυο σταγόνες αλήθεια;!!

Ποιος θα τσακίσει τον εκμεταλλευτή του ανθρώπου αν όχι ο ελεύθερος Δάσκαλος με την τεράστια δύναμη
της Γνώσης, όταν η Γνώση είναι η υπέρτατη δύναμη στα χέρια του Σοφού Δάσκαλου;! Μα, ποιος θα φτιάξει
τον κόσμο, αν όχι ο ελεύθερος Δάσκαλος που είναι ο φορέας της Υπέρτατης Αλήθειας, της Επιστήμης;!
Αλίμονο στο δάσκαλο που βρίσκεται μακριά από την παιδική ευαισθησία και δεν αντέχει κι ούτε που θέλει, λησμονώντας την αποστολή του, ν’ ατενίσει το Εμείς! Αν δε σε ευαισθητοποιεί η παιδική αθωότητα˙ φύγε!
Μπορείς να γίνεις πολιτικός, βολευτής (δεν είναι λάθος, κυριολεκτώ), υπουργός κι όταν μάθεις τι σημαίνει Παιδεία κι όχι εκπαίδευση, γιατί το παιδί σου ζητάει ενθάρρυνση, γνώση, κριτική σκέψη, καθαρό στοχασμό
για την ανέλιξή του, κι ούτε εκπαιδεύεις το παιδί όπως το σκυλί και τη μαϊμού, αλλά το παιδί το Παιδεύεις τιμώντας το πρόσωπό σου, το λειτούργημά σου, το παιδί που σου εμπιστεύεται η ζωή για να το μορφώσεις˙
όχι να το…εκπαιδεύσεις κι εδώ προφανώς υπάρχει κάποια…διαφορά!
Δάσκαλέ μου, αν δεν είσαι ήρωας, γιατί να γίνεις δάσκαλος;! Ραγιάδες έχουμε πολλούς που είναι αρκετοί
για να…ταφίσουν την Πατρίδα μας! Στάσου σε μια γωνιά μονάχος με τη συνείδησή σου, αν τη συναντήσεις
στο δρόμο σου, ζήτα της συγγνώμη για τα όποια σου λάθη, αρνήσου το νοθεμένο εγώ σου, γίνου Ελεύθερος, Λογικός, Δίκαιος κι Ανδρείος και τότε πια μπες πάλι στην αίθουσα διδασκαλίας με φόβο και τρόμο κι όχι ως δάσκαλος, σαν δε έχεις να διδάξεις κάτι δικό σου ή σαν καθηγητής αφού δεν…καθοδηγείς το μαθητή, αλλά γίνου ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ του μαθητή σου! όπως μας διδάσκει ο σοφός Σαίρεν Κίρκεγκωρ, ο πρώτος υπαρξιστής φιλόσοφος με τη σεμνότητα που τον χαρακτήριζε πως όταν τον προσφωνούσαν οι φοιτητές του Δάσκαλο και καθηγητή τους έλεγε πως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αφού δεν του δίδασκε δικές του σοφίες και ούτε τους καθοδηγούσε στην ανύπαρχτη Εδέμ κι όταν εκείνοι απορούσαν και του ζητούσαν να τους πει τι είναι γι’ αυτούς ο Κίρκεγκωρ και πώς θα μπορούσαν να τον προσφωνούν τους απάντησε πως θα προτιμούσε να τον προσφωνούν συμμαθητή τους! έτσι κι εσύ, Δάσκαλέ μου, ταπεινός, γλυκύς κι ολόφωτος μπες στην Αίθουσα,
το πλαστήρι της ανθρωπιάς κι άπλωσε πρώτα εσύ την καρδιά σου να γίνει ΕΜΕΙΣ πέρα από το στείρο εγώ…
Εμπρός, Δάσκαλέ μου! Οι δειλοί δεν ξεκίνησαν ποτέ!!!
ένας Έλληνας