Ο Σεραφείμ Φυντανίδης σε μια παλαιότερη συνέντευξή του στον Στέλιο Κούλογλου απαντά στην ερώτηση
-Τι λάθη έγιναν απ’ τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και κατέρρευσαν;
Δεν έγιναν μόνο λάθη, ήταν και η εξέλιξη τέτοια. Ως το 1990 θριάμβευαν οι εφημερίδες. Δεν είχαν αντίπαλο. Ούτε τα κρατικά μέσα. Όταν έρχεται η μη κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση, αρχίζουν να χάνουν διαφήμιση και κοινό. Για μένα κορυφαία στιγμή ήταν η βραδιά 17-18/01/1991, όταν ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου. Επειδή βλέπαμε τον πόλεμο, λέγαμε «πόλεμος έρχεται, θα πουλάμε, θα κάνουμε…» ξέρεις τώρα τη διαστροφή τη δημοσιογραφική.
Αγαπητέ, εκείνο το βράδυ κατεβάσαμε τα μολύβια. Τον πόλεμο τον βλέπαμε απ’ το CNN. Αεροπλάνα, τανκς, πλοία. Ο Μπέρναρντ Σω μετέδιδε ζωντανά μέσα απ’ τη Βαγδάτη, τι να γράψουμε εμείς… Ούτε ένα φύλλο δεν πήραμε. Αν θυμάσαι, όλος ο κόσμος έβλεπε μέρα νύχτα το CNN. Εκεί καταλάβαμε ότι τελείωσε μια εποχή. Και λίγο μετά, ήταν 3 μέρες πριν από την Κυριακή των Βαΐων που με παίρνει ο Κίτσος ο Τεγόπουλος. Του Τεγόπουλου οι ιδέες ερχόντουσαν 2 τα ξημερώματα, 3 τα ξημερώματα… Μου λέει «δεν πάμε καλά, κάτι πρέπει να κάνουμε…». «Τι να κάνουμε Κίτσο μου;». «Να ξεκινήσουμε προσφορά». «Τι προσφορά;». «Θα βάλουμε το λεξικό μου», πολύ καλό λεξικό, «με κουπόνια». «Να βάλουμε Κίτσο, αλλά να περάσει το Πάσχα, γιατί πέφτει η κυκλοφορία». «Όχι! Τη Μ. Δευτέρα θα το ξεκινήσεις.»
Ο Τεγόπουλος ό,τι έλεγε έπρεπε να ξεκινάει από χθες. Δεν περίμενε. Γι αυτό έκανε και λάθη. Βάλαμε αυτό, πήραμε φύλλα. Τι το θέλαμε; Αρχίσανε μετά όλοι: σπίτια, οικόπεδα, αυτοκίνητα, τσόντες, ό,τι θέλεις. Κουπόνια, βλέπεις τώρα τι γίνεται. Όταν το ‘πα κάποτε του Κίτσου, μου λέει «να σου πω κάτι; Μου λες να κάνουμε κάτι άλλο το οποίο θα αποδώσει σε 5-10 χρόνια. Εγώ έχω να πληρώσω 1350 ανθρώπους κάθε πότε του μηνός. Πού θα τα βρω; Θα περιμένω 10 χρόνια να αποδώσει η νέα επένδυση;».
Και μην ξεχνάς και το άλλο: οι εκδότες γίνανε μέτοχοι στο Mega. Πιο πολλοί, οι περισσότεροι από αυτούς, ενδιαφερόντουσαν για το Mega, το νέο μέσο βέβαια, παρά για τις εφημερίδες τους.
Λοιπόν, πρώτον άλλαξαν οι συνήθειες του κόσμου, μη ξεχνάς ότι παλαιότερα, οι πρωινές εφημερίδες ήταν πρώτες και οι απογευματινές λιγότερο. Γιατί κάθε πρωί ξύπναγε ο Έλληνας, πήγαινε στην ουρά του λεωφορείου, έπαιρνε και μια εφημερίδα. Όταν απέκτησε Ι.Χ. αυτοκίνητο δεν πήγαινε. Έπαιρνε την εφημερίδα μετά, το μεσημέρι. Όλα αλλάζουν. Και με την έλευση της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας, αλλάξαν πολλά πράγματα.
Αλλά έσκασε η φούσκα τώρα. Ένας λαός 11 παρά κάτι εκατομμυρίων με μια γλώσσα που δεν μιλιέται πουθενά αλλού... γιατί να έχει τα περισσότερα κατά κεφαλή μίντια; Η Βρετανία, η Μέκκα του ποδοσφαίρου, δεν έχει ούτε μία αθλητική εφημερίδα. Εμείς έχουμε 10-12. Η Γαλλία έχει μόνο την ΕΚΙΠ. Η Γερμανία, παγκόσμια οικονομική δύναμη, έχει μόνο 3 οικονομικές εφημερίδες. Εμείς έχουμε 10. Ε, δεν γίνεται ρε παιδιά! Η Πορτογαλία, που περίπου έχει τον ίδιο πληθυσμό με μας, αλλά έχει και τη Βραζιλία 185 εκατομμύρια συν την Μοζαμβίκη και την Αγκόλα άλλα 40 εκατομμύρια, μου λένε έχει 4 κανάλια μόνο, 2 κρατικά, 2 ιδιωτικά. Εμείς, έθνος ανάδελφον, το παραξηλώσαμε.
Τώρα όσον αφορά τις εφημερίδες, θυμάμαι αυτό που μου ‘πε ο Πίτερ Πρέστον: οι βδομαδιάτικες έχουν καλύτερη προοπτική, γιατί το Σαββατοκύριακο διαβάζει πιο πολύ ο κόσμος. Δεν τρέχει, ιδίως επί οικονομικής κρίσης που το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς θα πληρώσει την εφορία και τα χρέη και τέτοια. Δεύτερον, κάνεις μια ανασκόπηση ψύχραιμη. Γιατί η υπερβολική πληροφόρηση καταντάει αποπληροφόρηση. Όταν του κοπανάς κάθε μέρα ειδήσεις, ειδήσεις, ειδήσεις, δεν του μένει τίποτα. Τον παλιό καιρό, που οι ειδήσεις ήταν σπάνιες, γίναν κάποια γεγονότα που τα θυμόμαστε ακόμα. «Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου ‘μελε να πάθεις από κακούργα πεθερά…» Ένα έγκλημα που έγινε το 1931 το θυμόμαστε ακόμα. Από τότε έχουν γίνει χειρότερα. Αλλά όταν κάθε μέρα έχεις πάρα πολλά, δεν σου μένει τίποτα.
Το βδομαδιάτικο φύλλο όμως, μπορεί να κάνει μια θεώρηση της βδομάδας που πέρασε, να τα δει όλα ψύχραιμα, όχι κατ’ ανάγκη να είναι τελευταίες ειδήσεις, να εξηγήσει. Έλεγε ένας καθηγητής του πανεπιστήμιου της Νέας Υόρκης που είχα γνωρίσει, ότι ο δημοσιογράφος πρέπει την είδηση να την κάνει γνώση, κι αν μπορεί να την κάνει και σοφία. Δεν είναι μόνο το ότι έγινε αυτό ή εκείνο, είναι γιατί έγινε, γιατί δεν έγινε, πώς έγινε, τι θα γινόταν. Αυτό πια έχει αξία. Αλλά στο ημερήσιο φύλλο αυτά περνάνε γρήγορα. Το Σάββατο και η Κυριακή έχουν πιο πολύ από αυτό. Και οφείλω να πω ότι την Κυριακή έχουμε καλές εφημερίδες: το Βήμα, η Καθημερινή, κάτι άλλες. Και πουλάνε κιόλας. Συν τις προσφορές βέβαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου