ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! 210 3223394 (11:00 – 15:00) ή exile.room@gmail.com
Πρόσκληση της ΝΕΡΙΤ σε παραγωγούς και δημιουργούς
για εκτέλεση παραγωγής προγράμματος που θα καλύψει τις ανάγκες της μέχρι και τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014 www.nerit.gr, et.diavgeia.gov.gr/f/nerit και www.opengov.gr/nerit/.
Διαγωνισμός Θεατρικών στον Λύχνο:17-19/2/
http://www.monopoli.gr/theater/theatrika-nea/item/124865-Diagwnismos-Theatrikwn-omadwn-2014-Pare-kai-esy-meros?fb_action_ids=556612594435413&fb_action_types=og.likes&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2/2 στις 19.00
Οι Χαλασοχωρηδες θα παίξουν για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ στο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ 18 συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις που οργανώνουν οι κάτοικοι για να σώσουν το πολιτιστικό-αθλητικό τους κέντρο που λειτουργεί 30 ΧΡΟΝΙΑ στη γειτονιά...και τώρα διεκδικούν τα "γειτονικά" ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ!
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Οι Χαλασοχωρηδες θα παίξουν για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ στο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ 18 συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις που οργανώνουν οι κάτοικοι για να σώσουν το πολιτιστικό-αθλητικό τους κέντρο που λειτουργεί 30 ΧΡΟΝΙΑ στη γειτονιά...και τώρα διεκδικούν τα "γειτονικά" ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ!
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Το MIRfestival ως μέλος του δικτύου Open Latitudes (3) απευθύνει στους έλληνες χορογράφους και δημιουργούς περφόρμανς ανοιχτή πρόσκληση κατάθεσης προτάσεων για συμπαραγωγή σε χορογραφικό έργο ή περφόρμανς που θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2015 στη διεύθυνση mir(@)mirfestival.gr. Μοναδική δέσμευση είναι να μην υπάρχει χρηματοδότηση από άλλο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. δίκτυο Open Latitudes
|
Πνεύμα Θεατρικό
Από την Ηρώ Μητρούτσικου 25.1.2014
Κάθε Σάββατο στην «Αττική Περιφέρεια» http://www.attikipress.gr/78200/mia-minimal-eksairetikh-flantrw
Μια μίνιμαλ, εξαιρετική Φλαντρώ
Ο Παντελής Χορν (1881-1941), πατέρας του Δημήτρη Χορν, είναι από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της γενιάς του. Τα πιο γνωστά έργα του είναι, ίσως, το “Φυντανάκι” (1921) και η κωμωδία "Ψωροκώσταινα" (1927), αν και είχε προηγηθεί σκάνδαλο με το "Ανεχτίμητο" (1906). Το 1925 γράφει δυο έργα, τα οποία προκαλούν και τα δυο, επίσης, σκάνδαλο! Το “Ο Σέντζας” (θίασος Βεάκη–Νέζερ), το οποίο κατεβαίνει στις 10 μέρες, και το “Φλαντρώ”, προκλητικό και τολμηρό για την εποχή του, το οποίο παίζεται από την Μαρίκα Κοτοπούλη.
“Φλαντρώ”
Σε ένα αρχοντικό σπίτι, απωθημένα και μυστικά, σκιάζουν την Φλαντρώ, χήρα με δύο κόρες από διαφορετικούς γάμους. Το όνομά της σημαίνει «εκείνη που αγαπάει/φιλάει τον άντρα». Για να τα ξορκίσει, η Φλαντρώ αποφασίζει να παντρέψει την μεγάλη της κόρη με τον ζεν-πρεμιέ του νησιού για να τον κρατήσει, με αυτόν τον τρόπο, κοντά της και, συγχρόνως, να τον απομακρύνει από τη δεύτερη κόρη της, την οποία ζηλεύει και με την οποία εκείνος έχει δεσμό! Δεν πρόκειται για ηθογραφικό έργο εποχής, αλλά για ένα νατουραλιστικό έργο που μιλά για θέματα που τότε άρχιζαν να απασχολούν την ψυχανάλυση, η οποία μόλις αναπτυσσόταν: η σχέση αντιπαλότητας μάνας-κόρης και η ερωτική ταυτότητα της γυναίκας σε κρίση ηλικίας! Η Φλαντρώ, μια χήρα γυναίκα στερημένη από τον έρωτα και καταπιεσμένη από την κλειστή κοινωνία, δεν ξεφεύγει από την γοητεία του νεαρού jeune premier.
Η Λυδία Κονιόρδου ανέλαβε την σκηνοθεσία αυτού του Ελληνικότατου έργου, το οποίο, όμως, θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε χώρα. Φανερά επηρεασμένη από την περσινή της μαθητεία στην “Οδύσσεια” του Μπομπ Γουίλσον, χρησιμοποίησε πολλά στοιχεία (κουδουνάκια, στυλιζαρισμένη κίνηση, σκηνικά-φωτισμοί, τελετουργία, είσοδοι-έξοδοι), αλλά, ευτυχώς, δεν έχασε το δικό της στίγμα στην διδασκαλία της υποκριτικής. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην διακρίνω μια ασάφεια στην σκηνοθετική γραμμή, παρ’ ότι το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ καλό καθώς και διαφορετικό.
Εκτός της υποκριτικής της ίδιας της Κονιόρδου, ως Φλαντρώ, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην Μαρία Διακοπαναγιώτου, την οποία ναι μεν έμαθε το ευρύ κοινό από μια διαφήμιση, αλλά απολαύσαμε και πέρυσι στην εξαιρετική Γκόλφω. Ο ρόλος της εδώ ως ψυχοκόρης-υπηρέτριας, ο μόνος κωμικός στο έργο, της έδωσε την δυνατότητα να μας δείξει εξαιρετικές κωμικές, αλλά κυρίως κινητικές δυνατότητες, που παρέπεμπαν και σεcomedia del arte. Η κίνηση (Μ.Καβαλλιεράτου, Απ.Παπαδαμάκη) άναρχη (αν και απόλυτα ισορροπημένη), που ερχόταν σε αντίθεση με την, έστω αρχική, ακινησία που παρατηρούμε στις τρεις αρχόντισες.
Πολλά σημειολογικά στοιχεία στην κίνηση. Η μητέρα, στιβαρή, δεσπόζει· η υπηρέτρια, με πόδια συνεχώς ανοιχτά, είναι και η μόνη που κάθεται κάτω και στριφογυρίζει συνέχεια· η αφελής, μεγάλη κόρη στην πρώτη της εμφάνιση χρησιμοποιεί έναν χαριτωμένο κώδικα, όταν μιλά για τον γάμο της, ενώ η μικρή είναι κινησιολογικά απόλυτα μετρημένη, ως πιο έξυπνη. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να εισβάλει το κακό στο σπίτι και να φέρει τα πάνω κάτω, να διαλύσει το, μέχρι τότε, απόλυτα τακτοποιημένο σύμπαν του αρχοντικού. Η κίνηση, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, ξεκινά με την εισβολή στην σκηνή (και στο σπίτι) του νεαρού, ο οποίος πηδά από το πλάι (κι όχι από τα παρασκήνια) στην υπερυψωμένη σκηνή σαν αίλουρος, όπως και τρυπώνει σαν γάτος στην αυλή για να συναντήσει τις γυναίκες…
Τότε αφαιρούνται και τα γάντια και όλες αφήνουν τους τύπους, καθώς τα μυστικά αρχίζουν να βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια και οι σκιές να εμφανίζονται πότε-πότε στο πανί!
Πολύ καλός ο Μιχάλης Σαράντης, αλλά όχι σε όλες του τις στιγμές. Εδώ θα ήθελα να δηλώσω ότι έχω μια απορία σχετικά με το cast της παράστασης. Ο ζεν πρεμιέ Νότης δεν θα μπορούσε να είναι τόσο νεαρός, ώστε και να έχει ξελογιάσει όλες τις γυναίκες του νησιού, να έχει σπαταλήσει όλη την μεγάλη περιουσία της οικογένειάς του, να έχει αυτοεξοριστεί και, κυρίως, να έχει συνάψει σχέσεις με την Φλαντρώ. Σίγουρα θα είναι άνω των 30 ετών, ώριμος σχετικά. Ο Μ.Σαράντης, αν και διαθέτει περίεργο πρόσωπο, που αναδείκνυε ακόμα περισσότερο το λευκό μακιγιάζ (αλλά Γουίλσον ή μιμικής), δεν μπορούσε να πείσει ηλικιακά. Η διαφορά ηλικίας με την Φλαντρώ είναι μεγάλη και το άθροισμά των χρόνων για τις πράξεις του δεν βγαίνει…
Το ίδιο θέμα είχα και με την επιλογή της, επίσης, πολύ καλής ηθοποιού Ελεάνας Στραβοδήμου στον ρόλο της μικρής κόρης της Φλαντρώς, καρπό του δεύτερου γάμου της με τον κακό και μεθύστακα σύζυγο. Η Μυρτώ είναι πολύ νέα, αλλά σπουδαγμένη, έχει πάρει τα «καλά» από τον πατέρα της, κάνει αυτό που θέλει, δεν διστάζει να πει την γνώμη της και γι’ αυτό είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεται και δεσμεύεται ο όμορφος Νότης!
Εδώ, ούτε το κείμενο, αλλά ούτε η σκηνοθεσία μας εξηγούν γιατί, ξαφνικά, ο πλάνος εραστής αποφασίζει να φτάσει μέχρι και στον θάνατο για χάρη μιας γυναίκας… Η κατάξανθη, εύθραυστη, με γαλακτερή επιδερμίδα Στραβοδήμου ερχόταν σε αντίθεση με την μελαχρινή και πιο γεροδεμένη Σεβίλλη Παντελίδου και δεν έπειθε ότι η ξανθιά ήταν κόρη τέτοιου πατέρα και είχε τέτοιο χαρακτήρα. Όταν, μάλιστα, λύνει τα μαλλιά της (για να φανεί πόσο ίδια, αλλά και πόσο διαφορετική είναι από την μάνα της) και κυρίως όταν φορά το ρόδινο φόρεμα του αρραβώνα, πιο πολύ σε Ιουλιέτα παραπέμπει, παρά σε οτιδήποτε άλλο· σίγουρα όχι στην Μυρτώ που είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, μένει με την θεία της -κι όχι με την μάνα της- και ετοιμάζεται μεταναστεύσει με τον αγαπημένο της, ενώ τους κυνηγούν, για να τον σκοτώσουν, τα αδέρφια κάποιας που αποπλάνησε!
Άλλο ένα μείον στην σκηνοθεσία το ότι δεν επέτρεψε στον πολύ καλό ηθοποιό, Φαίδωνα Καστρή, κάτι παραπάνω υποκριτικά! Η Κονιόρδου υπερίσχυσε και μπροστά σε αυτόν τον μικρό ρόλο.
Υπέροχη ζωντανή μουσική του Τάκη Φαραζή. Όργανα παραδοσιακά: σάζι, κρητική λύρα, ιδιόφωνα, kaval, guzheng, yayli tanbur, κρουστά (εκτελεσμένα από τους Γ.Διαμαντόπουλο, Σ.Μπαρκή, C.Turkoglu). Ωστόσο, η μελωδία θύμιζε πιο πολύ γιαπωνέζικη μουσική, η οποία και συνομιλούσε με την στυλιζαρισμένη κινησιολογία της παράστασης, χαρακτηριστικό του γιαπωνέζικου θεάτρου.
Υπέροχα μίνιμαλ κουστούμια (Άγγελος Μέντης), που παρέπεμπαν στην εποχή του έργου, σε μια όμορφη μονοχρωμία. Σαν παιχνίδι-μπαλαρίνα που βγαίνει από κουτί ή σαν άγαλμα θεότητας της Κρήτης, η μεγάλη κόρη θα αλλάξει όταν έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια και θα βάλει τα ίδια ρούχα με την «ξύπνια» αδερφή της. Μόνη εξαίρεση στην ζαχαρή μονοχρωμία του έργου ήταν στοιχεία του φορέματος της Φλαντρώς, η παραδοσιακή φορεσιά της Μπούλας και, κυρίως, το ονειρεμένο ροδακινί φόρεμα των αρραβώνων, που ίσως προμήνυε το αίμα που θα ακολουθήσει… Χοντρά υφάσματα (κι άλλη παραπομπή στις ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές), σε αντίθεση με το τελικό διάφανο φόρεμα της Φλαντρώς, όταν πια δεν έχει κανένα άλλο μέσον για να πείσει τον νεαρό να το σκάσει με εκείνη, κι όχι με την κόρη της!
Σημείωση: το γινωμένο τριαντάφυλλο των πρώτων σκηνών που δείχνει τον έρωτα της Μυρτώς, μετατρέπεται σε κρασί και έπειτα σε αίμα…
Ωραίοι, κατά το πλείστον, φωτισμοί (Αλέκος Αναστασίου), αλλά δεν πέτυχαν όλα απόλυτα. Το κυκλόραμα θέλει μεγάλη απόσταση από τον θεατή για να λειτουργήσει θεαματικά και να προκαλέσει συναισθήματα και, επίσης, θέλει και μαεστρία.
Η μεγαλύτερή μου ένσταση, όμως, ήταν στις προβολές που, εκτός από πολύ μοντέρνες, ήταν, τουλάχιστον, κακόγουστες. Δεν ταίριαζαν ούτε με το μίνιμαλ ύφος της παράστασης, ούτε με την μουσική, ούτε με τα κουστούμια (που, αν και εν μέρει άχρονα, όχι μόνο το σχέδιό τους, αλλά ακόμα και το ύφασμά τους παρέπεμπε σε άλλη εποχή) και προπάντων ήταν φλύαρες και αχρείαστες. Η μουσική ήταν υπεραρκετή συνοδεία για να κατανοήσουμε τα συναισθήματα των ηρώων και το μόνο που χρειαζόταν ως προβολή ήταν οι σκιές του όχλου που πολιορκεί το σπίτι! Τα αίματα στο τέλος κατέστρεψαν όλη την αισθητική της τελευταίας παγωμένης σκηνής, καθώς και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών! Δεν ξέρω ποιός είναι υπεύθυνος για αυτό το μοντέρνο αλαλούμ, ελπίζω όχι η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, που αναφέρεται στα σκηνικά (και η οποία μας έδωσε τα υπέροχα πουφ και τις φουστανέλες στην περσινή “Γκόλφω”).
Μια αξιόλογη παράσταση στο Εθνικό, για όσους προλάβουν (πήρε παράταση):
Τετ ως Σάββ: 9.00, Τετ+Σάββ 6.00, Κυριακή 7.30.
Ο αρχαίος τραγικός μύθος
μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων εκφραστικών μέσων:
η περίπτωση της παράστασης “Δεν με χωρά ο τόπος / Μήδεια” της ομάδας Πλεύσις
από την Μιράντα Βατικιώτη 28/1/2014
Η νέα παραγωγή της ομάδας Πλεύσις “Δεν με χωρά ο τόπος / Μήδεια”κινείται σε δύο άξονες: ο ένας σχετίζεται με τον σκληρό πυρήνα της αρχαίας τραγωδίας, ενώ ο δεύτερος με αυτό το είδος θεάτρου που επιστρατεύει όλα όσα μπορεί να προσφέρει η θεατρική σκηνή και ο/οι ερμηνευτής/ές, προκειμένου να συντελεσθεί το θαύμα του θεάτρου.
Και δεν χρησιμοποιώ με αφέλεια τη λέξη “θαύμα” - είναι κάτι που η τέχνη του θεάτρου έχει την ικανότητα να επιτύχει και, αν κάποιος έχει παρακολουθήσει πλήθος παραστάσεων, τότε σίγουρα κάπου, κάπως και με κάποιο τρόπο το έχει συναντήσει και μπορεί να καταλάβει σε τι αναφέρομαι…
Στη συγκεκριμένη παράσταση αντιμετωπίζουμε μια εκδοχή της, ίσως, πιο πολυπαιγμένης αρχαίας τραγωδίας. Μήδεια του Ευριπίδη: ένα έργο σκληρό, αμφίσημο και πολυδιάστατο. Ένα έργο που προβληματίζει, διχάζει, γεννά ερωτήματα και απαιτεί διάλογο. Ταυτόχρονα, ένα έργο που συγκινεί και ανακινεί μύχιους φόβους: η εγκατάλειψη, η ερωτική προδοσία, ο πόνος της απώλειας, η θυσία. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι ο σκληρός πυρήνας της αρχαίας τραγωδίας: ο άνθρωπος. Κι ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο που αποτελεί το κέντρο βάρους του “Δεν με χωρά ο τόπος / Μήδεια”.
Τα τρία κεντρικά πρόσωπα του τραγικού ερωτικού τριγώνου τοποθετούνται επί σκηνής και διαπραγματεύονται τις προθέσεις, τα κίνητρα και τις ιδιοσυγκρασίες τους. Αφηγητής αυτής της διαπραγμάτευσης είναι το σώμα. Το ευριπίδειο κείμενο έχει αφαιρεθεί εξ' ολοκλήρου κι εκείνο που έχει αναλάβει την εξιστόρηση των τρομερών γεγονότων είναι η σωματικότητα. Και είναι αξιοσημείωτο το πώς καταφέρνουν η χορογραφία και η αισθαντικότητα των τριών σωμάτων να πιάσουν τις λεπτές κι αδιόρατες ποιότητες της τραγικής ανθρώπινης φύσης.
Ένας Ιάσων (Α. Κουτρουμπής) και μια Γλαύκη (Ν. Ζαφειροπούλου), που γεμάτοι αφέλεια κι επιπολαιότητα αγωνίζονται να αποκτήσουν αυτό που θέλουν: ο μεν Ιάσων θέλει να εξαφανίσει το παρελθόν του (τη Μήδεια, δηλαδή) και να γευτεί μια νέα, δροσερή και βασιλική ζωή και η δε Γλαύκη ενσαρκώνει αυτή την ανανεωτική δροσιά, αλλά και την επιθυμία να γευτεί τον έρωτα με τον Ιάσονα, αγνοώντας αφελώς το παρελθόν του και όσα εκείνος κουβαλά. Αυτές είναι οι δύο διαστάσεις της παράστασης.
Η Μήδεια (Ο. Γερογιαννάκη) είναι εκείνη που κάνει το έργο τρισδιάστατο, είναι εκείνο το πρόσωπο που καθιστά την παράσταση ανάγλυφη. Γιατί η συγκεκριμένη Μήδεια τρέχει με διαφορετικές ταχύτητες απ' τους άλλους δύο χαρακτήρες. Είναι διαρκώς παρούσα, υφίσταται διαρκώς την πτώση και διαρκώς, με δύναμη και επιμονή, ανασύρεται ξανά στην επιφάνεια για να διεκδικήσει, γι' ακόμα μια φορά, αυτό που της ανήκει: το παρελθόν της. Ενσαρκώνει το ατόφιο, συμπαγές και αδιαπραγμάτευτο συναίσθημα. Ο χειρισμός του ρόλου της (τόσο σκηνοθετικά όσο και χορογραφικά) είναι εκείνο το συστατικό που δίνει το στίγμα της τραγωδίας.
Τα τρία σώματα δημιουργούν και εκτελούν χορογραφίες πολύ στοχευμένες, γεμάτες ακρίβεια και συνέπεια απέναντι στον ευριπίδειο μύθο. Η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι η «Πλεύσις» έχει καταφέρει να “διαβάσει” τις λέξεις που κρύβονται πίσω απ' τους στίχους του Ευριπίδη και να τις μεταφράσει σε κίνηση. Πρόκειται, λοιπόν, για μια χορογραφημένη ανάγνωση του κλασικού μύθου, η οποία δεν χρειάζεται τη γραμμική αφηγηματική ροή προκειμένου να επιτύχει την επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας. Δεν την χρειάζεται γιατί τα ανθρώπινα πάθη δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος – είναι σκοτεινές πτυχές του ανθρώπου, τόσο ανεξήγητες όσο κι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Γι' αυτό, λοιπόν, η Πλεύσις προτείνει μια αφηγηματική διάρθρωση κατά την οποία όλα ανά πάσα στιγμή επιστρέφουν, όλα αιώνια συμβαίνουν ξανά και ξανά, όλα τίθενται υπό διαπραγμάτευση κι όλα πάντοτε καταλήγουν στην ίδια συνθήκη: η Μήδεια πάντα θα δολοφονεί τα παιδιά της και τη Γλαύκη. Μια δομή αφήγησης που λειτουργεί καταλυτικά ως προς τα σκληρά συμπεράσματα που αναδύονται απ' τον μύθο της Μήδειας. Όσο και να παραλλάξεις μια ιστορία, πάντα θα υπάρχει αυτό το τετελεσμένο που κάνει το πεπρωμένο αναπόδραστο.
Ο δεύτερος άξονας είναι τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιούνται στην παράσταση. Η «Πλεύσις», από την ίδρυσή της (1996) είναι μια ομάδα που χρησιμοποιεί μια δική της πολύ ιδιαίτερη σκηνική γλώσσα. Το σώμα (ένα κράμα σύγχρονου χορού, μιμικής και ακροβατικών), το εικαστικό στοιχείο (με την έννοια της δημιουργίας, διαμόρφωσης και μεταμόρφωσης του ποιητικού χώρου) και ο χειρισμός των αντικειμένων (σε επίπεδα συμβολισμού, αλλά και δεξιοτεχνίας) είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της γλώσσας.
Πρόκειται για ένα είδος θεάτρου στο οποίο το κείμενο παραχωρεί το θρόνο του σε άλλες φόρμες αφήγησης. Μ' άλλα λόγια, ο γλωσσικός λόγος αντικαθίσταται απ' τον σκηνικό λόγο. Το ερώτημα που, εύλογα, γεννιέται είναι το εξής: είναι εφικτό, άραγε, η εικαστική και σωματική διατύπωση να έχουν την ίδια ένταση και συγκινησιακή δύναμη που έχει η γλωσσική διατύπωση; Το “Δεν με χωρά ο τόπος / Μήδεια” αποδεικνύει πως είναι εφικτό. Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιούνται δεν είναι οχήματα που μεταφέρουν τα μηνύματα, αλλά είναι τα ίδια τα μηνύματα.
Καλό παράδειγμα αποτελεί η πλατφόρμα πάνω στην οποία τοποθετούνται τα τρία πρόσωπα της παράστασης. Δεν είναι ένας σκηνικός διάκοσμος, που έχει σαν στόχο του να πλαισιώσει και να προσδώσει ποιότητες στο έργο. Είναι ο φορέας της πτώσης των προσώπων: δεν συμβολίζει την πτώση τους, αλλά στ' αλήθεια, ορατά και αναντίρρητα, τους πετάει στο έδαφος, αποκτά κλίση και τους αδειάζει.
Έτσι, λοιπόν, όπως και στις προηγούμενες παραγωγές της Πλεύσις, τα εκφραστικά μέσα δεν είναι απλώς μια αισθητική και καλλιτεχνική επιλογή, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να ειπωθούν τ' ανείπωτα.
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω, πως θεωρώ πολύ αισιόδοξο για το μέλλον των παραστατικών τεχνών το να ξεπερνιέται το επίπεδο του υλικού πειραματισμού και να αποκαλύπτεται εκείνο το αδιόρατο αρχέγονο μαγικό χέρι του θεάτρου, που μας κάνει να βγαίνουμε από την αίθουσα πιο πλούσιοι και πιο αισθαντικοί, αντί να βγαίνουμε μόνο εντυπωσιασμένοι και θεωρητικοί. Γιατί, τελικά, αν υπάρχει κάποιος λόγος που το θέατρο συμπορεύεται σταθερά με την ανθρωπότητα, σε Δύση και Ανατολή, για παραπάνω από 2.500 χρόνια, είναι γιατί μέσα απ' αυτό επικοινωνούμε – και μαζί και μόνοι ταυτόχρονα.
Το σημειώνω αυτό γιατί σε αυτή την παράσταση, οι τρεις περφόρμερς όχι απλά αγγίζουν αυτή τη λεπτή χορδή της βαθύτερης επικοινωνίας, αλλά την κάνουν και να ταλαντώνεται και να παράγει μουσική! Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που στην αρχή μίλησα για θαύμα, για το θαύμα του θεάτρου.
Τρέιλερ της παράστασης: http://www.youtube.com/watch?v=LaiPLichlHo
Η παράσταση παίζεται Σάββατο & Κυριακή 21.30
Χώρος Τέχνης “14η Μέρα”
Καλλιρρόης 10, Αθήνα, 11743
Τηλ.210-9210077 και 6985-162539
(Τραμ Στάση Βουλιαγμένης, metro Ακρόπολη)
Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Μήδεια 14η μέρα
Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί Θέατρο Ν.Κόσμου
Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Επί Κολωνώ
Interview, Ανάδυσις
ElizaDeth, Chat, Γέρμα Vault
Ευρυδίκη, Πορεία
Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος
Μπαρ σε καλό μας, Σαίξπηρ bar
Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt
Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο
Ανάκριση, Τζ.Καρέζη
Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις
Η νοσταλγία ενός Ρεμπέτη, Σπίτι του Ηθοποιού
Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 104
Blue devils of Tennessee, Αθήνα 1895-Υλικό Ροΐδης Φούρνος
Με ελεύθερη είσοδο:
Χαλασοχώρηδες Πολιτιστικό Κέντρο, Ευελπίδων 18
Interview, Ανάδυσις
Αδέσποτες σκύλες Γκρι Καφέ
Passport project, Zp87
Αθοπετού, Τρίκυκλο
Πέρσες, Δυναμό
Το πράσινο λεμόνι Λουκούμι bar
4.48 ένα τραγούδι, fabrica
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου