http://feltor.wordpress.com/2013/02/28/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-aids/
Οι κ.κ. Γιάννης Μαρίνος και Δημήτρης Στεργίου, διευθυντής και αρχισυντάκτης, αντίστοιχα, του Οικονομικού Ταχυδρόμου, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 έκαναν λόγο για «στρατό κατοχής». Κατ’ επανάληψιν είχαν επισημάνει ότι αυτός ο «στρατός κατοχής» θα οδηγούσε την χώρα στην πτώχευση και την υπανάπτυξη. Συνεπικουρούμενος δε από μία πολιτική τάξη η οποία τον ενίσχυε, αυτός ο ιδιότυπος «στρατός» είχε προνόμια και παράλογα δικαιώματα τα οποία όλο και περισσότερο ενίσχυαν την εξουσία και τις αρθρώσεις του σε κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, το κόστος αυτού του «στρατού κατοχής» εκτινασσόταν στα ύψη και είναι το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Με τον τρόπο αυτόν, η ελληνική γραφειοκρατία επιβεβαιώνει πλήρως την θεωρητική τοποθέτηση του μεγάλου οικονομολόγου Ludwig von Mises, ο οποίος, στο βιβλίο του «Γραφειοκρατία», μεταξύ άλλων έγραφε: «Η γραφειοκρατική οργάνωση είναι η διεκπεραίωση υποθέσεων η οποία ξεφεύγει από κάθε έλεγχο οικονομικού υπολογισμού». Συνεπώς, κύριο χαρακτηριστικό της γραφειοκρατικής οργανώσεως είναι η απουσία ενός συστήματος τιμών που αφορά στην διακίνηση των πόρων τόσο στην διοικητική σφαίρα όσο και στην αντίστοιχη των επιχειρήσεων. Υπό αυτή την έννοια, ο μεγάλος Αυστριακός οικονομολόγος είχε την άποψη ότι η γραφειοκρατία εξ ορισμού βλάπτει την ομαλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς και, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, την καταστρέφει.
Χωρίς να το αναφέρει ξεκάθαρα, ο von Mises υπονοούσε ότι, όσο πιο βαθειά πηγαίνει το γραφειοκρατικό φαινόμενο και όσο πιο ανίκανο είναι στην ικανοποίηση των υποσχέσεών του, τόσο περισσότερο μεταβάλλεται σε ανίατη ασθένεια.
Αυτό συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας. Η εγχώρια και οθωμανικού τύπου γραφειοκρατία περισσότερο από «στρατό κατοχής» συνιστά μία μορφή κοινωνικού AIDS, το οποίο καταστρέφει τις αντιστάσεις των Νεοελλήνων. Διαλύει, δηλαδή, το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας με απώτερο στόχο να την περιθωριοποιήσει. Ατυχώς δε για την Ελλάδα, υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις οι οποίες όχι μόνον στοχεύουν να νομιμοποιήσουν και συνταγματικά τον «στρατό κατοχής», αλλά φιλοδοξούν να τον χρησιμοποιήσουν και ως πολιορκητικό κριό για την κατάληψη της εξουσίας. Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά τις προτάσεις της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως για την συνταγματική μεταρρύθμιση και, αν διαθέτει επαρκή πολιτική σκέψη, θα καταλάβει ότι οι ημέρες που έρχονται προμηνύονται μάλλον δραματικές για την Ελλάδα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου το γραφειοκρατικό AIDS φαλκιδεύει κάθε παραγωγική και αναπτυξιακή πρωτοβουλία –ενώ, ταυτοχρόνως, με λευκές απεργίες υπονομεύει και την δημοσιονομική ισορροπία–, η καλλιεργούμενη από τα άκρα βία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η Ιστορία είναι αυτή που μάς διδάσκει ότι, σε φάση μεγάλων αδιεξόδων, βρίσκουν ευήκοα ώτα ακραίες ερμηνείες της κρίσεως του κόσμου οι οποίες, ανεξαρτήτως της προελεύσεώς τους, έχουν ένα κοινό σημείο: χρησιμοποιούν την δημιουργία εχθρών ως μέσον ερμηνείας του κόσμου και προσδιορισμού της ταυτότητος των μαζών.
Έτσι, μέσω της δημιουργίας εχθρών, οι κοινωνίες απαλλάσσονται των όποιων ευθυνών τους για τις επιλογές και τα ενδεχόμενα λάθη τους, παράλληλα όμως εισέρχονται και σε παραλυτικές συνθήκες φόβου, με αποτέλεσμα να είναι εξόχως ευάλωτες σε αυτόκλητους «σωτήρες» και άλλους «μεσσίες». Ακόμα χειρότερα, όταν στις κοινωνίες αυτές ανεύθυνα και ολοκληρωτικής αντιλήψεως μέσα μαζικής επικοινωνίας παίζουν και εμβαθύνουν το παιχνίδι του λαϊκισμού και της καλλιέργειας φόβου και μίσους, τότε η πιθανότης να εκτροχιασθεί η πολιτικο-κοινωνική κατάσταση προσλαμβάνει διαστάσεις πολλαπλασιαστή.
Αυτό συμβαίνει δε σε μία κρίσιμη καμπή των διεθνών εξελίξεων και ανακατατάξεων, αλλά και ενός νέου καταμερισμού της εργασίας, με σαφέστατα παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, σε αυτόν τον νέο παγκοσμιοποιημένο καταμερισμό της εργασίας η Ελλάδα διαθέτει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα –τα οποία, όμως, για να τα αξιοποιήσει θα πρέπει προηγουμένως να ξεφύγει από δύο πληγές. Πρώτον, από την μέγγενη του «κακού» χρέους, που την οδηγεί ουσιαστικά στην πτώχευση και, δεύτερον, από την οθωμανικού τύπου γραφειοκρατία της, η οποία σήμερα ευνοεί και αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις.
Αν αυτά συμβούν, η χώρα θα γνωρίσει σταδιακά τους απαραίτητους για την έξοδό της από την κρίση ρυθμούς αναπτύξεως. Ο τουρισμός, τα λιμάνια, το κλίμα, η πολιτιστική κληρονομιά, η γεωργία και η βιομηχανία ειδών διατροφής, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η φαρμακοβιομηχανία και η ναυτιλία είναι κλάδοι που, αν αναβαθμιστούν παραγωγικά και βελτιώσουν την ποιότητά τους ώστε να παράγουν υψηλές άϋλες προστιθέμενες αξίες, μπορούν σχετικά γρήγορα να οδηγήσουν σε ικανοποιητικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Επίσης, σημαντική προς την αναπτυξιακή κατεύθυνση μπορεί να είναι και η συμβολή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο έχει μεγάλες δυνατότητες –αρκεί να ξεφύγει από πολιτικές δουλείες και κρατικές κηδεμονίες.
Αν δε, σε βάθος χρόνου, η χώρα μπορέσει να αξιοποιήσει και κάποιες από τις εικαζόμενες ενεργειακές πηγές της, τότε ίσως ο 21ος αιώνας αποδειχθεί τελικά …χρυσός.
Προϋπόθεση, ωστόσο, για να γίνουν όλα αυτά είναι η ταχεία και αποτελεσματική απαλλαγή από αυτήν την τρισκατάρατη νόσο που διαλύει την χώρα και την ωθεί προς την απόγνωση και την βία που η τελευταία παράγει. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Προφανώς δε εννοούσαν ότι, αν δεν κάνεις εσύ κάτι για τον εαυτό σου, μην περιμένεις να σε βοηθήσουν οι όποιοι «σωτήρες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου