- ΣΗΜΕΡΑ Η διεθνής συνάντηση IETM για την προώθηση της κινητικότητας των καλλιτεχνών και των καλλιτεχνικών έργων
καθώς και την προαγωγή των διακρατικών πολιτιστικών συνεργασιών και του διαπολιτισμικού διαλόγου.
http://www.busart.org/2012/11/05/ietm-athens-presentation-2013/Το busart προσκαλεί καλλιτέχνες, φορείς και δημοσιογράφους από τον χώρο των παραστατικών τεχνών στην 1η παρουσίαση της διεθνούς συνάντησης παραστατικών τεχνών “IETM Athens” που θα γίνει τον Οκτώβριο του 2013 στην Αθήνα.
- στις παραστάσεις που παίζω, κατά την περίοδο των εορτών θα δωθούν 2 extra παραστάσεις.....
Πνεύμα Θεατρικό
από την Ηρώ Μητρούτσικου
κάθε Σάββατο στην free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"
Χταποδάκια και άλλα διηγήματα
Περά στους πέρα-κάμπους, πέρα στους.... Έτσι, απλά και παιδικά, ξεκινά η παράσταση τριών νέων παιδιών (Η.Βογιατζηδάκης, Μ.Πανάγου και Ν.Παπανδρέου) στο υπόγειο τουBios και συνεχίζεται με ρεμπέτικα τραγούδια, ενώ ανάμεσα τους μπλέκονται πέντεμεταπολεμικά διηγήματα: Τα χταποδάκια του Μ.Καραγάτση, Τα ρέστα του Κώστα Ταχτσή, Ένας χωρισμός του Μάριου Χάκκα, Ο τάφος του Δημήτρη Χατζή, Ο κ. Γαρύφαλλος του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Οι τρεις ηθοποιοί και συνσκηνοθέτες της παράστασης ξετυλίγουν μπροστά μας ιστορίες ανταγωνισμού, διχόνοιας, απόρριψης, μοναξιάς, έρωτα, μητρικής αγάπης και χωρισμού. Το σήμερα μπλέκει με το χτες και το κωμικό με το δραματικό. Τελικά, μέσα από παλιά κείμενα, οι νέοι αντιμετωπίζουν το παρόν και να ατενίζουν το μέλλον. Παλιά αντικείμενα προβάλουνε και τα προσωπικά γίνονται δημόσια.
Οι τρεις ηθοποιοί και συνσκηνοθέτες της παράστασης ξετυλίγουν μπροστά μας ιστορίες ανταγωνισμού, διχόνοιας, απόρριψης, μοναξιάς, έρωτα, μητρικής αγάπης και χωρισμού. Το σήμερα μπλέκει με το χτες και το κωμικό με το δραματικό. Τελικά, μέσα από παλιά κείμενα, οι νέοι αντιμετωπίζουν το παρόν και να ατενίζουν το μέλλον. Παλιά αντικείμενα προβάλουνε και τα προσωπικά γίνονται δημόσια.
Μια καλή παράσταση, και μια προσπάθεια για να μάθουμε «ποιά είναι η Ελλάδα που θέλουμε;»! Όμορφο και απλό σκηνικό, ωραία και απλά κουστούμια (με κάποιες παραφωνίες, ωστόσο, που καλά θα έκαναν να τις κοίταζαν). Το μόνο μείον την παράστασης ήταν πάλι εξωτερικό: η παράσταση έχει στηθεί μετωπικά και πολύ κοντά στον θεατή, ενώ η πλαϊνή πτέρυγα έχει αγνοηθεί εντελώς. Κρίμα, για μια παράσταση από νέους που μάλιστα σκηνοθετούν τον εαυτό τους, αρά μπορούν να αλλάξουν πράγματα ανάλογα με τους θεατές στον χώρο! Θα ήθελα, επίσης, μια πιο δυνατή σύνδεση των κομματιών μεταξύ τους και σαφές τέλος στα επιμέρους κομμάτια της παράστασης. Εκτός, όμως, από αυτά τα δύο, είναι μια όμορφη, γλυκόπικρη παράσταση που την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσουν αυτά τα διηγήματα και σε όσους θέλουν να απολαύσουν ένα άρωμα μιας ιδιαίτερης Ελλάδας!!
Δευτερότριτα στο BiΟS.
Το χέρι
Το έργο αφηγείται την ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού, το οποίο που αποφάσισε να σηκώσει το χέρι της ψηλά και να το κρατήσει. Τριάντα χρόνια μετά, το παιδί με το σηκωμένο χέρι, έχει γίνει διάσημο και το χέρι έργο τέχνης. Όλα ξεκίνησαν από ένα αθώο παιχνίδι με τον αδελφό και μέσα σε ένα μήνα είχε πια τον δικό του παιδοψυχίατρο κι έγινε το παιδί με το χέρι. Ένας σαρκαστικός μονόλογος για την απόφαση, την επιμονή αλλά και το πώς κάτι αθώο και ανούσιο μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση και σύγχρονη τέχνη! Τελικά, μετά από τριάντα χρόνια ο ήρωας πεθάνει από σηψαιμία και μόλυνση του χεριού.
Στην παράσταση της Έλενας Πέγκα, ο ήρωας έγινε ηρωίδα και η Θεοδώρα Τζήμου μας διηγείται την ιστορία φορώντας μια μαθητική μπλε ποδιά. Η Τζήμου κάνει έναν άθλο ερμηνεύοντας και συγχρόνως εκτελώντας όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του θεάτρου: βάζει μουσική, ανάβει, σβήνει τα φώτα, βγάζει τα σκηνικά αντικείμενα! Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική πρόταση, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Η ηθοποιός έκανε μαραθωνίους κι εσύ αναρωτιέσαι το γιατί και συγχρόνως την λυπάσαι, αντί να παρακολουθείς το έργο! Το άνοιγμα και το κλείσιμο των φώτων μετά την τρίτη φορά καταντά αφόρητα κουραστικό και προπάντων ανούσιο. Η σκηνοθέτις δεν κατάφερε να το εντάξει στον μονόλογο και δεν θεωρώ οτι θα μπορούσε να ενταχθεί ποτέ καλά σε ένα έργο που παίζει μόνο ένα άτομο! Το ίδιο πείραμα έγινε πολύ πετυχημένα πέρυσι, στον ίδιο χώρο, στο «Θείος Βάνιας-Σκηνές από την ύπαιθρο», αλλά εκεί είχαμε τρεις ηθοποιούς και μια μη ρεαλιστική σκηνοθεσία του κειμένου!
Επίσης, ο συγγραφέας ζητά μερικά σκηνικά αντικείμενα να τα προσφέρουν οι θεατές. Αν και τα αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πολύ ωραία, αυτή η σκηνική οδηγία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ωραίο παιχνίδι και να έκανε πιο ενδιαφέρουσα την παράσταση. Είναι κρίμα που η σκηνοθεσία κατέστρεψε την παράσταση και αποδυνάμωσε το κείμενο. Μόνο η ερμηνεία της Τζήμου σε κρατούσε, αλλά τελειώνοντας η παράσταση αναρωτιόσουν για ποιο λόγο την είδες...
ΠΣΚ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα
Ένας διάλογος γρήγορος, ασύνδετος, αλλά λογικός μέσα στην ανακολουθία του, μια συνομιλία σαν παρτίδα τένις όπου ένας πρέπει να είναι ο κερδισμένος, αν είναι.... Σκόρπιες προτάσεις και μικροί διάλογοι, παράλογοι κι αστείοι μαζί, κάποια από το βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου (σεναριογράφου των έργων «Κυνόδοντας», «L» και «Άλπεις») συντάχθηκαν για να γίνουν παράσταση. Για ποιο λόγο όμως;
Δύο άνθρωποι συνομιλούν, αλλά σχεδόν δεν επικοινωνούν, όπως δεν επικοινωνήσαμε κι εμείς με τον σκηνοθέτη και. Δεν κατάλαβα για ποιό λόγο ανέβηκε αυτό το, ας το πούμε, κείμενο στο θέατρο. Δεν υπήρχε δομή, δεν υπήρχε δράση, δεν υπήρχε σύνδεση, κορύφωση, αρχή και τέλος, για ιστορία δεν το συζητάμε, δεν γινόταν τίποτα. Γιατί κάποιος να πληρώσει εισιτήριο για να δει κάτι που δεν είναι θέαμα, ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα να το διαβάσει; Γέλασα με δυο-τρία και, κατά τα άλλα, περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η παράσταση. Δεν με εκνεύρισε, όπως άλλες παραστάσεις που θέλω να φύγω, απλά ήταν χάσιμο χρόνου. Οι λίγοι που γελούσαν εκτός από το κολλητικό γέλιο πιστεύω ότι θα είχαν καπνίσει “τίποτα” πιο πριν!
Δύο άνθρωποι συνομιλούν, αλλά σχεδόν δεν επικοινωνούν, όπως δεν επικοινωνήσαμε κι εμείς με τον σκηνοθέτη και. Δεν κατάλαβα για ποιό λόγο ανέβηκε αυτό το, ας το πούμε, κείμενο στο θέατρο. Δεν υπήρχε δομή, δεν υπήρχε δράση, δεν υπήρχε σύνδεση, κορύφωση, αρχή και τέλος, για ιστορία δεν το συζητάμε, δεν γινόταν τίποτα. Γιατί κάποιος να πληρώσει εισιτήριο για να δει κάτι που δεν είναι θέαμα, ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα να το διαβάσει; Γέλασα με δυο-τρία και, κατά τα άλλα, περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η παράσταση. Δεν με εκνεύρισε, όπως άλλες παραστάσεις που θέλω να φύγω, απλά ήταν χάσιμο χρόνου. Οι λίγοι που γελούσαν εκτός από το κολλητικό γέλιο πιστεύω ότι θα είχαν καπνίσει “τίποτα” πιο πριν!
Δεν είναι όλα για θέατρο, για τους τολμηρούς, όμως, παίζεται μερικές μέρες ακόμα στοΆβατον.
Ευτυχώς, υπάρχουν, κι ακόλουθες:
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ (από προηγούμενα άρθρα):
Δεσποινίς Μαργαρίτα Πράξη Επτά Studio
Γυάλινος κόσμος Δημήτρης Χορν
I am my own wife 104
Κατσαρίδα Αθηνών
Λευκές νύχτες / Φόνισσα Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Αμερικανός Ακροπόλ
Η πόρνη από πάνω Σφενδόνη
Χοντροί άντρες με φούστες 104
Ψευδαισθήσεις Οδού Κυκλάδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου