www.attikipress.gr
Μονόλογοι καθόλου, μα καθόλου βαρετοί...
Σας υποσχέθηκα ότι αυτή την εβδομάδα θα έχω κάτι καλό να σας πω και συνηθίζω να κρατάω τις υποσχέσεις μου!
Παλιά, τα θέατρα δούλευαν από Τετάρτη ως και Κυριακή. Δηλαδή, αφού διασκέδαζαν τον κόσμο το Σαββατοκύριακο, οι ηθοποιοί έπαιρναν ρεπό Δευτέρα και Τρίτη και έτσι, τα θέατρα αργούσαν. Μετά, την δεκαετία του 1980 που έγινε πολύ πιο εύκολο για κάποιον να ανεβάσει μια παράσταση, οι μικρές ομάδες μην έχοντας τη δυνατότητα να πληρώνουν και να γεμίζουν ένα θέατρο για τόσες μέρες, άρχισαν να τα νοικιάζουν τις μέρες που κανονικά θα ήταν κλειστά. Αυτή η τάση σιγά, σιγά επεκτάθηκε και τώρα, όλα σχεδόν τα θέατρα, έχουν και μια δεύτερη παράσταση που παίζεται Δευτερότριτο και δεν είναι πια μια μικρή παράσταση ή μια περφόρμανς νεανικής ομάδας∙ πολλές φορές, πολύ γνωστοί ηθοποιοί παίζουν αυτό το διήμερο, το οποίο έχει ενταχθεί πια, κανονικά, μέσα στο θεατρικό πρόγραμμα. Έτσι, κάποιος μπορεί να παρακολουθήσει θέατρο όλες τις μέρες της εβδομάδας...
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για δύο εξαιρετικές παραστάσεις που παίζονται τέτοιες μέρες και τυχαίνει και να είναι μονόλογοι!
Ο μονόλογος συχνά φοβίζει το θεατή, όταν όμως ο ηθοποιός είναι καλός, μπορεί η παράσταση να είναι απογειωθεί. Αυτό συμβαίνει και με τον ηθοποιό Άγγελο Αντωνόπουλο, που παίζει από το 2006 τον ίδιο μονόλογο και αποθεώνεται! «Ο Μαρξ στο Σόχο» του Howard Zinn (1922-2010), ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα, παρουσιάζει τον φιλόσοφο και θεμελιωτή του κομμουνισμού Καρλ Μαρξ, να επιστρέφει από τον Άλλο Κόσμο για να αποδείξει πως οι ιδέες του δεν έχουν πεθάνει! Από λάθος όμως, αντί για το Σόχο του Λονδίνου, όπου έζησε, βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Στο έργο, βλέπουμε έναν Μαρξ θυμωμένο με τη διαστρέβλωση των θεωριών του και τη σύνδεσή τους με τις σταλινικές ωμότητες, αλλά επίσης παρακολουθούμε και την ανθρώπινη του πλευρά και τη σχέση του με πρόσωπα που αγάπησε στην ιδιωτική του ζωή. Ο Αντωνόπουλος είναι απολαυστικός ως Μαρξ και σε καθηλώνει. Το έργο -πιο επίκαιρο από ποτέ- σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, παρουσιάζεται για πέμπτη χρονιά στο θέατρο «Ιλίσια» (metro M.Mουσικής).
Ο δεύτερος εξαιρετικός μονόλογος είναι ο «Κολχάας» του σημαντικού –θεατρικού αυτή τη φορά- συγγραφέα Χ.Φ.Κλάιστ (1777-1811). Ο Ν.Αλεξίου, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, μεταφέρει στη σκηνή μια πραγματική ιστορία του 1500, όπου ένας έμπορος αλόγων πέφτει θύμα αδικίας από έναν ισχυρό άρχοντα. Αν και σκηνικά και κουστούμια δεν υπάρχουν και αν και ο ηθοποιός δεν σηκώνεται ποτέ από την καρέκλα (σε αντίθεση με τον Ά.Αντωνόπουλο, που είναι σχεδόν συνέχεια όρθιος), καταφέρνει να μας μεταφέρει τόσο έντονες εικόνες, ώστε να νομίσουμε ότι περιπλανιόμαστε και εμείς μέσα στους λασπωμένους δρόμους και τα δάση, καβάλα σε άλογα, και να αγωνιούμε για την τύχη του Κολχάα, που από φιλήσυχος οικογενειάρχης εξελίσσεται σε αντάρτη, ο οποίος με τον στρατό του αλωνίζει τη μεσαιωνική Γερμανία! Η διήγηση είναι τόσο καθηλωτική και ο Αλεξίου τόσο γλαφυρός, που οι ελάχιστες μουσικές παρεμβολές θεωρώ ότι θα μπορούσαν να λείπουν. Ο ηθοποιός καταφέρνει να σε πάρει μαζί του, να σε μαγέψει και να βγεις γεμάτος εικόνες από την μικρή μαύρη αίθουσα! Η μετάφραση, η δραματουργική προσαρμογή (από το αφήγημα «Michael Kohlhaas»), η σκηνοθεσία και η ερμηνεία είναι του Νίκου Αλεξίου και η παράσταση παίζεται για ακόμα δύο ή τρεις Δευτέρες (μόνο Δευτέρες, όχι και Τρίτες) στο θέατρο «Τόπος Αλλού», στην Κυψέλη, για δεύτερη χρονιά.
Ένας τρίτος μονόλογος που επαναλαμβάνεται και φέτος, πάλι Δευτερότριτα, είναι το: «Ντε Σαντ. Στη Ζυστίν». Δεν πρόκειται για έργο που έχει γράψει ο γνωστός μας μαρκήσιος, αλλά συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι ο Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο οποίος βασίστηκε στο έργο «La Nouvelle Justine». Η προκλητική και έκφυλη μαντάμ Ντελμόνζ συναντά πάλι, την αθώα Ζιστίν σε μια σκανδαλιστική μαύρη κωμωδία που σαρκάζει την ηθική και την ιδεολογία του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού. Είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση, αλλά ομολογώ ότι, από ένα σημείο και μετά, με κούρασε. Να σημειώσω την εξαιρετική και τολμηρή ερμηνεία της Μάρως Παπαδοπούλου, σε ένα χειμαρρώδη λόγο, που απευθύνεται στην άφωνη Ζιστίν και τα ενδιαφέροντα σκηνικά και κουστούμια. Η παράσταση παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά στο θέατρο Φούρνος, στη Νεάπολη Εξαρχείων.
Και μια και πιάσαμε τους μονολόγους που επαναλαμβάνονται, ας πούμε και για το «Caveman». Αυτή η παράσταση παίζεται με τρομερή επιτυχία στο Coronet για πέμπτη χρονιά, τρεις διάσπαρτες μέρες μέσα στην εβδομάδα. Πρόκειται για ένα γλυκύτατο (και καθόλου φαλλοκρατικό) παραλήρημα ενός άντρα έξω από την πόρτα του σπιτιού του, για τις αιώνιες διαφορές των δύο φύλων, που εδώ και 30.000 χρόνια κάνουν τη συνύπαρξή τους κάποιες φορές «ανυπόφορη», ωστόσο, πάντα αυτονόητη και μοναδική. Το έργο του Rob Becker το έχουν δει εκατομμύρια θεατές και στις πέντε ηπείρους. Εγώ το είχα παρακολουθήσει την πρώτη χρονιά που παίχτηκε, από τον πολύ γλυκό και εξαιρετικό ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά! Τα τελευταία χρόνια παίζεται αποκλειστικά από τον, επίσης εξαιρετικό, Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Γι αυτό, μη σπαταλάτε τα λεφτά σας σε σύμβουλους γάμου, o Caveman ξεπερνάει και τον καλύτερο ψυχαναλυτή: θα καταλάβετε γιατί άνδρες και γυναίκες δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, σε ένα one man show, με ανατροπές, εκπλήξεις και απογειωτικές εκρήξεις γέλιου, σε μία διαδραστική παράσταση για άντρες και γυναίκες, ερωτευμένους και διαζευγμένους, μα προπάντων ανθρώπους με χιούμορ!
Καλό Σαββατοκύριακο και ραντεβού την επόμενη βδομάδα με πολυπρόσωπες, αυτή τη φορά, παραστάσεις (για να μην παραπονιέστε)!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου