ΤΙ ΕΙΧΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΜΕΣΑ?

πηγή: http://hypethros.blogspot.com/

Μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του Κόλπου του Μεξικού το περσινό καλοκαίρι απο την απληστία των "αγορών" και των πολυεθνικών - τυράννων της ανθρωπότητας, έρχεται τώρα και ο υπέρτατος τρόμος.

Οι πυρηνικοί εφιάλτες που ταλάνιζαν, κυρίως τη γενιά του 60, επιστρέφουν εν έτει 2011.

Φαίνεται οτι έφτασε η ώρα να νιώσουμε απειλή και εμείς, οι "σύγχρονοι άνθρωποι" της εποχής της πληροφορίας.

Μια εποχή που έφερε τον εφησυχασμό και τη βεβαιότητα οτι το επίπεδο της τεχνολογικής ανάπτυξης που φτάσαμε είναι ικανό να μας κρατάει για πάντα προστατευμένους, ήσυχους και πρόθυμους να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε. Να απαιτούμε περισσότερα, πιο σύγχρονα και πιο φτηνά προϊόντα.


Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι οτι εμείς είμαστε αυτοί που οδηγούμε τις εξελίξεις.

Εμείς πρέπει να βάλουμε ένα φρένο στις "επιθυμίες" μας. Που ίσως τελικά αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο δικές μας... Είναι η μανία της επίδειξης? Η μαγκιά του να έχεις το καλύτερο μοντέλο τηλεόρασης - πρώτος? Το πιο τρακτεροειδές αυτοκίνητο (τύπου Χάμερ και όλες οι λοιπές γκουμούτσες) που καίει 10 ευρω την γκαζιά? Και άλλα πολλά παρόμοια και γελοία...

Με αφορμή λοιπόν τις εφιαλτικές εξελίξεις στην Ιαπωνία, θυμήθηκα το καταπληκτικό κείμενο του Nefestora: ΤΙ ΕΙΧΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΜΕΣΑ? Διαβάστε το:

Η ιστορία δεν μας λέει για αυτό τίποτα. Ο Ησίοδος μας άφησε να το βρούμε μόνοι μας. Κάποια αόριστα μόνο μουρμούρισαν οι κατοπινοί του. Ήθελε να κοπιάσουμε ίσως όπως συνηθιζόταν τότε. Του διέφυγε ότι μπορεί να μην ξανασκεφτόμασταν ποτέ οι άνθρωποι. Να μην μας ενδιέφερε καθόλου το θέμα. Στη δε πολυαγαπημένη του πατρίδα μισήσαμε την σκέψη όσο τίποτα. Την διώξαμε από τις πόλεις κλοτσηδόν αμέσως μόλις αυτός πέθανε, αμέσως μόλις τελείωσε αυτή η βασανιστική περίοδος της φιλοσοφίας. Μάλιστα περιμέναμε μουλωχτά λίγα χρόνια ακόμα, να φύγουν και οι υπόλοιποι μεγάλοι στοχαστές από τις γύρω πόλεις και μείναμε μόνοι μας. Αυτό ήταν. Τρελαθήκαμε από την χαρά μας, αρχίσαμε τα γλέντια και τους χορούς. Τρίβαμε τα χέρια μας από ικανοποίηση, γλυτώσαμε από δαύτους. Στη θέση τους βάλαμε δικηγόρους και επιχειρηματίες. Απελευθερωθήκαμε. Μας ενοχλούσε φοβερά αυτή η πουτάνα η σκέψη.
•
Έτσι καθαρίσαμε με αυτό το βαρύ παρελθόν. Πέσαμε στον λήθαργο της πνευματικής οκνηρίας και ησυχάσαμε. Βρήκαμε μια εύκολη φτηνή πατέντα εύχρηστη στον καθένα, μόνο και μόνο για να συνεννοούμαστε και κυρίως να αγοράζουμε στα μαγαζιά. Αυτό μας ενδιέφερε. Δεν χρειαζόμασταν τίποτα περισσότερο. Μιλάω για όλο τον πλανήτη. Εμείς εδώ το παρακάναμε, ξεπεράσαμε όλους τους άλλους. Αντικαταστήσαμε την σκέψη με εξυπνάδες και ευφυολογήματα στις παρέες, ώσπου στο τέλος που το ζούμε τώρα, σκαρώσαμε την λεγόμενη λογική πασόκ. Ένα κάτι σαν φάρμακο, μια πανάκεια, μια κορτιζόνη που απαντούσε σε όλα. Που έκανε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Μια λογική που έμαθε απ έξω και ανακατωτά όλος ο λαός και η εργατική του τάξη με επί κεφαλής τους συνδικαλιστάδες του. Μα είναι τόσο μεγάλο το χρονικό διάστημα που μας διηγείστε από τον Ησίοδο έως σήμερα. Συμφωνώ, αυτό το αδύνατο προσπαθώ να καταδείξω, γιατί έχουν βγει τα τσακάλια της παραπληροφόρησης ή της ανοησίας όταν σπανίως δεν είναι εγκάθετοι των εκδοτών και των τραπεζιτών, και σας λένε ασυναρτησίες και ακατανοησίες. Ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τα λεγόμενά τους. Παρουσιάζουν την κρίση ως ανεξήγητη, ως φυσικό φαινόμενο, ως μοιραίο κακό, κάτι σαν νεροποντή ή σεισμό, χωρίς φταίχτες και επιτελικά κατασκευασμένες αιτίες, οργανωμένες πολιτικές και συμφέροντα..Όμως όλα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά στον πλανήτη. Τα γεγονότα φωτίζονται από ένα αργό ξημέρωμα που κρατάει κάποιες δεκαετίες τώρα. Από τότε που έσκασε μύτη για πρώτη φορά η αφθονία και η υπεραφθονία. Αρχίσαμε να τρώμε και να καταναλώνουμε ξέφρενα. Νομίζαμε ότι ήταν καλό. Δεν ξέραμε ότι θα χάναμε τη δουλειά μας, ότι έκρυβε το αντίθετο από αυτό που έδειχνε, την επιστροφή στην πείνα. Ούτε εμείς ούτε οι ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Λιγδώσαμε το άντερό μας αλλά χάσαμε το μέτρο. Γίναμε όλοι υπέρβαροι.
•
Αυτό που κινεί αθέατα τα νήματα των εξελίξεων είναι οι ξέφρενες επιθυμίες μας και λιγότερο ο συνεργάτης τους, το κεφάλαιο. Αυτό είναι που χρειάζεται να καταλάβουμε αμέσως και για πρώτη φορά στις νέες οικονομικές εποχές που δημιουργήθηκαν. Το κεφάλαιο από μόνο του είναι παροπλισμένο, αχρηστεμένο, περιορισμένο κυρίως. Μουχλιάζει στα σεντούκια και τις τράπεζες. Ασφυκτιά από την απραγία όταν δεν κερδίζει. Οι επιθυμίες μας το συντηρούν, το αναζωογονούν, του δίνουν λόγο ύπαρξης. Σε ένα σώφρονα άνθρωπο που δεν δανείζεται και δεν καταναλώνει, δεν έχει πέραση ο χρηματιστής και το κεφάλαιό του, καταποντίζεται και γυρίζει απογοητευμένο πάλι στο πιθάρι και μπαίνει μόνο του μέσα και κλειδώνεται. Να ξεχάσει, να παρηγορηθεί που δεν βρήκε έξω επιθυμίες να το ποτίσουν, να μας ξεσκίσει.
•
Αφρίζει όταν δεν δανειζόμαστε. Αυτό μαθαίνουμε μόλις τώρα αυτούς τους τελευταίους μήνες παγκόσμια. Μας επιτίθεται, μας απειλεί να δανειστούμε να μας έχει στο χέρι. Πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, χασκογελάει η πολιτική εξάρτηση μέσα από την φάκα της αφθονίας. Πίσω από τα ιλιγγιώδη δάνεια και τις επερχόμενες πτωχεύσεις. Αυτή η κερκόπορτα του ανθρώπου. Η απώλεια της αυτοσυγκράτησης και της ψυχραιμίας μας. Είναι το περίσσευμα που διψάνε να αρπάξουν οι τοκογλύφοι και μας παστώνουν με ψευδείς ανάγκες και διαφημιστική προπαγάνδα.

Οι επιθυμίες ήταν που ξέφυγαν από το πιθάρι της Πανδώρας. Αυτές μαζί με τους τοκογλύφους. Η σοφία της φύσης τα έφτιαξε μαζί αυτά, αδιαχώριστα. Του ξέφυγαν από το πιθάρι και τις κυνηγάει έξω να τις ξαναρπάξει. Μόλις τώρα μάθαμε μετά από πολλές χιλιετίες, τι έλεγε ο μύθος.
•
Αν κάτι χρειάζεται να κάνουμε στην μουχλιασμένη από την μακραίωνη αχρηστία συνείδησή μας, είναι να επέμβουμε στις επιθυμίες μας δραστικά. Να τις αναχαιτίσουμε ή τουλάχιστον να τις τιθασεύσουμε οπωσδήποτε. Όπως κόβουμε το τσιγάρο ή όπως αποτοξινωνόμαστε λίγο πριν το θάνατό μας από βαριά ναρκωτικά.

Έτσι ακριβώς πρέπει για να γλυτώσουμε από τις βιτρίνες και τους διαφημιστές. Να ξαναγίνουμε ολιγαρκείς και μετρημένοι στα ψώνια μας. Γιατί η αφθονία που μπλέξαμε και η υπερκατανάλωση που γεννά, είναι μια βαριά αρρώστια της ψυχής μας και το ξέρουμε μάλιστα. Για να ζούμε εμείς και όχι αυτές. Θέλοντας και μη το θέμα αυτό το συναντάω συνέχεια μπροστά μου, γιαυτό αναφέρομαι πάλι και πάλι. Είναι το πρώτο θέμα της εποχής μας.
•
Πρόκειται για μεγάλο πόλεμο με πολλές αιματηρές μάχες, που εύχομαι να αρχίσουν να καταλαβαίνουν κάποιοι. Κάθε τι που σαν χώρα, σαν άτομο, σαν οικογένεια δεν μπορώ να το αγοράσω, δεν το αγοράζω. Δεν το αγγίζω. Ούτε δανείζομαι να το πάρω. Πάει και τελείωσε. Πρέπει να ξαναμάθουμε έτσι. Κι αυτό είναι το φάρμακο και είναι δωρεάν να έχουμε υπ΄όψιν μας. Κι ούτε το αφήνω να γίνει ψυχολογικό απωθημένο μέσα μου. Το περνάω στη συλλογική βοήθεια, στη συζήτηση μαζί της. Ποτέ μα ποτέ δεν δανείζομαι συμπολίτη για επιθυμίες, παρά μόνο για ύστατες και αδήριτες φυσικές ανάγκες. Το ίδιο ισχύει και για σας Ιρλανδοί φίλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί και όσοι γυροφέρνετε στο λάκκο των επιθυμιών σας.
•
Μπήκατε και μπήκαμε σε μια περιπέτεια από την λαιμαργία του ματιού.

Φτάσαμε μέσα από τις σειρήνες της αγοράς στις βιτρίνες της αγοράς. Αποτέλεσμα να μην μπορούμε λαοί ολόκληροι να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες αφού ασχολούμαστε μόνο με τις επιθυμίες μας. Αυτό και μόνο κρύβεται πίσω από αυτή την τεράστια παγκόσμια κρίση. Αυτό κρυφογελάει χαιρέκακα πίσω από όλα αυτά. Το ψύχραιμο μάτι του παρατηρητή που είναι έξω από αυτόν το χορό της κατανάλωσης των άχρηστων με δανικά, δεν το πιστεύει αυτό που γίνεται είκοσι χρόνια. Αν δεν είναι κανείς εξυπνάκιας οικονομολόγος, να αναλύει περισπούδαστα από τηλεοράσεως το οφθαλμοφανές, αυτό που ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται αμέσως, θα καταλάβει αμέσως ότι ο εκμαυλισμός των επιθυμιών μας, το γαργάλημά τους, είναι αίτιο και δημιουργία αυτής της κατάντιας. Ο εκμαυλισμός των αισθήσεών μας. Δεν υπάρχει μέλλον ούτε δικό μας ούτε του ίδιου του πλανήτη και των όντων του. Τίποτα άλλο μυστηριώδες και αδιερεύνητο δεν συμβαίνει. Αντίθετα από τις τσιρίδες και τις κραυγές των επιχειρηματιών για ανάπτυξη και πλήρη κατάργηση όλων των εργασιακών νόμων, όχι άλλη ανάπτυξη πρέπει να λέμε εμείς. Η ανάπτυξη όπως αυτοί την εννοούν και την θέλουν, είναι συμφορά και μόνο. Τρίβουν τα χέρια τους που βλέπουν τον κάθε ξελιγωμένο Ινδιάνο να δουλεύει για αυτούς, για να αγοράσει τις χάντρες της Ερμού.

Γιατί η ανάπτυξη δεν πήγε ποτέ στον κόσμο, παρά στις τσέπες των βιομηχάνων και επιχειρηματιών, καταστρέφοντας πάντα το περιβάλλον και την ομορφιά της φύσης Έχουμε υπέρ αρκετή δεν την χρειαζόμαστε. Νοικοκύρεμα θέλουμε. Πολιτικό οικονομικό, κοινωνικό. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, θα του σχίζει η ζωή και η πραγματικότητα τα διπλώματά του, όπως ήδη όρχησε να τα σχίζει παγκόσμια.
•
Γιατί φίλοι μου, η άρνηση είναι μεγαλειώδης συνειδησιακή πράξη. Συγγνώμη, αλλά δεν φαντάζεστε τι κολοσσιαία σημασία έχει για την ζωή μας και την ιστορία της ανθρωπότητας. Της ίδιας της φύσης. Είναι η αρετή του ατόμου. Και δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη τέτοια επιλογή και προσπάθεια του ανθρώπου. Είναι ο μέγιστος καρπός της ελλογικότητας, όπως ξανάλεγα πριν χρόνια. Είναι αυτή που λέει όχι σε όλα αυτά και εκτοξεύει τον άνθρωπο στα ουράνια, τον πάει στο σύμπαν. Που τον στέλνει να συναντηθεί με τις άλλες ελλογικότητες , με τα άλλα σκεφτόμενα όντα του σύμπαντος, με την σωφροσύνη και την σοφία τους, έτη φωτός μακριά από τα χρηματιστήρια και τα μαλακισμένα τους κέρδη. Και ας μη ρωτήσει ο προβοκάτορας: που ξέρουμε ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι από εμάς.
•
Είναι πάρα πάρα πολύ απλό, σε σημείο που δεν φαίνεται, που δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις. Η αφθονία μας έφαγε τα σωθικά. Μας διέλυσε σαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τα μυαλά. Δεν μπορούμε να αντιδράσουμε στο ελάχιστο. Φτάσαμε να μιλάτε ανενδοίαστα για σόπινκ θέραπι ως κάτι το φυσιολογικό. Από την ελευθερία των βουνών στην ελευθερία των βιτρινών άχρηστα ζώντα. Παίξατε και χάσαμε σαν είδος. Η φύση σας απέρριψε πλήρως. Μας απέρριψε αν προτιμάτε. Και το έκανε πρώτα οικολογικά, πριν το κάνει βίαια ως πολιτική, κοινωνιολογία και οικονομία.

Το πιθάρι λοιπόν είχε μέσα φυλακισμένους τους τοκογλύφους και τις επιθυμίες μας.