Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πιο γλυκιά Δευτέρα όλης της χρονιάς για τα παιδιά. Όχι μόνο μπορούν αν και Δευτέρα, να κοιμηθούν όσο θέλουν, ίσως και μετά από κάποιο (ελεγχόμενα μικρό βέβαια) ξενύχτι αλλά ξυπνώντας βρίσκουν τα περισσότερα τον έναν ή και τους δυο γονείς τους στο σπίτι.
Σε εσάς λοιπόν πιτσιρίκια λέω κάτι, που μπορεί και να μην ενθουσιάζει τους γονείς σας. Η Καθαρά Δευτέρα είναι δική σας. Αν μέσα από τις κουβέρτες ακούσετε κάποιον να λέει «ωχ, έχω να κάνω και τον αητό», και την άλλη «ωχ, ποιός θα μου χτυπάει τώρα τον ταραμά» μην τον λυπηθείτε διόλου. Κανονικά και οι τρεις προηγούμενες εβδομάδες ήταν για το πέταγμα του αητού και παλαιότερα ο ουρανός γέμιζε κάθε απόγευμα από αυτούς. Βέβαια τους είχαν φτιάξει τα παιδιά μόνα τους μαθαίνοντας το ένα από το άλλο. Αλλά τώρα όλα έχουν περιοριστεί. Δεν υπάρχει γειτονιά και πέφτει κι αυτό στους ώμους του γονιού, που πασχίζει να το ξεπετάξει μέσα σε μιαν ημέρα (αφού όμως κοιμηθεί και λιγουλάκι). Είναι βλέπετε και κάτι λέξεις δύσκολες για τα παιδιά όπως «παραγωγικότητα, εντατικοποίηση, δεύτερη εργασία», που τις λέει ένας κύριος συχνά στην τηλεόραση. Θα τον έχεις δει κι εσύ, τουλάχιστον ένα κομμάτι του, όσο χωράει στην οθόνη, με γυαλιά, θυμωμένος, ξινός, τους γονείς κάποιων παιδιών τους έχει πει και «κοπρίτες», αλλά αυτά είναι πράγματα των μεγάλων. Οι μεγάλοι μπορούν να βρίζουν τα παιδιά καθόλου (νομίζουν οι μεγάλοι). Εσύ να ξέρεις ότι οι γονείς έχουν μεγάλες δυσκολίες σήμερα και πια δεν έχουν καν καν τον καιρό να σκεφθούν για μια εβδομάδα μπροστά.
Το πρωί λοιπόν αρχίζουν να σκέπτονται για τον αητό κι εσύ, πιτσιρίκι, πρέπει να πιέσεις. Θα πει ο μεγάλος: «πω ρε, ο αητός ρε παιδί μου πήγε στα ύψη (στα 20 Ευρώ εννοεί) χώρια η ουρά». Άμα ήθελε με πιο λίγα, να του πεις, ας πηγαίνατε να κόψετε καλάμια. Ναι, μη σου φαίνεται παράξενο. Γίνεται πολύ καλός αητός με καλάμια. Ακόμη και σε πόλεις όπως η Αθήνα εκεί που ήταν κάποτε μικρά ρέματα που τα τσιμέντωσαν οι επιτήδειοι και τα γύρω τα έκαναν οικόπεδα, μάρτυρες της ελληνικής «εξυπνάδας», που θα τη διδάξει και σ’ εσένα η ζωή δίπλα στους μεγάλους, είναι οι καλαμιές. Ναι υπάρχουν καλάμια ακόμη και στην Αθήνα, άφθονα. Τις ατέλειωτες ώρες που σε κουβαλάει το αυτοκίνητο από τη μια γιαγιά στην άλλη ας πούμε, σαν δέμα της DHL, μπορείς χαζεύοντας έξω να φωτογραφίζεις στο μυαλό σου, πού έχει καλάμια και όταν πάει να σου ξεφύγει ο μεγάλος του λες στην ψύχρα: «ώπα, ήρεμα, ξέρω πού θα βρούμε». Από αυτά μπορείς όταν τα κόψεις και τα καθαρίσεις όντας ακόμη πράσινα, να χωρίσεις το στρογγυλό κορμό τους ακριβώς στη μέση. Από αυτά φτιάχνεις μια πολύ γερή και ευλύγιστη «μάνα», δηλαδή ένα σκελετό για αετό. Μετά, κανονικά, πρέπει κάποιος μεγάλος να έχει σκεφθεί να αγοράσει χρωματιστές λαδόκολλες, να δέσει με σπάγκους τα ξύλα και να σου δώσει να βάλεις όποιο χρώμα θέλεις και επάνω να το στολίσεις με ό,τι άλλο χρωματιστό χαρτί και σχέδιο θέλεις. Να του βάλεις μάτια, μύτη, γυαλιά, φτερά. Αν δεν υπάρχει λαδόκολλα γίνεται κι από εφημερίδα. Μια κυριακάτικη μάλιστα, όχι πως την έφτιαξαν γι αυτό έτσι μεγάλη, βγάζει και αητό και ουρά χρειάζεται όμως και ένα σπρέι με στερεωτικό γιατί αλλιώς σκίζεται. Ακόμη και σακούλες πλαστικές μπορούν να ενωθούν. Και μετά πρέπει να γίνουν τα ζύγια, απόλυτα συμμετρικά μάλιστα. Να δεθούν δηλαδή έτσι οι σπάγκοι επάνω του ώστε οι δυνάμεις από το χέρι σου να εξισορροπούνται από τη δύναμη του αέρα καθώς αυτός χτυπάει τον αητό. Αν δεν είναι συμμετρικά τότε η συνισταμένη τους μαζί με την αντίσταση του αέρα θα δημιουργήσει ένα «ζέυγος δυνάμεων» όπως το λέμε στη Φυσική (που κάτι λίγα από εδώ και από εκεί θα μάθεις στο σχολείο, αητό όμως να φτιάχνεις δεν θα μάθεις) και αυτό θα τον κάνει τον κάνει να στριφογυρίζει και να πέσει. Και η ουρά επίσης πρέπει να είναι μεγάλη, ανάλογα και με την ένταση του ανέμου (3-4 φορές το μήκος του αητού) για να μην πηγαίνει σαν μεθυσμένος . (κάποιες υποτυπώδεις οδηγίες, μια πρωτότυπη πρόταση για να μπουν ακόμη και φώτα σε... μια θεαματική και αρκετά ασυνήθιστη νυκτερινή πτήση εδώ.
Πρέπει να ξέρεις επίσης ότι και σε πολλές άλλες χώρες φτιάχνουν και πετούν αητούς. Στην Κίνα και την Ιαπωνία είναι μεγάλοι επιστήμονες σ’ αυτό. Ακόμη και στο πάμφτωχο Αφγανιστάν έχουν αητούς. Τα παιδιά των μεταναστών εδώ ευχαριστιούνται το ίδιο μ’ εσένα. Κάποια παιδιά από την Αλβανία που δεν τους ήξεραν εκεί, τους έμαθαν όταν ήλθαν στην Ελλάδα και χαίρονται κι αυτά την Καθαρά Δευτέρα. Και μη σκέπτεσαι τον μεγάλο που θα τρέχει μπροστά με το σπάγκο προσπαθώντας να κάνει τον αητό να σηκωθεί. Πρώτον, μετά θα φάει ό,τι υπάρχει στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας που είναι και πολύ ανθυγιεινά όλα, με κάλυψη ταραμοσαλάτας και χωρίς πρόβλημα με τη συνείδησή του και με τη γυναίκα του. Δεύτερον, γι αυτό υπάρχουν τα προφυλακτικά, αλλά άστο αυτό καλύτερα, πού να του εξηγείς...
Μετά βέβαια θα αφήσουμε τους μεγάλους να ησυχάσουν. Αρκετά θα τους βασανίσουν η φασολάδα, οι σουπιές, ίσως και κάποια βρώμικα (ας λένε πως είναι ελεγμένα) μύδια. Μην ξεχνάς πάντως πιτσιρίκο πως αν και η κάθε επόμενη Καθαρά Δευτέρα γίνεται όλο και πιο άνοστη (νάιλον χαρτα(;)ητός, λαγάνα-μάπα»: δεν φτιάχνει κανείς πια λαγάνα με προζύμι, μην τους πιστεύεις μου είπε μια ηλικιωμένη φουρνάρισσα στο Ν. Ηράκλειο, χταπόδια και άλλα έτοιμα μαγειρεμένα να περιμένουν στα βαζάκια, TV στου Φιλοπάπου: πλήξη που βαστάει χρόνια) εσύ διεκδικείς την προσοχή και το χρόνο των μεγάλων. Δεν είναι αργία, ούτε απεργία (για τους γονείς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου