https://www.dimokratianews.gr/content/88284/o-fovos-ton-pollon-gia-kalo
H ανιδιοτέλεια και η καλοσύνη αντιμετωπίζονται σαν «διαταραχές» ενός συστήματος το οποίο έχει ρυθμιστεί να περιστρέφεται πάνω στον άξονα των υλικών ζημιών και των επίγειων ωφελημάτων
K αὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑπάγετε. Oἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν».
Κατά Ματθαίον 8:28-34
Ο Χριστός πηγαίνει στη χώρα των Γεργεσηνών, σώζει δύο δαιμονισμένους από τα γεννήματα της Κόλασης που είχαν καταλάβει τα κορμιά τους, αφήνει τα δαιμόνια να καταφύγουν στα σώματα χοίρων, οι χοίροι αυτοκτονούν και η «πάσα πόλις» κάνει κάτι απρόσμενο: Αντί να ευχαριστήσει τον Κύριο για την παρέμβασή Του και τη σωτηρία δύο ανθρώπων που ζούσαν εκεί, Του ζητά να φύγει. Εκτός των ορίων της πόλης είναι η θέση του Σωτήρα, μακριά, σε απόσταση που οι πολλοί θεωρούν ασφαλή.
Ολη η πόλις διώχνει τον Χριστό! Παλιά η ιστορία, αλλά δεν ξενίζει. Το άκουσμά της είναι σαν γνώριμο, σαν να έχει εξιστορηθεί και μια, και δυο, και άπειρες φορές. Σαν από πάντα να διώχνουν τον Χριστό εκείνοι που Του οφείλουν τα πάντα και πρέπει να Τον καλούν, να Τον παρακαλούν να μείνει. Γιατί κατά μόνας οι περισσότεροι Τον ζητούν κι όλοι μαζί Τον διώχνουν;
Το καλό πάντα ξενίζει τις μάζες. Ο άνθρωπος που θα μπει σ' ένα βαγόνι τρένου και θα καλημερίσει αγνώστους θα φανεί περισσότερο σαν απρόσμενη απειλή παρά σαν κάτι σύνηθες. Στο τοπίο της κοινωνίας δύσκολα μπαίνουν χρώματα από την παλέτα της αρετής. Οι υλικοί συσχετισμοί και η επιδίωξη της ισχύος δεν είναι συμπληρωματικά του αγαθού, αλλά ενάντια. Η ανιδιοτέλεια και η καλοσύνη αντιμετωπίζονται σαν «διαταραχές» ενός συστήματος το οποίο έχει ρυθμιστεί να περιστρέφεται πάνω στον άξονα των υλικών ζημιών και των επίγειων ωφελημάτων.
Ο Γουστάβ Λε Μπον στο έργο του «Η ψυχολογία των μαζών», στο κεφάλαιο «Αισθήματα και ηθικότητα των μαζών», σχολιάζει μια πτυχή της συμπεριφοράς του όχλου: «Η αυταρχικότητα και η μισαλλοδοξία είναι για τις μάζες αισθήματα πολύ σαφή, που τα υποστηρίζουν τόσο εύκολα όσο και τα εφαρμόζουν. Σέβονται τη δύναμη και εντυπωσιάζονται μέτρια από την καλοσύνη, που εύκολα τη θεωρούν μια μορφή αδυναμίας. Οι συμπάθειές τους δεν ήταν ποτέ για τους αγαθούς κυρίους, αλλά για τους τυράννους που τις εξουσίασαν σθεναρά. Είναι γι' αυτούς που, πάντα, σηκώνουν τα πιο ψηλά αγάλματα. Αν πατούν ευχαρίστως με τα πόδια τους τον δεσπότη που ανατράπηκε, είναι γιατί, έχοντας χάσει τη δύναμή του, μεταπίπτει στην κατηγορία των αδυνάτων που περιφρονούν και δεν φοβούνται. Ο τύπος του ήρωα που αγαπούν οι μάζες θα έχει πάντα τη μορφή ενός Καίσαρα. Η λάμψη του τις θέλγει, η εξουσία του τους επιβάλλεται και το σπαθί του τις τρομάζει».
Ο Λε Μπον, με αυτήν την εξαιρετικής ακρίβειας «ανάγνωση» του χαρακτήρα, των αντιλήψεων, των ποιοτήτων και των αντανακλαστικών των μαζών, μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε ποιος είναι ο μηχανισμός με τον οποίο δολοφονούνται οι ενάρετοι και τιμώνται οι σφαγείς και οι φαύλοι.
Το πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με τις ερμηνείες που έχει δώσει έκαστος εξ ημών για την έννοια και την αξία του βίου. Ο βίος είναι το αρσενικό της βίας, η άνευ όρων και ορίων μάχη για τη σάρκα και το χρυσίον; Βίος είναι η εναρμόνιση των πράξεων με όσα προστάζει η φωνή που μιλά πάντα για το ορθό, το όμορφο και το δίκαιο; Πώς μεταφράζουμε τη ζωή μας; Επίγεια και πρόσκαιρη, απελπισμένη και φρενήρη ή αιώνια;
Ο Ιησούς Χριστός είχε δώσει την απάντηση που δεν θέλουν να ακούν οι πολλοί και καλοδέχεται μόνο ο ένας, αυτός που ψάχνει την αλήθεια στην αγκαλιά του Θεού.
Ολη η πόλις διώχνει τον Χριστό! Παλιά η ιστορία, αλλά δεν ξενίζει. Το άκουσμά της είναι σαν γνώριμο, σαν να έχει εξιστορηθεί και μια, και δυο, και άπειρες φορές. Σαν από πάντα να διώχνουν τον Χριστό εκείνοι που Του οφείλουν τα πάντα και πρέπει να Τον καλούν, να Τον παρακαλούν να μείνει. Γιατί κατά μόνας οι περισσότεροι Τον ζητούν κι όλοι μαζί Τον διώχνουν;
Το καλό πάντα ξενίζει τις μάζες. Ο άνθρωπος που θα μπει σ' ένα βαγόνι τρένου και θα καλημερίσει αγνώστους θα φανεί περισσότερο σαν απρόσμενη απειλή παρά σαν κάτι σύνηθες. Στο τοπίο της κοινωνίας δύσκολα μπαίνουν χρώματα από την παλέτα της αρετής. Οι υλικοί συσχετισμοί και η επιδίωξη της ισχύος δεν είναι συμπληρωματικά του αγαθού, αλλά ενάντια. Η ανιδιοτέλεια και η καλοσύνη αντιμετωπίζονται σαν «διαταραχές» ενός συστήματος το οποίο έχει ρυθμιστεί να περιστρέφεται πάνω στον άξονα των υλικών ζημιών και των επίγειων ωφελημάτων.
Ο Γουστάβ Λε Μπον στο έργο του «Η ψυχολογία των μαζών», στο κεφάλαιο «Αισθήματα και ηθικότητα των μαζών», σχολιάζει μια πτυχή της συμπεριφοράς του όχλου: «Η αυταρχικότητα και η μισαλλοδοξία είναι για τις μάζες αισθήματα πολύ σαφή, που τα υποστηρίζουν τόσο εύκολα όσο και τα εφαρμόζουν. Σέβονται τη δύναμη και εντυπωσιάζονται μέτρια από την καλοσύνη, που εύκολα τη θεωρούν μια μορφή αδυναμίας. Οι συμπάθειές τους δεν ήταν ποτέ για τους αγαθούς κυρίους, αλλά για τους τυράννους που τις εξουσίασαν σθεναρά. Είναι γι' αυτούς που, πάντα, σηκώνουν τα πιο ψηλά αγάλματα. Αν πατούν ευχαρίστως με τα πόδια τους τον δεσπότη που ανατράπηκε, είναι γιατί, έχοντας χάσει τη δύναμή του, μεταπίπτει στην κατηγορία των αδυνάτων που περιφρονούν και δεν φοβούνται. Ο τύπος του ήρωα που αγαπούν οι μάζες θα έχει πάντα τη μορφή ενός Καίσαρα. Η λάμψη του τις θέλγει, η εξουσία του τους επιβάλλεται και το σπαθί του τις τρομάζει».
Ο Λε Μπον, με αυτήν την εξαιρετικής ακρίβειας «ανάγνωση» του χαρακτήρα, των αντιλήψεων, των ποιοτήτων και των αντανακλαστικών των μαζών, μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε ποιος είναι ο μηχανισμός με τον οποίο δολοφονούνται οι ενάρετοι και τιμώνται οι σφαγείς και οι φαύλοι.
Το πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με τις ερμηνείες που έχει δώσει έκαστος εξ ημών για την έννοια και την αξία του βίου. Ο βίος είναι το αρσενικό της βίας, η άνευ όρων και ορίων μάχη για τη σάρκα και το χρυσίον; Βίος είναι η εναρμόνιση των πράξεων με όσα προστάζει η φωνή που μιλά πάντα για το ορθό, το όμορφο και το δίκαιο; Πώς μεταφράζουμε τη ζωή μας; Επίγεια και πρόσκαιρη, απελπισμένη και φρενήρη ή αιώνια;
Ο Ιησούς Χριστός είχε δώσει την απάντηση που δεν θέλουν να ακούν οι πολλοί και καλοδέχεται μόνο ο ένας, αυτός που ψάχνει την αλήθεια στην αγκαλιά του Θεού.
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου