Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου;
Πακιστανοί δολοφόνοι από την Μυρτώ της Πάρου στον Νικόλα Μουστάκα
Aπό την μία η επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα (ευχές στους Μουσουλμάνους) να καταπραύνει τα δολοφονικά ένστικτα των πακιστανών και από την άλλη η απουσία των ενστόλων από τους δρόμους επιτρέπουν στους εισαγόμενους δολοφόνους να οργιάζουν στους αφύλαχτους δρόμους της Αθήνας. Βλέπεις η Κολομβία των Βαλκανίων είναι τίγκα στους πολιτικούς, εκδότες και δημοσιογράφους που τους φυλάνε καρακώλια που άφησαν την Μαριγώ, την κατσίκα, στο χωριό τους και έγιναν αστυνομικοί για να κουβαλάνε τα ψώνια από τα σούπερ μάρκετ σε συζύγους πολιτικών, εκδοτών και δημοσιογράφων. Τι ξεφτίλα…
Όταν εμφανίζονται οι ΑΓΙΟΙ μας στους Τούρκους και αυτό έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, τους κόβεται η μιλιά και τρομάζουν. Με φόβο κάνουν αυτό που τους προστάζουν γιατί γνωρίζουν τι τους έρχεται διαφορετικά …
Ο νέο-οθωμανικός παραλογισμός ολόκληρης της «Φαμίλιας Ερντογάν» δεν γνωρίζει κανένα απολύτως όριο. Δεν έχει καμιά απολύτως λογική συνέπεια. Δεν παρουσιάζει καμιά απολύτως ομοιομορφία – έστω, τουλάχιστον για τα ίδια ακριβώς θέματα. Όλα κρίνονται από το «στιγμιαίο» συμφέρον της «Φαμίλιας» και κατά το δοκούν.
Όταν προσφέρεις σε κάποιον ένα γλυκό, σκοπό έχεις να τον γλυκάνεις και να χαρεί. Ό,τι έχει έρθει σε επαφή με το γλυκό, το δοχείο και το κουταλάκι, γλυκαίνονται επίσης.
Μπορεί εδώ και κάποια χρόνια να έχει γίνει μόδα η απαξίωση της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που θα πρέπει να διευκρινιστούν.