Πολλοὶ
ἄνθρωποι σήμερα θὰ
διαφωνοῦσαν μὲ τὴ στάση
τοῦ Ἰὼβ ἔναντι τοῦ Θεοῦ κατὰ
τὴν ὥρα τῆς φοβερῆς δοκιμασίας του
(βλ.
ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 383, Ἰούν.
2015).
Καὶ αὐτό, γιατὶ σήμερα ὅλο
καὶ λιγότερο οἱ ἄνθρωποι
ἔχουν τὴ διάθεση νὰ
ἐκχωρήσουν στὸν Θεὸ
δικαιώματα ἐπὶ τῶν
κεκτημένων τους. Δὲν τὸν
ἀναγνωρίζουν Κύριό τους.
Ἰδιαίτερα
ἰσχύει αὐτὸ προκειμένου
γιὰ τὰ παιδιά τους. Οἱ γονεῖς τὰ
θεωροῦν ἀποκλειστικὸ
κτῆμα τους. Δὲν ἐννοοῦν νὰ
ἀφήσουν κανένα, οὔτε τὸν
Θεό, νὰ παρεμβληθεῖ στὴ
σχέση τους μαζί τους. Τὰ θέλουν
ὁλωσδιόλου δικά τους.
Ἰδίως ἂν τὰ ἀπέκτησαν
μὲ δυσκολία, σύνηθες
πράγμα σήμερα. Γι’ αὐτὸ καὶ
τοὺς εἶναι ἀδιανόητο
νὰ χαθεῖ κάποιο παιδί τους, νὰ
τὸ πάρει ὁ Θεὸς πρὶν τὴν ὥρα
του. Ἀκόμα καὶ συνειδητοὶ
Χριστιανοὶ δείχνουν ἐξαιρετικὴ
δυσκαμψία στὸ ζήτημα
αὐτό. Ἐξεγείρονται καὶ
δυσανασχετοῦν ἐναντίον
τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐπισυμβεῖ
κάτι τέτοιο. Ἡ λογικὴ τοῦ Ἰὼβ
τοὺς φαίνεται ἀκατανόητη.