Από τον Θουκυδίδη στον Τσίπρα.
Αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια.
Από τότε που ο Θουκυδίδης έγραψε το «Κτήμα εσαεί» δηλαδή την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, κύλησαν 2.500 χρόνια περίπου.
Γράφοντας γι’ αυτόν μας κληροδότησε και τούτα τα άκρως διεισδυτικά και κοινωνικοπολιτικά διδάγματα, τα οποία αφορούσαν - και αφορούν - την μπερτόδουλη πολιτική και ατομική συμπεριφορά των ανθρώπων και κυρίως των πολιτικών.
Έγραφε:
«Και κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των
λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Πράγματι, η μεν παράλογος
τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, … η προνοητική σύνεσις ως βραδυκινησία. Η
τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω
σκέψις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής. Ο τα πάντα επικρίνων και τους
πάντας κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης εις κάθε περίστασιν, ενώ ο
αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος. Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο
άνθρωπος ευφυής… ενώ εκείνος που εφρόντιζε να μην ευρεθή εις την ανάγκην
να κάμη ούτε το εν, ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και
πανικόβλητος απέναντι αντιπάλων. Με μιαν λέξιν. Ο προτρέχων άλλου εις
την διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων καθώς και ο παρακινών άλλον
εις διάπραξιν κακού το οποίον εκείνος δεν είχε διανοηθή.».