Αυτά είναι φωτεινά παραδείγματα από την Ιστορία – Ελληνες πρωθυπουργοί που ζούσαν λιτά, χάριζαν περιουσίες κι «έφυγαν» πάμφτωχοι

http://www.makeleio.gr/?p=247043


Μπορεί τη σημερινή εποχή να κυριαρχεί η γενική καχυποψία για τους πολιτικούς και πόσους από αυτούς βάζουν το… χέρι στο μέλι, αλλά υπήρξαν κάποιοι στο παρελθόν, ακόμη και πρωθυπουργοί, που πέθαναν πάμφτωχοι, είτε γιατί χάρισαν την περιουσία τους είτε γιατί επέλεξαν σε όλη τους τη ζωή ένα λιτό τρόπο διαβίωσης.
Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Ιωάννης Καποδίστριας, με τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας να κάνει λιτή ζωή, παρότι ήταν εύπορος, όπως αναφέρει σε σχετικό αφιέρωμα η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Μάλιστα, μοίρασε αρκετή από την περιουσία του στις ανάγκες του κράτους και των συμπολιτών του, ενώ αρνήθηκε να λαμβάνει το μισθό του κυβερνήτη, δηλώνοντας ότι τα ιδιαίτερα εισοδήματά του του αρκούν για να ζήσει.
Ο εκ των πρωταγωνιστών της επανάστασης του 1821 Ανδρέας Λόντος, πρώην μεγαλοκτηματίας έδωσε στον εθνικό αγώνα μεγάλο τμήμα της περιουσίας του. Εφτασε στη θέση του υπουργού Εσωτερικών και μοίρασε τα χρήματά του και τη σύνταξη που λάμβανε ως στρατηγός σε πρώην συναγωνιστές του. Τα τελευταία του χρόνια ζούσε πάμφτωχος, ξεπουλώντας τα τελευταία του υπάρχοντα, ενώ το 1846 αυτοκτόνησε.
Τα παραδείγματα από πρώην πρωθυπουργός που «έφυγαν» δίχως να έχουν περιουσία είναι πολλά από την ελληνική ιστορία. Ο Ζηνόβιος Βάλβης, που έκανε δύο θητείες ως πρωθυπουργός, ζούσε αρκετά λιτά και είχε τη συνήθεια να ντύνεται με κάπα τσοπάνου. Πέθανε πάμφτωχος το 1872 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.
Το ίδιο φτωχός έφυγε από τη ζωή το 1879 ο εξάκις πρωθυπουργός Επαμεινώντας Δεληγιώργης. Την επόμενη της κηδείας του η Πολιτεία χορήγησε στην οικογένειά του σύνταξη 500 δραχμών το μήνα, για να μην πεινάσουν τα παιδιά του.
Φτωχότερος από ότι μπήκε στην πολιτική έφυγε και ο επτάκις πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης. Είχε αναγκαστεί να πουλήσει σχεδόν ολόκληρη την πατρική του περιουσία, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του έμενε σε νοικιασμένο σπίτι.
Ανάλογη στάση κράτησε και ο Γεώργιος Καφαντάρης, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός το 1924. Οταν μάλιστα πληροφορήθηκε ότι κάποιος πολιτικός μηχανικός θέλησε να του παραχωρήσει δωρεάν κάποιο σπίτι για να μείνει, καθώς γνώριζε τα οικονομικά και προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, αρνήθηκε κατηγορηματικά, δηλώνοντας «πού ξέρω τι αξιώσεις θα προβάλει και τι θέματα θα έχει να επιλύσει για να προτείνει τέτοιο πράγμα». Χρειάστηκε να κάνει συμβολαιογραφικό έγγραφο ο πολιτικός μηχανικός, στο οποίο δήλωνε ρητά ότι δεν θα προβάλει καμία αξίωση, για να γίνει τελικά δεκτή η δωρεά του.
Τέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας έμεινε στην ιστορία ως φτωχός πρωθυπουργός, για τον λιτό τρόπο ζωής του. Απαγόρευε στους συγγενείς του να χρησιμοποιούν το όνομά του για δικό τους όφελος έμενε στο νοίκι, ενώ αρνήθηκε να βάλει τηλέφωνο φωνάζοντας «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται και εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Μάλιστα, είχε επιστρέψει ένα χρυσό στιλό που του είχε στείλει ο εκδότης Δημήτρης Λαμπράκης, ενώ στο σπίτι του κοιμόταν σε στρατιωτικό ράντσο. Οταν πέθανε το 1953, άφησε μόνο 216 δραχμές στην ψυχοκόρη του, δέκα δολάρια και μία προφορική διαθήκη «Ολα για την Ελλάδα».

Αυτοί που σημερα τρομοκρατούν, το 2009 αποθέωναν την συμμορία που ερχόταν. Ειναι μέλη της.

http://olympia.gr/2015/01/04/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%BF-2009-%CE%B1%CF%80%CE%BF/

Συγκρίσεις… Ο Καραμανλής το 2009 βγήκε και είπε ότι προκηρύσσει πρόωρες εκλογές, επειδή δεν θεωρεί έντιμο να ανέχεται να σέρνεται επί μήνες πολιτική αστάθεια με μοναδικό στόχο να τις χρεώσει στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Σαμαράς το 2014 μοναδικό στόχο έχει να χρεώσει στην αξιωματική αντιπολίτευσης τις πρόωρες εκλογές και να εκβιάσει και τρομοκρατήσει το λαό… Το 2009 το σύστημα των εγχώριων και διεθνών νταβατζήδων ανέχτηκε, κοινώς «έκανε το κουνέλι», το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, για να διώξει τον Καραμανλή. Το 2014 το ίδιο σύστημα τρομοκρατεί με… κλείσιμο των ΑΤΜ έτσι κι έρθει ο «οξαποδώ» ΣΥΡΙΖΑ, για να διασώσει τον Σαμαρά! Συγκρίσεις…

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΟΧΥΖΕΝΕ ΜΑΛΛΙ” ΣΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ-ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΠΡΩΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΙ ΤΗ ΜΙΣΗ ΑΘΗΝΑ-ΚΑΤΙ “ΒΡΩΜΑΕΙ” ΣΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΞΗΡΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ (ΦΩΤΟ-VIDEO MAKELEIO.GR)

http://www.makeleio.gr/?p=247183

Μόλις έφτασε στα δικαστήρια της Ευελπίδων ο Χριστόδουλος Ξηρός φρουρούμενος από άντρες της αντιτρομοκρατικής. Νωρίτερα είχε φτάσει ο δικηγόρος του Φραγκίσκος Ραγκούσης…

Γιατί λίγο πριν τις εκλογές άραγε έπιασαν τον Χριστόδουλο Ξηρό ενώ όπως λένε οι πληροφορίες και το ρεπορτάζ τον παρακολουθούσαν από τον Ιούλιο; Υποκινούμενη και αυτή η σύλληψη με απώτερους σκοπούς;

Δεν σκοπεύει να συνεργαστεί με τις Αρχές ο Χριστόδουλος Ξηρός, το ξεκαθάρισε μέσα από τη στάση του και τις δηλώσεις του. Ο Ξηρός ανακρίνεται τις τελευταίες ώρες και ενώ οι αστυνομικές έρευνες συνεχίζονται, τόσο στο σπίτι που διέμενε τους τελευταίους 2 μήνες στην Ανάβυσσο, όσο και σε διάφορα μέρη της χώρας προκειμένου να εντοπιστούν συνεργάτες του. Είπε ότι τα όπλα που βρέθηκαν στο σπίτι του ήταν δικά του, ζούσε μόνος του όλον αυτόν τον χρόνο από τη στιγμή που απέδρασε, ενώ δεν έδωσε εξηγήσεις για το που βρήκε τα χρήματα με τα οποία πλήρωνε το σπίτι.

Ολόκληρη η δήλωση του Ξηρού έχει ως εξής:

«Καμία συνεργασία με τους θεσμούς που υπηρετούν τις δυνάμεις κατοχής και την κυβέρνηση των δοσίλογων. Η επανάσταση θα συνεχιστεί παρά το πλήγμα που δέχτηκα γιατί είναι κοινωνική αναγκαιότητα.
»Κανένας σωτήρας και καμία ανάθεση. Καμία ελπίδα από κανέναν, ιδιαίτερα από το δίδυμο των δοσιλόγων Σαμαρά – Βενιζέλου, ούτε από τους επίδοξους συνεχιστές τους. Η μόνη διέξοδος ο δικός μας Αγώνας».
Σύμφωνα μάλιστα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας  ο Χριστόδουλος Ξηρός θα πραγματοποιούσε ισχυρό τρομοκρατικό χτύπημα, το οποίο θα προκαλούσε το απόλυτο χάος στη μισή Αθήνα.

ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ (Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19080:2015-01-03-18-01-29&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Αυτοδιαλύθηκε, λοιπόν, η Βουλή. Ανίκανοι αποδείχθηκαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος να συσπειρώσουν αρκετούς βουλευτές για να βγάλουν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να πούμε τα πράγματα ωμά, δεν κατόρθωσαν να μαζέψουν 180 βουλευτές που ουσιαστικά θα έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συνεχίσει το ολέθριο έργο της. Έχοντας κατά νου περιπτώσεις βουλευτών που από πολιτική σκοπιά βρίσκονται στα χέρια οποιασδήποτε κυβέρνησης κατά την εκτίμησή μας, τους οποίους δεν είδαμε να μετακινούνται υπέρ αυτής της κυβέρνησης από τη δεύτερη στην τρίτη ψηφοφορία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το σύστημα δεν κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις του για να διασώσει τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Πέραν τούτου, η ουσία είναι ότι στις 25 Γενάρη θα γίνουν εκλογές οι οποίες θα ανατρέψουν εκ βάθρων τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων. Είναι βέβαιο ότι θα ανατραπεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ η πρωτιά στην κατάταξη των κομμάτων. Από κει και πέρα όμως τα πάντα είναι ακόμη ρευστά και τα περισσότερα θα λυθούν μόνο μέσω της ψήφου που θα ρίξει ο λαός στην κάλπη, σε τρείς μόλις εβδομάδες από σήμερα. Όταν γίνονται εκλογές, ο λαός και μόνον αυτός αναλαμβάνει την ευθύνη να αποφασίσει από ποιο κόμμα θα κυβερνηθεί. Μετά την κατάρρευση της χούντας το 1974 ουδέποτε παραβιάστηκε η λαϊκή βούληση, η οποία ήταν τόσο ισχυρή, που σχεδόν πάντα (με εξαίρεση το δεκάμηνο Ιούνιος 1989 – Απρίλιος 1990) έφερνε στην εξουσία μονοκομματική κυβέρνηση είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ. Αυτά προτού ο πανάθλιος Γιώργος Παπανδρέου υπαγάγει προσχεδιασμένα και συνειδητά την Ελλάδα στο επαίσχυντο καθεστώς της μνημονιακής υποτέλειας, η οποία έφερε την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση του λαού μας. Οι δίδυμες εκλογές Μαΐου και Ιουνίου 2012 σηματοδότησαν την έναρξη του τέλους του πολιτικού σκηνικού της Μεταπολίτευσης, του μακροβιότερου στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Το Μνημόνιο διέλυσε το ΠΑΣΟΚ οριστικά και αμετάκλητα. Κατέρρευσε ο ένας από τους δύο πυλώνες του συστήματος στο κομματικό επίπεδο. Όταν από το 44% των βουλευτικών εκλογών του 2009 το ΠΑΣΟΚ έπεσε δυόμισι χρόνια αργότερα στο… 12% (!), είναι προφανές πως το κόμμα αυτό είναι αδύνατο να συνέλθει ποτέ. Είναι πολιτικά νεκρό. Αυτό απασχολεί το σύστημα πολύ περισσότερο από το λαό, ο οποίος άλλωστε είναι εκείνος που με την ψήφο του θάβει τα περιφερόμενα κομματικά πτώματα. Ο λαός έδωσε το 44% στο ΠΑΣΟΚ το 2009, ο λαός πάλι το έθαψε στο 12% δυόμισι χρόνια αργότερα, το 2012. Στις εκλογές του Γενάρη θα ολοκληρωθεί η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη τριχιτομηθεί σε τρία μνημονιακά κόμματα – το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου που μπορεί να μην κατέβει καν με αυτό το όνομα, το κόμμα του Γιωργάκη και το Ποτάμι του Θεοδωράκη. Μονοψήφιο πλέον ποσοστό μεγαλύτερο του… 3% (!) για να μπουν στη Βουλή είναι το ιδανικό των δύο πρώτων κομμάτων, ενώ ο… «ογκόλιθος» της Κεντροαριστεράς, το Ποτάμι, κι αυτό σε μονοψήφιο ποσοστό άνω του 5% προσβλέπει. Γελάει και το παρδαλό κατσίκι πλέον με το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος ελπίζει πρωτίστως στους συνταξιούχους της επαρχίας να θυμηθούν το επώνυμο Παπανδρέου, για να τον βοηθήσουν να μπει στη Βουλή. Πολύ δυσκολότερα είναι τα πράγματα για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος πρέπει να δώσει λυσσώδη μάχη μήπως τελικά καταφέρει να «τρυπώσει» στο κοινοβούλιο, πράγμα που αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται εξασφαλισμένο ούτε όμως και αδύνατο.

Είναι πάντως απίστευτα διασκεδαστικό το γεγονός ότι ο Βενιζέλος προσπαθεί με νύχια και με δόντια μήπως και κατορθώσει να μπει στη Βουλή ενώ ταυτόχρονα ισχυρίζεται πως το ΠΑΣΟΚ του κρατάει το… «κλειδί της πολιτικής σταθερότητας»! Έχουν και τις λύσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος ακυβερνησίας, λένε τα σούργελα του ΠΑΣΟΚ! Μοιάζουν έτσι πολιτικά με το άλλο κόμμα που διέλυσε το Μνημόνιο, τη ΔΗΜΑΡ, τη διαβόητη «Αριστερά της προσκολλήσεως» που δεν έχει πλέον καθόλου οπαδούς και ψηφοφόρους! Όλα τα αριστερά «λαμόγια της εξουσίας» την εγκατέλειψαν τρέχοντας προς όλες τις υπόλοιπες κομματικές κατευθύνσεις, μόλις η ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου! Αυτοί οι μνημονιακοί καραγκιόζηδες της ΔΗΜΑΡ, λοιπόν, απαίτησαν να τους φτιάξει κοινοβουλευτική ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στη συνέχεια θα είναι αυτόνομη για να τον εκβιάζει! Έφαγαν πόρτα, φυσικά, τουλάχιστον για την ώρα. Χτες, την ώρα που το Πριν τυπωνόταν, βάσει εισήγησης της Κ.Ε επρόκειτο να αποφασίσουν… αυτόνομα κάθοδο στις εκλογές! Ψηφοφόρους που θα βρουν οι δύστυχοι; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με το εκλογικό αποτέλεσμα της ΔΗΜΑΡ, η οποία θυμίζουμε ότι το 2012 είχε πάρει 6,26%! Πάντως οι της ΔΗΜΑΡ, αν τελικά όντως κατέβουν τους στις εκλογές, όχι στη Βουλή δεν μπαίνουν, αλλά… ούτε απέξω δεν περνάνε! Ας αφήσουμε εκείνους από τους ανεξάρτητους βουλευτές που είναι πασίγνωστοι πολιτικοί απατεώνες – κάτι τύπους που παρίσταναν τους αντιμνημονιακούς «αντάρτες», για να πάνε στο «ναι στο Δήμα» και να καταλήξουν στο κόμμα του… Γιωργάκη, του πιο «λυσσασμένου μνημονιακού σκύλου»!

Έτσι κι αλλιώς, κάθε μέρα κάτι θα γίνεται μέχρι τις εκλογές που θα αναστατώνει τον μικρόκοσμο των κονιορτοποιημένων κομμάτων. Ο πολιτικός χρόνος θα είναι πολύ πυκνός σε εξελίξεις – και πριν και μετά τις εκλογές. Αποκλείεται να πλήξουμε!

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 04 Ιανουαρίου 2015

Η προσευχή στην Εκκλησία ( Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

http://www.agioritikovima.gr/thlogos/item/51035-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Λέγει ο άγιος Ιωάννης: Μη το κάνεις καλέ μου άνθρωπε, τέτοιο λάθος! Γιατί, αν το κάνεις, τον εαυτό σου ζημιώνεις!
Κάθε άνθρωπος, το ξέρουμε, έχει δικαίωμα, να κάνει προσευχή και στο σπίτι του. Ναί, έτσι είναι! Όμως ποτέ κανένας δεν κάνει στο σπίτι του προσευχή, σαν εκείνη που κάνει στην Εκκλησία!

Τι είναι εκείνο που κάνει την προσευχή στην Εκκλησία, να είναι η πιο καλή;
Εκεί, στην Εκκλησία, είναι και οι πατέρες μας, οι ιερείς! Καί πλήθος κόσμου! Καί όλοι μαζί, με μια καρδιά και μια φωνή, μιλάμε στον επουράνιο Πατέρα μας!
Μη σού περνάει λοιπόν η ιδέα, ότι, αν κάθεσαι στο σπιτάκι σου και κάνεις εκεί την προσευχή σου, με το δικό σου τρόπο, θα σε ακούσει ο Κύριος καλύτερα!
Λάθος κάνεις. Μεγάλο λάθος. Ο Θεός θέλει, όλοι εμείς σαν αδέλφια‐σαν παιδιά Του, να κάνουμε την προσευχή μας όλοι μαζί!...
Μας δίδαξε να λέμε «Πάτερ ημών», «πατέρα όλων μας».
Καί, τελικά, τι κάνουμε στην Εκκλησία; Να. Απλά παρακολουθούμε τα λόγια των ιερέων. Καί τα επαναλαμβάνουμε σαν δικά μας.
Ψάχνεις να βρείς, τι είναι εκείνο που κάνει την προσευχή στην εκκλησία, να είναι καλύτερη;
Πολλά!...
Καί συγκεκριμένα: Στην Εκκλησία είμαστε πολλοί. Καί όλοι μαζί έχουμε τα ίδια στο νού (στο μυαλό μας) και τα ίδια στο στόμα. Στην Εκκλησία είμαστε όλοι δεμένοι με την αγάπη, όλοι ένα. Καί το πιο μεγάλο και πιο σημαντικό: Στην Εκκλησία έχουμε μαζί μας τους ιερείς μας· που προσεύχονται μαζί μας· και μας ευλογούν.
Καί γιατί προεξάρχουν, στις προσευχές μας, στην Εκκλησία, οι ιερείς;
Θέλεις να το ακούσεις; Άκουσέ το.
Οι προσευχές των απλών ανθρώπων είναι προσευχές αδύνατες και ισχνές! Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι οι απλοί, παρακολουθούν τις προσευχές των ιερέων, τότε οι προσευχές τους παίρνουν τέτοια δύναμη, που ανεβαίνουν στον ουρανό!
Τι είπες; Πότε οι προσευχές μας ανεβαίνουν στον ουρανό;
Όταν προσευχή μας κάνουμε τα λόγια των ιερέων και της ιερής ακολουθίας.
Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή.
(Από την ομιλία του: Περί ακαταλήπτουΛόγος Γ’, P.G. 48, σ. 725)
Με λόγια πιο απλά:
Ο μεγάλος άγιος διδάσκαλος της Εκκλησίας μας μας λέγει, ότι η πιο καλή προσευχή, γίνεται στην Εκκλησία· και μάλιστα τότε που ο κάθε πιστός ενώνει την προσευχή του με την προσευχή των ιερέων.
Περιοδικό Λυχνία, Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης, τεύχος Νοεμβρίου

Μνήμη Αγίου Εφραίμ: Πώς ανακαλύφθηκε το θαυματουργό σκήνωμα του Οσίου στη Νέα Μάκρη Αττικής

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_3.html



Χρειάστηκαν 524 ολόκληρα χρόνια από το μαρτυρικό του θάνατο μέχρι να φανερωθεί. Με μια σειρά γεγονότων όπως οράματα, σημάδια του Θεού και εμφανίσεις του ίδιου του Αγίου, βρέθηκαν στις 3 Ιανουαρίου 1950 τα Ιερά του Λείψανα και έγινε σταδιακά γνωστή η ζωή του. Χιλιάδες πιστοί κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Νέα Μάκρη, ελπίζοντας σε ίαση ψυχική, σωματική και πνευματική. Εκεί η Ηγουμένη Μακαρία και οι Μοναχές της, με πολλή ευσέβεια δέχονται τους επισκέπτες στην Ιερά Μονή, όπου φυλάσσονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Εφραίμ.

Η Ηγουμένη ήταν εκείνη που είχε την αξίωση να βρει το Άγιο σκήνωμα, όταν ήτα νεαρή. Η Θεία Πρόνοια την είχε οδηγήσει το 1945 στα ερείπια του Μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Βλέποντας το ερημωμένο Μοναστήρι αποφάσισε να μείνει εκεί και να προσπαθήσει σταδιακά να αναστηλώσει την παλαιά Μονή. Καθώς εργαζόταν στο προαύλιο άκουσε μια απόκοσμη βαθιά φωνή να λέει: «Σκάψε εκεί και θα βρεις». Η Μοναχή φώναξε έναν εργάτη και του ζήτησε να σκάψει στο συγκεκριμένο σημείο της αυλής. Εκεί υπήρχε ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, ένα μέρος που έμοιαζε με παλαιό κελί Μοναχού. Σκάβοντας ανακάλυψε ο εργάτης ένα κρανίο, που εξέπεμπε γλυκιά ευωδία. Η Μοναχή κατάλαβε ότι βρήκαν το λείψανο κάποιου Αγίου και το ασπάστηκε ευλαβικά. Κατόπιν βρήκε ολόκληρο το σκήνωμα του Αγίου. Τα πήρε και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα. Το βράδυ που βρισκόταν στην παλαιά Εκκλησία άκουσε βήματα από την πλευρά που είχε βρεθεί ο τάφος, να διασχίζουν την αυλή και να κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Την κυρίευσε φόβο και ξαφνικά άκουσε μια φωνή να της λέει: «Μέχρι πότε θα με αφήσεις εκεί πέρα; Και ποιος μου έβαλε το κεφάλι έτσι…»

Στράφηκε προς τη φωνή και τον είδε να στέκεται στην πόρτα. Ήταν ψηλός, αδύνατος, πολύ μελαχρινός, με μικρά στρογγυλά μάτια που είχαν ρυτίδες στις άκρες, γενειάδα που έφτανε ως το στήθος του και φορούσε ράσο. Με το δεξί του χέρι την ευλογούσε, ενώ από το αριστερό έβγαινε ένα φως απόκοσμο. Αγαλλίασε η ψυχή της μπροστά στη μορφή του και με θάρρος του απάντησε: «Συγχώρησέ με. Μόλις ξημερώσει με το καλό, θα τα φροντίσω όλα».

Πράγματι το πρωί η Μοναχή πήρε τα οστά, τα καθάρισε προσεκτικά από το χώμα, τα έβαλε σε μια θυρίδα στο Ιερό της Εκκλησίας και τους άναψε κι ένα καντηλάκι. Την ίδια νύχτα είδε στο όνειρό του τον ίδιο Μοναχό. Κρατούσε στην αγκαλιά του μια εικόνα του, φτιαγμένη από ασήμι. Δίπλα του βρισκόταν ένα μανουάλι. Η Μοναχή πλησίασε, άναψε μια λαμπάδα και άκουσε τη φωνή του: «Σε ευχαριστώ πολύ. Το όνομά μου είναι Εφραίμ».

Με διάφορες οπτασίες και οράματα, ο Άγιος Εφραίμ φανέρωνε στις αδελφές του Μοναστηριού την ιστορία της ζωής του. Η Μοναχή Μακαρία αφηγείται: Ένα μεσημέρι λαγοκοιμόταν από την κούραση. Ξαφνικά βλέπει: «Μια ιερή πομπή να πλησιάζει προς το κελί της, ψάλλοντας ύμνους. Έφτασαν μέσα στο κελί, πήραν το σώμα του Αγίου που το κουβαλούσαν στους ώμους τους και το απόθεσαν στην αγκαλιά της. Οι ιερείς ξεκίνησαν να κάνουν την κηδεία και όλοι μαζί βρέθηκαν μέσα σε μια Βυζαντινή Εκκλησία, με περίτεχνο διάκοσμο, αφιερωμένη στον Άγιο».

Ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε στο ίδρυμα της Μονής μαζί με τη γιαγιά του, ένα βράδυ που ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, είδε τον Άγιο να το πλησιάζει. Εκείνος το είδε φοβισμένο, του χάιδεψε το κεφάλι και του είπε: «Μη με φοβάσαι παιδί μου. Είναι ο Άγιος Εφραίμ».

Η γιαγιά του κοριτσιού ένα βράδυ αργά άκουσε κάποιον να στέκεται έξω από την πόρτα του θαλάμου. Πιστεύοντας πως ήταν η αδελφή Μακαρία της φώναξε. Ξαφνικά μια λάμψη φώτισε όλη την περιοχή του Μοναστηριού. Μέσα από το φως εμφανίστηκε ο Άγιος. Κρατούσε στα χέρια του μια μικρή Βυζαντινή Εκκλησία, που είχε τέσσερις τρούλους στις άκρες κι έναν μεγάλο στο κέντρο με ένα φωτεινό Σταυρό. Αμέσως η γιαγιά γονάτισε μπροστά του και ο Άγιος της μίλησε: «Είμαι ο Μεγαλομάρτυρας Εφραίμ. Γεννήθηκα 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Σταυρού και πάλι 14 Σεπτεμβρίου ημέρα του Σταυρού, άρχισε το μαρτύριό μου. Να πεις στην αδελφή Μακαρία, πως θέλω να μου φτιάξει ένα τέτοιο προσκυνητάρι, στη στροφή του δρόμου, εκεί που καθόμουν και ξεκουραζόμουν».

Πράγματι οι Μοναχές έφτιαξαν το προσκυνητάρι, ένα κομψοτέχνημα, μικρογραφία Βυζαντινής Εκκλησίας.

Είναι αναρίθμητες οι μαρτυρίες για τις εμφανίσεις και τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ. Ένα από αυτά αφορά την Εκκλησία του. Όταν έφτασε η ευλογημένη ώρα, που αξίωσε ο Κύριος, να χτιστεί ο Ναός του Αγίου, βρέθηκε από Θεία Πρόνοια, παλιά πέτρα που στόλιζε άλλοτε ένα οικοδόμημα στην Αθήνα. Η Ηγουμένη Μακαρία αναρωτιόταν, πού ακριβώς θα ήθελε ο Άγιος να χτιστεί η Εκκλησία του. Φτάνει τότε μια προσκυνήτρια στο Μοναστήρι και της λέει: «Είδα στο όνειρό μου τον Άγιο Εφραίμ και μου είπε: «Να πας να πεις στη Γερόντισσα, ότι τον τάφο μου τον θέλω μέσα στην Εκκλησία μου».

Πεντέμισι αιώνες φύλαγε η γη, σαν πολύτιμο θησαυρό στους κόλπους της τον Άγιο Εφραίμ, μέχρι που ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας τον φανέρωσε, για να τον έχουμε βοηθό και οδηγό στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Ας αναγνωρίσουμε όλοι μας τη δύναμη της πίστης και της προσευχής και ας προστρέχουμε σε Αυτόν, με ταπεινή καρδιά, παρακαλώντας Τον να μας ελεήσει. Και όλοι μαζί, ας ζητήσουμε από Αυτόν τον Άγιο του Θεού Εφραίμ, να είναι πάντα δίπλα μας, να μας φωτίζει, να μας στηρίζει και να μας καθοδηγεί.



Πηγή υλικού

Βίοι Ορθόδοξων Αγίων, Ο Άγιος Εφραίμ, Εκδόσεις «Ένθεος Βίος»

πηγή

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΝΑ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/01/blog-post_60.html

«οι Καθολικοί θα έρθουν στη χώρα μας…
Δεν θα παραμείνουν πολύ αλλά θα κάνουν μεγάλο κακό και θα χύσουν τόσο πολύ αίμα… αλλά θα φύγουν ντροπιασμένοι με τα κεφάλια κάτω».
σχόλιο Γ.Θ : Να υπενθυμίσουμε το δόγμα της Ορθοδοξίας μας για τις προφητείες... Τις αναγνωρίζουμε και τις παραδεχόμαστε ότι είναι γνήσιες (εκ Θεού) μόνο κατά την πραγματοποίησή τους.

« O IOYΔΑΣ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ :

 OΡΘΟΔΟΞΙΑ ή ΔΑΙΜΟΝΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ 2015 »

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

  « καὶ ἤκουσα ὡς φωνὴν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· Χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καὶ τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· καὶ τὸ ἔλαιον καὶ τὸν οἶνον μὴ ἀδικήσῃς ………καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσιν ἐπ’ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι,” (Αποκάλυψη Ιωάννου 6, 6/ 18,11)

Όποια κι αν είναι η εθνικότητά μας όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί που γνωρίζουν κι ακολουθούν την Παράδοση είναι υπό μία έννοια « Ρώσσοι ».Βέβαια όλα αυτά δεν είναι ζήτημα εθνικότητας ή διαβατηρίου γιατί υπάρχουν πολλοί που έχουν την εθνικότητα και το διαβατήριο αλλά δεν είναι ρώσοι με την δική μας έννοια. Υπό μία πνευματική έννοια το να ανήκεις σ΄ένα πολυεθνικό ρώσικο κόσμο,στον ορθόδοξο κόσμο σημαίνει είσαι αληθινός χριστιανός,πραγματικός ορθόδοξος εκτιμώντας την ορθόδοξη κουλτούρα και προυποθέτει να διαθέτεις μια γενναιόδωρη καρδιά.

Όπως ένας μουσουλμάνος είπε πρόσφατα σ΄ένα φίλο τώρα το 2014 είναι η ώρα της απόφασης:είμαστε με την Washington ή είμαστε με την ορθόδοξη Ρωσία ; Eίμαστε με αυτούς που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια δικτατορία (demonocracy ) δαιμονοκρατία άθεη ηγεμονία σε ολόκληρον τον κόσμο ή με αυτούς που υπερασπίζονται την πίστη στο Θεό και την πνευματική ζωή ;

Στο πλαίσιο της ορθόδοξης ρωσικής αποστολής εκτός της Ρωσίας υπεραμυνόμαστε επίσης της Αγίας Ρωσίας, την πνευματική πατρίδα μας και τις πολιτισμικές μας αξίες. Η επιλογή έγκειται ανάμεσα στον κόσμο άνευ Θεού και του νεόκοπου μαμονισμού απο τη μια και του κοινοτισμού και του ορθόδοξου κόσμου της Αγίας Ρωσίας από την άλλη.Μεταξύ του πρωτείου αυτού του κόσμου και του πρωτείου του άλλου κόσμου. Η Αγία Ρωσία οφείλει να υπερισχύσει σε αυτήν την μνημειώδη μάχη και σε ολόκληρο τον κόσμο ή η νύχτα θα πέσει πάνω μας και μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Το 2015 προσευχόμαστε για τη νίκη της Αγίας Ορθοδοξίας και των συμμάχων μας επί των λατρευτών του χρήματος ηγεμονιστών,του εγωκεντρικού ατομοκισμού τους και του εγωιστικού ηδονισμού επί των μαριονέτων του Κιέβου και τη Μόσχας των ονομαζόμενων Ποροσένκο και του δισεκατομμυριούχου Navalnys ή ακόμη επί του Ιούδα που επαγρυπνά..

Σήμερα υπάρχει ο ρώσικος κόσμος η (Orthosphere) oρθοδοξόσφαιρα με τους συμμάχους της και τους συμπαθούντες που ξεσηκώθηκαν το 2014 λόγω της δυτικής εισβολής στην Ουκρανία και των επιθέσεων της προπαγάνδας και κατά του νομίσματος της Ρωσίας και όλα τα υπόλοιπα. Ο καθένας που λέγεται ορθόδοξος και που επιλέγει το ανατίθετο επιλέγει την αποστασία και την Γέενα. Όσο για την Ευρώπη αυτή βρίσκεται μεταξύ αυτών των κόσμων,ανάμεσα στην κυρίαρχη ελευθερία και την παγκόσμια διακτατορία,ανάμεσα στη Μόσχα και την Washington, ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνα ,ανάμεσα στο Χριστό και το σατανισμό ανάμεσα στην Εκκλησία και την Σοδομοποίηση. Όποιος δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας .Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να σωθούν παρά από την Αγία Ρωσία. Το 2015 οι υγειείς δυνάμεις της Ευρώπης όπως και αλλού μπορούν να μαζευτούν γύρω από τη Ρωσία και τους Αγίους της γηραιάς Ευρώπης ενάντια στο πλανητικό κακό και ο ρώσικος κόσμος μπορεί να επεκταθεί. Το 2015 θα δούμε είτε την ανάπτυξη ενός κόσμου ελεύθερων και πατριωτικών εθνών ή μια δικτατορία σε ολόκληρον τον κόσμο. Και αυτή η εξέλιξη είναι υπ΄ευθύνη μας. 

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ:

Ως μια παρηγοριά αλλά και ως προειδοποίηση έχουμε τις προφητείες του γέροντα Ιωνά της Οδησσού (+ 2012). Το 2007 είπε: «οι Καθολικοί θα έρθουν στη χώρα μας…Δεν θα παραμείνουν πολύ αλλά θα κάνουν μεγάλο κακό και θα χύσουν τόσο πολύ αίμα…αλλά θα φύγουν ντροπιασμένοι με τα κεφάλια κάτω. » Αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία αυτός προέβλεψε ότι « αυτός θα είναι ένας πνευματικός πόλεμος και ο πρωταρχικός σκοπός του είναι να καταστρέψει την Ουκρανία απομακρύνοντάς της από την Αγία Ρωσία και να καταστρέψει αυτήν την ίδια την ορθοδοξία». Αναφορικά με το δολάριο είπε : «o άνεμος θα φυσήξει τα δολάρια κατά μήκος του δρόμου σαν φθινωρινά φύλλα και κανείς δεν θα τα κυνηγάει αυτά θα είναι σαν κομμάτια φθηνόχαρτου «. Και είπε ότι «αν ο Κύριος οφείλει να δώσει στους Ρώσους έναν ορθόδοξο τσάρο τότε πρέπει να μετανοήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ σκληρά και τότε μόνο δια του τσάρου του προερχόμενου από το Θεό η Ρωσία θα μπορούσε να βρεί τη σωτηρία». 

(events.orthodoxengland 2/1/15)

http://dimpenews.com/2015/01/03

Συμπληρώνονται σήμερα 104 χρόνια από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/100.html



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

H 3η Ιανουαρίου, είναι η ημέρα κοίμησης του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.

Η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν που πρώτη, το 2001, επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, διοργάνωσε εκδηλώσεις στη μνήμη του, για τα 150 χρόνια από την γέννηση του.

Επίσης ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος συνέβαλε στο να αναστηλωθεί ο Ναϊσκος του Αγίου Ελισαίου, στο Μοναστηράκι, όπου οι δυο εξάδελφοι Αλέξανδροι (Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης) έψελναν συχνά, με ιερουργό τον Άγιο παπά Νικόλα Πλανά.

Σαν σήμερα λοιπόν έσβησε το αγιοκέρι των Γραμμάτων μας, ο μεγάλος συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο νησί του, τη Σκιάθο, σε ηλικία 60 ετών. Τον Δεκέμβριο του 1910 προσεβλήθη από γρίππη, ινφλουέντσα την έλεγαν τότε, και δεν υπήρχαν τα αντιβιοτικά για να τον θεραπεύσουν. Έτσι ταχέως το εξασθενημένο από τις κακουχίες κορμί του δεν άντεξε, αλλά η διάνοια του έμεινε μέχρι τέλους σε εγρήγορση και η ψυχή του καθαρή. Ο ιερέας Γεώργιος Ρήγας για τα χριστιανικά τέλη του κυρ Αλέξανδρου έγραψε ότι ο ίδιος ζήτησε να τον επισκεφθεί ο ιερέας της Σκιάθου παπά Ανδρέας Μπούρας και οι αδελφές του ζήτησαν να πάει μαζί και ο γιατρός του νησιού. Μόλις είδε τον ιατρό τον ερώτησε: "Τι θέλεις εσύ εδώ;" - Ήρθα να σε ιδώ" του απάντησε ο ιατρός. "Να ησυχάσεις", του είπε, " θα κάμω πρώτα τα εκκλησιαστικά και ύστερα νάρθεις εσύ". Τον ιερέα τον θέλησε δια να τον κοινωνήσει και του εξήγησε: "Ξεύρεις! Μήπως αργότερα δεν καταπίνω…". Κατά τον εξάδελφο του, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, του Αγίου Βασιλείου κοινώνησε για τελευταία φορά και την παραμονή του θανάτου του μαθεύτηκε στο νησί ότι του είχε απονεμηθεί το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.

Το απόγευμα της 2ας Ιανουαρίου του 1911 είπε στις αδελφές του να ανάψουν ένα κερί και να του φέρουν ένα εκκλησιαστικό βιβλίο. Το κερί το έφεραν και το άναψαν, αλλά να διαβάσει δεν μπορούσε και τους είπε: «Αφήστε το βιβλίο. Απόψε θα ειπώ όσα ενθυμούμαι απέξω». Την ύστατη ώρα της στη γη ζωής του απομάκρυνε τις αδελφές του και τους άλλους οικείους του και στραφείς από το άλλο μέρος εξέπνευσε υποψάλλων το Δοξαστικό της Ενάτης Ώρας των Θεοφανείων:

«Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του δεσπότου μεθ' ης και δακτύλω ημίν Αυτόν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν' και γαρ μείζων των προφητών απάντων υπ' αυτού μεμαρτύρησαι. Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ' ημών επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως».

Ήταν η 2α πρωινή ώρα της 3ης Ιανουαρίου 1911. Σημειωτέον ότι κατά το Τυπικό της Εκκλησίας μας από της 2ας Ιανουαρίου αρχίζουν τα προεόρτια της μεγάλης εορτής των Φώτων, τα οποία περιλαμβάνουν την παραμονή της εορτής και το εν λόγω Δοξαστικό, το οποίο ο Αναγνώστης έρχεται στο μέσο του Ναού και το απαγγέλλει ολόκληρο κατά το ύφος του Ευαγγελίου. Στη συνέχεια το ψάλλουν εναλλάξ κατά στίχο οι δύο Χοροί.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Παπαδιαμάντη, το 1912, η "Λογοτεχνική Βιβλιοθήκη Φέξη" εξέδωσε τα "Πασχαλινά Διηγήματα" του, "μετά βιογραφίας και κριτικού σχολιασμού του συγγραφέως Ι. Ζερβού". Ο εν λόγω κριτικός έγραψε μεταξύ άλλων:

"Χριστιανός εκ πεποιθήσεως, πιστεύων εις τα δόγματα της Ορθοδοξίας και συγκινούμενος από τας τελετάς και τους τύπους αυτής, εγνώρισε πλέον παντός άλλου να μεταγγίση την πίστιν και την συγκίνησιν του μέσα εις τα έργα της τέχνης του, που τα ζωντανεύει όλα και τα φωτίζει και τα φαιδρύνει της θρησκευτικής γαλήνης η χαρά. Πολλά του διηγήματα πλέκονται εις παραμονάς και εις ημέρας εορτών και τα πλείστα περιέχουν περιγραφάς εκκλησιών, μοναστηρίων, ναϊσκων ερημωμένων. Συχνά πρόσωπα της διηγήσεως του είναι ιερείς, ψάλται, καλόγηροι, γυναίκες ευλαβείς, συνήθη δε παρεντιθέμενα επεισόδια είναι θρύλοι, παραδόσεις και συναξάρια θρησκευτικά. Όλα αυτά θαυμασίως συναρμολογημένα, δροσερά, ήμερα, ως η ελληνική φύσις, γαλήνια, ως η θρησκεία των πατέρων μας. Κανείς ποτέ από τους παλαιούς χρόνους έως τώρα δεν έφθασε να περιγράψη και να ψάλλη της Ελληνικήν Ορθοδοξίαν όχι ως ιδέαν ή ως δόγμα, αλλ' ως κοινωνικόν παράγοντα και συντελεστήν του λαού μας και του έθνους μας όσον αυτός. Και από της απόψεως αυτής ο Παπαδιαμάντης είναι ο μεγάλος ραψωδός της Ορθοδοξίας".

Και σε άλλο σημείο του κριτικού του σημειώματος ο Ι. Ζερβός σημειώνει ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν φίλος των πτωχών, των απλοϊκών, των αδυνάτων, ειρωνευτής του πλούτου και του αξιώματος και γνώστης της ζωής του απλού λαού, που έμενε είτε στη Σκιάθο, είτε στο Κλεινόν Άστυ. Ο Ι. Ζερβός επιχειρεί να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη με ρεαλισμό και χωρίς φτιασίδια. Γράφει λ.χ. πως το 1880, όταν υπηρέτησε ως στρατιώτης, ήταν εκτός κλίματος, γι' αυτό και πολλές φορές τιμωρήθηκε πειθαρχικά. Φαίνεται όμως ότι οι ανώτεροι του αντελήφθησαν ότι είχαν να κάνουν με μιαν ιδιάζουσα φυσιογνωμία και τον τοποθέτησαν στο Υπουργείο των Ναυτικών, όπου τον χρησιμοποίησαν στη μετάφραση των διεθνών ναυτικών όρων… Έτσι απηλλάγη των δεσμών της άλογης πειθαρχίας και μέχρι της ολοκληρώσεως της θητείας του πέρασε ήρεμα...

Προς τους ανθρώπους που δεν γνώριζε καλά ο Παπαδιαμάντης ήταν επιφυλακτικός και στενοχωριόταν από τις φιλοφρονήσεις και τους επαίνους τους. ΄Όταν στον κύκλο του προσερχόταν κανένας που δεν τον γνώριζε γινόταν δύσθυμος και σιωπούσε. Μια συνηθισμένη στάση του ήταν να σταυρώνει τα χέρια λίγο κάτω από το στήθος του και να χαμηλώνει το κεφάλι, με κλίση προς τα αριστερά. Άλλοτε, όταν ήταν μόνος και έψελνε σιγά, βαρύς και απρόσιτος τότε, συνήθιζε να ακουμπά το κεφάλι του στο αριστερό του χέρι. Κι ενώ απέφευγε τις συναναστροφές του καλού κόσμου, όταν ερχόταν υποχρεωτικά σε επαφή μαζί του ήταν ευγενής και γλυκομίλητος, "χαριτωμένος ομιλητής και ανεκδοτολόγος", όπως είχε χαρακτηριστεί. Χαριτωμένη είναι και η περιγραφή του Ζερβού, πώς όταν μια μορφωμένη και λογία κυρία από το εξωτερικό, θαυμάστρια του Παπαδιαμάντη, «έτυχε» ( Σημ. Ή επιδίωξε;…) να τον γνωρίσει και του εξέφρασε την επιθυμία να τον παντρευτεί εκείνος αν και έρημος τότε και χωρίς χρήματα και ταλαιπωρημένος χαμογέλασε και αρνήθηκε ευγενώς...

Τη ζωή του γενικά την πέρασε ως κοσμοκαλόγερος. Του άρεσαν οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας μας και να ψέλνει ο ίδιος. Μόνο όταν εργάσθηκε στις εφημερίδες των Αθηνών, ως μεταφραστής, διηγηματογράφος και χρονογράφος κέρδιζε αρκετά χρήματα, έως και 300-400 δραχμές τον μήνα… Όμως και τότε ζούσε πενιχρά, γιατί τα περισσότερα χρήματα τα έστελνε στην οικογένεια του, στη Σκιάθο και κυρίως γιατί ήταν ελεήμων και αδεξιότατος στην οικονομική διαχείριση. Ο ίδιος έγραψε ότι όταν είχε 15 δραχμές για να περάσει μιαν εβδομάδα δαπανούσε τις 12 την πρώτη ημέρα και με τις άλλες 3 έπρεπε να περάσει τις υπόλοιπες... Λέγεται ότι κάποτε ο διευθυντής του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» Βλ. Γαβριηλίδης αναγνωρίζοντας την προσφορά του, του είπε ότι θα του κάνει αύξηση στο μισθό του και ο κυρ Αλέξανδρος αρνήθηκε, λέγοντας ότι τα όσα παίρνει του είναι αρκετά… Και όταν ήταν να τον τιμήσουν σε κοινωνική εκδήλωση εκείνος προτίμησε την παρέα του μανάβη της Πλάκας και της συζύγου του. Όχι από σνομπισμό, αλλά από αδιαφορία για τα πρόσκαιρα… Ήταν γενικά γεμάτος καλοσύνη και αγάπη, αλλά αδέξιος στις κοινωνικές του σχέσεις και δεν φρόντιζε ποτέ την περιβολή του. Χρειαζόταν πολλές φορές οι φίλοι του και κυρίως ο συνώνυμος αγαπημένος του εξάδελφος Μωραϊτίδης, που ήταν εξαιρετικά τακτικός και τον "κηδεμόνευε" επί πολλά χρόνια, να τον πάρουν σε κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων για να φορέσει κάτι καινούργιο…

Ο Παπαδιαμάντης δεν επιδίωξε ούτε φήμη, ούτε αξιώματα, ούτε θέσεις. Έζησε στο περιθώριο της κοινωνικής, πολιτικής και λογοτεχνικής (αμφι)λεγόμενης ελίτ. Όμως ενώ τα πλείστα από τα μέλη αυτής της ελίτ έχουν ξεχαστεί ο κυρ Αλέξανδρος, αν και πέθανε πριν από 104 χρόνια, μένει πάντα στις ψυχές του Ελληνικού Λαού, ως γνήσιος εκφραστής της ψυχής του, των οραμάτων του, της Παράδοσης του και η μνήμη του θα υπάρχει όσο θα υπάρχει Ελληνισμός. Βέβαια πολλοί κάνουν το παν να ξεχαστεί. Από καιρό έχουμε φτάσει στο σημείο να χρειάζονται …μετάφραση τα κείμενα του και οι νέοι άνθρωποι να είναι αποξενωμένοι από τον πλούτο του ταλέντου του και από την πνευματική του εμπειρία. Αλλά θα υπάρχουν πάντα οι εστίες αντίστασης που δεν θα επιτρέπουν η Παράδοση του Γένους να σβηστεί, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους όποιους εξουσιαστές αυτού του τόπου.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ! ΜΙΑ ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΛΙΓΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ!»

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/01/blog-post_88.html

Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται ∙ είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσης την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου…» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθή από τον άνεμο που θα φυσήξη. Αν φυσήξη βοριάς, θα πάνε μέσα. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει… «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά.
Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξη νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήση τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα...
Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.
Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθήτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε...Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η Θεία Χάρις. Αυτό που θα βοηθήση πολύ είναι να μπη μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε.
Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΪΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

 http://stratisandriotis.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html

Η αγωγή των νέων στην Αρχαία Αθήνα

http://archaia-ellada.blogspot.gr/2014/12/blog-post_45.html

Η αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα είναι παρόμοια με την αγωγή των νέων σε άλλες ελληνικές πόλεις, με εξαίρεση την Σπάρτη. Απλώς γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην αγωγή των Αθηναίων νέων, γιατί η αρχαία Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα αποτελεί γενικότερο πρότυπο σε αυτό το βιβλίο.



Στην αθηναϊκή οικογένεια, την αγωγή αναλάμβανε ο πατέρας ο οποίος ήταν και ο αρχηγός της οικογενείας. Μπορούσε, όμως, η αγωγή να ανατεθεί σε άλλους. Μέχρι τα 7 τους έτη τα αγόρια και τα κορίτσια μεγάλωναν μαζί στον γυναικωνίτη και έπαιζαν μαζί διάφορα ευχάριστα παιχνίδια. Από τα 7 τους έτη τα αγόρια, με τη συνοδεία του παιδαγωγού, πήγαιναν στο σχολείο. Ο παιδαγωγός ήταν ένας ηλικιωμένος και έμπιστος δούλος της οικογενείας. Σε ό,τι αφορά τα κορίτσια, αυτά έμεναν στο σπίτι και η μητέρα τους τα δίδασκε ανάγνωση, γραφή, μουσική, χορό και την οικοκυρική τέχνη.

Φυσικά, ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί γιατί τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο μαζί με τα αγόρια. Η απάντηση είναι ότι οι γυναίκες την εποχή εκείνη ασχολούνταν με το νοικοκυριό και την οικογένειά τους και όχι με κάποιο επάγγελμα. Δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, γιατί όπως και οι δούλοι στερούντο μορφώσεως, κάτι που είναι απαραίτητο στην άμεση δημοκρατία. Αν λάβουμε υπόψιν ότι η σημερινή εκπαίδευση είναι απαράδεκτη παγκοσμίως, με το παραπάνω σκεπτικό, κανείς δεν θα είχε δικαίωμα ψήφου στις εκλογές!!!

Στην αρχαία Αθήνα οι άνδρες ήταν αυτοί που εργάζονταν και συντηρούσαν την οικογένεια και συμμετείχαν, όντας πνευματικά καλλιεργημένοι, στις πολιτικές αποφάσεις. Η θέση της γυναίκας ήταν – με εξαίρεση την Σπάρτη και την μινωική Κρήτη – μέτρια στην αρχαία Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες, τότε. Ουσιαστικά, στις περισσότερες – βασικά στις δυτικές – χώρες, μόλις στα μέσα του 20ου αιώνα άρχισαν οι γυναίκες να αποκτούν πολιτικά δικαιώματα και ισότητα με το ανδρικό φύλο, σε όλους τους τομείς.

Επιστρέφοντας στην αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα, οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν κάποιον δάσκαλο που θα αναλάμβανε την αγωγή των παιδιών τους.

Τα μαθήματα δεν γίνονταν σε κάποιο σχολείο, αλλά στην οικία του δασκάλου. Κάτι σαν ιδιαίτερο ολιγομελές φροντιστήριο! Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι γίνεται αναφορά στα ανήλικα παιδιά και όχι στους ενηλίκους που μπορούσαν να σπουδάσουν δίπλα σε φιλοσόφους και σε φιλοσοφικές σχολές, μοναδικές και ανεπανάληπτες για την ανθρωπότητα.

Οι ανήλικοι, λοιπόν, διδάσκονταν την βασική εκπαίδευση από 4 δασκάλους: τον ``γραμματιστή΄΄, τον δάσκαλο της μουσικής, τον γυμναστή και τον χοροδιδάσκαλο. Η γυμναστική αγωγή των νέων αναλύθηκε στην προηγούμενη ενότητα.

Τα παιδιά διδάσκονταν από τον γραμματιστή ανάγνωση και γραφή. Επίσης, τα παιδιά διδάσκονταν ποίηση όπως του Ομήρου και του Ησιόδου και μάθαιναν από την αρχή της εκπαίδευσής τους να αποστηθίζουν ποιήματα. Όταν μάθαιναν ανάγνωση και γραφή, τότε διάβαζαν και αποστήθιζαν ποιήματα μεγάλων ποιητών της εποχής. Πέρα από την ανάγνωση, την γραφή και την διείσδυση των νέων στα κείμενα των σοφών της εποχής, η μουσική θεωρείτο απαραίτητο στοιχείο στην αγωγή τους.

 Στην αρχαία Ελλάδα ο ``μουσικός ανήρ΄΄ ήταν ο μορφωμένος άνθρωπος. Ως γνωστόν, η διδασκαλία της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα προηγήθηκε από αυτή των γραμμάτων. Η μουσική εκπαίδευση περιλάμβανε την διδασκαλία μουσικού οργάνου, τραγουδιού και χορού. Τα παιδία διδάσκονταν από τον ``κιθαριστή΄΄ λύρα ή αυλό.Το παίξιμο της λύρας συνοδευόταν από την απαγγελία στίχων λυρικών ποιημάτων ή από τραγούδια συχνά ηρωικά κατορθώματα. Από εκεί βγήκε και η λυρική ποίηση.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν επικρατούσε η αδιαφορία, η φασαρία και η ανοησία των σύγχρονων μαθητών. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων οι νέοι στέκονταν σοβαροί, δεν μιλούσαν μεταξύ τους και παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την διδασκαλία. Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα και κανένας δάσκαλος δεν κατάφερε ποτέ στην ιστορία να κρατήσει πραγματικά το ενδιαφέρον των μαθητών.

Στην αρχαία Ελλάδα οι μαθητές αγαπούσαν το σχολείο το οποίο δεν τους πίεζε να βαθμοθηρούν για να φοιτήσουν σε κάποιοι πανεπιστήμιο, ούτε τους πίεζε και τους καθιστούσε ανταγωνιστές από την τρυφερή τους ηλικία με διάφορες εξετάσεις, ``credits΄΄ και βαθμολογίες που τα σύγχρονα γελοία εκπαιδευτικά συστήματα όλου του κόσμου κάνουν.

Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, σήμερα η εκπαίδευση αποσκοπεί στην μετάδοση στείρων γνώσεων και στην παραγωγή επαγγελματιών. Επίσης, ο εκπαιδευτικός με την υποκειμενική του αξιολόγηση κολλάει μια ταμπέλα στον νέο λέγοντας του ότι είναι ``καλός΄΄ ή ``κακός΄΄ μαθητής ή φοιτητής, τουτέστιν άχρηστος … Ποίος, όμως, είναι ο αλάνθαστος που θα κρίνει έναν άνθρωπο και μάλιστα έναν νέο και θα καθορίσει την μετέπειτα επαγγελματική και κοινωνική του ζωή;

Η αγάπη των Αθηναίων νέων για το σχολείο φαίνεται από το μάθημα της μουσικής στο οποίο πήγαιναν παραταγμένοι σε ομάδες και σιωπηροί, χωρίς να οχλαγωγούν – όπως οι σημερινοί νέοι.

Στα μαθήματα αναφέρθηκε ότι οι νέοι παρέμεναν κόσμιοι και σοβαροί, δεν έκαναν αστεία και ποτέ δεν αντιμιλούσαν στον δάσκαλο, κάτι που γίνεται κατά κόρον σήμερα. Εντούτοις, αν κάποιος μαθητής έδειχνε ασέβεια στο μάθημα και γελούσε ή έκανε φασαρία, τότε ο δάσκαλος τον χτυπούσε. Σήμερα, οι δάσκαλοι φοβούνται να ρίξουν ένα χαστούκι ή με το ραβδί να χτυπήσουν τα χέρια ενός άτακτου μαθητή, για να μην μηνυθούν από τους γονείς του και χάσουν την δουλεία τους από την πειθαρχική επιτροπή του υπουργείου παιδείας. Και όμως, χωρίς να προτείνεται το (πάλαι ποτέ) δεσποτικό γερμανικό σύστημα, είναι εμφανές ότι η αντιμετώπιση των άτακτων μαθητών στην αρχαία Αθήνα σωφρόνιζε τους ιδίους και παραδειγμάτιζε τους άλλους.

Οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα, εν αντιθέσει με τους σημερινούς νέους, έδειχναν σεβασμό στους μεγαλυτέρους και τους δασκάλους τους, και ας λέει ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης (445 -385 π.Χ.) ότι πείραζαν τους γέροντες. Ο Αριστοφάνης, επί τη ευκαιρία, είναι γνωστός για την υπερβολή του (…ποιητική αδεία) και δεν μπορεί να προσφέρει αξιόπιστες ιστορικές πληροφορίες.

Γνωστό παράδειγμα είναι το πώς παρουσιάζει τον Σωκράτη. Επιστρέφοντας στους νέους της Αθήνας, οι ``σωφρονιστές΄΄ και οι παιδαγωγοί ήταν αυτοί που επέβλεπαν τη συμπεριφορά τους που έπρεπε να ήταν κοσμία. Οι νέοι στέκονταν μπροστά στους ηλικιωμένους σιωπηρά, χωρίς να μιλούν – εκτός αν τους ρωτούσαν κάτι. Αν ήθελαν να πουν κάτι το έλεγαν χαμηλοφώνως, μιας και η δυνατή φωνή (που έχουν οι νέοι σήμερα) έδειχνε κακή αγωγή. Η ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα ήταν γενικά συγκρατημένη, ενώ οι σύγχρονοι νέοι έχουν χάσει το μέτρο.

Οι Έλληνες έφηβοι είχαν για διασκέδαση τις παλαίστρες, τα δημόσια γυμναστήρια και τις εορτές. Μάλιστα στα Παναθήναια της Αθήνας, εορτή προς τιμήν της πολιούχου θεάς Αθηνάς, συμμετείχαν στην πομπή του πέπλου της προς το Ερέχθειο, ως αναβάτες σε άλογα, γεμίζοντας με μεγάλη περηφάνια τους Αθηναίους πολίτες. Οι νέοι δεν είχαν δικαίωμα να μπουν στην αγορά (τόπος συνάθροισης των Αθηναίων), ούτε στην Ηλιαία (δικαστήριο της Αθήνας).

Όπως προαναφέρθηκε, οι νέοι σέβονταν τους δασκάλους τους. Αυτό το έκαναν, όχι από φόβο ή ιδιοτέλεια όπως οι σύγχρονοι νέοι που άλλωστε η πλειοψηφία τους δεν σέβεται τους δασκάλους, αλλά επειδή συνειδητοποιούσαν τον παιδαγωγικό ρόλο του δασκάλου και γοητεύονταν από την μαγεία της εκπαίδευσης που δέχονταν. Αναγνώριζαν ότι η σωματική και η ηθικοπνευματική τους αγωγή τους οδηγούσε στην ευδαιμονία, όπως άλλωστε συμφωνούσε και ο Πλάτωνας.

Οι νέοι της Αθήνας συμμετείχαν στις εορτές της πόλεως με χορούς και χορωδίες. Τις εορτές αυτές αναλάμβαναν να χρηματοδοτήσουν υποχρεωτικά οι χορηγοί που ήταν εύποροι Αθηναίοι!!! Η χρηματοδότηση αυτή ονομαζοταν ``χορηγία΄΄ και δεν έχει καμία σχέση με τους συγχρόνους χορηγούς (μάλλον σπόνσορες να τους αποκαλούμε), δηλαδή τις πολυεθνικές και τις μεγάλες εταιρίες που αυτοπροβάλλονται και πλουτίζουν από την διαφήμιση.

Στην αρχαία Αθήνα οι χορηγοί, οι πλούσιοι της πόλης, με δικά τους έξοδα πλήρωναν χοροδιδασκάλους που μάθαιναν στους νέους χορό και τραγούδι λυρικών ποιημάτων τα οποία και παρουσίαζαν στα θέατρα και στις διάφορες εορτές, μπροστά στο περήφανο για τα νιάτα του αθηναϊκό κοινό. Σήμερα ποίο κράτος δίδει σημασία στην αγωγή των νέων και αισθάνεται για αυτούς περήφανο;

Δεν είναι αλήθεια ότι η σημερινή κοινωνία προτιμάει μια νεολαία με μονοδιάστατη υπερεξειδικευμένη παιδεία και αδιάφορη για τα πάντα εκτός από την καλοπέραση, την καριέρα και το χρήμα; Στις θεοκρατικές χώρες τους προτιμάνε αμόρφωτους και θρησκευτικά φανατισμένους, έρμαια του κάθε δικτάτορα … Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι η ενότητα αυτή είναι σημαντική.

Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης είχε σχέση παιδιού προς μητέρας με την πολιτεία και απολάμβανε τα αγαθά της όπως την εκπαίδευση και της φιλοσοφικές της σχολές, το θέατρο, τους αγώνες, τις εορτές, τον αθλητισμό και γενικά τον πολιτισμό της. Γι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, οι Αθηναίοι αυτοθυσιαζόταν στον πόλεμο, όχι μόνον για να μην χάσουν οι ίδιοι τα αγαθά της πόλης τους, αλλά να μην τα χάσουν οι επερχόμενες γενιές. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αρχαιοελληνικής παιδείας: η αρμονική, διαλεκτική σχέση πολίτη πολιτείας και η ανάδειξη της νέας γενιάς.

Οι νέοι στην Αθήνα, έπειτα από την βασική τους εκπαίδευση, έπαιρναν ανώτερη μόρφωση. Διδάσκονταν γεωμετρία, μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, ιατρική, ρητορική, φιλοσοφία και διάφορες τέχνες. Στην αρχαία Αθήνα οι νέοι μπορούσαν να μαθητεύσουν δίπλα σε κάποιον φιλόσοφο ή σοφιστή. Αυτοί δίδασκαν επί πληρωμή, με κάποιες εξαιρέσεις όπως του Σωκράτη και του σκυλοσόφου Διογένη.

Οι σοφιστές και οι φιλόσοφοι δίδασκαν συνήθως στις στοές. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε η Ακαδημία του Πλάτωνα, η Περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη, η ρητορική σχολή του Ισοκράτη, η σχολή του Επίκουρου, η Στοά του Ζήνωνα, η Κυνική σχολή του Αντισθένη, η Κυρηναϊκή σχολή του Αρίστιππου από την Κυρήνη (ελληνική αποικία στη Λιβύη) και η Μεγαρική σχολή του Ευκλείδη από τα Μέγαρα. Ιατρικές σχολές υπήρχαν στο νησί Κω – υπό την διεύθυνση του Ιπποκράτη, στην Πέργαμο (ελληνική πόλη στην Μ.Ασία), στην Κυρήνη, στον Κρότωνα (ελληνική αποικία στην Κάτω Ιταλία) υπό την διεύθυνση του Αλκμαίονα, και αλλού.

Στην αρχαία Ελλάδα δινόταν τεραστία σημασία στην αγωγή, την εκπαίδευση και την παιδεία των νέων. Σήμερα δίδεται έμφαση μόνον στην στείρα και μονοδιάστατη εκπαίδευση που αποτελεί υποσύνολο της παιδείας … Τελικά, η αρχαιοελληνική παιδεία προβάλλεται ως ανεπανάληπτο επίτευγμα, μιας και αναδεικνύεται ως η μοναδική που ανέδειξε την προσωπικότητα των νέων και δεν τους αντιμετώπισε ως νούμερα ενός σχολείου.

Σκοπός της αρχαιοελληνικής παιδείας ήταν η απόκτηση του αγαθού και του κάλλους, δηλαδή η ανάπτυξη του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος. Έτσι, η πολιτεία αποσκοπούσε στην συγκρότησή της από ώριμους πολίτες με ηθικοπνευματική καλλιέργεια και σωματική ευεξία. Άλλωστε, οι Αθηναίοι πολίτες του 5ου π.Χ αιώνα, μεσώ της εκκλησίας του δήμου και της Βουλής των πεντακόσιων, αποφάσιζαν για την τύχη της πόλης. Δεν αποφάσιζε κάποιος τύραννος ή βασιλιάς ή αρχηγός ή με τα σημερινά δεδομένα κάποια κυβέρνηση που ``αντιπροσωπεύει΄΄ το λαό...

Η αγωγή των Αθηναίων έφηβων περιλάμβανε και την τέχνη του πόλεμου, γιατί ήταν οι μελλοντικοί στρατιώτες που θα προστάτευαν την πόλη από τους πολέμιούς της.

Έτσι, ο λαός όριζε τους ``παιδοκρίτες΄΄ και ειδικούς δασκάλους που μάθαιναν στους εφήβους να μάχονται σαν οπλίτες και τους ασκούσαν στα όπλα (ξίφος, ακόντιο, δόρυ, τόξο, σφενδόνα).

Η αγωγή των νέων στην Αθήνα κρατούσε ως τα 18 τους χρόνια, δηλαδή ως την ενηλικίωσή τους. Στα 18 τους οι νέοι γίνονταν πλέον Αθηναίοι πολίτες (αν οι γονείς τους ήταν Αθηναίοι), αποκτούσαν πολιτικά δικαιώματα και εντάσσονταν στην στρατιωτική δύναμη της πόλης.


Όταν έφτανε τα 18 του ο Αθηναίος έφηβος έδινε τον ``όρκο των εφήβων΄΄ στο ιερό της Αλιαύρου που βρισκόταν βόρεια της Ακροπόλεως.

Ο όρκος των εφήβων έλεγε:

``Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά μου όπλα, δεν θα εγκαταλείψω στη μάχη τον συμπολεμιστή μου, θα αγωνισθώ για τα ιερά και την πόλη μου και θα την παραδώσω, όχι μικρότερη απ ότι την παρέλαβα, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη, όσο οι δυνάμεις μου και οι συμπολίτες μου με βοηθήσουν. Θα υπάκουω στους άρχοντες και στους νόμους, τόσο τους ισχύοντες, όσο και σε αυτούς που θα θεσπιστούν στο μέλλον. Αν οποιοσδήποτε προσπαθήσει να ανατρέψει τους νόμους, θα τον εμποδίσω με σθένος και με την βοήθεια των συμπολιτών μου. Θα τιμώ πάντοτε τους πατέρες (προγόνους) μου και παίρνω για μάρτυρές μου: τους θεούς, τα όρια της πατρίδος μου, τα σιτηρά, τα αμπέλια, τις ελιές, τις συκιές, τα κριθάρια και όλα τα αγαθά που αυτή προσφέρει΄΄.

Η αρχαία Αθήνα φρόντιζε οικονομικά τις χήρες και τα ορφανά των πεσόντων στον πόλεμο. Σημειώνεται ότι η Αθήνα ήταν η μοναδική πόλη όπου γινόταν η μεγαλειώδης τιμητική πομπή του ``Επιταφίου΄΄ για τους πεσόντες στη μάχη οι οποίοι θάβονταν σε περίλαμπρο τάφο και η αυτοθυσία τους για την πόλη ήταν η μέγιστη τιμή που μπορούσε να νιώσει η οικογένειά τους και οι απόγονοί τους.

Σε ό,τι αφορά την ανατροφή των ορφανών των νεκρών ανδρών, αυτή άρχιζε από τη στιγμή του θανάτου του πατέρα τους και κρατούσε μέχρι τα 18 τους χρόνια, όποτε και ενηλικιώνονταν. Η πολιτεία, λοιπόν, γινόταν κηδεμόνας των ορφανών. Το τέλος της κηδεμονίας αυτής γινόταν με μια δημόσια εκδήλωση στο θέατρο του Διονύσου, κατά την διάρκεια της εορτής των Μεγάλων Διονυσίων.

Κατά τον Αθηναίο ρήτορα Αισχύνη (389 - 314 π.Χ.), πριν αρχίσουν στο θέατρο οι δραματικοί αγώνες των ποιητών (το δράμα που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα περιλαμβάνει την τραγωδία, την κωμωδία και το σατυρικό δράμα) κάποιος κήρυκας παρουσίαζε στο κοινό τους ορφανούς εφήβους που πλέον είχαν ενηλικιωθεί. Οι νέοι αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους την πανοπλία του οπλίτη που η πολιτεία τους είχε δωρίσει τιμητικά.Τότε ο κήρυκας σήμαινε τη λήξη της κηδεμονίας από την πολιτεία και έλεγε ότι οι νέοι αυτοί μπορούσαν να συνεχίσουν μόνοι τη ζωη τους, με την αγάπη όλων των Αθηναίων συμπολιτών τους.

Προαναφέρθηκε ότι η καθημερινή ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα περιλάμβανε την σχολική εκπαίδευσή τους σε δασκάλους και αργότερα σε φιλοσόφους ή σοφιστές, την μουσική αγωγή τους, την ενασχόλησή τους με τον χορό, την απαγγελία και το τραγούδι ποιημάτων και επών και την αθλητική αγωγή τους στα γυμναστήρια (για αθλητισμό βλ.Κεφ. ``Ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα΄΄).

Επιπρόσθετα, οι νέοι συμμετείχαν σε ομαδικά παιχνίδια, βοηθούσαν τον πατέρα τους στο επάγγελμα που ασκούσε και πήγαιναν για κυνήγι ή αλιεία, ανάλογα με το αν η περιοχή που διέμεναν ήταν κοντά στο βουνό ή στην θάλασσα. Μέρος της ζωής των νέων ήταν και η συμμετοχή τους σε αθλητικά γεγονότα, καθώς και εορτές.

pathfinder

Είτε Σαμαράς, είτε Τσίπρας, πάντα θα έχουμε Πρωθυπουργό - Αύγουστο. (του Πέτρου Χασάπη)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2015/01/blog-post_88.html

Στο δικό μας πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα, ο πρωθυπουργός κατέχει στην πραγματικότητα τη θέση του παλιού Ρωμαίου Αυγούστου. Ειδικότερα:

1) Είναι ο αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας και ολόκληρης

της δημόσιας διοίκησης.
2) Είναι ο αρχινομοθέτης, αφού κανένας νόμος, τροπολογία, ΠΔ, ΠΝΠ, υπουργική απόφαση κ.λ.π., δεν περνά, αν δεν είναι και δική του βούληση.
3) Είναι ο αρχιδικαστής της χώρας, αφού αφενός η κορυφή της υπαλληλικής συγκρότησης Δικαιοσύνης είναι της δικής του επιλογής και αφετέρου δεν υπάρχει ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο που να ακυρώνει τους νόμους του πρωθυπουργού.

Και όλα αυτά δεν είναι, θα έλεγε κάποιος και τόσο κακά, όσο το γεγονός ότι αυτός ο απόλυτος Ηγεμόνας δεν είναι έστω μια αυτόνομη ισχυρή προσωπικότητα, αλλά είναι κάθε φορά ένα πρόσωπο πολιτικά αναλώσιμο, το οποίο έχει αναρριχηθεί στην κορυφή μέσα από τον κομματικό σωλήνα και πάνω από το οποίο κυριαρχεί η οικονομική ολιγαρχία, ντόπια και διεθνής.

Αυτό το πολιτικό σύστημα που κυριαρχεί στη χώρα μετά την απελευθέρωση από την τουρκοκρατία μέχρι σήμερα, λίγες φορές έδωσε κάποιες ισχυρές προσωπικότητες, κυρίως γιατί υπήρξαν έκτακτες συνθήκες και η ολιγαρχία έχασε προς στιγμήν τον έλεγχο, αλλά γρήγορα και αυτές οι προσωπικότητες είτε ελέγχθηκαν απόλυτα είτε εκδιώχθηκαν.

Μέσα σε όλο αυτό το σάπιο σύστημα, προσθέστε και το γεγονός ότι τα προβλήματα σήμερα είναι πολυάριθμα, πολύμορφα και πολύπλοκα, απαιτώντας όχι έναν ηγεμόνα πρωθυπουργό, που είναι αδύνατο να γνωρίζει τις λύσεις τους, αλλά επίλυση των προβλημάτων επί τόπου από τις ενδιαφερόμενες κοινωνικές ομάδες.

Μέχρι τώρα είχαμε Πρωθυπουργό – Αύγουστο τον κ. Σαμαρά (και πριν από αυτόν κάποιους άλλους) με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε λίγες μέρες θα έχουμε Πρωθυπουργό – Αύγουστο τον κ. Τσίπρα. Πιστεύετε πραγματικά ότι θα μπορέσει να αλλάξει κάτι, αν δεν αλλάξει και δεν ανοίξει στο λαό αυτό το κλειστό υπερσυγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα;

Δυστυχώς, η δυνατότητα αναθεώρησης του Συντάγματος, με την οποία κάτι θα μπορούσε να γίνει, ενταφιάστηκε οριστικά από τον κ. Σαμαρά. Τώρα τι κάνουμε; Μόνη λύση είναι το Συνταγματικό Δημοψήφισμα. Αλλά και αυτό εξαρτάται από τη βούληση του ηγεμόνα πρωθυπουργού. Άρα φαύλος κύκλος.

Η ΑΝΕΚ ΕΧΕΙ ΕΚΧΩΡΗΣΕΙ ΠΡΟΪΟΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΣΤΡΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ; … ΠΡΙΝ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟΜΕΤΟΧΟΣ ΤΗΣ !!!

http://attikanea.blogspot.gr/2015/01/blog-post_8.html

Εφιστούμε την προσοχή σας στη σημείωση 2 της ετήσιας οικονομικής έκθεσης και ειδικότερα στο γεγονός ότι το κεφάλαιο κίνησης του Ομίλου είναι αρνητικό κατά 287,7 εκατ. ευρώ, η κεφαλαιακή επάρκεια του Ομίλου έχει επιδεινωθεί σημαντικά και έχουν εφαρμογή για την Εταιρεία οι διατάξεις του άρθρου 48 του Κ.Ν.2190/20, ενώ παράλληλα υφίστανται ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς το προσωπικό και τρίτους. 

Τα παραπάνω γεγονότα και οι γενικότερες δυσμενείς συνθήκες στην οικονομία και τον κλάδο υποδηλώνουν την ύπαρξη ουσιώδους αβεβαιότητας για την ικανότητα του Ομίλου να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δραστηριότητά του.

Οι αναφορές των ορκωτών για την χρήση του 2013 αποκαλύπτουν όχι μόνο ότι τα ίδια κεφάλαια της εταιρίας είναι αρνητικά αλλά ακόμη ότι οι εργαζόμενοι στην εταιρία παραμένουν απλήρωτοι ! Ταυτόχρονα χρωστά ασφαλιστικές εισφορές, φόρους, με τεράστιους δανεισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων από τις τράπεζες και ζημιές εκατομμυρίων των τελευταίων ετών.

Δεδομένου ότι το  “NORMAN ATLANTIC”  δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της ΑΝΕΚ και ότι η ΑΝΕΚ στο πλαίσιο της ναύλωσης από την πλοιοκτήτρια Ιταλική εταιρία, έχει προβεί σε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, το lobbystas ρωτά:

Τι προβλέπει η πλήρη ασφαλιστική κάλυψη;

Σε ποια ασφαλιστική έχει γίνει το συμβόλαιο;

Πόσες είναι και ποιες, οι εκχωρήσεις προϊόντος ασφαλιστικής αποζημίωσης προς την τράπεζα Πειραιώς ως δανείστριας τράπεζας πριν αυτή καταστεί μεγαλομέτοχος λόγο κατάπτωσης των ενεχύρων της SEA STAR;

Ποιος θα απαντήσει στα (πρώτα) καυτά ερωτήματα του lobbystas;

Συνεχίζεται…

Πηγή

Συγκλονιστική μαρτυρία για το Norman Atlantic.. Ήθελαν να μας βουλιάξουν!

http://olympia.gr/2015/01/03/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-norman-atlantic-%CE%AE%CE%B8%CE%B5/