Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/12/blog-post_774.html

Δ Πορφύρης/Π Σταφυλά

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν μίλησε σήμερα σε μια μνημειακή εκδήλωση αφιερωμένη στην Ημέρα των εργαζομένων στις κρατικές υπηρεσίες της ασφαλείας. ( kremlin ru )

Πρόεδρος Πούτιν:

Καλησπέρα σας, αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί βετεράνοι!

Σας συγχαίρω για την Ημέρα του υπαλλήλου των δυνάμεων ασφαλείας!

Σήμερα τιμούμε εκείνους που φυλάνε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, για την προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, της συνταγματικής τάξης και της ασφάλειας των πολιτών μας.

Αυτή η υπηρεσία απαιτεί ειδικές ιδιότητες, το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο , τη στερεά πίστη στη χώρα , στη δικαιοσύνη και πάνω από όλα στην  πατρίδα πάνω απ ‘όλα. Για αυτό και η ιστορία των δυνάμεων ασφαλείας είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ιστορία της χώρας μας.

Η Ιστορία της Μυστικής Υπηρεσίας είναι πλούσια σε φωτεινά κατορθώματα και θρυλικά ονόματα. Στη Ρωσία οι μυστικές υπηρεσίες, σέβονται όλες τις γενιές των ανθρώπων και φρόντισαν  τη χώρα μας από εξωτερικές και εσωτερικές απειλές, λατρεύουν τον ηρωισμό και το σθένος των βετεράνων μας.

Κατά το επόμενο έτος θα γιορτάσουμε την 70η επέτειο της Μεγάλης Νίκης. Στην ήττα των δυνάμεων ασφαλείας του εχθρού, η Αντικατασκοπία, οι υπηρεσίες αναγνώρισης και η συνοριοφυλακή είχαν πολύτιμη  συμβολή.

Η χώρα μας πέρασε από τον «ψυχρό πόλεμο» στην άμεση επιθετικότητα της διεθνούς τρομοκρατίας. Και πάντα, οι αξιωματούχοι ασφαλείας ήταν στην πρωτοπορεία εκτελώντας το καθήκον τους. Και στην πρόσφατη ιστορία μας, το ξέρουμε καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα παιδιά που πλήρωσαν με τη ζωή τους ώστε αυτή η χώρα να αισθάνονεται ασφαλής στα χρόνια που η διεθνής τρομοκρατία πραγματικά «πίεζε», τόσο  ώστε φαινόταν ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.

Είμαι βέβαιος ότι οι παραδόσεις των μελών της ασφάλειας θα είναι ένα αξιόπιστο, έγκυρο σημείο αναφοράς για όσους βρίσκονται στις τάξεις της. Και όποιος στο μέλλον, θα επιλέξει να αναλάβει αυτό το αξιοπρεπές επάγγελμα να γνωρίζει ότι είναι ένα επάγγελμα για την προστασία του λαού του.

Αγαπητοί σύντροφοι!

Σήμερα από εσάς εξαρτάται η κάθε  παρτίδα. Και ζητούνται οι υψηλότερες απαιτήσεις για την απόδοση και την ποιότητα της εργασίας για την ασφάλεια.

Η κατάσταση στον κόσμο απέχει μακρά από τη σταθερότητα: ένας αυξανόμενος αριθμός  απειλών και  κινδύνων αγνοούν το διεθνές δίκαιο. Στην πορεία χρησιμοποιούν όλα τα μέσα:  εκβιασμούς και προκλήσεις, καθώς και την οικονομική και μιντιακή πίεση .. επιχειρείται μια αποσταθεροποιήσει της εσωτερικής κατάστασης μιας χώρας ώστε να την θέσουν υπό πλήρη έλεγχο.

 Οι ισχυρισμοί  ότι η Ρωσία θα πρέπει να πληρώσει ακριβά για την ανεξάρτητη θέση της, επειδή υποστήριξε τους συμπατριώτες της στην Κριμαία και την Σεβαστούπολη, είναι πραγματικοί.

Είναι προφανές ότι για να μας φοβίσουν, θέλουν να απομονώσουν τη Ρωσία αλλά κανείς και ποτέ δεν θα πάρει τίποτα από εμάς. Προσπάθειες γίνονται πάντα, και κατά την πάροδο των αιώνων, ακόμα και στον εικοστό : στη δεκαετία του ’20 και του ’40 και αργότερα. Όπως τότε τίποτα δεν κατάφεραν, έτσι και τώρα . Ταυτόχρονα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να περάσουμε κάποιες δυσκολίες και να δίνουμε πάντα την κατάλληλη απάντηση σε τυχόν απειλές κατά της  εθνικής μας κυριαρχία , της σταθερότητας και της ενότητας της κοινωνίας μας.

Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνω για άλλη μια φορά τη σημασία της σκληρού και ανένδοτου αγώνα μας κατά της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού. Φέτος, χάρη στις αποφασιστικές δράσεις σας εμπόδισατε 60 τρομοκρατικά εγκλήματα, μεταξύ των οποίων 8 επιθέσεις αυτοκτονίας. Καταστείλατα την δραστηριότητα  46 τρομοκρατικών και εξτρεμιστικών ομάδων.

Είναι απαραίτητη η περαιτέρω βελτίωση της αποτελεσματικότητας των προληπτικών εργασιών. Ενίσχυση της συνεργασίας με την κοινωνία των πολιτών, καθώς και της καταπολέμησης του εξτρεμισμού, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας.

Η δραστηριότητα των ξένων μυστικών υπηρεσιών,  στη Ρωσία αυξάνεται. Έτσι, μόνο μέσω της αντικατασκοπείας φέτος αποκάλυψαμε περισσότερους από 230 εργαζόμενους σε προσωπικό και πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Η πιο σοβαρή προσοχή πρέπει να δοθεί στην προστασία των κρατικών συνόρων, εξασφαλίζοντας σταθερή λειτουργία της κυβέρνησης, την προστασία των οικονομικών συμφερόντων της Ρωσίας.

Ευρύ φάσμα των προβλημάτων στην Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού. Ειδικά στον τομέα της πρόβλεψης και ανάλυσης των πιθανών κινδύνων και απειλών, καθώς και στην αξιολόγηση της φύσης και την πιθανή εξέλιξη των βασικών διεθνών εκδηλώσεων.

Σημειώνω και την επίπονη εργασία των υπαλλήλων της FSO. Πρώτα απ ‘όλα, διασφάλισαν την ασφάλεια των συμμετεχόντων και των επισκεπτών των χειμερινών Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι αλλά και άλλα σημαντικά  γεγονότα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς και τους συνεργάτες σας για την ειλικρινή και ευσυνείδητη εργασία σας. Πιστέψτε στον πατριωτισμό και την αφοσίωσή σας, την αφοσίωση στην Πατρίδα μας, την επιμονή και την προθυμία σε τυχόν δοκιμασίες, ο καθένας από εσάς θα πρέπει να φέρει με  τιμή και  αξιοπρέπεια την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της μεγάλης χώρας μας.

Για άλλη μια φορά, συγχαρητήρια σε όλους τους παρόντες, όλο το προσωπικό ασφαλείας και όλους τους βετεράνους.

Επιτρέψτε μου να σας ευχηθώ ό, τι καλύτερο για την επερχόμενη, εορτή το 2015.

dimpenews.com

Βρε Θέμο, επειδή δεν κατάλαβα… Η θέση σου για τα παμπερς του ’89 ποιά ειναι;

http://olympia.gr/2014/12/21/%CE%B2%CF%81%CE%B5-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B1-%CE%B7-%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%BF/

Δεν το καταλαβαίνω έτσι οπως το γράφεις.
Θεωρείς τα παμπερς «ΟΚ», οπότε ειναι δικαιολογημένο να μοιράζονται βαλίτσες στους βουλευτες;
Θεωρείς τα παμπερς «μεμπτά» οπότε κατακεραυνωνεις την κυβερνηση για τις μεθοδεύσεις;
Ή μηπως ήθελες να χαρακτηρίσεις τα παμπερς «σκευωρία» αλλά στην χάλασε το βίντεο; Τρολοκράτης

ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΤΩΝ ΦΟΒΩΝ (Του ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18919:lazopoulos-glastres&catid=80:koin-dikaiomata&Itemid=180

Παρακολουθώ, όχι με κομμένη την ανάσα, τα όσα συμβαίνουν. Με αναμενόμενη την ανάσα. Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης, που έχει υφανθεί από ελληνικά χέρια σε ξένους αργαλειούς.

Πως έγινε ο κόσμος;  

Σηκώνουν δέκα τηλέφωνα, αναστατώνουν αγορές, καταρρέουν χρηματιστήρια, ανακοινώσεις τρόμου βγάζουν οι διεθνείς οίκοι τους, αν δεν είμαστε καλά παιδιά, δηλαδή δεξιά παιδιά, η Γερμανία θα μας βγάλει απ' το Ευρώ. Λες και μπήκαμε στην Δεξιά Νομισματική Ένωση.  

Πόσο ίδιοι! Πόσο θλιβερά επαναλαμβανόμενοι. Nα βγαίνει ο εντεταλμένος Στουρνάρας να ομιλεί περί κινδύνου ρευστότητας. Αυτός και όλοι αυτοί, που όταν είχε τελειώσει πραγματικά η ρευστότητα και την φέρναν με αεροπλάνα, μυστικά, κρατούσαν το στόμα τους βουλωμένο για να μην φέρουν πανικό στον κόσμο και τώρα, προκειμένου να μην χάσουν τις θέσεις τους προσφέρουν πανικό απλόχερα.  

Να με εκβιάζει εμένα η κάθε κυράτσα Βούλτεψη , ότι χωρίς την παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο κινδυνεύει η σταθερότητα μου. Ρε, σε τι σημείο εξευτελισμού έφτασε η σταθερότητα μου! Να φοβάμαι μην αλλάξει η Βούλτεψη, ο Άδωνις, ο Πλεύρης, ο Βορίδης, ο Γιακουμάτος, εκπρόσωποι της καμιάς πλειοψηφίας, σημαιοφόροι του αναποτελεσματικού.  

Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτα τη την σταθερότητα.  

Σταθερότητα.  

Ωραία λέξη!  

Σταθερότητα ενός διαρκούς θανάτου. Κάθε μέρα εξαφανίζεται και ένας από την αγορά, από τη ζωή, από τον δρόμο, από το σπίτι που ζούσε, από τη δουλειά που πήγαινε. Έχουμε αλλάξει λεξικό, έχουν αλλάξει οι λέξεις έννοια. Πάλι σε κίνδυνο, πάλι σε κρισιμότητα, πάλι οι γνωστές φράσεις των σεσημασμένων γραφιάδων.  

Και να ο Βενιζέλος, να ανοίγει το στόμα του και να ξεχύνεται το μακρόσυρτο συντακτικό του παραλήρημα. Δεν ομιλεί πλέον, κάνει μικρά διαγγέλματα κινδύνου και καταλήγει "Φάγαμε τον γάιδαρο. Απομένουν 3 τρίχες μόνο από την ουρά".  

Ε! ας τις φάμε κι αυτές.  

Τώρα, μεταξύ μας, έχουν και το δίκιο τους. Είναι ανισόρροπο αυτό που πάμε να κάνουμε. Πάμε να ξεφύγουμε από τα χέρια του δήμιου. Τον καημένο τον δήμιο δεν τον σκέφτεσαι; Πως σηκώνεσαι και τρέχεις την ώρα που αυτός σου κόβει τον λαιμό; Που πα ρε αγενή! Λίγος σεβασμός. Έχει πονέσει το χεράκι του από το μαχαίρι που σε κόβει 6 χρόνια τώρα και λίγο πριν σε αποτελειώσει φεύγεις;  

Φοβερά διλήμματα έρχονται να κατασκηνώσουν στο νου του μέσου ανθρώπου. Μόνο που στις γλάστρες των φόβων μας, οι σπόροι τους δεν καρποφορούνε πια. Πρώτη φορά νοιώθω την βαρβαρότητα να περπατάει με τα στρατεύματα της, στους διαδρόμους του μυαλού μου. Πρώτη φορά βλέπω πόσα υποκείμενα κυκλοφορούν με κιτρινωπές ή ροζουλί γραβάτες, καπνίζοντας τα ανήσυχα πούρα τους στα μούτρα μου. Πρώτη φορά βλέπω την γελοιότητα, να ανεμίζει επηρμένα στις οροφές της κατάντιας μας.  

Βιαστές του αυτονόητου. Χωρίς αυτούς δεν θα τρέξει η ιστορία. Είναι η ώρα για εθνική συνεννόηση. Να έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.  

Φαντάζομαι έναν ίδιο, σαν αυτόν που είχαμε. Ένας γέρων που υπέγραφε ότι χαρτί του έβαζαν μπροστά του. Λένε, ότι στις ελεύθερες ώρες του ο Παπούλιας υπέγραφε και χαρτιά υγείας. Και αν ακόμα είχε υποστεί 40 εγκεφαλικά, θα αντιδρούσε στην υπογραφή έστω και ενός χαρτιού. Βλέπαμε την Ελλάδα να περνάει κάθε μέρα στην φτώχεια, τα νέα παιδιά να μεταναστεύουνε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μιλάει με τους υπεύθυνους του τόπου, βουλιαγμένοι όλοι στους καναπέδες τους. "Να κοιτάξουμε και τους φτωχούς", "Ο κόσμος περνάει δύσκολα". Έλα! Σηκώθηκε η τρίχα μου όρθια από την ανησυχία σας. Ώστε φτάσανε τα νέα στα διαμερίσματα της Αντουανέτιας Δημοκρατίας μας; Ότι η χώρα παραπαίει;  

Πονάει το μυαλό μου! Ακούω κραυγές απόγνωσης μέσα μου. Πάω να αλλάξω κανάλι μήπως και σωθώ. Και βλέπω τον Παπανδρέου να θέλει να φτιάξει καινούριο κόμμα. Πήρε το κόμμα του 40% και το έκανε 4% και θέλει να αναλάβει κι άλλο. Θέλει, λέει, κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ξέρει αυτός από κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Τον δικό του ειδικό σκοπό τον έφερε εις πέρας.  

Έβαλε την χώρα στην μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια, στον μεγαλύτερο διεθνή εξευτελισμό. Την πέταξε στα σκυλιά να την φάνε. Και κυκλοφορεί αμέριμνος ο θεμελιωτής της αθλιότητας και κάνει και προτάσεις αντί να κλειστεί αυτοβούλως στο ντουλάπι της ιστορίας. Με τους διορισμένους του να τον χειροκροτούν.  

Γιώργο γερά, να φύγει η δεξιά! Αυτός, που συνεργάστηκε με την ακροδεξιά και διατυμπάνιζε πόσο σώφρων άνθρωπος είναι ο Καρατζαφέρης. Εισαγγελείς αμέριμνοι, παρακολουθούν τα τερατώδη μαύρα χρήματα που κατέφθαναν στα ταμεία του τέως κόμματος του, από όπου ζούσε αυτός και όλοι αυτοί οι θρασύτατοι λογάδες του τίποτα. Υπουργοί και παρατρεχάμενοι. Χρυσοχοϊδηδες και Λοβέρδοι, μόνιμοι υπουργοί μιας διακαναλικής δημοκρατίας. Αλλά οι 29 προμηθευτές της Siemens συνιστούν συγκυβέρνηση. Αυτοί ξέρουν..  

Ω! Σε τι δημοκρατία μ' έχεις φέρει, μπαμπά, για να ζήσω!  

Ούτε την είχα φανταστεί έτσι όταν τη διάβαζα στα βιβλία. Ότι δηλαδή η δημοκρατία κινδυνεύει αν αποχωρήσει μια εταιρία από το χρηματιστήριο. Τρόμαξαν λοιπόν τα Χρηματιστήρια μήπως φύγει ο Άδωνις από την ιστορία; Αποθρασύνθηκαν οι αναρχικοί μόλις έμαθαν ότι ο Γιακουμάτος, ο Μητσοτάκης και ο Ντινόπουλος μπορεί να μην είναι κυβέρνηση;  

Αρπάξανε τα καλάσνικοφ και άρχισαν να γαζώνουν την Ισραηλινή πρεσβεία; Αυτά τα καλάσνικοφ, όταν το άκουσα, δεν ξέρω για ποιο λόγο, ένιωσα τον ήχο τους να μοιάζει με αυτόν τον ήχο της φράσης του πρωθυπουργού όταν μιλούσε για το καλάσνικοφ του Ρωμανού. Φυτέψτε και τα καλάσνικοφ στις γλάστρες των φόβων μας.  

Δεν αρπάζονται έτσι τα καλάσνικοφ και γαζώνουν, αυτή την τη συγκεκριμένη πρεσβεία. Θέλει σχέδιο οργανωμένο από καιρό. Με πρόβες πολλές για να σκάσουνε όλα μαζί τη κατάλληλη ώρα. Άθλιο υφαντό, πλεγμένο από ελληνικά χέρια στους ξένους αργαλειούς. Τι κάνει μπουμ - μπουμ στα κεραμίδια; Η προβοκατόγατα !  

Πάμε στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Πάμε να σπείρουμε στις γλάστρες των φόβων του. Να διασπείρουμε. Κάνουμε συγκεκριμένες πράξεις, που η λογική του φόβου μονοδρομεί τους συνειρμούς. "Ο πρωθυπουργός μας παλεύει να γίνουν επενδύσεις. Να γίνει πραγματικότητα η ΑΟΖ παρά το ότι οι Τούρκοι μας απειλούν. Το Ισραήλ μας στηρίζει και να τώρα οι παλιοαναρχικοί , που ξέρουμε ποιοι είναι από πίσω τους, πάνε να ανατρέψουν τη μεγάλη αυτή επιτυχία του πρωθυπουργού μας".  

Είναι οι αναρχικοί από πίσω;

Είναι οι Τούρκοι από πίσω;

Ή είναι οι ίδιοι από πίσω;  

Σαν αυτούς που καίνε τα σπίτια τους για να εισπράξουν τις ασφάλειες. Σαν αυτούς τους μαντράδες πολυτελών αυτοκινήτων που συνεννοούνται με "κουκουλοφόρους" για να κάψουν τα πολυτελή αυτοκίνητα τους, τα οποία αφήνουν κατά λάθος οι ιδιοκτήτες τους στη περιοχή των Εξαρχείων, ώρες και μέρες προσυνεννοημένες ώστε να καούν και να μοιραστούν την ασφάλεια ο ιδιοκτήτης, ο μαντράς και ο ''κουκουλοφόρος''. Τους "κουκουλοφόρους" της MARFIN δεν θα τους βρούνε. Αυτούς που γαζώσαν την πρεσβεία δεν θα τους βρούνε. Θα βρουν όσους θέλουν να βρουν.  

Ελάτε να μας φοβίσετε πάλι. Αυτή την φορά πρέπει να μας φοβίσετε πιο πολύ. Ελάτε! Φυτέψτε τους σπόρους. Κι εσείς, Μπάμπηδες και Πρετεντέρηδες, αρχίστε να ποτίζετε. Ο καθένας ζει, τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα μέσα στην γλάστρα των δικών του φόβων. Ζούμε σε καθεστώς μη αναπνέουσας δημοκρατίας.  

Στη γλάστρα του μικρομεσαίου, ας πούμε, ανθίζει ο φόβος της αναρχίας, ο φόβος ότι θα του κάψουν το μαγαζί, ο φόβος ότι θα του κόψουν κι άλλο τον μισθό κι άλλο τη σύνταξη. Κι ενώ του κόβουν την σύνταξη, αυτός φοβάται μήπως του κόψουν περισσότερο την σύνταξη.

Κι όταν του κόψουν περισσότερο την σύνταξη τότε φοβάται μήπως έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και του κόψουν σύριζα την σύνταξη. Κι έτσι κάθεται αδιαμαρτύρητος στην γλάστρα του!

Ξέρουν λοιπόν όλοι αυτοί τι σπόρους να σπείρουν στις γλάστρες των φόβων μας. Ξέρουν αυτοί πως να δηλητηριάζουν την κοινή λογική.  

Πως ξεπήδησαν τόσα πολλά γεγονότα καθώς ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ξεκινήσει μία αναμενόμενη διαδικασία; Την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν είχε τους 180, το σύστημα θα πούλαγε ακόμα σταθερότητα. Αλλά επειδή χρειάζεται τους 180, πουλά αποσταθεροποίηση. Απροκάλυπτα. Αδίστακτα. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν.  

Και στον τρίτο γύρο θα προτείνει αριστερό Πρόεδρο. Και ποιος θα είναι αυτός ο πουλημένος αριστερός που θα έχει συνεννοηθεί με τον δεξιό πρωθυπουργό και τον ασθμαίνοντα Βενιζέλο - υποχείριο της εξουσιομανίας του - ποιος; Ποιος θα παίξει αυτόν τον βρώμικο ρόλο; Ή μήπως ο Καραμανλής είναι η έκπληξη; Έφυγε για να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο και επανέρχεται για να στηρίξει το μνημόνιο; Ποιος;  

Ούτε λόγος για βουλευτές εξαγορασμένους. Έχουν διαφθαρεί όλοι εκτός από τους βουλευτές.

'Εχει χαλάσει η μύτη μου αλλά εμένα αυτή η Βουλή μου βρωμάει Καρατζαφερίλα. Μου βρωμάει σάπιο πατριώτη, μου βρωμάει πληρωμένη υπευθυνότητα. Αλλά όπως λέει και μια παροιμία του καιρού μας 'Όπου ακούς πολύ πατριώτης, ψάξε για πολλές off-shore".  

Και τι θα γίνει αν κάποιοι απ' αυτούς που θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βρεθούνε μετά από κάνα μήνα να είναι μπλεγμένοι στις προμήθειες όπλων; Θα έχει ψηφιστεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ψήφους υποδίκων; Ερωτώ.  

Δεν υπάρχει αναδρομικό ήθος; Δηλαδή μέχρι να σε πιάσουνε μπορεί να είσαι πρωθυπουργός και όταν σε πιάσουν, τι να κάνουμε, ήσουν; Ο Καρατζαφέρης, ας πούμε, τις off shore τις είχε και όταν συγκυβερνούσε και ασφαλώς το γνώριζαν οι συνεταίροι του. Αλλά τότε έκανε τη δουλειά τους. Και τι θα γίνει αν βρεθεί κάποιος εξαγορασμένος ή να έχει επιχειρηθεί να εξαγοραστεί; Το παραβλέπουμε και συνεχίζουμε την διαδικασία ή παρεμβαίνουν αληθινοί εισαγγελείς;  

Αυτή την φορά το Σύνταγμα δεν έχει καταλυθεί από συνταγματάρχες αλλά από συνταγματολόγους.

Ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες οι βουλευτές για να μην τους καταλάβουμε. Αλλά όλοι πια ξέρουμε. Άλλο ο φόβος, άλλο η γνώση.  

Είναι η ώρα να σπάσουμε γλάστρες και ποτιστήρια. Εμείς είμαστε ο σπόρος. Μπορούμε να διαλέξουμε το χώμα στο οποίο θα φυτέψουμε το μέλλον μας. Διότι άλλο εθνική συνεννόηση και άλλο εθνική επίκυψη.

Δυστυχώς στην Ελλάδα η γλάστρα της επίκυψης, ανθίζει χειμώνα καλοκαίρι.  

Ετούτο τον χειμώνα όμως;

*Πηγη: www.huffingtonpost.gr

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΤΡΙΔΥΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΛΕΘΡΟΥ (Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης)

http://online-pressblog.blogspot.gr/2014/12/blog-post_675.html

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Κάποτε ήταν ένας ψηλός, λυγερόκορμος νεανίας, γόνος μιας πασίγνωστης ελληνικής πολιτικής οικογένειας, από ένα από τα πιο γνωστά πολιτικά τζάκια, γιος ενός από τους πιο διάσημους Έλληνες πρωθυπουργούς που είχε γεμίσει αυτή την χώρα με τα πιο ωραία συνθήματα αλλαγής και ευημερίας.
Ο νέος αυτός, που είχε σπουδάσει στα καλυτέρα πανεπιστήμια της Αμερικής, κάποια μέρα κλήθηκε να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο και αυτό το δέχτηκε παρά του ότι του έτρωγε πολύτιμο χρόνο από τα γυμναστήρια του, τα μπάνια του σε μαγευτικές ακρογιαλιές και τα περιπετειώδη σερφινγκ του στο διαδίχτυο.

Μέσα σε λίγες μέρες, ο ψηλός αυτός, νέος κυβερνήτης, κατάφερε με πολύ «κόπο» να διαλύσει ότι κρατούσε όρθια την ελληνική κοινωνία, να καταστρέψει κάθε προοπτική του ελληνικού λαού και το πιο μεγάλο κατόρθωμα του, να παραδώσει την εθνική κυριαρχία σε ξένους, ανθέλληνες τοκογλύφους. Ήταν ο πρώτος μεγάλος «σωτήρας» της Ελλάδας, ο μεγάλος αυτός ΓΑΠ, που ακόμα και σήμερα πιστεύει πως είναι η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα μας, ο μόνος που μπορεί πάλι να μας σώσει ευεργετώντας τον λαό που τον… εκλιπαρεί να έρθει και να τον ανασύρει από το βάραθρο της καταστροφής του που ο ..ίδιος τον έριξε. Σε άλλη σοβαρή χώρα αυτός ο ψηλός θα ήταν πίσω από κάποια κάγκελα, σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο.

Κάποτε ήταν ένας άλλος ψηλός λιμοκοντόρος, που και αυτός προέρχονταν από πολύ μεγάλη οικογένεια, από μια πάμπλουτη ελίτ, με αμύθητες περιουσίες. Και αυτός είχε σπουδάσει σε διάσημα πανεπιστήμια της Αμερικής και μάλιστα είχε συγκατοικήσει με τον πρώτο ψηλό και είχαν από τα φοιτητικά τους χρόνια μοιραστεί τις μεγάλες τους φιλοδοξίες να κυβερνήσουν κάποτε τον δύσμοιρο αυτό τόπο και το κυριότερο, να τον «σώσουν» από την ένδεια και την μιζέρια. Ο λιμοκοντόρος αυτός πολιτικός, ενώ στην αρχή είχε ξεκινήσει με όλα τα φόντα να κάνει μια λαμπρή καριέρα και να υλοποιήσει τα όνειρα και τις πολιτικές φιλοδοξίες του, έκανε ένα μικρό λάθος να πάει εναντία στην γνωστή οικογένεια των… δράκων, εκείνου του άλλου ψηλού δράκου, που η ιστορία τον ξέρει σαν αποστάτη και που… ξέχασε να αποδημήσει εις κύριον.

Αποτέλεσμα ήταν να μείνει μερικά χρόνια εκτός πολιτικής. Αυτό του δημιούργησε πολλά απωθημένα και όταν ήρθε η «χρυσή» ευκαιρία να επανέλθει την άρπαξε με ορμή. Τώρα όμως ήταν εναντίον του πρώην φίλου του, εκείνου του πρώτου ψηλού δανδή της πολιτικής. Αλλά ο ψηλός αυτός θα γίνονταν και αυτός πρωθυπουργός, αφού πρώτα κατέρριπτε το ρεκόρ της κολουτούμπας αποδεικνύοντας ότι είναι ο μεγαλύτερος παραμυθάς της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Οι αλλεπάλληλες κολουτούμπες του τον έφεραν στον πρωθυπουργικό θώκο και από εκείνη την μέρα το μόνο που ήξερε ήταν να ψελλίζει συνεχώς, πως, «εγώ είμαι ο σωτήρας της χώρας». 

Δεν υπήρξε μεγαλύτερος ψεύτης στην πολιτική ιστορία του τόπου από αυτόν τον λιμοκοντόρο, αυτόν που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να αποτελειώσει ότι είχε απομείνει από τον άλλο φίλο του και πρώην συγκάτοικο του.
Εκτός όμως από αυτούς τους δυο, υπήρχε και ένας ευτραφής με λίγο μογγολικά μάτια, νέος και αυτός πολιτικός από τον βορρά, που είχε επίσης πολύ μεγάλες φιλοδοξίες και μια φωνή επιβλητική. Καθιερώθηκε σαν εκπρόσωπος τύπου εκείνου του πρωθυπουργού, που όπως αναφέραμε και παραπάνω, είχε την μεγαλύτερη γοητεία και την τέχνη να πλανεύει τον λαό με τρανταχτές προεκλογικές φιέστες που θα της πλήρωνε αργότερα πολύ πικρά. Ο ευτραφής αυτός, ξεκίνησε από μικρά σκαλοπάτια για να ανέβει σιγά σιγά στα ανώτατα αξιώματα εκμεταλλευμένος τα λάθη των δυο ψηλών. 

Παντρεμένος με την κόρη μιας πάμπλουτης γνωστής ελιτιστικής οικογένειας, με νομοθετικές περγαμηνές, ήταν άλλη μια εγγύηση για το καθεστώς ότι δεν θα έπεφτε έξω και δεν θα χαθούν τα προνόμια του. Το μονό του ελάττωμα ήταν ότι είναι πάντα δεύτερος, πίσω από τους δυο ψήλους, και ποτέ δεν μπόρεσε να είναι πρώτος. Πρωτοστάτησε και αυτός στο γενικό ξεπούλημα και στην γενική κατάλυση κάθε εννοίας εθνικής κυριαρχίας ενώ πολλοί τον παρομοίασαν σαν… τον «γιο του Τούρκου» (Τούρκογλου).
Αυτά οι τρεις μας «έσωσαν» από την καταστροφή και μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Εμείς του ψηφήσαμε, εμείς τους ανεβάσαμε εκεί ψηλά για να μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού με την πεποίθηση ότι συνεχίζουμε να.. τους λατρεύουμε. Μαζί τους και ένα συνονθύλευμα από διάφορους εφιάλτες, πολιτικά αποβράσματα και μισέλληνες, ελληνόφωνους πολιτικούς. 

Και ενώ η κοινωνία μας έχει καταρρεύσει, η οικονομία έχει καταστραφεί, η ελληνική οικογένεια έχει διαλυθεί, η χώρα έχει προδοθεί και η εθνική μας υπόσταση ακόμα και αυτή έχει υποθηκευτεί άμεσα, εμείς είμαστε έτοιμοι ξανά να επιβραβεύσουμε αυτούς τους ίδιους κυρίους που μας παρέδωσαν στον εθνικό μας όλεθρο ;;;
Άραγε είμαστε λαός ηλίθιων ; Άραγε είναι η πικρή αλήθεια αυτό που μου είπε πριν από λίγες μέρες κάποιος φίλος, ότι αν ο Εφιάλτης έβαζε σήμερα υποψηφιότητα στην εκλογική περιφέρεια της Σπαρτής, θα έβγαινε πανηγυρικά βουλευτής ;
Ω μη γένοιτο!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
nikosxeiladakis.gr

ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΧΟΥΜΕ, ΩΡΑ ΓΙΑ… ΨΩΝΙΑ! (Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18948:2014-12-21-10-05-10&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Ο ουρανός σφοντύλι ήρθε στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο με το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας στη Βουλή για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας! Μόνο 160 ψήφοι υπέρ του Σταύρου Δήμα! Μόνο 5 όλοι κι όλοι από τους 24 ανεξάρτητους βουλευτές συμπαρατάχθηκαν με τον κυβερνητικό υποψήφιο από την πρώτη ψηφοφορία, με επικεφαλής τον Λυκούδη και τον Ψαριανό! Ως κι ο διαβόητος Μελάς ψήφισε «παρών» - δηλαδή «όχι»! – όσο κι αν έσπευσε στα κανάλια να αναγγείλει από τηλεοράσεως ότι μεθαύριο και την άλλη Δευτέρα θα ψηφίσει «ναι»! Τους έζωσαν τα φίδια τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ!

Είδαμε βουλευτές που ξέρουμε ότι τελικά θα ψηφίσουν «ναι», να ψηφίζουν «όχι» στην πρώτη ψηφοφορία. Πέρα από τον ποταπό καιροσκοπισμό των βουλευτών και της ανάγκης «ξεπλύματος» από πολιτική σκοπιά κάποιων από αυτούς –συν τις ανάγκες «μετάθεσης» στο χώρο της νέας κυβέρνησης ορισμένων ύποπτων τύπων – η ουσία είναι ότι το κλίμα σαρωτικής ήττας της ΝΔ που επεκτείνεται και εδραιώνεται στη χώρα υποχρεώνει και τους πολιτικά αθλιότερους εκ των βουλευτών να κάνουν ελιγμούς και να το ξανασκεφθούν αν θα συμπλεύσουν με την κυβέρνηση. Πώς να πάνε με μια κυβέρνηση που την άλλη Δευτέρα θα ανατραπεί και θα διαλυθεί, αφού η χώρα θα οδεύσει προς τις εκλογές, με το αποτέλεσμα προκαθορισμένο εις βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Αν μάλιστα υποθέσουμε ότι ενδεχομένως ίσως και να υπάρχουν βουλευτές με πτυχές της προσωπικής και πολιτικής τους ζωής που δεν θα ήθελαν να γίνουν γνωστές δημόσια, πτυχές τις οποίες γνωρίζουν οι κρατικές υπηρεσίες, μήπως η νέα κυβέρνηση τις αξιοποιήσει για να τους διασύρει πολιτικά, εκδικούμενη για την ψήφο τους την άλλη Δευτέρα υπέρ του κυβερνητικού υποψηφίου για την προεδρία της Δημοκρατίας; Τα διλήμματα αυτού του τύπου αφήνουν αδιάφορους τους ψηφοφόρους που καθορίζουν την ψήφο τους βάσει της στάσης του κάθε βουλευτή, αν ψηφίζει δηλαδή υπέρ ή κατά της κυβέρνησης, ταλανίζουν όμως ίσως κάποιους βουλευτές.

Η βιντεοσκοπημένη καταγγελία της απόπειρας χρηματισμού του βουλευτή των ΑΝΕΛ και μέχρι πρότινος προσωπικού φίλου του Αντώνη Σαμαρά, του Παύλου Χαϊκάλη, πόλωσε πολύ περισσότερο την κατάσταση ανάμεσα στο μνημονιακό στρατόπεδο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη μία μεριά και την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση από την άλλη. Ιδιαίτερη περίπτωση η υπό κοινοβουλευτική εξαφάνιση και διάλυση ΔΗΜΑΡ, ένα μνημονιακό καθαρό κόμμα που όμως έφυγε από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μήπως και συνεχίσει να υπάρχει, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται ανέφικτο. Η ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να μπει στη Βουλή, οπότε είναι ο εύκολος στόχος για την κυβέρνηση προκειμένου να στρατολογήσει βουλευτές της στην κυβερνητική πλειοψηφία. Βουλευτές των ΑΝΕΛ (από τους 12 που έχουν απομείνει στο κόμμα του Πάνου Καμμένου, το οποίο τον Ιούνιο του 2012 εξέλεξε 20) είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να αποσπαστούν και να ψηφίσουν «ναι», παρατείνοντας τη ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για ενάμισι χρόνο, ως τον Ιούνιο του 2016. Το κλίμα εναντίον τους θα είναι βαρύτατο. Αντίθετα, οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είναι όλοι τους τελειωμένοι, εκτός κι αν κάποιος διασωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως ως κόμμα σχεδόν καμιά δυνατότητα δεν έχει να περάσει «γραμμή» ποιοι βουλευτές θέλει η ηγεσία του να εκλεγούν. Απλώς μπορεί να τους συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια. Μέχρι εκεί. Με τη ΝΔ όμως να πέφτει από τους 129 βουλευτές στους… 50-60 (!) και το ΠΑΣΟΚ από τους 35 στους καμμιά δεκαπενταριά το πολύ, αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φτιάξει δικό του κόμμα, είναι εξόφθαλμο ότι κανένας βουλευτής της ΔΗΜΑΡ δεν έχει ελπίδα να εκλεγεί ξανά μέσω των ψηφοδελτίων της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.

Ένα πρόσθετο κέρδος της υπόθεσης Χαϊκάλη είναι ότι τινάχτηκε εντελώς στον αέρα η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» συνεργασίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούσε ο Βενιζέλος να καταφέρει, ελπίζοντας μέσω αυτής να γλιτώσει το πολιτικό του «τομάρι». Όχι φυσικά ότι υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να φτιαχτεί τέτοια κυβέρνηση. Δεν την ήθελαν ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας. Ο Σαμαράς δεν την ήθελε για τον απλούστατο λόγο ότι η κυβέρνηση αυτή προϋποθέτει την απομάκρυνση του από την πρωθυπουργία. Είναι δυνατό να θέλει ο Σαμαράς μια κυβέρνηση στην οποία δεν είναι αυτός πρωθυπουργός; Σε καμιά απολύτως περίπτωση! Ούτε ο Τσίπρας υπήρχε περίπτωση να συναινέσει στη συγκρότηση τέτοιας κυβέρνησης. Σε λιγότερο από ενάμισι μήνα από τώρα ο Τσίπρας θα είναι πρωθυπουργός, αν ο Σαμαράς δεν μαζέψει 180 βουλευτές την άλλη Δευτέρα. Είναι δυνατόν να αφήσει την… πρωθυπουργία για μετά από… έναν-ενάμισι χρόνο(!), όταν κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνεται τότε, οπότε μπορεί να μη γίνει και ποτέ πρωθυπουργός ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Θα πρέπει να ήταν απολύτως ηλίθιος πολιτικά ο Αλέξης Τσίπρας για να δεχόταν τέτοια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού»… σωτηρίας του Βενιζέλου με θυσία του Σαμαρά και δική του! Χαρακτηριστικό πάντως του πανικού που επικρατεί στο επιτελείο του Βενιζέλου τώρα που εκδιώκονται από την εξουσία είναι το γεγονός ότι έχει κατακλυστεί η δημοσιογραφική πιάτσα από ΠΑΣΟΚικής προέλευσης διαρροές ότι ο Βενιζέλος την «κάνει» από τον Σαμαρά και προσπαθεί να τα βρει με τον… Τσίπρα!

Ελπίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αφενός να μην έχει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία στις πρώτες βουλευτικές εκλογές και αφετέρου… να μην μπουν οι ΑΝΕΛ στη Βουλή, να μην φτιάξει κόμμα ο Γιωργάκης και να περάσει το ΠΑΣΟΚ το Ποτάμι του Θεοδωράκη, οπότε ο Τσίπρας να πέσει στα… γόνατα, ικέτης του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος και θα αποφασίσει αν θα τον κάνει πρωθυπουργό ή όχι!!! Όνειρα χειμερινών νυκτών…

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 21 Δεκεμβρίου 2014

Ρωσία και η Απειλή του Πανσλαβισμού, π. Γ.Δ.Μεταλληνού

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/12/blog-post_87.html

(κεφ.2 από το βιβλίο «Πολιτική κι Θεολογία», του ιδίου, σ. 227, εκδ. Τέρτιος, 1990, Ιδεολογία και Πράξη του ριζοσπάστη πολιτικού Γεωργίου Τυπάλδου-Ιακωβάτου)

....σύντομη σύνδεση με τα προηγούμενα....(σ.226)

«...Ως βασικό μέσο άμυνας του Γένους απέναντι στους Ξένους και τα όργανά τους θεωρούσε ο Ιακωβάτος τη φανερή διαφοροποίηση του Γένους από τη Δύση και τον πολιτισμό της. Αυτή η τάση του φαίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση του ημερολογίου. Τόσο στη Θ’ Βουλή, όσο και στα 1864/65 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο θα αγωνισθεί για την καθιέρωση του «παλαιού» (ή ανατολικού – ρωμαίϊκου) έτους. Στην συνείδησή του η χρήση διαφορετικού ημερολογίου (και εορτολογίου) συνιστούσε μόνιμη υπενθύμιση της διαφοράς ανάμεσα στο Ρωμαίϊκο και τη Φραγκιά....Ανατολικό Ημερολόγιο και Ανατολική Θρησκεία ήταν για τον Ιακωβάτο ευδιάκριτα διαφοροποιητικά στοιχεία από τη δυτική «Ξενοκρατία».

Συμπερασματικά, οι Ξένοι και οι Ξενόδουλοι με τη δράση τους στην Ελλάδα συνιστούσαν για τον Ιακωβάτο ανασταλτικούς παράγοντες στην ομαλή πορεία του Γένους/Έθνους προς την πραγμάτωση των στόχων του. Οι αναστολές δε αυτές ενισχύονταν από τον εξωτερικό επηρεασμό της Χώρας εκ μέρους της Ρωσίας...»

2. Η απειλή του Πανσλαβισμού:

Η παρουσία της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα ήταν, ήδη από την εποχή της Ελληνικής Επαναστάσεως, ιδιαίτερα αισθητή. Μετά την Επανάσταση η «ομόδοξος» Ρωσία συνδέθηκε με τα αλυτρωτικά οράματα του Ελληνικού Κράτους στα πρόσωπα των οπαδών της ρωσικής πολιτικής, που ήταν συνάμα και οπαδοί του Ρωσικού Κόμματος. Εξ’ άλλου, οι παραδοσιακοί Έλληνες  και κυρίως οι λαϊκές τάξεις, στενότερα δεμένοι με τη ζωή της Εκκλησίας και την Ορθοδοξία, θα προσβλέπουν συνεχώς στην «ομόδοξη» Ρωσία, διότι στις επεμβάσεις της στην ελληνική πολιτική σκηνή διέκριναν και τη δυνατότητα ανασχέσεως του επιδιωκομένου από την ηγεσία των άλλων κομμάτων εκδυτικισμού της κρατικής μηχανής και αποσυνδέσεως της Χώρας από την ανατολική παράδοση για χάρη του εξευρωπαϊσμού της. Η επιτυχία όμως μιας τέτοιας προσπάθειας ανησυχούσε όχι μόνο την «ανατολική παράταξη», αλλά και την ίδια τη Ρωσία, αφού θα περιορίζονταν ή και θα χάνονταν σε μια τέτοια περίπτωση οι δυνατότητές της να ασκεί μέσω του Κλήρου και του «φιλορωσικού» κόμματος τις επιρροές της στην πορεία του Ελληνικού Κράτους. Μορφές, όπως ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, αλλά και η πλειονοψηφία του Κλήρου, ως φιλορθόδοξοι και «αντιδυτικοί», θα είναι μόνιμα προσανατολισμένοι στη Ρωσία, για την προάσπιση κυρίως των συμφερόντων της Εκκλησίας.

Όχι όμως μόνο οι οπαδοί των φιλοδυτικών κομμάτων, αλλά και από τους «ανατολικούς» και παραδοσιακούς πολλοί, επηρεάζονταν αρνητικά έναντι της τσαρικής Ρωσίας και της ελληνικής πολιτικής της, διαπιστώνοντας τους επεκτατικούς στόχους της, τους οποίους προωθούσε η κίνηση του Πανσλαβισμού. Η ιδέα του σλαβικού κινδύνου δε γεννήθηκε, βέβαια, στην Ελλάδα, αλλά είχε γίνει αντιληπτή στη Δ. Ευρώπη, ήδη στο β’ μισό του 18^ου αιώνα. Η πολιτική δε των δυτικών Δυνάμεων φρόντιζε να επισημαίνει ιδιαίτερα αυτόν τον κίνδυνο. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις ήθελαν την Ελλάδα ως «προπύργιο ενάντια στη ρωσική επιρροή» και μεταπρατικό τους χώρο. Η Μ. Βρετανία, μάλιστα, διατεινόταν, ότι μόνο αυτή μπορούσε να πραγματοποιήσει τα ελληνικά όνειρα, ζητώντας από την Ελλάδα ως αντάλλαγμα τη μόνιμη συνεργασία της με την Τουρκία, ώστε να υπάρχει σταθερός φραγμός στη ρωσική επέκταση προς τη Μεσόγειο. Αυτή την πολιτική εξυπηρετούσαν άμεσα ή έμμεσα και διάφορες προπαγάνδες, όπως εκείνη του Φαλμεράϋερ. Διαμορφώθηκε, έτσι, σε πολλούς η συνείδηση, ότι Ελληνισμός και Πανσλαβισμός ήταν φυσικοί αντίπαλοι, απέναντι δε στον Πανσλαβισμό και τα σχέδιά του έπρεπε να αντιτάσσεται ο Πανελληνισμός.

Ο Γ. Ιακωβάτος είναι γνωστός αντίπαλος της Ρωσίας και του Πανσλαβισμού. Ήδη ο Βλάσης Γαβριηλίδης, από τους πρώτους εγκωμιαστές του Ιακωβάτου, επισήμανε αυτή την όψη της πολιτικής του: «...Οξυδερκέστερος όλων των Ελλήνων πολιτευομένων ο Ιακωβάτος, συνορών τον πόλεμον, ον θα ανελάμβανεν η Ρωσσία κατά της αποστολής της Ελλάδος δια της εθνολογικής κινήσεως, εζήτει να υπονομεύση την πανσλαβιστικήν αυτήν ενέργειαν δια της δια μέσου της Ελλάδος ενισχύσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Έχοντας πείρα της αγγλικής πολιτικής, όπως αυτή λειτούργησε στα Επτάνησα, αλλά και της Ρωσικής προπαγάνδας, όπως αναπτυσσόταν μέσω της ρωσόφιλης παρατάξεως, όχι μόνο στα Επτάνησα, αλλά και στο ελληνικό κράτος, κατέληξε στην παραπάνω επιλογή του, μετά από ρεαλιστική εκτίμηση όλων των όψεων της διεθνούς πολιτικής της εποχής του. Προοδευτικά οργανώθηκε η αντιρωσική στάση του και αυτή την πορεία θα ψηλαφήσουμε στη συνέχεια. Προκαταβολικά όμως πρέπει να επισημανθεί, ότι και ο αντιρωσισμός του Ιακωβάτου σχετίζεται με την όλη ρωμαίϊκη ιδεολογία του και δεν επηρεαζόταν από κομματικές ή άλλες παραταξιακές προϋποθέσεις. Αποδεικνύεται μάλιστα, ότι η «ρωσσοφοβία», για την οποία τον κατηγορούσαν, δεν ήταν απροϋπόθετη ή αθεμελίωτη.

Οι θεολογικές – πνευματικές καταβολές του Ιακωβάτου του έδιναν τη δυνατότητα να διακρίνει κατ’ αρχήν μια πολύ ειδική όψη του ρωσικού κινδύνου για την Ελλάδα, η οποία έμενε δυσδιάκριτη ή αθέατη από πολλούς άλλους πολιτικούς – και όχι μόνο αυτούς. Ο Ιακωβάτος διέβλεπε τον κίνδυνο της Χώρας από τη Ρωσική επιρροή πρώτα στο καθαρά εκκλησιολογικό και πνευματικό επίπεδο. Από κάποιες θέσεις του φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει τη διαφοροποίηση της Ρωσικής Εκκλησίας από την ορθοδοξοπατερική παράδοση στους προηγούμενους αιώνες. Έτσι, δεχόταν, ότι η ρωσική εκκλησιαστική πραγματικότητα δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο της Ελληνικής Εκκλησίας. Ενώ ο Κοραής και οι ευρωπαϊστές οπαδοί του προέβαλλαν ως ανάγκη για τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλαδικής Εκκλησίας τη μίμηση του ρωσικού εκκλησιαστικού προτύπου (που είχε προκύψει από τις δυτικότροπες μεταρρυθμίσεις του Μ. Πέτρου), ο Ιακωβάτος πίστευε, ότι ακριβώς η ρωσική μίμηση συνιστούσε απειλή για την εκκλησιαστική παράδοση της Ελλάδος.

Ο Ιακωβάτος, σε ένα αντιρωσικό του δημοσίευμα, επισημαίνει την αφετηρία της αλλοτριώσεως της ρωσικής εκκλησιαστικής παραδόσεως στη Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας (1438/39). «Οι πατριάρχαι σας και οι Ισίδωροί σας απέσεισαν από των ώμων την Ορθοδοξίαν, αι άτιμοι αυτών χείρες παρέδωκαν την παρακαταθήκην, προδόντες συνείδησιν και πατρίδα. Μόνος δε στύλος έμεινεν ο Μάρκος της Εφέσου και μόναι τίμιαι χείρες αι χείρες του Μάρκου...». Για τον Ιακωβάτο ο Ισίδωρος (αγνοείται η ελληνική καταγωγή του) εξέφραζε τους Ρώσους, μόνο δε ο Μάρκος Εφέσου ήταν γνήσιος Ρωμηός.  Με την επισήμανσή του όμως αυτή επιβεβαιώνεται συγχρόνως και η υπεροχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη διαφύλαξη της ορθοδόξου παραδόσεως, στο πρόσωπο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Στο κείμενο της ανακρίσεώς του από τις Αρχές στα 1867 αποκαλεί τη Ρωσική Εκκλησία «αυτολεγομένην Ορθόδοξον» (φ.7), επισημαίνει δε όψεις της αλλοτριώσεώς της: «Η Ορθόδοξος Ρωσσία στέλλει οστινσόρια ως τάματα εις τους εν Ρώμη Ιησουΐτας και λειτουργεί εν τοις προτεσταντικοίς ναοίς της Ν.Υόρκης της Αμερικής, δι’ ορθοδόξων ιερέων και επισκόπων». Κατηγορεί επίσης ανοικτά τη Ρωσία για την εισαγωγή της πολιτειοκρατίας στην Επτάνησο: «Την αρχήν της δημεύσεως της ιδιοκτησίας της πτωχής Εκκλησίας ημών εισήγαγον εις την Επτάνησον πρώτοι οι Ρώσσοι το 1800 περίπου (σημ. Γ.Μ: άρα προηγήθηκαν των Βαυαρών!), ως και παν ό,τι κακόν κατ’ αυτής και του Ελληνισμού» (φ.8).

Στα 1879, στην κορύφωση του αντιρωσικού και αντιπανσλαβιστικού αγώνα του, θα ονομάσει τον Τσάρο Αλέξανδρο «αφωρισμένον», και στα 1880 τους Ρώσους «αφωρισμένους από την Σύνοδον». Τη ρωσική «αυλήν» επίσης αποκαλεί «αφωρισμένην από τη Μ. Εκκλησίαν», διότι είναι «άθρησκος, αντίχριστος και άτιμος» και «παίζει με χριστιανισμόν και ορθοδοξίαν».

Είναι φανερό, βέβαια, ότι ο Ιακωβάτος εκτοξεύει όλους αυτούς τους αφορισμούς του όχι στο ρωσικό λαό, αλλά στην ηγεσία του. Μια φράση του δε, βοηθεί να εντοπίσουμε την αναφορά του αναθεματισμού της «ρωσικής αυλής». Γράφει στη συνέχεια: «...είναι δε αναθεματισμένη, όπως είναι αναθεματισμένοι και οι Βούλγαροι». Εννοεί, συνεπώς τη συνοδική καταδίκη του εθνοφυλετισμού ή εθνικισμού στην Κωνσταντινούπολη το 1872 με την αφορμή του «βουλγαρικού σχίσματος» (1870 – 1945). Είναι δε γνωστό, ότι το «βουλγαρικό ζήτημα» υπήρξε μία από τις χαρακτηριστικότερες και οδυνηρότερες για τον Οικουμενικό Θρόνο και την Ορθοδοξία ενσαρκώσεις του Πανσλαβισμού. Πρώτη, λοιπόν, αλλοίωση ο ρωσικός φυλετισμός.

Ο Ιακωβάτος διακρίνει, περαιτέρω, αλλοίωση της Ρωσικής Εκκλησίας λόγω της κρατούσης εκεί πολιτειοκρατίας. Στη Ρωσία «Εκκλησία και Αστυνομία είναι έν», συνεπώς είναι όργανο της Πολιτείας. Ο πολύ καλά δε ενημερωμένος Ιακωβάτος, πρέπει να γνώριζε, ότι και ο Κοραής στις κρίσεις του για το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδας κατέληξε «εις την πλήρη υποταγήν της Εκκλησίας εις την Πολιτείαν, και δη και εις τον Λειτουργόν, δηλαδή τον Υπουργόν της Δημοσίου Παιδείας, εις την αρμοδιότητα του οποίου συνυπήγοντο υπ’ αυτού μετά της Θρησκείας και η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη». Η ρωσική απολυταρχία προκαλούσε έντονα τη δημοκρατική συνείδηση του Ιακωβάτου. «Ας συνταγματισθή η Ρωσσία – θα πει στη Βουλή – και τότε, όστις ομιλήση εναντίον του Τσάρου, ας φυλακίζεται». Τη μίμηση αυτής της ρωσικής εκκλησιαστικής πραγματικότητας απέκρουε ο Ιακωβάτος. Γι’ αυτό κάνει λόγο για «σουλιμιωτικήν κατάστασιν της Ελλαδικής Εκκλησίας κατά το λαππονικόν πρωτότυπον». Διαπίστωνε δηλαδή τη μίμηση σε προχωρημένο ήδη στάδιο.

Ζώντας τον προβληματισμό της εποχής του, δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί ο Ιακωβάτος την άσκηση της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα μέσω της Εκκλησίας. Έτσι, καταγγέλλει την επιδίωξη της Ρωσίας να υποτάξει την Ελλαδική Εκκλησία, μεταβάλλοντάς την σε «μοσχοβιτικήν παγόδαν», τους αρχιερείς σε «αστυνομικούς υπαλλήλους» και τους Ιερείς «εις βόνζους κατασκόπους», εργαζομένους δηλαδή για τα συμφέροντά της. Καθολικός, άλλωστε, στόχος της ρωσικής πολιτικής ήταν η ανάδειξη της Μόσχας «ως κέντρου πολιτικού και εκκλησιαστικού». Διαβλέπει δηλαδή, αμετάβλητη την περί «τρίτης Ρώμης» θεωρία, στα πλαίσια της οποίας εκδιπλωνόταν η ρωσική πολιτική και στο 19^ο αιώνα.

Αναζητεί όμως τις συνέπειες της πολιτικής αυτής και τις εντοπίζει – αναπόδεικτα, όπως συνήθιζε – σε σημαντικά ελλαδικά εκκλησιαστικά γεγονότα, τα οποία θεωρεί αποτελέσματα ρωσικών επεμβάσεων. Το ζήτημα των «σιμωνιακών», λ.χ. (1879) θεωρεί δάκτυλο της Ρωσίας, για να αποδειχθεί, ότι «μόνη η Ρωσσία κρατεί την Ορθοδοξίαν». Το σκάνδαλο αυτό, που το πρόβαλε ιδιαίτερα η αντίδραση του Απ. Μακράκη, κατά τον Ιακωβάτο «το εγέννησε και προήγαγεν» η πολιτική εκείνη, «η οποία είχε σκοπόν να ωφεληθή», δηλαδή η Ρωσική (σημ.Αγορεύσεις, σ.229: « Αν δεν διαλύσω το ελληνικόν έθνος, αν δεν εξευτελίσω την εκκλησίαν του ελληνικού γένους, αν δεν κάμω υπομισθίους μου και πατριάρχην και επισκόπους, αν δεν δυσφημίσω την Σύνοδον της Ελλάδος, αν δεν καταδικάσω επισκόπους, δεν εδραιούται η ιδέα εις τον λαόν, ότι εις την Μόσχαν λατρεύεται ΜΟΝΟΝ ο Θεός, ότι η Ρωσία ΜΟΝΗ κρατεί την Ορθοδοξίαν»).

Έργο της Ρωσίας θεωρούσε και το ελλαδικό αυτοκέφαλο (1850), δηλαδή υπηρετικό των ρωσικών σχεδίων. Και είμαστε σε θέση σήμερα να γνωρίζουμε την ανάμειξη του ρώσου Πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Τιτώφ κατά την κανονική ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Στην περίφημη παραίτησή του (25.09.1867) ο Ιακωβάτος καταγγέλλει ως στόχο της Ρωσίας – σχετιζόμενο άμεσα με το αυτοκέφαλο – να καταστεί «η Ελλάς ρωσσική γκουμπέρνιγια και αι Αθήναι νέα Γνέζνα, και νέον Κισνόβιον Νέας Βεσσαραβίας». Οι παραβολές είναι προσεκτικά επιλεγμένες. Είναι γνωστό, ότι η κατάληψη από τους Ρώσους της Βεσσαραβίας (συνθήκη Βουκουρεστίου 1812) συνιστούσε απόδειξη του γεγονότος, ότι «κάθε φοράν που οι Ρώσσοι κατέκτων εδάφη, τα οποία ανήκον εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, τα απορροφούσαν οι ίδιοι, αφού τα έκαμνον μέρος της Ρωσικής Εκκλησίας, ή τα έκαμναν ανεξάρτητα από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον». Άλλα παραδείγματα «σκανδαλώδη τοιούτου αφομοιωτικού εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού» ήταν η Ουκρανία και η Κριμαία. Γι’ αυτό είχε τη δυνατότητα – έστω και αναπόδεικτα – να εντάσσει σ’ αυτές τις περιπτώσεις και την ελλαδική αυτοκεφαλία (1850), όπως καρπό της πολιτικής της Ρωσίας θεωρούσε και την εκκλησιαστική αφομοίωση της Επτανήσου (1866). Μνέσα δε σε ποιά προοπτική έβλεπε τη ρωσική ανάμειξη στο αυτοκέφαλο του 1850, φαίνεται στην ανάκριση του 1867 (φ.9), όπου κάνει ένα σημαντικό υπαινιγμό: Μήπως «η αγία Ρωσσία διά μεν της δεξιάς χειρός συνέταττεν εν Κων/λει τον ανθελληνικόν τόμον του 1850 (σημ. Γ.Μ: «ανθελληνικόν» λόγω του χωρισμού από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το «κέντρο» της Ρωμηοσύνης), δια δε της αριστεράς συνέρραπτεν εν Αθήναις τον αντορθόδοξον αντίτομον (=του Φαρμακίδη) επί ανεμοζάλη;» (= για να δημιουργήσει σύγχυση).

Το συμπέρασμα του Ιακωβάτου για την εκκλησιαστική πολιτική της Ρωσίας ήταν, ότι χρησιμοποιούσε το «ομόδοξον», για την παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ενώ η ρωσική αυλή περιφρονούσε «και Χριστόν και ηθικήν». Και εδώ τολμούσε ο κεφαλονίτης πολιτικός να κρημνίσει άλλο ένα είδωλο, που συγκέντρωνε τις ελπίδες πολλών ελλήνων, και μάλιστα του λαού. Αλλά σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εντόπιζε συγκεκριμένα τη ρωσική απάτη: Το «πνεύμα του Βορρά» - σημειώνει – ενεργεί «πότε δια των αναμνήσεων, πότε δια της θρησκείας, πότε δια των αποπλανήσεων». Ο επηρεασμός, μάλιστα, των λαϊκών στρωμάτων διευκολυνόταν από δη διάδοση της χρησμολογίας, που είχε ανανεωθεί το 19^ο αιώνα.

Όπως ειπώθηκε όμως, η εκκλησιαστική πολιτική της Ρωσίας στην Ελλάδα αποτελούσε για τον Ιακωβάτο μέρος της γενικότερης ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που εκφραζόταν ως Πανσλαβισμός. Ο μεγαλοϊδεατισμός του Ιακωβάτου έβλεπε στα πανσλαβιστικά σχέδια την ισχυρότερη απειλή του. Ο Ιακωβάτος διέκρινε, ΄πως άλλωστε και ο Φαρμακίδης, δύο συγγενή μεταξύ τους ρεύματα, το σλαβισμό και τον πανσλαβισμό. Κατά τον ορισμό, που δίνει ο Φαρμακίδης στα χειρόγραφά του, «πανσλαβισμός» είναι η ένωση «εις μέγα σλαβικόν έθνος των υπό τα άλλα έθνη τελούντων σλαβικών εθνών». «Σλαβισμός» δε η ένωση «των εν τη Οθωμανική επικρατεία σλαβικών εθνών» (σημ.: Αγορεύσεις, σ.222: Ο Θ. Φαρμακίδης διακρίνει «σλαβική» και «πανσλαβιστική» ιδέα και καθορίζει χρονικά τη διαμόρφωσή της στο τέλος του ρωσοτουρκικού πολέμου (1829) και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1830)).

Στα πλαίσια της διπλής αυτής (οικουμενικής και στενότερης) στοχοθεσίας, συνειδητοποίησε ο Ιακωβάτος το ρωσικό/σλαβικό κίνδυνο. Επρόκειτο καθαρά για αντιποίηση της ρωμαίϊκης ιδέας. Εντάσσοντας δε τις απόψεις του για τον κίνδυνο του Πανσλαβισμού σε περιστασιακές βουλευτικές αγορεύσεις, δεν είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει συστηματικά την ιδεολογία του, αλλά μόνο αποσπασματικά και μέσα σε κλίμα πάντα έντονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης. Έτσι κατανοούνται και οι οποιεσδήποτε υπερβολές του σε όσα «αγωνιστικώς» (κατά την πατερική θεολογία) έλεγε. Από τις σποραδικές, συνεπώς, θέσεις του θα προσπαθήσουμε να αναπαραγάγουμε την αντιπανσλαβιστική του θεωρία.

Η Ρωσική πολιτική, λόγω των πανσλαβιστικών τάσεών της, αποτελούσε για τον Ιακωβάτο μόνιμη παγκόσμια απειλή. «Όπου πατήσουν οι Ρώσοι, όλα τα καταστρέφουν». Μόνιμο ήταν κατ’ αυτόν το μίσος της Ρωσίας εναντίον του Ελληνισμού. Η Ρωσία του 19^ου αιώνα υπέσκαπτε τα θεμέλια του Ελληνικού Κράτους, χρησιμοποιώντας το για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, που συνοψίζονταν στην κάθοδο στην Κωνσταντινούπολη, για να «καταβροχθίση την Ελλάδα» και «τα λοιπά εθνάρια», προφανώς τα βαλκανικά. Μ’ αυτά ο Ιακωβάτος δείχνει πλήρη γνώση της σύγχρονής του διεθνούς πολιτικής. Η Ρωσία σχεδίαζε πράγματι να γίνει υπερδύναμη, στην κορυφή μνιας τεράστιας ομοσπονδίας σλαβικών χωρών, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Στη συνομοσπονδία μπορούσαν να μετάσχουν και οι Έλληνες με δέλεαρ τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τα Νησιά.

Έτσι εξηγείται η διαφορετικά ακατανόητη και ασυμβίβαστη με το μεγαλοϊδεατισμό του θέση του Ιακωβάτου (1879) εναντίον της διεξαγωγής επιχειρήσεων στη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Η σχετική επιχειρηματολογία των αγορεύσεών του – σκανδαλιστική εκ πρώτης όψεως – απλώς προϋποθέτει τη σλαβική πλεκτάνη. Για τη διευκόλυνση δε των επιδιώξεών της αυτών η Ρωσία χρησιμοποιούσε – κατά τον Ιακωβάτο – ακόμη και την ιστορική επιστήμη, αλλοιώνοντας την ελληνική ιστορία μέσω των πρακτόρων της.

Μέρος του πανσλαβιστικού σχεδίου ήταν, κατά τον Ιακωβάτο, η μόνιμη πολεμική κινητοποίηση της Ελλάδας και μάλιστα εναντίον της Τουρκίας. Η Ελλάδα βρισκόταν, έτσι, σε διαρκή πολεμικό συναγερμό «εναντίον όλου του κόσμου», χωρίς όμως να καθίσταται δυνατή η εξασφάλιση συμμάχων, αναγκαίων για κάθε αλυτρωτική της βλέψη. Σημαντικό όμως ήταν, ότι ο πολεμικός βρασμός, σύμφωνα με την «επιτηδείαν εκείνην πολιτικήν», στρεφόταν και εναντίον της ίδιας της Ρωσίας και του πανσλαβισμού. Στόχος όμως ήταν η συντήρηση του πολεμικού μένους για την απομόνωση της Ελλάδας, ώστε να διευκολυνθεί η τελική επικράτηση της Ρωσίας. Και είναι γεγονός, ότι από τον Κριμαϊκό πόλεμο και την ελληνική εκστρατεία της Θεσσαλίας, που είχε προκληθεί από τον Τσάρο, η Ελλάδα βρισκόταν σε συνεχή πυρετό πολέμου για την πραγμάτωση της Μ. Ιδέας.

Η Ρωσία, συνεχίζει ο Ιακωβάτος, χάρη της δικής της πολιτικής, χρησιμοποιεί, παράλληλα με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, απειλώντας «δια των Βουλγάρων να καταβή μέχρι Μακεδονίας». Αυτά ελέχθησαν το 1880, είχε δε προηγηθεί η Μεγάλη Βουλγαρία της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, επίτευγμα της Ρωσίας. Αν επιτύχει, συνεπώς, η ρωσική στοχοθεσία – συμπληρώνει ο Ιακωβάτος – κινδυνεύει η Ελλάδα να γίνει όχι απλώς μια «γκουμπέρνιγια», αλλά «δήμος» της (μεγάλης) Βουλγαρίας. Και το ευνόητο συμπέρασμά του: Όλα τα κακά της Ελλάδας προέρχονται από αυτό το «καταχθόνιον βόρειον πνεύμα», που κατευθύνει την ελλαδική εξωτερική πολιτική. Χαρακτηριστική περίπτωση ελληνικής συμφοράς, οφειλομένης στην πολιτική της Ρωσίας, ήταν για τον Ιακωβάτο ο πόλεμος της Κρήτης (1866 – 69). Γι’ αυτό προσπαθούσε, με όλες του τις δυνάμεις, να εμποδίσει τη Βουλή να «γείνη όργανον» και μάλιστα «τυφλόν» της Ρωσικής διπλωματίας.

Ο Ιακωβάτος θεωρούσε εστία αναπτύξεως της ρωσικής πολιτικής στην Ελλάδα τα ανάκτορα. Βέβαια, κατ’ αρχήν αυτό ηχεί περίεργα, αφού είναι γνωστό, ότι ο Γεώργιος Α΄ πήρε το στέμμα της Ελλάδος με την προϋπόθεση, ότι η Ελλάδα θα έμενε μακριά από κάθε επιθετική διάθεση εναντίον της Τουρκίας σύμφωνα με την πάγια αγγλική πολιτική. Ο Ιακωβάτος όμως δε δίστασε να συσχετίσει τα ανάκτορα με τη ρωσική πολιτική, παρόλες τις συνέπειες, που εγκυμονούσε μια τέτοια θέση. Η ασκουμένη πάνω στο Γεώργιο ρωσική επιρροή οφειλόταν, κατά τον Ιακωβάτο, στο γάμο του με τη ρωσίδα Όλγα (ο Γεώργιος έγινε «γαμβρός» της Ρωσίας). Από τότε ο Βασιλιάς νοσούσε «την ρωσικήν νόσον» και κατάντησε «κράλης». Είναι ευνόητος ο αντίκτυπος στη Βουλή τέτοιων διακηρύξεων, αλλά και γενικότερα.

Η πολεμική του Ιακωβάτου εναντίον του Πανσλαβισμού βοηθεί περαιτέρω στην κατανόηση της στάσεώς του απέναντι σε υπεροχικά πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, όπως λ.χ. ο Ι. Καποδίστριας και ο Κ. Οικονόμος. Στα 1850 έπλεκε το εγκώμιό του. Στα 1879 όμως, μέσα από το πρίσμα της σχέσεως του Κυβερνήτη με τη Ρωσία, θα είναι «Σκλαβούνος», «Γκουμπερνάτωρ» και «πράκτορας» της Ρωσίας, «επάρατος και αιμοβόρος». Ο Κ. Οικονόμος, παρόλο που στις περισσότερες εκκλησιολογικές και κανονικές θέσεις δε διέφερε από τον Ιακωβάτο, στα 1879 θα είναι «ο εν επαράτω τη λήξει», θα ονομασθεί δε «Ρώσος υπήκοος και αγύρτης». Πρέπει όμως να γνώριζε ο Ιακωβάτος, ότι ο Οικονόμος υποστήριζε τη λύση του ανατολικού ζητήματος, με τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας με επικεφαλής ορθόδοξο ρώσο μονάρχη και γι’ αυτό αιτιολογείται η όψιμη αγανάκτησή του.

Η αντίδραση του Ιακωβάτου επεκτάθηκε και σ’ όλους εκείνους από τους συγχρόνους του, που, κατά τη γνώμη του, άμεσα ή έμμεσα, σχετίζονταν με τη Ρωσία ή είχαν εμπλακεί στα σχέδιά της. Όχι άδικα κατηγορήθηκε για υπερβολές στις κρίσεις του, γιατί σ’ αυτή την ομάδα κατέταξε όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του. Θα μπορούσε όμως να αντιπαρατηρηθεί, ότι γι’ αυτό ακριβώς ήταν αντίπαλοί του, γιατί ανήκαν σ’ αυτή την ομάδα των «ρωσοφρονούντων». Δεν είναι αναγκαίος όμως ο έλεγχος όλων των επιμέρους περιπτώσεων. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η χρησιμοποιούμενη σ’ αυτό το χώρο ορολογία. Στα κείμενά του οι επηρεαζόμενοι από τη Ρωσία αποκαλούνται «μονομανιακοί και άθρησκοι μουζίκοι». Ο όρος «μουζίκος» (χωρικός) θα γίνει terminus technicus των σχετικών κειμένων του. Μιλεί ακόμη για «Ρωσσάρχοντες» και για «Βολταιριανούς βρωμόμοσχους», που ισοδυναμεί με το «άθεοι ρωσόφιλοι». Προβαίνει όμως και σε ονομαστικές επισημάνσεις: «Θέλουσι δώσει λόγον εις τον Θεόν και εις την ιστορίαν οι Κοζάκοι, οι Σκαλτσούναι, οι Μουστοξύδαι, τινές των εν Αθήναις Μεταξάδων και τα τούτων φονικά εργαλεία». Η εφημερίδα ΑΙΩΝ αποκαλείται από τον Ιακωβάτο «μουζικοκέφαλος» και «απαταιών», ως τύπος των Μουζίκων. Σε τέτοιες κρίσεις όμως αναδύεται κάποτε η ρωμαίϊκη ιδεολογία, απόδειξη της συνειδησιακής συνέχειας του Ιακωβάτου. Κρίνοντας, έτσι, σε σημείωμά του το φ. 3610 του «Αιώνα» της 3.8.1881 σχολιάζει: «Ο Αιών κηρύττεται λάτρις των αρχαίων και βρίζει τον βυζαντινισμόν». Και είναι γνωστό, ότι ο αρχικά «ναππαίϊκος» Αιών έγινε μετά κουμουνδουρικός, για να σβήσει τελικά στα 1884. Γι’ αυτό θα καταγγείλλει μέσα στη Βουλή τον Α. Κουμουνδούρο για τη «σλαβομανία» του.

Κατά τον Ιακωβάτο ούτε αυτό το Άγιον Όρος είχε μείνει άθικτο από τη σλαβική προπαγάνδα, όπως και άλλα ελληνικά μοναστήρια. Γι’ αυτό στα 1882 υπάρχει στη «Διαμαρτύρησίν» του η φράση: «του λεγομένου αγίου Όρους». Μια ακόμη συνάντηση του Ιακωβάτου με το Φαρμακίδη, αλλά από άλλες αφετηρίες. Γιατί και ο Θ. Φαρμακίδης θεωρούσε το Άγιον Όρος «ορμητήριον της Εταιρίας του πανσλαβισμού», χαρακτηρίζοντάς το: «το κατ’ αντίφρασιν άγιον λεγόμενον όρος». Καθολική ήταν, συνεπώς, η διάβρωση, που ο πανσλαβισμός είχε επιτύχει στην Ελλάδα.

Ένα πρόβλημα όωμς, που χρειάζεται απάντηση, είναι πότε εμφανίζεται ο αντισλαβισμός του Ιακωβάτου, ποιά πορεία είχε μέχρι την τελική διαμόρφωσή του. Στα πρώτα γραπτά του Ιακωβάτου δεν απαντούν σχετικές νύξεις. Μόνο μια φράση της «Ιστορίας» θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι δείχνει κάποια έμμεση αντιρωσική τοποθέτηση. Το «ξανθό γένος», που θα ελευθερώσει την πόλη, δεν είναι «ο Μόσκοβος» της χρησμολογικής γραμματείας, αλλά «το ξανθό γένος του Όθωνα», δηλαδή οι Έλληνες. Μάλλον όμως από το κείμενο αυτό του νεαρού Ιακωβάτου απηχείται η γνωστή ήδη από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό άποψη, ότι το Γένος όφειλε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι στην ξένη βοήθεια.

Μια έμμεση – αλλά οπωσδήποτε θετική – μαρτυρία βρίσκουμε σε ένα σημείωμά του, που γράφτηκε ως σχολιασμός σε κείμενο του Ανδρέα Μουστοξύδη, αναφερόμενο στη δίωξη Επτανησίων για τη δήθεν συμμετοχή τους στη «Φιλορθόδοξο Εταιρεία», ανάμεσα στους οποίους και ο Κωνσταντίνος Ιακωβάτος. Σε σχετικό σχόλιο του Μουστοξύδη σημειώνει ο Ιακωβάτος: «Ο Παπάς δεν είχε σέβας ούτε σχεδόν με τους Καποδ(ίστριες) και πολύ μάλλον με τον Γεώργιον, διό αδύνατον ήτο να είναι φιλορθόδοξος». Το σημείωμα οπωσδήποτε γράφηκε μετά τον Ιανουάριο του 1840, όταν ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη εξόριστος. Με το παραπάνω σχόλιό του ο Ιακωβάτος αμφισβητεί απλώς την ανάμειξη του Κωνσταντίνου στη «Φιλορθόδοξο Εταιρεία» και – έμμεσα – τη σχέση του με τη ρωσική πολιτική. Αντίθετα, αργότερα – όπως θα δούμε παρακάτω – θα αποδοθεί από το Γεώργιο και το Χαραλάμπη ο διωγμός του Κωνσταντίνου στη ρωσική πολιτική. Ίσως, λοιπόν, εδώ έχουμε την αρχή της αποστασιοποιήσεως του Γεωργίου από τη Ρωσική πολιτική, αλλά όχι όμως και διαμορφωμένη την αντισλαβική του ιδεολογία. Μάλιστα στις 13.9.1848 γράφει στον Κωνσταντίνο στη Χάλκη: «ο υιός του φίλου μας Γεωργίου Τυπάλδου Κοζάκη απεβίωσεν εν Αθήναις». Αν όχι τίποτε άλλο, η αναφορά αυτή δείχνει, ότι δε σκιάζει ακόμη τίποτε τις σχέσεις του Ιακωβάτου με τους Κοζάκηδες, που θα τους κατηγορεί αργότερα ως όργανα της Ρωσίας.

Στα απόγραφά του – πάντως – βλέπουμε να παρακολουθεί ανάμεσα στ’ άλλα και τις εξελίξεις της ρωσικής πολιτικής. Στα 1850 λ.χ. αποδελτιώνει άρθρα για τη Ρωσία και το σλαβισμό, όπως άρθρο της Revue dew deux Mondes, της 1.5.1850, με τίτλο: La Russie et le Slavisme... Άρα γύρω στα 1850 δείχνει ενδιαφέρον για τα ρωσικά πράγματα, φαίνεται δε ότι είχε αρχίσει να επηρεάζει ο προβληματισμός αυτός ευρύτερα το ριζοσπαστικό χώρο. Ο Κριμαϊκός πόλεμος πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τοποθέτηση του Ιακωβάτου έναντι της Ρωσίας, δεδομένου μάλιστα ότι τότε φάνηκαν καθαρά και τα ρωσικά σχέδια για την Πόλη και τον Ελληνισμό, έγινε δε αισθητή η ύπαρξη και σημασία του Πανσλαβισμού.  Ακόμη, πρέπει να επηρέασε τον Ιακωβάτο το ταξείδι του στη Ρωσία το 1856, που του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τη ρωσική απολυταρχία. Η αποτυχία του αγώνα του για άρση του ελλαδικού αυτοκεφάλου (1864), η εκκλησιαστική αφομοίωση της Επτανήσου (1866) και ο γάμος του Γεωργίου Α΄ με τη ρωσίδα πριγκίπισσα Όλγα (1867), ήταν ισχυρές προκλήσεις, ώστε να διαμορφωθεί η αντισλαβική ιδεολογία του και να λάβει το συγκεκριμένο περιεχόμενο, που είδαμε παραπάνω. Από το 1870 μάλιστα το βουλγαρικό ζήτημα πρέπει να ενίσχυσε την αντισλαβική διάθεσή του, αφού το σχίσμα των Βουλγάρων συνέτεινε στην αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και απέδειξε την αδυναμία των βαλκανικών λαών να συμπράξουν για την ανάσταση της Ρωμηοσύνης. Μεταξύ 1870 και 1875, άλλωστε, ο Πανελληνισμός λειτουργούσε ως ανασχετικό μέσο στα σχέδια του Πανσλαβισμού για τη Βαλκανική.

Εναντίον της Ρωσίας, της πολιτικής της και των Ελλήνων οπαδών της συνέταξε ο Ιακωβάτος, στα πλαίσια του πολιτικού του αγώνα, διάφορα κείμενα, τα οποία κυκλοφορήθηκαν ανώνυμα. Το πρώτο από αυτά με τον τίτλο «Ο Ντζαλίμης και ο Μόσχος ή κατά του ανθελληνισμού, εν Κεφαλληνία 1867 (σσ. 44)» υπερασπιζόταν το μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα, εναντίον ενός άρθρου, που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Αναμόρφωσις των Αθηνών, στις 26.8.1866, για τη στάση του εναντίον της εκκλησιαστικής αφομοιώσεως της Επτανήσου. Το δεύτερο έχει τον τίτλο: «Οι Έλληνες και οι Μουζίκοι. Τραγούδι του Λαού. Ερραψώδησαν οι Ομηρίδαι Γασπαράτος, Λιοσάτος και Γιακουμακάτος», βουλευτική εκλογή των Ιακωβάτων τον Ιανουάριον του 1868, Εν Κεφαλληνία 1869 (σσ. 38) και είναι σε ποιητική μορφή. Το έργο φέρει το γραφικό υπότιτλο «Πρώτη προς Μουζίκους», απευθύνεται δε σε επώνυμους πολιτικούς του αντιπάλους, που κατατάσσονται στους πράκτορες της πολιτικής της Ρωσίας. Τα κείμενα αυτά προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις, λόγω της σφοδρότητας και καυστικότητάς τους, δείγμα της εξάψεως των πνευμάτων. Την τελευταία επιβεβαιώνουν και οι απαντήσεις στα κείμενα αυτά από αντιπάλους του Ιακωβάτου, ώστε η υπόθεση να λάβει τη μορφή ενός «πολέμου φυλλαδίων». Για το δεύτερο κείμενο καταγγέλθηκε ο Ιακωβάτος και στη Βουλή, στην οποία έγινε μακρά σχετική συζήτηση και ακούστηκε μια από τις πιο προσωπικές αγορεύσεις του Ιακωβάτου.

Με τον αντισλαβικό αγώνα του Ιακωβάτου σχετίζονται περαιτέρω και μια σειρά αντιγράφων ανακρίσεων του Γεωργίου και του Χαραλάμπη ενώπιον των δικαστικών αρχών της Κεφαλληνίας από το 1867 μέχρι το 1876. Αιτία των ανακρίσεων ήταν η συμπεριφορά των δύο αδελφών απέναντι στο Νομάρχη Κεφαλληνίας Νεράντζη στις 8 Ιουλίου 1867, μετά την αναγνώριση του Τόμου της εκκλησιαστικής αφομοιώσεως της Επτανήσου από τον Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα. Ο Γ. Ιακωβάτος κατηγόρησε την Εκκλησία της Ελλάδος ως «αιρετική». Δε θα επεκταθούμε στην περιγραφή της υποθέσεως, γιατί μια πρώτη γεύση παίρνει κανείς διαβάζοντας τον Ηλ. Τσιτσέλη, πρόκειται δε συν Θεώ να επανέλθουμε σ’ αυτή με νέα στοιχεία. Θα περιορισθούμε όμως σε μερικές θέσεις των αδελφών Ιακωβάτων στα κείμενα αυτά, που φωτίζουν το βασικό μας θέμα.

Στην ανάκριση του Χαραλάμπους στα 1873 σημειώνεται: «Οσάκις επλησίαζον βουλευτικαί και δημοτικαί εκλογαί, πάντοτε ηνοίγετο μια τοιαύτη ανακριτική σκηνή εναντίον ημών(...)και πάντοτε αφίεται η ανάκρισις εκκρεμής ήδη από εξ ετών και επέκεινα, καίτοι ούσα παραγεγραμμένη». Ως αιτία των διωγμών των θεωρεί το γεγονός, ότι «ωδήγησαν και οδηγούν τα ιδέας του ελληνικού έθνους κατά των ελληνοκτόνων ρωσσικών ιδεών και συστημάτων». Ως προς την προέλευσή τους δε σημειώνει, ότι προέρχονται «εκ της αφανούς ενεργείας του εν Αθήναις κεντρικού διευθυντηρίου των μισελλήνων πανσλαβιστών και του ενταύθα τοπικού ρωσσικού διευθυντηρίου, του καταδιώκοντος παν ότι φιλόπατρι και ελληνικόν». Σημαντικό όμως είναι, ότι στην πολιτική της Ρωσίας αποδίδουν τους διωγμούς και του αδελφού τους Κωνσταντίνου επί αρμοστή Douglas (εξορία 1840 – 41): «Ο διωγμός ούτος ενεργείται καθ’ ημών (...) υπό των πρακτόρων, φανερών τε και αφανών, της μισέλληνος, μισοχρίστου και απίστου πολιτικής της Ρωσσίας. Τοιούτος ήτο και ο κατά του αδελφού ημών Μητροπολίτου Κωνσταντίνου αδιάλειπτος ρωσσικός διωγμός, όστις από ραδιουργίας εις ραδιουργίαν τον εφυλάκιζεν εις διαποντίους δεκαοκταμήνους εξορίας επί σκοπέλων της Επτανήσου και παρέδιδεν αυτόν επί θανάτω εις τους Τούρκους, οίτινες όμως απεδείχθησαν χριστιανικώτεροι, φιλανθρωπότεροι και μάλλον πολιτισμένοι ή οι ορθόδοξοι Ρώσσοι».

Είναι, βέβαια,  περίεργος ο συσχετισμός του διωγμού του Τυπάλδου με τη ρωσική πολιτική, διότι είναι γνωστό, ότι ο αρμοστής Douglas, γι’ αυτό ακριβώς εδίωξε τον Κ. Τυπάλδο μαζί με άλλους, γιατί τους θεωρούσε όργανα της Ρωσίας και οπαδούς του Ρωσικού Κόμματος. Να υποθέσουμε, ότι οι Ιακωβάτοι απλώς, στο αντιρωσικό τους πάθος απέδιδαν στη Ρωσία και όσα είχαν υποφέρει επί αγγλικής προστασίας; Δεν είναι εύκολη αυτή τη στιγμή η οριστική απάντηση. Άλλωστε, και οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν την αδυναμία αυτής της θέσεως και γι’ αυτό φρόντιζαν να την κάνουν πιο πιστευτή, όπως ο Χαραλάμπης στην ανάκρισή του: «....οι επί προστασίας παντοειδείς και άτιμοι διωγμοί κατά του οίκου ημών, υποκινηθέντες και ενεργηθέντες επιβούλως και δολίως υπό των πρακτόρων, φανερών τε και αφανών, της μισέλληνος, μισοχρίστου και απίστου πολιτικής της Ρωσσίας, συνεργαζομένης μετά της αγγλικής πολιτικής»!

Σκοπός της έρευνάς μας στο σημείο αυτό δεν είναι ο έλεγχος της αξιοπιστίας των καταγγελιών των Ιακωβάτων, ούτε είμαστε αυτή τη στιγμή σε θέση, με βάση αρχειακό και μάλιστα διπλωματικό υλικό, να απαντήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα στο ερώτημα, αν επρόκειτο για αθεμελίωτη «ρωσσοφοβία» του Ιακωβάτου, όπως δέχεται ο Ηλ. Τσιτσέλης, ή για σκόπιμο ξενοκίνητο διωγμό, όπως διατείνονται οι ίδιοι οι Ιακωβάτοι. Μένουν μόνο οι ενδείξεις για οργανωμένη εναντίον τους αντιπολίτευση, της οποίας όμως οι εξαρτήσεις δεν μπορούν να προσδιοριστούν με βεβαιότητα. Αυτό που προέχει εδώ, είναι η καθολική αντίθεση και αντίσταση των Ιακωβάτων στον πανσλαβισμό, τον οποίο θεωρούσαν ως αίτιο τόσο της προσωπικής τους κακοδαιμονίας, όσο και των περιπετειών της Ελλάδας.

Σε πρόσφατο δημοσίευμά μας για τον Θ. Φαρμακίδη και τις αναφορές του στον Πανσλαβισμό διαπιστώσαμε την σύμπτωσή του με τον Γ. Ιακωβάτο «στην κατανόηση του πανσλαβιστικού κινήματος και στην εκτίμηση των στόχων του έναντι του Ελληνισμού». Λόγω όμως των διαφορετικών προϋποθέσεών τους οι δύο  «πολιτικοί θεολόγοι», κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους. Ο Φαρμακίδης – φοβούμενος τη Ρωσία – απομακρύνθηκε τελείως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ ο Ιακωβάτος έμεινε πιστός στον Οικουμενικό Θρόνο, τον οποίο, ως πνευματικό κέντρο και φάρο του Ελληνισμού, θεωρούσε ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εκδίπλωση των πανσλαβιστικών σχεδίων. Η Ρωμαίϊκη – Ελληνορθόδοξη Ιδέα του Ιακωβάτου αποστασιοποιούσε ριζικά το Έθνος από τα σλαβικά σχέδια, ενώ ο Φαρμακίδης αντιτασσόταν στον πανσλαβισμό, γιατί έμενε δεμένος με την ευρωπαϊκή ιδέα και την πολιτική της Αγγλίας. Και ο Ιακωβάτος, βέβαια, πολεμώντας τον πανσλαβισμό, συνέπιπτε κατ’ ανάγκη με θέσεις της αγγλικής πολιτικής, χωρίς όμως να ταυτισθεί ποτέ μαζί της, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Αντί επιλόγου – μια μικρή σύνδεση με τα επόμενα του ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος βιβλίου:

Στα 1812 ο άγγλος περιηγητής H. Holland πληροφορήθηκε από τον Ι. Βηλαρά στα Γιάννενα, ότι υπήρχαν τρία ιδεολογικά ρεύματα στην Ελλάδα: έμποροι, νησιώτες και μωραΐτες συμπαθούσαν τους Άγγλους...ρουμελιώτες και λόγιοι τους Γάλλους...ενώ τα λαϊκά στρώματα και ο κλήρος τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη πριν από την Επανάσταση ο Ελληνισμός βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ανταγωνισμό των Μ. Δυνάμεων στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλο το 19^ο αιώνα οι Έλληνες πολιτικοί θα βρίσκονται συνεχώς αναγκασμένοι να επιλέγουν ανάμεσα στη Ρωσική και Αγγλική πολιτική για την πραγμάτωση των στόχων του Έθνους.

Ένας από εκείνους τους πολιτικούς, που βρέθηκε μπρος σ’ αυτό το δίλημμα, ήταν και ο Ιακωβάτος.

Και παραπάνω αναλύθηκε η τοποθέτησή του απέναντι στη Ρωσία.

Μένει τώρα να δούμε πως διαμορφώθηκε η στάση του έναντι της Αγγλίας, επιχειρώντας πρώτα μια σύντομη θεώρηση της πορείας της αγγλικής επιρροής στην Ελλάδα του 19^ου αιώνα.

....η συνέχεια στο βιβλίο....

σχετικά:

Η Ρωσία πήρε σκληρά αντίμετρα κατά των Ελληνικών αγροτικών προϊόντων - αν και δεν θα έπρεπε, ακόμη και λόγω του εμπάργκο της ΕΕ. Όμως, το «Ιστορικό Ρωσικό (κρυπτοανθελληνικό) Παράδοξο» είναι γνωστό από παλιά. Η Ελληνική κυβέρνηση παρ’ότι τα περίμενε, δεν πήρε προληπτικά αμυντικά μέτρα. Αν και μπορούσε. Ηλίθιοι ή πληρωμένοι προδότες;

«Ελλάδα – Ρωσία» και περί....«ΡωσικούΠαραδόξου»

"Σεργκέι πολύ μας μπαίνετε στην Ελλάδα...Προασπίζουμε τα συμφέροντά μας Νίκολας"

Αποστολόπουλος Gate και το τέλος της μεταπολίτευσης (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/gate.html

Όταν ο Σερ Πάρσιβαλ Λόουελ είδε τον 19ο αιώνα με το τηλεσκόπιο του κανάλια στην επιφάνεια του Άρη, φαντάστηκε ότι κάποιος μεγάλος αρειανός πολιτισμός δημιουργούσε αρχιτεκτονήματα στον κόκκινο πλανήτη.

Όταν κάποιος βλέπει Ελληνικά κανάλια με την τηλεόραση του, μπορεί και να φανταστεί ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει κάποιος πολιτισμός που παράγει δημοκρατία.

Η κουβέντα για ενεργή δημοκρατία στην Ελλάδα έχει τόσο νόημα όσο αυτή για ενεργό πολιτισμό στον Άρη. Μπορεί να γίνεται μόνο όσον αφορά το παρελθόν, γιατί στο παρόν μόνο ψήγματά της μπορεί να βρεθούν και όχι κατα ανάγκη ζωντανά.

Το ανθρώπινο είδος όμως, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να λειτουργεί με συμβολισμούς μπορεί να πειστεί για την πραγματικότητα του φανταστικού.

Αυτόν το μηχανισμό χρησιμοποιήσε το 1935 ο Ορσον Γουέλς διαβάζοντας στο ραδιόφωνο αποσπάσματα του “πολέμου των δύο κόσμων” Χ.Τζ. Γουελς, βυθίζοντας στον πανικό πολλούς κατοίκους των ΗΠΑ που θαρρούσαν πως οι Αρειανοί είχαν κάνει εισβολή στις ΗΠΑ.

Τα τελευταία 5 χρόνια, η “Δημοκρατία” επιτίθεται στους πολίτες της χώρας. Και παρότι η επίθεση είναι πραγματική με πραγματικές απώλειες ζωών, το φανταστικό της υπόθεσης είναι η ταυτότητα του εισβολέα: Σε αντίθεση με τη Δημοκρατία που εξαφανίστηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια από τη χώρα, ο πραγματικός εισβολεάς ήταν πάντα μαζί μας, δίπλα μας, φορές φορές και μέσα μας.

Είναι ένα γήινο παράσιτο που τρώει μυαλά και συνειδήσεις για πρωινό και ως εκ τούτο μπορεί μέσα από το έλλειμα αντίληψης και ηθικής που δημιουργεί να διαμορφώνει τις ιδανικότερες συνθήκες για την επιβίωση του:

Καθώς αυτές οι συνθήκες με την εκλογή προέδρου απειλούνται, τις τελευταίες μέρες ο εισβολέας

υπήρξε εξαιρετικά ενεργός: Οι δημοκρατικές αγορές επιτέθηκαν στο χρηματιστήριο της χώρας προκαλώντας δολιοφθορές, δημοκρατικοί πολιτικοί άλλων χωρών την απείλησαν με οικονομικό πόνο σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί σε νέες δόσεις οικονομικού πόνου, ο δημοκρατικός διοικητής της δημοκρατικής Τράπεζας της Ελλάδας απείλησε και αυτός με τη σειρά του, δημοκρατικοί δημοσιογράφοι παραδοσιακών δημοκρατικών εφημερίδων φτιάξαν μοντάζ του Τσίπρα με ολιγάρχισες και τον συνέτισαν βάζοντας στο πελώριο στόμα του δημοκράτη αντιπροέδρου της δημοκρατικής συγκυβέρνησης την ατάκα “γιατί θες να μπεις από τόσο νωρίς στα σκατά βρε παιδί μου;”.

Περίπου 70 χρόνια μετά, τα κανάλια επαναλαμβάνουν το πείραμα του Γουελς. Μόνο που αυτή τη φορά οι πολίτες από μόνοι τους πρέπει να καταλάβουν ότι είναι φάρσα. Αν συνεχίσουν να μην το καταλαβαίνουν, τότε η φάρσα θα εξακολουθήσει να είναι ένα φρικαλέο πείραμα.

Το μόνο που μπορεί να αναχαιτίσει την εισβολή του μυαλοφάγου είναι μερικές γενναίες δόσεις αλήθειας.

Και επειδή στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αλήθειες, μόνο απόψεις, την αλήθεια μπορούν πλέον να διαφυλλάτουν μόνο τα οπτικοακουστικά μέσα.

Έτσι το ηχητικό ντοκουμέντο Μπαλτάκου διαφύλαξε την αλήθεια του ότι η Σαμαρική ΝΔ είχε πάρε-δώσε με τη ΧΑ.

Και το οπτικοακουστικό ντοκουμέντο Αποστολόπουλου διαφύλαξε από την έριδα των απόψεων την αλήθεια του ότι επιχειρούνται εξαγορές συνειδήσεων βουλευτών ενόψει της συνέχειας των προεδρικών εκλογών.

Μια μικρή παρέμβαση μόνο πριν προχωρήσουμε στην ουσία της υπόθεσης: Απολογούμαι στον Παύλο Χαϊκάλη γιατί τον παρουσίασα στο άρθρο μου “Σκατά Μελά(τα)” ως υποψήφιο Μελά.

Ο Αποστολόπουλος ήταν πρόθυμος να χρηματίσει το Χαϊκάλη - ανάμεσα σε άλλους βουλευτές για να εκλέξει πρόεδρο.

Τα βασικά ερωτήματα είναι δύο: Ποιος είναι ο Αποστολόπουλος και ποια τα αφεντικά του.

Ο Αποστολόπουλος είναι ένα μικρόβιο που ευδοκιμεί σε συνθήκες ασοβαρότητας και απληστίας.

Ένας αεριτζής που φτιάχνει το βιογραφικό του on the go και το χρησιμοποιεί για να εμφανίζεται ως “πράκτορας επιρροής” και σύμβουλος όπου περνάει η μπογιά του.

Χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του με τον πολιτικό κόσμο για να γίνει εξωτερικός συνεργάτης της

Deutsche Bank για να την ενημερώνει για τις κινήσεις του πολιτικού κόσμου. Χρησιμοποιεί έπειτα τη σχέση του με τη Deutsche Bank για να τοποθετείται ως ειδικός περί οικονομίας σύμβουλος σε πολιτικούς και ούτω καθ εξής.

Αν και δε γνωρίζουμε την ακριβή σειρά συμβάντων, καταλαβαίνουμε το ευρύτερο σχήμα τους.

Από σύμβουλος του ΓΑΠ τις κρίσιμες πρώτες μέρες της διαπραγμάτευσης το 2010 (άλλη διαπραγμάτευση δεν υπήρξε έκτοτε), σύμβουλος του “αντιμνημονιακού” Σαμαρά. Από εκεί, σαν ιός που για να τον ξεφορτωθεί κάποιος πρέπει να τον κολλήσει σε κάποιον άλλο, πάσα στον Καμμένο για να τον “βοηθήσει” στη διελεύκανση του σκανδάλου των CDS. Ξέρουμε τι έγινε με όλες αυτές τις υποθέσεις: Ειδικότερα στην περίπτωση των CDS και την εμπλοκή του οικογενειακού φίλου των Παπανδρέου Figueres σε αυτή - ένα σκάνδαλο εσωτερικής πληροφόρησης, η συμβολή του Αποστολόπουλου φαίνεται να ήταν το να αλλάξει εκθετικά η κλίμακα των εκτιμήσεων των κερδών των κατόχων των CDS και να πληγεί η αξιοπιστία του Καμμένου.

Αφού λοιπόν ο Αποστολόπουλος έκαψε ακόμη και τον Καμμένο, επέστρεψε στο Σαμαρά, κερδίζοντας και μια εξωτερική συνεργασία με την Πειραιώς ενώ παράλληλα τρύπωσε και στον καινούριο πολιτικό χώρο που εμφανίστηκε αρχικά ως “κίνημα” δανειοληπτών, την Υπέρβαση, στην ηγετική ομάδα της οποίας βρέθηκε και ο ορφανός πολιτικά μετά το ΛΑΟΣ τηλεπλασιέ Κυριάκος Βελόπουλος.

Στο ενδιάμεσο, μέσω της σχέσης που είχαν αναπτύξει στελέχη των ΑΝΕΛ με το Hot Doc λόγω της κοινής λάσπης που δέχτηκαν αμφότεροι από το σύστημα εξουσίας, ο Αποστολόπουλος φέρεται να προσεγγίζει και το Hot Doc αρχικά ως πληροφοριοδότης για να του κάνει τελικά μια πρόταση “διαγραφής δανείων” μετά την οποία το Hot Doc προσβεβλημένο διακόπτει κάθε επαφή μαζί του.

Η σταδιοδρομία του δεν είναι κρυφή λοιπόν. Το σημαντικότερο ερώτημα είναι το ποια είναι τα αφεντικά του κου Αποστολόπου. Είναι ένας τυχοδιώκτης που κινείται ανάλογα με το που έχει καταφέρει να τοποθετηθεί ή έχει από πίσω του κέντρα και παράκεντρα;

Ο ίδιος στο ηχογραφημένο απόσπασμα της απόπειρας εξαγοράς του Χαϊκάλη αναφέρεται σε ένα τραπεζίτη. Αλλά αυτό που γεννά απορίες είναι ο προτεινόμενος στο Χαϊκάλη τρόπος πληρωμής του για τις υπηρεσίες του στη “Δημοκρατία”: πέρα από το δια βίου πάγωμα του Δανείου του, του προτείνονται “παλιά λεφτά”.

Με ιδιαίτερη ανησυχία και άνευ λόγου, ο Αποστολόπουλος αναφέρεται ξανά και ξανά σε προσημειωμένα νομίσματα. Αναφέρεται επίσης σε σχέση με αυτά στα λίτρα της απαγωγής του επιχειρηματία Παναγόπουλου.

Μερικές λεπτομέρειες για την υπόθεση αυτή: Το ύψος των λύτρων που δόθηκε στο εγκληματικό κύκλωμα ήταν 30 εκατομμύρια ευρώ. Σε αντίθεση με άλλες απαγωγές, τα προσημειωμένα λύτρα δεν εντοπίστηκαν. Τι έγιναν αυτά τα λύτρα; Όπως περιέγραφε το Βήμα το 2012:

“Σε... επενδύσεις, με αγορές ακινήτων και δημιουργία καταστημάτων στην Κρήτη, αξιοποιούνται τα λύτρα της απαγωγής του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου.

Η ΕΛ.ΑΣ. διαπιστώνει ότι ύποπτοι για συμμετοχή στην απαγωγή του 75χρονου εφοπλιστή έχουν ανοίξει τις τελευταίες ημέρες καφετέριες και μαγαζιά με «κουλοχέρηδες» σε Χανιά και Ρέθυμνο.

Παράλληλα προχωρούν σε αγορές ακινήτων στους δύο αυτούς νομούς, ενώ επιχείρησαν να ανοίξουν ακόμα και κατασκευαστική εταιρεία! Τα στοιχεία αυτά, που προέρχονται απο την Κρήτη, «προστίθενται» σε άλλα της Ασφάλειας Αττικής, σύμφωνα με τα οποία, κατηγορούμενοι για την απαγωγή του εφοπλιστή σκορπούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε νυκτερινά κέντρα της Αθήνας, των οποίων - σε περίοδο κρίσης - έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες.

Ολα αυτά οδηγούν τους αστυνομικούς στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος των προσημειωμένων χαρτονομισμάτων από τα λύτρα της απαγωγής του κ. Παναγόπουλου έχουν "ξεπλυθεί" σε γειτονική χώρα. Και τώρα με καθαρά λεφτά στα χέρια οι ποινικοί ξοδεύουν αφειδώς στην αγορά τα "κέρδη" τους από την εγκληματική ενέργεια.”

Πως λοιπόν, σύμφωνα πάντα με τους ηχογραφημένους ισχυρισμούς του ίδιου του Αποστολόπουλου, έχει ο ίδιος και οι εντολείς του πρόσβαση σε τέτοιου είδους προϊόντα εγκληματικής δραστηριότητας; Ποιοι είναι αυτοί που ξεπλένουν λεφτά;

Η εισαγγελεία έχει πολύ δουλειά να κάνει: Ο Αποστολόπουλος περιγράφει ολόκληρο κύκλωμα με το οποίο φέρεται να συνδέεται.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της απόπειρας δωροδοκίας, είναι η αναφορά του Αποστολόπουλου ότι μέρος της αμοιβής Χαϊκάλη θα γίνει με κατάθεση σε “φθηνό χρυσό”. Τι εννοεί ο Αποστολόπουλος λέγοντας φθηνό χρυσό; Σε ποια πυραμίδα έχει εμπλακεί και θέλει να εμπλέξει και άλλους;

Είπαμε, η εισαγγελία έχει πολύ δουλειά να κάνει.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο των αποκαλύψεων έχει να κάνει με τη βιομηχανία παραγωγής καινούριων κατα παραγγελία κομμάτων για τις ανάγκες του συστήματος. Ο Χαϊκάλης αναφέρει πως ο Αποστολόπουλος του είπε πως θα φρόντιζε και για το πολιτικό του μέλλον με τη δημιουργία ενός κόμματος προθαλάμου της ΝΔ. Το κόμμα των ημερών εκείνων ήταν φυσικά οι Ρίζες του Μπαλτάκου και η πρόθεση του η ηγεσία του να επανδρωθεί από πρώην στρατιωτικούς μας φέρνει στο μυαλό ένα όνομα: ΝΤΑΒΡΗΣ.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα μας. Ο Χαϊκάλης γνώριζε το ποιόν του ανθρώπου που εμφανίστηκε ως μεσάζοντας πολιτικής δωροκίας και αλλοίωσης πολιτεύματος: Σύμφωνα με τον ίδιο τον Χαϊκάλη, το 2013 ο βουλευτής είχε εμπιστευτεί τυφλά στον Αποστολόπουλο 5000 ευρώ μετά από πρόταση του δευτέρου για να τα παίξει σε ξένα χρηματιστήρια: Ο Αποστολόπουλος ήδη από το 2013 έχει βάλει το χεράκι του σε ένα μικρό Βank Run. Και όπως φαίνεται από την περίπτωση Χαϊκάλη, τα λεφτά τα κράτησε για την πάρτη του αφού ένα χρόνο μετά και μάλιστα μετά και από πιέσεις, μόλις 1300 ευρώ επιστράφηκαν από τον Αποστολόπουλο στο Χαίκάλη. Ακόμη και αν κάποιος ήθελε να τα πάρει για να εκλέξει πρόεδρο, τον τελευταίο άνθρωπο που θα εμπιστευόταν για να του τα δώσει θα ήταν ο Αποστολόπουλος.

Υπάρχουν λοιπόν ακόμη τόσο μαλάκες στην Ελλάδα της κρίσης; Ναι, και είναι και βουλευτές.

Αρχηγοί κομμάτων. Και πρωθυπουργοί. Τόσο μαλάκες που εμπιστεύτηκαν τον Αποστολόπουλο με ζητήματα πολύ σημαντικότερα από τα πέντε χιλιάρικα του Χαικάλη και αφορούσαν το ίδιο το μέλλον της χώρας. Αυτά είναι τα πολιτικά κριτήρια της χώρας ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα. 

Βέβαια το να είσαι μαλάκας δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και έντιμος. Όπως και το να είσαι μαλάκας δεν αποκλείει παράλληλα το να είσαι και ανέντιμος.

Και το δεύτερο όλο και περισσότεροι φαίνεται να πιστεύουν για τον Πρωθυπουργό: Ποιος να τους αδικήσει;

Ενώ ο ίδιος ο Χαϊκάλης δεν εμπλέκει πουθενά το Σαμαρά – είναι ο Αποστολόπουλος που τον εκθέτει μιλώντας για προγραμματισμένο ραντεβού Σαμαρά-Χαϊκάλη- ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει μήνυση στον ... Χαϊκάλη αντι να κάνει στον Αποστολόπουλο. Και αντί ο Σαμαράς να πιέσει για να διελευκανθούν οι ισχυρισμοί Αποστολόπουλου που εκθέτουν το Σαμαρά, το Μαξίμου επιχείρησε να βάλει το καπάκι στη χύτρα που βράζει και επικαλέστηκε ... θεωρίες συνομωσίας...

Ένα βίντεο, είναι ένα βίντεο, είναι ένα βίντεο.

Ο Σαμαράς, ο κύριος ¨πες στον ψηλό τον παναθηναϊκάκια, οι επόμενοι τρεις που θα πάνε να τους γαμήσει” (αλήθεια, τι έκανε ο κύριος Σαμαράς για αυτήν την παράνομη ηχογράφηση;) κρατάει μια καυτή πατάτα στο χέρια του. Σε αντίθεση με άλλες πολύ μεγαλύτερες πατάτες, αυτή, μόλις έχει βγει απο τη χύτρα και βρίσκεται σε κοινή θέα αμέσως μετά το μαγείρεμα της. Όσο και να τη φυσάει ο Σαμαράς και οι μηχανισμοί εξουσίας, αυτή δεν θα κρυώνει. 

Είναι μόνο δίκαιο, μια κυβέρνηση και μια εποχή τόσο μακάβρια γελοία να πεθάνει με εξίσου γελοίο τρόπο.

Οι ΑΝΕΛ λύτρωσαν τη χώρα από ένα "προσημειωμένο" πολιτικοοικονομικό λαμόγιο. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κόψει και να καυτηριάσει όλα τα υπόλοιπα κεφάλια της λερναίας ύδρας προτού αυτή προλάβει και αναγεννηθεί.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 20/12/2014