Πνεύμα θεατρικό (από την Ηρώ Μητρούτσικου)

από e-mail

Δυο παραστάσεις γεμάτες σεξ και ηδονή

 

από την Ηρώ Μητρούτσικου                                                              18.10.2014

 

 

Δυο πασίγνωστα μυθιστορήματα, επαναλαμβάνονται για δεύτερη χρονιά στην Αθηναϊκή σκηνή.

Δυο παραστάσεις γεμάτες σεξ, που προέρχονται από μυθιστορήματα δυο μεγάλων συγγραφέων, αλλά και μια τεράστια διαφορά ανάμεσα τους:

Στην πρώτη, ένα κείμενο γραμμένο 70 χρόνια πριν, δεν βλέπουμε καθόλου γυμνό, καμία αναπαράσταση σεξουαλικής πράξης. Αντίθετα, στην δεύτερη παράσταση, ένα κείμενο 660 χρόνων, το γυμνό κυριαρχεί τόσο, που από ένα σημείο και μετά το αντιλαμβάνεσαι ως κουστούμι.

 

Μέγας Ανατολικός, ερωτογραφία εν πλώ

 

Ο "Μεγάλος Ανατολικός" είναι το οκτάτομο μυθιστόρημα του ψυχαναλυτή και υπερεαλιστή συγγραφέα και ποιητή, Ανδρέα Εμπειρίκου (1901-1975), η συγγραφή του οποίου διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951. Το άκρως ερωτικό περιεχόμενό και των εκατό κεφαλαίων του, προκάλεσε αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκριση με γραπτά του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Ο Εμπειρίκος το έγραφε μόνο για να το αναγιγνώσκει σε φιλικά σαλόνια, γι αυτό και εκδόθηκε, μόλις ,το 1990! Πραγματεύεται τις ερωτικές περιπέτειες των επιβατών στο παρθενικό ταξίδι του τεράστιου υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός», από το Λίβερπουλ στην Ν.Υόρκη, το 1867. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε και ο Ιούλιος Βερν!

Ο Μπάμπης Γαλιατσάτος, ο οποίος υπογράφει και την σκηνοθεσία, αρχικά είχε σκοπό να παρουσιάσει ένα μόνο κεφάλαιο του έργου, αλλά κατά την δραματουργική επεξεργασία του έργου, αποφάσισαν -μαζί με την ηθοποιό- να βάλουν αποσπάσματα από όλα τα κεφάλαια! Η ηδονή είναι αυτό που κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα και σε όλα τα πρόσωπα του έργου, μιλώντας για το όραμα μίας ερωτικής και πολιτικής ουτοπίας του Εμπειρίκου.

Ήμουν περίεργη πως θα μπορούσε αυτό, το τόσο ερωτικό και σεξουαλικό βιβλίο, να αποδοθεί στην σκηνή. Το αποτέλεσμα με αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Στον ιδιαίτερο χώρο του ΚΕΤ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων) στην Κυψέλη, για δεύτερη χρονιά, η σκηνή στήθηκε στο κέντρο της αίθουσας (πασαρέλα). Οι θεατές κάθονται αντικριστά, από την μια πλευρά μόνο άντρες και από την άλλη μόνο γυναίκες, έτσι ώστε να μπορούν να κοιτάζονται κατά την διάρκεια της παράστασης. Ανάμεσά τους, πάνω στο μωσαϊκό, ένα περσικό χαλί και πάνω σε αυτό πάρα πολλά ποτηράκια του λικέρ, με χρωματιστό λικέρ μέσα.... Μόνο σκηνικό αντικείμενο ένα σκαμπό πιάνου με βελούδινο μαξιλάρι. Οι δύο ηθοποιοί, ντυμένοι με κουστούμια που παραπέμπουν στην εποχή του συγγραφέα (κι όχι του έργου) δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό!

Είχα θαυμάσει, πέρυσι, τον Μπάμπη Γαλιατσάτο στον μονόλογο-βιογραφία του Τέννεσι Γουίλιαμς "Blue Devils of Tennessee", στο Θέατρο Φούρνος (η οποία βραβεύτηκε και ως η καλύτερη gay παράσταση της χρονιάς) και, έτσι, φέτος, πήγα με μεγάλη χαρά να δω μια καθαρά δική του παράσταση (σύνθεση κειμένων, δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία, ερμηνεία, σκηνικά – κουστούμια). Εκεί ανακάλυψα άλλη μια εκπληκτική -και πανέμορφη- ηθοποιό, την συνεργάτη του: Κατερίνα Μαούτσου.

Παρόλο το έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο του κειμένου, θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την παράσταση γλυκιά και με απίστευτη αισθητική μέσα στην όλη της λιτότητα! Μην περιμένετε να αντικρίσετε γυμνό, ούτε σεξ επί σκηνής, αλλά θαυμάστε δυο εκπληκτικούς ηθοποιούς είτε να αφηγούνται -στην ιδιαίτερη γλώσσα που έγραφε ο Εμπειρίκος- είτε να παίζουν κάποιους από τους, γεμάτους πάθος, ήρωες που έχουν επιβιβαστεί στο υπερωκεάνιο. Ωραίοι οι φωτισμοί (Αποστόλης Τσατσάκος) σε έναν χώρο που αν και δεν ενδείκνυται για ατμόσφαιρα, κατάφεραν να το πετύχουν!

Στις 9.30.

Τελευταίο Σαββατοκύριακο 25+26/10,

Καθώς και την Τετάρτη 29/10 μια ειδική παράσταση για την αλληλεγγύη:

Αντί εισόδου: τρόφιμα (ρύζι, όσπρια, αλέυρι, γάλα μακράς διάρκειας, ζάχαρη, τσάι, καφέ) τα οποία θα διανεμηθούν στις 400 οικογένειες που στηρίζει το δίκτυο αλληλεγγύης της 6^ης διαμερισματικής κοινότητας «Το Μυρμήγκι».

 

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Κύπρου 91Α & Σικίνου, Κυψέλη, (στάση Καλλιφρονά)

(μέχρι την Κυριακή του Αγ.Δημητρίου)

 

 

Δεκαήμερο

 

Ο Βοκκάκιος (Giovanni Boccaccio 1313-13750), ήταν Ιταλός ποιητής, ανθρωπιστής και συγγραφέας ενός αξιοσημείωτου αριθμού έργων. Στο μνημειώδες λογοτεχνικό του έργο «Το Δεκαήμερο» (1349-1351), ξορκίζει το θάνατο εκθειάζοντας τις ηδονές της ζωής. Εκατό ιστορίες συνθέτουν το μεγαλεπήβολο αυτό πόνημα - ιστορίες τολμηρά ερωτικές, χωρίς ταμπού, με χιούμορ- προβάλλοντας την αρμονία και την απελευθέρωση των ενστίκτων που προσφέρει η φύση. Μια παρέα μετακομίζει στην εξοχή, για να αποφύγει την εξάπλωση της πανούκλας στην πόλη, και τα μέλη της αφηγούνται για δέκα μέρες από μια ιστορία.

Ο Νίκος Καραθάνος, μετά την αριστουργηματική του Γκόλφω, επιχειρεί να επαναλάβει την επιτυχία με τους ίδιους, σχεδόν, συνεργάτες (ηθοποιούς και στο κείμενο την Λ.Κιτσοπούλου) και τα ίδια, σχεδόν, υλικά. Τα θαύματα, όμως δεν επαναλαμβάνονται.... Πολλές κριτικές (ευτυχώς, όχι όλες) εκθείαζαν το “Δεκαήμερο” κι αναρωτιόμουν μήπως είναι από κεκτημένη ταχύτητα. 

Είδα μια καλή παράσταση, με καλούς ηθοποιούς, αλλά και αρκετά προβλήματα! Είδα να χρησιμοποιούνται, με πολύ όμορφο τρόπο συνταγές που αρέσουν στον μέσο θεατή, ενώ καθ' όλη την διάρκεια της παράστασης αισθανόμουν την παρουσία της Κιτσοπούλου (καθώς και την επιρροή του Παζολίνι, παρότι δεν έχω δει την ομώνυμη ταινία) κι ένιωθα, σε σημεία, ότι υπήρχαν ηθοποιοί ενώ δεν χρειαζόντουσαν (με κορύφωση τον ίδιο τον Καραθάνο). Με λίγα λόγια, γινόταν πολύς χαμός, επί σκηνής, για το τίποτα.

Η παράσταση ήταν πολύ λιτή, όλα γίνονταν μπροστά στα μάτια σου, οι ηθοποιοί έστηναν και ξεστήναν, τις σκηνές, τα σκηνικά και τα φώτα, αλλά, παρόλα αυτά, δεν έβγαινε απόλυτη αλήθεια, χωρίς να θέλω να πω ότι υπήρχε ψευτιά ή δήθες ευρήματα... Το γυμνό, ίσως, ήταν παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά δεν ήταν αυτό που με ενόχλησε. Θα έλεγα ότι πιο πολύ με ενόχλησαν τα ημίμετρα, δηλαδή, τα κομπινεζόν, παρά η γυμνή σάρκα.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η σκηνή θεάτρου σκιών με το γεράκι ήταν αριστουργηματική... Όσο όμορφη και γλυκιά, όμως ήταν, αυτή η σκηνή, τόσο αχρείαστη ήταν και η σκηνή στο σπίτι όπου ένας-ένας μπαίνουν όλοι στο οικογενειακό κρεβάτι καταλήγοντας σε μια τεράστια παρτούζα. Αν και το συγκεκριμένο είχε χιούμορ, το έχανε λόγω της τεράστιας διάρκειάς του! Γενικά, η παράσταση ήταν αδικαιολόγητα μεγαλύτερη από ότι έπρεπε.

Απ' όλους τους καλούς και καταξιωμένους ηθοποιούς, ξεχώρισε το απίστευτο, κωμικό ταλέντο της Γαλήνης Χατζηπασχάλη, την οποία είχα θαυμάσει και πρόπερσι στο Εθνικό, στο “Του Κουτρούλη ο γάμος” (http://www.inewsgr.com/199/pnevma-theatriko-3.htm), ενώ συχνά αισθανόμουν λίγοι περίεργα βλέποντας σε τέτοια παράσταση την, μεγάλης ηλικιάς, Αλίκη Αλεξανδράκη.

Υπέροχες οι χορογραφίες (Αμάλια Μπένετ), η ζωντανή μουσική (Άγγελος Τριανταφύλου, Δημήτρης Τίγκας) καθώς και τα μηδαμινά σκηνικά και κοστούμια, αν και όχι όλα, (Έλλη Παπαγεωργακοπούλου).

 

Εθνικό Θέατρο(Τσίλλερ)

(μετρό Ομόνοια) Mέχρι: 16/11/

 

 

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

 

Βυθός,                                                    104

Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2, Θησείον

Bus και αυτοσχεδιάζουν;                   Π.Κ.

Κόλχαας,                                                Διέλευσις

Φεύγουσα κόρη,                                  Φούρνος

Μεφίστο,                                               Εθνικό

Αβελάρδος και Ελοΐζα,                        Θ. Ν.Κόσμου

Το αμάρτημα της μητρός μου,           Θησείον

Ρωμαϊκό Λουτρό,                                 ΑποΜηχανής

Αστερισμοί/Ρομαντική Ιστορία         Θ. Ν.Κόσμου

Η Αρχή - Αθήνα 1895 - Υλικό Ροΐδης,     Φούρνος

Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ,             Φούρνος

Μπετονένια παραλία,                         Skrow

Πατριδογνωσία,                                   Αλκμήνη

Η πόρνη από πάνω,                             Βρετάνια

Τα λουλούδια στην κυρία, ΑποΜηχανής

Interview (με ελεύθερη συνεισφορά),    Βικτώρια

Βασιλιάς Ληρ,                                       Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης

Βόυτσεκ,                                                Άττις

Παιδικό θέατρο εμπνευσμένο από τον Μπρεχτ;

 

25.10.2014                                                                        από την Ηρώ Μητρούτσικου

 http://attikipress.gr/paidiko-theatro-empneusmeno-apo-ton-mprext/

 

Δεν γράφω συχνά για παιδικό θέατρο, δεν βλέπω εξάλλου και με την ίδια συχνότητα που βλέπω βραδινές παραστάσεις.

Όμως, την Κυριακή το πρωί βρέθηκα στο ανακαινισμένο θέατρο Βικτώρια και παρακολούθησα μια εξαιρετική παράσταση με τίτλο: “Η κούκλα που είχε δυο μαμάδες”.

 

Η κούκλα που είχε δυο μαμάδες

 

Όλοι γνωρίζουμε τον Μπρεχτ, αλλά δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουμε ότι στο έργο του: “Ο κύκλος με την κιμωλία” (1944) εκτός του ότι στηλιτεύει την τότε πολιτική κατάσταση, εν μέσω πολέμου, αντλούσε μια πράξη του από μια ιστορία για τον δίκαιο Σολομώντα, γνωστή ως η δίκη των δυο γυναικών

Δυο γυναίκες που ζουν στο ίδιο σπίτι διεκδικούν η κάθε μια το ίδιο μωρό, καθώς το μωρό μιας από τις δυο πέθανε. Ο βασιλιάς Σολομών αποφασίζει να κόψει το παιδί στην μέση και να πάρει από μισό η κάθε μια, τότε η αληθινή του μητέρα κάνει πίσω και αποκαλύπτεται η αλήθεια! Ο Μπρεχτ παράλλαξε την ιστορία με τις δυο μητέρες να πρέπει να τραβήξουν το μωρό, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα κύκλο π κιμωλία, και οποία έχει πιο πολύ δύναμη θα το κρατήσει. Εκεί, όμως, κάνει πίσω η θετή του μητέρα, γιατί αυτή το μεγάλωσε και αυτή το αγαπούσε πιο πολύ….

Η ομάδα Vivido παίρνει την ιστορία του Μπρεχτ την συνδυάζει με το παιδικό έργο του Αλφόνσο Σάστρε “Η Χαμένη κούκλα” και τα κάνει παράσταση! Στην θέση του μωρού βάζει μια κούκλα και στην θέση των μαμάδων δυο κοριτσάκια:Ένα πλούσιο και κακομαθημένο κορίτσι πετάει την παλιά κούκλα της στο δρόμο και μια νεαρή υπηρέτρια την βρίσκει και την περιθάλπει και με τη βοήθεια του Τσαγκάρη την επισκευάζουν και την ξανακάνουν σαν καινούργια! Τότε το κακομαθημένο κορίτσι την θέλει πίσω κι όταν πρέπει να την τραβήξουν για να την κερδίσει μια από τις δυο, η υπηρέτρια κάνει πίσω, αλλά έτσι, τελικά, αποδεικνύεται ότι αυτή την αγαπάει πιο πολύ και την κερδίζει πίσω..

Η παράσταση είναι ένα εξαιρετικό μείγμα θεάτρου, αφήγησης (από την μπαλονού), χορού και ζωντανής μουσικής. η σκηνοθεσία του Ακίνδυνου Γκίκα έχει μια γλυκιά παιδικότητα, ενώ πάνω στην σκηνή βρίσκονται ηθοποιοί και μουσικοί όπου όλοι κάνουν τα πάντα!

Η μουσική είναι σύγχρονη, κάποιες φορές ροκάρει κιόλας, ενώ παίζεται μπροστά στα μάτια των παιδιών! Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο τσαγκάρης για να επισκευάσει την κούκλα είναι μόνο τα ντράμς σου. Οι μουσικοί όχι μόνο παίζουν φλάουτο, συνθεσάιζερ, κιθάρα και άλλα μουσικά όργανα, αλλά έχουν ενεργό ρόλο στην παράσταση και στέκονται ισάξια δίπλα στους ηθοποιούς, παρόλο τον ομοιοκατάληκτο λόγο. Σε συγκεκριμένη στιγμή τα παιδιά καλούνται να ανέβουν στην σκηνή και με την βοήθεια των ηθοποιών να παίξουν ένα απλό μουσικό όργανο….

Το σκηνικό λιτό και πολυμορφικό έρχεται σε αντίθεση με τα χρωματιστά κουστούμια και το έντονο και κουκλίστικο μακιγιάζ των συντελεστών.

Η παράσταση ενδείκνυται για παιδιά άνω των δυο ετών μέχρι και λίγο πριν τα τέλη δημοτικού. Ακόμα και τα μικρότερα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα και καταννοούν σιγά σιγά το θέμα του εγωισμού και της κτητικότητας, του δίνω χωρίς να ζητάω ανταμοιβή, η οποία είναι πολύ έντονη σε παιδιά προσχολικής, κυρίως, ηλικίας.

 

Κυριακές: 11:30

Θέατρο Βικτώρια,

Μαγνησίας 5 και Γ’ Σεπτεμβρίου

8 ευρώ, 5ευρώ (για ανέργους, πολύτεκνους, ομάδες). Ειδικές τιμές για σχολεία.

Επικοινωνία για παραστάσεις με σχολεία: 6942851715, 6998202826

 Τον Δεκέμβρη η ομάδα KOLOΦΩΝ θα παρουσιάσει στο BIOS την παράσταση-ντοκιμαντέρ "Η τριλογία του ηθοποιού 1.Studio". Πρόθεσή της είναι η χαρτογράφηση της θεατρικής εκπαίδευσης, όπως αυτή έχει βιωθεί από επαγγελματίες ηθοποιούς και η περιγραφή όλων των φάσεών της: προετοιμασία, εισαγωγικές εξετάσεις, πρακτική εκπαίδευση.

Στο στάδιο της έρευνας, η ομάδα καλεί σε συμμετοχή όσους έχουν σπουδάσει υποκριτική, μέσα από τη συμπλήρωση ενός ερωτηματολογίου ειδικά διαμορφωμένου για τις ανάγκες της παράστασης. Τα ερωτηματολόγια σε συνδιασμό με μια σειρά
συνεντεύξεων από ηθοποιούς διαφορετικών γενεών και καλλιτεχνικών αφετηριών, που η ομάδα συλλέγει αυτό τον καιρό, θα διαμορφώσουν τη δραματουργία του πρώτου μέρους της τριλογίας. Σε δεύτερη φάση, η ομάδα θα διεξάγει ακροάσεις με σκοπό την τελική επιλογή των ηθοποιών που θα συμμετέχουν στην παράσταση.
Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους και τα συμπεράσματά της έρευνας θα παρουσιαστούν για 16 παραστάσεις στο BIOS  https://docs.google.com/forms/d/1gM6eQsm-5wZiUxo0_Qxtle9uWE5QbLvS-OWZSySh2e4/viewform?formkey=dE56Y0ktTkZ3QzFkWkFmNDVyTXdTMVE6MA&fromEmail=true

Ένας καλός φίλος θέλει τη βοήθεια μας, για να παλέψει. Την προσωπική δύναμη την έχει ο παλιομπαγάσας. Θέλει μόνο λίγο από το χρόνο και το αίμα μας. Το αίμα, που ο οργανισμός αντικαθιστά. Μα το δόσιμο, η προσφορά είναι αναντικατάστατα πολύτιμη, ως πράξη. Αν μπορείτε και επιθυμείτε, βοηθήστε:

"Βρίσκομαι από τις 30/9/2014 στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός στο Κτίριο ΑΧΕΠΑ, στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού Των Οστών. Προκειμένου να μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητες ίασης θα πρέπει ΟΛΟΙ μας: 
εγώ με υπομονή και δύναμη και εσείς με δωρεά αίματος και αιμοπεταλίων, να νικήσουμε….. 
...σε κάθε περίπτωση, σας καλώ όλους να τηλεφωνήσετε στα τηλέφωνα αιμοδοσίας του Ευαγγελισμού: 210-7201391 & 7201902 ώστε να ενημερωθείτε για τη διαδικασία ραντεβού, εξέτασης και λήψης αίματος ή αιμοπεταλίων . (Έχω την εντύπωση ότι μονάδες αίματος μπορείτε να στέλνετε από κάθε γωνιά της Ελλάδας, όμως τα αιμοπετάλια συλλέγονται αποκλειστικά στο νοσοκομείο όπου θα γίνει η μεταμόσχευση) 
Τα στοιχεία που μπορείτε να δίνεται όταν σας ζητούνται από τη μονάδα αιμοληψίας για τον λήπτη, είναι τα εξής: Κων/νος Θάνος ,Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, Κτίριο ΑΧΕΠΑ, Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών, 10ος Όροφος, δωμάτιο 1034."

Πιστεύω σε μια Σημαία Ελληνική!

http://www.agioritikovima.gr/eipan/item/46008-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE

«Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει στην ψηλή σου κορυφή. είν” ο φάρος που φωτίζει μιαν ελπίδα μας κρυφή». Ιωάννης Πολέμης
Πλησιάζουν οι μέρες που το Έθνος μας θα γιορτάσει τη μεγάλη επέτειο της ημέρας εκείνης που, πριν από εβδομήντα τέσσερα χρόνια, η Μεγάλη Ελλάς πήρε στα χέρια της την παγκόσμια ιστορία και την ανέβασε στο πιο ψηλό αέτωμα της πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος.

Εκεί που ανέκαθεν, το Ελληνικό πνεύμα αναδιφούσε τους υψήνορους στοχασμούς της δημιουργίας και όπου, για άλλη μια φορά, η ιστορία έσκυψε ταπεινά το κεφάλι, για να προσκυνήσει την θεοφόρο κινητήρια δύναμή της που λέγεται Ελληνική ψυχή! Αυτήν την ψυχή η οποία συμβολίζεται με την αείποτε Ελληνική παρακαταθήκη «Ελευθερία ή θάνατος» που σημαίνουν οι εννέα ρίγες της Σημαίας μας και που σηματοδοτεί και η έννοια της λέξης ΕΛΛΗΝ!
Όλα αυτά έχουν χαραχτεί στην πανανθρώπινη ιστορία με χρυσοκόκκινα γράμματα απ’ το πυρωμένο αίμα της Ελληνικής λεβεντιάς! Αίμα, ζυμωμένο με ατέλειωτους αγώνες και θυσίες αιώνων, αίμα – τάμα στο όνομα της πίστης, της λευτεριάς, της αξιοπρέπειας!
Όμως, έρχονται στιγμές που, σαν προσπαθήσει κανείς να δει το σύμβολό μας, ως διαχρονική αξία του Έθνους, του κράτους, του λαού, ως πορεία του Έλληνα μέσα στους αιώνες, κοντοστέκεται προβληματισμένος. Δεν προβληματίζεται, βέβαια, για το αν αυτό ανταποκρίνεται, όντως, ως σύμβολο, στις εκάστοτε ιστορικές συγκυρίες, αλλά, αν εμείς, στην πρόσφατη ιστορική πορεία μας και, κυρίως, τώρα, οι παρόντες Έλληνες, με τη σκυτάλη της ιστορίας στα χέρια, είμαστε αντάξιοί του! Και οι σκέψεις που κάνει, που κάνουμε και τα συναισθήματα που νιώθει, που νιώθουμε, είναι ανάμικτα και, καμιά φορά, τελείως μπερδεμένα… Αλλά ας μιλήσω, καλύτερα και πιο αυθεντικά, γι’ αυτά που νιώθω ο ίδιος, αν και εκτιμώ, ότι, λίγο πολύ, το ίδιο νιώθουμε όλοι, όσοι νοιαζόμαστε για τον έρμο τούτο τόπο…
Ω, πόσο ευφραίνομαι, στις εθνικές εορτές, σαν ακούω, μες απ’ το θρόισμα του ανέμου, το πλατάγισμα απ’ το κυμάτισμα των σημαιών στα μπαλκόνια! Τί ιερή περηφάνια που νιώθω τέτοιες στιγμές! Τί συγκίνηση!…
Μα… τί κρίμα! Μόλις φύγει η μέρα της γιορτής κι αρχίζω και ξαναζώ τη ρηχή πραγματικότητα του «τώρα». Πόσο ντρέπομαι σαν το φύσημα του επιπέδου των στιγμών, δεν ανταποκρίνεται στο κυμάτισμα αυτό! Όταν το βαρύθυμο ίχνος του επισφαλώς αμφιταλαντευόμενου «σήμερα», μειώνει και αμαυρώνει το ένδοξο «χθες»!
Τότε, και ενώ θά ’θελα η σημαία μου να κυματίζει αιώνια στο μπαλκόνι μου, νιώθω σαν εγώ ο ίδιος να αμαυρώνω το ένδοξο παρελθόν, ότι προσβάλλω την ίδια ως και τη μνήμη όσων ιερών και οσίων αυτή συμβολίζει. Κι αυτό γιατί, το να επιτρέπω το κυμάτισμά της κάτω από τις σημερινές συνθήκες, συνθήκες επιδρομής της παγκόσμιας κλίκας της νέας τάξης πραγμάτων και των υποτιθέμενων Ελλήνων εκπροσώπων της, κατά της πατρίδας μου, είναι σαν να επικροτώ το άδικο και την πισώπλατη δολοφονία και αφανισμό της Ελλάδας.
Τότε βλέπω, πως κάτι πρέπει να αλλάξω στην πορεία των πραγμάτων.
Αντί, λοιπόν, να την ευτελίζω, να ευτελίζω το σύμβολό μου που, φυσιολογικά, όπως συμβαίνει σε κάθε λαό, θα πρέπει να είναι η προέκταση της ψυχής μου ή, άλλως, ο καθρέφτης αυτής και της διάθεσής μου…
Αντί να την ευτελίζω δίνοντας το δικαίωμα άλλοθι στους δυνάστες μου, με τη δυνατότητα που τους δίνω, έτσι, να καμώνονται και να διατυμπανίζουν ή να αφήνουν να εννοηθεί ότι, δήθεν, η αναπεπταμένη σημαία μου τους υποδέχεται και, μαζί με την ανοχή μας και την εν γένει παθητική και χειρότερη γραικύλου στάση μας, χαιρετίζει κυματίζουσα τις ανθελληνικές μεθοδεύσεις τους…
Αντί γι’ αυτό, η σημαία μου, μέχρι νά ’ρθει η άγια ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού και της λευτεριάς, δε θα κυματίζει στο μπαλκόνι μου, παρά μονάχα στις μεγάλες ημέρες των Εθνικών εορτών, τότε που, οι εξουσιαστές της παγκοσμιοποίησης, όπως κάνουν σε κάθε πνευματική ανάταση του Έθνους μας, ποθούν να την υποστείλω.
Ε, λοιπόν, μόνο τότε θα κυματίζει· και θα κυματίζει περήφανα!
Στις Εθνικές εορτές σαν κι αυτή που αναμένουμε σε λίγες ημέρες.
Την ημέρα της σημαίας.
Την ημέρα του ΟΧΙ.
Εκείνη την ημέρα που οι Πανέλληνες εορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!
Εκείνες τις στιγμές αιωνιότητας, που η ποιότητα της ψυχής και του πνεύματος αντιτάχθηκε στην ποσότητα των αριθμών και της υλικής δύναμης, και το φως το αιώνιο συνλειτούργησε, και πάλι, με το Ελληνικό πεπρωμένο!
Την ημέρα της έναρξης ενός, ακόμα, μεγάλου έπους των Ελλήνων.
Έπους ηρωικού και ένδοξου, έπους του λαού εκείνου που, σαν χτυπά συναγερμό η ώρα της ιστορίας, προτιμά την ξαστεριά, έστω και λαβωμένη, στον ουρανό της καρδιάς του, από το ξεπούλημα της ψυχής για τις χαύνες και πλάνες απολαύσεις και ανέσεις του «σήμερα».
Μόνο αυτές τις ημέρες θα ανεμίζει η σημαία μου στο μπαλκόνι, σε ένδειξη της τιμής κι ευγνωμοσύνης που οφείλω στον αγώνα των αθανάτων νεκρών και όλων εκείνων που μας διαφύλαξαν, όχι, μόνο, την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, μα, ίσως πάνω απ’ όλα, την τιμή και αξιοπρέπεια του Έθνους και του λαού μας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θα ανεμίζει αυτές τις ημέρες.
Και για να μου δίνει κουράγιο, δύναμη και πίστη, για τους νέους αγώνες. Απ’ την επαύριον, κιόλας της γιορτής. Αγώνες για λευτεριά και δημοκρατία, για φως και αξιοπρέπεια!
Γιατί, μετά τη γιορτή, προτιμώ, αντί της νηνεμίας του κυματισμού στον αγέρα της υποταγής του πνεύματος… αντί της ατίμωσης του ίχνους της ιστορίας… ναι, προτιμώ τότε, μια σημαία, όχι καθαρή και παρφουμαρισμένη, μα νοτισμένη με τίμιο ιδρώτα περήφανης προσφοράς στο δίκιο και στους αιώνες.
Ναι, προτιμώ ν’ αγωνιστώ μαζί της, στον αγώνα τον καλό και να πιω στο κορμί μου το άρωμα και το χυμό, των όσων αυτή συμβολίζει.
Θα προτάξω άοπλος τα στήθη μου, στη μεθόδευση της εξουσίας. Έχω όπλα μου την πίστη στην πατρίδα. Την αγάπη στον κάθε Συνέλληνα. Το σεβασμό της ζωής και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου. Ας ματώσω! Ας θυσιαστώ! Το αξίζουν οι ιδέες που υπηρετώ και που κι η σημαία αυτή συμβολίζει. Αλλιώς, ποια ζωή μπορεί να υπάρξει που να αξίζει να τη ζεις!
Γιατί, εν τέλει, προτιμώ μια σημαία, όχι των σαλονιών, του καθωσπρεπισμού και των ευνουχισμένων συνειδήσεων, ούτε μια σημαία των ερπετών φίλων της εξουσίας, των αυλοκολάκων και των σφουγγοκωλάριων, ούτε, φυσικά, μια σημαία των ατσαλάκωτων πρέσβεων ή των πληρωμένων κονδυλοφόρων, των εξώνητων πολιτικών και των ελάχιστων, ευτυχώς, εκμαυλισμένων στρατηγών, μα μια σημαία περήφανη, τίμια και γενναία!
Μια σημαία, όχι φρεσκοσιδερωμένη, μα ξεβγαλμένη στην καθαρότητα της σκόνης πεδίων αξιοπρέπειας, μια σημαία ποτισμένη με στάλες ψυχής, σε αγώνες ενάντια στην όποια κρατική ή άλλη βία· ενάντια στην καταπίεση από οποιαδήποτε εξουσιαστική ή αντιεξουσιαστική εξουσία· ενάντια στην εκμετάλλευση και κακοποίηση αθώων ψυχών!
Μια σημαία πιστή στο Σύνταγμα και συνεπής στην ακροτελεύτια διάταξή του, ν’ αγωνίζεται με πάθος και με κάθε μέσον για την τήρησή του.
Κι’ ακόμα, μια σημαία ποτισμένη με αίμα αγώνων ενάντια σε κάθε επιβουλή κατά της πατρίδας μου και των πατρίδων όλου του κόσμου.
Μια σημαία μπαρουτοκαπνισμένη για τα ιδανικά της! Και για όλα, όσα πιστεύω!
Για τη Δικαιοσύνη και την Αλήθεια… τη Δημοκρατία… την Αξιοπρέπεια… τη Λευτεριά!
Μια σημαία ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ!!
Μια σημαία ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!
ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΓΩ, ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΗ Η ΣΗΜΑΙΑ!… Τότε, μόνο, θα έχει νόημα ο κυματισμός της στο μπαλκόνι μου, την 28η Οκτωβρίου και όλες τις άλλες Εθνικές επετείους!
Ιωάννης Παναγάκος
Σ.Σ.Ε./1971
Δάσκαλος Σκακιού – Λογοτέχνης
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Υ.Γ. Σε λίγες εβδομάδες… ημέρες… ώρες, θα ξημερώσει η μέρα της μεγάλης επετείου. Μέχρι την παραμονή αυτής της ημέρας, η σημαία μου θα ντύνει την ψυχή μου, σε κάθε μάχη του ιερού αγώνα της πατρίδας μου κατά της παγκόσμιας δικτατορικής διακυβέρνησης, ενώ, μια άλλη ολόιδια, θα κυματίζει μεσίστια στο μπαλκόνι μου, για να δείχνει το πένθος της ψυχής μου, όσο στενάζει η πατρίδα μου, κάτω απ’ την μπότα του 4ου ράιχ.
Ποιά ζωή αξίζει να ζεις και τί νόημα έχει, χωρίς λευτεριά και αξιοπρέπεια!
Δημοσιεύτηκε στην Εθνική Ηχώ, στο φύλλο Οκτωβρίου 2010. Το παρόν κείμενο προέρχεται από εκείνη τη δημοσίευση, με τις απαραίτητες χρονικές τροποποιήσεις.

Πρόσωπο με πρόσωπο με έναν Άγιο! (Αληθινή Μαρτυρία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/10/blog-post_763.html

“….Με βαθειά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ.

Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο.

Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.

Στις 31 Οκτωβρίου 1960 είχαμε αποφασίσει με την σύζυγό μου να πάμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ για να προσευχηθούμε επειδή την άλλη ημέραήταν η γιορτή του Αγίου. Η μετάβαση τότε γινόταν ή με τα ζώα ή με τα πόδια.

Αιφνιδίως όμως το κοριτσάκι μας, αρρώστησε γεγονός που συνέβαλε στη ματαίωση του προσκυνήματος μας. Αν και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνήλθε εν τούτοις η αναχώρηση μας για το μοναστήρι αναβλήθηκε.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε το προσκύνημά μας. Στο μοναστήρι συναντήσαμε και άλλους 30 περίπου προσκυνητές από ένα κεντρικό χωριό της Ευβοίας, την Αγία Άννα.

Στην Ιερά Μονή βρισκόταν ως προσκυνητής και ο μακαριστός ηγούμενος της Μονής π.Κύριλλος, λαϊκός τότε με την μητέρα του, εκμεταλλευόμενος την άδεια του από το στρατό, όπου υπηρετούσε. Κατά τον Εσπερινό που τελέστηκε από τον πατέρα Ιάκωβο Τσαλίκη και τον πατέρα Γρηγόριο (που σήμερα βρίσκεται στην Αλόννησο), οι προσκυνητές από την Αγία Άννα μας πληροφόρησαν ότι μαζί τους είναι και ένα δωδεκάχρονο κορίτσι Γυμνασίου που συνομιλεί με τον Άγιο.

Η πρώτη επικοινωνία του έγινε στην Εκκλησία της Αγίας Άννας, όπου είχαν μεταφερθεί τα ιερά λείψανα του Οσίου Δαβίδ. Το δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ και αυθόρμητα άρχισε διάλογο μαζί του.

Αυτό επαναλήφθηκε και στο μοναστήρι του Οσίου. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. Παρακολουθούσαμε το διάλογο και από τις απαντήσεις συμπεραίναμε τι έλεγε στη μικρή ο Όσιος Δαυίδ.

Σημειωτέον πως δεν βλέπαμε ούτε ακούγαμε την φωνή του Αγίου.

Παραθέτω ορισμένα τμήματα από τον καταπληκτικό αυτό διάλογο που ειλικρινά σημάδεψε από τότε τη ζωή μας:

Ο Άγιος είπε,

–«Ο καθηγητής σου Μαντζ… είναι αμαρτωλός».

–«Όχι Όσιε, είναι πολύ καλός…» του απάντησε η κοπελίτσα.

–«Ναι, θα ’ρθει μια μέρα που θα μετανοήσει και στο κήρυγμά του θα πιστέψουν δύο χιλιάδες άνθρωποι» συμπλήρωσε ο Άγιος Δαυίδ.

Σε η ερώτηση του Αγίου, αν επιθυμεί να δει την κόλαση, η απάντηση του κοριτσιού ήταν καταφατική.

–«Ναι, θα ήθελα να δω την κόλαση και τους κολασμένους», (εδώ θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το κορίτσι καθόταν και βρισκόταν σε κατάσταση έκστασης).

Αμέσως τότε βρέθηκαν στην κόλαση. Η κοπελιά τρόμαξε μ’ αυτά που αντίκρισε και ξεφώνησε:

–«Πάρε με Άγιε από εδώ, γιατί δεν αντέχω να βλέπω…»

Ρώτησε όμως τον Άγιο να εξηγήσει για μια φρικτή εικόνα που αντίκρισε.

–«Γιατί αυτή η γυναίκα τρώει το παιδί της;»

–«Επειδή το γέννησε και το σκότωσε, για αυτό το τρώει;» απάντησε ο Όσιος Δαυίδ.

Τότε ξανά παρακάλεσε τον Άγιο να φύγουν, διότι δεν άντεχε να βλέπει άλλο το φρικτό εκείνο θέαμα. Από τους μορφασμούς του προσώπου του κατανοούσες τη φρίκη που έβλεπε…

Ο Όσιος Δαυίδ τής είπε:

–«Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του Παραδείσου»;

–«Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο.

–«Όσιε τού Θεού, τι λαμπρός που είναι ο Ήλιος εδώ και τι ωραία τριαντάφυλλα; Γιατί όμως τα τριαντάφυλλα είναι άλλα ανοιγμένα, άλλα μισοανοιγμένα και άλλα κλειστά»;

–«Τα ανοιγμένα είναι οι καθαρές ψυχές των χριστιανών, τα μισοανοιγμένα όχι και τόσο καθαρές και τα κλειστά οι άπιστες».

–«Όσιε, αυτοί με τα λευκά φτερά, γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»;

O μακαριστός τώρα, γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης ο άνθρωπος τού Θεού, με την εικόνα τού Οσίου Δαβίδ με τον οποίο τακτικά καί ζωντανά συνομιλούσε…

–«Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’ άκουγε αυτά).

– «Και θα ’ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου;

–«Θα αργήσει πολύ, γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο…»

Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του…

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ήλθε ένα λεωφορείο με 25 περίπου επιβάτες. Εισήλθαν στον Ιερό Ναό. Η ησυχία που επικρατούσε τους ώθησε την περιέργεια.

–Τι συμβαίνει, μας ρώτησαν.

Τους εξηγήσαμε πως ζούμε ένα θαύμα. Παρακολουθούμε μια συζήτηση του κοριτσιού με τον Άγιο Δαυίδ. Γέλασαν ειρωνικά και μας χλεύασαν…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σταμάτησε η συνομιλία του κοριτσιού με τον Άγιο. Με απορία η κοπελίτσα απευθυνόμενη στον Άγιο ρωτά:

–«Όσιε, γιατί φεύγεις; μήπως οι ψυχές των χριστιανών δεν είναι καθαρές»;

–«Το πούλμαν που ήλθε τώρα με τα 25 άτομα είναι όλοι άθεοι; εκτός από μια γερόντισσα 85 περίπου ετών, η οποία είναι πολύ πιστή και χάριν αυτής της ψυχής έφτασε εδώ το πούλμαν;

–Τι είπες Άγιε;

–Στο πούλμαν υπάρχει και ένας Αθηναίος ψηλός και άκληρος που έχει ένα σκυλί που το ταΐζει καλύτερα από το παιδί του, ενώ πολλοί φτωχοί που έπεσαν στα χέρια του τους πέταξε στους δρόμους»; (τα λόγια τούτα του Αγίου συμπεραίνουμε από τις ερωτήσεις της κοπελίτσας…)

Ο άνθρωπος που περιέγραψε η κοπελιά ( ο Αθηναίος ), κατά σύμπτωση με πλησίασε και με ρώτησε:

–«Κύριε, τι είναι εδώ που ήλθαμε»;

Είναι το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, του είπα.

–«Μα αυτά που είπε το κορίτσι, αυτός που περιέγραψε είμαι εγώ. Πού ξέρει αυτό για μένα»;

Την στιγμή εκείνη πήρε την γυναίκα του και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Αγίου λέγοντας:

–«Άγνωστε Άγιε, δεν σε ξέρω ποιος είσαι, αλλά σ’ ευχαριστώ που μέσα σ’ αυτή την ερημιά βρήκα τον Θεό μου».

Τότε το κοριτσάκι απευθυνόμενη προς αυτούς που είχαν εισέλθει στον Ιερό Ναό είπε:

–«Σας παρακαλώ, όσοι έχουν βαριά την συνείδησή τους ας βγουν έξω, διότι ο Άγιος δεν θέλει να τους βλέπει».

Οι επιβάτες του πούλμαν αναχώρησαν αφού δεν είχαν σκοπό και να μείνουν άλλο.

Μόλις έφυγαν, άρχισε πάλι η συζήτηση με τον Άγιο.

Ήταν πλέον περασμένα μεσάνυχτα.

–«Μη φεύγεις Όσιε, δεν κουράστηκα» είπε η κοπελίτσα και αμέσως συμπλήρωσε: «Α! θα ’ρθεις στις 3.00 η ώρα και θα κάνεις και θαύμα»;

Στη συνέχεια έτριψε τα μάτια του και απευθυνόμενη στη φίλη της που στεκόταν δίπλα της είπε:

–«Κοιμήθηκα»;

–«Ναι, σε είχε πάρει ο ύπνος» απάντησε εκείνη.

–«Συγχώρεσέ με Άγιε, ήλθα να σε προσκυνήσω και κοιμήθηκα» μονολόγησε. Τότε πράγματι καταλάβαμε ότι αυτά που προηγήθηκαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα αγνοούσε.

Εμείς όμως, με αγωνία περιμέναμε το θαύμα στις 3.00 π.μ. που είχε προαναγγείλει ο Άγιος. Ήταν 2:45 π.μ όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω.

Κτυπούσαν μόνες τους!

Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό. Το ρολόι έδειχνε 3:00.

Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι είναι εκείνο πού προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο;

Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο, ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι. Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά…

Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο…

Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου.

Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε το κοριτσάκι φωνάζει δυνατά:

–«Παναγιά μου! Χριστέ μου! περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος».Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα.

Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ΄ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε.

Μέσα σε όλα αυτά οφείλω να σας διηγηθώ και ένα εξίσου σοβαρό περιστατικό που συνέβη στη σύζυγό μου την βραδιά εκείνη. Κρατούσε το μικρό μας κοριτσάκι στην αγκαλιά της όλη την νύχτα χωρίς να αισθάνεται κούραση. Σε μια στιγμή όμως που προσπαθούσε να δει καλύτερα, αισθάνθηκε ότι το μικρό έγινε φοβερά βαρύ.

Προσπάθησε να αφήσει κάτω το μικρό, αλλά εκείνο παρέμεινε στην αγκαλιά της χωρίς ωστόσο η ίδια να το κρατά.

Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του.

–«Παιδιά μου, ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία» ( είπε ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης ).

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο ( τότε Κωνσταντίνο ).

–«Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε»;

–«Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω».

Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.

Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους.

π. Σταύρος Αναγνώστου, εφημέριος Ιστιαίας Ευβοίας , αυτόπτης μάρτυς τού θαύματος

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/10/1940.html

του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου... κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν. Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων. Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο: «Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» . Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη. Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια. «Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν. «Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο . «Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» . Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή. «Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» . Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους. Απόσπασμα από την εργασία¨Ἡ τιμή της Θεοτόκου στην Ήπειρο¨ http://dosambr.wordpress.com/

http://www.diakonima.gr/

Θα επιτρέψουν φέτος στον Πιστό Λαό να συμμετέχει κανονικά στους Εορτασμούς για τον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη;

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/10/blog-post_855.html

ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΟΥΝ ΤΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΕΤΩΝ

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν. - Κατά Ματθαίον, Κεφ. 23

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Όλοι θυμόμαστε με οργή, αγανάκτηση και αποστροφή τα όσα απαράδεκτα είχαν συμβεί πέρυσι και πρόπερσι στην Θεσσαλονίκη, παραμονή και ανήμερα της μεγάλης Εορτής του Πολιούχου της, του Αγίου Δημητρίου: Σκηνές σαν και αυτές που βλέπετε στις φωτογραφίες, με πάνοπλους αστυνομικούς να εμποδίζουν τους πιστούς να εισέλθουν εντός του Ιερού Ναού, προκειμένου να μην ενοχληθούν οι ασεβείς «επίσημοι» (και άλλοι που μπήκαν μόνο με προσκλήσεις!!!) που παρίστανται για 10-15 λεπτά στην Δοξολογία! Βλέπουμε κιγκλιδώματα πέριξ του Αγίου Δημητρίου, εικόνες ντροπής που αμαυρώνουν την Εορτή και προσβάλουν κάθε πραγματικό Ορθόδοξο Χριστιανό!

Επειδή λοιπόν έχουμε βάσιμες υποψίες (και πληροφορίες) πως μπορεί τα ίδια να γίνουν και φέτος, εφιστούμε την προσοχή στην τοπική Μητρόπολη και τον Προκαθήμενό της κ. Άνθιμο: Ας μην προκαλούν άλλο, αυτός και ορισμένοι ακόμα, την κοινωνία με την συμπεριφορά τους! Φτάνει που ανεχόμαστε κάθε τρεις και λίγο τον συναγελασμό τους με τους ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ πολιτικάντηδες και τους Αιρετικούς, φτάνει που είμαστε υποχρεωμένοι (!!!) να βλέπουμε τον κάθε άπιστο και χριστέμπορα να καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι μαζί με τους άλλους «επισήμους» μέσα στον Ιερό Ναό, ενώ οι ΠΙΣΤΟΙ είναι αποκλεισμένοι έξω από αυτόν!

Αν κάποιοι εκκλησιαστικοί ταγοί δεν σέβονται τόποτα, ας σεβαστούν τουλάχιστον την Μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ο οποίος με το φρικτό γεγονός του ΜΗ ανοίγματος της Λάρνακάς Του πέρυσι, ΑΠΕΔΕΙΞΕ πως δεν συμφωνεί με τον αποκλεισμό του Πιστού Λαού από τον Ναό Του και τη μετατροπή του σε οίκο επιδείξεως αθλίων προδοτών της Πίστης και της Πατρίδας μας!

Ελπίζουμε όλα να κυλήσουν ομαλά. Ας καταλάβουν ορισμένοι πως οι Εκκλησίες δεν ανήκουν ούτε στους μεγαλόσχημους Ιερωμένους, ούτε στους πολιτικούς εξουσιαστές, ούτε σε κανέναν άλλον: Ανήκουν στην ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αναπόσπαστο και σημαντικότερο κομμάτι της οποίας είναι ο Πιστός Λαός. Κι εκείνος, ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να είναι παρών στις Εορτές της Ορθοδοξίας μας, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι...!