ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (κείμενο+ηχητικό)

http://imverias.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9059.html

 

 

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

1. Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

2. Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά, τὸ ἐν σοί, παρθενομῆτορ, μυστήριον, τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.

3. Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς, εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι, ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.

4. Γέφυρα ὑψούται, ἡ μετάγουσα πρίν, ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον, τοὺς θανόντας παραβάσει τὸν Ἀδάμ.

5. Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί, πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο, τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.

6. Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν, ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι, εἰς οὐράνια σκηνώματα Ἁγνή.

7. Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ, ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας, ἀξιώσαι ἐφροσύνης ἀληθῶς.

8. Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός, φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου, μὴ ἐλλείπης ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.

9. Θρόνος τοῦ ὑψίστου γενομένη ἁγνή, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν μεταβέβηκας, μεταστᾶσα εἰς αἰώνιον ζωήν.

10. Ἱερέων πέλεις, καύχημα εὐλαβῶν, Ἐκκλησίας τὸ ἀκράδαντον στήριγμα, καὶ Ὁσίων Ἀσκητῶν ἡ ἀρωγός.

11. Κλῖμαξ ἡ ἁγία, ἢν προεῖδε σαφῶς, Ἰακὼβ δι’ ἧς κατέβη ὁ Ὕψιστος, ἀνυψούται ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.

12. Λόγος τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἀρρήτως τεχθεὶς ὑπὸ σοῦ, Θεοκυήτωρ, μετέστησεν ἐκ τῆς γῆς πρὸς τὴν ἀθάνατον ζωήν.

13. Μαριὰμ πῶς θνῄσκεις, πῶς τῷ τάφῳ οἰκεῖς, τῆς ζωῆς τὸν χορηγὸν ἡ γεννήσσασα, τοὺς νεκροὺς ἐξαναστήσαντα φθοράς;

14. Νύμφην τοῦ Ὑψίστου, καὶ Μητέρα σαφῶς, Ἰησοῦ τοῦ Θείου Λόγου γινώσκομεν, κἄν ἐν τάφῳ σὲ ὁρῶμεν ὡς φθαρτήν.

15. Ξένον τόκον εἶδον, ἀληθῶς οἱ πιστοί, καὶ τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν νῦν μετέθεσαν, ξενωθέντες τῆς ζωῆς τῆς κοσμικῆς.

16. Οὐρανὸς ὡς ἄλλος, ἀνεδείχθη Ἁγνή, δεξαμένη τὸ σὸν σκῆνος τὸ ἄχραντον, ἡ ἁγία καὶ σεπτὴ Γεθσημανῆ.

17. Πύλη σωτηρίας, ἐγεννήθης ἡμῖν, ἀρχηγὸς τῆς νοητῆς ἀναπλάσεως, κὰν ὑπείκεις τῇ τῆς φύσεως φθορά.

18. Ράβδος , ἡ τὸ ἄνθος, τὸ εὐῶδες Χριστόν, ἐξανθήσασα τῷ τάφῳ νῦν τέθαπται, ἵνα φύσῃ σωτηρίας τὸν καρπόν.

19. Σῦ γὰρ μόνη πέλεις. ἐν θνητοῖς ἀληθῶς, ἀναστάσεως τὸν τύπον ἐκλάμπουσα, σύ καὶ μόνη τῶν πταιόντων ἱλασμός.

20. Τάφος μὲν καλύπτει, τὸ σὸν σκῆνος , Ἁγνή, τὴν δὲ θείαν σου ψυχὴν χειριζόμενος, ὁ Υἱός σου ἀγκαλίζεται λαμπρῶς.

21. Ὕμνοις οὐρανίοις, ἐμελώδουν σεμνή, τὴν τριήμερον ταφήν σου οἱ ἄγγελοι, καὶ τὴν δόξαν ἐμεγάλυνον τὴν σήν.

22. Φέγγος οὐρανόθεν, δεξαμένη Ἁγνή, ἐχαρίτωσας ἡμᾶς τοὺς τιμῶντας σε, καὶ γεραίροντας τὴν κοίμησην τὴν σήν.

23. Χώραν ἀχωρήτου, τοῦ Θεοῦ Μαριάμ, χρηματίσασαν καὶ ἅγιον τέμενος, νῦν καλύπτει σὲ ἀγρὸς Γεθσημανῆς.

24. Ψάλλοντες τὸν τόκον, σοῦ τὸν θεῖον Ἁγνή, ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ γεραίρομεν, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

25. Ὢ θαυμάτων ξένων, ὢ πραγμάτων καινῶν, ἡ πνοή μου τὸν δοτῆρα κυήσασα, ἄπνους κεῖται καὶ κηδεύεται νεκρά.

Δόξα

26. Ἀνυμνοῦμεν λόγε, σὲ τὸν πάντων Θεόν, σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σοῦ Πνεύματι, καὶ δοξάζομεν οἱ πάντες εὐσεβῶς.

Καὶ νῦν

27. Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Ἁγνή, καὶ τιμῶμεν τὴν ἁγίαν σου Κοίμησιν, καὶ τὴν ὕψωσιν ἐκ γῆς, πρὸς οὐρανόν.

28. Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

Μικρὰ συνάπτῃ. «Ὅτι ηὐλόγηταί Σου τὸ ὄνομα καί δεδόξασταί Σου ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ …»

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

1. Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα, καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

2. Βάτον ἐν Σινᾶ, ἀκατάφλεκτον εἶδε σε πάλαι, Μωυσῆς γαστρί σου τὸ θεῖον πῦρ, ὡς χωρήσασα ἀφλέκτως Μαριάμ.

3. Γόνιμος ὡς γῆ, ἀεὶ δείκνυται Παρθενομῆτορ, πᾶσι τοῖς θερίζειν ἐθέλουσι, σωτηρίαν ἡ σεμνὴ Γεθσημανῆ.

4. Δῆλον οὖν ἡμῖν, ὢ Παρθένε μὴ ἰσχύειν δίχα, σοῦ τῆς μεσιτρίας ὀρθοβατεῖν, τοῖς πανσέπτοις ἴχνεσι τοῦ Χριστοῦ.

5. Ἔνθα οἱ χοροί, Ἀποστόλων τε καὶ τῶν Ἀγγέλων, ἵσταντο κυκλοῦντες ἐν ᾄσμασι, παριστάμεθα Παρθένε καὶ ἡμεῖς.

6. Ζώωσον Ἁγνή, τοὺς εἰς σὲ πιστῶς καταφυγόντας, διὰ τῆς ὑπὲρ αὐτῶν μεσιτίας σου, πρὸς τὸν ἄναρχον Υἱὸν καὶ Παντουργόν.

7. Ἤρω Μαριάμ, κατὰ φύσεως βροτείας νίκην, τὸν Χριστὸν ἀσπόρως κυήσασα, ἀλλὰ θνῄσκεις νόμῳ φύσεως βροτῶν.

8. Θαῦμα ἀληθῶς, πῶς ἡ ἄναδρος θηλάζει βρέφος, πῶς καὶ νεκροφόρος καθίστασαι, ἡ Μητρόθεος ἐκτὸς διαφθορᾶς.

9. Ἴθυνον ἡμᾶς, πρὸς λιμένας σωτηρίους, Κόρη, τοὺς χειμαζομένους ἐν κλύδωνι, ψυχοφθόρων παραπτώσεων δεινῷ.

10. Κλῖμαξ πρὸς Θεόν, ὁ σὸς τάφος Παναγία, πέλει ἄγουσα τοὺς πίστει ὑμνούντας σε, καὶ τιμῶντας σου τὴν Κοίμησιν σεπτῶς.

11. Λόγος τοῦ Πατρός, ἐπεσκήνωσεν ἐν σοὶ Παρθένε, καὶ πρὸς οὐρανὸν σὺ μετήγαγες,τοὺς τὴν κύησιν δοξάζοντας τὴν σήν.

12. Μέτοχοι ζωῆς, τῆς ἀφθάρτου τε καὶ ἀϊδίου, τῷ σῷ τόκῳ πάντες γεγόναμεν, δι’ ὃ ᾄδομεν τὸ χαῖρε σοι σεμνή.

13. Νόμοι ἐπὶ σοί, οἱ τῆς φύσεως Ἁγνὴ Παρθένε, σφόδρα παραδόξως καινίζονται, ὡς κυήσασα Θεὸν Ἐμμανουήλ.

14. Ξένον ἀληθῶς, τὸ μυστήριον τῆς σῆς κυοφορίας, Ἄχραντε ἀσπόρως γεννήσασα, καὶ θηλάσασα τὸν Κτίστην τοῦ παντός.

15. Ὅλον τὸν Ἀδάμ, προσλαμβάνει ἐκ γαστρός σου, θέλων ἐκτεμεὶν ῥιζόθεν παρακοήν, ὁ Υἱός σου τὴν φυείσαν ἐν ἡμῖν.

16. Πύλη νοητή, τῆς ἐν γῇ φανερωθείσης Κόρῃ, ἐκ τοῦ ὕψους θείας ἀνατολῆς, ἀνεδείχθης Θεονύμφευτε πιστοῖς.

17. Ῥήτορες δεινοί, οὐδὲ Ἄγγελοι Παρθενομῆτορ, σθένουσιν ἀξίως ὑμνήσαι σε, τὴν ὑπέρτιμον Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

18. Σῶμα καὶ ψυχήν, ὑπερένδοξε Ἁγνὴ Παρθένε, ἄσπιλα Θεῶ διετήρησας, δι’ ὃ κάλλους ἠράσθη ὁ Χριστός.

19. Τόμος σὺ καινός, ἐν ὢ γέγραπτε ὁ θεῖος λόγος, βίβλῳ τῆς ζωῆς ὑμνούντας σε, ἐγγραφῆναι καθικέτευε Ἁγνή.

20. Ὕμνους καὶ ᾠδάς, ἐξοδίους ὥσπερ μύρα Κόρη, ἐπικήδεια σοι προσφέροντες, ἐξαιτούμεθα πταισμάτων ἱλασμόν.

21. Φόβῳ καὶ χαρά, καὶ ἡμεῖς ὥσπερ ἐκεῖνοι τότε, πάρεσμεν τῷ τάφῳ σου Ἄχραντε, ἐκπληττόμενοι τὴν κοίμησιν τὴν σήν.

22. Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ, καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται, τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.

23. Ψάλλοντες τὸν σὸν, τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ, ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

24. Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη, οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον, νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα

25. Δόξα τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι προσάγομεν εὐσεβῶς, τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.

Καὶ νῦν

26. Ἄσμασι πιστοί, ὀρθοδόξοις τε καὶ εὐπροσδέκτοις, πάντες ἀνυμνήσωμεν σήμερον, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ δουλοπρεπῶς.

27. Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα, καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

Μικρὰ συνάπτῃ. «Ὅτι ἅγιος εἰ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπὶ Θρόνου δόξῃς τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, …»

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

1. Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

2. Βλέψας οὐρανόθεν, Θεὸς τῶν ὅλων Κτίστης, ἐν τῇ γάστρί σου ᾔκει.

3. Γνῶσιν ἐξαιτοῦμεν. τῆς σῆς κυοφορίας, προξένου σωτηρίας.

4. Δυσώπει τὸν Υἱόν σου, οἰκτείραι ἡμᾶς πάντας, ἐν τῇ μελλούσῃ κρίσει.

5. Ἐν οὐρανῷ ἐστάναι, νομίζομεν Παρθένε, ἑστῶτες τῷ Ναῷ σου.

6. Ζῶσι καὶ τεθνεῶσι, τοῖς ἐπὶ σὲ θαρροῦσιν, ἀντίληψιν σὺ δίδως.

7. Ἡ γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει, σοῦ ἄνω αἰρομένης.

8. Θανοῦσα ἀθανάτους, μετέβης πρὸς σκηνώσεις, ἐχθρὸς ἡ θανατούσα.

9. Ἵνα τὸ κάλλος βλέπεις, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Παρθένε, πρὸς οὐρανοὺς μετέστης.

10. Καὶ ὄντως, ὢ Παρθένε, αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζουσί σε.

11. Λύτρωσιν παράσχου, Παρθένε Θεοτόκε, τοῖς σὲ ὑμνολογούσι.

12. Μόνη σύ προστάτις, πενήτων ὀρφανῶν τε, καὶ τῶν χήρων ὑπάρχεις.

13. Νέκρωσιν ὑπέστης, κυήσασα Παρθένε, τὸν νεκρωτὴν τοῦ Ἅδου.

14. Ξένον τόκον εἶδον, οἱ σὲ ὑμνολογοῦντες, ὡς μόνην Θεοτόκον.

15. Ὁ τάφος σου κηρύττει, Παρθένε τὴν ταφήν σου, καὶ τὴν μετάστασίν σου.

16. Πάντες οἱ λαοὶ σε, Δέσποιναν Παρθένε, καλοῦσι προσκυνοῦντες.

17. Ῥητόρων πολυφθόγγων, σοφίαν ἐτροπώσω, τῇ σῇ κυοφορία.

18. Σκιρτώσιν αἱ καρδίαι, τῶν εὐσεβούντων πάντων, ἐπὶ τῇ σῇ κηδεύσει.

19. Τὶς ἐξειπεῖν ἰσχύει, Παρθενομῆτορ μόνη, τάς θείας ἀρετάς σου.

20. Ὕψωσον Παρθένε, τῇ σῇ κυοφορία, τὸ κέρας Ὀρθοδόξων.

21. Φυλαὶ λοιπαὶ καὶ γλῶσσαι, τὸν τάφον σου κυκλοῦσι, σὲ ἀνυμνολογοῦντες.

22. Χριστιανῶν σε σκέπην, μάλιστα καὶ Μητέρα, κηρύττομεν οἱ πάντες.

23. Ψαύοντες σὴν κλίνην, σὲ ἀνυμνολογοῦμεν, Παρθενομῆτορ Κόρη.

24. Ὢ Μῆτερ καὶ Παρθένε, ἀπάλλαξον γεένης, τοὺς σὲ ὑμνολογούντας.

25. Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις τὸ σὸν σκῆνος, κηδεύσαντες Παρθένε.

26. Ἔρραναν τὸν τάφον, οἱ κηδεύσαντές σε, ἄνθεσι καὶ μύροις.

27. Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις Θεοτόκε, οἱ κηδεύσαντές σε.

Δόξα

28. Ὢ Τριὰς Ἁγία, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, τοὺς λατρευτάς σου σῶσον.

Καὶ νῦν

29. Παναγία Μῆτερ, σκέπε καὶ φρούρει πάντας, τοὺς ἐπὶ σὲ θαρροῦντες.

30. Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ

Εὐλογητή εἰ Δέσποινα, σκέπε, φρούρει τούς εἰς σέ ὑμνολογούντας

1. Τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος, κατεπλάγη ὁρῶν σε, ἐν νεκροῖς λογισθεῖσαν, τῆν Σωτῆρα τῶν βροτῶν, Μαριάμ τετοκυῖαν, τόν σύν ἑαυτῷ τόν Ἀδάμ ἐγείραντα, καί ἐξ’ Ἄδου πάντας ἐλευθερώσαντα.

Εὐλογητή Πάναγνε, τήρει πάντας ἡμᾶς ἀκατακρίτους.

2. Τί θρηνεῖτε συμπαθῶς, ὠ γύναια, ἐπ’ ἐμοί θνήσκειν μελλούσῃ, ἡ Παρθένος τερπομένη ἔλεγε, πρός τάς γείτονας θρηνολογούσαις. παύσασθε ὑμεῖς τοῦ θρήνου καί ἤσθητε, καί θανοῦσα γάρ ὑμῶν οὐκ ἀφίσταμαι.

Εὐλογητή εἰ Ἄχραντε, σῶζε πάντας ἡμᾶς ἀναμαρτήτους.

3. Λίαν ταχύ, πρός σέ Κόρη ἔδραμον, οἱ Ἁπόστολοι θρηνολογοῦντες. μεταστῆναι πρός τά ἄνω μέλλουσαν καί είπον, θρήνου νῦν καιρός, τό πάθος πῶς οἴσομεν, ὀρφανίας τῆς σῆς, ὤ Παναμώμητε;

Εὐλογητή εἰ Πάνσεμνε, δίδου πᾶσιν ἡμῖν τήν σωτηρίαν.

4. Μυροφόρων Παρθένε, τάξιν ἀναλαβόντες, πρός τό μνὴμα σου ὕμνους εξοδίους προσκομίζομεν, ἀνυμνοῦντες σε Κόρη, τήν μετά νεκρῶν λογισθεῖσαν ὡς ἄνθρωπον, ὡς Θεοῦ δέ μεταστᾶσαν γεννήτριαν.

Δόξα

5. Προσκυνοῦμεν Πατέρα καί τόν τούτου Υἱόν τε, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ, σύν τοῖς Σεραφείμ, κράζοντες τό Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἰ Κύριε.

Καί νῦν.

6. Ζωοδότην τεκοῦσα, ἁμαρτίας Παρθένε, τόν Ἀδάμ ἐλυτρώσω, χαρμονήν δέ τῇ Εὔᾳ, ἀντί λύπης παρέσχες, ρεύσαντα ζωῆς ἴθυνε πρός ταύτην δέ, ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθείς Θεός καί ἄνθρωπος.

7. Ἀλληλούια, Ἀλληλούια, Ἀλληλούια Δόξα σοι ὁ Θεός. (τρίς)

Συγκλονιστική ιστορία: Ένα μωρό που αναστήθηκε από Θαύμα της Παναγίας μας!

http://www.agioritikovima.gr/thavmata/item/40382-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%89%CF%81%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82

Μια Ιουδαία γυναίκα ήταν έγκυος αλλά είχε τόσους πολλούς πόνους και οδύνες που δεν μπορούσε να γεννήσει, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες γυναίκες.
Όσους τρόπους και ιατρικά κι αν δοκίμασαν, δεν κατάφεραν να της βγάλουν το βρέφος…

κι έτσι από ώρα σε ώρα περίμεναν και την ίδια την ταλαίπωρη να ξεψυχήσει.

Τότε, μια Χριστιανή που έτυχε να είναι εκεί της είπε:

- Αν θέλεις να ελευθερωθείς, επικαλέσου την Υπεραγία Θεοτόκο, εκτός απ’ αυτήν άλλη βοήθεια δεν θα βρεις.

Και η ασθενής, με δάκρυα στα μάτια και με όση φωνή της είχε απομείνει από τους πολλούς και αφόρητους πόνους, είπε ταπεινά:

- Ευλογημένη Μαρία Αειπάρθενε, νιώθω πως είμαι ανάξια να σε επικαλεστώ η παμβέβηλος, αφού προέρχομαι από το έθνος εκείνο που φόνευσε τον Υιό σου… Όμως, επειδή έχω ακούσει ότι η ευσπλαχνία σου και το έλεος δίνεται καθημερινά δωρεάν στους ανθρώπους, γι’ αυτό κι εγώ τώρα σε παρακαλώ και σε ικετεύω, λύτρωσέ με από αυτόν τον κίνδυνο και σου υπόσχομαι ότι και εγώ και το βρέφος που θα γεννήσω θα λάβουμε ευθύς το άγιο Βάφτισμα!

Μετά από αυτά τα λόγια, το πρώτο θαύμα γίνεται και η γυναίκα γεννάει ένα αρσενικό παιδί! Μόλις συνήλθε και σηκώθηκε από το κρεβάτι η γυναίκα, εκπλήρωσε με χαρά και το τάμα της λαμβάνοντας το άγιο Βάπτισμα μαζί με το παιδί της.

Ο άντρας της έλειπε σε ένα χωριό και επιστρέφοντας έμαθε τα γεγονότα. Θύμωσε όμως τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να φονεύσει το ίδιο του το παιδί!

Μαζεύτηκαν οι γείτονες και βλέποντας την σύγχυση και το κακό που έγινε, θέλησαν να πιάσουν τον Εβραίο για να δικαστεί, όμως, εκείνος έτρεξε να τους ξεφύγει. Εκείνοι τον κυνήγησαν και ο Εβραίος, κουρασμένος και μη έχοντας που αλλού να κρυφτεί, μπαίνει μέσα σε έναν Ναό που είδε στον δρόμο του. Βρήκε ένα μέρος μέσα και κρύφτηκε καλά για να μην τον βρουν.
Έτσι όμως όπως στεκόταν έντρομος, βλέπει απέναντί του μια εικόνα της Παναγίας και τότε, ήρθε σε καρδιακή κατάνυξη! Συνειδητοποίησε το τραγικό λάθος που έκανε και είπε στην Παναγία:

- Ω Δέσποινα, πόση είναι η Ευσπλαχνία σου, ώστε τώρα να σκεπάζεις και να διαφυλάττεις εδώ ένα βρωμερό σκυλί και ασεβέστατο, που θανάτωσε τον Υιό σου. Τώρα, στέκομαι μέσα στον Οίκο σου και δεν ανοίγει η γη να με καταπιεί... Αφού όμως είναι τόση μεγάλη η καλοσύνη σου, σε παρακαλώ, ελέησε και μένα, όπως ελέησε ο Πανοικτίρμων Υιός σου τον διώκτη Παύλο, και συγχώρησε τις ανομίες μου! Πιστεύω ότι αφράστως γέννησες τον Ιησού, χωρίς να βλαπτεί καθόλου η Παρθενία σου. Τον Υιό σου ομολογώ Θεό και άνθρωπο, Του οποίου το έλεος είναι άπειρο και αμέτρητο!

Μόλις είπε αυτά τα λόγια με δάκρυα στα μάτια, έφτασαν και οι Χριστιανοί και αμέσως τον έδεσαν.

Εκείνος όμως τους είπε:

- Σας παρακαλώ, για χάρη του Κυρίου, οδηγήστε με πρώτα σε κάποιον ιερέα να λάβω το Άγιο Βάπτισμα… Μάρτυς μου ο Θεός, δεν σας το ζητάω από φόβο του θανάτου ή από δειλία. Αφού βαπτιστώ, τότε δώστε μου και τον θάνατο που αξίζω…

Εκείνοι σεβάστηκαν την επιθυμία του αυτή και εκπλήρωσαν τα λόγια του. Μόλις βαπτίστηκε, τον παρέδωσαν στη δικαιοσύνη, όπου και τον φυλάκισαν για να θανατωθεί την επόμενη μέρα.

Η γυναίκα του, θρηνούσε για τον θάνατο του παιδιού της, κλαίγοντας απαρηγόρητα. Ενώ όμως κρατούσε στα γόνατά της το νεκρό παιδί της και χτυπιόταν, ένα δεύτερο θαύμα συμβαίνει! Βλέπει το παιδί της να ανασταίνεται!
Αφού άκουσε ότι ο άντρας της βαπτίστηκε και πρόκειται τώρα να τον θανατώσουν για το φονικό που έκανε, πήρε όλο χαρά το παιδί και έτρεξε να το δείξει στους δικαστές.

Μόλις το είδαν, όλοι δόξασαν τον Θεό! Έπειτα, ελευθέρωσαν και τον φονιά, ο οποίος συγκινημένος ήρθε εκεί και ερεύνησε το σημείο στον λαιμό του παιδιού όπου και του έδωσε την μαχαιριά. Τώρα μόνο μια κλειστή πληγή φαινόταν για να διακηρύττει το θαύμα που έγινε!

Αλλά δεν τελείωσε εδώ την ευεργεσία της η πλουσιόδωρη Ανασσα! Ακολούθησε και άλλο θαύμα στα προηγούμενα θαύματα.

Δόθηκε χάρις στο βρέφος, το οποίο έναρθρα και καθαρά μίλησε μεγαλοφώνως σαν να ήταν είκοσι χρονών, λέγοντας τα εξής λόγια:

- Η Μητέρα της Ελεημοσύνης και πάσης Παρακλήσεως, αυτή που έμεινε μετά την γέννηση του Ιησού Παρθένος, η Θεοτόκος Μαρία, Αυτή με ανέστησε για την πίστη των γεννητόρων μου και προς έλεγχο των ασεβών Ιουδαίων, που αρνούνται την του Θεού ενανθρώπηση!

Ακούγοντας αυτά τα λόγια οι παρευρισκόμενοι, δάκρυσαν από χαρά, δοξάζοντας τον Κύριο και την Δέσποινα Παναγία Μητέρα Του!

Ο πατέρας αυτού του παιδιού δούλεψε για την Υπεραγία Θεοτόκο, περνώντας όλη του την μετέπειτα ζωή γράφοντας διάφορους λόγους κατά των Ιουδαίων, εις εγκώμιον της Παναγίας, ώστε πολλοί εξαιτίας του πίστεψαν!

Όσο για το βρέφος εκείνο, μεγάλωσε και έγινε ενάρετος άνθρωπος! Παρέδωσε την ψυχή του, όπως και οι γονείς του, θεαρέστως και μετέβηκαν όλοι τους στο Ουράνιο Βασίλειο!

Εκεί, ας ευχηθούμε και όλοι μας να καταφέρουμε να βρεθούμε, ώστε να γνωρίσουμε την αιώνια χαρά που ετοίμασε ο Κύριος γι’ αυτούς που Τον αγάπησαν!

(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ)

Μια όμορφη παιδική Προσευχή στην Παναγία

http://www.agioritikovima.gr/proeuchi/proseyxi-sri-panagia/item/40392-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1

Παναγίτσα μου σε σένα
τα χεράκια μου σταυρώνω
και στην άγια σου εικόνα
τα ματάκια μου υψώνω.

* * *

Είμαι τόσο δα μικρούλη
τα λογάκια μου μπερδεύω
όμως Συ γλυκιά Παρθένα
ξέρεις τώρα τι γυρεύω.

* * *

Αχ, ας ήτανε να μοιάσω
στο δικό σου το παιδάκι
στο μικρό καλό Χριστούλη
και να λάμπω σαν αστράκι!

Τι είναι η ύψωση της Παναγίας;

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_48.html

Όσοι έτυχε να παρευρεθείτε σε τράπεζα μίας Αγιορείτικης Μονής θα παρακολουθήσατε τη λεγομένη Ύψωση (του άρτου) της Παναγίας. Θα δώσουμε μια εξήγηση αυτής της ακολουθίας. 

Ο άρτος της Παναγίας είναι μια τριγω­νική μερίδα που κόβεται από ένα πρόσφορο και υψώνεται προς τιμή της Θεοτόκου. Ποιός κάνει την ύψωση; Σύμφωνα με τη λειτουργική παράδοση κατά το τέλος της τράπεζας ο τραπεζάρης της μονής. Τα παλαιά τυπικά και Ωρολόγια γράφουν ότι την ύψωση κάνει ο «ταχθείς αδελφός» ή ο «ταχθείς μοναχός» ή ο «μέλλων υψώσαι την Παναγίαν»ή «παρά του εις τούτο τεταγμένου μοναχού»(Άγιος Μάρκος Εφέσου). Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει ότι την ύψωση κάνει «ο αναγνούς και τα πνευματικά διακονήσας τοις αδελφοίς», δηλ. ο αναγνώστης του λόγου προς πνευματική οικοδομή των μοναχών και προσκυνητών. Σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρεται ότι την κάνει ο ηγούμενος ή ο εφημέριος της Μονής. Αυτοί παρακολουθούν. Όταν γίνεται η ύψωση λέγεται το «Μέγα το όνομα της αγίας Τριάδος»,το «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν», «Μακαρίζομεν σε πάσαι αι γενεαί…»και «Άξιον εστίν…».Προσφέρεται θυμίαμα και οι παρευρισκόμενοι παίρνουν από αυτό τον άρτο προς αγιασμό τους αλλά και προς δόξα ιδιαίτερη (εξαιρέτως) της Θεομήτορος, η οποία γέννησε τον ουράνιο άρτο της ζωής, δηλ. τον Κύριο Ιησού Χριστό, που διατρέφει τις ψυχές μας. 

Το εκκλησιαστικό έθιμο της υψώσεως είναι πολύ παλιό. Το «Ωρολόγιο το Μέγα» το ανάγει στους Αποστόλους, και συνδέεται με την ευλάβεια των χριστιανών ιδιαίτερα δε των μοναχών προς τη Θεοτόκο που αναζητούσε και για την Παναγία κάτι παράλληλο προς την προσφερόμενη στον Κύριο Θεία Ευχαριστία. Όπως η Θεία Ευχαριστία προσφέρεται σε ανάμνηση του Κυρίου έτσι και η ύψωση του άρτου γίνεται προς ανάμνηση της Παναγίας. Από τα λειτουργικά βιβλία, από πληροφορίες που μας δίνει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και άλλοι συγγραφείς, φαίνεται ότι η ύψωση της Παναγίας γινόταν καθημερινά στην τράπεζα των μοναχών. Κατά την εποχή του Αγίου Συμεών γινόταν η ύψωση της Παναγίας στην ακολουθία του Όρθρου, ή σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση όταν το ζητούσαν οι πιστοί ή τακτικά από πολλούς ιερείς. Πάντοτε δε κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας μετά το «Εξαιρέτως…» όταν ψαλλόταν ο ύμνος προς την Θεοτόκο (το «Άξιον εστίν ως αληθώς…» ή η θ΄ωδή της Καταβασίας της εορτής) γινόταν η ύψωση της Παναγίας. Αυτό γίνεται από το μεγάλο πόθο του ιερέα και των πιστών «επικαλείσθαι και ανυμνείν την πανύμνητον» και «ως αν μείζονος της παρά ταύτης επιτύχοιμεν βοηθείας» δηλ. για να επιτύχουμε μεγαλύτερη βοήθεια από τη Θεοτόκο.

Και συνεχίζοντας ο Άγιος Συμεών λέει, ότι η ύψωση έχει σκοπό να έχομε την Παναγία βεβαία βοηθό σε όλες τις ανάγκες και τις περιστάσεις. Αναφέρει δε ότι έχει προσωπική πείρα αυτής της βοήθειας αλλά καταθέτει και την μαρτυρία άλλων αξιοπίστων προσώπων.(Διάλογος κεφ. 357) («εν πάσαις ημών χρείαις και περιστάσεσι βοηθόν αυτήν και φρουρόν ούσαν ασφαλεστάτην… και πλείστης τυγχάνομεν εκ του ανυψούσθαι τον άρτον τούτον βοηθείας, ως και ημείς πείρα πολλάκις έγνωμεν και παρά πολλών άλλων αξιοπίστων εμάθομεν»). Η προσφορά του αντιδώρου προς ύψωση, που γίνεται σήμερα από τον ιερέα μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων παραπέμπει στη συνήθεια της υψώσεως της Παναγίας. Είναι γνωστό ότι το αντίδωρο συμβολίζει το «σώμα της Θεοτόκου» επειδή από τον άρτο της προθέσεως είχε αφαιρεθεί ο «Αμνός», (τετράγωνο κομμάτι του προσφόρου με τη σφραγίδα ΙΣ- ΧΡ- ΝΙ-ΚΑ), όπως ο Χριστός γεννήθηκε από την Παναγία.Η σταυροειδής ύψωση του αντιδώρου γίνεται όπως θα γινόταν και η ύψωση της Παναγίας.

Α.Χ., Θεολόγος.

tokandylaki.blogspot.gr

Ο σεβασμός προς την Παναγία κατά την επίγεια ζωή της

http://www.agioritikovima.gr/diafora/%CE%BFi-tis-panag/item/40435-%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82

Ο Εικονομάχος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Θεόφιλος είχε στην Σύγκλητο του ένα πατρίκιο, Συμεών ονόματι. Ο Συμεών είχε σύζυγο ευσεβεστάτη και Ορθοδοξάτη, την Βικτωρία.
Η ευσεβής Βικτωρία, είχε κρυμμένη στο Εικονοστάσι του μεγάρου της μια Εικόνα της Παναγίας, που την προσκυνούσε κρυφά. Δυστυχώς ο άνδρας της ήταν εικονομάχος.

- Βικτωρία, της είπε μια μέρα, αυτή την ελεεινή Εικόνα που προσκυνάς να την παραδώσωμε στις Αρχές. Οι διοικητές, ας την κάψουν και ας την κάμουν ό,τι θέλουν, διότι αν κάμουν έρευνα εδώ και την βρούν, τότε κινδυνεύουμε. Ο αυτοκράτωρ σ' αυτό το ζήτημα είναι αμείλικτος.
- Εγώ, είπε η Βικτωρία, δεν φοβάμαι κανένα εκτός από τον Θεόν. Άφησέ με όμως να σκεφθώ απόψε τι θα πράξω. Το βράδυ εκείνο η Βικτωρία πήγε μπροστά στην εικόνα και είπε:
- Παναγία μου, φώτισέ με τι να κάνω, ώστε και η Εικόνα σου να σωθή και οι Ορθόδοξοι να μη κινδυνεύσουν.
Κατόπιν της ήλθε μια έμπνευσι. Πήρε την εικόνα της Γλυκοφιλούσης την ίδια εκείνη νύκτα και πήγε στην παραλία. Το μέγαρό της ήταν κοντά στην θάλασσα. Ασπάσθηκε πολλές φορές την Εικόνα και κατόπιν την εξεσφεδόνισε στα κύματα, παρακαλώντας να μη τη βρούν οι αιρετικοί.
Η Εικόνα, αντί να πέση πλαγίως, παραδόξως προχωρούσε όρθια επάνω στα κύματα. Η Εικόνα πέρασε την Προποντίδα, τον Ελλήσποντο κι' έφθασε στο Άγιον Όρος, στο λιμανάκι της Μονής Φιλοθέου. Την ώρα εκείνη ο Ηγούμενος, ενώ κοιμόταν στο κελλί του, άκουσε κάποια υπερκόσμια φωνή που τον ξύπνησε.
- Σήκω, του είπε, Ηγούμενε. Κατέβα γρήγορα στην παραλία να παραλάβης την Εικόνα Μου.
Ο Ηγούμενος τότε μαζύ με τους Πατέρες πήγε στην παραλία.
Πράγματι είδαν εκεί στην άμμο να στέκεται όρθια η Ιερά εικόνα. Ο Ηγούμενος με ευλάβεια την πήρε στα χέρια του, οπότε νέον θαύμα επηκολούθησε.
Εις το σημείον της παραλίας που βρέθηκε η Εικόνα, ανέβλυσε νερό, το οποίον τρέχει μέχρι σήμερα. Είναι το «Αγίασμα» του Αγίου Τιμοθέου. Αυτό το Αγίασμα, δια τους πιστούς και αντιαιρετικούς Ορθοδόξους, είναι ιαματικόν κατά πάσης νόσου.
Οι πατέρες με άφθονα θυμιάματα και λαμπάδες, με ύμνους και ψαλμωδίες μετέφεραν την Εικόνα στο Μοναστήρι. Από τότε κατ' έτος, την Δευτέραν της Διακαινησίμου, εις ανάμνησιν του θαύματος, τελείται στο Αγίασμα λιτανεία και Αγιασμός. Η Εικών κάμνει πολλά θαύματα.
Η θαυματουργή Εικών της Γλυκοφιλούσης φυλάσσεται εις την Ι. Μονήν Φιλοθέου, εις τον κίονα του αριστερού χορού του Καθολικού Ναού του Μοναστηρίου.
Χαραλάμπους Δ. Βασιλόπουλου,
«Θαύματα της Παναγίας»

H θέση της Παναγίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/08/h.html

Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρίτης

Ερώτησι: Ένας περίφημος ύμνος της Εκκλησίας μας ονομάζει την Παναγία ουρανό: «Αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς θεότητος». Θα θέλατε, π. Βασίλειε, να συζητήσουμε λίγο τη θέσι της Πλατυτέρας των Ουρανών μέσα στην Ορθόδοξή μας Εκκλησία;

Απάντησι: «Αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς θεότητος»... Θυμάμαι ένα άλλο θεοτοκίο, που λέει ότι η Παναγία είναι η «οὐρανώσασα τὸ γεῶδες ἡμῶν φύραμα», είναι αυτή που έκανε τη γη ουρανό.

Και ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας λέει ότι, όταν ο Θεός δημιούργησε τα πάντα και, βλέποντάς τα, είδε και είπε ότι ήταν «καλὰ λίαν», αυτό το «καλὰ λίαν» αυτό το κάλλος και αυτή η καλοσύνη, αφορούσαν την Παναγία. Δηλαδή, ήταν όλα «καλὰ λίαν», επειδή οδηγούσαν στην Παναγία, επειδή εν τέλει θα εγεννάτο η Παναγία. Έτσι, η Παναγία είναι ο σκοπός όλης της δημιουργίας και το τέλος όλης της αναμονής της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο Θεός δημιούργησε όλο τον κόσμο «καλὸν λίαν» και δημιούργησε στο τέλος τον άνθρωπο, για το πλάσιμο του οποίου καταβάλλει μια ιδιαίτερη προσπάθεια, κάνει μια ιδιαίτερη ενέργεια. Δεν λέγει και γεννάται, αλλά πλάθει τον άνθρωπο «ἐκ τῆς γῆς», και εμφυσά «πνοὴν ζωῆς» σ᾿ αυτόν. Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο «μοῖραν τῆς αὐτοῦ θεότητος». Κι έτσι, εμείς θα μπορούσαμε να γινώμαστε θεοί κατά χάριν, αν υπακούαμε στο θέλημα του Θεού. Εν τέλει, αφού μας έκανε αυτή τη μεγάλη δωρεά της ελευθερίας, και η ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι ‒είτε πηγαίνεις επάνω δια της υπακοής, είτε καταστρέφεσαι δια της ανταρσίας και της αυτονομίας‒εμείς ακολουθήσαμε τη φιλαυτία, και χάσαμε τον Παράδεισο, βγήκαμε έξω από τον Παράδεισο, και ζήσαμε μια ζωή βασανισμένη, χιλιετίες και αιώνες πολλούς. Και αυτό το βάσανο το ξέρουμε όλοι μας.

Γεννιέται τότε το ερώτημα πολλές φορές: Γιατί ο Θεός δεν μας έσωσε, εφ᾿ όσον μας αγαπούσε; Εμείς παρηκούσαμε του πλάσαντος, κάναμε, όπως λέμε, του κεφαλιού μας. Αλλά Αυτός, ως Θεός εύσπλαγχνος και Πατέρας, γιατί δεν μας έβαζε πάλι στον Παράδεισο; Όμως δεν υπάρχει Παράδεισος, χωρίς την ελευθερία. Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να σώση τον Ιούδα;». Και απαντά ο ίδιος, και λέει ότι ο Χριστός έκανε τα πάντα, αλλά δεν ήθελε δια της βίας να σώση τον Ιούδα, γιατί δια της βίας δεν υπάρχει σωτηρία, παρά μόνο η καταστροφή του ανθρώπου.

Έτσι, λοιπόν, περιμέναμε χιλιετίες ολόκληρες, για να έρθη κάποιος άνθρωπος, ο οποίος θα καταλάβαινε τι σημαίνει αγάπη του Θεού. Αλλά, για να το καταλάβαινε αυτό, έπρεπε να ήταν καθαρός και πολύ ταπεινός. Και γεννήθηκε η Παναγία. Και νομίζω ότι αυτό το καταλαβαίνουμε μ᾿  εκείνα που λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του: «Πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι». Πριν να έρθη η πίστι, ήμαστε κλεισμένοι μέσα στον Νόμο. Ο Νόμος έγινε παιδαγωγός εις Χριστόν, αλλά ο Νόμος, οποιοσδήποτε νόμος, ήταν ανίκανος, και είναι ανίκανος να σώση και να ικανοποιήση τον άνθρωπο αληθινά.

Γι' αυτό, όταν ήρθε το «πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ὑπὸ... νόμον,ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». Και το πλήρωμα του χρόνου είναι η γέννησι της Παρθένου, της γυναικός δια της οποίας έγινε άνθρωπος ο Θεός. Αυτή είναι η «κλῖμαξ δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεὸς» και η «γέφυρα ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν».

Αυτή, λοιπόν, η «ἐκ κοιλίας μητρός» της ηγιασμένη, ακριβώς γιατί ήταν καρπός πολλής προσευχής των γονέων της, του Ιωακείμ και της Άννης, που ζήτησαν να τους χαρίση ο Θεός ένα παιδί, και να το αφιερώσουν εξ ολοκλήρου στον Θεό, αφιερώθηκε στον Θεό από βρεφικής ηλικίας. Και ακούμε στην ακολουθία των Εισοδίων να ψάλλη η Εκκλησία ότι «τῶν ἁγίων εἰς ἅγια ἡ ἁγία καὶ ἄμωμος ἐν ἁγίῳ Πνεύματι εἰσοικίζεται». Εκεί μένει η Παρθένος επί χρόνια, εκεί τρέφεται με τροφή Αγγέλου, και, όταν φθάση σε μια ώριμη ηλικία και έχη ως μνηστήρα τον Ιωσήφ, δέχεται τον αρχαγγελικό ασπασμό, και είναι πια ικανή να πη «ναι» στο μήνυμα του Αγγέλου, να πη «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου», να δεχθή να γίνη το θέλημα του Θεού σ᾿ αὐτή. Κι από τότε και στο εξής, να γίνη εκείνη η οποία, δια της όλης υπάρξεώς της, σαρκοποιεί τον Υιό και Λόγο του Θεού. Και έτσι, γίνεται η «εὐρυχωροτέρα τῶν οὐρανῶν», η βασίλισσα των Αγγέλων, και αυτή που πράγματι αξιώνεται να κάνη τη γη ουρανό.

Ερώτησι: Οι Πατέρες, μιλώντας με τη γλώσσα της θεολογίας και της θεοπνευστίας, καθόρισαν για την Πλατυτέρα των Ουρανών ότι βρίσκεται μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Τι σημαίνει αυτό;

Απάντησι: Μ᾿ αυτό που μου λέτε θυμάμαι τον ύμνο που ψάλλουμε στην εκκλησία, ότι η Παναγία είναι η «τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Αυτή είναι «καθαρωτέρα λαμπηδόνωνἡλιακῶν».

Θα ήθελα τώρα να έλεγα κάτι γενικά για τις γυναίκες. Όπως είπατε, η Παναγία ‒το λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς‒ είναι «μεθόριον κτιστῆς καὶ ἀκτίστου φύσεως», και κανείς δεν μπορή να έρθη προς τον Θεο, παρά μόνο δι᾿αυτής. Και είναι η δόξα της ανθρωπότητος, είναι το «μητροπάρθενον κλέος». Είναι αυτή στην οποία «πᾶσα ἡ κτίσιςἀγάλλεται». Και είναι η Μητέρα μας, εκείνη η οποία μας έθρεψε και μας θήλασε με τη Χαρι και με τον Παράδεισο, ενώ η πρώτη, η Εύα, μας θήλασε με την ανταρσία, με τα πάθη και τον θάνατο.

Η Παναγία, όπως λέει η λέξι, είναι πάνω απ᾿ όλους τους  Αγίους. Και είναι πάνω απ᾿ όλους τους  Αγίους, γιατί ξεπέρασε όλους σε καθαρότητα, σε ταπείνωσι και σε υπακοή. Μπορεί να είναι μεγάλοι ο Τιμιος Πρόδρομος, ο Απόστολος Παύλος, οι άλλοι Απόστολοι, οι μεγάλοι Πατέρες, Ομολογητές και Μαρτυρες. Όμως κανείς δεν μπορεί να συγκριθή με την Παναγία. Γι᾿ αὐτό, βλέπουμε ότι το κάλλος της Παναγίας και το φως το οποίο έρχεται από την Παναγία είναι «ἔσωθεν», είναι «ὁ τῆς κοιλίας αὐτῆς καρπός». Αυτό το κάλλος που γέννησε και το φως το ανέσπερο, που είναι ο ίδιος ο Υιός και Θεός της, είναι αυτό που φωτίζει όλη τη ζωη μας, τα προβλήματά μας και τις δυσκολίες μας.

Και γυρίζω πάλι σ᾿ αὐτὸ που είπα πριν από λίγο, ότι θα ήθελα να μιλήσω για τις γυναίκες. Το πώς θα τιμήσουμε τη γυναίκα, το πώς θα γίνη αυτό και πώς θα συμβή, θα το βρούμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φωτισμένοι από το φως που γεννήθηκε από τη Θεοτόκο, δηλαδή από τον Θεάνθρωπο. Και βλέπουμε ότι οι γυναίκες τώρα θέλουν να πάρουν μια θέσι ένδοξη. Αλλά το πού μπορεί να φθάση η γυναίκα, το έδειξε η Παναγία με το να γίνη «τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξωτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Και αν είναι μεγάλοι οι Απόστολοι και οι αρχιερείς, κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από την Παναγία· και αν η Παναγία είναι μεγαλύτερη απ᾿ όλους τους αρχιερείς, δεν έγινε, ωστόσο, ούτε διάκος ούτε ιερέας ούτε δεσπότης. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες δεν γίνονται διάκοι ή ιερείς, όχι γιατί υποτιμώνται μέσα στην Εκκλησία, αλλά γιατί τιμώνται υπερτέρως.

Έτσι, αναδεικνύεται η αλήθεια που λέει ο Απόστολος Παύλος ότι όταν ασθενώ, τότε είμαι δυνατός, και όταν ταπεινώνωμαι, τότε δοξάζομαι. Και το ασθενές φύλο, μέσα στην Εκκλησία, δια της υπακοής και δια της ταπεινώσεως, την οποία εφαρμόζουν και ζουν οι Άγιοι και την οποία εφήρμοσε και ενσάρκωσε ιδιαιτέρως η Παναγία, αποδεικνύεται ισχυρό και ισχυρότερο.

Ερώτησι: π. Βασίλειε, λέμε στον ύμνο «τὸ μεσότοιχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα». Ποιό είναι αυτό «τὸ μεσότοιχον τῆς ἔχθρας» ;

Απάντησι: Νομίζω ότι είναι η έχθρα μεταξύ του διαβόλου και του Θεού, της ανταρσίας και της υπακοής. Κι εμείς, με την παράβασι, ακολουθήσαμε τον διάβολο, και όχι τον Θεο. Και μας πέρασε ο λογισμός ότι θα μπορούσαμε να φθάσουμε στην αγιότητα δια της αμαρτίας, και να φθάσουμε στη θέωσι με το να υπακούσουμε στον διάβολο. Και έτσι δημιουργήθηκε όλο αυτό το χάσμα, όλος ο μεσότοιχος που μας χωρίζει από τον Θεο.

Αλλά έπρεπε να υπάρξη κάποιος άνθρωπος φωτισμένος, καθαρός, ταπεινός, πανάγιος, ο οποίος θα καταλάβαινε ότι δια της υπακοής φθάνουμε στην ελευθερία, δια της ταπεινώσεως φθάνουμε στη δόξα και, θα έλεγα, δια της παρθενίας και της ολοκληρωτικής αφοσιώσεως στον Θεό φθάνουμε στον όντως γάμο και στην ενότητα την αληθινή και ολοκληρωτική με τον Θεό.

Ερώτησι: Ερχόμενος, π. Βασίλειε, από το Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος, στην Κύπρο, που έχει αφιερώσει στην Παναγία πολλούς ναούς και πολλά μοναστήρια, πως νοιώθετε;

Απάντησι: Είναι αλήθεια ότι ήρθα στην Κύπρο, προσκεκλημένος, με μια διάθεσι να μιλήσω για την Παναγία. Και, έκπληκτος, βρέθηκα στο νησί της Παναγίας, γιατί σχεδόν όλα τα μοναστήρια σας είναι αφιερωμένα στην Παναγία, τόσες θαυματουργές εικόνες έχετε σε πολλές εκκλησίες και στα σπίτια σας εσείς, οι Κύπριοι.

Αλλά κάτι που μου έκανε πολλή εντύπωσι και ήταν μια δωρεά της Παναγίας ήταν όταν επισκέφθηκα ένα χωριό, την Ορά. Είδαμε μια πολύ μεγάλη, πετρόκτιστη και ωραία εκκλησία, και πήγαμε να προσκυνήσουμε. Ζητήσαμε, λοιπόν, να έρθη ο νεωκόρος. Προσκυνήσαμε τις εικόνες του τέμπλου και μπήκαμε μέσα στο ιερό. Βγαίνοντας έξω, είδαμε μια εικόνα της Παναγίας στον αριστερό τοίχο. Ήταν αρχαία και πάρα πολύ ωραία εικόνα. Την ώρα που προσκυνούσαμε, ο νεωκόρος, ένας ηλικιωμένος άρχοντας του χωριού, μου είπε μια φράσι, που σ᾿ αυτή ήταν όλο το νόημα και το περιεχόμενο του μυστηρίου της Παναγίας. Αυθόρμητα μου είπε: «Είναι ωραία η Βασίλισσά μας. Γεια στα χέρια εκείνου που την έκανε».

Η Βασίλισσα της Κύπρου είναι η Παναγία. Και η Παναγία είναι ωραία· και ωραία τη λένε οι Προφήτες, τη λένε οι Πατέρες, τη λένε οι ύμνοι. Και το κάλλος της Παναγίας ηράσθη, αγάπησε ο Θεός και έγινε άνθρωπος. Το κάλλος της Παναγίας είναι το κάλλος της ταπεινώσεως και της καθαρότητος. Το κάλλος αυτό είναι που σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο όλο. Και το κάλλος αυτό είναι «τὸ ἀληθινὸν καὶ ἐράσμιον», όπως λέει ο Μεγας Βασίλειος, είναι η ίδια η άκτιστη χάρι του Θεού, είναι η ίδια η Θεότης.

Έτσι, συγκινήθηκα ιδιαίτερα, όταν ένοιωσα αυτό το κάλλος, αυτή τη χάρι, να υπάρχη σ᾿ όλο το νησί της Παναγίας, που είναι η Κύπρος. Και συγκινείται κανείς ιδιαίτερα, όταν βλέπη πόσο ζη η Παναγία μεταξύ μας, και πόσο πράγματι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Όχι από ένα Προφήτη, όχι από ένα Πατέρα της Εκκλησίας, αλλά από ένα απλό άνθρωπο, χωριάτη και άρχοντα, άκουσα αυτή τη μεγάλη φράσι: «Η Βασίλισσά μας είναι ωραία». Και το κάλλος αυτό είναι που θα σώση την Κύπρο, και θα σώση τον κόσμο όλο.

*  Συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό της Κύπρου τον Μάιο του 1989.

πηγή: Aντίφωνο

http://www.pemptousia.gr

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/08/5133-h.html

Η Κοίμηση της Θεοτόκου – Ιστορική αναδρομή και πηγές (BINTEO)

http://www.agioritikovima.gr/diafora/panagia/item/40427-%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85-%E2%80%93-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82-binteo

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες.
Τις πρώτες μαρτυρίες έχομε γιʼ αυτήν κατά τον Ε’ αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθόρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός.

 Είχε δε γενικότερα θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως. Ονομάζετο «ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας». Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα», ναός επʼ ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα στο τρίτο μίλιο της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ.
Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

Με το βιβλίο των θαυμάτων της Παναγιάς κάτω από το μαξιλάρι (Αληθινή Ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_74.html

Μία ημέρα ήρθε ένα αρκετά νεαρό ζευγάρι για να ευχαριστήσει την Παναγία, από μεγαλόπολη της νότιας Πελοποννήσου.

Στην ερώτηση πώς γνωρίζουν το Μοναστήρι και την Χάρι που δίνει η Θεομήτωρ, απήντησαν ότι το γνώρισαν από ένα βιβλίο θαυμάτων, που έχει εκδοθεί από την Ι. Μονή και το οποίο χάρισε στην κυρία η νονά της.

«Αισθανόμαστε μεγάλη ευγνωμοσύνη προς την Παναγία , είπαν, γιατί μας βοήθησε κατά τρόπο θαυμαστό . Η γυναίκα μου, εξήγησε ο άνδρας, αρρώστησε από καρκίνο του οισοφάγου και έκανε χημειοθεραπείες. Όχι μόνον δεν μπορούσε να φάει, αλλά είχε χάσει και την φωνή της. Οι χημειοθεραπείες είχαν τις παρενέργειές τους και το αριστερό της χέρι έπαθε θρόμβωση. Έγινε τριπλάσιο από το κανονικό και πονούσε πολύ!».

Τελικά, εκείνο το βράδυ που την βοήθησε η Παναγία μας, αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά, την πήρε ο ύπνος . Ο σύζυγός της δίπλα διάβαζε το βιβλίο των θαυμάτων Της. Και συνέχισε εκείνος την διήγηση:

«Διαβάζοντας ένοιωσα την πίστη μου να δυναμώνει. Τελικά έκλεισα το βιβλίο και κοίταξα ικετευτικά την εικόνα της Παναγίας που είναι στο εξώφυλλο, και Την παρακάλεσα να βοηθήσει την άρρωστη σύζυγό μου. Μετά, όσο μπορούσα πιο αθόρυβα, έβαλα το βιβλίο δίπλα στο μαξιλάρι της.»

Στο σημείο αυτό πήρε τον λόγο η κυρία και είπε συγκινημένη: «Όταν ξύπνησα το πρωί, το χέρι μου το είδα φυσιολογικό! Χάρηκα, αλλά και απόρησα . Όταν είδα όμως δίπλα στο μαξιλάρι μου το βιβλίο με την Παναγιά, κατάλαβα ποιος μου θεράπευσε το χέρι. Τότε έσφιξα το βιβλίο στο στήθος μου, Την ευχαρίστησα και φίλησα την εικόνα Της. Από τότε και ο όγκος άρχισε να συρρικνώνεται , και γρήγορα εξαλείφτηκε! Βρήκα την φωνή μου, που δεν μπορούσα να μιλήσω, και είμαι μια χαρά. Γι’ αυτό ήρθαμε σήμερα να ευχαριστήσουμε την Παναγία για τις μεσιτείες Της στον Φιλάνθρωπο Κύριο και Υιόν Της!»

Πηγή: «Η Μεγαλόχαρη Παναγία η Βαρνάκοβα»

Θαύματα της Παναγίας κ’ η παράκλησή Της

2011

Ο ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης)

http://olympia.gr/2014/08/14/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1/

Τον Δεκέμβριο του 1998, λίγους μήνες πριν από τον μεγάλο σεισμό της Τουρκίας στις 17/8/1999, το νησί των Πριγκιποννήσων, Burgaz, η Αντιγόνη στα ελληνικά, είχε συγκλονιστεί από ένα καταπληκτικό γεγονός. Το νησί αυτό ήταν κάποτε καθαρά ελληνικό, αλλά σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες και Τούρκοι από διάφορες περιοχές της Τουρκίας. Το νησί έχει μια ορθόδοξη εκκλησία, τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, τον αγαπητό μαθητή του Χριστού και της Παναγίας, αυτόν που ο Θεάνθρωπος άφησε όταν σταυρώθηκε σαν τον υιό και προστάτη στην Μητέρα Του. Ο ναός δεσπόζει μπροστά σου καθώς πλησιάζεις στο νησί από την θάλασσα από την Κωνσταντινούπολη. Την περίοδο εκείνη, κάθε βράδυ έξω από την εκκλησία και σε όλη την γύρω περιοχή ακούγονταν έντονα μια αναπνοή αγωνίας η οποία φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν να αναστέναζε. Ήταν ένας μεγάλος αναστεναγμός. Οι Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής είχαν ανησυχήσει αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να πάρουν… ιατρικά ακουστικά και αφού πλησίαζαν τους εξωτερικούς τοίχους της εκκλησίας, προσπαθούσαν να αποκαλύψουν την πηγή των ηχηρών αυτών αναστεναγμών, που τους είχαν αναστατώσει.
Η φημολογία είχε οργιάσει στο νησί αλλά το εκπληκτικό ήταν ότι οι ίδιοι οι Τούρκοι ομολογούσαν ότι ο αναστεναγμούς αυτός επρόκειτο για την φωνή της Παναγιάς, της Ανά Μαριέμ στα τουρκικά, που ήθελε να προειδοποιήσει ότι επέκειτο μια μεγάλη καταστροφή. Το νέο έφτασε και στην Κωνσταντινούπολη και ένας γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος, ο Sadettin Teksoy από το τουρκικό κανάλι STAR, αποφάσισε να πάει στο νησί να ερευνήσει την υπόθεση. Αφού έφτασε εκεί, πήγε στην εκκλησία την ώρα που ο ελληνορθόδοξος ιερέας τελούσε σχεδόν μόνος του τον εσπερινό. Ο Τούρκος δημοσιογράφος αφού περίμενε να τελειώσει η τελετή, τον πλησίασε και τον ρωτήσει τι νομίζει πως συμβαίνει. Ο ιερέας απάντησε πως πραγματικά ακούγεται κάθε βράδυ ένας ηχηρός αναστεναγμός, αλλά δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει την πραγματική αιτία, ενώ από το ύφος του έδειχνε πως δεν θα ήθελε να εμπλακεί σε πιθανή πρόκληση προς το θρησκευτικό αίσθημα των μουσουλμάνων Τούρκων. Ο δημοσιογράφος όμως επέμενε και τελικά αφού στήθηκε επί ώρες στο περίγυρο του ναού κατάφερε να μαγνητοφωνήσει το αναστεναγμό ενώ πήρε και αρκετές συνεντεύξεις από Τούρκους κατοίκους του νησιού. Ένας από αυτούς, ο τότε διευθυντής του σχολείου, δήλωσε μπροστά στην κάμερα ότι εδώ και πολλά χρόνια στο Μπουργάζ ζούσαν πολλοί Έλληνες και το νησί ήταν καθαρά ορθόδοξο χριστιανικό, γι’ αυτό έχει και μια μεγάλη χριστιανική παράδοση και πρόσθεσε με έμφαση, «Τώρα, ίσως η Παναγία των χριστιανών ήρθε ξανά πιθανώς θέλοντας να κάνει μια παρέμβαση και να προειδοποιήσει ότι έρχονταν μια μεγάλη συμφορά». Αυτά από ένα Τούρκο, (υπάρχουν στο αρχείο μας τα σχετικά video). Και πράγματι η μεγάλη συμφορά ήρθε πολύ γρήγορα. Οχτώ μήνες μετά, μια μόλις μέρα μετά την μεγάλη γιορτή της Παναγίας, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο μεγάλος σεισμός στις 17 Αυγούστου του 1999 έπληξε την Τουρκία με πολλές χιλιάδες θύματα. Για τους Τούρκους της Αντιγόνης ο «αναστεναγμός της Παναγίας» ήταν η μεγάλη προειδοποίηση γι’ αυτή την επερχόμενη μεγάλη φονική καταστροφή.
Αλλά ο σεισμός αυτός είχε και μια άλλη, πολύ σημαντική και πολύ σημαδιακή διάσταση. Να θυμηθούμε ότι την περίοδο εκείνη, παραμονές του σεισμού, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν στο ναδίρ. Είχε προηγηθεί η κρίση των Ιμίων το 1996 και στη συνέχεια η μεγάλη κρίση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Πολλοί πίστευαν τότε ότι οι Τούρκοι ήταν έτοιμοι για την μεγάλη έφοδο προς την χώρα μας. Πράγματι οι πληροφορίες ανέφεραν ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν μια μεγάλη επιχείρηση-πρόκληση στο Αιγαίο με «αιχμή του δόρατος» για την πρόκληση το τουρκικό ναυτικό. Αυτό όμως που επακολούθησε σίγουρα τους χάλασε τα όποια σχέδια τους. Και πράγματα ότι έγινε εκείνο το βράδυ ήταν πολύ σημαδιακό.
Στις 16 Αυγούστου 1999, δηλαδή το βράδυ του μεγάλου σεισμού στην ναυτική βάση του Gölcük γίνονταν η μεγάλη τελετή αλλαγής της ηγεσίας του Επιτελείου Ναυτικού της Τουρκίας. Στον ναύσταθμο ήταν συγκεντρωμένες αρκετές τουρκικές φρεγάτες, ενώ μεγάλος αριθμός ανωτάτων αξιωματικών του τουρκικού ναυτικού παρακολούθησαν την τελετή. Γύρω στις 3 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν οι σεισμικές δονήσεις. Εκείνη την στιγμή και ενώ οι περισσότεροι στην βάση ησύχαζαν μετά τις τελετές, αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι είχε παρατηρηθεί μια μεγάλη πηγή φωτιάς να ξεπηδάει από το έδαφος πολύ κοντά στην ναυτική βάση και σε μεγάλο ύψος. Μέχρι σήμερα κανείς από τους ερευνητές δεν μπόρεσε να εξηγήσει την αιτία και την προέλευση αυτής της φωτιάς. Το κυρίως κτίριο της βάσης κλονίστηκε συθέμελα και αμέσως κατέρρευσε από τις σεισμικές δονήσεις με ένα τρομακτικό και ανατριχιαστικό θόρυβο εν μέσω κραυγών απελπισίας. Στα ερείπια του έθαψε ένα μεγάλο μέρος της αφρόκρεμας του τούρκικου ναυτικού. Όπως ανέφερε με επίσημη ανακοίνωση το τουρκικό Επιτελείο Ναυτικού από τον σεισμό και την κατάρρευση της βάσης βρήκαν ακαριαίο θάνατο δυο ναύαρχοι, 27 ανώτεροι αξιωματικοί, 136 υπαξιωματικοί, 82 ναύτες, 9 ναυτικοί εμπειρογνώμονες, ένας μαθητής της σχολής Δοκίμων και 126 «ειδικοί εργάτες» της βάσης. Σύνολο 441 άτομα θαφτήκαν κάτω από τα ερείπια της μεγαλύτερης ναυτικής βάσης της Τουρκίας εκείνης της εποχής. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το χτύπημα ήταν καίριο σε μια περίοδο που το τουρκικό ναυτικό ετοιμάζονταν για την μεγάλη εξόρμηση της πλήρης επικράτησης του στο Αιγαίο και σίγουρα θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να ανακτήσει τις δυνάμεις του από το χτύπημα αυτό. Τα ερωτήματα όμως παρέμειναν για την ναυτική βάση του Gölcük και την παράξενη μεγάλη λάμψη που προηγήθηκε δευτερόλεπτα μετά την κατάρρευση μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο του κεντρικού κτιρίου της βάσης. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν κανένα ξένο σωστικό συνεργείο να πλησιάσει στην βάση, ενώ είχαν μεγάλη ανάγκη καθώς κάτω από τα ερείπια της βάσης ακόμα αγωνίζονταν να σωθούν εκατοντάδες αξιωματικοί και ναύτες και φυσικά κανένα δημοσιογράφο να βγάλει φωτογραφίες από την καταστροφή. Μόνο ορισμένα Ισραηλινά, «ειδικά εξοπλισμένα» συνεργεία, είχαν τότε την δυνατότητα πρόσβασης. Οι εξηγήσεις που είχαν δοθεί τότε αλλά δεν έγιναν πιστευτές, ήταν ότι δεν ήθελαν να δούνε ξένες κάμερες τις εγκαταστάσεις της βάσης.
Γεγονός ήταν ότι στα ερείπια της ναυτικής βάσης θαφτήκαν οι τότε υπερφίαλες τουρκικές φιλοδοξίες για την «μεγάλη επίθεση» κατά της Ελλάδας, μια μόλις μέρα μετά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Εφυγε ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Νίκος Ζερβονικολάκης...

http://kourdistoportocali.com/post/37307/nikos

"ΕΘΝΟΣ">ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ στην οποία ο Νίκος εργάστηκε πολλά χρόνια σαν ελεύθερος ρεπόρτερ έγραψε αποχαιρετώντας τον>
Eνας εξαίρετος συνάδελφος έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή. Ο Νίκος Ζερβονικολάκης, επί σειρά ετών δηµοσιογράφος του «Eθνους» και άλλων µέσων και εντύπων, άφησε την τελευταία του πνοή γεµίζοντας θλίψη τη δηµοσιογραφική οικογένεια...

Ο Νίκος Ζερβονικολάκης γεννήθηκε το 1948 στη Λάστρο της Σητείας όπου και τελείωσε το Δηµοτικό. Τελείωσε το Γυµνάσιο στη Σητεία. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονοµικές Επιστήµες στη Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Γρήγορα όµως τον κέρδισε η δηµοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε πιστά επί δεκαετίες.
Μέλος της Ενωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου και της Διεθνούς Οµοσπονδίας Δηµοσιογράφων, ο Ν. Ζερβονικολάκης δούλεψε σε πολλές αθηναϊκές εφηµερίδες και περιοδικά (Βήµα, Εθνος, Ελευθεροτυπία, Πάνθεον, Εικόνες). Στην πλούσια καριέρα του συµπεριλαµβάνονται και εκποµπές στο ραδιόφωνο, καθώς και εργασία στην ιδιωτική τηλεόραση, όπου απασχολήθηκε από το 1991. Ανήσυχο πνεύµα µε πολυσχιδή ενδιαφέροντα πραγµατοποίησε πολλές δηµοσιογραφικές αποστολές στην Ευρώπη κυρίως και την Αφρική.
Μόνιµο και ακατάβλητο το πάθος του και για τη φωτογραφία. Αλλωστε ο Ζερβονικολάκης υπήρξε ένας επίµονος ιχνευτής λαογραφικών στοιχείων, και στιγµών από τη µικροϊστορία δεκάδων τόπων της Ελλάδας. Κάποιες από τις συλλογές του τις εξέθεσε σε τρεις ατοµικές εκθέσεις, µε φωτογραφικά θέµατα από τις Κυκλάδες και την Κρήτη.
Ο Νίκος Ζερβονικολάκης υπήρξε πολυγραφότατος, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 10 έργα, όλα προϊόντα ευαισθησίας αλλά και επίµοχθης έρευνας: «Ιεροί τόποι των αρχαίων Ελλήνων» (2004), «Ταυροκαθάψια» (2003), «Τουαρέγκ» (2000), και «Πόρτο. Ο Ιούλιος µε τα κοχύλια» (1993) είναι µερικοί µόνο από τους τίτλους του.
Τα τελευταία χρόνια διατηρούσε προσωπικό ιστολόγιο, όπου δηµοσίευε κείµενα και φωτογραφίες από τα ταξίδια του - και όχι µόνο. Δεν σταµάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται για την πολιτική και την οικονοµία, και κυρίως για τα κοινωνικά θέµατα, για τα οποία αρθρογραφούσε συχνά.
Βαριά η οδύνη από την απώλεια του Νίκου για τη σύζυγό του και συνάδελφό µας Εφη Καραγεώργου και τον αγαπηµένο τους Ορέστη. Θα σταθούµε δίπλα τους.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Ημερολόγιο Καλοκαιριού 2013

Περίοδος ΙΙΙ, Κρουαζιέρα

ΜΠΛΕ

Πάνω-Κάτω

Μπλε πάνω και κάτω, θα πει κρουαζιέρα, σε ένα κατάστρωμα, ανάμεσα στη θάλ

Μπλε πάνω και κάτω, θα πει κρουαζιέρα, σε ένα κατάστρωμα, ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό. Όλα μπλε. Στην πραγματικότητα, αναζητούσα χρόνια ένα σύντομο, και οικονομικό δρόμο για να δώ στην Έφεσο. Αυτό είναι όλο και η κρουαζιέρα μου τον προσφέρει και με το παραπάνω: τρεις μέρες μεσοπέλαγα και κόστος κάτι λίγο πάνω από 100 ευρώ!
Οπλισμένος με 2-3 βιβλία, πολλές φωτογραφικές μνήμες και ένα lap-top αισθάνομαι πανευτυχής να ονειρεύομαι την Έφεσο στο κατάστρωμα ενός κρουαζιερόπλοιου.
Απόπλους από τον Πειραιά, Παρασκευή πρωί, 14 Ιουνίου 2013, με προορισμό τη Μύκονο. Η προοπτική είναι να φτάσομε εκεί με το που θα …ξυπνάει το νησί, δηλαδή, το ηλιοβασίλεμα.

Η κρουαζιέρα είναι ένας …τόπος μέσα στη θάλασσα!

Οι συνεπιβάτες μου την καταβρίσκουν. Κάθε καρυδιάς καρύδι, κάθε ηλικίας, κάθε …γένους και κάθε γούστου.
Ορμούν στις πισίνες του πλοίου, αναζητώντας ένα μερίδιο ήλιου το καταμεσήμερο. Με πολύ αντηλιακό, ένα tablet, ένα ποτό και μια πετσέτα.
Μπορεί και ένα βιβλίο.
Η ίδια η κρουαζιέρα πάντως είναι ένα βιβλίο, αρκεί να έχεις το κουράγιο να το γράψεις.
Ένας κόσμος ανακατωμένος ψάχνει και ψάχνεται με ένα σωρό πράγματα και ιστορίες.
Απάνω στριφογυρνάει ο ουρανός στα καλύτερά του μπλε, με ένα δυο άσπρα συννεφάκια να κάνουν παιγνίδια με τον μικρό αέρα, που μόλις καταφέρνει να τα παρασύρει.
Το Αιγαίο, μακριά από τις στεριές είναι μια τελετουργία. Ένας αρχαίος τρόπος, που ακολουθεί ήχους αρχεγονικούς, ως να πρόκειται για σπονδή στη θάλασσα.

«ΔΗΛ’ ΕΙ ΓΑΡ Κ’ ΕΘΕΛΟΙΣ ΕΔΟΣ ΕΜΜΕΝΑΙ ΥΙΟΣ ΕΜΟΙΟ

ΦΟΙΒΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, ΘΕΣΘΑΙ Τ’ ΕΝΙ ΠΙΟΝΑ ΝΗΟΝ»

(Δήλο, μήπως και θα ‘θελες, να γίνεις (γενέθλιος) τόπος του δικού μου γιου

Του Φοίβου Απόλλωνα, λαμπρό Ναό ιδρύοντάς του).

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ (στίχοι 51-52).

Κάποτε η Μύκονος, στις αρχές του τουριστικού της βίου, έγινε διάσημη και εξ αιτίας της γειτονικής Δήλου. Σήμερα, όλο και λιγότερο συνδέει την τύχη της με το νησί του Απόλλωνα. Τόπος της νύχτας, δεν έχει καιρό για …χάσιμο στη Δήλο. Και οι πελάτες της φαίνεται πως έχουν της νύχτας το φτερό. Νυχτοπάτες, αλλά όχι νυκτέλιοι, με τα ενδιαφέροντά τους να κολυμπούν σ’ ένα σφηνάκι.
Η Μύκονος είναι ένα view με πολύ after. Ξυπνάς, βλέπεις το ηλιοβασίλεμα στους Μύλους, πίνεις ένα καφέ στη Βενετιά και ονειρεύεσαι τη διαδρομή από τα μεσάνυχτα και κάτι μέχρι το ξημέρωμα.
Αυτό πουλάει τελικά η Μύκονος.
Τα κρουαζιερόπλοια κάνουν κόντρες στο λιμάνι της. Απ’ ότι φαίνεται, οι πελάτες τους προτιμούν να περάσουν μια νύχτα στα σοκάκια της και μετά να τους πάρει ο ύμνος μεσοπέλαγα.
Το νησί είναι φορτωμένο κόσμο. Κάθε λογής, κάθε προέλευσης, με κοινό τόπο το ξενύχτι: να ζήσει αυτό που η φήμη του τον έφερε εδώ με το μπάρκο του κρουαζιερόπλοιου, τη μέθη μιας νύχτας, μέχρι να δει το φως του ήλιου.
Η κρουαζιέρα είναι ο τόπος των θαυμάτων. Κοιμάσαι σε ένα τόπο και ξημερώνεσαι σε άλλο, με μιας νύχτας κόλπο μαγικό.

Ο ήλιος δύει, καλημέρα Μύκονος!

Η Μύκονος έχει τους πελάτες της. Με ιδιορρυθμίες και χωρίς, με φάλτσα και καημό για επίδειξη, ποτίζοντας ενίοτε την άμμο με σαμπάνιες.
Η κρίση δεν πέρασε από ‘δω. Την ξόρκισαν μεσοπέλαγα τα μεγαλολαμόγια, οι διαπλεκόμενοι και οι «κολλητοί». Εδώ, στο Δουκάτο της Νύχτας, κυβερνά το χρήμα, η λάμψη και η χλιδή.
Είναι ένας τόπος σε παρένθεση, ένθα απέδρα πάσα κρίση, οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Τέτοια βλέπει ο Στουρνάρας και νομίζει πως όλη η Ελλάδα είναι Μύκονος!
Ο Μέγας Αυλάρχης της Κρίσης οδηγεί το Τάγμα των Πεινασμένων στον όλεθρο και πιστεύει πως είναι ο Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιπποτών της Μερκελοτάτης.
Φτου στον κόρφο μας…

Τοπίο για πολλά «κλικ», γύρω από τους Μύλους, το sunset της Μυκόνου…

Ω, του θαύματος, άλλαξα πλευρό τη νύχτα και ξημερώθηκα στο Kusandasi. Το κρουαζιερόπλοιο είχε δέσει σε ένα μόλο απέναντι από το «Νησάκι των Πουλιών» κι εγώ έριχνα μια τελευταία ματιά στο φωτογραφικό μου σάκο πριν πάρω το δρόμο για την Έφεσο.
Κατά τα άλλα, βλέποντας την πόλη, νόμιζα προς στιγμήν ότι έκανα απόβαση στην Κυψέλη. Φουλ πολυκατοικία και μάλιστα χωρίς καμιά αρχιτεκτονική έμπνευση. Κουτιά σκέτα, ντανιασμένα το ένα πάνω στο άλλο.

Στην πλώρη το Kusandasi

Ένας από τους πιο διάσημους τουριστικούς προορισμούς της Τουρκίας ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Η ξεναγός, σε μάλλον καλά ελληνικά, δίνει πληροφορίες και αριθμούς για ένα τείχος από πεντάστερα ξενοδοχεία κατά μήκος της παραλίας. Μόνο που η θάλασσα, όπως τη βλέπω από το παράθυρο του πούλμαν, μου κάνει ότι μου κάνει και η θάλασσα παραπλέοντας το δικό μας Μαλιακό.  Κανένα «κλικ».
Μαθαίνω όμως πολλά από την ξεναγό, για τη σημερινή Τουρκία του Ερντογάν, που έχει τα προβληματάκια της. Άλλη Τουρκία είναι αυτή στα παράλια, με τους τουριστικούς προορισμούς και άλλη «μέσα» προς την Άγκυρα μεριά και πέρα ακόμη, ανατολικά.

Kusandasi, ένα δάσος πολυκατοικίες.

Τα παράλια δεν θέλουν τη «μαντήλα» και ό,τι άλλο μπορεί να σημαίνει για τις γυναίκες της σημερινής Τουρκίας αυτό το μαντηλοφραγμένο πρόσωπο.
Καθώς διασχίζουμε μια κωμόπολη, το Selcuk, βλέπω έξω από το παράθυρο του πούλμαν, κάμποσες μαντηλοφορούσες, προφανώς εθελόντριες,   που όμως είναι μια μικρή μειοψηφία μπροστά στις άλλες γυναίκες γύρω τους.
Η φωνή της ξεναγού με ξαφνιάζει, όπως την ακούω να λέει ότι βρισκόμαστε στα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, συμπληρώνοντας ότι αυτό το βιβλίο είναι πολύ γνωστό και αγαπητό στην περιοχή.
Ακόμη μια έκπληξη από την ξεναγό είναι το «ψιλοκράξιμο» που ρίχνει με τρόπο στη βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ και Υφυπουργό για τον «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης.
Στο βάθος της σκέψης μου στριφογυρίζει πάντοτε η Έφεσος. Το λεωφορείο τρέχει πάνω στον αρχαίο Καΰστριο Κόλπο, που έχει επιχωθεί από τον ποταμό Κάϋστρο, όπως λέει η ξεναγός, που την ακούω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον (σήμερα τον ποταμό τον λένε Küçük Menderes, που θα πει: Μικρός Μαίανδρος). Ο ποταμός έχει αποθέσει στις εκβολές του τόση λάσπη, ώστε έχει επιχώσει τη θάλασσα κατά 8 χιλιόμετρα δυτικά από την αρχαία ακτογραμμή (εκεί που είναι σήμερα το λιμάνι του Kusandasi) και έτσι το λιμάνι της Εφέσου είναι σήμερα στεριά.

Kusandasi

Στο βάθος δεξιά διακρίνω ένα μεγάλο κοίλο αρχαίου θεάτρου. «Είναι το θέατρο της Εφέσου…» επιβεβαιώνει τη σκέψη μου η ξεναγός, πριν προλάβω να τη ρωτήσω.
Καθώς διασχίζουμε την κοιλάδα με τα φρουτόδεντρα, τα αμπέλια και τις ελιές, κάνω τη σκέψη ότι δεν διαφέρει ο τόπος από την Ελλάδα. Θα μπορούσα να βρίσκομαι στην Πελοπόννησο.

Από την ξεναγό μαθαίνω ότι ο γιαρμάς είναι τούρκικη λέξη και θα πει «το φρούτο που χωρίζεται στα δυο», κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Η περιοχή έχει γιαρμάδες. Βλέπω μουριές, που αυτή την εποχή είναι γεμάτες μεγάλα, μαύρα μούρα, υπάρχουν ελιές, αμπέλια, κήποι. Ένας εύφορος τόπος από τη λάσπη του ποταμού.
Επιτέλους, αποβιβάζομαι μπροστά στα ερείπια της Εφέσου.
Το Καλοκαίρι συνεχίζεται…

Τα συγκλονιστικά λόγια του τεράστιου Robin Williams για την Ελλάδα…

http://olympia.gr/2014/08/14/%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-robin-williams-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD/

ΕΔΩ, ΦΑΤΕ ΠΑΓΚΑΛΟ, ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ ΣΗΜΙΤΗ.

Τα συγκλονιστικά λόγια του Robin Williams για την Ελλάδα…»Η ανθρωπότητα οφείλει να υποκλίνεται στην ελληνική ιστορία Στην Αγγλία για παράδειγμα, δεν πήγα πουθενά. Τι να δω; Το παλάτι του Μπάκιγχαμ; Δεν με νοιάζει. Όπως κι αν πάω στην Γερμανία, δεν θα πάω να δω το Τείχος του Βερολίνου. Ωστόσο, την Δήλο, τον Παρθενώνα και τις Μυκήνες δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Τα οικονομικά δεδομένα αλλάζουν συνεχώς για όλους. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η κληρονομιά, η ταυτότητά σας. Ο Παρθενώνας δεν φεύγει από την Αθήνα. Είναι ακόμα εκεί για να θυμίζει ότι η πρόοδος και η ακμή μπορούν να επιστρέψουν».