Εφυγε ένας σπουδαίος άνθρωπος, ο Νίκος Ζερβονικολάκης...

http://kourdistoportocali.com/post/37307/nikos

"ΕΘΝΟΣ">ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ

Η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ στην οποία ο Νίκος εργάστηκε πολλά χρόνια σαν ελεύθερος ρεπόρτερ έγραψε αποχαιρετώντας τον>
Eνας εξαίρετος συνάδελφος έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή. Ο Νίκος Ζερβονικολάκης, επί σειρά ετών δηµοσιογράφος του «Eθνους» και άλλων µέσων και εντύπων, άφησε την τελευταία του πνοή γεµίζοντας θλίψη τη δηµοσιογραφική οικογένεια...

Ο Νίκος Ζερβονικολάκης γεννήθηκε το 1948 στη Λάστρο της Σητείας όπου και τελείωσε το Δηµοτικό. Τελείωσε το Γυµνάσιο στη Σητεία. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονοµικές Επιστήµες στη Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Γρήγορα όµως τον κέρδισε η δηµοσιογραφία, την οποία υπηρέτησε πιστά επί δεκαετίες.
Μέλος της Ενωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου και της Διεθνούς Οµοσπονδίας Δηµοσιογράφων, ο Ν. Ζερβονικολάκης δούλεψε σε πολλές αθηναϊκές εφηµερίδες και περιοδικά (Βήµα, Εθνος, Ελευθεροτυπία, Πάνθεον, Εικόνες). Στην πλούσια καριέρα του συµπεριλαµβάνονται και εκποµπές στο ραδιόφωνο, καθώς και εργασία στην ιδιωτική τηλεόραση, όπου απασχολήθηκε από το 1991. Ανήσυχο πνεύµα µε πολυσχιδή ενδιαφέροντα πραγµατοποίησε πολλές δηµοσιογραφικές αποστολές στην Ευρώπη κυρίως και την Αφρική.
Μόνιµο και ακατάβλητο το πάθος του και για τη φωτογραφία. Αλλωστε ο Ζερβονικολάκης υπήρξε ένας επίµονος ιχνευτής λαογραφικών στοιχείων, και στιγµών από τη µικροϊστορία δεκάδων τόπων της Ελλάδας. Κάποιες από τις συλλογές του τις εξέθεσε σε τρεις ατοµικές εκθέσεις, µε φωτογραφικά θέµατα από τις Κυκλάδες και την Κρήτη.
Ο Νίκος Ζερβονικολάκης υπήρξε πολυγραφότατος, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 10 έργα, όλα προϊόντα ευαισθησίας αλλά και επίµοχθης έρευνας: «Ιεροί τόποι των αρχαίων Ελλήνων» (2004), «Ταυροκαθάψια» (2003), «Τουαρέγκ» (2000), και «Πόρτο. Ο Ιούλιος µε τα κοχύλια» (1993) είναι µερικοί µόνο από τους τίτλους του.
Τα τελευταία χρόνια διατηρούσε προσωπικό ιστολόγιο, όπου δηµοσίευε κείµενα και φωτογραφίες από τα ταξίδια του - και όχι µόνο. Δεν σταµάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται για την πολιτική και την οικονοµία, και κυρίως για τα κοινωνικά θέµατα, για τα οποία αρθρογραφούσε συχνά.
Βαριά η οδύνη από την απώλεια του Νίκου για τη σύζυγό του και συνάδελφό µας Εφη Καραγεώργου και τον αγαπηµένο τους Ορέστη. Θα σταθούµε δίπλα τους.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Ημερολόγιο Καλοκαιριού 2013

Περίοδος ΙΙΙ, Κρουαζιέρα

ΜΠΛΕ

Πάνω-Κάτω

Μπλε πάνω και κάτω, θα πει κρουαζιέρα, σε ένα κατάστρωμα, ανάμεσα στη θάλ

Μπλε πάνω και κάτω, θα πει κρουαζιέρα, σε ένα κατάστρωμα, ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό. Όλα μπλε. Στην πραγματικότητα, αναζητούσα χρόνια ένα σύντομο, και οικονομικό δρόμο για να δώ στην Έφεσο. Αυτό είναι όλο και η κρουαζιέρα μου τον προσφέρει και με το παραπάνω: τρεις μέρες μεσοπέλαγα και κόστος κάτι λίγο πάνω από 100 ευρώ!
Οπλισμένος με 2-3 βιβλία, πολλές φωτογραφικές μνήμες και ένα lap-top αισθάνομαι πανευτυχής να ονειρεύομαι την Έφεσο στο κατάστρωμα ενός κρουαζιερόπλοιου.
Απόπλους από τον Πειραιά, Παρασκευή πρωί, 14 Ιουνίου 2013, με προορισμό τη Μύκονο. Η προοπτική είναι να φτάσομε εκεί με το που θα …ξυπνάει το νησί, δηλαδή, το ηλιοβασίλεμα.

Η κρουαζιέρα είναι ένας …τόπος μέσα στη θάλασσα!

Οι συνεπιβάτες μου την καταβρίσκουν. Κάθε καρυδιάς καρύδι, κάθε ηλικίας, κάθε …γένους και κάθε γούστου.
Ορμούν στις πισίνες του πλοίου, αναζητώντας ένα μερίδιο ήλιου το καταμεσήμερο. Με πολύ αντηλιακό, ένα tablet, ένα ποτό και μια πετσέτα.
Μπορεί και ένα βιβλίο.
Η ίδια η κρουαζιέρα πάντως είναι ένα βιβλίο, αρκεί να έχεις το κουράγιο να το γράψεις.
Ένας κόσμος ανακατωμένος ψάχνει και ψάχνεται με ένα σωρό πράγματα και ιστορίες.
Απάνω στριφογυρνάει ο ουρανός στα καλύτερά του μπλε, με ένα δυο άσπρα συννεφάκια να κάνουν παιγνίδια με τον μικρό αέρα, που μόλις καταφέρνει να τα παρασύρει.
Το Αιγαίο, μακριά από τις στεριές είναι μια τελετουργία. Ένας αρχαίος τρόπος, που ακολουθεί ήχους αρχεγονικούς, ως να πρόκειται για σπονδή στη θάλασσα.

«ΔΗΛ’ ΕΙ ΓΑΡ Κ’ ΕΘΕΛΟΙΣ ΕΔΟΣ ΕΜΜΕΝΑΙ ΥΙΟΣ ΕΜΟΙΟ

ΦΟΙΒΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, ΘΕΣΘΑΙ Τ’ ΕΝΙ ΠΙΟΝΑ ΝΗΟΝ»

(Δήλο, μήπως και θα ‘θελες, να γίνεις (γενέθλιος) τόπος του δικού μου γιου

Του Φοίβου Απόλλωνα, λαμπρό Ναό ιδρύοντάς του).

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ (στίχοι 51-52).

Κάποτε η Μύκονος, στις αρχές του τουριστικού της βίου, έγινε διάσημη και εξ αιτίας της γειτονικής Δήλου. Σήμερα, όλο και λιγότερο συνδέει την τύχη της με το νησί του Απόλλωνα. Τόπος της νύχτας, δεν έχει καιρό για …χάσιμο στη Δήλο. Και οι πελάτες της φαίνεται πως έχουν της νύχτας το φτερό. Νυχτοπάτες, αλλά όχι νυκτέλιοι, με τα ενδιαφέροντά τους να κολυμπούν σ’ ένα σφηνάκι.
Η Μύκονος είναι ένα view με πολύ after. Ξυπνάς, βλέπεις το ηλιοβασίλεμα στους Μύλους, πίνεις ένα καφέ στη Βενετιά και ονειρεύεσαι τη διαδρομή από τα μεσάνυχτα και κάτι μέχρι το ξημέρωμα.
Αυτό πουλάει τελικά η Μύκονος.
Τα κρουαζιερόπλοια κάνουν κόντρες στο λιμάνι της. Απ’ ότι φαίνεται, οι πελάτες τους προτιμούν να περάσουν μια νύχτα στα σοκάκια της και μετά να τους πάρει ο ύμνος μεσοπέλαγα.
Το νησί είναι φορτωμένο κόσμο. Κάθε λογής, κάθε προέλευσης, με κοινό τόπο το ξενύχτι: να ζήσει αυτό που η φήμη του τον έφερε εδώ με το μπάρκο του κρουαζιερόπλοιου, τη μέθη μιας νύχτας, μέχρι να δει το φως του ήλιου.
Η κρουαζιέρα είναι ο τόπος των θαυμάτων. Κοιμάσαι σε ένα τόπο και ξημερώνεσαι σε άλλο, με μιας νύχτας κόλπο μαγικό.

Ο ήλιος δύει, καλημέρα Μύκονος!

Η Μύκονος έχει τους πελάτες της. Με ιδιορρυθμίες και χωρίς, με φάλτσα και καημό για επίδειξη, ποτίζοντας ενίοτε την άμμο με σαμπάνιες.
Η κρίση δεν πέρασε από ‘δω. Την ξόρκισαν μεσοπέλαγα τα μεγαλολαμόγια, οι διαπλεκόμενοι και οι «κολλητοί». Εδώ, στο Δουκάτο της Νύχτας, κυβερνά το χρήμα, η λάμψη και η χλιδή.
Είναι ένας τόπος σε παρένθεση, ένθα απέδρα πάσα κρίση, οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Τέτοια βλέπει ο Στουρνάρας και νομίζει πως όλη η Ελλάδα είναι Μύκονος!
Ο Μέγας Αυλάρχης της Κρίσης οδηγεί το Τάγμα των Πεινασμένων στον όλεθρο και πιστεύει πως είναι ο Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιπποτών της Μερκελοτάτης.
Φτου στον κόρφο μας…

Τοπίο για πολλά «κλικ», γύρω από τους Μύλους, το sunset της Μυκόνου…

Ω, του θαύματος, άλλαξα πλευρό τη νύχτα και ξημερώθηκα στο Kusandasi. Το κρουαζιερόπλοιο είχε δέσει σε ένα μόλο απέναντι από το «Νησάκι των Πουλιών» κι εγώ έριχνα μια τελευταία ματιά στο φωτογραφικό μου σάκο πριν πάρω το δρόμο για την Έφεσο.
Κατά τα άλλα, βλέποντας την πόλη, νόμιζα προς στιγμήν ότι έκανα απόβαση στην Κυψέλη. Φουλ πολυκατοικία και μάλιστα χωρίς καμιά αρχιτεκτονική έμπνευση. Κουτιά σκέτα, ντανιασμένα το ένα πάνω στο άλλο.

Στην πλώρη το Kusandasi

Ένας από τους πιο διάσημους τουριστικούς προορισμούς της Τουρκίας ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Η ξεναγός, σε μάλλον καλά ελληνικά, δίνει πληροφορίες και αριθμούς για ένα τείχος από πεντάστερα ξενοδοχεία κατά μήκος της παραλίας. Μόνο που η θάλασσα, όπως τη βλέπω από το παράθυρο του πούλμαν, μου κάνει ότι μου κάνει και η θάλασσα παραπλέοντας το δικό μας Μαλιακό.  Κανένα «κλικ».
Μαθαίνω όμως πολλά από την ξεναγό, για τη σημερινή Τουρκία του Ερντογάν, που έχει τα προβληματάκια της. Άλλη Τουρκία είναι αυτή στα παράλια, με τους τουριστικούς προορισμούς και άλλη «μέσα» προς την Άγκυρα μεριά και πέρα ακόμη, ανατολικά.

Kusandasi, ένα δάσος πολυκατοικίες.

Τα παράλια δεν θέλουν τη «μαντήλα» και ό,τι άλλο μπορεί να σημαίνει για τις γυναίκες της σημερινής Τουρκίας αυτό το μαντηλοφραγμένο πρόσωπο.
Καθώς διασχίζουμε μια κωμόπολη, το Selcuk, βλέπω έξω από το παράθυρο του πούλμαν, κάμποσες μαντηλοφορούσες, προφανώς εθελόντριες,   που όμως είναι μια μικρή μειοψηφία μπροστά στις άλλες γυναίκες γύρω τους.
Η φωνή της ξεναγού με ξαφνιάζει, όπως την ακούω να λέει ότι βρισκόμαστε στα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, συμπληρώνοντας ότι αυτό το βιβλίο είναι πολύ γνωστό και αγαπητό στην περιοχή.
Ακόμη μια έκπληξη από την ξεναγό είναι το «ψιλοκράξιμο» που ρίχνει με τρόπο στη βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ και Υφυπουργό για τον «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης.
Στο βάθος της σκέψης μου στριφογυρίζει πάντοτε η Έφεσος. Το λεωφορείο τρέχει πάνω στον αρχαίο Καΰστριο Κόλπο, που έχει επιχωθεί από τον ποταμό Κάϋστρο, όπως λέει η ξεναγός, που την ακούω με μεγαλύτερο ενδιαφέρον (σήμερα τον ποταμό τον λένε Küçük Menderes, που θα πει: Μικρός Μαίανδρος). Ο ποταμός έχει αποθέσει στις εκβολές του τόση λάσπη, ώστε έχει επιχώσει τη θάλασσα κατά 8 χιλιόμετρα δυτικά από την αρχαία ακτογραμμή (εκεί που είναι σήμερα το λιμάνι του Kusandasi) και έτσι το λιμάνι της Εφέσου είναι σήμερα στεριά.

Kusandasi

Στο βάθος δεξιά διακρίνω ένα μεγάλο κοίλο αρχαίου θεάτρου. «Είναι το θέατρο της Εφέσου…» επιβεβαιώνει τη σκέψη μου η ξεναγός, πριν προλάβω να τη ρωτήσω.
Καθώς διασχίζουμε την κοιλάδα με τα φρουτόδεντρα, τα αμπέλια και τις ελιές, κάνω τη σκέψη ότι δεν διαφέρει ο τόπος από την Ελλάδα. Θα μπορούσα να βρίσκομαι στην Πελοπόννησο.

Από την ξεναγό μαθαίνω ότι ο γιαρμάς είναι τούρκικη λέξη και θα πει «το φρούτο που χωρίζεται στα δυο», κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Η περιοχή έχει γιαρμάδες. Βλέπω μουριές, που αυτή την εποχή είναι γεμάτες μεγάλα, μαύρα μούρα, υπάρχουν ελιές, αμπέλια, κήποι. Ένας εύφορος τόπος από τη λάσπη του ποταμού.
Επιτέλους, αποβιβάζομαι μπροστά στα ερείπια της Εφέσου.
Το Καλοκαίρι συνεχίζεται…