Όταν οι χρεοκοπημένοι και ξοφλημένοι βαρόνοι των ΜΜΕ ανακάλυψαν τους λιμοκοντόρους του διαδικτύου!

http://kourdistoportocali.com/post/37247/varonoi


-ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ

 

 

΄Οπως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί έτσι και παραμάγαζα των χρεοκοπημένων δεν πρέπει να μιλάνε για λιμοκοντόρους.
Διαβάζοντας το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο Κυριακάτικο ΒΗΜΑ – για όσους δεν το γνωρίζουν το ίδιο άρθρο το έχει γράψει καμιά δεκαριά φορές την τελευταία διετία αλλάζοντας μια – δυο παραγράφους για παραλλαγή – νομίζει κανείς ότι η οικονομία κινδυνεύει από κάποιους εκβιαστές όπως τους αποκαλεί του διαδικτύου οι οποίοι διεκδικούν ορισμένες φορές με αθέμιτο τρόπο κάποια ψίχουλα από την κρατική διαφήμιση.
Ο Lykavitos οφείλει να ξεκαθαρίσει ότι αρνείται συστηματικά να διαφημίσει μεγάλες τράπεζες και ΔΕΚΟ για να μη χάσει την ανεξαρτησία του, χωρίς ωστόσο να θεωρούμε εκβιαστές τα υπόλοιπα σάιτ τα οποία διεκδικούν και καλά κάνουν μερίδιο από τη διαφημιστική πίτα.
Εκείνος όμως που δεν έπρεπε να βγάζει άχνα για δήθεν λιμοκοντόρους του διαδικτύου είναι ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης.
Γιατί η λεηλασία του δημόσιου χρήματος και των τραπεζών συντελέστηκε από ελάχιστους βαρόνους των ΜΜΕ αυτούς που σωστά ονόμαζαν διαπλεκόμενους γιατί λειτουργούσαν με το κράτος και ενίοτε ως παρακράτος.
Αυτοί οι όμιλοι της συμφοράς οι οποίοι έχουν καταρρεύσει προ πολλού στοίχισαν στο ελληνικό δημόσιο, τις τράπεζες αλλά και σε εκατοντάδες χιλιάδες ανυποψίαστους μετόχους αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο ΔΟΛ ήταν εκείνος που άρπαξε από το χρηματιστήριο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ τα οποία στη συνέχεια με μαγικό τρόπο εξαϋλώθηκαν.
Η εταιρεία του κ. Ψυχάρη ήταν αυτή που προχωρούσε σε αλλεπάλληλες αυξήσεις κεφαλαίου και τα ποσά που συγκέντρωσε τα… επένδυε αγοράζοντας ξοφλημένους εκδοτικούς οίκους του Κολωνακίου – μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τις αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων – τους οποίους στη συνέχεια έβαζε λουκέτο.
Ο ΔΟΛ είναι που φιγουράρει με καμιά διακοσαριά εκατομμύρια ευρώ δάνεια από τις τράπεζες και περνάει ΚΟΥΤΣΟνόμους από τη Βουλή περί συγχωνεύσεων για να δικαιολογήσει το κούρεμα που έχει συμφωνηθεί στο παρασκήνιο με τους επίορκους τραπεζίτες.
Ο ΔΟΛ είναι αυτός που θα φεσώσει με το κόλπο των συγχωνεύσεων τις τράπεζες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με το αίμα των ελλήνων φορολογουμένων.
Με θράσος χιλίων πιθήκων οι πρώην νταβατζήδες που είναι πλέον ψοφίμια και έχουν αρχίσει να βρωμάνε ζητάνε και τα ρέστα και εμφανίζονται ως εξυγιαντές του συστήματος.
Γιατί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη και αν βρίσκονταν δεν θα τολμούσαν να βγάλουν άχνα γιατί από τα κελιά δεν ακούγεσαι όσο δυνατά και αν γαυγίζεις.
Βεβαίως στην Ελλάδα με ένα πολιτικό προσωπικό επικίνδυνο, ελεεινό και τρισάθλιο που για να μπορέσει να σταθεί φτάνει στο έσχατο σημείο να συναλλάσσεται με ξοφλημένους και χρεοκοπημένους όλα μπορούν να συμβούν.
Ακόμα και να φορτωθούν οι φορολογούμενοι τα δάνεια του Μεγάρου Μουσικής που διοικούσαν τα τζιμάνια του ΔΟΛ με τα γνωστά αποτελέσματα.
Υ.Γ.: Στο μόνο που έχει δίκιο ο κ. Ψυχάρης είναι για τους λιμοκοντόρους του διαδικτύου.
Πρόκειται για καμιά εικοσαριά τσογλάνια που κινούνται στις παρυφές του συστήματος και είναι δικτυωμένοι με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ενώ έχουν ρίξει και γέφυρες στο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζουν μαζί με κάποιους χρεοκοπημένους βαρόνους νέα Ένωση Ιδιοκτητών για να γίνουν νταβατζήδες της διαφήμισης και του διαδικτύου.
Μόνο που δεν κατάλαβαν οι ανεγκέφαλοι ότι το διαδίκτυο σημαίνει παγκοσμιοποίηση και σ΄ αυτό δεν έχουν θέση συνοικιακοί νταβατζήδες και μάλιστα χρεοκοπημένοι ούτε κομματόσκυλα που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.

Πηγή: Lykavitos

H κυβέρνηση ενημέρωσε την Κομισιόν για εκλογές τον Ιανουάριο του 2015!!!

http://kourdistoportocali.com/post/37253/ekloges


ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΛΙΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ!

 

 

O κύβος ερρίφθη.
Πάμε σε εκλογές τον Ιανουάριο του 2015.
Η ελληνική κυβέρνηση ενημέρωσε ανεπίσημα την E.E. και το μεγάλο προεκλογικό ελληνικό πάρτυ μόλις ξεκίνησε.
Η κυβέρνηση όσες φορές κι αν μέτρησε τα κουκιά δεν μπορεί να βρει τους 180 βουλευτές που χρειάζεται για να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας, της Κολομβίας των Βαλκανίων.
Οι ανεξάρτητοι βουλευτές τρέμουν την οργή του κόσμου, σε περίπτωση που στηρίξουν μια κυβερνητική επιλογή και γι΄ αυτό έχουν ρίξει ήδη πόρτα στους ανθρώπους της κυβέρνησης που ανέλαβαν να τους προσεγγίσουν.
Στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει ένα κρεσέντο Εξεταστικών αρχίζοντας με την Εξεταστική για τον ΕΝΦΙΑ ενώ οι οικονομολόγοι του επανέρχονται και στην περίφημη Εξεταστική για το πως μπήκαμε στο Μνημόνιο.
Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση εκλιπαρεί τον Ερντογάν να αγοράσει η Τουρκία μισοτιμής τα ελληνικά προιόντα και να τα πουλήσει εκείνη στη Ρωσία.
Μιλάμε για την απόλυτη εθνική ξεφτίλα για να μπορεί η Βούλτεψη να δηλώνει ότι δεν αλλάζουμε συμμαχίες για ένα κιλό ροδάκινα!

Τα πραγματικά μηνύματα της Αργεντινής. (Του Τάκη Φωτόπουλου)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/08/blog-post_95.html

Με αφορμή τη νέα «τεχνική» χρεοκοπία της Αργεντινής, ξεκίνησε μια εντελώς αποπροσανατολιστική συζήτηση μεταξύ «μνημονιακών» (δηλαδή, των ελίτ που στηρίζουν την κοινοβουλευτική Χούντα του προτεκτοράτου μας) και «αντιμνημονιακών» (Σύριζα κ.λπ.) για τα δήθεν «μηνύματα της Αργεντινής». Στην πραγματικότητα, υπήρξαν βέβαια σημαντικά μηνύματα από την εμπειρία της Αργεντινής, τα οποία όμως

δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση με τα δήθεν αυτά μηνύματα που πρόβαλλαν οι παραπάνω «μονομάχοι».

Έτσι, για μεν τους «μνημονιακούς, τα δήθεν αυτά μηνύματα» ήταν ότι η αιτία της νέας περιπέτειας της Αργεντινής ήταν η στάση πληρωμών που κήρυξε η χώρα το 2001 για ένα χρέος που, σε αναλογία με το ΑΕΠ της, ήταν κάτω από το μισό του δικού μας όταν άρχισε η διαδικασία χρεοκοπίας το 2009/10! Με άλλα λόγια, για τους παρ’ημίν επαγγελματίες καρπαζο-εισπράκτορες της Υ/Ε, η μόνη λύση είναι η πλήρης υποταγή μιας χώρας στις επιταγές της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Πολιτική που ακολούθησαν πιστά, η οποία βέβαια δεν έσωσε την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού από την οικονομική καταστροφή, αλλά έσωσε όμως τις «καρέκλες» που τους έδωσαν τα αφεντικά τους. Και, φυσικά, και τις συνακόλουθες παχυλότατες ―συνήθως έμμεσες― οικονομικές απολαβές, που φανερώνουν ακόμη και τα «Πόθεν Έσχες» τους με τα δεκάδες σπίτια ο καθένας τους, τις καταθέσεις κ.λπ., και βέβαια την πολιτική και κοινωνική προβολή τους. Το τελευταίο άλλωστε παράδειγμα εθνικής μειοδοσίας των οργάνων της Υ/Ε στη χώρα μας είναι η παραπέρα καταστροφή του αγροτικού τομέα μας (στην οποία έχει ήδη οδηγήσει η ένταξή μας στην ΕΕ) που θα φέρει το τυχόν Ρωσικό εμπάργκο στα προϊόντα μας, σαν αποτέλεσμα της από μεριάς τους δουλικής στήριξης της εγκληματικής πολιτικής των γκάνγκστερς της Υ/Ε (ΗΠΑ και ΕΕ) κατά του Ρωσικού λαού και των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία...

Από την άλλη μεριά, για τους «αντιμνημονιακούς» η αιτία της νέας επιδείνωσης της Αργεντινέζικης κρίσης είναι απλά τα «αρπακτικά» κερδοσκοπικά ταμεία, που τα δικαίωσε ένας Αμερικανός δικαστής κ.λπ.. Φυσικά, όλα αυτά είναι εξίσου αποπροσανατολιστικές ανοησίες με αυτές των «μνημονιακών», διότι τόσο τα κερδοσκοπικά ταμεία, όσο και οι δικαστές, απλά «τη δουλειά τους έκαναν», εκτός βέβαια αν όταν βγει ο Τσίπρας θα τρομάξει όχι μόνο τη Μέρκελ να αλλάξει γραμμή (με την απειλή ότι θα φύγει από το Ευρώ), αλλά και τα κερδοσκοπικά ταμεία και τους Αμερικανούς (ή Άγγλους για την περίπτωσή μας) δικαστές να φέρονται σωστά!

Για να δούμε όμως τα αληθινά μηνύματα της Αργεντινέζικης εμπειρίας θα πρέπει να αναφερθούμε στα γεγονότα σε συνάρτηση τόσο με τη στάση των ελίτ στη χώρα αυτή, όσο και με τη στάση των λαϊκών στρωμάτων που και εκεί, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα, είναι τα πραγματικά θύματα της ΝΔΤ, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μια τέτοια σύντομη ανάλυση, άλλωστε, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και για τα παρ’ ημίν εφόσον από τις ίδιες αιτίες βέβαια δοκιμαζόμαστε.

Όσον άφορα πρώτα στην ευθύνη των Αργεντινέζικων ελίτ, η στάση πληρωμών μαζί με τους συμπληρωματικούς ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίων ήταν οι πρώτες κινήσεις που έπρεπε να κάνουν οι ελίτ αυτές ―κινήσεις που πράγματι αναγκάστηκαν να κάνουν κάτω από τη λαϊκή οργή. Όμως, αντί οι κινήσεις αυτές να ήταν απλά οι πρώτες κινήσεις, σε ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους στόχους, βραχυπρόθεσμους και μεσο-μακροπρόθεσμους, αυτοί προχώρησαν σε ...μεσοβέζικες λύσεις. Δηλαδή, ένα πρόγραμμα με:

• βραχυπρόθεσμο κύριο στόχο την ανάκτηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας με την παράλληλη εισαγωγή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων σε όλες τις αγορές, την κοινωνικοποίηση των Τραπεζών κ.λπ., και

• μεσο-μακροπρόθεσμο στόχο την αποκοπή της χώρας από την ΝΔΤ (δηλαδή τον ΠΟΕ, το ΔΝΤ κ.λπ.) στην κατεύθυνση της οικονομικής και πολιτικής αυτοδυναμίας, (όπως πάντα πρότεινε η στήλη αυτή και για την Ελλάδα)

Έτσι, μετά λίγα χρόνια, οι Αργεντινέζικες ελίτ άρχισαν να...παρακαλούν τους δανειστές να κάνουν διακανονισμό του Χρέους! Πράγμα που ευχαρίστως δέχτηκαν οι περισσότεροι δανειστές το 2005 γιατί, βέβαια, έστω και 1% του Χρέους να τους πλήρωναν οι Αργεντινέζοι κέρδος θα ήταν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί πρόσφεραν 30%! Τα πιο αρπακτικά φυσικά όρνεα μεταξύ τους, τα κερδοσκοπικά Ταμεία (τα γνωστά hedge funds που είναι γνωστά και για τον αρπακτικό ρόλο τους στην Ελλάδα) επέμεναν για 100% αποπληρωμή, και, φυσικά,  η «ανεξάρτητη» Αμερικανική δικαιοσύνη τους δικαίωσε, οδηγώντας την Αργεντινή στη νέα «χρεοκοπία».

Τέλος, αναφορικά με την στάση των λαϊκών στρωμάτων στην Αργεντινή, μολονότι διέθεταν ένα ρωμαλέο, αυτόνομο από κόμματα λαϊκό κίνημα ―σε αντίθεση με τους δικούς μας εργαζόμενους που περίμεναν να τους καλέσουν οι...κομματικοί εγκάθετοι των κομμάτων της Κοινοβουλευτικής Χούντας στα συνδικάτα για να κατεβούν σε αποσπασματικές απεργίες και διαδηλώσεις― τελικά φάνηκαν και εκεί τα όρια έλλειψης οργάνωσης και στρατηγικής. Διότι, φυσικά, δεν είναι δυνατή η ανατροπή ενός συστήματος και των ελίτ που το στηρίζουν απλά με την αυτό-οργάνωση και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως διδάσκουν (συχνά εκ του πονηρού) και πολλοί «ελευθεριακοί». Χωρίς οργάνωση, π.χ. μέσα σε ένα παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Οικονομικής Απελευθέρωσης, με συγκεκριμένο πρόγραμμα, στόχους και στρατηγική, το κίνημα αυτό ήταν καταδικασμένο, όπως άλλωστε είχαν διδαχθεί οι λαοί ήδη από τις ατελέσφορες εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1840.

Δυστυχώς, όμως, η αποτυχία του σοσιαλιστικού προτάγματος, μας έχει γυρίσει πίσω στον 19ο αιώνα, πράγμα που σημαίνει ότι δυο είναι οι βασικές επιλογές που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ή θα ξαναχτίσουμε, από την αρχή, Λαϊκά Μέτωπα σαν το παραπάνω, για την ανάκτηση αρχικά της εθνικής και κοινωνικής κυριαρχίας, βάζοντας τα θεμέλια  για συστημική αλλαγή που θα αποφασίσουν δημοκρατικά οι λαοί. Η, εναλλακτικά, θα επικρατήσει παγκόσμια η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα που θα διατηρεί όλη την επιφάνεια της δημοκρατικότητας (κάτι σαν το «δημοκρατικό Ισραήλ»!), ενώ στην ουσία θα είναι το πιο ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου της πράξης και, το κυριότερο, της σκέψης, που θα έχει δει η Ιστορία...

Πηγή: inclusivedemocracy.org

ΞΕΦΤΙΛΕΣ! “Ελληνικο” γιαούρτι, απο 100% γερμανικό γάλα!

http://olympia.gr/2014/08/11/%CE%BE%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF-100-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC/

ΜΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ;

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Ας το φάει η Μέρκελ.

Ο – κατά Γ. Λεμπόν - ρόλος της «Δεξαμενής του Υποκόσμου» στην Λαϊκή Εξέγερση (στην οποία «δεξαμενή» περιλαμβάνει και τους «Ανέργους»!!!) - (γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/08/blog-post_34.html

Επανειλημμένα έχουμε ακούσει γύρω μας την (όχι και τόσο ρητορική) «ερώτηση»:

Μα καλά...τόσα εκατομμύρια φτωχολογιά και χαρατσωμένοι πολίτες και κυρίως κοντά στα δύο εκατομμύρια άνεργοι τι κάνουν; Γιατί δεν εξεγείρονται;

Στο ερώτημα μάλλον απαντάει και μάλιστα σοκαριστικά, από τα τέλη του 19^ου αιώνα ο Γουστάβ Λεμπόν, μέσα από το «Η ψυχολογία των επαναστάσεων». Εν συντομία και προτού δούμε το συγκεκριμένο απόσπασμα του βιβλίου του, να πούμε πως, σύμφωνα με τον Λεμπόν, δύο είναι οι «ψυχές της Εξέγερσης του Όχλου»:
Ο «Χειραγωγός» τους (ο Δημαγωγός, ο Ηγέτης, ο Δημοκόπος, κλπ) και ο... «Υπόκοσμος»....

Ναι, καλά ακούσατε....

Ο «Παραβατικός Υπόκοσμος της Εγκληματικότητας»...

Μέσα σ’ αυτόν τον υπόκοσμο συμπεριλαμβάνει και ένα τμήμα πληθυσμού που καθώς φαίνεται κάνει την «διαφορά»...

Τους «άνεργους»...

Οι «απλοί εργαζόμενοι (ακόμη) Πολίτες», όσο κι αν θίγονται από τις θανάσιμες αντιλαϊκές πολιτικές των Κυβερνητών, αρνούνται να ξεσηκωθούν αγόμενοι και φερόμενοι από μια «εγγενή αυτοσυγκράτηση» προκειμένου να διατηρηθεί η «ηρεμία» και η όσο το δυνατόν πιο εύρυθμη και ομαλή ροή καθημερινότητας και οικονομικής ζωής.

Όσο οι Άνεργοι – η ψυχολογία τους – είναι κοντά σ’ αυτή την «ψυχολογία/νοοτροπία» της Νομιμόφρονος Ομάδας δεν υπάρχει πιθανότητα για εξέγερση.

Εάν, εφόσον και όταν η ψυχολογία της «θάλασσας των ανέργων» τείνει προς αυτήν του Υποκόσμου (βλ. ροπή προς την εγκληματικότητα και εξοικείωση μ’ αυτήν), τότε η εξέγερση είναι κοντά...

Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τα γραφόμενα και τους συλλογισμούς του Λεμπόν. Άλλοτε «επακριβώς» και άλλοτε «διασταλτικά».

Αλλά δείτε το σχετικό απόσπασμα:

Υποκεφάλαιο «Τα συστατικά της λαϊκής ψυχής», σ.73

«Από τι ακριβώς αποτελείται όμως αυτή η μυστηριώδης καταλυτική δύναμη που αποκαλούμε λαό; Θα τη διαιρέσουμε σε δύο διαφορετικές κατηγορίες:

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εργαζόμενοι κάθε είδους: εργάτες και αγρότες, έμποροι και τεχνίτες, άτομα δηλαδή που έχουν μια συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα και που για να την ασκήσουν σωστά χρειάζονται τάξη και ηρεμία. Αυτή η μερίδα του λαού, αν και αποτελεί την πλειοψηφία του, ποτέ δεν προβαίνει σε επαναστάσεις. Μάλιστα, καθώς ζούσε πάντα μέσα σε συνθήκες σιωπηλής βιοπάλης, όλοι οι ιστορικοί την έθεσαν στο περιθώριο.

Η δεύτερη κατηγορία του λαού περιλαμβάνει μια ομάδα κατώτερης κοινωνικής στάθμης, άνεργους, αλκοολικούς, παράνομους, άτομα εκφυλισμένα ή απόκληρα. Αυτά τα κατακάθια παρόλο που αποτελούν τον κίνδυνο των επαναστατικών στρατών, παίζουν πρωταρχικό ρόλο σε όλες τις εξεγέρσεις.

 Η εγκληματική τους νοοτροπία που κάτω από ομαλές κοινωνικές συνθήκες εμποδίζεται να εκδηλωθεί, ξεσπά αμέσως μόλις βρει την ευκαιρία να δράσει δίχως το φόβο του νόμου.

 Αν όλες οι επαναστάσεις κυλίστηκαν στο αίμα και στη βία, το οφείλουν σ’ αυτό τον ασύνταχτο και καταστροφικό όχλο.

 Αυτός ο συρφετός που οι λαοπλάνοι τον ωθούν να γεμίζει τα μεγάλα επαναστατικά συμβούλια, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις επαναστατικές αρχές. Το μόνο που επιθυμεί είναι να καταστρέφει και να πυρπολεί.
Τούτες οι ομάδες, στρατολογημένες από τα κατώτερα στρώματα, παρασυρμένες από την ορμή του κινήματος, κραυγάζουν και εξεγείρονται επειδή βλέπουν τους άλλους να το κάνουν, δίχως να γνωρίζουν τον λόγο. Οι αγορητές με τα φουσκωμένα λόγια απευθύνονται ακριβώς σ’ αυτό το χυδαίο και επιζήμιο όχλο που μάλιστα τον χαρακτηρίζουν ως κυρίαρχο λαό.

«Αλίμονο σ’ αυτόν που θα ξεσηκώσει τον όχλο», έλεγε ο Ριβαρόλ, από τις αρχές κιόλας της Γαλλικής Επανάστασης. «Πως είναι ποτέ δυνατόν να διαφωτιστούν πνευματικά οι μάζες»;

Και ο Θιέρσος έλεγε:

«Από την εποχή που ο Τάκιτος είδε τον όχλο να χειροκροτεί τα εγκλήματα των αυτοκρατόρων, αυτή η χυδαία μάζα δεν άλλαξε σε τίποτα. Είναι ημιάγρια πλάσματα που δυστυχώς, ολοένα αυξάνονται μέσα στους κόλπους της κοινωνίας και ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμα να την μολύνουν με κάθε λογής έγκλημα. Μπορούν να ακολουθήσουν οποιαδήποτε εξουσία αδιάκριτα και μ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλουν τις αρχές μιας επανάστασης».

Πράγματι, αυτός ο συρφετός που φαίνεται τρομερός, υποκύπτει πολύ εύκολα μπροστά σε κάθε δεσποτική εξουσία που θα βρεθεί μπροστά του:

ζητωκραύγαζε πάντα όλους τους καίσαρες, από τον Καλιγούλα και το Νέρωνα μέχρι το Μαρά και τον Ροβεσπιέρο. Γιατί η δουλικότητά του είναι εξίσου απεριόριστη με την αγριότητά του.

Στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης οι όχλοι έδειξαν τα πιο θηριώδη ένστικτά τους.  Πολύ πριν από την Εθνοσυνέλευση, στις αρχές κιόλας της Επανάστασης, οι άτακτες μάζες έκαναν τις πιο φοβερές εξοντώσεις. Έσφαζαν τους φυλακισμένους με κομματιαστές σπαθιές για να παρατείνουν την αγωνία τους ενώ το πλήθος ξεφώνιζε από χαρά μπροστά στο μαρτύριό τους!

Μια ατέλειωτη σειρά από εγκλήματα, εμπρησμούς και λεηλασίες έλαβε χώρα όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και στη Ρουέν, στη Λυών, στο Στρασβούργο. Ο εξαγριωμένος όχλος έβγαλε τα μάτια του δήμαρχου της Τρουά και κατακρεούργησε τον συνταγματάρχη Μπελζούντς. Και δεν έμεινε εκεί: σε πολλές πόλεις ξερίζωνε τις καρδιές των θυμάτων και τις περιέφερε μέσα στις πόλεις τρυπημένες σε λόγχες!

Τις περισσότερες φορές, επειδή οι πολιτικοί χρειάζονται τον όχλο, του συγχωρούν αυτές τις θηριωδίες. Αν φανταστούμε για μια στιγμή πως όλα αυτά τα άτομα συγκεντρώνονται σε ένα μόνο πρόσωπο, τότε θα συντεθεί ένα φοβερό και υπερφυσικά αιμοβόρο τέρας.

Όπως είδαμε όμως, αυτές οι καταστρεπτικές στρατιές παίζουν κυριαρχικό ρόλο στις επαναστάσεις.

 Δεν εκπροσωπούν ωστόσο τον αληθινό λαό που, αν και έχει οφέλη από τα επαναστατικά κινήματα, δεν τα υποκινεί.

Οι θεωρητικοί της επανάστασης δεν εμπιστεύονται απόλυτα αυτή τη μερίδα του λαού...επειδή, αν και παρασύρεται εύκολα από τους δημαγωγούς, στο βάθος είναι συντηρητική και παραδοσιακή.

 Κι όσο κι αν τους ακολουθεί προσωρινά...θα αναζητήσει μοιραία τον Ηγέτη που θα επαναφέρει την κοινωνική τάξη.

 Κι αυτός ο Ηγέτης δεν μπορεί παρά να έχει δικτατορικές αρχές.
 Γιατί από τις αρχαιότερες κοινωνίες ως τις μέρες μας, μόνο μια δικτατορία κατόρθωνε να ισορροπήσει τις καταστάσεις μετά από μια αναρχία....».

..............................

Λοιπόν; Πως Μεταστρέφεται μια Ψυχή;

Ποιά στοιχεία άραγε θα μπορούσαν να κάνουν την ειδοποιό διαφορά και να ωθήσουν την «ψυχή του ανέργου» προς την «απένταξη» από την πρώτη ομάδα και την ένταξή της/του στη δεύτερη;

Προφανώς, τόσο μεγάλα όσο και σωρεία από μικρά δυσάρεστα δρώμενα (Αστάθμητοι Παράγοντες) της ζοφερής καθημερινότητάς του.

Πόσο θέλει άραγε κάποιος για να «ξεφύγει» (από την «αυτοσυγκράτηση») και ν’ αρχίσει τις «μικροκλοπές» πχ στην αρχή φαγητού και στην πορεία η ανάγκη αλλά και η εξοικείωση με την παραβατικότητα να τον «αναβαθμίσει ποιοτικά/τεχνικά» και να τον ωθήσει στην έμπρακτη ανώτερη εγκληματικότητα;

Θα πρέπει να θυμίσουμε εδώ πως ο Λεμπόν στη δεύτερη ομάδα εντάσσει και τους αλκοολικούς.

(Να σημειωθεί πως τα στοιχεία για τον αλκοολισμό των – όλο και αυξανόμενων – αστέγων είναι ανησυχητικά – και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα υπό το πρίσμα του Λεμπόν).

 Σήμερα, αυτή την «υποομάδα» θα την διευρύναμε μάλλον και θα την ονομάζαμε «τοξικοεξαρτημένοι. Ένας «θολωμένος/συγχυσμένος νους» εύκολα άγεται και φέρεται από «πονηρούς καθοδηγητές» ή ακόμη κι από το «σύνδρομο στέρησής» του και συμμετέχει πιο πρόθυμα/αβίαστα σε μια βίαιη συλλογική ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσει μια ακόμη δόση, μερικά ακόμη μπουκάλια...και βεβαίως μια «ισχυρή θυμική εκτόνωση»...

Στον ευρύτερο όρο «Απόκληροι» που αναφέρει επίσης ως μέλη αυτής της «ευρείας δεξαμενής του υποκόσμου» θα πρέπει σήμερα να εντάξουμε και όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους ως «περιθωριοποιημένο», «απόβλητο», «ριγμένο», «απομειωμένο», κλπ. Άνθρωποι που για διάφορους λόγους βρέθηκαν «εκτός» (από αγορά ή/και κοινωνία) και αναζητούν θυμωμένοι την «ηχηρή αποκατάστασή» τους. Αυτοί, από θυμό και πανίσχυρη τάση εκδίκησης είναι διατεθειμένοι να χτυπήσουν σκληρά και αλύπητα όταν τους δοθεί η ευκαιρία.

Στους έκφυλους που αναφέρει ο Λεμπόν εύκολα μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα «χαίρονταν» κάποιοι (πολλοί δυστυχώς) διεστραμμένοι τύποι (πχ βιαστές, παιδόφιλοι και σαδιστές) μέσα σ’ ένα τέτοιο «ταραγμένο περιβάλλον». (Οι όλο και αυξανόμενοι σχετικοί δείκτες εγκληματικότητας άραγε λένε κάτι επ’ αυτού;)

Για τους καθ’ έξιν φονιάδες, ούτε συζήτηση. Άλλο που δεν θα ήθελαν.

Όσο για τους εξαθλιωμένους υπο-αμειβόμενους, δεν θα ήθελε και πολύ να επιλέξουν «στρατόπεδο» ενισχύοντας καθοριστικά τους εξεγερθέντες.

Προς μια «οργανωμένη Φαβελοποίηση» των Ανέργων (και γενικότερα εξαθλιωμένων) Ελλήνων;

Ποιός θα μπορούσε λοιπόν να είναι ο «Αδύνατος Κρίκος»;

Ένα απ’ αυτά που θα μπορούσαν να στρέψουν καθοριστικά το «τιμόνι των ανέργων» προς την δεύτερη ομάδα (με αποτέλεσμα να τους ριζοσπαστικοποιήσει) θα ήταν ο «αστάθμητος παράγοντας της τοξικοεξάρτησης (αλκοολισμός και τοξικές ουσίες) σε συνδυασμό με την «πολιτικά καθοδηγούμενη» αύξηση της οργανωμένης εγκληματικότητας που θα άρχιζε εντατικά και μαζικά να στρατολογεί φρέσκα μέλη της στις τάξεις των ανέργων (θα μπορούσαμε να το βαφτίσουμε με τον νεολογισμό «φαβελοποίηση»)...και βεβαίως, τα δύο παραπάνω θα έβαιναν «αλληλοενισχυόμενα».

(Να θυμηθούμε εδώ πως δεν μιλάμε για κάτι νέο. Η «φαβελοποίηση» ως «μαζική στρατολόγηση στο οργανωμένο έγκλημα» εξελίσσεται ήδη εδώ και χρόνια στις τάξεις των ογκοδέστατων κοινοτήτων μεταναστών της χώρας μας. Παράνομων και μη.
Να μην μας διαφεύγει η «υπεροργανωμένη σχετική δραστηριότητα» του UCK που «επηρεάζει» όλη την «Μεγάλη» κοινότητα των (νομίμων πια) Αλβανών μεταναστών. Εάν ο UCK ζητήσει «εκδούλευση» - πχ διανυκτέρευση μέλους του, εργασία, καταφύγιο/κρυσφύγετο, διατροφή, μεταφορά επιβατών με όχημα, εξοπλισμό, κλπ – από έναν «απλό εργαζόμενο οικογενειάρχη Αλβανό» μετανάστη στην Ελλάδα και αυτός αρνηθεί, κατά τη γνώμη σας «τι θα του συμβεί – για παραδειγματισμό»;
Κι αντιθέτως, ο UCK προφανώς ξέρει να είναι «γενναιόδωρος» ως «ανταπόδοση σ’ αυτά που ζητάει» - το περιβόητο «δεύτερο εισόδημα» των Αλβανών Μεταναστών (έτσι δεν «ακούγεται» είκοσι χρόνια τώρα για το πως έχτισαν τις περιουσίες τους;) για το οποίο πολλοί άνεργοι Έλληνες οργίζονται αλλά και «μακαρίζουν» τους Αλβανούς.
Ο UCK και οι Αλβανοί είναι οι μόνοι τάχα που λειτουργούν έτσι; Πόσο θέλει για να δούμε και τους Έλληνες νεολούμπεν να αναζητούν μια τέτοια διέξοδο και κάποια «κυκλώματα» να τους την προσφέρουν;).

Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, μια οργανωμένη δύναμη που θα ήθελε να προκαλέσει εξέγερση θα θυμόταν το «Πρωσο-ρωσικό παράδειγμα» των αρχών του 20^ου αιώνα:

«Ο Γερμανικός χρυσός έδωσε στο Λένιν αυτό που χρειάζονταν για να εξαγοράσει βασικούς πυλώνες του Ρωσικού Όχλου προκειμένου να επιτύχει την εξέγερσή του»....

Να θυμηθούμε εδώ το 2008;

Αυτός που «έριξε χρήμα» στην τότε «αγορά του Υποκόσμου» πέτυχε σχεδόν να κάψει την Αθήνα.

Αν ήθελε και «το συνέχιζε», όλη η Ελλάδα θα είχε μπει σε μια διαρκή εξέγερση. Πολλών εναντίον πολλών.

Το ίδιο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Το χρήμα μπορεί να εξαγοράσει τους εξαθλιωμένους άνεργους και να τους εντάξει στον Υπόκοσμο.

Το χρήμα επίσης μπορεί κατόπιν να εξαγοράσει τις «Οργανωμένες (και μη) δυνάμεις του Υποκόσμου» και να τις οδηγήσει σε ένα καθοδηγούμενο/χειραγωγούμενο ξεκίνημα μιας εξέγερσης.

Αυτό το ίδιο χρήμα και χειραγώγηση θα την τροφοδοτούσε μέχρι να φουντώσει τόσο ώστε να μετατραπεί σε αυτοτροφοδοτούμενη πυρκαγιά.

Και γιατί δεν εμφανίζεται η Εξέγερση;

Για να μην συμβαίνει, ενώ αυτό που θέλουν οι Ύπατοι Αρμοστές της χώρας είναι η διάλυση, καταστροφή και υποταγή της, μπορεί να σημαίνει ΜΟΝΟΝ ένα πράγμα:

Μια πολεμική περιπέτεια της Ελλάδας θα είχε απίστευτης έντασης μετάδοση ανεπιθύμητων αλυσιδωτών αντιδράσεων ενάντιων στα συμφέροντά τους.

Δεν υπάρχει άλλο λογικό συμπέρασμα...

Θέλουν να την καταστρέψουν, να την σπάσουν σε χίλια δυό κομμάτια, να την καθυποτάξουν αλλά, προφανώς, όχι με φωτιά. Όχι με εσωτερικές (κι ακόμη χειρότερα εξωτερικές) πολεμικές περιπέτειες της Ελληνικής κοινωνίας. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.
Όχι όσο ακόμη οι Έλληνες είναι πλειοψηφία σ’ αυτόν τον τόπο.

Θέλουν να το επιτύχουν αργά και σταθερά με μέσα οικονομικής εξαθλίωσης και υποδούλωσης.

Κι αν έστειλαν – τάχα – το «Μήνυμα φωτιά» του 2008, με τα παραπάνω αποδεικνύεται πως ήταν «απλή μπλόφα».

Η «φωτιά» στην Ελλάδα (ένοπλη εξέγερση/πόλεμος) είναι αυτό ακριβώς που ΤΡΕΜΟΥΝ.

Συν τοις άλλοις, προφανώς θα ξυπνούσε «κι άλλα αρχέγονα στοιχεία» στην Ψυχή του Έλληνα...Πολεμικά στοιχεία...μετά από κάτι τέτοιο, η Συλλογική Ψυχή του Έλληνα δεν θα είχε καμία σχέση με την σημερινή...

Να ένας ακόμη καλός λόγος να σκέφτονται (δικαιολογημένα;) κάποιοι ανησυχούντες Έλληνες Πολίτες σοβαρά κάποιες «σκληρές έσχατες επιλογές»...

Όταν μπαίνει μάλιστα αυτό το θέμα, ακούγονται διάφορα σενάρια. Με επικρατέστερο το εξής:

Η Ελληνική Μαφία οργανώνεται και επιτίθεται
Μια Ελληνική Ομάδα ισχυρών κεφαλαίων χρηματοδοτεί και χειραγωγεί κάποιες Ελληνικές Ομάδες του Οργανωμένου Εγκλήματος. Σκοπός η σημαντική ενίσχυσή τους σε Δύναμη Πυρός και η εξόντωση των αλλοεθνών εγκληματικών ομάδων. Η εκτόπισή τους εκτός χώρας.
Κίνητρο αποτελεί η υπόσχεση πως όλο το «πακέτο του Οργανωμένου Εγκλήματος» θα περάσει στα χέρια των «Ελληνικών Ομάδων» (Μαφίας). Πολύ δελεαστικό κίνητρο, δε νομίζετε;

Μέρος της ενίσχυσης των Ελληνικών ομάδων αλλά και μέρος των υποχρεώσεών τους θα είναι η μαζική στρατολόγηση εξαθλιωμένων Ελλήνων (έμμεση «στρατιωτικοποίηση όχλου»). Στόχος, όπως παραπάνω: η κυριαρχία παντού στη Νύχτα. Και στη Μέρα.

Αφού επιλεγούν και διασωθούν ένας δύο Στρατηγικοί σύμμαχοι (αλλοεθνείς ομάδες) και τους αποδοθούν κάποια μικρά ποσοστά στα κέρδη του εγκλήματος, οι υπόλοιπες Μαφίες «συντρίβονται» με εκτεταμένες στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις.

Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως η «συντριπτική εξόντωση όλων των ξένων Μαφιών» θα είναι τόσο μεγάλο δέλεαρ για τις Ελληνικές Αρχές Ασφαλείας που πιθανότατα δεν θα παρέμβουν.

Άλλωστε, η υπόσχεση που θα έδιναν οι Ελληνικές Ομάδες της Νύχτας πιθανότατα θα ήταν πως το έγκλημα θα γυρίσει σε επίπεδα είκοσι χρόνων πριν και θα διατηρηθεί έτσι.

Δελεαστικό κι αυτό, έτσι;

Οι οργανωμένοι πολυπληθείς στρατοί αυτών των Ελληνικών Ομάδων μετά απ’ αυτό θα είναι ικανοί να χρησιμοποιηθούν ως «μοχλός εξέγερσης».

Όταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι Έλληνες μαζί με τις οικογένειές τους εξαρτηθούν απο την «μισθοδοσία της Νύχτας και του εγκλήματος», τότε η Ελλάδα θα βιώσει μια Εξέγερση ανεξέλεγκτης εξέλιξης και θ’ αλλάξει σε μια βραδιά.

Άγνωστο προς ποιά κατεύθυνση...

Γιώργος Ανεστόπουλος

Πνεύμα Θεατρικό (Από την Ηρώ Μητρούτσικου)

http://attikipress.gr/agnosta-diigimata-tou-tsexof-epi-skinis/

 

Άγνωστα διηγήματα του Τσέχωφ επί σκηνής

 

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

 

Στην μικρή σκηνή του Φεστιβάλ παρουσιάστηκαν αυτούσια διηγήματα του Τσέχωφ (τα οποία, ακόμα, είναι σύγχρονα), σε μια απλή και χειροποίητη παράσταση, με τέσσερις ηθοποιούς!

 

Τσέχωφ

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ (1860-1904) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς στην ιστορία. Ήταν γιατρός εν ενεργεία (γι΄αυτό και σε κάθε έργο του υπάρχει μέσα κι ένας γιατρός…), αλλά παράλληλα έγραψε 14 θεατρικά έργα και πολλά περισσότερα διηγήματα! Σ’ αυτά είναι πιο εμφανές το υπόγειο και λεπτό του χιούμορ, οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν οι ήρωές του, τα αδιέξοδά τους, και εκεί καταλαβαίνεις τον λόγο που ο Τσέχωφ υποστήριζε ότι τα θεατρικά του ήταν κωμωδίες και όχι δράματα, όπως συνήθιζαν -από τότε και μέχρι πολύ πρόσφατα- να τα ανεβάζουν!

 

«Διασκεδαστικές Ιστορίες Περί Θνητότητας»

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος (ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει στο πλευρό του Λ.Βογιατζή και του Τ.Μπαντή) αποφάσισε να πάρει κάποια από τα λιγότερο γνωστά διηγήματα του Τσέχωφ  και να τα ανεβάσει στην σκηνή, ως μια παράσταση-πραγματεία για την αδυναμία των ανθρώπων να κατανοήσουν και να συμφιλιωθούν με τη μόνη βεβαιότητα: τον θάνατο. Η σύνθεση των διηγημάτων που προτείνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης (σε μετάφραση Γ.Δεπάστα), αποτελεί ένα ψηφιδωτό προσώπων, που αναζητούν εναγωνίως το νόημα της ζωής τους· αυτή την κωμικοτραγική προσπάθεια που κάνουμε όλοι για να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας και να αποφύγουμε τον θάνατο. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος «Διασκεδαστικές Ιστορίες Περί Θνητότητας». Πέρα από αυτόν τον, πάντα επίκαιρο, κοινό άξονα, σε αυτά τα διηγήματα διακρίνουμε κι άλλα επίκαιρα θέματα, παρ΄ότι έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από την συγγραφή τους (το δημόσιο σύστημα μιας χώρας, οι φόβοι των ανθρώπων, οι υπαρξιακές αναζητήσεις, οι ανομολόγητοι έρωτες, η ανάγκη για τα προς το ζειν ή για μια θέση στο δημόσιο).

Απ’ ότι φαίνεται δεν έχουν αλλάξει και πολλά από την εποχή του Τσέχωφ και ίσως γι αυτό ο Μόσχος σκέφτηκε να την ανεβάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μάλιστα έκανε πρεμιέρα τρεις μέρες μετά τη συμπλήρωση των 110 χρόνων από τον θάνατο του συγγραφέα (15/7/1904)!

 Στη σκηνή κυριαρχεί ένα χωμάτινο υπερυψωμένο μονοπάτι (σαν πασαρέλα) που καταλήγει σε μια γιγαντοαφίσα, η οποία απεικόνιζε τη συνέχεια του μονοπατιού με δέντρα εκατέρωθεν!

Οι ηθοποιοί, δύο νέοι (Μιχάλης Οικονόμου, Εύη Σαουλίδου) και δύο μεσήλικες (Αλέξανδρος Μυλωνάς, Λ.Φωτοπούλου), κάθονται κάτω από το μονοπάτι και ανεβαίνουν σε αυτό για να παίξουν, εναλλάσσοντας ρόλους· ο αφηγητής, συχνά, βρίσκεται κάτω από το μονοπάτι και αφηγείται στο κοινό το διήγημα, ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί παίζουν, δρουν, συνδιαλέγονται… Το πρώτο διήγημα, με τον βιβλιοπώλη που θέλει να φέρει τη γνώση στο χωριό, αλλά καταλήγει να μετατρέψει σιγά σιγά το βιβλιοπωλείο του σε μπακάλικο, προκαλεί άφθονο γέλιο! Μετά, όμως,  η παράσταση “έπεσε”. Τα διηγήματα δεν ήταν τόσο σπιρτόζικα, και όσο κι αν προσπάθησε η σκηνοθεσία να τα «σηκώσει» δεν τα κατάφερε, με εξαίρεση άλλα δύο ή τρία.

Ο μονόλογος-αφήγηση της, πάντα, εξαιρετικής Λυδίας Φωτοπούλου έριξε ακόμα πιο πολύ την ενέργεια της παράστασης και, τελικά, δεν ήταν αυτό το πιο αισθαντικό κομμάτι, αλλά το κομμάτι με τον ανομολόγητο έρωτα (Φωτοπούλου-Αλεξ.Μυλωνάς).

Άλλη εξαιρετική στιγμή ήταν το διήγημα με το Λαχείο, ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια υπήρχαν στιγμές που κούραζαν λίγο. Όπως, επίσης, κούραζαν λίγο τα “περπατήματα” στο μονοπάτι σε κάθε αλλαγή διηγήματος!

Αν και οι τέσσερις είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ο Μιχάλης Οικονόμου ξεχώριζε στους υπόλοιπους, επίσης αξιόλογους, ηθοποιούς.

Βρήκα υπέροχα τα πολύχρωμα ανδρικά κουστούμια, αλλά καθόλου κομψά τα γυναικεία (Τίνα Τζόκα). Το όμορφο φόρεμα της Φωτοπούλου δεν την κολάκευε καθόλου και τα παπούτσια της έκαναν ακόμα χειρότερο το σύνολο. Και οι τέσσερις ηθοποιοί φορούσαν εσπαντρίγιες (ή εσπαντρίλιες), πράγμα που δεν μου άρεσε και θεωρώ ότι δεν ταίριαζε και με τα ρούχα τους· και επίσης είναι το μοδάτο παπούτσι του φετινού καλοκαιριού που φοράει ο καθένας… Μια γόβα θα έσωζε το σύνολο της Φωτοπούλου. Κοινό σημείο όλων των κουστουμιών -εκτός από τις εσπαντρίγιες- ήταν και κάποιες χρωματιστές φούντες ραμμένες πάνω τους!

Στα ρούχα και στα σκηνικά αντικείμενα διαφαινόταν η διάθεση του παιχνιδιού που υπήρχε και στην σκηνοθεσία, αλλά θεωρώ ότι αυτό απέτυχε στα γυναικεία κοστούμια.

Επίσης, με έχει κουράσει γενικά η χρήση μικροφώνου στην σκηνή, και θεωρώ ότι εδώ δεν χρειαζόταν μια και οι ηθοποιοί φορούσαν και πάνω τους μικρόφωνα… Το σκηνικό (επίσης Τίνα Τζόκα) έξυπνο, αλλά κάτι του έλειπε, δεν ξέρω... Ίσως έφταιγε το μεγάλο βάθος της αίθουσας!

Να σημειώσω ότι είδα την παράσταση σε γενική πρόβα, πριν την πρεμιέρα. Δεν ξέρω αν “ανέβηκε” στην συνέχεια· έφυγα, όμως, με την αίσθηση ότι ο Μόσχος είχε καλές προθέσεις, αλλά δεν κατάφερε να την κάνει να εκτιναχθεί, παρ’ όλους τους εξαιρετικούς ηθοποιούς…

Υπέροχο το τελικό τραγούδι (διδασκαλία: Ανρί Κεγκομάρ)

 

 

 http://www.attikipress.gr/91462/enas-yperoxos-aplos-vasilias-lhr

Ένας υπέροχος, απλός Βασιλιάς Ληρ

 

Από την Ηρώ Μητρούτσικου                                                                      7.6.2014

 

 

Ο Δημήτρης Παπαγιάννης, ένας ηθοποιός που συνεργαστεί με τον Κατράκη, την Καρέζη, τον Βολανάκη, τη Βουγιουκλάκη, τον Λογοθετίδη, τον Χορν, την Λαμπέτη, που έχουμε θαυμάσει στον κινηματογράφο (με πρώτη του ταινία το “Τζένη-Τζένη”, το 1965), αλλά και στην τηλεόραση, επιστρέφει μετά από δέκα χρόνια στο σανίδι! Ο λόγος; Τα παιδιά του! Έχει έξι παιδιά (για τα οποία δηλώνει με περηφάνια ότι κατάφερε να τα ζήσει μόνο από την υποκριτική του τέχνη) και τα δύο από αυτά έχουν τελειώσει την σχολή του Εθνικού Θεάτρου και είναι καταξιωμένοι στον χώρο! Τα τελευταία χρόνια ασχολιόταν μόνο με διδασκαλία (υποκριτικής), όταν οι δυο γιοί του του πρότειναν να παίξει τον «Βασιλιά Ληρ»! Ο 77χρονος Δ.Παπαγιάννης, αν και κοντά στην ηλικία του Ληρ, ποτέ δεν είχε σκεφτεί να ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο, έναν από τους απαιτητικότερους ρόλους του σαιξπηρικού ρεπερτορίου! Έχει, ωστόσο, υποδυθεί τον Ιάγο στον “Οθέλλο”, καθώς και τον Έμπορο της Βενετίας! Υπό την προτροπή, όμως, του Νικόλα Παπαγιάννη, ο οποίος έχει αναλάβει να παίξει τον Έντμοντ, νόθο γιο του Γκλόστερ, και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Παπαγιάννη, ο πατέρας τους ενδύθηκε τον ρόλο του τραγικού βασιλιά, ενός ανθρώπου που είχε τα πάντα και από δικό του λάθος έχασε τα πάντα….

 Ο  Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) έγραψε το «King Lear» ανάμεσα στο 1604 και 1609. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενός βασιλιά, στο τέλος της ζωής του, από την στιγμή που αποφασίζει να μοιράσει περιουσία και εξουσία στις τρεις κόρες του, ανάλογα, όμως με τα λόγια τους, και όχι με την ουσία. Το αποτέλεσμα είναι να αποκληρώσει την μικρότερη, τη λατρεμένη του κόρη, το «μόνο παιδί του που τον αγαπά αληθινά», και στη συνέχεια, οι άλλες δύο κόρες να τον προδώσουν και τον διώξουν. Ο Ληρ άστεγος, περιπλανιέται μόνος. Δίπλα του έχει απομείνει μόνο ο πιστός γελωτοποιός του, ενώ οι δύο κόρες του εμπλέκονται σε πόλεμο!

Πρόκειται για ένα πολιτικό έργο γραμμένο λυρικά στο οποίο, όμως, θίγονται και οι διαπροσωπικές, οικογενειακές σχέσεις, η υποκρισία και η ανιδιοτελής αγάπη. Στο τέλος, ο Ληρ, σαν φτωχός και ταπεινός άνθρωπος, βλέπει την αλήθεια, όπως ο Οιδίποδας “είδε” όταν τυφλώθηκε… Ο Ληρ θεωρείται υποκριτικός άθλος για κάθε ηθοποιό, δυσκολότερος ακόμα και του Άμλετ.

 

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Παπαγιάννης είναι υπέροχη. Απλή, λιτή, σωστή, χωρίς τίποτα το περιττό. Η πρώτη σωστή κίνηση του σκηνοθέτη ήταν να μειώσει την διάρκεια του έργου, κόβοντας κάποια μέρη του κειμένου. Έτσι, είδαμε μια παράσταση που δεν στερεί τίποτα στο θεατή από την ιστορία του Ληρ, αλλά συγχρόνως δεν κουράζει. Όπως αλλάζει η κοινωνία και οι ρυθμοί της, έτσι αλλάζει και το θέατρο. Εκατό λεπτά για μια παράσταση είναι, λένε, ο μέσος χρόνος ανοχής του σύγχρονου θεατή! Έτσι, μένουμε στην ουσία των λόγων (του Σαίξπηρ), κάτι που δεν έκανε ο Ληρ με τις κόρες του, όταν μοίραζε το βασίλειό του…

Ένα γρήγορο κείμενο, όμως δεν κάνει την παράσταση καλή. Στον “Βασιλιά Ληρ” «της οικογένειας Παπαγιάννη» δεν βρήκα τίποτα που να μην μου αρέσει!

Εκπληκτικά κουστούμια (Βασιλική Σύρμα), σχεδόν εποχής, απλά, αλλά και ενδεικτικά για κάθε ρόλο, ξεχωρίζουν τα τρία γυναικεία κουστούμια, το κουστούμι του τρελού, η απλότατη κάπα του Κέντ, αλλά και του Ληρ, που όσο προχωράει η παράσταση αφαιρείται και κάτι από το κουστούμι του, όπως οι εξουσίες και τα δικαιώματα που του αφαιρούν σιγά σιγά οι κόρες του. Σκηνικό δεν υπάρχει κι εδώ φαίνεται πόσο ταιριαστή επιλογή ήταν το Θέατρο της Φρυνίχου σε αυτή την μίνιμαλ, αλλά, με μεγαλειώδες θέμα, παράσταση… Εκπληκτικοί φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα) με κορυφαία την στιγμή που φαίνονται -υποφωτισμένα και σκληρά- μονάχα τα δυο πρόσωπα των κορών και τίποτα άλλο από το σώμα τους!!! Υπέροχη μουσική που ακολουθεί τις κορυφώσεις του κειμένου (Σταύρος Γασπαράτος) και ένα ιδανικό καστ.

Οι ηθοποιοί δεν μπαίνουν ποτέ στα παρασκήνια· όταν δεν παίζουν στέκονται κάτω από την σκηνή και έπειτα ανεβαίνουν σε αυτή για να πάρουν θέση και να μπουν μετά στον ρόλο. Ο Δημήτρης Παπαγιάννης (Ληρ) και ο Χάρης Εμμανουήλ (Γκλόστερ) έμπειροι και μετρημένοι στην υποκριτική τους, η Μαριάννα Πολυχρονίδη πιο μεστή από την Ελένη Βλάχου (μεγάλες κόρες), γλυκιά η Ηρώ Διαμάντη (μικρότερη κόρη), καλοί οι Νικόλας Παπαγιάννης (Έντμοντ) και Γιώργος Οικονόμου (Κεντ). Ο  Σωτήρης Τσακομίδης δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του τρελού (εκπληκτική η σκηνή έναρξης και όχι μόνο….), όπως εκπληκτικός είναι και ο Δημήτρης Λιόλιος (Έντγκαρ) στο κομμάτι που υποδύεται κι αυτός τον τρελό.

Μια πολύ όμορφη παράσταση, τίμια και απλή, που δεν κουράζει και δεν προσπαθεί να πετύχει κάτι βαρύγδουπο, μόνο και μόνο επειδή είναι Σαίξπηρ. Το εντελώς αντίθετο, δηλ, από την παράσταση του ίδιου έργου που παίχτηκε τον χειμώνα από τον Γ.Βούρο!
Και οι δύο παραστάσεις θα επαναληφθούν με την νέα σεζόν, οπότε δείτε κι αποφασίστε…

Trailer  https://www.youtube.com/watch?v=c9CPbzaSWUo

Πατριωτικό Μέτωπο: Ο καταδρομέας Μπικάκης, δείχνει το δρόμο…

Αθήνα, 11 Αυγούστου 2014

Ο καταδρομέας Μπικάκης, δείχνει το δρόμο…

Δύναμη και ελπίδα από τον τελευταίο Έλληνα ήρωα, τον Καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη θα ζητήσουμε, όλοι εμείς που θα βρεθούμε την Κυριακή 31 Αυγούστου, στις 5 το απόγευμα, στο μνήμα του, στον Αμύγδαλο, στα Νότια του Ηρακλείου της Κρήτης.

Στην ετήσια εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιούμε όσοι δεν ξεχνάμε αυτούς στους οποίους χρωστάμε τη λευτεριά και την αξιοπρέπειά μας, αυτή τη χρονιά, τα παλληκάρια του Ρεθύμνου, έχουν κανονίσει ένα ολάκερο Κρητικό πανηγύρι.

Έτσι, μαζί με τον Γιώργο Αντωνογιαννάκη με τη λύρα του, τις κοπελιές και τα κοπέλια της Ερωφίλης του Ρεθύμνου με τους χορούς τους, θα σιγοτραγουδήσουμε το «εμέ δε με φοβίζουνε του κάτω κόσμου οι τόποι», θα καλέσουμε τους νεκρούς καταδρομείς που έδωσαν τη ζωής τους στον άνισο αγώνα της Κύπρου του '74 και θα πάρουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε να στεκόμαστε όρθιοι και ζωντανοί, στις σκοτεινές εποχές που βιώνουμε.

Δίπλα στον τάφο του Λιονταριού της Κρήτης, θα αποθέσουμε μπρούτζινη πλάκα με τα ονόματα των συμμαχητών του, για να τους έχει συντροφιά ο Παλλήκαρος Μανώλης, ο Καταδρομέας που εξολόθρευσε μόνος του, ένα ολάκερο τούρκικο τάγμα και έξι τεθωρακισμένα, στην Κύπρο του '74.

Φεύγοντας από το μνήμα του, και αφήνοντας τον να κοιμάται ήσυχα σήμερα στους ουρανούς, συντροφιά με τον Ισαάκ και τον Σολωμού, θα ορκιστούμε στο λόγο του ποιητή, στη πράξη των ηρώων μας πως, τα όνειρα, θα πάρουν εκδίκηση.

Υ.Γ. Από το Ρέθυμνο, θα ξεκινήσει λεωφορείο. Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν, μπορούν να επικοινωνούν με τον εκπρόσωπο του Κινήματος στο Ρέθυμνο κ. Δημήτρη Τσιγδινό, στο τηλ. 6987231812.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών:
Διδυμοτείχου 15-17,
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 http://www.pamet.gr pametopo@gmail.com

https://www.facebook.com/pametopo    

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442www.allilegion.gr allilegion@gmail.com    

Ελληνική Τράπεζα Σπόρων

Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία (Όχι ΜΚΟ)  

http://eltraspor.wordpress.com 

Πρότυπη Βιοτεχνία Αλεύρων

Ορφέως και Δημαράκη, Βοτανικός

Η Παναγία θύμιαζε στη Μεγίστη Λαύρα!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_63.html

Παναγία η Βηματάρισσα - Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. 

Ο γέρο-Θεόφιλος, αδελφός της Μονής αυτής, σε μια πνευματική συζήτηση που είχαμε, πριν από 40 περίπου χρόνια, μου είπε τα εξής : «Αδελφέ πάτερ Ανδρέα, επειδή και συ είσαι εξαρτηματικός αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, κι εδώ έβαλες μετάνοια για να γίνεις μοναχός και επομένως σαν παράδελφος μου, που είσαι, σου λέγω, πως πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και νηφάλιοι. Η προσευχή με την υπακοή πρέπει αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οι φτερούγες στα πουλιά, για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή και να πετάει με το νου του, από τα γήινα στα ουράνια.

Γι΄ αυτό να προσέχεις μου είπε, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς ή να ψάλλεις : α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση. Και αντί να ωφελείσαι από τη προσευχή σου, να ζημιώνεις και να βλάπτεσαι από την απροσεξία σου. Για να βεβαιωθείς πως αυτά που σου λέγω είναι αλήθεια, άκουσε τι μου διηγήθηκε ο γέρο-Κορνήλιος, που κι αυτός τα είχε ακούσει, από ένα πολύ ενάρετο Γέροντα του Μοναστηριού μας, το γέρο-Ηλιόδωρο, ο οποίο έζησε πριν περίπου 150 χρόνια.

Ο γέρο-Ηλιόδωρος ήταν παραγουμενιάρης και υπηρετούσε τον ηγούμενο της Μονής, όταν το Μοναστήρι μας ήταν ακόμη κοινόβιο, αυτός έλεγε, πως σε μια ολονύκτια αγρυπνία, βρισκότανε στο ιερό και ετοίμαζε τα θυμιατά, για να θυμιάσουν οι ιερείς και διάκονοι, όταν αρχίναγε η εννάτη ωδή που ψάλλεται η «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ…».

Από τη θέση εκείνη, του ιερού, ο γέρο-Ηλιόδωρος, κάθε μέρα όταν αρχίναγε ο ψάλτης το «Αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον», έβλεπε με τα μάτια της ψυχής, σαν όραμα, μια μαυροφορεμένη, μεγαλόπρεπη γυναίκα, που τη συνόδευαν δύο Άγγελοι με ολόχρυσο θυμιατό στο χέρι και θυμίαζε το ναό. Περνούσε σε από τα στασίδια των μοναχών και θυμίαζε μέχρι που τελείωνε η «Τιμιωτέρα» και η εννάτη ωδή.

Μια μέρα, ο ψάλτης, πήρε πολύ ψηλά ίσια στις «Καταβασίες» και την ημέρα εκείνη, η γυναίκα αυτή, που δεν ήταν άλλη παρά, η Έφορος και προστάτης των μοναχών και του Αγιώνυμου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, δε φάνηκε να θυμιάσει, όπως έκανε κάθε μέρα, επειδή τα ψηλά ίσια διώχνουν την κατάνυξη και την ευλάβεια.

Άλλη μέρα πάλι, στην Αγρυπνία μετά το Απόδειπνο, ο ευλογημένος αυτός Ηλιόδωρος, βλέπει την Παναγία να θυμιάζει όλο το Ναό. Πήγαινε στα στασίδια των μοναχών, μερικά από τα οποία δεν είχαν μοναχούς και η Παναγία υα θυμίαζε, και πολλά στασίδια που είχανε μοναχούς δεν τα θυμίαζε. Τούτο κίνησε την περιέργεια του Γέροντα Ηλιόδωρου και γεννήθηκε η απορία μέσα του, γιατί άραγε τα στασίδια που έχουν μοναχούς δεν τα θυμιάζει και θύμιαζε τα στασίδια που δεν είχαν μοναχούς ;

Με δάκρυα ο ενάρετος αυτός μοναχός, παρακάλεσε την Παναγία να πληροφορήσει την απορία του αυτή. Οπόταν μετά τριήμερη προσευχή παρουσιάστηκε στον ύπνο του, η Παναγία και του είπε : «Ηλιόδωρε, μάθε πως τα στασίδια που είναι άδεια τα θυμιάζω γιατί, οι μοναχοί που κάθονται σ΄ αυτά και παρακολουθούν τις ιερές προσευχές και ακολουθίες, βρίσκονται σε υπηρεσίες και διακονήματα της Μονής, αλλά ΄κει που είναι και εργάζονται, έχουν συνέχεια το νου τους, στην κοινή προσευχή, που γίνεται δω στο Ναό, από τους άλλους αδερφούς, κι έτσι συμπροσεύχονται κι εκείνοι, απ΄ εκεί που βρίσκονται. Αυτοί είναι εκείνοι που και οι ιερείς μνημονεύουν και λένε στις δεήσεις τους : «και υπέρ των δι΄ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων πατέρων και αδελφών ημών…», αυτούς κι εγώ τους βλέπω παρόντες, με το νου, και τους θυμιάζω σαν να βρίσκονται στα στασίδια τους. Αυτοί έχουν διπλό μισθό. Ενώ πολλοί από τους μοναχούς, που κάθονται στα στασίδια τους και δεν προσεύχονται νοερά, με τους άλλους αδελφούς, αλλά, άλλοτε συζητούν μεταξύ τους, άλλοτε σκέπτονται άσχετα με την προσευχή πράγματα, άλλοτε κατακρίνουν, άλλοτε ζηλεύουν, που οι άλλοι ψάλλουν και δοξολογούν τον Ύψιστον , και αντί να δοξολογούν κι αυτοί μαζί τους, το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Του, αυτοί κάνουν το αντίθετο, επιφέρουν κρίσεις εναντίον των αδελφών τους, αλλά και πολλές φορές σκέπτονται πονηρά και αμαρτωλά πράγματα. Οι μοναχοί αυτοί, καίτοι βρίσκονται στις θέσεις τους και κάθονται στα στασίδια τους, δεν υπολογίζονται με τους παρόντες, αλλά θεωρούνται ως απόντες και επειδή δεν προσεύχονται καθαρά, δεν τους αξίζει να τους θυμιάσω, διότι το θυμίαμα σημαίνει τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που δεν κατοικεί στους ανθρώπους αυτούς, αλλά τους αποστρέφεται.

«Γι΄ αυτό θα πρέπει, αυτά που είδες, κι αυτά που σου είπα, να τα κάμεις γνωστά σε όλους τους μοναχούς και σε όλους τους χριστιανούς, και να τα γράψεις, για να μαθαίνουν όλοι, πώς πρέπει, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, αλλά και πάντοτε όταν προσεύχονται, να έχουν το νου τους και την καρδιά τους συγκεντρωμένα στο Θεό, τον οποίον πρέπει να δοξολογούμε  και να ευχαριστούμε, για τα καλά που μας χαρίζει, αλλάκαι για τα κακά, που, κατά Θεία παραχώρηση μας συμβαίνουν. Πρέπει για όλα αυτά, να ευχαριστούμε τον Θεό μέσα στην εκκλησία Του, όπως λέγει και το Πνεύμα το Άγιον στην Αγία Γραφή : «εν τω Ναώ αυτού – Θεού εισερχόμενος – πας τις λέγει δόξαν».

«Μεγάλη και ασυγχώρητη αμαρτία είναι, όταν κουβεντιάζουμε στην εκκλησία, κατά την ώρα της προσευχής, διότι περιφρονούμε κατά πρόσωπο το Θεό και λυπούμε το Πνεύμα το Άγιον, πράγμα το οποίον εγγίζει το κρίμα της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, αμαρτία η οποία δεν συγχωρείται «ούτε εν τω παρόντι ούτε εν τω μέλλοντι αιώνα» (Ματθ. 12, 32). Γι΄ αυτό προτιμότερο θα ήταν, οι άνθρωποι αυτοί, να μην πηγαίνουν στην εκκλησία, παρά να πηγαίνουν, και να καταφρονούν την εντολή του Θεού και να γίνονται αιτία σκανδάλων μέσα στην εκκλησία του Θεού».

ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σ. 206 κ.ε.

Ὁ ἐπίσκοπος καί ἡ χαρισματική προσευχή μιᾶς ἁπλῆς γυναίκας (συγκινητική ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_70.html

Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης ἀνέφερε: «Μ’ ἔμαθε νά προσεύχωμαι κατανυκτικά καί μέ δάκρυα μία ἁπλῆ γυναικούλα, πού κατοικοῦσε στό Πέραμα Πειραιῶς καί τήν ἀποκαλοῦσαν περιφρονητικά ὄχι μέ τ’ ὄνομά της, ἀλλά μέ τό παρατσούκλι “ἡ Αὐγουλοῦ”, γιατί πούλαγε φρέσκα αὐγά, νά ἐξοικονομήση τόν “ἄρτον τόν ἐπιούσιον”.

Ὡς περιοδεύων πέρασα μιά μέρα ἀπ’ τό φτωχικό της σπίτι, γιά νά εἰσπράξω μιά συνδρομή γιά τό περιοδικό ΖΩΗ. Ἡ ἴδια ἀπουσίαζε καί βρισκόταν ἐκεῖ τό παιδί της, πού διήρχετο τήν ἐφηβεία. Ἔκαιγε τό καντήλι στό εἰκονοστάσι κι ἔκανα στό παιδί τήν πρότασι ἄν ἤθελε μέχρι νά ᾽λθη ἡ μητέρα του νά προσευχηθοῦμε λιγάκι. Κάπως ἀδιάφορα κούνησε καταφατικά τό κεφάλι του καί εἶπε ἄς προσευχηθοῦμε. Ὅταν τελειώσαμε τήν προσευχή, μοῦ λέει κάπως χαριτολογώντας: Α, ἐσύ δέν ξέρεις νά προσευχηθῆς! Ἐγώ κατεπλάγην ἀπ’ τήν τολμηρή αὐτή παρατήρησι καί τόν ρώτησα νά μοῦ ἐξηγήση, πῶς κατά τή γνώμη του πρέπει νά προσεύχεται ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός; Ἐγώ, κύριε, μοῦ λέει δέν ξέρω Θεολογία, ἀλλά βλέπω τό παράδειγμα τῆς μητέρας μου, πού ὅταν προσεύχεται κραυγάζει συνεχῶς “Κύριε Ἐλέησον”, πέφτει συνεχῶς σέ μετάνοιες, κτυπάει τό στῆθος της καί τρέχουν ποτάμι τά δάκρυά της!

Μετά ἀπ’ αὐτή τήν ἀφήγησι, μεγάλωσε ἡ ἐπιθυμία μου νά γνωρίσω αὐτή τήν ὑπέροχη γυναῖκα καί νά διδαχθῶ κάτι ἀπ’ τή χαρισματική προσευχή της.

Ἐκείνη τή μέρα δέν ἦλθε κι ἀποχώρησα. Μιά ἄλλη μέρα πέρασα νά τή συναντήσω καί βρέθηκα μπροστά σέ μιά συγκλονιστική σκηνή προσευχομένου ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας της, ὅπως ἔμαθα, ἦταν ἕνας μέθυσος κι ἀχαΐρευτος, πού τῆς ἔπαιρνε ὅ,τι οἰκονομοῦσε ἀπ’ τά αὐγά καί μπεκρόπινε. Ἐκείνη τή μέρα κατά τήν ὁποία πῆγα, ἀπ’ τό μεθύσι του τήν εἶχε ξυλοκοπήσει, τῆς εἶχε πάρει τά χρήματα καί τῆς εἶχε πετάξει τήν Καινή Διαθήκη μέσα στό πηγάδι! Ἐγώ δέ, τή βρῆκα γονατιστή στό πηγάδι νά προσεύχεται καί νά λέη: Χριστέ μου καί Παναγία μου Μεγαλόχαρη, τό βιβλίο μέ τά ἱερά γράμματα, τό ὁποῖο ἔρριξε ὁ ἄνδρας μου στό πηγάδι δέν τό ἔκανε ἀπό ἀσέβεια, ἀλλά ἦταν μεθυσμένος. Κάνε Παναγία μου τά ἱερά αὐτά Γράμματα, πού θά λειώσουν καί θά γίνουν ἕνα μέ τό νερό, νά τά πιῆ ὁ ἄνδρας μου, νά μετανοήση, νά ἐξομολογηθῆ καί νά σωθῆ, νά μήν πάη στήν κόλασι, Χριστουλάκη μου, γιατί ὁ κόσμος μέ ἔχει γιά καλή, ἐνῶ ἐγώ ἡ τρισάθλια ἔχω πολλά ἀθεράπευτα πάθη κι ἁμαρτίες!

ΠΗΓΗ

Σπάνιες φωτογραφίες του γέροντα Παϊσιου

http://www.agioritikovima.gr/agio-oros-athos/agzooi/item/39774-%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85

Δείτε μερικά στιγμιότυπα από τη ζωή του μακαριστού γέροντα Παϊσιου του Αγιορείτη...
Σπάνιες φωτογραφίες του γέροντα Παϊσιου.

 

 

 

 

 

Το περιβόλι της Παναγίας και ο κ. Τσίπρας

http://trelogiannis.blogspot.gr/2014/08/blog-post_967.html

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

     Το Άγιον Όρος, το περιβόλι της Παναγίας σαγηνεύει πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από εθνικότητα,  θρήσκευμα ή ιδεολογία. Οι περισσότεροι το επισκέπτονται από περιέργεια, άλλοι από θαυμασμό και άλλοι από περιέργεια. Δεν είναι μικρό πράγμα η επίσκεψη στην αρχαιότερη δημοκρατία στον κόσμο, που έχει συνεχή πνευματική και πολιτισμική ζωή 1051 ετών και που, ως πρότυπο δημοκρατικής διοίκησης, παραμένει ζητούμενη σε όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι η χριστιανική συνέχεια και είναι καλύτερη της Εκκλησίας του Δήμου της προχριστιανικής δημοκρατίας της Αθήνας, γιατί  είναι εμποτισμένη από τις Αρχές του Ευαγγελίου. Είναι ο αντίποδας του εκκοσμικευμένου και αυταρχικού Βατικανού.

       Βεβαίως Άγιον Όρος δεν είναι η δημοκρατική του διοίκηση, ούτε οι πολιτισμικοί του θησαυροί και η προσφορά του στον Ελληνισμό και στην ανθρωπότητα. Είναι κυρίως η πνευματικότητά του. Αυτό που λίγοι από τους επισκέπτες του βιώνουν, επειδή είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπορούν. Μεταξύ των επισκεπτών τις προηγούμενες ημέρες του Αγίου Όρους ήταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας. Η επίσκεψη ήταν μια έκπληξη για όσους παρακολουθούν την πνευματική πορεία του ιδίου και του Κόμματος στο οποίο προεδρεύει. Τα όσα έχουν εκ μέρους τους λεχθεί σε βάρος του Αγίου Όρους και γενικότερα σε βάρος της Εκκλησίας και της θέσης Της στην Ελληνική κοινωνία αρκούν για να δικαιολογήσουν την έκπληξη. Ο ίδιος δικαιολόγησε την επίσκεψή του, λέγοντας στα μέλη της Ιεράς Κοινότητας: « Λένε πολλοί ότι όποιος δεν έχει επισκεφθεί το Άγιον Όρος αδικεί τον εαυτό του. Εμείς λοιπόν, επειδή δεν θα θέλαμε να είμαστε άλλο αδικημένοι ήρθαμε στο Άγιον Όρος…».

        Θα μπορούσε η επίσκεψη του κ. Τσίπρα να ήταν εθιμοτυπική, με την ιδιότητά του ως Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όμως οι δημόσιες σχέσεις του δεν θέλησαν να είναι έτσι, αφού στις προς τα έξω αναφορές τους έδωσαν   έμφαση σε δύο σημεία. Το πρώτο ήταν πως παρέμεινε μόνος επί δεκάλεπτο στο Ιερό Βήμα του Ναού του Πρωτάτου, όπου φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστίν». Το δεύτερο ότι στη Μονή Ιβήρων συζήτησε επί δυο περίπου ώρες με τον προηγούμενό της Αρχιμανδρίτη π. Βασίλειο Γοντικάκη. Και τα δύο δεν επιδέχονται προκατάληψη και σαρκαστικούς σχολιασμούς. Τα πνευματικά ζητήματα είναι πολύ σοβαρά για να κρίνονται με επιπολαιότητα. Το αποτέλεσμα προσδιορίζει την ποιότητα των προθέσεων και των πράξεών μας.

Για την επίσκεψη του κ. Τσίπρα υπήρξαν και πολιτικά σχόλια, ότι όλα  ήσαν καλά μεθοδευμένα, για να προσεγγίσει τους ανθρώπους της Εκκλησίας, όπως πριν από λίγες ημέρες προσέγγισε τους άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας, εναντίον των οποίων έχει κατ’ επανάληψη εκφραστεί και όπως προσεγγίζει κάθε δυσαρεστούμενη ή διαμαρτυρόμενη ομάδα του πληθυσμού… Δηλαδή ότι στον κ. Τσίπρα ισχύει αυτό  που είχε πει ο Λένιν «Στην πολιτική ηθική δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα». Αν ισχύει αυτό που είπε ο αγαπημένος του κ. Τσίπρα θα φανεί στο μέλλον. Αρκεί, αν ήταν απλά μια ψεύτικη ελπίδα, να μην έχει επιπτώσεις στο λαό, όπως τόσες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν….  

Η δυσκολία να προσλάβει ο κ. Τσίπρας την Ορθόδοξη και ειδικότερα την Αγιορείτικη πνευματικότητα φάνηκε από τις δηλώσεις του, που είδαν το φως της δημοσιότητας. Στο ρεπορτάζ της «Αυγής»,  δημοσιογραφικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκε ότι    μετά τη δίωρη συζήτησή του με τον π. Βασίλειο Γοντικάκη (Σημ. «Τη μεγαλύτερη ίσως μορφή του σύγχρονου αγιορειτικού μοναχισμού» τον χαρακτηρίζει η εφημερίδα)  ο κ. Αλ.Τσίπρας «χρησιμοποίησε το σύνθημα των Ζαπατίστας <όλα για όλους, τίποτε για μας> για να περιγράψει τον τρόπο ζωής των πατέρων στον Άθω». Ο άνθρωπος επί τόση ώρα άκουγε τον π. Βασίλειο, αλλά για τους Ζαπατίστας έχει μάθει και αυτοί αποτελούν το σημείο αναφοράς του. Πώς να αντιληφθεί τη βιωτή και την πνευματική κληρονομιά των αγιορειτών πατέρων, πώς να καταλάβει τη διαφορά του Γέροντα Παϊσίου από τον κομαντάντε Μάρκος;…

Μια ακόμη δήλωση του κ. Τσίπρα, που δείχνει την ποιότητα της σκέψης του. Στην Ιερά Κοινότητα όταν ένας μοναχός του μίλησε για την επίσκεψη στο Άγιον Όρος του Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ Χαρ. Φλωράκη  και για τη δήλωσή του «εσείς πιστεύετε στη σωτηρία στον άλλο κόσμο, εμείς δεν πιστεύουμε ότι προλαβαίνουμε τη σωτηρία σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε έχουμε κάτι κοινό» ο κ. Τσίπρας απάντησε ότι από την πλευρά του αισιοδοξεί ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα σ’ αυτόν τον κόσμο! Οι δύο δηλώσεις δείχνουν τη διαφορά του ώριμου από τον ανώριμο πολιτικό της Αριστεράς, του ρεαλιστή από αυτόν που ακόμη βρίσκεται στα σύννεφα….

Επειδή βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Πάσχα του καλοκαιριού, που είναι η Κοίμηση και η Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου, να σημειωθεί  ότι οι εορτές αυτές είναι χαρμόσυνες, είναι πανηγύρια για τον ελληνικό λαό, γιατί ουσιαστικά κηρύσσουν την Ανάσταση του Χριστού και την αιώνια ζωή, τη νίκη επί του θανάτου. Να τι έγραψε ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης σε άρθρο του στην «Καθημερινή», στις 5 Ιουνίου 1939:

«Η Ενσάρκωση, ο Θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού είναι το αιώνιο και μοναδικό παράδειγμα που μας οδηγεί στην πίστη στον Άνθρωπο. Μονάχα από τον καιρό που υπάρχει ο Χριστός έχει ακέρια τη σημασία της η ιστορία, έχει νόημα, λόγο και σάρκα η πορεία των ατόμων από τη μια γενιά στην άλλη, έχει συνέχεια και παρουσία ο άνθρωπος.

Ο βαθύτερος λόγος της στροφής των διαφόρων Αναγεννήσεων της Δύσης προς τη μελέτη, τη μίμηση και τη λαχτάρα της αρχαίας Ελλάδας είναι η ανικανότητά τους να πιστέψουν στο Χριστό, να πιστέψουν στην αιωνιότητα του ανθρώπου».

Εκεί ακριβώς είναι και το Κριτήριο της βίωσης της αγιορειτικής πνευματικότητας, το πώς δηλαδή βλέπει ο καθένας μας – και ο κ. Τσίπρας -,  τον άνθρωπο σε σχέση με τον Αναστάντα Χριστό και τον θάνατο σε σχέση με την αιωνιότητα.-

πηγή