http://www.attikipress.gr/80657/timwn-o-athhnaios-afhste-ton-sthn-hsyxia-toy
διαγωνισμός συγγραφής και παράστασης θεατρικών μονολόγων http://www.athinorama.gr/theatre/article.aspx?id=1003314
Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ» , 4η χρονιά, Αμαξοστοιχία-Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ» από 30/5 (μουσική, χορό, θέατρο, video art, φωτογραφία, εικαστική δημιουργία κλπ. ) Πρωτοτυπία πρότασης, 1η παρουσίαση. Μέχρι τις 20/3 (σύντομη περιγραφή του project ή και σχετικό οπτικοακουστικό υλικό, βιο ) στο theater@totrenostorouf.gr.
Πνεύμα Θεατρικό
Από την Ηρώ Μητρούτσικου
Κάθε Σάββατο στην «Αττική Περιφέρεια»
Τίμων ο Αθηναίος, αφήστε τον στην ησυχία του…
Είχα δει πρόπερσι την “Νύχτα της Ιγκουάνα” σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και είχα βαρεθεί. Ένα σχεδόν κακό κείμενο (ο Τέννεσσι Ουίλιαμς έγραψε μερικά αριστουργήματα, αλλά και πολλές μετριότητες) σε μια αδιάφορη σκηνοθεσία! Έτσι ούτε οι καλοί ηθοποιοί, ούτε το υπέροχο σκηνικό (Χρ.Κωστέα) είχαν σώσει την παράσταση. Φέτος, ο Κοέν αποφάσισε να ανεβάζει πάλι ένα κείμενο πασίγνωστου συγγραφέα, το οποίο, όπως και το προηγούμενο, σπάνια ανεβαίνουν (κι όχι αδίκως…).
Τίμων, ο Αθηναίος
Ο “Τίμων, ο Αθηναίος” είναι ένα έργο (1607) που ο Σαίξπηρ, μάλλον, το έγραψε σε συνεργασία και ουδέποτε το συμπεριέλαβε στα άπαντά του. Αν και δεν φτάνει τα άλλα κείμενα του συγγραφέα, δεν είναι κακό. Πρωταγωνιστής ένα υπαρκτό πρόσωπο από την Αθήνα του Πελοπ.Πολέμου, ο Τίμων ο μισάνθρωπος. Ο Σαίξπηρ δίνει μια εκδοχή της αιτίας που ο εύπορος Τίμων κατέληξε να μισεί φανατικά τους ανθρώπους, και δη τους Αθηναίους, και στέλνει μήνυμα για το χρήμα, αλλά και την αποφυγή των υπερβολών.
Ο Αλ.Κοέν και εδώ, όπως και στo “Ιγκουάνα”, καταπιάνεται και με την μετάφραση, εκτός της σκηνοθεσίας. Δύο έξυπνες κινήσεις που έκανε σε σχέση με το κείμενο, ήταν να συμπτύξει μικρούς ρόλους σε λιγότερα πρόσωπα, και να κόψει κομμάτια του κειμένου. Η παράσταση του εκτυλίσσεται στο σήμερα και ο Τίμων είναι διάσημος και γενναιόδωρος σχεδιαστής μόδας, ο οποίος όταν χρεοκοπεί, ξεπέφτει και όλοι τον εγκαταλείπουν! Κάτι που είδαμε να γίνεται πολλάκις στην χώρα μας, την χρονιά που μας πέρασε...
Μέχρι εδώ όλα καλά και όλα σωστά. Δυστυχώς, όμως, και η σκηνοθεσία ήταν εξυπνακίστικη και οι ηθοποιοί ήταν αφημένοι να τα βγάλουν πέρα μόνοι και όπως μπορούσαν με το Σαιξπηρικό κείμενο!
Ο πρωταγωνιστής Μάξιμος Μουμούρης, η Ελένη Κρίτα και η Τζούλη Σούμα έμπειροι (αν και εμπορικοί;) ηθοποιοί σώζονται, λόγω αυτής της εμπειρίας τους· μάλιστα στους μονολόγους μας δίνουν και κάποιες εξαιρετικές στιγμές. Επίσης καλός ο νεαρός Γιώργος Γεροντιδάκης. Μέχρι εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, νεαρότατοι είχαν αφεθεί στο έλεος της ανημποριάς της δικής τους και του σκηνοθέτη. Ήταν αδύνατον να ακούσεις το κείμενο, Δεν έφτανε ο λόγος του ποιητή κάτω. Δυστυχώς, δεν μπορεί ο καθένας να διδάξει Σαίξπηρ και μάλιστα σε ένα κείμενο αλληγορικό, με κενά και χωρίς σαφείς χαρακτήρες.
Επίσης, παρότι η πασαρέλα μόδας, και ο Dj ηλεκτρονικής μουσικής που έπαιζε συνέχεια ήταν καλή ιδέα, η συνεχής επανάληψη αυτών των ευρημάτων σε όλο το πρώτο μέρος, καθώς και η τσίχλα, τα έκαναν κουραστικά και υποτιμούσαν τον θεατή.
Το δεύτερο μέρος, πολύ πιο ήσυχο, στηρίζεται κυρίως στον πρωταγωνιστή και τους άλλους τρεις ηθοποιούς που προανέφερα κι έτσι σώζεται η κατάσταση.
Παρότι λείπει η διδασκαλία από την παράσταση, παραδόξως διαθέτει ένα πολύ καλά επιμελημένο πρόγραμμα! Μάλιστα στο τέλος του υπάρχει μέρος συνέντευξης του Λάκη Γαβαλά, ενώ ήταν ακόμα στον Κορυδαλλό, στην οποία μιλά για την έπαρση, την γενναιοδωρία του, την κακή διαχείριση, την διαπόμπευσή του για το υπερθέαμα, αλλά και για την εγκατάλειψή του και την κατάπτωσή του. Ότι δηλ συνέβη και στον Τίμωνα.
Η παράσταση, λοιπόν, διαθέτει μια ωραία ιδέα για την αναγωγή του έργου στο σήμερα και προσπαθεί να είναι και μοντέρνα και ροκ και σκοτεινή, αλλά δεν καταφέρνει τίποτα… (Μοντέρνα είναι, εντάξει, το παραδέχομαι.)
Η μοναδική στιγμή που αντέδρασε το κοινό (ένα μικρό γελάκι) είναι όταν ακούστηκε αυτή η καταπληκτική φράση που δεν μπορώ να μην παραθέσω:
«Ένα Ρ, ένα Λ και οι κόρακες διαφέρουν από τους κόλακες.
«Ένα Ρ, ένα Λ και οι κόρακες διαφέρουν από τους κόλακες.
Κόρακες είναι οι κόλακες των ζωντανών»
Στο όλο κιτς αυτής της παράστασης, φτιαγμένης με σχεδόν εμπορικούς όρους, συνέβαλαν το άσχημο –αν και μίνιμαλ- σκηνικό, κυρίως το φόντο με το μονόγραμμα του Τίμωνα (εδώ με απογοήτευσε η Χρ.Κωστέα) και το μακιγιάζ που θύμιζε μακιγιάζ μοντέλων σε περιοδικά. Είναι δυνατόν στο θέατρο να βάφεις σχεδόν άσπρα τα χείλη ηθοποιών και εκεί που, επιτέλους, βάζεις κόκκινο κραγιόν να αφήνεις άβαφτα τα μάτια; Καμία συναίσθηση ότι δεν είναι φωτογράφιση, αλλά θέατρο και, μάλιστα, μεγάλο και υπάρχει απόσταση;
Παρόλα αυτά, τα κουστούμια ήταν εξαιρετικά (με κάποιες μικρές διαφωνίες σε μερικά υφάσματα). Οι Celebrity Skin (Χρ.Στρεπκος, Ελ.Μπάρλα) φτιάχνουν πολύ ιδιαίτερα και πολύ ενδιαφέροντα ρούχα και συχνά κάνουν και θεατρικά κουστούμια. Στο περσινό “Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει” τα κουστούμια τους δεν ταίριαζαν τόσο στο ύφος της παράστασης, αλλά εδώ, στον Τίμωνα, δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από τουςCelebrity Skin! Αν είναι το μόνο που αξίζει στην παράσταση αυτή, αφήστε το θέατρο, θαυμάστε τα ρούχα ιντερνετικά και δείτε κάποια άλλη παράσταση… Π.χ στο διπλανό θέατρο παίζεται εξαιρετικός Σαίξπηρ!
Πνεύμα Θεατρικό
Από την Ηρώ Μητρούτσικου
Εξαιρετικές ερμηνείες νέων ανδρών σε δύο αντικριστά θέατρα
Νεανικές ομάδες νοικιάζουν θέατρα τα Δευτερότριτα και ανεβάζουν αριστουργηματικές παραστάσεις, γεμάτες κέφι και δράση. Πια τα Δευτερότριτα δεν ξέρω πού να πρωτοπάω. Αυτή την στιγμή παίζονται 54 παραστάσεις μόνο Δευτέρα και Τρίτη και δεν είναι όλες νεανικές. Ο Καταλειφός ας πούμε, ετοιμάζεται για πρεμιέρα Δευτερότριτα (Εμπορικόν).
Αυτή την εβδομάδα δυο παραστάσεις που στηρίζονται, σχεδόν αποκλειστικά, σε άνδρες και μιλούν γι αυτή την περίοδο που οι άνδρες πρέπει να μεγαλώσουν, αλλά, κλασσικά, προτιμούν να παραμείνουν έφηβοι! Το άλλο τους κοινό; Παίζονται απέναντι… Τα δύο θέατρα βρίσκονται ακριβώς απέναντι το ένα από το άλλο!!!
To «California Dreamin» του Βασίλη Κατσικονούρη διακρίθηκε με το 1ο Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου ΥΠΠΟ το 2002. Το πρώτο ανέβασμα έγινε το 2004, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Είχα δει εκείνη την παράσταση στον Άδειο χώρο του Εθνικού, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, με τους: Δημοσθένη Ελευθεριάδη, Στάθη Μαντζώρο, Εύη Σαουλίδου, Κατερίνα Φωτιάδη.
Την χρονιά που σπάει τα ταμεία του Εθνικού το άλλο έργο του Κατσικονούρη, το «Γάλα» (2008), ξαναβλέπω το “California Dreamin” στο Θέατρο Μεταξουργείου, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, σε σκηνοθεσία και πάλι του Τζαμαργιά, με τον Πέτρο Σταθακόπουλο σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής. Έκτοτε το έργο αυτό ανεβαίνει συνέχεια σε Αθήνα και επαρχία, από επαγγελματικούς αλλά και ερασιτεχνικούς θιάσους! Φέτος, το ίδιο έργο ξανανεβαίνει στο θέατρο Μεταξουργείο, από μία νεανική ομάδα με τις δικές τους μόνο δυνάμεις!
Ο τίτλος του θεατρικού προέρχεται, φυσικά, από το ομώνυμο τραγούδι των Mama’s and the Papa’s. Οι δύο πρωταγωνιστές θέλουν να κάνουν δική τους μπάντα, όταν αγοράσουν κιθάρα και όταν μάθουν να παίζουν.… Όπως καταλαβαίνουμε ο Ντίνος και ο Άρης, ονειροβατούν, περνούν μια παρατεταμένη εφηβεία κι όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική του στρατού ονειρεύονται ένα new age κοινόβιο στην Καλιφόρνια, όπου βρίσκεται ο «Μεγάλος». Παρακολουθούμε τους τραγελαφικές τρόπους αυτών των δύο λαϊκών παιδιών, να βρουν χρήματα για να την κοπανήσουν, χωρίς όμως να κουραστούν ούτε και για αυτό… Η νέα γενιά που τα έχει βρει όλα έτοιμα από τους γονείς της, έχει μάθει στην λούφα και στις παγαποντιές και η επαναστατικότητά της είναι μόνο επιφανειακή.
Στο φοιτητικό δωμάτιο του μεγαλύτερου τεμπέλη από τους δύο, παρακολουθούμε πως οργανώνουν απανωτά σχέδια για να κλέψουν τον θείο τους ενός και πως, κάθε απόπειρα, αποβαίνει τελικά προς όφελος του θείου! Πολύ ωραίο σκηνικό (ΕμμανουέλαΑλφιέρη) αφαιρετικό, μαυροπίνακες αντί για τοίχοι, card postal, ο Βob Marleyφιγουράρει πάνω το στρώμα-κρεβάτι και εξαιρετική λεπτομέρεια το πανέμορφο βαλιτσάκι-αναφορά στο ταξίδι και στην παλιά χίπικη Καλιφόρνια!
Ο Στράτος Λύκος, με την πρώτη του σκηνοθεσία, καταφέρνει να δώσει πολύ καλό ρυθμό σε ένα καλό κείμενο που βασίζεται πάνω στον ρυθμό! Δικιά του και η υπέροχη μουσική επιμέλεια. Πολύ καλές ερμηνείες από όλους: Θοδωρή Αντωνιάδη, Στρ.Λύκο , Ισιδώρα Δωροπούλου, Εβίτα Συρίγου.
Ο Κατσικονούρης καταγράφει πιστά, με σύγχρονη γλώσσα και πολύ χιούμορ τα ψευδοδιλλήματα της νεολαίας. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο που, δυστυχώς, κάνει κοιλιά το τελευταίο 20λεπτο, γιατί προσπαθεί να μας δείξει τι έκαναν οι ήρωες τους επόμενους μήνες μετά το μεγάλο φιάσκο! Ωστόσο, νομίζω ότι μαζί με το «Γάλα», ίσως είναι τα καλύτερά του έργα….
Τελευταίο Δευτερότριτο για την παράσταση
Θέατρο Μεταξουργείο, πλατεία Αυδή, στις 9.00
“Τα Λουλούδια Στην Κυρία”
Ο Άκης Δήμου αποτελεί εγγύηση για νεανικές παραστάσεις. Να σημειώσω, εδώ, ότι στο πρόσφατο “24 hours festival” μόνο το δικό του έργο έλαμψε ανάμεσα στα υπόλοιπα. Επίσης, εγγύηση για νεανικές παραστάσεις, αποτελεί και ο Γιώργος Παλούμπης. Όταν αυτοί οι δύο ενώνουν τις δυνάμεις τους και χρησιμοποιούν και τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι παρά εκπληκτικό!
Το έργο γράφτηκε το 1998. Κάτω από αυτή την νεανική ανδρική κωμωδία, υπάρχει ηαπώλεια ουσιαστικής επικοινωνίας των σύγχρονων ανθρώπων. Τρία αγόρια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, συγκατοικούν. Το μόνο στοιχείο που τους ενώνει είναι το να παρακολουθούν το κορίτσι στο απέναντι μπαλκόνι, γιατί η μεταξύ τους επικοινωνία δεν είναι και πολύ εύκολη…
Η κοπέλα απέναντι μένει και μόνη και, μάλλον είναι λίγο μεγαλύτερη τους. Και οι τρεις, προφανώς, την έχουν ερωτευτεί, αλλά, αυτό, ουδέποτε αποτέλεσε αφορμή φιλονικίας. Τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία, όταν τυχαία μιλάει σε έναν από τους τρεις, τους αποκαλύπτει ότι έχει κατάλαβε ότι την αγναντεύουν και έτσι αυτοί, παίρνουν το θάρρος να την καλέσουν σπίτι τους!
Η παράσταση παίζεται στον πίσω χώρο του Απομηχανής Θεάτρου, οποίος χωράει 35 άτομα και οι ηθοποιοί παίζουν μπροστά σου. Έτσι, έχεις την αίσθηση ότι είσαι κι εσύ μέσα στο σαλόνι τους και τους ακούς να συζητάνε για γκόμενες κ.α.
Όπως και παραπάνω, έτσι κι εδώ ο Άκης Δήμου γράφει πολύ φρέσκα, πολύ σύγχρονα, με πολύ χιούμορ. Ακούς καθημερινό διάλογο αντρών!
Ο Γιώργος Παλούμπης έστησε μια εξαιρετική παράσταση με πολύ καλό ρυθμό και αληθοφάνεια! Τα μεγάλα του χαρτιά, όμως, πέρα από το κείμενο, ήταν οι πολύ καλοί ηθοποιοί. Ο πολύ ντροπαλός Γιωργής Τσουρής, ο πιο ευγενικός Γιάννης Διαμαντής και ο σίφουνας Πέτρος Σπυρόπουλος. Ο ρόλος που έχει ο Πέτρος Σπυρόπουλος είναι και ο πιο αβανταδόρικος, και καταφέρνει να τα φέρει εις πέρας και με το παραπάνω αυτός ο πολύ καλός ηθοποιός! Δυναμικός και οδοστρωτήρας, θαυμάζεις την ερμηνεία του από την αρχή της παράστασης, παρότι, τελικά, συμπαθείς τον πολύ ήσυχο Τσουρή!
Καθημερινά και απλά τα σκηνικά αντικείμενα και τα κουστούμια (Βασιλική Σύρμα) και χρωματικά αρμονικά συνδυασμένα μεταξύ τους. Ίσως, περιττή η προβολή του απέναντι μπαλκονιού, αλλά δεν ενοχλεί….
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο
Δευτερότριτα στις 9.30
Δευτερότριτα στις 9.30
Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Δεν με χωρά ο τόπος: Μήδεια, 14η μέρα
Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί, Μήδεια(Μποστ), Θέατρο Ν.Κόσμου
Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Επί Κολωνώ
Interview, Ανάδυσις
ElizaDeth, Πνιγμονή, Γέρμα, Vault
Ευρυδίκη, Πορεία
Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος
Μπαρ σε καλό μας, Σαίξπηρ bar
Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt
Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο
Τα λουλούδια στην κυρία Απομηχανής
Ανάκριση, Τζ.Καρέζη
Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις
Η νοσταλγία ενός Ρεμπέτη, Σπίτι του Ηθοποιού
Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 104
Η Αρχή - Αθήνα 1895 - Υλικό Ροΐδης, Φούρνος
I will survive Ιλίσια
Κωμικό Μπουμ Μικρό Παλλάς
stand up Ράβνιω Ginger Ale
Με ελεύθερη είσοδο:
Interview, Ανάδυσις
Αιώνιος Προμηθέας Κατάληψη Στρούγκα
Αδέσποτες σκύλες Γκρι Καφέ
Passport project, Zp87
Αθοπετού, Τρίκυκλο
Πέρσες, Δυναμό
Το πράσινο λεμόνι, Λουκούμι bar
.jpg)