Όταν η «Μεγαλο-Διαπλοκή».... «ανησυχεί και μαγειρεύει»... - γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/03/blog-post_16.html



«Αδικεί πολλάκις ο μη ποιών τι, ού μόνον ο ποιών τι...»
(«Συχνά αδικεί εκείνος ο οποίος δεν κάνει κάτι κι όχι μόνον όποιος κάνει...»)
Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν



- Τι διάολο νομίζουν ότι κάνουν οι Δικαστές;
- Απλό. Τα πήραν στο κρανίο επειδή κάποιοι ηλίθιοι πολιτικοί πήγαν να τους την πέσουν στα μισθολογικά.
- Μην είσαι ανόητος. Αν ήταν τόσο απλό το θέμα δεν θ’ ανοιγόντουσαν τόσο βαθιά. Θα έμεναν στα ρηχά για να μπορούν να κάνουν πίσω σε μια διαπραγμάτευση κατόπιν αφού θα είχαν δείξει τα δόντια τους.
- Συμφωνώ. Το πήγαν πολύ μακριά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν σκοπό να το τραβήξουν.
- Γιατί όμως; Και πόσο μακριά έχουν σκοπό να το πάνε;
- Ως προς το γιατί, μάλλον συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους και αποφάσισαν να την εδραιώσουν. Αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει πως έχουν σκοπό να το πάνε πολύ μακριά.
- Ποιά δύναμή τους μωρέ; Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι μπορούν να αντιπαρατεθούν στην ελίτ αυτού του τόπου;
- Πιθανόν αυτές οι μικρές νίκες κατά κάποιων ηλιθίων απρόσεκτων πολιτικών και ψευτονεόπλουτων τυχάρπαστων μικροεπιχειρηματιών που δεν ξέρουν από που κρατάει η σκούφια τους, να τους γαργάλησαν την αλαζονεία και τη ματαιοδοξία. Η αίσθηση της ισχύος, μην ξεχνάμε, είναι ισχυρό διεγερτικό. Εμείς το ξέρουμε καλά αυτό.
- Δεν είναι αρκετές αυτές οι εξηγήσεις. Κάτι άλλο συμβαίνει. Ή και κάτι άλλο.
- Τι εννοείς;
- Πως πίστεψαν έτσι ξαφνικά στη δύναμή τους; Είναι πολύ απότομη η κλιμάκωση της επίθεσής τους.
- Όντως, πρέπει να αναμείχθηκε κι άλλος παράγοντας που τους ενίσχυσε αυτή την αίσθηση ισχύος.
- Την είδαν Σόλωνες μήπως κάποιοι απ’ αυτούς; Οι «Ηθικοί»;
- Μπαα...σπάνιο είδος και ποτέ δεν έχουν τόση δύναμη κάτι τέτοιοι για να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους...κάτι άλλο παίχτηκε...
- Εννοείς δημοσιεύματα και καταστάσεις τύπου Stern; Που τάχαμου οι ξένοι οργίστηκαν με την ανικανότητα του Ελληνικού Κράτους να τα βάλει με την διαφθορά της ελίτ του; Μήπως τους φούσκωσαν τα μυαλά τίποτα τέτοια;
- Πιθανόν. Μπορεί τα εγχώρια ΜΜΕ να τα ελέγχουμε απόλυτα πλην κάτι απειροελάχιστων μικροεξαιρέσεων στο διαδίκτυο που δεν είναι επαρκούς ισχύος για να τα λάβουμε υπ’ όψιν – και που σύντομα θα πάνε από εκεί που’ ρθαν κι αυτοί – αλλά δυστυχώς τα ξένα ΜΜΕ είναι ανεξέλεγκτα και δεν υπηρετούν τη δική μας αντζέντα.
- Και είναι αρκετές μερικές ξένες δημοσιεύσεις να έκαναν τέτοια ανατροπή στην ψυχοσύνθεση των Δικαστών;
- Πως αλλιώς θα αποφάσιζαν να τολμήσουν οι Δικαστές να εξαπολύσουν τέτοια επίθεση στις Τεχνικές Εταιρείες; Και μάλιστα τις μεγαλύτερες! Τα Δημόσια Έργα είναι η καρδιά της οικονομίας στην Ελλάδα. Από που άντλησαν τη σιγουριά ότι θα τα βγάλουν πέρα με τον γίγαντα απέναντί τους; Και ταυτόχρονα, έμμεσα και άμεσα με τα ΜΜΕ! Άλλος γίγαντας! Και τους εξοπλισμούς! Άλλος γίγαντας! Και τις φαρμακευτικές! Άλλος τιτάνας! Και ήδη ξεκίνησαν να τα βάζουν με τις πολυεθνικές και τις διαφορετικές τιμές σε Ευρώπη και Ελλάδα. Ε, δε νομίζετε ότι εδώ είναι πολλά μέτωπα μαζεμένα;
- Άρα, κάτι παίζει...
- Υπερβολές...Σιγά μην τα έβαλαν μαζί τους...εδώ τόσοι και τόσοι απ’ τον λαουτζίκο πέθαναν και πεθαίνουν κάθε μέρα από έλλειψη περίθαλψης και φαρμάκων...αν ήθελαν οι Δικαστές θα το θεωρούσαν «φόνο» και «ποινικό αδίκημα»...και θα ξεκινούσαν «σωρεία διώξεων»...είδατε μήπως εσείς τίποτα τέτοιο; Απόλυτη Σιγή...δηλαδή; συγκάλυψη...Σας λέω, για το θεαθήναι είναι όλα. Και με τους εξοπλισμούς τα ίδια. Στα μαλακά θα πέσουν όλοι. Ούτε στοιχεία υπάρχουν, βασικοί μάρτυρες, μεσάζοντες όπλων «πεθαίνουν ξαφνικά», τίποτα δεν πρόκειται λοιπόν να συμβεί. Άδικα ανησυχείτε.
- Κι όμως...υπάρχει θέμα...από κάπου άντλησαν δύναμη για να τολμήσουν να ορθώσουν ανάστημα...ακόμη κι εναντίον μας, αν είναι δυνατόν...
- Εξωτερικός παράγοντας εννοείς;
- Γιατί όχι; Πρώτη φορά θα’ ναι;
- Πάντα έτσι δε γίνεται;
- Δε στέκει σ’ αυτή την περίπτωση.
- Γιατί;
- Από πότε μωρέ έπιασε ο πόνος τους ξένους για την διαφθορά και τη δικαιοσύνη στην Ελλάδα;
- Μπορεί να θέλουν να εξοντώσουν την εγχώρια ελιτ για να την υποκαταστήσουν με δικούς τους. Ίσως εποφθαλμιούν κομμάτια που διαθέτουμε, ίσως παραέγινε με τον κίνδυνο που αποτελεί η Ελλάδα για ΕΕ και ΝΑΤΟ σε σχέση με την διαφθορά και θέλουν να επιβάλλουν κάποια εξισορρόπηση.
- Νομίζω πως υπερβάλλετε κάπως. Μπορεί να έκαναν ντου τις προηγούμενες ημέρες με έναν λόχο ελεγκτών σε Τεχνικές Εταιρείες μας αλλά από τότε μήπως είδατε καμία συνέχεια; Είδατε έστω και μια ανακοίνωση ή δημοσίευση ή έκταση περί τούτου στα ΜΜΕ; Πάει, χάθηκε το θέμα. Τους δόθηκε ξεκάθαρα το μήνυμα του «ποιός κάνει κουμάντο» και να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις.
- Πάντως, η αλήθεια είναι πως η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά. Ο κόσμος είναι έτοιμος να εξεγερθεί. Μπορεί να θέλουν να το προλάβουν δείχνοντας πως η Δικαιοσύνη δουλεύει, μπας και κοιμίσουν τις αντιδράσεις του κόσμου.
- Ρίχνοντας κάποιους από εμάς στη φυλακή;
- Ε, πως αλλιώς θα το δείξουν;
- Δε μ’ αρέσει να νοιώθω εξιλαστήριο θύμα.
- Ε, όχι και θύμα. Τόσα εκατομμύρια έβγαλες από τα δημόσια έργα. Θες να σου θυμίσω πως τα πήρες;
- Όλοι μας τα πήραμε με τον ίδιο τρόπο. Αν πέσει ένας και δεν τον στηρίξουν οι άλλοι, πέφτουν όλοι. Αυτό να μην το ξεχνάμε λεπτό έτσι;
- Γι’ αυτό το συζητάμε. Αλλά τι θες να γίνει δηλαδή αν ξεκίνησαν οι Δικαστές μια επιχείρηση «Καθαρά Χέρια»;
- Τώρα εμένα γιατί μου θύμισε αυτό ένα όνομα;
- Τι όνομα;
- Τον ανήξερο κάνεις; Όλοι σας;
- Μην το τραβάς...και οι τοίχοι έχουν αυτιά....
- Στο διάβολο. Αφού όλοι το ίδιο σκέπτεστε. Το ίδιο θυμωμένοι είστε όλοι σας. Θα το πω εγώ λοιπόν το όνομα: ΦΑΛΚΟΝΕ...
- Σου είπα...μην το τραβάς....
- Δεν τραβάω τίποτα...
- Έχεις πιεί...ΣΚΑΣΕ....
- Αν θυμάμαι καλά, αυτός τα τίναξε, έτσι;
- Δεν τα τίναξε...τον «τίναξαν»...για την ακρίβεια τον... «ανατίναξαν»...χαχαχα....όταν πήγε να κάνει τα ίδια στην Ιταλία πριν είκοσι χρόνια...αλλά τον «περιποιήθηκε» καλά η Μαφία...
- Είδες τι έκανες; Εγώ προσπάθησα να σε μαζέψω πάντως....άντε μάζεψτα μόνος σου τώρα...
- Δεν εννοείς αυτό που κατάλαβα, έτσι;
- Δεν εννοεί τίποτα...μεθυσμένος είναι...κι έχει και μεγάλο στόμα και μικρό μυαλό όπως πάντα...κι εσύ σκάσε επιτέλους...
- Πάντως σαν υπόθεση εργασίας αξίζει να το δούμε...έτσι, απλά, από «κοινωνιολογικής πλευράς»...χαχαχα
- Ρε πάτε καλά; Τρελαθήκατε όλοι σας;
- Όχι, όχι, δεν εννοώ αυτό. Εννοώ, ας υποθέσουμε ότι.... «συνέβαινε το κακό». Ποιές θα ήταν οι πιθανές εξελίξεις;
- Χμμμ...εαν η δύναμή τους προέρχεται «απ’ έξω» δεν θα σταματούσαν, θα συνέχιζαν. Εάν όχι, θα τρόμαζαν και θα σταματούσαν.
- Ρε θα σταματήσετε να συζητάτε αηδίες; Κι αν απλά έχουν εξοργιστεί με την όλη κατάσταση; Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα σταματούσαν από μια τέτοια απονενοημένη μαφιόζικη ενέργεια; Απεναντίας. Θα θύμωναν ακόμη πιο πολύ. Συνειδητοποιείτε τι σημαίνει να χτυπήσεις Δικαστή; Θα εξαγριώνονταν κι αυτοί και όλη η κοινωνία. Κι αυτό θα τους έδινε ακόμη πιο μεγάλη, ανυπολόγιστη ισχύ. Θα τους Θεοποιούσε. Και η ορμή τους μετά θα έφτανε στην Άβυσσο. Μαζί κι εμείς. Να εύχεστε να μην βρεθεί κανένας ηλίθιος και κάνει καμία τέτοια ανοησία.
- Τα παραλές. Η ζωή είναι γλυκιά. Όλοι θα τρόμαζαν με μια τέτοια «συμβολική καίρια απώλεια». Μεγάλα ρίσκα, μεγάλα κέρδη. Έτσι δε λέμε πάντα;
- Επιμένω. Ο Κόσμος αυτή τη στιγμή είναι θυμωμένος. Κάτι τέτοιο θα τους συσπείρωνε πίσω από τους Δικαστές. Ούτε θέλω να φαντάζομαι τη συνέχεια για μας. Το πράγμα πρέπει να ξεπεραστεί με επιχειρήματα και διαπραγματεύσεις.
- Τι εννοείς; Να τους εξαγοράσουμε;
- Κι αυτό. Αλλά όχι μόνο.
- Δηλαδή;
- Κάποια συμφωνία. Μια «περαίωση» ας πούμε. Τόσες έχουν γίνει ξανά και ξανά. Μικρές κυρίως. Ε, ας κάνουμε και μια «μεγάλη».
- Τρελός είσαι; Αυτοί θα απαιτήσουν τεράστια καταβολή.
- Ρε φίλε, αν έβγαλες 1000% σ’ ένα έργο, τι σε βλάπτει να δώσεις κι ένα 300% ως «επιστροφή» ή «έκτακτη εισφορά» ας πούμε για να τελειώσει κάθε δικαστική έρευνα και να ησυχάσουμε όλοι για να συνεχίσουμε τις δουλειές μας;
- Ρε δεν πας καλά. Τίποτα δεν δίνω. Πρέπει να τελειώσει εδώ το «έργο» χωρίς να δώσουμε μια. Προσωπικά, δεν πρόκειται να δώσω μια, το καταλαβαίνεις; Έτσι δούλευαν πάντα τα πράγματα κι έτσι πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν. Έτσι είναι η ζωή, πως να το κάνουμε. Και ήδη έχω βγάλει κέρδη και κεφάλαια και όλη μου την περιουσία στο εξωτερικό. Να πάνε να γαμηθούνε όλοι και όλα. Καθόμαστε και συζητάμε μαλακίες. Τίποτα δεν μπορούν να μας κάνουν.
- Ε, εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Μ’ αυτές τις λογικές. Είναι η ώρα που κάτι πρέπει να δώσουμε.
- Διαφωνώ. Οι Δικαστές πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να κάνουν πίσω χωρίς να δώσουμε μια.
- Συμφωνώ.
- Τι εννοείς συμφωνείς; Δηλαδή, θα πεις ναι σ’ ένα χτύπημα εναντίον των Δικαστών;
Θα φας έναν απ’ αυτούς;
- Δεν είναι ανάγκη να γίνει έτσι εξ’ αρχής.
- Δηλαδή;
- Δηλαδή, έχουν κι αυτοί πολλούς «βρώμικους». Ε, ας τους βγάλουμε στη φόρα. Θα τους βρωμίσουμε τόσο πολύ που θα τους κοπεί για τα καλά ο βήχας.
- Δεν θα προλάβεις.
- Για εξήγησέ το αυτό.
- Δηλαδή, οι Δικαστές είναι αποφασισμένοι. Πάει στοίχημα ότι στις επόμενες ημέρες θα βγάλουν αυτοί πρώτοι στη φόρα κάποιους δικούς τους βρώμικους;
- Αποκλείεται.
- Κι όμως. Εδώ είμαστε και θα το δείτε.
- Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα βρωμίσουν τ’ όνομά τους. Θ’ αποδυναμώσουν την «εικόνα» τους. Πως θα κυνηγήσουν τους υπόλοιπους ύστερα; Με τι κύρος;
- Αντιθέτως. Θα το καθαρίσουν ακόμη περισσότερο το όνομά τους και τις προθέσεις τους με μια τέτοια συμβολική ενέργεια.
- Αποκλείεται σου λέω. Δεν παίζει τέτοιο σενάριο.
- Κι όμως. Από τη στιγμή που μπήκαν στην ατραπό του θηρίου της Νέμεσης και της Ισχύος είναι αποφασισμένοι ν’ ακολουθήσουν τον κανόνα που λέει ότι ο Δαίμονας της Ισχύος χρειάζεται κάθε τόσο μια μεγάλη θυσία για να θρέφεται.
- Και θα θυσιάσουν ακόμη και κομμάτια τους;
- Ακριβώς. Είναι ικανοί. Ακόμη και γι’ αυτό.
- Δεν νομίζω.
- Νόμιζε ότι θέλεις. Θα το δεις. Ο Δαίμονας της Ισχύος τους έχει καταλάβει και θα κάνουν ότι απαιτηθεί για να τον θρέψουν.
- Καλά, άσε τα μεταφυσικά σου για άλλους χώρους και όχι για τη Λέσχη. Εδώ μίλα λίγο πιο ρεαλιστικά και λογικά. Τουτέστιν, προσγειώσου.
- Ξέρεις καλά ότι έχω δίκαιο.
- Ηρεμήστε και οι δύο. Δεν χάθηκαν όλα. Ακόμη είμαστε στην αρχή. Μόλις έκαναν την πρώτη κίνησή τους. Δεν έπεται ότι θα έχει και συνέχεια.
- Κι όμως. Θα το δείτε ότι έτσι θα συνεχιστεί. Θα κλιμακωθεί.
- Ίδομεν. Ας δούμε ψύχραιμα που αποβλέπουν οι Δικαστές.
- Να σου πω εγώ που αποβλέπουν; Στην ένωση των 3 πυλώνων εξουσίας σε μια. Και δη, στα χέρια τους.
- Τι εννοείς;
- Να σου πω τι εννοώ. Θα τους δεις στις επόμενες εκλογές να βάζουν σ’ εφαρμογή το «Σχέδιο Νέμεσις».
- Που έχεις ακούσει εσύ γι’ αυτό;
- Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μείνε στο ότι θα το βάλουν σ’ εφαρμογή.
- Για λέγε λεπτομέρειες να δούμε πόσα ξέρεις.
- Άσε τις εξυπνάδες και ξέρεις πως γνωρίζω καλά τι λέω. Στις επόμενες ή σε κάποιες από τις επόμενες εκλογές θα διεκδικήσουν το 50% της Βουλής.
- Οι Δικαστές; Μόνοι τους; Τρελός είσαι.
- Μόνοι τους ίσως όχι, αλλά θα το κάνουν.
- Μην δίνετε βάση. Έχει πιεί κι αυτός και δεν ξέρει τι λέει.
- Ναι, ναι, την ξέρω κι αυτή τη μεθοδολογία. Όταν δεν μας συμφέρει, κατηγορούμε κάποιον ότι έχει πιει.
- Δεν ξέρεις τι λες....σταμάτα....θα εκτεθείς...
- Α, όχι, δε συμφωνώ...άστον να δούμε τι θα πει...
- Θα εκτεθείς..
- Δεν νομίζω...βλέπω ενδιαφέρον...τι λες να ανοίξω το στόμα μου λίγο πιο πολύ;
- Άντε ρε, για πες μας πως θα βρεθούν οι Δικαστές με τη μισή Βουλή δική τους....άντε γίνε λίγο ρεζίλι παρά πάνω....
- Δε νομίζω...τι θα λέγατε, ας πούμε, αν βλέπατε στη Βουλή 50 Δικαστές, 50 Στρατιωτικούς και 50 των Αρχών Ασφαλείας;
- Ε; κάτσε ρε...εδώ χοντραίνει το πράγμα...
- Σας είπα, δεν ξέρει τι λέει...
- Ναι, ε; για προσπάθησε να το ανατρέψεις...ξέρω κι άλλα...
- Παιδιά, δεν θα ήταν και περίεργος συνδυασμός...έχει λογική...
- Είδες τι έκανες; Έλα τουμπάρησέ το τώρα...Καλά τους είχα πει να μην σ’ εμπιστευθούν...
- Πολύ αργά καλέ μου...υπάρχουν κι άλλοι που τα ξέρουν...αργά ή γρήγορα θα έβγαιναν...τι θα κάνεις; Θα με καταγγείλεις στον Αδερφό Μπορσαλίνο;...χαχαχα...άντε πηδηχτείτε όλοι σας...εδώ καιγόμαστε κι εσείς μαλακίζεστε....
- Κανείς δεν καίγεται...σκάσε επιτέλους...όλα είναι διαχειρίσιμα....
- Δεν νομίζω αγαπητέ μου...
- Είναι μεθυσμένος, δεν τον βλέπετε; Μην του δίνετε σημασία...
- Ακόμη κι έτσι να είναι δεν θα προλάβουν να κάνουν την κίνησή τους...έχουν γνώσιν οι Φύλακες...
- Δηλαδή;
- Θα κινηθούμε πρώτοι.
- Ναι, καλά...με τι; Με τα ΜΜΕ που...ελέγχουμε;
- Ακριβώς...και σε όρους «Πολιτικών Εξελίξεων»...
- Ώρα είναι να πεις τώρα ότι θα προλάβεις και τις Πολιτικές εξελίξεις..
- Ακριβώς...έτσι δεν γίνονταν πάντα...όταν «καίγεται» μια Κυβερνητική Πολιτική Τάξη απλά δημιουργούμε την επόμενη...που είναι το παράξενο; Έτσι θα γίνει και τώρα...ήδη δρομολογείται.
- Πως μωρέ; Με τα μισά ΜΜΕ να μαγειρεύουν τις δικές τους αντζέντες από τη μια πλευρά και τα άλλα μισά από την άλλη; Δεν βλέπεις ότι πλέον ο καθένας κάνει τους δικούς του μυστικούς σχεδιασμούς προσπαθώντας να είναι στα πράγματα και την επόμενη μέρα;
- Δεν είναι απολύτως έτσι. Εξακολουθούν να γίνονται συμφωνίες κυρίων και σχεδιασμοί που απλά δεν βγαίνουν στη δημοσιότητα. Μέσα στις επόμενες ημέρες όμως θα εκδηλωθούν πολλά και απότομα...Θα λήξουν όλα ομαλά, όπως πάντα, θα το δείτε...
- Αρκεί να μην ανοίξει η όρεξη μερικών μερικών εδώ μέσα να εκμεταλλευθούν την κατάσταση για να «δώσουν» τους υπόλοιπους και να τους αρπάξουν τα χωράφια.
- Δεν παίζει κάτι τέτοιο.
- Καλά, καλά, λες και δεν ξέρουμε ότι πολλά από τα ΜΜΕ σας ήδη σχεδιάζουν «αλλαγή πολιτικής γραμμής».
- Και που είναι το κακό σ’ αυτό;
- Όταν μας αφήνετε στην «απ’ έξω», ε, είναι λίγο «ανησυχητικό». Κοιτάνε να «διασφαλίσουν την πάρτη τους, ζητάνε εγγυήσεις ασυλίας για να προσφέρουν υποστήριξη όπου δη»....ή νομίζετε ότι μασάμε κουτόχορτο οι υπόλοιποι;
- Τίποτα επικίνδυνο δεν θα γίνει...να μην ανησυχείτε...θα είμαστε εδώ και την «επόμενη μέρα»...
- Δε μου λέτε, σοβαρολογούσατε τώρα για ενδεχόμενη δικτατορία των παραπάνω;
- Ποιός μίλησε για δικτατορία;
- Μα εσείς. Όταν λέγατε για το 50% της Βουλής κλπ
- Και ποιός ανέφερε Δικτατορία;
- Ε, πως αλλιώς θα το πετύχουν;
- Καθαρά, με εκλογές.
- Μα τι λέτε τώρα;
- Κατ’ αρχήν, κανένας σχεδιασμός δεν σημαίνει ότι θα ευοδωθεί κατά 100%. Ο βασικός σκοπός πάντα είναι να «ξεκινήσει η υλοποίηση ενός σχεδιασμού». Και για να ξεκινήσει, αυτά που χρειάζονται είναι πολύ λίγα και συγκεκριμένα. Το γνωρίζετε, έτσι; Την υποστήριξη Μεγάλων κεφαλαίων, Μεγάλων ΜΜΕ και αρκετών Πολιτικών της κεντροδεξιάς που και όνομα και κύρος να διαθέτουν και να μην ενεπλάκησαν στο Μνημόνιο. Ή τουλάχιστον, να είχαν την πολιτική φρόνηση ν’ αποχωρήσουν έγκαιρα απ’ το κυβερνητικό καμίνι. Εάν αυτά συνδυαστούν με το «Εθνικοπατριωτικό Κύμα» - που σήμερα έχει «ρεύμα» - τότε η «συνταγή» είναι προορισμένη να επιτύχει. Εάν μάλιστα βρουν τον τρόπο να εντάξουν στο «κοκταίηλ» και κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς (και υπάρχουν αξιόλογες δυνάμεις στο χώρο της λεγόμενης «Πατριωτικής Αριστεράς») τότε να ανησυχούμε σοβαρά κύριοι.....
- Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Να συνυπάρξουν όλα αυτά τα στοιχεία μαζί;
- Ναι. Δυστυχώς, το καζάνι βράζει προς αυτή την κατεύθυνση. Γίνονται πολλές και σοβαρές, ανησυχητικές ζυμώσεις.
- Ναι, αλλά τα ΜΜΕ τα ελέγχουμε, έτσι; Δεν νομίζω να υπάρξει κάποιος που θα τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο...να στηρίξει ένα τέτοιο έκτρωμα....
- Να μην είσαι και τόσο σίγουρος γι’ αυτό κι άσε τον άλλον να λέει ότι θέλει. Ήδη κάποιοι των ΜΜΕ «το μαγειρεύουν» εν αγνοία των υπολοίπων. Και θα το δούμε ξαφνικά να σκάει στα μούτρα μας.
- Ευφάνταστες εικασίες.
- Καλά, καλά....εδώ είμαστε και θα το δείτε...ήδη βγαίνουν «προειδοποιητικές μπηχτές» και «καρφιά» από άλλα ΜΜΕ...και το ξέρετε καλά...
- Θα υπάρξουν κεφάλια της ελίτ να πάνε κόντρα στην τάξη τους;
- Ο σώζων εαυτόν σωθήτω είναι σήμερα στη χώρα. Κοιτάζουν να σώσουν την πάρτη τους. Τόσο απλά. Άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξε ενιαία Αστική Τάξη σ’ αυτόν τον τόπο. Κοιτάζουν να προστατεύσουν τα βιλαέτια τους και διαλέγουν πλευρά για την «επόμενη μέρα». Τόσο απλό.....


(Μυθοπλασία...οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλά συμπτωματική)



Γιώργος Ανεστόπουλος

15/3/1970: Πώς δολοφονήθηκε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζιης

από κ. Όμηρο Αλεξάνδρου

Σαν σήμερα στις 15/3/1970 δολοφονήθηκε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζιης. Το ΜΠΛΟΚ http://omirosalexandrou.blogspot.com.Θα σας υπενθυμίσει σήμερα τα έργα και τις ημέρες του ανδρός. Επειδή πολλοί από τους λήπτες των μηνυμάτων μου είναι νέοι και έλληνες που ζουν στο εξωτερικό και ενδεχομένως να μην γνωρίζουν ποίος ήταν ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζιης σας αναφέρω συνοπτικά τα ακόλουθα:



Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζιης ήταν υπουργός Εσωτερικών και Άμυνας του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου την περίοδο 1960-68 και είχε έντονη δράση κατά την περίοδο του Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-59. Ήταν νυμφευμένος με την Φωτεινή που προερχόταν από την πλουσιότερη οικογένεια της Κύπρου την οικογένεια Λεβέντη. Μετά την δολοφονία του Γιωρκάτζιη η σύζυγος του παντρεύτηκε το 1972 στο Παρίσι τον πρώην Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσο Παπαδόπουλο φίλο και κουμπάρο του Γιωρκάτζιη .

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για τον τρόπο με τον οποίο είχε γίνει η δολοφονία Γιωρκάτζιη. Όλες αυτές οι εκδοχές λίγο, πολύ συγκλίνουν με την πιο κάτω εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα την οποία και σας μεταφέρω αυτούσια.



Δύο σημεία κρατάω από την ταραχώδη εκείνη περίοδο της νεοϊδρυθείσης Κυπριακής Δημοκρατίας (α) Την εκμετάλλευση από κάποιους του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α κατά τον άγγλων για να αναρριχηθούν σε πολιτειακά αξιώματα και να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες που μια τέτοια συμπεριφορά συνεπάγεται για τον τόπο τους και (β) Την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και υποταγή της στα κελεύσματα της εκτελεστικής εξουσίας προκειμένου να συγκαλυφθούν εγκλήματα. Όπως τότε έτσι και σήμερα, ίδιες νοοτροπίες και συμπεριφορές από τις αμαρτωλές εξουσίες οι οποίες οδήγησα την Κύπρο στην σημερινή τραγική κατάσταση.

Όμηρος Αλεξάνδρου

http://omirosalexandrou.blogspot.com


Ντοκουμέντα για το δολοφόνο του Γιωρκάτζη


Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από τη δολοφονία του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, σε μια ερημική περιοχή έξω από τη Μια Μηλιά, στις 15 Μαρτίου 1970. Όσοι είναι μέσα στα πράγματα έχουν εικόνα για το ποιος και γιατί τον δολοφόνησε. Στην κοινωνία, όμως, πλανώνται διάφορες θεωρίες τόσο για τους εκτελεστές όσο και για τα κίνητρά τους.



Ο Μακάριος Δρουσιώτης ερεύνησε διεξοδικά τα γεγονότα και στο καινούργιο του βιβλίο με τίτλο "Δύο απόπειρες και μια Δολοφονία" δημοσιεύει ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν την ταυτότητα του εκτελεστή. Πρόκειται, σύμφωνα με το βιβλίο, για τον τότε διοικητή των ΛΟΚ Δημήτριο Παπαποστόλου, ο οποίος έδρασε σε συνεργασία με τον σωματοφύλακα του Μακαρίου, Αθανάσιο Πουλίτσα.



Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, πανίσχυρος υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Μακαρίου, συνεργάστηκε με τον Αλέκο Παναγούλη για τη δολοφονία του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου. Η απόπειρα απέτυχε, ο ρόλος του Γιωρκάτζη αποκαλύφθηκε και είχε ως συνέπεια την παραίτησή του.



Μόλις μήνες μετά, ο Γιωρκάτζης συνέπραξε με μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών, υπό τον Δημήτριο Παπαποστόλου για να δολοφονήσουν τον Μακάριο καταρρίπτοντας το ελικόπτερό του. Η απόπειρα απέτυχε και οι συνεργάτες του, Έλληνες αξιωματικοί, τον δολοφόνησαν και του έκλεισαν το στόμα. Αυτές οι δύο απόπειρες και η μια δολοφονία, που έδωσαν και το τίτλο στο βιβλίο, συνθέτουν όλο το σκηνικό της ταραγμένης περιόδου 1967 - 1970 της κυπριακής ιστορίας.



Συμμαχία με τον Ασλανίδη



Πώς, όμως, ερμηνεύεται η συνεργασία του Γιωρκάτζη με στελέχη της χούντας να δολοφονήσουν τον Μακάριο, μόνο μερικούς μήνες μετά τη σύμπραξη Γιωρκάτζη - Παναγούλη για τη δολοφονία του επικεφαλής του καθεστώτος Γεώργιου Παπαδόπουλου;



Στο βιβλίο ο συγγραφέας δίνει μια ερμηνεία την οποία στηρίζει με αρχειακό υλικό: Η χούντα ήταν διχασμένη σε δύο φατρίες. Από τη μια ήταν η ομάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου και από την άλλη η ομάδα των Ασλανίδη, Ιωαννίδη και Λαδά. Οι δύο φατρίες ανταγωνίζονταν μεταξύ τους και ο Γιωρκάτζης, αφού παγίδευσε τον Παναγούλη, έπαιξε με τους αντιπάλους του Παπαδόπουλου στη χούντα που επεδίωκαν το φάγωμά του.



Όταν το εγχείρημα απέτυχε και ο Γιωρκάτζης πλήρωσε το τίμημα, προσπάθησε για ένα δεύτερο γύρο, σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ασλανίδη. Το "σχέδιο Ασλανίδη" πρόβλεπε δολοφονία του Μακαρίου και ανατροπή του Παπαδόπουλου στην Ελλάδα, κάτι που θα τον έφερνε ξανά στην εξουσία. Η τελική κατάληξη, όπως αποκαλύπτεται από σειρά εγγράφων της αμερικανικής διπλωματική αλληλογραφίας, ήταν η διπλή ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και την Τουρκία.



Συντονιστής του σχεδίου αυτού ήταν ο διοικητής των ΛΟΚ στην Κύπρο, Δημήτριος Παπαποστόλου, ο οποίος είχε στο μεταξύ διεισδύσει στο περιβάλλον του Μακαρίου και ανέλαβε την ευθύνη της προσωπικής του ασφάλειας. Ο Παπαποστόλου ήταν αυτός που δολοφόνησε τον Γιωρκάτζη για να του κλείσει το στόμα.



Οι ερμηνείες του συγγραφέα τεκμηριώνονται από πρωτογενές αρχειακό υλικό. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται έγγραφα τα οποία ήταν μέρος του προσωπικού αρχείου του τότε συνεργάτη του Μακαρίου, Γεώργιου Τομπάζου, ο οποίος διετέλεσε και διευθυντής της ΚΥΠ.



Μεταξύ των εγγράφων αυτών περιλαμβάνονται δύο ντοκουμέντα (δημοσιεύονται για πρώτη φορά) που ενοχοποιούν τον Παπαποστόλου για την εκτέλεση του Γιωρκάτζη:
Μια κατάθεση της ερωμένης του Δ. Παπαποστόλου, η οποία μίλησε εμπιστευτικά στον Γ. Τομπάζο, μερικούς μήνες μετά τη δολοφονία του Γιωρκάτζη.
Αντίγραφο μιας σκηνοθετημένης κατάθεσης που έδωσε ο Παπαποστόλου στην αστυνομία, στην οποία πλαστογράφησε την υπογραφή του ανακριτή για να δημιουργήσει άλλοθι.



Το στημένο άλλοθι



Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατίθενται στο βιβλίο, ο Μακάριος πήρε την απόφαση να συγκαλύψει τη συμμετοχή του Παπαποστόλου και του σωματοφύλακά του, Αθανάσιου Πουλίτσα, στην απόπειρα κατά της ζωής του και στη δολοφονία του Γιωρκάτζη. Μέχρι τώρα επικράτησε η άποψη ότι τα κίνητρα του Μακαρίου ήταν ο φόβος για πιθανό πραξικόπημα της χούντας. Ο συγγραφέας απορρίπτει αυτή την εκδοχή και απαριθμεί μια σειρά από άλλους λόγους που ώθησαν τον Μακάριο να παρέμβει στο ανακριτικό έργο για να κλείσει η υπόθεση.



Ο Δ. Παπαποστόλου "ανακρίθηκε" έναν ακριβώς μήνα μετά τη δολοφονία του Γιωρκάτζη. Όμως η κατάθεση που έδωσε ήταν εικονική. Ο βοηθός αρχηγός αστυνομίας Μιχαλάκης Παντελίδης τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στο ΓΕΕΦ και του ζήτησε να γράψει μόνος του την κατάθεσή του για τις κινήσεις του τη μέρα και την ώρα που διαπράχθηκε ο φόνος.



Η "κατάθεση" λήφθηκε εξ ονόματος του ανακριτή Παναγιώτη Αριστοκλέους, ο οποίος όμως δεν ήταν παρών. Ο Παπαποστόλου έγραψε την κατάθεσή του στο τυποποιημένο έντυπο που χρησιμοποιούσε η αστυνομία και περιέγραψε τα γεγονότα όπως αυτά ταίριαζαν με το σκηνοθετημένο άλλοθί του και ακολούθως την υπέγραψε.



Κάτω από την υπογραφή του, με τον ίδιο ακριβώς γραφικό χαρακτήρα, έγραψε την εξής σημείωση: "Η κατάθεσις αύτη ελήφθη υπ' εμού εις Αρχηγείον της Αστυνομίας σήμερον 14.4.70 εις την παρουσίαν του κ. Μ. Παντελίδη Β/Αρχηγού Αστυνομίας η ώρα 4.10 μ.μ. του ανεγνώσθη και ως ορθή την υπέγραψε εις την παρουσίαν μας".



Η σημείωση αυτή φέρει την υπογραφή "Π. Αριστοκλέους / Αστυν.". Όμως ο Αριστοκλέους δεν ήταν καν παρών και η υπογραφή του είναι με τον ίδιο ακριβώς γραφικό χαρακτήρα με τη χειρόγραφη κατάθεση και την υπογραφή του Παπαποστόλου, ενώ δεν μοιάζει καθόλου με την πραγματική υπογραφή του Αριστοκλέους. Την κατάθεση υπέγραψε ως μάρτυρας ο Μιχαλάκης Παντελίδης. (Δες το ντοκουμέντο στη φωτογραφία).



Δηλαδή, ο Παπαποστόλου, στην παρουσία του βοηθού αρχηγού Αστυνομίας Μιχαλάκη Παντελίδη, έγραψε την κατάθεση, την υπέγραψε, έγραψε το σημείωμα του ανακριτή και πλαστογράφησε την υπογραφή του!



Στην κατάθεσή του, ο Παπαποστόλου έδωσε τα ονόματα πολλών ατόμων που συνάντησε την ώρα του φόνου. Τα άτομα αυτά πέρασαν στη συνέχεια από το γραφείο του Π. Αριστοκλέους και υποστήριξαν το άλλοθί του. "Τους έφερναν τον έναν μετά τον άλλο και απάγγελλαν την κατάθεσή τους, όπως τα παιδιά λένε το "Πιστεύω" στο κατηχητικό", μαρτύρησε πολλά χρόνια αργότερα στον συγγραφέα ο Π. Αριστοκλέους.





Τον κάρφωσε η ερωμένη



Πέραν του γεγονότος ότι ο Παπαποστόλου χρειάστηκε να σκηνοθετήσει άλλοθι, τον ενοχοποίησε για το φόνο η ερωμένη του, η οποία, λίγους μήνες αργότερα, ομολόγησε στον Γ. Τομπάζο ότι ο Παπαποστόλου ενεχόταν στο φόνο του Γιωρκάτζη.



Στην "κατάθεσή" του ο Παπαποστόλου ανέφερε ότι τη μέρα του φόνου πήγε βόλτα στην Ακανθού με φιλενάδα του, την οποία δεν κατονόμασε, διότι, όπως ανέφερε, ήταν σύζυγος συναδέλφου του. Επέστρεψε στη Λευκωσία και πήγε στο σπίτι του γύρω στις 6.30 μ.μ.



"Περί την 7ην μ.μ. της 15.3.70 αφού εξηκρίβωσα από τηλεφώνου ότι ο Πουλίτσας με ανέμενε, ως είχαμε προκαθορίσει εις την Αρχιεπισκοπήν, μετέβην εκεί και συνήντησα τον κ. Πουλίτσα μετά του οποίου παρέμεινα περί τα 10 λεπτά. Εντός του γραφείου του συνήντησα τον κ. Καψάσκην, τον κ. Γιακουμήν, αδελφόν του Μακαριωτάτου και άλλους.



Ακολούθως μετά του κ. Πουλίτσα ανεχωρήσαμε περί την 7.15 μ.μ. διά του οχήματος ΕD 609 και μετέβημεν εις την Λέσχην της Εθνικής Φρουράς. Το όχημα, αφού το κλείδωσα, το άφησα έξωθι της εν λόγω Λέσχης". Ο Παπαποστόλου ισχυρίστηκε ότι έμεινε στη Λέσχη των Αξιωματικών μέχρι τις 9.00 μ.μ., ενώ ο φόνος έγινε γύρω στις 8.00.



Η ερωμένη του Παπαποστόλου, η οποία αναφέρεται με το αρχικό Α., είπε ότι την Κυριακή 15 Μαρτίου πήγε με τον Παπαποστόλου εκδρομή στην Κερύνεια. "Η συμπεριφορά του ήτο διαφορετική από άλλες περιπτώσεις. Ενώ δηλαδή εις άλλας εξορμήσεις η προσπάθεια ήτο να αποφεύγουν γνωστούς, την Κυριακήν εκείνην η προσπάθειά του ήτο να επιδεικνύεται μετά της φίλης του εις τους γνωστούς του."



Το απόγευμα, όταν επέστρεψαν στη Λευκωσία ο Παπαποστόλου οδήγησε τη φίλη του στην περιοχή Λακκοβούναρα, όπου θα συναντούσε το βράδυ τον Γιωρκάτζη, για "να ρομαντζάρουν ολίγον". Έμειναν εκεί για λίγη ώρα και μετά επέστρεψαν στο διαμέρισμα του Παπαποστόλου, όπου παρέμειναν μέχρι το βράδυ. "Κατά την 7.30 μ.μ. εκτύπησε το τηλέφωνον. Επήρε το ακουστικόν ο Παπαποστόλου, ο οποίος ηκούσθη να λέγη εις τον συνομιλιτήν του τας λέξεις "εντάξει, έρχομαι"." Αμέσως ο Παπαποστόλου είπε στη φίλη του: "Εγώ φεύγω για λίγη ώρα. Εσύ πήγαινε ντύθου και να συναντηθούμε απόψε στην Λέσχη". Οι δύο τους έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.



Σύμφωνα με το σημείωμα της ΚΥΠ που συντάχθηκε μετά τη συνομιλία με τη φίλη του, η Α. τον περίμενε στη Λέσχη όπως είχαν συνεννοηθεί. "Κατά την 8.45 ή 9 μ.μ. εισήλθαν εις την λέσχην οι Παπαποστόλου και Πουλίτσας με προσωπείον κάπως θορυβημένον (αγριωπόν). Η συμπεριφορά του Παπαποστόλου ήτο ασυνήθης. Δεν έδωσε καθόλου σημασίαν εις την φίλην του Α. που τον ανέμενεν εκεί, αλλά προσεπάθει να κάμη αισθητήν την παρουσίαν του εις τας διαφόρους ομάδας που εχαρτόπαιζαν ή συνωμίλουν εντός της Λέσχης. Η συμπεριφορά του προς τας ομάδας αυτάς ήτο πλήρης προσποιημένης ευγενείας.



Μετά από ένα τέταρτο, ο Παπαποστόλου εκλήθη στο τηλέφωνο. Όταν τελείωσε το τηλεφώνημά του κατευθύνθηκε προς τη φίλη του και της είπε: "Λυπούμαι, κάπου θα πάω". Ακολούθως έφυγαν μαζί με τον Πουλίτσα".

Την επομένη μέρα ακούγοντας η φίλη του Παπαποστόλου ότι δολοφονήθηκε ο Γιωρκάτζης, τον υποπτεύθηκε αλλά δεν του είπε τίποτα. Σε δύο τρεις μέρες ο Παπαποστόλου οδήγησε την Α. με το αυτοκίνητό του στο στρατόπεδο των ΛΟΚ στον Άγιο Χρυσόστομο όπου συνάντησε τρεις αξιωματικούς. Ο ένας θα πρέπει να ήταν ο Γρηγόριος Μπονάνος, τον οποίο έστειλε το καθεστώς των Αθηνών στην Κύπρο για να διεξαγάγει ένορκη διοικητική εξέταση για τυχόν ανάμειξη Ελλήνων αξιωματικών στα γεγονότα.



Χωρίς να την προετοιμάσει καθόλου, απευθυνόμενος προς τους αξιωματικούς είπε: "Την Κυριακήν ήμουν όλη μέρα μέχρι τις 9 μ.μ. μαζί της. Δεν είναι έτσι Α.;" Η φίλη του απάντησε καταφατικά. Όταν επέστρεψαν στο διαμέρισμα του Παπαποστόλου, η Α. τον ερώτησε: "Πες μου Δημήτρη, έχεις χέρι στην δολοφονίαν του Γιωρκάτζη ή όχι;". Απάντησε ως εξής: "Δεν επερίμενα τέτοιαν ερώτησιν από σένα. Αφού όμως θέλεις να μάθης ..." (Εις το σημείον αυτό έγινεν ένας μορφασμός κατανοήσεως, ισοδυναμών με καταφατικήν απάντησιν.)"...

Διακήρυξη Αρχών της Συνδικαλιστικής Παράταξης Ε.Μ.Ε.Ι.Σ

e-mail από ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΦΩΝΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η τελευταία τριετία υπήρξε για τη χώρα μας περίοδος θεμελιακών αλλαγών. Με πρόσχημα τη βαθιά οικονομική κρίση, εγχώριες και μη, πολιτικές και επιχειρηματικές δυνάμεις που εκφράζουν το ασύδοτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σε αγαστή συνέργεια με το διευθυντήριο της ΕΕ και το ΔΝΤ, βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλουν ένα ασφυκτικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής με στόχο τη βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των ολίγων, την ισοπέδωση του εργασιακού δικαίου, την αποκαθήλωση του κράτους πρόνοιας και την εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Τελικός σκοπός της εφαρμογής της άδικης και αδιέξοδης αυτής πολιτικής η μετατροπή της Ελλάδας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη με μισθούς Βαλκανίων και εργασιακά δικαιώματα Μπαγκλαντές.

Η ελληνική κοινωνία απαιτεί αλλαγές παντού. Στην εφαρμογή και την ποιότητα της δημοκρατίας, στους θεσμούς, στο πολιτικό σύστημα, στα συνδικάτα. Θεωρούμε ότι η εργατική τάξη σήμερα είναι απροστάτευτη μπροστά στην ανελέητη επίθεση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης και των εργοδοτικών δυνάμεων. Πιστεύουμε ότι ο συνδικαλισμός της διαπραγμάτευσης πρέπει να γίνει ταυτόχρονα μαχόμενος, αγωνιστικός, διεκδικητικός και ριζοσπαστικός συνδικαλισμός.

Εμείς, μια ομάδα 38 συνέδρων που συμμετέχουμε στο 35^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, αποφασίσαμε σε ιδρυτική διάσκεψη που έγινε στη Χαλκίδα ότι δεν είναι δυνατόν το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα να συνεχίσει να πορεύεται ως έχει. Φαινόμενα όπως ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και ο κομματικός συνδικαλισμός έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα και από την ιστορία και οφείλουμε να τελειώσουμε με αυτά το συντομότερο δυνατό.

Εκτιμώντας την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, με αυτοκριτική διάθεση και με στάση ευθύνης στις μέχρι σήμερα επιλογές μας, κάνουμε ρήξη με το παρελθόν και ιδρύουμε μια νέα συνδικαλιστική παράταξη με τίτλο«εμεις» (Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων), κομματικά αυτόνομη και ιδεολογικά ανεξάρτητη, προερχόμενη από το δημοκρατικό κίνημα με όραμα μια σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία. Μια νέα παράταξη, με εντελώς διαφορετικό πλαίσιο δράσης, με ριζικά διαφορετική λειτουργία. Πρώτο μας βήμα, η παρουσία μας ως αυτόνομης παράταξης στο 35^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Από τους συμμετέχοντες στη διάσκεψη της Χαλκίδας, αποφασίστηκε ομόφωνα η Διακήρυξη της παράταξης μας καθώς επίσης και η προσωρινή συντονιστική επιτροπή της παράταξης που αποτελείται από τους:

Α) Κουλουμπαρίτση Νίκο, Μέλος ΔΣ Συνδικάτου ΟΑΣΑ

Β) Μπασινά Στέφανο, Πρόεδρο Εργατικού Κέντρου Εύβοιας

Και από τα ακόλουθα πρώην και νυν μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ:

Α) Κουρουτό Μιχάλη, Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρο ΟΙΕΛΕ

Β) Ορφανό Νίκο, Πρώην Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρο Π.Ο.Ε.Π.Δ.Χ.Β.

Γ) Σαλουφάκου Στάβυ, Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρο Ε.Κ.Α.

Δ) Στεκουλέα Μεταξία, Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ

Ε) Φωτόπουλο Νίκο, Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ, Πρόεδρο ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

ΥΓ Σας αποστέλλεται συνημμένη η διακήρυξη της παράταξής μας.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ – ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

Η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από βίαιες και θεμελιακές αλλαγές. Η πρωτοφανής οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, προϊόν της εφαρμογής ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής έχει προκαλέσει τεκτονικές μεταβολές στις δομές και στους θεσμούς και ανυπολόγιστες συνέπειες στους εργαζόμενους και τους κοινωνικά αδύναμους.                                        

Κοινωνικές κατακτήσεις που διεκδικήθηκαν και κατακτήθηκαν από τους εργαζόμενους και το οργανωμένο Συνδικαλιστικό Κίνημα, στη περίοδο της μεταπολίτευσης, έχουν μπει στο στόχαστρο των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας μας και η μία κατάκτηση μετά την άλλη αποδομείται. Όσοι σχεδιάζουν, υλοποιούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά και όσοι την υπηρετούν διαμορφώνοντας τη κοινή γνώμη, δεν μπορούν να «ανεχθούν» μια κοινωνία με οφέλη για τους εργαζόμενους, για τους συνταξιούχους και τους μη προνομιούχους. Δεν χωράει στην ιδεολογία τους το κράτους δικαίου και το κοινωνικό κράτος. Όλοι αυτοί που απλώνουν τον εφιάλτη και τη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής πάνω από την Ευρώπη, θέλουν παραγωγή πλούτου και ανάπτυξη μόνο υπέρ των αγορών, των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, υπέρ των τραπεζών, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση και φτωχοποίηση του λαού.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν πλέον ανοιχτά θεσμούς που βρίσκονταν μέχρι πρότινος στο απυρόβλητο. Το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του δείχνουν ανήμποροι να κατανοήσουν τις αλλαγές, να αναπροσαρμόσουν τη λειτουργία τους και να εκφράσουν εκ νέου την κοινωνία.

Στον κυκλώνα της κρίσης βρίσκεται εγκλωβισμένο το κίνημα της εργασίας. Στην πλέον δυσμενή περίοδο για τους εργαζόμενους, τη στιγμή που καταλύεται το εργασιακό δίκαιο, ισοπεδώνονται μισθοί, συντάξεις και συμβάσεις εργασίας, τα συνδικάτα δεν έχουν κατορθώσει να οργανώσουν αποτελεσματικά την άμυνα και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.                                     

Επιμέρους ενέργειες αλλά και προσωπικές διαδρομές κάποιων ηγεσιών του Συνδικαλιστικού Κινήματος, αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά από τους κονδυλοφόρους και τους τηλεαστέρες που υπηρετούν τις πολιτικές κυβέρνησης και τρόικα και χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου το Συνδικαλιστικό Κίνημα να απαξιωθεί στη συνείδηση των εργαζόμενων. Το κίνημα της εργασίας όσα προβλήματα και αν είχε και έχει στο εσωτερικό του, όσες αγκυλώσεις και εξαρτήσεις και δομικές αδυναμίες αδυνάτιζαν την αποτελεσματικότητα του, έπρεπεάμεσα να αντιληφθεί ότι η εργατική τάξη δέχεται ανελέητη επίθεση. Στην επίθεση αυτή με γρήγορα αντανακλαστικά οφείλαμε να αντιληφθούμε ότι στον «πόλεμο» δεν μπορεί να απαντάς με όρους της διπλωματίας. Ο συνδικαλισμός της διαπραγμάτευσης πρέπει να δώσει τη θέση του στο μαχόμενο, αγωνιστικό, διεκδικητικό συνδικαλισμό. Τα συνδικάτα μας είναι η ασπίδα των συμφερόντων των εργαζομένων και την ασπίδα πρέπει να τη χρησιμοποιούμε για να αποκρούομε την επίθεση στα συμφέροντα της τάξης μας.

Η βίαιη εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα, όπως είχε εφαρμοστεί στο παρελθόν από το ΔΝΤ σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ν.Α Ασίας, με μοναδικό στόχο τη μετατροπή της χώρας μας σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη με μισθούς Βαλκανίων και εργασιακά δικαιώματα Μπαγκλαντές, έφερε τον κόσμο της εργασίας σε θέση άμυνας

Χωρίς αμφιβολία, η κοινή γνώμη σοκαρισμένη από τη θηριωδία των περικοπών και της λιτότηταςαποδεικνύεται αυστηρότερος κριτής για τους συνδικαλιστές ακόμα και σε σχέση με τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Πολλές φορές όχι άδικα αφού το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε να ολιγωρεί και αρκετοί εκ των πρωταγωνιστών του να ισορροπούν στην ανισορροπία της καταγγελίας μεν αποδοχής δε του μνημονικού ‘’μονόδρομου’’ των αντιλαϊκών μέτρων.

Σήμερα που η κρίση βαθαίνει, που η ανεργία, η φτώχεια, η αποστέρηση, η περιθωριοποίηση και η αποδόμηση του κράτους πρόνοιας κερδίζουν έδαφος, γινόμαστε μάρτυρες της θεμελίωσης μιας κοινωνίας της ζούγκλας με τις ευλογίες της τρόικας και των ντόπιων εκφραστών της.

Αυτή τη στιγμή στη συνείδηση της κοινωνίας το συνδικαλιστικό κίνημα καθίσταται δομικό μέρος για την λύση του προβλήματος της χώρας. Αρκεί να αντιταχθεί με σθένος και ορμή, συγκροτώντας μια νέα πρωτοπορία για τη χώρα, Σταματώντας να συμπεριφέρεται αμυντικά για να διαμορφώσει από θέση ισχύος τους όρους μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας προς όφελος των εργαζομένων και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΛΑΖΕΙ – ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Στο τέλος του Μάρτη διεξάγεται το 35^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το κρισιμότερο, ίσως, των τελευταίων δεκαετιών. Είναι βέβαιο ότι, παρά τις επιφυλάξεις της, η κοινωνία θα παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον τις εργασίες του. Θα περιμένει να διαπιστώσει, εάν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έχουν λάβει τα μηνύματα των καιρών, εάν μπορούν να αφουγκραστούν τις αγωνίες και τα νέα αιτήματα που έχουν προκύψει. Θα είναι αδιανόητο σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στη χώρα, το συνδικαλιστικό κίνημα να παραμείνει απαθές, κομματικά καθοδηγούμενο και ιδεολογικά βαλτωμένο.

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα είναι βαθιά τραυματισμένο. Η συνδικαλιστική πυκνότητα μειώνεται, το εργατικό μέτωπο αποδυναμώνεται, οι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την εμπλοκή τους στα κοινά.Η γραφειοκρατικοποίηση, η παθητική εξάρτηση από τους κομματικούς μηχανισμούς, η αδιαφάνεια, η λογική των «ημετέρων», η ουσιαστική αδρανοποίηση των θεσμικών οργάνων και διαδικασιών, η περιφρόνηση των θεσμών και των καταστατικών αρχών αποτελούν μερικά μόνο από τα εμφανή συμπτώματα που το οδήγησαν σε μια παθητική ταύτιση με τα τεκταινόμενα στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η βάση δεν έχει καμιά συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων ή στη χάραξη πορείας για το μέλλον, αντιθέτως αυτές προκύπτουν από ενδοπαραταξιακούς και εξωθεσμικούς συμβιβασμούς και καταλήγουν σε άνευρες δράσεις, ανίκανες να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Οι συνθήκες της κρίσης και η μονομερής επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη χωρίς να υπάρχει και να οργανώνεται η αποτελεσματική απάντηση από την πλευρά της τάξης μας, οδήγησαν μια ομάδα ανθρώπων, μελών Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και απλών εργαζόμενων να επιχειρήσουμε μια νέα αρχή. Μια νέα αρχή χωρίς Φαινόμενα όπως:

• ο συντεχνιακός συνδικαλισμός,
• ο κομματικός συνδικαλισμός,
• ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός

με τα οποία πρέπει να τελειώνουμε οριστικά.

Η κοινωνία και οι εργαζόμενοι οραματίζονται ένα καινούριο πρότυπο συνδικαλιστικής δράσης που θα εκπροσωπεί αυθεντικά τους κοινωνικά αδύναμους, τους νέους, τους ανέργους, τους ελαστικά εργαζόμενους, τους μισθωτούς που είναι τα μεγάλα θύματα της κρίσης.

Η πρωτοβουλία μας δεν είναι ένα πείραμα στο κενό, ούτε αποτελεί μια τυχοδιωκτική προσπάθεια εκμετάλλευσης των αδυναμιών του συνδικαλιστικού κινήματος. Αντίθετα, εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, των πολιτών, των μη προνομιούχων που αρνούνται να ενδώσουν στις σειρήνες του εφιαλτικού νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου λαϊκισμού.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Η πρωτοβουλία μας:

• Είναι μια ανεξάρτητη πολιτική-συνδικαλιστική κίνηση χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, με πρόταγμα την πλήρη αυτονόμηση του συνδικαλιστικού κινήματοςαπό τις καθεστωτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος.
  • Έλκει τις ιδεολογικές ρίζες της από τους αγώνες του δημοκρατικού κινήματος και το όραμα για μια σύγχρονη δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία
  • Αρνείται το φονταμενταλισμό των αγορών, τον ξέφρενο «καπιταλισμό του καζίνο», το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που απειλεί να απορρυθμίσει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, με πρώτο σταθμό και πειραματόζωο την Ελλάδα.
  • Αντιστρατεύεται την ταξική κυβερνητική πολιτική των μνημονίων και μάχεται ενάντια στους ξένους και εγχώριους εκφραστές της.
  • Αγωνίζεται για την αποκατάσταση του εργατικού δικαίου που εξαφάνισαν οι φωστήρες της τρόικα και τα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα και για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμού της διαιτησίας, όπως ίσχυαν στην περίοδο πριν από τα μνημόνια.
  • Επιδιώκει με κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό μέσο την αναστήλωση του κράτους πρόνοιας, την παροχή δημόσιων και υψηλής ποιότητας υπηρεσιών παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης, συγκοινωνιών, νερού και ενέργειας σε όλους τους πολίτες.

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΙΛΑΜΕ

Η πρωτοβουλία μας υπερασπίζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα, όπου:

• Θεμέλιος λίθος και βασική μονάδα δράσης είναι η πρωτοβάθμια οργάνωση, η οργάνωση των χώρων δουλειάς με στόχο η δύναμη να επανέλθει από τις γραφειοκρατικές δομές της συνδικαλιστικής εξουσίας στον απλό εργαζόμενο, τον άνθρωπο του πρωτογενούς μόχθου.
• Το συνδικάτο να χαράξει ξανά πολιτική, με σαφές ιδεολογικό και ταξικό στίγμα και να διασυνδεθεί με τα κοινωνικά κινήματα, το χώρο της οικολογίας, τις νεανικές πολιτισμικές δράσεις, το καταναλωτικό κίνημα.
• Το οργανωμένο κίνημα της εργασίας να αποδεσμευτεί από τον πατερναλισμό κάθε είδους κομματισμού με στόχο την πολιτική αυτονομία, τον αυτοκαθορισμό και την ανεξάρτητη χάραξη πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος. Το συνδικάτο δεν μπορεί και δεν νοείται να αποτελεί το δεκανίκι του οποιουδήποτε κομματικού φορέα, αφού από τη φύση του οφείλει να καθίσταται μια δύναμη κατά των διαπλεκόμενων συμφερόντων, κατά των ισχυρών οικονομικά μειοψηφιών, της εκμετάλλευσης και της ασυδοσίας.
• Τα όργανα να λειτουργούν με προσήλωση στις αρχές της συμμετοχικότητας, της άμεσης δημοκρατίας, της ισότιμης συμμετοχής ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος, εθνικήςκαταγωγής και κάθε είδους ιδιωτικού οφέλους και συμφέροντος.
• Κυρίαρχο σύνθημα θα είναι το «Όλα στο φως». Ενδελεχής έλεγχος του «πόθεν έσχες» όσων καταλαμβάνουν συνδικαλιστικά αξιώματα και εμπλέκονται θεσμικά είτε σε διαχείριση κοινοτικών επιδοτήσεων, είτε σε αξιοποίηση χρημάτων από εθνικούς και δημόσιους πόρους.
• Η παραγωγή και αξιοποίηση στελεχών να γίνεται μέσα από αξιολογικές διαδικασίες κι όχι με βάση τις κομματικές ή τις προσωπικές διασυνδέσεις, εξαρτήσεις και επιρροές.
• Η επιμόρφωση και η επιστημονική τεκμηρίωση των θέσεων να αποτελεί ζωτικό κύτταρο της συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Σε μια εποχή που οι εργοδοτικές δυνάμεις αντλούν τεράστια ισχύ από την διαπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα, από τον έλεγχο των περισσοτέρων ΜΜΕ και την διασύνδεσή τους με άρτια οργανωμένα think tanks, συμβούλους επικοινωνίας και διαμορφωτές κοινής γνώμης, το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να αντιτάξει τη δύναμη της γνώσης και του ορθολογισμού, υπερασπίζοντας με επιστημονική επάρκεια και πολιτικό δυναμισμό το δίκαιο των αιτημάτων του, τους στόχους και την στρατηγική του.
• Η δημιουργία ενός ισχυρού, αγωνιστικού μετώπου με τα συνδικάτα της Ευρώπης και κυρίως των χωρών που δέχονται τις επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, είναι επιβεβλημένη και θα μαζικοποιήσει το Ευρωπαϊκό Εργατικό Κίνημα απέναντι στην οργανωμένη επίθεση που δέχεται.

ΣΗΜΕΡΑ...

Ήρθε η ώρα για αλλαγή σελίδας. Είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να υπερβούμε τις παθογένειες του συνδικαλιστικού μας παρελθόντος και να γυρίσουμε οριστικά σελίδα με στόχο την απελευθέρωση δυνάμεων και προοπτικών. Αποτελεί κοινωνική ευθύνη και εθνικό χρέος απέναντι στους εαυτούς μας, στους συναδέλφους μας και στη νέα γενιά να αλλάξουμε πορεία, να καταδικάσουμε την διαφθορά, τα γερασμένα συμφέροντα του κατεστημένου, την πολιτική της συνθηκολόγησης, την ιδεολογία της ανοχής στη βία και στη βαρβαρότητα των ολιγαρχιών. Η κοινωνία το απαιτεί, οι εποχές το προστάζουν.

La surconsommation (Υπερκατανάλωση) (video)....

La surconsommation from Lasurconsommation on Vimeo.

ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ - Του GEORGE FRIEDMAN*

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11340:friedman&catid=96:2010-06-04-22-41-29&Itemid=290

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 μετεξελίχθηκε σταδιακά σε παγκόσμια κρίση ανεργίας. Αυτή η κρίση ανεργίας σχετικά γρήγορα θα μετατραπεί σε πολιτική κρίση. Η κρίση αφορά και τους τρεις βασικούς πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος - την Ευρώπη, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Το επίπεδο της έντασης διαφέρει, η πολιτική αντίδραση διαφέρει και η σχέση με τη χρηματοοικονομική κρίση επίσης διαφέρει. Όμως, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, και αυτό είναι ότι η ανεργία όλο και περισσότερο αντικαθιστά την οικονομία ως το κεντρικό πρόβλημα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Η Ευρώπη είναι το επίκεντρο αυτής της κρίσης. Η Ιταλία διενήργησε εκλογές, και το κόμμα που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους -σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου- ήταν μια ολοκαίνουρια ομάδα, που ονομάζεται το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, της οποίας ηγείται ένας επαγγελματίας κωμικός.

Υπάρχουν δύο ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτό το κίνημα: Το πρώτο είναι πως ένας από τους κεντρικούς πυλώνες του είναι ότι χαρακτηρίζει την κήρυξη χρεοστασίου μέρους του ιταλικού χρέους ως το λιγότερο κακό. Το δεύτερο είναι ότι η Ιταλία, με την ανεργία της να ανέρχεται στο 11,2%, δεν είναι η χειρότερη περίπτωση ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Ιταλία θρέφει ακραία κόμματα που αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα.

Η βασική διαμάχη στην Ευρώπη αφορά στο πώς να λυθεί η κρίση κρατικού χρέους και η απειλή που αυτή ενέχει για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Το θέμα ήταν ποιος θα επωμιστεί το βάρος της σταθεροποίησηςτου συστήματος. Το επιχείρημα που «κέρδισε», ιδιαίτερα στις ελίτ της Ευρώπης, ήταν ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι λιτότητα, ότι οι κρατικές δαπάνες έπρεπε να περιοριστούν σημαντικά προκειμένου όσο μεγάλη και αν είναι η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους να μην κηρυχθεί στάση πληρωμών.

Μία από τις συνέπειες της λιτότητας είναι η ύφεση. Οι οικονομίες πολλών ευρωπαϊκών χωρών, ιδιαίτερα αυτών της ευρωζώνης, συρρικνώνονται, αφού η λιτότητα προφανώς σημαίνει ότι υπάρχουν λιγότερα χρήματα διαθέσιμα για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Αν ο πρωταρχικός στόχος είναι η σταθεροποίηση του χρηματοοικονομικού συστήματος, τότε αυτό είναι λογικό. Όμως, το αν μπορεί η χρηματοοικονομική σταθερότητα να παραμείνει πρωταρχικός στόχος θα εξαρτηθεί από την πλειοψηφούσα γνώμη ευρύτερων τομέων της κοινωνίας.

Όταν εμφανίζεται η ανεργία, αυτή η πλειοψηφούσα γνώμη αλλάζει, και μαζί με αυτήν και το επίκεντρο της πολιτικής. Όταν η ανεργία γίνεται έντονη, τότε μπορεί να αλλάξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.Κατά την άποψή μου, οι ιταλικές εκλογές ήταν ο πρώτος, αλλά αναμενόμενος, κραδασμός.

ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ

Η Γερμανία, η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, είναι το κέντρο βάρους της Ευρώπης. Οι εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών ισοδυναμούν με το 51% του γερμανικού ΑΕΠ, και περισσότερο από το ήμισυ των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η Γερμανία θεωρεί τη ζώνη ελεύθερου εμπορίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή της. Χωρίς την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτές τις αγορές, οι εξαγωγές της θα συρρικνώνονταν δραματικά και η ανεργία θα εκτινασσόταν στα ύψη. Το ευρώ είναι ένα εργαλείο που η Γερμανία, με την υπέρμετρη επιρροή της, χρησιμοποιεί για να διαχειριστεί τις εμπορικές της σχέσεις - και αυτή η διαχείριση φέρνει σε μειονεκτική θέση τα άλλα μέλη της ευρωζώνης.

Χώρες με σχετικά χαμηλούς μισθούς πρέπει να έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των γερμανικών εξαγωγών. Όμως, πολλές έχουν αρνητικά εμπορικά ισοζύγια. Έτσι, όταν «χτύπησε» η χρηματοοικονομική κρίση, η ικανότητά τους να διαχειριστούν το πρόβλημα ήταν ανεπαρκής και οδήγησε σε κρατικές κρίσεις χρέους, υπονομεύοντας έτσι περαιτέρω τη θέση τους λόγω της λιτότητας, ιδιαίτερα αφού η συμμετοχή τους στην ευρωζώνη σημαίνει ότι δεν μπορούν να εφαρμόσουν τις δικές τους νομισματικές πολιτικές.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν σπάταλες στις κοινωνικές δαπάνες τους, όμως η θεμελιώδης αιτία της αποτυχίας τους ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Είχε τις ρίζες της στη σπάνια περίπτωση μιας ελεύθερης ζώνης εμπορίου που χτίστηκε γύρω από μια τεράστια οικονομία που εξαρτιόταν από τις εξαγωγές(η Γερμανία είναι η τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα του κόσμου, μετά την Κίνα και τις ΗΠΑ).

Η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής έχει χτιστεί γύρω από έναν καθαρό εισαγωγέα. Η Βρετανία ήταν καθαρός εισαγωγέας της Αυτοκρατορίας. Η γερμανική δύναμη αποσταθεροποιεί ολόκληρο το σύστημα. Και αν συγκρίνουμε το ποσοστό ανεργίας του γερμανικού μπλοκ με αυτό της Νότιας Ευρώπης, είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι αυτές οι χώρες αποτελούν μέλη του ίδιου εμπορικού γκρουπ.

Ακόμα και η Γαλλία, που έχει σχετικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας, έχει πιο περίπλοκη ιστορία. Η ανεργία στη Γαλλία επικεντρώνεται σε δύο βασικούς πόλους, στον βορρά και στον νότο, με τη νοτιοανατολική Γαλλία να είναι ο μεγαλύτερος πόλος. Έτσι, αν δείτε τον χάρτη, η νότια γραμμή της Ευρώπης έχει πληγεί ιδιαίτερα σκληρά από την ανεργία, η ανατολική Ευρώπη όχι τόσο πολύ, όμως η Γερμανία, ηΑυστρία, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο έχουν παραμείνει σχετικά αλώβητες.

Το πόσο θα διαρκέσει αυτή η κατάσταση, δεδομένης της ύφεσης στη Γερμανία, είναι άλλο ζήτημα, όμως η αντίθεση αυτή μας λέει πολλά για τη γεωπολιτική που διαμορφώνεται στην περιοχή.

Η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα βρίσκονται σε ύφεση. Το ποσοστό ανεργίας τους είναι χοντρικά το ίδιο με αυτό στις ΗΠΑ την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης. Ένας κανόνας που χρησιμοποιώ είναι ότιγια κάθε άνεργο άτομο επηρεάζονται άλλα τρία, είτε πρόκειται για τους συζύγους, τα παιδιά ή για οποιονδήποτε. Αυτό σημαίνει πως όταν η ανεργία σου ανέρχεται στο 25%, ουσιαστικά όλοι επηρεάζονται. Όταν η ανεργία είναι 11%, επηρεάζεται περίπου το 44%.

Μπορεί να υποστηριχθεί ότι τα νούμερα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται, αφού οι άνθρωποι εργάζονται στην ανεπίσημη οικονομία. Αυτό μπορεί να είναι αληθές, όμως στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι φαρμακευτικές έχουν πλέον ελλείψεις, αφού έχει στερέψει το ρευστό για την εισαγωγή αγαθών. Οι τοπικές κυβερνήσεις της Ισπανίας ετοιμάζονται να απολύσουν και άλλους υπαλλήλους. Αυτές οι χώρες έχουν φτάσει σε ένα κρίσιμο όριο, από το οποίο είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι θα ανακάμψουν. Στην υπόλοιπη περιφέρεια της Ευρώπης, η κρίση ανεργίας εντείνεται. Τα ακριβή νούμερα έχουν πολύ λιγότερη σημασία από την ορατή επίπτωση στις κοινωνίες που παραπαίουν.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Είναι σημαντικό να κατανοηθούν οι συνέπειες αυτού του είδους της ανεργίας. Υπάρχει ημακροπρόθεσμη ανεργία της χαμηλής τάξης. Όμως, αυτό το κύμα της ανεργίας έχει χτυπήσει τους εργαζόμενους της μεσαίας και την ανώτερης μεσαίας τάξης. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναναρχιτέκτονα στην Ισπανία, τον οποίο γνωρίζω, και ο οποίος έχασε τη δουλειά του. Είναι παντρεμένος με παιδιά και είναι τόσο καιρό άνεργος που έχει πέσει σε έναν τελείως διαφορετικό και απρόσμενο τρόπο ζωής. Η φτώχεια είναι από μόνης της δύσκολο να γίνει ανεκτή, όταν όμως συνδέεται και με απώλεια του status τότε ο πόνος αυξάνεται και αναδύεται μια πολιτικά ισχυρή δύναμη.

Η ιδέα ότι το καθεστώς λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία θα μπορέσει να επιβιώσει πολιτικά είναι δύσκολο να το φανταστούμε. Στην Ιταλία, όπου η ανεργία είναι «μόνο» 11,7%, η επιτυχία του Κινήματος των Πέντε Αστέρων αντιπροσωπεύει μια αναπόφευκτη αντίδραση στην κρίση. Μέχρι πρόσφατα, η χρεοκοπία ήταν ο πρώτος φόβος των Ευρωπαίων, τουλάχιστον της οικονομικής, της πολιτικής και της δημοσιογραφικής ελίτ. Μπορεί να προχώρησαν πολύ στο θέμα της επίλυσης του τραπεζικού προβλήματος, όμως το έκαναν δημιουργώντας μια μαζική κοινωνική κρίση. Αυτή η κοινωνική κρίση δημιουργεί μια βίαιη πολιτική αντίδραση, που θα αποτρέψει την υλοποίηση της γερμανικής στρατηγικής.

Για τη Νότια Ευρώπη, όπου η κοινωνική κρίση θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμα, καθώς και για την Ανατολική Ευρώπη, δεν είναι ξεκάθαρο το πώς θα τους ωφελήσει η αποπληρωμή των χρεών τους. Μπορεί να παγώσει η πρόσβασή της στις αγορές, όμως το κόστος της παραμονής τους επωμίζεται με τόσο άνισο τρόπο που η πολιτική βάση υπέρ της λιτότητας διαλύεται.

Αυτό ενισχύεται από την όλο και πιο βαθιά εχθρότητα απέναντι στη Γερμανία. Η Γερμανία θεωρεί τον εαυτό της ενάρετο για τη λιτότητά της. Άλλοι τη θεωρούν άπληστη για την επιθετική εξαγωγική πολιτική της, με το σημαντικότερο εξαγωγικό «προϊόν» να είναι πλέον η ανεργία. Το ποιος έχει δίκιο δεν έχει σημασία. Το γεγονός ότι βλέπουμε μια αυξανόμενη διαφοροποίηση μεταξύ του Γερμανικού μπλοκ και της υπόλοιπης Ευρώπης είναι μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις από τότε που ξεκίνησε η κρίση.

Η αυξανόμενη ένταση μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας είναι ιδιαίτερα σημαντική. Οι γαλλογερμανικές σχέσεις δεν ήταν μόνο μία από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και ένας από τους λόγους για τους οποίους υπάρχει αυτή η ένωση. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, έγινε κατανοητό ότι η ειρήνη της Ευρώπης εξαρτιόταν από την ενότητα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας. Οι σχέσεις των δύο χωρών βέβαια δεν έχουν καταστραφεί, η κατάσταση όμως είναι τεταμένη.

Η Γερμανία θέλει να δει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συνεχίζει την πολιτική της επικεντρωνόμενη στον έλεγχο του πληθωρισμού. Αυτό είναι προς το συμφέρον της. Η Γαλλία, με την ανεργία της να πλησιάζει το 11%, χρειάζεται η ΕΚΤ να τονώσει την ευρωπαϊκή οικονομία προκειμένου να μειώσει την ανεργία. Αυτή δεν είναι μια μυστική διαμάχη. Είναι μια διαμάχη για το ποιος ελέγχει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για το ποιες είναι οι προτεραιότητες της Ευρώπης και, τελικά, για το πώς μπορεί να υπάρξει Ευρώπη με τόσο μεγάλες διαφορές στην ανεργία.

Μία απάντηση μπορεί να είναι ότι θα αυξηθεί το επίπεδο ανεργίας της Γερμανίας. Αυτό μπορεί να μετριάσει το αντιγερμανικό συναίσθημα, δεν θα λύσει όμως το πρόβλημα. Η ανεργία στα επίπεδα που έχει αγγίξει σε πολλές χώρες και φαίνεται ότι θα παραμείνει εκεί υπονομεύει την πολιτική δύναμη των κυβερνήσεων να επιδιώξουν τις απαραίτητες πολιτικές για τη διαχείριση του χρηματοοικονομικού συστήματος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ

Η πρόταση του Κινήματος των Πέντε Αστέρων υπέρ της χρεοκοπίας δεν έρχεται από ένα κόμμα του περιθωρίου. Η ελίτ μπορεί να περιφρονεί το κίνημα, όμως κέρδισε το 25% των ψήφων. Και θυμηθείτε ότι ο ήρωας των Ευρώφιλων, ο Μάριο Μόντι, μόλις και μετά βίας κέρδισε το 10% τω ψήφων περίπου έναν χρόνο αφότου τον επευφημούσε η Ευρώπη.

Ο φασισμός στην Ευρώπη είχε τις ρίζες του στις μεγάλες οικονομικές αποτυχίες, όταν οι οικονομικές ελίτ απέτυχαν να αναγνωρίσουν τις πολιτικές συνέπειες της ανεργίας. Κορόιδευαν τα κόμματα των οποίων ηγούνταν άνθρωποι που υπήρξαν πλανόδιοι πωλητές καρτ ποστάλ και οι οποίοι υπόσχοντανοικονομικά θαύματα αν αυτοί που ευθύνονταν για τα δεινά της χώρας διώκονταν. Όμως, οι άνδρες και οι γυναίκες που έπεσαν από την άνετη ζωή της μπουρζουαζίας δεν γέλασαν, αντιθέτως αντέδρασαν με μεγάλη προθυμία σε αυτήν την υποσχόμενη ελπίδα. Το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος κυβερνήσεων που απέκλεισαν τις οικονομίες τους από τον υπόλοιπο κόσμο και που διαχειρίστηκαν τις επιδόσεις τους μέσωεντολών και χειραγώγησης.

Αυτό είναι που συνέβη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έγινε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διότι η Ευρώπη ήταν απασχολημένη. Όταν όμως κοιτάξουμε τα σημερινά επίπεδα ανεργίας, τις διαφοροποιήσειςμεταξύ των περιοχών και το γεγονός ότι δεν υπάρχει υπόσχεση βελτίωσης και ότι η μεσαία τάξη εξοβελίζεται στις τάξεις αυτών που έχουν υποστεί έξωση μπορούμε να δούμε ότι αρχίζει να διαμορφώνεται ένα μοτίβο.

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται τόσο ξεκάθαρα. Ο φασισμός με τη σημασία που είχε τις δεκαετίες του 1920 και του 1930 έχει πεθάνει. Όμως, η ανάδυση νέων πολιτικών κομμάτων που μιλούν υπέρ των ανέργων και των νεόπτωχων είναι κάτι που είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι δεν θα γίνει. Είτε πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα είτε για τα κινήματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας, η ανάπτυξη κομμάτων που θέλουν να επανακαθορίσουν το σύστημα που έχει στραφεί τόσο πολύ κατά της μεσαίας τάξης είναι αναπόφευκτη. Απλώς η Ιταλία ήταν, για μία ακόμα φορά, η πρώτη που το επιχειρεί.

Είναι δύσκολο να δούμε όχι μόνο πώς αυτό θα μπορέσει να περιοριστεί στο εσωτερικό των χωρών, αλλά και πώς θα μπορέσει να αποφευχθεί μία ακόμα οικονομική κρίση, αφού η πολιτική βούληση γιαανοχή της λιτότητας έχει σπάσει. Είναι δύσκολο να δούμε ακόμα και πώς θα επιβιώσει η ζώνη ελεύθερου εμπορίου, λόγω της επείγουσας ανάγκης της Γερμανίας να εξάγει όσο περισσότερο μπορεί προκειμένου να επιβιώσει.

Η διαφοροποίηση μεταξύ των συμφερόντων της Γερμανίας και αυτών της Νότιας και της Ανατολικής Ευρώπης είναι εμφανής και αυξανόταν όσο διαφαινόταν ότι ήταν πιθανός ένας συμβιβασμός για τη διάσωση των τραπεζών. Και αυτό διότι ο συμβιβασμός είχε την ακούσια συνέπεια της πυροδότησης της μόνης δύναμης που θα μπορούσε να τον υπονομεύσει: δηλαδή της ανεργίας.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε σε αυτό το σημείο μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική. Κατά μία έννοια, αυτή εξακολουθεί να υπάρχει, όμως είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να έχουν κοινή οικονομική πολιτική μια χώρα με ανεργία 5,2% και μια χώρα με ανεργία 11% ή 14% ή 27%. Επιπλέον, η ανεργία συνοδεύεται από χαμηλότερη ζήτηση για αγαθά και μικρότερη όρεξη για γερμανικές εξαγωγές. Το πώς θα το χειριστεί αυτό η Γερμανία είναι επίσης ένα μυστήριο.

Η κρίση της ανεργίας είναι μια πολιτική κρίση και αυτή η πολιτική κρίση θα υπονομεύσει όλους τους θεσμούς τους οποίους η Ευρώπη «δούλεψε» τόσο σκληρά για να δημιουργήσει. Για 17 χρόνια η Ευρώπη άκμαζε, όμως αυτό έγινε σε μία από τις πιο ευδόκιμες περιόδους στην Ιστορία. Δεν ήρθε αντιμέτωπη με τον παλαιό εφιάλτη της ανεργίας σε τεράστια κλίμακα. Το τεστ για την Ευρώπη δεν είναι τα κρατικά χρέη, αλλά το αν θα μπορέσει να αποφύγει τις παλιές κακές συνήθειες που έχουν τις ρίζες τους στην ανεργία.

*Ο George Friedman είναι ο ιδρυτής και CEO του αμερικανικού think tank Stratfor.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ! ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1054, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΠΕΥΔΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΑ - ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/03/1054.html

ΜΗΠΩΣ ΕΝΩΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ ΕΙΔΗΣΗ;

Φαίνεται πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει πάρει...πολύ ζεστά το ζήτημα της "ένωσης των δύο Εκκλησιών" και φροντίζει να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση: Δεν εξηγείται αλλιώς πως, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ, Ορθόδοξος Πατριάρχης σπεύδει να παραστεί στην τελετή ενθρονίσεως του νέου Πάπα Ρώμης!!!

Αντιγράφουμε σχετικό άρθρο του Παναγιώτη Τελεβάντου:

Από το σχίσμα δεν έχει γίνει τέτοια αντορθόδοξη ενέργεια, η οποία υπογραμμίζει - με τον πιο πανηγυρικό τρόπο - ότι η “Συμφωνία του Μπαλαμάντ” για την ύπαρξη “δύο αδελφών Εκκλησιών” και “δύο πνευμόνων” δεν έχει μεν επικυρωθεί συνοδικά, αλλά στην πράξη - ως “λαικός Οικουμενισμός” - εφαρμόζεται κανονικότατα ή για να ακριβολογούμε αντικανονικότατα.

Δυστυχώς την αήθεια του Παναγιότατου που θα συνοδεύεται - από ποιον άλλο; - από τον Σεβ. Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα), θα μιμηθεί δυστυχώς και το Πατριαρχείο Ρωσίας με την αποστολή του Σεβ. Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα (Νο 2 της Ρωσικής Ιεραρχίας).

Καλύπτουμε τα μάτια από ντροπή και εκφράζουμε τον απόλυτο αποτροπιασμό μας για τις ατυχέστατες ενέργειες των ταγών της Εκκλησίας μας.

Εξίσου απαράδεκτη επιστολή απέστειλε - μεταξύ άλλων - στον αιρεσιάρχη του Βατικανού Πάπα Φραγκίσκο Α΄, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος ατυχέστατα χαρακτήρισε το θρόνο της εκπεσούσης στην αίρεση πριν από χίλια τόσα χρόνια Ρώμης ως "Αποστολικό"!!!

Ποιες άλλες οικουμενιστικές ασχημίες θα δούμε, άραγε, αυτές τις μέρες και από τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες;

Θέλουν να “φάνε” τον Πεπόνη τον Απρίλη! Το φυτίλι που θα σημάνει την εξέγερση.

http://olympia.gr/2013/03/15/%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B7-%CF%84/

Έτσι αναίσχυντα παραδέχονται ότι θέλουν να ξεφορτωθούν τον Πεπόνη.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι η ισορροπία της κοινωνίας κρέμεται σε μία κλωστή. Από μία ελπίδα, ότι ο ηρωϊκός εισαγγελέας θα καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο του κλείνοντας στην φυλακή την συμμορία του μνημονίου και δίνοντας την ευκαιρία για την ακύρωση των δόλιων συμφωνιών με νομικό έρεισμα.
Αντίστοιχα με το έργο του Ντι Πιέτρο απέναντι στην Μαφία, που βγήκε νικητής.
Εάν τολμήσουν να ακυρώσουν τον Πεπόνη για να φυγαδεύσουν τους δικούς τους, να είναι 
σίγουροι ότι θα ανάψουν το φυτίλι της ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης αφού κάθε ελπίδα για λειτουργία των θεσμών θα έχει εξαφανιστεί.
Και κάτι πολύ σημαντικό: Στην Ελλάδα πριν από κάθε ανατροπή δεν προηγήθηκε λαϊκή εξέγερση,αλλά κατάρρευση των θεσμών. Πρώτα κατέρρεαν οι θεσμοί, έπειτα ερχόταν η εξέγερση.
Ο τελευταίος θεσμός που στέκεται όρθιος, είναι εισαγγελείς σαν τον Πεπόνη. Προσοχή, δεν λέμε για “λειτουργούς” που με πολιτικές εντολές φυγαδεύουν Κυριακίδηδες οι οποίοι με την σειρά τους κανουν πλιάτσικο σε λογαριασμούς που θα έπρεπε να είναι δεσμευμένοι υπέρ δημοσίου. Μιλάμε για τον Πεπόνη.
Εάν “πέσει” ο Πεπόνης, τότε θα δείτε τι εστι Κολοκοτρώνης. Ο “αστός”, νοικοκύρης, τίμιος και πατριώτης που θα εξεγερθεί.
…και θα στείλει στο διάολο δοσίλογους και ινστρούχτορες της προβατοποιημένης αντίδρασης.
Κανονίστε την πορεία σας.

ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ! ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ! ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΑΞΙΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 1.000.000 ΕΥΡΩ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΕ ΑΠΟΘΗΚΗ ΚΙΝΕΖΩΝ ΜΕ ΜΑΙΜΟΥ ΠΡΟΙΟΝΤΑ (ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12997:-1000000-&catid=8:2012-02-11-12-50-51&Itemid=8

Μεγάλη αποθήκη με προϊόντα παραεμπορίου εντοπίστηκε από αστυνομικούς της Ασφάλειας Αθηνών, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», στην οδό Ηρακλειδών στα Πετράλωνα.

Στους χώρους της αποθήκης βρέθηκαν και κατασχέθηκαν πάνω από 250.000 προϊόντα, απομιμήσεις γνωστών εμπορικών οίκων του εξωτερικού, όπως τσάντες, πορτοφόλια, φουλάρια και άλλα είδη, η αξία των οποίων υπολογίζεται ότι υπερβαίνει το 1.000.000 ευρώ.

Οι αστυνομικοί συνέλαβαν δύο αλλοδαπούς υπηκόους Κίνας ως υπεύθυνους-διαχειριστές της αποθήκης, οι οποίοι οδηγήθηκαν στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών, ενώ, τα κατασχεθέντα προϊόντα-μαϊμού θα αποσταλούν για καταστροφή.

Share on faceboo